ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

  ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

                                              

Ήταν η πρώτη σου άνοιξη τότε που άνθισε το πρώτο σου γαμόγελο.

Κι ήσουν η χαρά των γονιών σου όταν άπλωνες τα χέρια σου

 να αγκαλιάσεις τα δικά τους.

΄Ήσουν η ίδια η ΄Ανοίξει μέσα στο γρουσούζικο χρόνο της γενιάς σου.

Τα χελιδόνια έπλεκαν ξένοιαστα τις νέες  φωλιές  του  κι αναπαλαίωναν

τις φωλιές που άφησαν φεύγοντας για την άλλη Άνοιξη που άρχιζε  στο νότο.

Στο δρόμο σου μικρούλα μου μόνο  Άνοιξες να συναντάς

ίδιο  χελιδόνι της γενιάς σου.

Το χαμογέλιο σου σπαρμένο με λεμονανθούς και ροδοπέταλα,

να μη μαραθεί ποτέ.

Το ανθογυάλι της ζωής σου  να είναι γεμάτο ανθούς και μυρτιές

και να θυμάσαι πάντα πως κάποτε κι εμείς  χαμογελούσαμε,

στα δικά σου σκιρτήματα και στις δικές σου χαρές.

Σε κάθε μας συνάντηση  σε  κάθε μας  παράλληλο βηματισμό.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την  Άνοιξη που άνοιγες τα φτερά σου  και χελιδονίσματα έβγαιναν από τα χείλη σου

Ένας νεοσσός  στη φωλιά της αιωνιότητας των ήχων.

Οι μοίρες που σου φέρανε το μήνυμα,

 το έντυσαν με νότες

και σου έκαναν συντροφιά στις ώρες των ελπίδων.

Η λύρα  του Απόλλωνα στα χέρια σου έβγαζε μελωδίες

με συνθέσεις της ουράνιας αρμονίας  των προσδοκιών μας.

Η μεγάλη δρυς  έκανε και νέο βλαστάρι,

  στη σκιά  της θα συναντάς όλους εκείνους που προηγήθηκαν

κι όλους τους συνοδοιπόρους που συνεχίζουν το δρόμο… 

Εσύ εκεί θα παραμένεις ξεπροβοδίζοντας

τους περαστικούς με εκείνο το παντοτινό ανοιξιάτικο χαμόγελό σου.

                                                              Λεωνίδας

Πάτρα 26-4-2013