Ένα γράμμα στη Μητέρα μου
Αγαπημένη μου Μητέρα,
Είχα χρόνια να σου γράψω. Η αμέλειά μου είναι αδικαιολόγητη. Σαν μάνα πάντα με δικαιολογούσες και τώρα ασφαλώς το ίδιο θα κάνεις. Να ξέρεις δεν σε ξέχασα ποτέ. Κι αν δεν είσαι κοντά μου, ξέρω πως βρίσκεσαι στην αιώνια γαλήνη .
Μέρα παγκόσμια της Μητέρας σήμερα και βρίσκομαι στο πατρικό μας. Νοιώθω άσχημα που δεν πρόλαβες να το χαρείς.
Έρχομαι συχνά και παίρνω δυνάμεις από τη γενέθλια γη των προγόνων μου και τη δική σου ιερή σκιά.
Σήμερα γιορτάζει κάθε Μητέρα όπου γης, η Άγια μορφή που δια μέσου των αιώνων αποτελεί το σύμβολο της ζωής.
Γιορτάζουν όλες οι Μητέρες του κόσμου κι εγώ αναπολώ τις τρυφερές στιγμές, όσες μπόρεσες να μου χαρίσεις στα παιδικά μου χρόνια κι ακόμη τη ζεστή αγκαλιά σου, κάθε φορά που τα βήματα μου με οδηγούσαν κοντά σου. Μητέρα δεν σε χόρτασα κι ούτε εσύ χόρτασες την παρουσία μου. Ο αγώνας της επιβίωσης με προσφορά σε πολλά μέτωπα της ζωής δεν σου άφηναν περιθώρια να χαρείς τα παιδιά σου. Την αγάπη σου συμπλήρωνε επάξια η μεγάλη μας Μάνα η Γιαγιά . Ο πόνος της απουσίας ξεχείλιζε κι όταν με αντάμωνες η αγκαλιά σου, δύο πελώριες φτερούγες, με φυλάκιζαν με πρόθεση να με αιχμαλωτίσουν. Ήθελες τα παιδιά κοντά σου. Αγωνία και πίκρα όταν φεύγαμε και μια στερεότυπη πάντα και εναγώνια ερώτηση :Πότε θα ξανάρθεις παιδάκι μου; Δεν έπαψα να έρχομαι και να ξανάρχομαι και τότε που ζούσες και τώρα που ζω τη μνήμη σου.
Μητέρα, στη καρδιά μου παραμένεις αμετακίνητη. Είσαι η μητέρα που στάθηκε κοντά μου όσο και όποτε μπορούσε, έκλαψες μαζί μου τις ώρες του πόνου μου, γέλασες με το δικό μου γέλιο και χάρηκες με την δική μου χαρά. Προσπάθησα να σε κάνω περήφανη. Ήταν έκδηλη η χαρά σου όταν με έβλεπες να ανηφορίζω.
Σήμερα σου έφερα δυο λευκά αρωματικά τριαντάφυλλα από τον κήπο μας. Είναι τα πρώτα τριαντάφυλλα της φετινής Άνοιξης. Είναι από τις ίδιες τριανταφυλλιές που κι εσύ μου έστελνες μαζί με το καλάθι των τροφίμων των φοιτητικών μου χρόνων και ήταν και τότε τα πρώτα τριαντάφυλλα της ΄Άνοιξης.
Δεν ξέχασα ποτέ την υπόσχεσή μου: Να μη φοβάσαι τίποτε όσο θα ζω. Ο,τι κι αν σου συμβεί θα είμαι κοντά σου. Υπόσχεση που δεν αθέτησα. Στα καλέσματά σου ήμουν παρών και έκανα τα ανθρώπινα. Κάποτε υπαινίχθηκες πως το ξέχασα. Η πραγματικότητα σε διέψευσε. Τα τελευταία χρόνια όταν πια η κλονισμένη υγεία σου σε έκανε αγνώριστη, δεν μπορούσα να συμβιβασθώ, κι όμως σ’ έβλεπα και σε ζούσα. Με αντιμετώπιζες με φοβίες και αίσθημα φυγής. Δεν συμβιβαζόμουν με την κατάσταση. Αναζητούσα τη Μητέρα που γνώριζα κι έζησα. Οι σκέψεις μου βασανιστικές και η ζωή όλων μας μαρτυρική.
Δεν θα ξεχάσω την τελευταία ημέρα που ήσουν κοντά μας , τότε που κρατούσες ένα μουσκεμένο ύφασμα και μας παρότρυνες να φύγουμε, για να μη μας πιάσουν οι Γερμανοί. Στη Γερμανική κατοχή είχε σταματήσει το σαλεμένο σου μυαλό. Η κατάσταση της υγείας σου, είχε κάνει μαρτυρική τη ζωή του συντρόφου σου. Κάποιες στιγμές είχες επίγνωση πως εξ αιτίας σου γινόταν δύσκολη η ζωή όλων μας. Όμως εσύ δεν είχες καμιά ευθύνη .Κάποια στιγμή σ’ ένα φωτεινό σου διάλειμμα, όταν με είδες να δακρύζω , έκλαψες και με συμβούλευσες να μη στενοχωριέμαι. Ένα πρωινό μου έφεραν το μήνυμα της φυγής σου. Μια κραυγή απόγνωσης ήταν η απάντηση. Έχασα για πάντα . Έχασα την πιο αγαπημένη ύπαρξη που είχα στον κόσμο.
Μητέρα, ξέρω πως το γράμμα τούτο θα παραμείνει στο συρτάρι . Δεν πρόκειται να το διαβάσεις ποτέ. Όμως εγώ θα συνεχίσω τη γραφή του με την ελπίδα ότι θα ακούσεις το λυγμό μου. Ήθελα να σου θυμίσω για μια ακόμη φορά το πόσο σ’ αγάπησα και το πόσο σ’ αγαπώ. Σε θυμάμαι και θα σε θυμάμαι πάντα, όσες Άνοιξες μου χαρίσει ο Θεός. Ελπίζω να συναντηθούμε .Ίσως τότε να μπορέσω να σου πω περισσότερα ,όσα δεν μπόρεσα. Να σου προσφέρω ότι δεν σου πρόσφερα σε τούτη τη ζωή. Ίσως τότε μπορέσω να σε κάνω να με χορτάσεις… πιότερο απ’ την επίγεια ζωή μας. Θα είμαστε μαζί για πάντα. Αιώνια…
Ασφαλώς θα έμαθες τα νέα μας από το σύντροφο σου, θα σου είπε πόσο μεγάλωσαν τα παιδιά , πόσο προόδεψαν και πόσο επιτυγχάνουν στη ζωή σε τελείως διαφορετικές συνθήκες από εκείνες που εμείς ζήσαμε .
Δεν είχατε χρήματα για να μας σπουδάσετε, είχατε ένα καλό λόγο και μια θεία παρότρυνση να μάθουμε γράμματα .Μητέρα δεν θα ξεχάσω ποτέ τα φτωχά κι απλοϊκά λόγια σου που μου δίδαξαν την πίστη στο Θεό, την αγάπη στον άνθρωπο, την ελπίδα για επιτυχία στη ζωή, την έφεση για γνώση ,πρόοδο και δημιουργία.
Μητέρα νάσαι σίγουρη πως όσα δίδαξες δεν πήγαν χαμένα και σήμερα σε νοιώθω δίπλα μου να καθοδηγείς τα βήματά μου και τη σκέψη μου.
Μάθε Μητέρα πως τα κόπια σου δεν πήγαν χαμένα, ο σπόρος που έσπειρες φύτρωσε και βλάστησε. Δεν θα ξεχάσουμε τη φτωχή σταχομαζώχτρα ,που ξεπετάχτηκε από τη μιζέρια σε άλλους κόσμους, ολότελα αληθινούς, σίγουρα καλλίτερους για σένα, για όλους μας.
Αντίο Μητέρα και καλή αντάμωση…
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου