NAYΑΓΙΟ

Ξαπόστασαν για μια στιγμή
στ’ αρχαία μάρμαρα
με το συμπαντικό φανάρι
να περιγελά
την πανσέληνο του Αυγούστου,
να παιχνιδίζει με την αχλή του χρόνου
στ’ άσπρα μαλλιά τους,
με τις καμπύλες
και τα κυρτώματα
των ώριμων κορμιών τους,
και τους κοίλους φακούς των ματιών τους,
εξαφανίζοντας
πρόσωπα, χαρακτηριστικά, χρόνο.

Οι λέξεις χοροπηδούσαν,
κοντοστέκονταν
και πάλι κατρακυλούσαν
στα διαζώματα,
στο κοίλο του Θεάτρου
την ερμηνεύτρια
να ανταμώσουν,
ένδυμα ποικιλόχρωμο
στα πόδια της αποθέτοντας,
σπονδή στην προσφορά της.

Και ο ήχος τους
απόδιωξε τη σιγαλιά
και έσμιξε κρυφά, παράταιρα,
με το κάλεσμα ξενιτεμένου ήχου,
μουσικού αλλοτινού,
που μοχθούσε,
άλλοθι να δώσει
σε παλιές ιδέες.

Νύχτα μαγική.
Λόγια, ψίθυροι, τραγούδι,
ερμηνεύτρια, μουσικοί,
ΕΝΑ

Νοσταλγία,
πόνος,
χαμένων αξιών και ανθρώπων,
ώσπου τα φώτα
την μαγεία διαπέρασαν
και τα μάτια αντίκρισαν
ναυάγια της ζωής
σε αρχαία μάρμαρα
να ψάλλουν το «Ναυάγιο»,
ελπίδα και μήνυμα ζωής.

AΠΛΩΝ ΚΥΡΗΝΗ