Μια μάνα απόκτησε τρεις γιους και έξι κόρες. Σε ηλικία 90 ετών έμενε μόνη της. Τη φρόντιζε ο μικρότερος σε ηλικία ανύπανδρος γιος της. Κι όταν ο γιός κεραυνοβολήθηκε κι έφυγε σε δεκαπέντε μέρες από την κατάρα του αιώνα η μάνα ξέμεινε μόνη χωρίς τη φροντίδα κανενός. Τα υπόλοιπα παιδιά της αποφάσισαν να την πάνε στο γηροκομείο. Κανένα απ’ τα υπόλοιπα δεν αναλάμβανε να τη συντηρήσει …
Δεν άντεξε όμως το θάνατο του γιου της και σε μια εβδομάδα τον ακολούθησε. Αυτό το περιστατικό σα δίδαγμα.
Μια μάνα μπόρεσε με μεγάλες στερήσεις πίκρες κι αγωνίες να μεγαλώσει εννέα παιδιά , εκείνη κανένα δεν μπόρεσε να τη συντηρήσει.
Οι γιοί και οι κόρες που είχε μεγαλώσει με αγάπη και φροντίδα απεδείχθησαν αχάριστοι.
Οι άνθρωποι που είναι πιο κοντά μας και που αγαπάμε περισσότερο, αυτοί που εμπιστευόμαστε με τη χαρά και το καλό μας όνομα μπορεί κάποια στιγμή να μας προδώσουν.
Η καλή φήμη ενός ανθρώπου μπορεί να θυσιαστεί σε μια στιγμή λανθασμένης κίνησης.
Οι άνθρωποι που μας γλυκοχαιρετούν και μας φιλούν το χέρι όταν είμαστε σε καίριες θέσεις κάποια στιγμή θα είναι οι πρώτοι που θα πετάξουν τον λίθο του αναθέματος όταν σε κάτι αποτύχουμε και βρεθούμε μακριά από τα κέντρα εξουσίας.
Όμως ένας τελείως ανιδιοτελής φίλος που ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει και που ποτέ δεν γίνεται αγνώμων ή ύπουλος είναι ο σκύλος μας.
Ο φίλος μας αυτός, στέκεται δίπλα στα πλούτη μας αλλά και στη φτώχια μας. Στην υγεία μας μα και στην αρρώστια μας .
Κι αν φυσάει και ρίχνει χιόνι, κι αν είναι παγωμένος ο χειμωνιάτικος αέρας, θα κοιμάται στο κρύο πάτωμα αρκεί να είναι κοντά στο αφεντικό του.
Θα μας φιλάει το χέρι όταν δεν έχουμε φαγητό να του δώσουμε, θα γλύφει της πληγές που μας προκαλεί η σκληρότητα του κόσμου. Θα μας φυλάει όταν εμείς κοιμόμαστε κι όταν οι άλλοι μας εγκαταλείπουν αυτός θα παραμένει άγρυπνος φρουρός μας.
Όταν τα πλούτη εξαφανίζονται και η δόξα καταρρέει ο σκύλος , μας συντροφεύει και μας προστατεύει από κάθε κίνδυνο.
Κι όταν έρθει η τελευταία στιγμή και ο θάνατος πάρει στην αγκαλιά το αφεντικό του και το σώμα του κείτεται στην κρύα γη, παρόλο που οι φίλοι θα συνεχίσουν το δρόμο τους, εκεί δίπλα στον τάφο θα βρείτε τον ευγενή σκύλο.
Το κεφάλι του ανάμεσα στις πατούσες, τα μάτια του θλιμμένα, πάντα όμως σε εγρήγορση πιστό και αληθινό ακόμη και στο θάνατο…
Ένοιωσα πρόσφατα τον πόνο ενός αφεντικού που είχε αγκαλιά το σκοτωμένο σκύλο του. Τον κρατούσε όπως θα κρατούσε το παιδί του μετά από τροχαίο . Είναι πικρός ο χωρισμός .Είναι ακόμη πιο πικρός όταν ξέρεις πως δολοφόνος που σήκωσε όπλο ήταν ένας …ορθόδοξος μοναχός.
Δεν ξέρω ποια αισθήματα κυριάρχησαν στην ψυχή του δράστη, όμως ξέχασε πως το «ου φονεύσεις» δεν αφορά μόνο τον άνθρωπο αλλά και κάθε ζώντα οργανισμό και κυρίως τον πιστό φίλο του ανθρώπου.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η τιμωρία των ποινικών δικαστηρίων σίγουρο είναι πως η πράξη του μοναχού ήταν μια δολοφονία και σαν δολοφονία λογίζεται στις συνειδήσεις μας.
Η τιμωρία που του επιφυλάσσει η κοινωνία μας είναι αυστηρή και δικαία η δε πράξη χαρακτηρίζεται σαν δολοφονία εκ προθέσεως…
Λεωνίδας Γ.Μαργαρίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου