ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
τ. Υφυπουργού Παιδείας κ. ΒΑΣΙΛΗ Μ. ΜΠΕΚΙΡΗ
με τίτλο: «ΠΩΣ ΦΘΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ 21Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967»
Εκδόσεις: «Περί Τεχνών».Πάτρα 2008
**********************
Διακίδειος Σχολή - Παρασκευή 8-5-2009
Kυρίες και Κύριοι,
Θα ήθελα αρχικώς να ευχαριστήσω τον αγαπητό φίλο και παλιό συνάδελφο στην υπηρεσία της Θέμιδος, στην ενεργό Δικηγορία, στην Μεγάλη της Πάτρας Σχολή, τη Χαρτοποιία Λαδοπούλου αλλά και στο Νομαρχιακό Συμβούλιο, που μου ζήτησε να διατυπώσω κι εγώ τις απόψεις μου για το τελευταίο του βιβλίο.
Θα θελα επίσης να καταθέσω μερικά από τα στοιχεία που με συνδέουν με τον Βασίλη Μπεκίρη, αφού όπως είναι γνωστό άλλωστε πολιτευόμαστε σε αντίθετα πολιτικά στρατόπεδα.
Πρώτα-πρώτα ο Βασίλης είναι κι αυτός αυτοδημιούργητος. Την επιτυχημένη πορεία του στη ζωή και στην πολιτική δεν την οφείλει σε κληρονομική διαδοχή.(Αυτό φυσικά δεν αποτελεί αιχμή για κανένα.)
Υπήρξε εργαζόμενος φοιτητής στη Χαρτοποιία Λαδοπούλου. Σπουδάσαμε στα ίδια Πανεπιστήμια και τον ίδιο κύκλο σπουδών. Ασκήσαμε μαχόμενη Δικηγορία στην πόλη μας σε δικό μας γραφείο. Υπήρξε και υπήρξα μπροστάρης του φοιτητικού κινήματος κι αργότερα στους αγώνες για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία. Συμπαραστάτης των εξεγερμένων φοιτητών και ιδρυτικό μέλος της Επιτροπής αποκατάστασης της Δημοκρατικής Νομιμότητας.
Ο Βασίλης όμως είχε και συνέπειες φυλακίσθηκε το Μάη του 68 και τον Νοέμβριο του 73 για την αντιδικτατορική του δραστηριότητα ενώ παράλληλα παραπέμφθηκε να δικαστεί στο Στρατοδικείο.
Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας ζητάει την ψήφο των Συμπολιτών του τον Νοέμβρη του 1974 και την λαμβάνει ενώ επάξια διατηρεί αμείωτη την εμπιστοσύνη τους πάνω από είκοσι χρόνια. Η δικτατορία τον βρίσκει Δ/ντή του Πολιτικού Γραφείου του Πρωθυπουργού Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Το Βασίλη γνώρισα μέσω κοινού φίλου στο τέλος του πρώτου έτους της Δικτατορίας όταν ακόμη σπούδαζε. Συμμεριζόμουν τις ανησυχίες του και τον αγώνα που έκανε για την ανατροπή της Δικτατορίας και αποκατάσταση της Δημοκρατικής νομιμότητας. Διατηρώ ακόμη στο αρχείο μου φωτογραφίες του Κανελλόπουλου που είχε κυκλοφορήσει με συνθήματα πάνω τους στις για Ελευθερία και Δημοκρατία.
Σαν Βουλευτής εκλέχτηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος και Υφυπουργός Παιδείας ενώ εισηγήθηκε πολλά νομοσχέδια στη Βουλή , κυρίως σε θέματα Παιδείας Γεωργίας και Δικαιοσύνης.
Τόσο κατά τη διάρκεια της Βουλευτικής του Θητεία αλλά και μετά απ’ αυτή ανάπτυξε πλούσια συγγραφική δραστηριότητα και συνεργάσθηκε όπως συνεργάζεται και σήμερα, με τοπικές εφημερίδες και περιοδικά.
Τη συγγραφική του δραστηριότητα και ειδικότερα την τακτική του αρθρογραφία συνέχισε εντονότατα κατά την διάρκεια της θητείας του ως επικεφαλής της μείζονος αντιπολιτεύσεως στο Νομαρχιακό Συμβούλιο αλλά και σήμερα. Προϊόν αυτής της συγγραφικής του παραγωγής είναι τα τέσσαρα βιβλία του που έχουν κυκλοφορήσει με τους εξής τίτλους:
- «Ο Πολιτικός Παναγιώτης Κανελλόπουλος»
-«¨Η Πατριωτική δράση του Π. Κανελλόπουλου στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο σπαραγμό»
- «Πολιτικής …Παρεπόμενα» και το τελευταίo για το οποίο γίνεται λόγος σήμερα : «Πως φτάσαμε στην 21η Απριλίου 1967».
Τούτο το βιβλίο αποτελεί ένα ιστορικό ντοκουμέντο μίας συγκεκριμένης εποχής, που καταλαμβάνει την περίοδο προ και αμέσως μετά τη Δικτατορία. Συγκεκριμένα αρχίζει να καταγράφει με σαφήνεια, απλή και κατανοητή γλώσσα στον απλό πολίτη τα γεγονότα που διαδραματίζονται από την αποχώρηση του αείμνηστου Κων/νου Καραμανλή από τη χώρα και την πολιτική, μέχρι την ημέρα του πραξικοπήματος και την κήρυξη της έναρξης του αντιστασιακού αγώνα κατά της Δικτατορίας με την ιστορική συνέντευξή του Παναγιώτη Κανελλοπούλου στους ξένους ανταποκριτές.
Ο συγγραφέας του Βιβλίου με την ιδιότητα του Δ/ντού του Πολιτικού Γραφείου του Κανελλόπουλου, είχε άμεση σε μεγάλο βαθμό πληροφόρηση για πρόσωπα, συμβάντα, πολιτικές πράξεις, ,συναντήσεις , συνεννοήσεις και συμφωνίες ενώ πολλές φορές υπήρξε και αυτήκοος των όσων διαμείφθηκαν σε συζητήσεις παραγόντων του Δημόσιου και Πολιτικού βίου. Τα όσα κείμενα περιέχονται στο βιβλίο έχουν δημοσιευθεί σε συνέχειες , με την μορφή άρθρων στον τοπικό τύπο. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου αφορά το κείμενο μιας συνέντευξης που έδωσε τον Ιανουάριο του 2007 στο δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου ο συγγραφέας σχετικά με τα πολιτικά γεγονότα που προηγήθηκαν της 21ης Απριλίου 1967.
Ο Β.Μ. με την πολιτική οξυδέρκεια που τον διακρίνει αποτυπώνει με ενάργεια, ακρίβεια και παραστατικότητα τα γεγονότα και καταγράφει όπως εκείνος αντιλαμβάνεται τα όσα συμβαίνουν παρουσία του ή και πληροφορείται από πρώτη πηγή.
Οι εκτιμήσεις και οι αξιολογήσεις του για τα όσα συνέβησαν είτε πριν από το πραξικόπημα είτε μετά και κατά την διάρκεια της επταετίας έχουν τον ανάλογο επηρεασμό από τα πολιτικό-ιδεολογικά και -κομματικά του πιστεύω. Είναι προφανές ότι το να παραθέτεις γεγονότα είναι άλλο πράγμα και άλλο πράγμα να κάνεις εκτιμήσεις και αναλύσεις των γεγονότων.
Η ιστορία έχει καθιερωθεί να λέμε πως γράφεται από τους νικητές, όμως η πρακτική των τελευταίων ετών ανατρέπει αυτόν τον κανόνα αφού οι ηττημένοι ήδη άρχισαν γράφουν τη δική τους ιστορία και παραθέτουν πλήθος στοιχείων για να τεκμηριώσουν τη δική τους ιστορική αλήθεια.
Ο ιστορικός του μέλλοντος στα έργα αυτά τα πρωτογενή των πρωταγωνιστών όπως και στο έργο του Β. Μ. θα αναζητήσει και θα αντλήσει στοιχεία για να συνθέσει την δική του αντικειμενική αλήθεια. Και σ’ αυτό βοηθάει πολύ το έργο του Β. Μ. ΄Όλοι μα όλοι είτε νικητές είτε νικημένοι είτε μετέχοντες στα γεγονότα είτε αμέτοχοι και ουδέτεροι γράφουν τμήματα της ιστορίας όπως εκείνοι την αντιλαμβάνονται και μέσα από τη δική τους ιδεολογικά οπτική γωνία.
Πολλά γεγονότα που αναφέρονται στο βιβλίο είναι σε κάποιο βαθμό γνωστά κυρίως σε όσους τα έζησαν αλλά και σε νεώτερους που δεν τα έχουν ζήσει, έχουν όμως μελετήσει ανάλογα ιστορικά κείμενα Εξαίρεση αποτελούν κάποιες μυστικές συναντήσεις και συμφωνίες μεταξύ των πρωταγωνιστών της εποχής που ίσως για πρώτη φορά βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Αυτά τα στοιχεία είναι τα πλέον σημαντικά που προσφέρει ο Β. Μ. με το βιβλίο του.
Βέβαια ο Β. Μ. ξεκινάει την έρευνά του και την καταγραφή των γεγονότων ,από τότε που ο αρχηγός της Ε. Ρ. Ε Κ.Κ. αποχωρεί από την πολιτική .
΄Όμως κατά την προσωπική μας εκτίμηση τα γεγονότα που συνετέλεσαν στη δημιουργία των προϋποθέσεων για να εξυφανθεί και να ισχυροποιηθεί και τελικά να επιτύχει η συνωμοσία κατά των Δημοκρατικών Ελευθεριών θα πρέπει να τα αναζητήσουμε πολύ ενωρίτερα. Στον πολυκομματισμό της πολιτικής ζωής μετά τον εμφύλιο, Στην προσπάθεια της νικήτριας παράταξης να οργανωθεί και να επικρατήσει στον πολιτικό ορίζοντα. Στις δολοπλοκίες των ανακτόρων να έχουν κύριο λόγο στα πολιτικά πράγματα του τόπου. Στις προθέσεις των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων για επικράτηση και πολιτική κυριαρχία με την ψήφιση διαφόρων εκλογικών συστημάτων με τα οποία επεδίωκαν να εγκλωβίσουν το λαό σε κάποιας μορφής επίπλαστων πλειοψηφιών σε συνδυασμό με την αγωνία τους για τη διασφάλιση ομαλής πολιτικής ζωής και κοινωνικής ηρεμίας .΄Όλα αυτά συνετέλεσαν στο να ξεπηδήσουν νέες πολιτικές εκρήξεις.
Η αντιλαϊκή και αντισυνταγματική συμπεριφορά του Παλατιού και τα καλπονονευτικά εκλογικά συστήματα που εφαρμόσθηκαν δείχνουν την αγωνία των πολιτικών αλλά και την περιφρόνηση της πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού. Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για να γίνει κατανοητή αυτή η άποψη. Στις εκλογές του 1956 η Δ. Ε. έλαβε 1.613.286 ψήφους και η Ε.Ρ.Ε. του Κ.Κ. 1.482.688,δηλαδή έλαβε λιγότερους ψήφους κατά 130.598.
Παρότι η Δ. Ε. είχε την πλειοψηφία στο λαό η Ε.Ρ.Ε. είχε την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο αφού με το ισχύον τότε εκλογικό σύστημα κέρδισε 161 έδρες ενώ αντίθετα το κόμμα που είχε την πλειοψηφία του λαού κέρδισε μόνο 139 έδρες.
Με γνώση αυτών των δεδομένων, σε συνδυασμό με την ανασφάλεια που διακατείχε τους τότε κυβερνώντες οι οποίοι αποτελούσαν τη μειοψηφία του Ελληνικού Λαού άρχισε να οικοδομείται εμφανώς ένα κράτος δύο κατηγοριών πολιτών με την καθιέρωση του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων. Των Εθνικοφρόνων από την μια μεριά και των Κομουνιστών και συνοδοιπόρων από την άλλη. ΄Ήταν πλέον εμφανής ο διαχωρισμός αυτός και η δημιουργία ενός παρακράτους που λειτουργούσε εν πολλοίς εν αγνοία του τότε Πρωθυπουργού Κ.Κ.. Μάλιστα ο Κ.Κ. πάνω στον εκνευρισμό του, το θυμό του και την αγανάκτησή του είπε την εξής χαρακτηριστική και παροιμιώδη φράση διερωτώμενος όταν του γνωστοποιήθηκε η δολοφονία του Λαμπράκη : « επί τέλους ποίος κυβερνά αυτή τη χώρα;». Και πράγματι την εξουσία φαινομενικά ασκούσε η Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός, ουσιαστικά κυβερνούσαν τα Ανάκτορα και το Παρακράτος.To παλάτι και το παρακράτος ήταν εκείνοι που καθόριζαν με τις ενέργειές τους ή τις παραλήψεις τους τις εξελίξεις. Το παρακράτος είχε διαβρώσει το σώμα της Αστυνομίας και της Χωροφυλακής, και είχε συνεργασία μαζί του με τους χαφιέδες της και την αποκαλυφθείσα στη Θεσσαλονίκη οργάνωση της Καρφίτσας. Αποτέλεσμα της έλλειψης ψυχραιμίας του παρακράτους υπήρξε και η δολοφονία του Βουλευτή της Ε.Δ.Α. Γρηγόρη Λαμπράκη και θα μου επιτραπεί να διαφωνήσω με τον τίτλο του σχετικού κεφαλαίου του βιβλίου του Β.Μ. , που φέρει τον τίτλο: «Απόπειρα κατά Λαμπράκη» διόλου δεν επρόκειτο περί απόπειρας δολοφονίας αλλά για δολοφονία. Τότε σημειώνει ο Β.Μ. ο Γ. Παπανδρέου κατηγόρησε τον Κ. Καραμανλή ως ηθικό αυτουργό της δολοφονίας Λαμπράκη. Ο Κ.Κ. λέγοντας την περιβόητη φράση ποιος Κυβερνά αυτή τη χώρα στην ουσία αν δεν αναγνώριζε το παρακράτος συναισθανόταν την ύπαρξή του.
΄Όταν από τη χώρα απουσιάζουν οι συνθήκες εκείνες που διασφαλίζουν στους εκπροσώπους του Λαού τη δυνατότητα να διατυπώνουν τις απόψεις τους ,ανεμπόδιστα και με ασφάλεια τότε την πολιτική και ηθική ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση τη φέρει και βαρύνει την εκάστοτε Κυβέρνηση και τον Ηγέτη της.
Για την ανυπαρξία ελέγχου στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας αποκλειστική ευθύνη έφερε η Κυβέρνηση ,όμως για τα γεγονότα της εποχής εκείνης ο Κ.Κ. έχει εν μέρει ευθύνη την κυρία και μεγάλη ευθύνη έφερε ο κύριος μοχλός της ανωμαλίας της πολιτικής ζωής, ο ανεύθυνος άρχοντας ,το παλάτι όπως άλλωστε τονίζει και ο Β.Μ. στο βιβλίο του.
Αποδείχθηκε με το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών ότι η Κυβέρνηση δεν είχε τον έλεγχο του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας αφού από την πορεία των γεγονότων προκύπτει ότι δεν είχε αντιληφθεί το παραμικρό για το κίνημα των Συνταγματαρχών. Το μόνο που φαίνεται να γνώριζε ήταν κάποια κίνηση των Αντιστράτηγων τους οποίους πρόλαβαν οι Συνταγματάρχες. Το παρακράτος και οι συνωμότες ανδρώθηκαν σε μια περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου. ΄Όταν ο υπεύθυνος Πρωθυπουργός δεν ήταν σωστά ενημερωμένος από τις αρχές ασφαλείας της χώρας ή όταν αυτές ήταν διαβρωμένες από ντόπιες αλλά και ξένες μυστικές υπηρεσίες τότε υπάρχει πρόβλημα και βεβαίως η πολιτική ευθύνη βαρύνει τον εκάστοτε ηγέτη. Όταν οι μυστικές υπηρεσίες αντί να ενημερώνουν σωστά την Πολιτική Ηγεσία μετέφεραν αβάσιμες ή παραποιημένες πληροφορίες στον τότε Πρωθυπουργό Παναγιώτη Κανελλόπουλο όπως σημειώνει στο βιβλίο του ο Β.Μ. είναι εύλογο και επόμενο ότι μ’ αυτές τον παγίδεψαν και οι αποφάσεις είχαν λάθος κατεύθυνση.
Είναι όντως θλιβερό και προκαλεί αλγεινή εντύπωση το περιστατικό της σύλληψης ενός Πνευματικού αναστήματος όπως του τότε Πρωθυπουργού της χώρας από κάποιους λοχαγούς ,το οποίο περιγράφει ο Β.Μ. στο βιβλίο του ,οι οποίοι τον έθεσαν υπό περιορισμό.
Είναι αυτό το περιστατικό για τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο όπως περιγράφεται στο βιβλίο του Β.Μ. το πλέον μελανό κομμάτι της πολιτικής του διαδρομής. Υπήρξε στη ζωή του Πατριώτης και Εθνικό Κεφάλαιο και δεν του ταίριαζε ούτε του άξιζε αυτή την τύχη που του επεφύλαξαν οι Δικτάτορες .Έμελλε να καταλήξει, ο Πρωθυπουργός της χώρας δέσμιος στα χέρια των παρανοϊκών δικτατόρων. Εάν ο Κανελλόπουλος ήταν αρχηγός του Κ.Κ.Ε. θα μπορούσαν ίσως να δικαιολογήσουν την συμπεριφορά τους στα μάτια των ομοϊδεατών τους και στο λαό , επικαλούμενοι όπως και έπραξαν τον κομουνιστικό κίνδυνο.
΄Όμως ο Π.Κ. ήταν από την παράταξη του χώρου των νικητών του εμφυλίου. Η παράταξη αυτή στο σύνολό της δεν είχε καταφέρει κάτω από το πλέγμα της ψυχολογίας του φόβου και του κομουνιστικού κινδύνου να παγιώσει ένα αίσθημα ασφαλείας όχι μόνο στο λαό αλλά ούτε στους ίδιους τους ηγέτες της. Έβλεπαν εφιάλτες ή και δημιουργούσαν την αίσθηση αυτή για τους υπόλοιπους. Αιτία της αντικομουνιστικής υστερίας υπήρξαν, πέραν των γνωστών γεγονότων του Εμφυλίου που ήσαν ακόμη νωπά, τα αποτελέσματα των εκλογών της 11ης Μαΐου 1958 όταν η Ε.Δ.Α. το κόμμα που εξέφραζε τις απόψεις του παράνομου Κ.Κ.Ε., έγινε αξιωματική αντιπολίτευση με ποσοστό 24,42 % και ενώ το Κόμμα των Φιλελευθέρων ήρθε τρίτο με ποσοστό 20,67%.
Ακολούθησαν οι εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961 οι οποίες χαρακτηρίστηκαν εκλογές βίας και νοθείας. Η Ε.Ρ.Ε. συγκέντρωσε 176 βουλευτές στους 300 δηλαδή το 60% της Βουλής ενώ το εκλογικό σώμα το ποσοστό ψήφων που έλαβε μόλις πλησίαζε το 50% Αρχίζει ο πρώτος ανένδοτος αγώνας της Ε. Κ.
Το Μάρτη του 1963 ανακοινώθηκε η πρόθεση της Κυβερνήσεως Καραμανλή για αναθεώρηση του Συντάγματος, όμως τον Απρίλη του ιδίου χρόνου εγκαταλείπεται η πρόταση αυτή, μια και δεν συγκέντρωσε τον αναγκαίο αριθμό βουλευτών.
Η ανασφάλεια επιτείνεται και οι μηχανισμοί νόμιμοι και παράνομοι άρχισαν να λειτουργούν πιο εντατικά και χωρίς ψυχραιμία. ΄Έτσι όταν το 1963 όπως γράφει ο Β. Μ. ουδείς εξήλθε νικητής των εκλογών αφού η Ε. Κ. με ποσοστό 42,04% και 138 έδρες δεν μπορούσε να σχηματίσει Κυβέρνηση ο Κ.Κ. πρότεινε στο Βασιλιά να μη δώσει εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης στον Γ. Π. αλλά να προπαρασκευασθεί το έδαφος και να γίνει νέα προσφυγή στις κάλπες. Ο Βασιλιάς δεν άκουσε όπως σημειώνει ο Β. Μ. την πρόταση Κ.Κ. και εκείνος χολωθείς έλαβε την απόφαση να αποχωρήσει από την πολιτική και από την Ελλάδα και να μείνει για χρόνια αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Η τακτική του παλατιού και τα διάφορα εκλογικά συστήματα(ενισχυμένη αναλογική, πλειοψηφικό, στενές και ευρείες περιφέρειες είχαν ουσιαστικά αποσαθρώσει τη συνοχή του πολιτικού κόσμου ακόμη και μέσα στα ίδια τους τα κόμματα. Η ρήξη του Καραμανλή με τα Ανάκτορα με την απόφαση της Βασιλικής Οικογένειας να πραγματοποιήσει το ταξίδι στο Λονδίνο παρά τις αντίθετη αιτιολογημένη εισήγηση του Καραμανλή, είχε συνέχεια τη ρήξη του Γ.Π. με τα ανάκτορα όταν το Παλάτι και ο νεαρός βασιλιάς Κων/νος επέδειξε προσβλητική έλλειψη εμπιστοσύνης στο υπεύθυνο ηγέτη της χώρας ο ανεύθυνος και ενώ ήταν ο λαοπρόβλητος ηγέτης του 52,72% δεν του αναγνωρίζονταν το δικαίωμα να ορίσει τον εαυτό του Υπουργό Εθνικής Αμύνης με το πρόσχημα ότι από τη θέση εκείνη θα επεδίωκε να συγκαλύψει τις ευθύνες του γιου του για την συμμετοχή του δήθεν στην οργάνωση ΑΣΠΙΔΑ.. Βέβαια η συνέχεια απέδειξε την έλλειψη σοβαρότητας των υποτιθεμένων συμμέτοχων στην οργάνωση και φερομένου ως εγχειρήματος των.
Από την επομένη της νίκης της Ε.Κ. και μετά την ενεργό ανάμιξη του Α.Π. στα Κυβερνητικά πράγματα ως Υπουργός Προεδρίας ανεφύησαν ζητήματα αντιζηλίας και ανταγωνισμών μεταξύ των Δελφίνων όπως θα λέγαμε με την σημερινή ορολογία και ειδικότερα μεταξύ του μεγαλοδελφίνου Κων/νου Μητσοτάκη ο οποίος έβλεπε στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου τον άνθρωπο που αποτελούσε φραγμό στις προσωπικές του φιλοδοξίες. Αυτή η αντιδικία έλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις τόσο πριν όσο και μετά την αποστασία με την πολεμική που άσκησε η εφημερίδα του Πάνου Κόκα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της οποίας ιθύνων νους υπήρξε ο Κων/νος Μητσοτάκης.
Έτσι αμέσως άρχισαν οι κλυδωνισμοί εντός του κόμματος της Ε.Κ. , αν μάλιστα αναλογισθούμε ότι στο κόμμα αυτό δεν υπήρχε ιδεολογική ομοιογένεια που θα μπορούσε να αποτρέπει τους αυτοσχεδιασμούς και τις ομαδοποιήσεις. Στα πλαίσια της πολεμικής της αντιπολιτεύσεως προβλήθηκε το ζήτημα της δήθεν εκκολαπτόμενης οργάνωσης εντός του στρατεύματος. Στο ζήτημα αυτό εστιάσθηκε η πολεμική της αντιπολιτεύσεως και έπεσαν οι προβολείς της δημοσιότητας και του γενικότερου ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης. Οι υπονομευτές του πολιτεύματος άρχισαν να σκηνοθετούν δολιοφθορές σε μονάδες του στρατού και μάλιστα στα βόρια σύνορα της χώρας που όπως αποδείχθηκε μετά ταύτα ήταν σαμποτάζ του Παπαδόπουλου στα άρματα μάχης(ζάχαρη στα ρεζερβουάρ) ,προκειμένου να αποδείξουν την ύπαρξη κομουνιστικού κινδύνου και πείσουν την πολιτική ηγεσία αλλά και τους νομιμόφρονες πολίτες ότι διατρέχουν άμεσο κίνδυνο.
Με την παραπληροφόρηση και με τους συμβουλάτορες του Βασιλιά προετοίμασαν τη ρήξη του με τον Παπανδρέου και την εν συνεχεία αποστασία.
΄Όλα αυτά τα πολιτικά τερτίπια είχαν στόχο να κρατηθεί στην επικαιρότητα ο φόβος, το στοιχείο εκείνο που συντηρεί τις όποιες εξουσίες και κυρίως τις αυταρχικές.
Ενώ υπήρχε η παραστρατιωτική οργάνωση ο ΙΔΕΑ, υπήρχαν οι Αντιστράτηγοι οι οποίοι ήταν έτοιμοι να επέμβουν στη δεδομένη στιγμή, υπήρχαν οι συνταγματάρχες με ηγεσία τους τη γνωστή πλέον μια τριανδρία , με κανόνες μυστικής οργάνωσης συντηρούσαν τη συνωμοσία , τότε βρέθηκε και ο Εισαγγελέας να ζητήσει την παραπομπή σε δίκη του Α. Παπανδρέου.
Είναι χαρακτηριστικό το κείμενο του βιβλίου με τίτλο: “ΤΟ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΟΥ Π. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ”. Το υπόμνημα εκείνο έχει μεγάλη ιστορική αξία γιατί εκεί ο Κανελλόπουλος ξεκαθαρίζει τις θέσεις του για όλα τα ζητήματα της εποχής και με παρρησία και θάρρος επεσήμανε τις πράξεις, τις παραλείψεις και τα λάθη των πρωταγωνιστών της εποχής που έγιναν η αιτία και έδωσαν την αφορμή να οδηγηθεί η χώρα στην επτάχρονη τυραννία της 21ης Απριλίου.
Αρκετά διαφωτιστικό και το κεφάλαιο για το Βασιλικό Πραξικόπημα της 15-7-1965 με το οποίο μεθοδεύτηκε η αποστασία και η σαλαμοποίηση του κόμματος της Ενώσεως Κέντρου που βγήκε ενισχυμένο και μεγάλη λαϊκή στήριξη ,με ποσοστό 52,73% από τις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964.
Δεν είχε παρά μόνο ένα χρόνο στην Κυβέρνηση η Ε. Κ. και με το πρόσχημα της αναμίξεως του Α.Π. στην Κυβέρνηση άρχισαν οι αναταράξεις και η πολεμική εκ των ένδον. Βρήκε τότε και ο ανεύθυνος άρχοντας την ευκαιρία να αντιμετωπίσει προσβλητικά τον Ηγέτη του Θριάμβου των Εκλογών με τις περιβόητες επιστολές, για τις οποίες σε τελευταία του συνέντευξη δήλωσε ότι θα ήταν καλό να μην είχαν συνταχθεί και αποσταλεί. Το πραξικόπημα του Βασιλιά και την αποστασία ακολούθησαν λαϊκές και σε ημερήσια βάση κινητοποιήσεις στις οποίες ως φοιτητής τότε είχα λάβει μέρος, μάλιστα κατά το θανάσιμο τραυματισμό του Σωτήρη Πέτρουλα από βλήμα καπνογόνου-δακρυγόνου ήμουν λίγο πιο πίσω. Η ενέργεια του Βασιλιά πρόσβαλε τη φιλότιμο και το γόητρο του λαού και οι αντιδράσεις ήταν έντονες και συνεχείς.
Οι διαδοχικές εντολές σχηματισμού Κυβερνήσεων σε στελέχη της Ενώσεως Κέντρου απέδειξαν την έλλειψη κομματικής συνοχής και ιδεολογικής ομοιογένειας του κόμματος. Ο Βασιλιάς δεν δίστασε να δώσει την εντολή σχηματισμού Κυβερνήσεως στον Ηλία Τσιριμώκο τον οποίο είχε απορρίψει ως υποψήφιο για την ανάληψη του Υπουργείου Εσωτερικών και τον οποίο εαμοβούλγαρο τον ανέβαζαν εκδοροσφαγέα τον κατέβαζαν τα έντυπα της αντιπολιτεύσεως και τα στηριζόμενα από το Παλάτι.
Οι αντιφάσεις στις πολιτικές επιλογές των δύο πρωταγωνιστών της τότε πολιτικής του Γ. Π. και του Π. Κ. που πότε δεν δέχονταν ο ένας τον άλλον να διενεργήσει εκλογές και πότε ο άλλος δεν δέχονταν την εντολή σημάδεψαν την πορεία προς την εκτροπή.
Οι συναντήσεις των πρωταγωνιστών και οι συμφωνίες μεταξύ των ,κυρίως μυστικές τελικά δεν απέδωσαν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.
Οι συνεχείς λαϊκές κινητοποιήσεις, η έντονη με βαρύτατους χαρακτηρισμούς αρθρογραφία των εφημερίδων, οι αντεγκλήσεις και αι ύβρεις που εξαπολύονταν στη Βουλή μεταξύ των πιστών στον αρχηγό της Ε.Κ. το Γέρο της Δημοκρατίας όπως καθιερώθηκε, και των αποστατών είχε δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα για να υπάρχει ανεκτικότητα του λαού σε όποια εκτροπή σωτηρίας.
΄Όμως όλα αυτά είχαν μεθοδευτεί από τους συνωμότες, τις μυστικές υπηρεσίες και το παλάτι που ενεργούσε ως εντολοδόχος και λειτούργησαν ως τάπητας για να κυλήσουν χωρίς θόρυβο οι ερπύστριες των Συνταγματαρχών στην καρδιά της Αθήνας και της χώρας η οποία με την επέμβαση αυτή έζησε μια επτάχρονη νύκτα.
Δεν θα αναφερθώ στα όσα ορθά και με αντικειμενική ακρίβεια αναφέρονται στο βιβλίο για τις συνθήκες κατάληψης του πενταγώνου, την εισβολή στο σπίτι του πρωθυπουργού, και στα όσα ακολούθησαν.
Θεωρώ με τις αναφορές μου αυτό ότι το βιβλίο του Βασίλη Μπεκίρη «Πως φθάσαμε στην 21η Απριλίου 1967» αποτελεί μια προσπάθεια να εντοπισθούν οι αιτίες, τα κίνητρα, οι υπαίτιοι, οι συνθήκες και τη ήταν εκείνο που συνετέλεσε στο να μπει η χώρα στο γύψο και στο σκοτάδι για μια επταετία.
Σε ένα μεγάλο βαθμό το επιτυγχάνει. Είναι μια σοβαρή προσπάθεια καταγραφής εκείνης της περιόδου και βεβαίως θα αποτελέσει μια από τις πηγές του ιστορικού του μέλλοντος ο οποίος θα καταπιαστεί να γράψει την αντικειμενική ιστορία μέσα από τη βάσανο της έρευνας και της αντιπαραβολής και αντιπαράθεσης των διαφόρων πολλές φορές αντικρουόμενων αλλά και αντιφατικών πληροφοριών που θα έχει στη διάθεσή του.
Το Βιβλίο του κ. Μπεκίρη που σήμερα παρουσιάζεται έχει σημαντική αξία γιατί καταγράφει και περισώζει περιστατικά μυστικών συναντήσεων των πρωταγωνιστών της προ της Δικτατορίας πολιτικής ζωής (Κανελλόπουλου-Παπανδρέου, Κανελλοπούλου - Βασιλιά, Παπανδρέου –Βασιλιά) κι ακόμη πληροφορίες για το περιεχόμενο των συνομιλιών των συναντήσεων.
Επειδή η ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις αλλά με πραγματικά περιστατικά και με ακριβή γεγονότα δεν είναι δυνατό να κάνουμε εκ του ασφαλούς εκτιμήσεις τι θα συνέβαινε εάν ο Παπανδρέου δέχονταν την πρόταση να διενεργήσει εκλογές με Κυβέρνηση Κανελλοπούλου και γιατί ο Κανελλόπουλος δεν δέχθηκε να το πράξει όταν ο Παπανδρέου είπε το ναι σ’ αυτή την πρόταση. ΄Όμως αυτή η περιπέτεια στην οποία έριξαν τη χώρα μας η Συνταγματάρχες είχε μακροχρόνιες συνέπειες για τον τόπο.
Πάντως το βέβαιο είναι ότι μετά την περιπέτεια του Εμφυλίου υπήρχε τύποις Δημοκρατία και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα στο καθεστώς το οποίο είχε η χώρα να επιτρέψει στο φίδι του ολοκληρωτισμού να γεννήσει χωρίς προβλήματα τα αυγά του και να επωασθούν στη συνέχεια πολλά φίδια που έπνιξαν το λαιμό της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
Με τη σταθεροποίηση των Δημοκρατικών Θεσμών που εξασφάλισε ο Κων/νος Καραμανλής μετά την επιστροφή του από την αυτοεξορία του αλλά και ο Ανδρέας Παπανδρέου στη συνέχεια θεωρώ πως οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο από Συνταγματάρχες και Αντιστράτηγους. Μόνο που θα πρέπει άπαντες να προσέξουμε είναι να μην την υπονομεύουμε με τις πράξεις μας .Να αναγνωρίζουμε να δικαιώματά μας αλλά να μην ξεχνάμε και τις υποχρεώσεις μας προς το κοινωνικό σύνολο που απαρτίζει την Ελλάδα μας. Ευχαριστώ 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου