ΘΕΣΕΙΣ ΚΟΡΝΗΛΙΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ

ΘΕΣΕΙΣ ΚΟΡΝΗΛΙΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ

ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

    Eρώτηση Δημοσιογράφου: Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι
«προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς
προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν
πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνο στις διαπιστώσεις. Γνωρίζω
ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθιά. Ποια είναι η ερμηνεία
σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην
Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;

 Καστοριάδης: Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω
κάτι, είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το
404 π.χ.

 Δημοσιογράφος: Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας.
 Καστοριάδης: Τι να κάνουμε. Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του
λαού ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για
Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Μετά τον πέμπτο π.Χ.
αιώνα και την αυτοκυβέρνηση του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και
πάντως, μετά τον παράξενο τέταρτο π.Χ. αιώνα- η ελληνική ελευθερία
πεθαίνει.
Οι ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας.
Βεβαίως, ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό
ρόλο. Κατακτούν την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα
και παιδεία. Αλλά πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των
διαδόχων του Αλεξάνδρου, ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά
μοναρχίες. Εξάλλου, καθώς ξέρουμε, ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε
στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί του, διότι ήθελε να τους
υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του, όπως οι
 Πέρσες μπροστά στο Μεγάλο Βασιλέα - πράγμα ανθελληνικότατο, (: Είπαμε ότι
ο ορισμός  της ελληνκότητας είναι το «ΟΥΧ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΕΙΝ*,
ιδέες- ΔΟΓΜΑΤΑ & ανθρώπους- ΔΕΣΠΟΤΕΣ»).
 Σε όλη τη διάρκεια της ελληνιστικής εποχής, (: ελληνιστικό = σαν
ελληνικό), οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές και παροδικές
εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών δυναστειών.
Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές πόλεις
δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή. Κατόπιν, έρχεται η βυζαντινή
αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική, θεοκρατική μοναρχία. Στο
Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες της
Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα, των «δυνατών» και των
 ευνούχων της αυλής. Και βεβαίως, τα σχολικά μας βιβλία δεν αναφέρουν ότι
στη βυζαντινή αυλή υπήρχαν ευνούχοι, όπως σ΄ αυτήν του Πεκίνου.
 Δημοσιογράφος: Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η
Ελλάδα ως σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει, ήδη, ιστορία εκατόν
εβδομήντα ετών. Θα θέλατε να επικεντρώσετε σ΄ αυτή την περίοδο;
 Καστοριάδης: Μα, αυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν
αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η
τουρκοκρατία.
Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνο ότι επί
τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απευθείας από τους Τούρκους,
ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι
οποίοι κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ΄ αυτή την
περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή.
Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον
ηρωισμό του λαού και από την άλλη, σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία
να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία**. Την επομένη της πτώσης της
Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι.
 Δημοσιογράφος: Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί
μια πολιτική κοινωνία»; Ποιοι είναι οι λόγοι;
 Καστοριάδης: Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο
λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η
συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι
κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να
διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα
χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο
μορφή.
Δημοσιογράφος: Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική
περίπτωση;
Καστοριάδης: Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της
Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η
αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον
εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις
είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με
προγράμματα, ούτε καν με «ταξικά» συμφέροντα.
 Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην
Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του
ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία
είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος
δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες.
Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η
φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των
κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί
 ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες,
κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης.

 Δημοσιογράφος: Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις
εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;
 Καστοριάδης: Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο
Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδό του. Αλλά τα
όποια αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την
Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης
Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που
κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να
δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα
τα πληρώνουμε ακόμη.
 Μου ζητάτε να σας εξηγήσω. Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι
Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους
Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά ένα βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον
Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν «ελιά, ελιά και Κώτσο
βασιλιά»;
 Δημοσιογράφος: Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν
αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε
τις απόψεις σας;
 Καστοριάδης: Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα
επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε
όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του
ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε
τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια
περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας
μη μιλάμε για δημοκρατία .Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για
την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν
 κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι
υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την
κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.
 Δημοσιογράφος: Πώς την εννοείτε αυτή την ευθύνη;
 Καστοριάδης: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική
ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια
στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα
μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά
δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.
 Δημοσιογράφος: Θέλετε να πείτε ό,τι έγινε -αντιθέτως- σε άλλες χώρες,
στη Δυτική Ευρώπη;
 Καστοριάδης: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε
κάνοντάς μου καζούρα στο Παρίσι το 1956: «Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην
Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει
υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα
δικαιώματά του.  Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την
ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;».
-Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου
βρίσκεσαι.

*Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (Κωνσταντινούπολη, 11 Μαρτίου 1922- Παρίσι, 26 Δεκεμβρίου 1997) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής.
Συγγραφέας του έργου Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας, διευθυντής
σπουδών στην Σχολή Ανωτέρων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού από
το 1979, και φιλόσοφος της αυτονομίας, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους
στοχαστές του 20ου αιώνα.
 Πηγή: Βιβλίο,  Η ελληνική ιδιαιτερότητα- Τόμος Β΄