ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ

ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ

                                  ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

                                                               Γράφει ο Φώτης Δημητρόπουλος Φιλόλογος

                                    

Το «ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ» είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του Γιώργου Λ.  Μαργαρίτη (εκδ. ΒΙΒΛΙΟΠΑΝΟΡΑΜΑ – Ήλιδα 2014) με την οποία ο νεαρός ποιητής συνεχίζει το γοητευτικό του ταξίδι στους ξεχωριστούς δρόμους της ποίησης όταν ολόγυρά μας τα φώτα σβήνουν / και κανείς δεν απαντά πού πήγε ο ήλιος / σε μια πόλη που ερημώνει. Και επιχειρεί να χρωματίσει την ασπρόμαυρη πλευρά της κοινωνίας για να διεισδύσει στον κβαντικό μικρόκοσμο της ζωής και να εστιάσει ψυχή και λογισμό στην πραγματικότητα_. αυτή που βιώνουμε όλοι μας όχι μόνο με τις αισθήσεις αλλά και με τις κεραίες της ευαισθησίας μας.

          Ο Γ. Μαργαρίτης, χωρίς να χάνει τη λυρικότητα της πρώτης συλλογής του «ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ», υπερβαίνει τα χρώματα του δειλινού και του ρομαντικού νεανικού στοχασμού και ρίχνεται στη  μάχη με σκοπό να υψώσει το ανάστημά του στην αγριότητα της καθημερινότητας και να μη χάσει το πολυσήμαντο της ανθρώπινης οντότητάς του. Τώρα σαν ένας μικρός Προμηθέας ανεβαίνει στο δικό του Καύκασο έχοντας απέναντί του όχι το «Κράτος και τη Βία» αλλά το «ΦΟΒΟ» που γεννάει το Κράτος και τη Βία. Δεν είναι όμως δεμένος με αλυσίδες ούτε περιμένει τη λύτρωση από τον «από μηχανής Θεό». Αντί για αλυσίδες εξακολουθεί να έχει ως ποιητής φτερά^. τα φτερά της Ελπίδας: «Ωρίμαζες μέσα μου / όταν ζητούσα τη λύτρωση / αιώνια εκδικήτρια του πορθητή των θνητών του Άρχοντα Φόβου…». Εδώ ακριβώς κρύβεται το μυστικό του «ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟΥ»: Η Ελπίδα ως δύναμη της ανθρώπινης Ελευθερίας. «Δεν σε φοβάμαι. / Σ’ έμαθα, Φόβος τ’ όνομά σου / Κάνε στην άκρη». Ολόκληρη η συλλογή εμπνέεται και διαπνέεται ως σπουδή πάνω σ’ αυτούς τους στίχους. Είναι βέβαιο ότι το «Καλειδοσκόπιο» του Γ.Μ. λειτουργεί ακριβώς όπως η οπτική συσκευή του Σκωτσέζου φυσικού Ντέϊβιντ Μπρούστερ (αποτελείται από 2 επίπεδους καθρέφτες υπό γωνίαν 60^ο ή 90^ο) που αντανακλά και παράγει, συμμετρικά σχήματα ενός αντικειμένου. Ο ποιητής βάζει το φόβο μέσα στο καλειδοσκόπιο, μεταξύ των κατόπτρων, και μελετά ποιητικά τις αντανακλάσεις του.

          Αντιπαρερχόμενος τους φόβους που προκαλεί η φύση στέκεται στους φόβους που απεργάζεται ο ίδιος ο άνθρωπος και μάλιστα υποκριτικά αφού επιχειρεί να καταστείλει τους προερχόμενους από τη φύση. Στο καλειδοσκόπιο παρουσιάζεται, ο φόβος, «το τέρας…. που συνωμότησαν τη νύχτα οι ορδές των βαρβάρων», αποκαλύπτονται τα μαχαίρια που στρέφονται εναντίον καρδιών και στίχων και τα κρατούν όσοι πίστεψαν πως ξεμπέρδεψαν σπέρνοντας το φόβο στους πολλούς. Στο καλειδοσκόπιο ο ποιητής φωτίζει άπλετα το φόβο του κάθε λογής Άννα και Καϊάφα, των Γραμματέων και Φαρισαίων. Στο καλειδοσκόπιο αντανακλώνται οι φόβοι για τις αλυσίδες που κουβαλάμε σιδηροδέσμιοι, οι φόβοι μήπως δεν φυσήξει ο ούριος άνεμος σε μιαν άλλη Αυλίδα, οι φόβοι μήπως τελειώσει η αιωνιότητα, οι φόβοι της απόγνωσης και της υποταγής «στο ρυθμό των τυμπάνων / που σπέρνουν όσοι σαν ύαινες / είναι έτοιμοι να μας ορμήσουν», οι φόβοι των σιδερένιων όπλων του τρομαγμένου προσώπου, οι φόβοι της μονοτονίας των θιάσων της ζωής στα παγκόσμια δρώμενα, οι φόβοι ότι μένουμε μελλοθάνατοι μονομάχοι στο αιώνιο Κολοσσαίο της ζωής, οι φόβοι «μιας σαθρής εικονικής εξουσίας της ύλης και των μεταλλαγμένων κομπάρσων που πρόδωσαν το φως του ήλιου». Όλοι οι φόβοι που χαλκεύει ο άνθρωπος κι’ όχι η φύση, όχι ο εγκέλαδος ή το τσουνάμι αλλά δυστυχώς ο λογικός άνθρωπος με την παρά φύσιν άλογη λογική του.

          Μέσα στο καλειδοσκόπιο όμως φωτίζεται πολυπρισματικά και ο Άνθρωπος, ο Άνθρωπος του Ποιητή που υψώνεται, που κοινωνεί τα άχραντα μυστήρια της ποίησης, της ποίησης που αντανακλά στο «καλειδοσκόπιο» τρυφερότητα και ανθρωπιά^. αντανακλάται ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ που ΕΛΠΙΖΕΙ, που «διαλύει τους στρατούς των κυνικών / με ρομφαία την Ελπίδα» και γιαυτό είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Και είναι ελεύθερος γιατί αποτάσσεται τον εκβιασμό του φόβου, γιατί ως άσωτος υιός παραδέχεται το ανώφελο ταξίδι της απληστίας, γιατί «ονειρεύεται τα χρώματα τα ηδονικά της Ίριδας / με όνειρα που όργωσαν τη νόηση / με σπόρους αγάπης»^. αυτής της αγάπης που έχει για στήριγμα τη μυρωδιά της μάνας και τη θαλπωρή του πατέρα.

          Πράγματι αντανακλάται στο «ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ» όχι μόνο η ελπίδα του Γ. Μαργαρίτη αλλά όλες οι ελπίδες που κρύβουν δυο μικρές παλάμες, αυτές που σφίγγουν οι παλάμες ενός μικρού παιδιού, αυτές που ακτινοβολούν τα μάτια ενός μικρού παιδιού και δεν αφήνουν να χαθούν με τη δύση του ήλιου, αυτές που σμίγουν με τους πρώτους ήχους της δημιουργίας και μοιράζεται ο καθένας με το ταίρι του, όπως ο ποιητής, μέσα σε μια στιγμή, διασχίζοντας την αιωνιότητα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ευτυχισμένος αυτός που θα βρει μέσα στο «ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ» τη μαγεία του ποιητή, τη μαγεία ενός γλυκού χαμόγελου^. θα κάνει τον ουρανό δικό του^. για πάντα.-