ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Δικηγόρου
Αντιπροέδρου Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος
Έχω και στο παρελθόν αναφερθεί στο μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας τα ναρκωτικά. Αφορμή για να καταγραφούν οι παρακάτω απόψεις μου ήταν μια συνεδρίαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου στο παρελθόν στη διάρκεια της οποίας , συζητήθηκε πρόταση για τη λειτουργία θεραπευτικής μονάδας υποκατάστασης Τοξικοεξαρτήσεων στην Αχαΐα.
Στη συζήτηση που ακολούθησε ακούστηκαν πολλές και αξιόλογες απόψεις. Επειδή δεν είχα διόλου πειστεί ότι αυτές οι λύσεις είναι αποτελεσματικές για την απεξάρτηση των τοξικομανών, απείχα της ψηφοφορίας.
΄Ένοιωσα την ανάγκη να κάνω μια δήλωση, και να υπογραμμίσω επιγραμματικά πως είμαι υπέρμαχος της ελευθερίας της βουλήσεως της αυτοδιαθέσεως του ατόμου και της πλήρους αποποινικοποίησης των χρηστών. Τόνισα επίσης πως έχει αποδειχθεί ότι τα μέτρα που λαμβάνονται για την ενημέρωση και την πρόληψη του φαινομένου, είναι όχι μόνο ανεπαρκή αλλά συντηρούν ελπίδες σωτηρίας όταν υπόσχονται μεθόδους διάσωσης, αποθεραπείας, αποτοξίνωσης, επανένταξης και τόσα άλλα ηχηρά με τις διάφορες ανά τη χώρα θεραπευτικές, μονάδες.
Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά κάποια ψευδεπίγραφα σωσίβια που εμφανίζονται στον ορίζοντα για να τρέφουν φρούδες ελπίδες στους χρήστες. ΄Όταν κάποιοι έξυπνοι παρακινούν τα παιδιά μας να δοκιμάσουν την πραμάτεια τους για να ζήσουν στους επίγειους παράδεισους που τους υπόσχονται, πίσω από το φόβο και τον κίνδυνο εθισμού σερβίρουν, ως ελπίδα σωτηρίας, τις μονάδες αποθεραπείας και απεξάρτησης. Εκεί γίνεται ο ένας ακούσιος ψυχαναγκασμός του νέου που στο όνομα της όποιας ψευδεπίγραφης προοδευτικότητας, της όποιας υποτιθέμενης σύγχρονης και μοντέρνας συμπεριφοράς του προβάλλεται ύπουλα και η ελπίδα σωτηρίας η οποία βαρύνει στην επιλογή του λύνοντας του το δίλημμα. . Συλλογιέται πως κι αν ακόμη κάνει δοκιμαστική χρήση κι αν ακόμη εθιστεί στη χρήση, υπάρχει θεραπεία, έτσι τρέφει μια ελπίδα και μια σιγουριά πως ο δρόμος τον ναρκωτικών τελικά έχει δυνατότητα επιστροφής.
Ελέχθη σε εκείνη τη συνεδρίαση πως κι ένας νέος να σωθεί είναι μεγάλη υπόθεση. Ασφαλώς και είναι. ΄Όμως ποιος θα μας πείσει πως η ύπαρξη αυτών των λύσεων απεξάρτησης και αποκατάστασης δεν αποτελεί το άλλοθι για να δοκιμάζουν όλο και περισσότεροι νέοι τα σκευάσματα που τους σερβίρονται και δεν συμβάλλουν στην αύξηση του φαινομένου που σήμερα όπως λέγεται φθάσαμε να έχουμε στη χώρα μας 300.000 εξαρτημένους .
Αφού με τόση σιγουριά προπαγανδίζουμε πως για τα ναρκωτικά υπάρχει δρόμος επιστροφής, πως τα ναρκωτικά δεν οδηγούν κατ’ ανάγκη στο βέβαιο θάνατο , πως είναι απλώς ένα ταξίδι που στο τέλος του, σε περιμένει μια Ιθάκη και ίσως μια Πηνελόπη γιατί να μη δοκιμάσει ο ανήσυχος και με διάθεση για περιπέτεια νέος;
Όμως ας σοβαρευτούμε. Είναι γεγονός πως έχει διαπιστωθεί ότι τα ποσοστά θεραπείας και αποκατάστασης είναι από ελάχιστα μέχρι μηδενικά. Σίγουρα ο εξαρτημένος ναρκομανής είναι άρρωστος και σαν άρρωστος θα πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Όμως θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο κάθε πολίτης πρέπει να είναι πλήρως ενημερωμένος για τις συνέπειες της χρήσης των ναρκωτικών. Αφού λοιπόν γνωρίζει τις συνέπειες είναι στην ελεύθερη βούλησή του να επιλέξει τη νόσο ακόμη και το θάνατο.
Τα τελευταία χρόνια η διακίνηση των ναρκωτικών έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Τούτο σημαίνει πως πίσω από τη διακίνηση των ναρκωτικών ουσιών υπάρχει κάποια μεγάλη δύναμη που τα προωθεί σ’ όλες τις χώρες του κόσμου και στη δική μας.
Φαίνεται πως το λαθρεμπόριο όπλων, ναρκωτικών ,τσιγάρων και λευκής σαρκός είναι σήμερα από τις πλέον προσοδοφόρες δραστηριότητες.
Η λύση του προβλήματος κατά την άποψή μας εντοπίζεται στην προσπάθεια που θα πρέπει να καταβληθεί για το μηδενισμό μέχρι την εξαφάνιση των προσόδων των εμπόρων ναρκωτικών ουσιών.
Για να μηδενιστούν αυτά τα έσοδα-κέρδη το μόνο όπλο είναι η νομιμοποίησή των ναρκωτικών, και η αποποινικοποίηση των χρηστών.
Και όταν λέμε νομιμοποίηση , δεν εννοούμε τη διάθεσή τους από τα περίπτερα , τα πολυκαταστήματα ή τα καφενεία, αλλά τη διάθεσή τους με συνταγή ιατρού σε τιμές κόστους αποκλειστικά από τα φαρμακεία.
Πόσα αλήθεια φάρμακα δεν κυκλοφορούν νόμιμα που με την υπερβολική η και απλή σε δόσεις χρήση τους δεν είναι δυνατό να επιφέρουν το θάνατο;
Ο θάνατος από το αλκοόλ, και το τσιγάρο, η πώληση και κατανάλωση των οποίων διαφημίζεται, γιατί πρέπει να αποτελεί δικαίωμα ελεύθερης επιλογής του πολίτη και γιατί να μην αποτελεί το ίδιο δικαίωμα ελεύθερης επιλογής χρήσης οποιασδήποτε ναρκωτικής ουσίας;
Πέραν τούτου γύρω από ότι απαγορεύεται συντηρείται η μαγεία και ο μύθος του απαγορευμένου. Έτσι ένας μηχανισμός δίωξης ασχολείται μόνο με τις ναρκωτικές ουσίες .Τα πινάκια των ποινικών Δικαστηρίων κατά κανόνα σε όλους τους βαθμούς είναι γεμάτα από αυτού του είδους τις υποθέσεις. Τα δε καταστήματα των φυλακών πέραν του ότι ασφυκτιούν, από κέντρα σωφρονισμού μεταλλάσσονται σε φυτώρια νέων εγκληματιών.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό και να υπάρξει πλήρης ενημέρωση για τις επιπτώσεις και τις συνέπειες για τη χρήση κάθε ναρκωτικής ουσίας και όποιου υποκατάστατου. Πως αυτές οι ουσίες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο. Η επιλογή τους από τους νέους αποτελεί δρόμο χωρίς επιστροφή.
Η αντίληψη πως στα ναρκωτικά οδηγεί η ανεργία ή φτώχια και η μιζέρια είναι καθαρά προπαγανδιστικό σύνθημα κάποιων που θέλουν να μας διαφημίσουν πολιτικές παραδείσων τους οποίους ευαγγελίζονται και από τους οποίους και οι ίδιοι έχουν εξοριστεί.
Τα ναρκωτικά απαιτούν δαπάνες που οι άνεργοι, και φτωχοί, «της γης οι κολασμένοι» δεν διαθέτουν. Οι άνεργοι μπορεί να γίνουν βαποράκια για να εξασφαλίζουν τη δόση τους και τίποτε περισσότερο.
Εάν θέλουμε σοβαρά να καταπολεμήσουμε τη μάστιγα των ναρκωτικών η λύση είναι μία και είναι : η πλήρης αποποινικοποίηση των ναρκωτικών ουσιών.
Πρέπει όμως οι υποψήφιοι χρήστες να γνωρίζουν τις συνέπειες του νόμου της ζωής.
Η όποια επιλογή είναι ελεύθερη, για υπεύθυνους και ελεύθερους πολίτες.
Η επιλογή όμως, χρήσης αυτών των ουσιών, πρέπει να γίνει συνείδηση πως αποτελεί δρόμο χωρίς επιστροφή.