ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ: Μια ποίηση έκλαμψης

 

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «Η ΓΝΩΜΗ» Κυριακή  27 Σεπτεμβρίου 2020

 

ΣΤΗΛΗ

Παρέα με την ποίηση

τότε και τώρα

από την Πάτρα

 

  «Eπιμέλεια: ΣΩΤΗΡΗΣ Ι, ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

*Μέλος του Κύκλου Ποιητών

*Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνων

 

 

 

ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ: Μια ποίηση έκλαμψης

 

Γεννήθηκε στην Άρτα και είναι μόνιμος κάτοικος Πατρών. Σπούδασε στην τότε ΑΣOΕΕ.

Παρουσιάστηκε στα γράμματα από το 1975 πρώτα στον Ημερήσιο και Εθνικό Κήρυκα με καθημερινό πρωτοσέλιδο χρονογράφημα ή επιφυλλίδα και εξακολουθεί μέχρι σήμερα ασταμάτητα να γράφει στην εφημερίδα ΓΝΩΜΗ της Πάτρας.

Αρθρογραφεί στην λογοτεχνική επιθεώρηση «Έκφραση» και σε άλλα λογοτεχνικά περιοδικά .

Ασχολείται με την κριτική και τον σχολιασμό λογοτεχνικών και ποιητικών κειμένων και θεάτρου έχοντας παρουσιάσει δεκάδες λογοτέχνες και ποιητές.

Είχε κατά καιρούς τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές παραγωγές σε διάφορα κανάλια και έχει στο ενεργητικό του αρκετές ομιλίες σε Πάτρα - Άρτα - Αίγιο - Πύργο και αλλού κυρίως ιστορικού - κοινωνικού και λαογραφικού περιεχομένου.

Έχει στο ενεργητικό του περί τις 10 χιλιάδες!!! χρονογραφήματα-επιφυλλίδες και αρθογραφίες.  Έχει εκδώσει 18 βιβλία τα  οποία αφορούν Μυθιστορήματα, οδοιπορικά, μελέτες , ποιητικές συλλογές.

 Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών. Της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν/Δ Ελλάδος, Της Εταιρείας Ηπειρωτών Συγγραφέων και άλλων λογοτεχνικών συλλόγων.

 Είναι παντρεμένος με την Ιωάννα το γένος Βασ. Δημοπούλου και έχει δύο κόρες που του χάρισαν 5 εγγόνια!

 Εισέπραξα μεγάλη συγκίνηση, από την ανάγνωση των ποιημάτων του εκλεκτού φίλου και ποιητή Σταύρου Ιντζεγιάννη.

Υπάρχει εδώ μια ποίηση έκλαμψης, από συναισθήματα ψυχής, που αναδύεται αγρυπνώντας και υμνώντας .

 

ΑΞΟΔΕΥΤΟΙ ΕΡΩΤΕΣ        

 

Φθινοπωρινά φύλλα

 σ` αυλόγυρους

 έρημων μοναστηριών.

Οι απολαύσεις που δε χαρήκαμε

σημαδεύουν ψευδαισθήσεις

 και διλλήματα

 στους χορταριασμένους κύκλους

 των αμίλητων εσπερινών

Κι εμείς –ασυγχώρητα αφελείς

περιμένουμε όπως πάντα

 –στο ηλιοβασίλεμα-

την αδιανόητη οπισθοδρόμηση

του χρόνου.

 

 Έτσι, ως προμετωπίδα, την «ορμική συνιστώσα» του ποιητή που αφθαρτοποιεί το χρόνο και μεγαλύνει το ωραιόβαθο σκίρτημα της ψυχής, ας ψηλαφίσουμε τη «συμβολική του αναπόληση» κι ας ακουμπήσουμε νοερά τα υγρά και χνουδωτά μονοπάτια της γενέθλιας μοσκοβολιάς αυτής της ποίησης.

 

ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ

 

 Έψαχνε ένα μολύβι

 Λίγο χαρτί.

 Μια λέξη ν` ακουμπίσει την ψυχή του.

 Ν` ανασάνει τον ήλιο κατάσαρκα,

 θαλπωρή ελπίδας.

 Σαν ένα κύπελο με λευκές ανεμώνες.

 Μια αιτία λιποταξίας

 από τις Θερμοπύλες του έψαχνε .

 Όμως

κάθε τόσο

 έσκυβε να διαβάσει,

 εκείνο το καταλυτικό

 «Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»,

 που είχαν γράψει κι έμεινε εκεί

 δυόμιση χιλιάδες χρόνια,

 χωρίς να σβήσει.

 

Η ποίησή του μοσκοβολάει θυμάρι με δημοτικοφανή χροιά - παρά την άλλη διάταξη του στίχου. Αποκρυπτόμενη – εδώ - στην απεραντοσύνη της φύσης και στο άμετρο - ψυχικό βάθος της συγκίνησης, ο Σταύρος διεγείρει το συναίσθημα, στην προσωπική του αποκαθήλωση, ατενίζοντας - στο βάθος του χρόνου - την ενιαία σύνδεση και πορεία της ζωής, έχοντας πάντα στα μάτια κρυμμένο, το συναίσθημα Είναι φυσικό επακόλουθο, ο στίχος του να συμπλέκεται αρμονικά με το φυσικό κάλλος και να δικτυώνεται τον ψυχικό και συναισθηματικό ακροβολισμό του.

 

 

Η ΝΥΧΤΑ

 

 Τη νύχτα,

 τα φαντάσματα

 ξενυχτάνε στο κεφαλόσκαλο της λήθης.

 Κουβεντιάζουν

 με τις αποπλανημένες ελπίδες

και τα ορφανά όνειρα της ημέρας

 Ύστερα,

Τυλίγουν τα άσαρκα μέλη τους

 στο σάβανο του παράλογου

και

υπογράφουν παρουσία

 στη μοναδικότητα του τετελεσμένου

 

Είναι φυσικό, το κορφολόγημα των εμπειριών να σπονδυλώνει την ουσία την εξέλιξη του- έως το σήμερα - και φυσικό και ολοζώντανο το ταξίδι, στην πλημμυρίδα του φωτός, που καλύπτει τρανταχτά βιώματα και ψυχικές ευωδιές .

 

ΡΕΜΒΗ

 Έτσι να κάθεσαι σιωπηλός,

ρεμβάζοντας, τη μέρα που φεύγει,

 Τις σκιές που ξυπνούν

 από το λήθαργό τους

κι απλώνουν τις φτερούγες τους,

 πάνω στην ακύμαντη θάλασσα,

 των εφηβικών αναπολήσεων.

 Τα σχήματα

 που χάνουν το περίγραμμά τους,

 σαν υδατογραφίες ακαθόριστες,

 στον τοίχο

 της απέναντι πολυκατοικίας.

Η μελαγχολία,

 πολιορκητικός κριός

 προσπαθεί να συλήσε

ι το αρχέγονο μήνυμα του χρόνου.

 Τι εξουσιάζει τάχα

 την απόσταση από το μηδέν που ερχόμαστε,

 έως το άπειρο

 που θα χαθούμε;

 

Το πλούσιο και λυρικό κέντημα της ασάλευτης – χρονικά - ομορφιάς τους –πλέον - θα την ακολουθεί ως ετοιμόγεννος στίχος και ποίηση ψυχής.

 Ένα βλέμμα γαλήνιας προσμονής, με νοσταλγική υπόκρουση και πεθυμιά ζωής και ανάπλασης, υποκρούει σ’ όλο το έργο του Σταύρου Ιτζεγιάννη.  Είναι πόνος που έρχεται με τα χρόνια, ξαναντικρίζοντας την αδειοσύνη και το λειψό λιανοτράγουδο της εγκατάλειψης. Είναι το ξανάνιωμα της αίσθησης και της αναπόλησης, είναι ο στοχασμός που αβίαστα έρχεται στην εκπνοή του στίχου, είναι η περιφορά του χρόνου στην ανέγγιχτη προσωποποίηση μιας «Ανοιξιάτικης βόλτας», είναι το μεστωμένο κουράγιο της ύπαρξης να δομήσει το νέο σκηνικό της προσωπικής δημιουργίας του ποιητή.

 

ΝΗΣΤΕΙΑ

 

Nηστεύουν Τετάρτη, Παρασκευή

και σαραντάμερα

 να εξαγοράσουν τον εν τοις Ουρανοίς

 με εδαφιαίες μετάνοιες

 και μεγαλόσχημες λαμπάδες .

 Αυτό δεν τους εμποδίζει

Αυτόμολοι

 στους ουρανούς της απόλαυσης

 να θυσιάζουν στους βωμούς της ηδονής

 προς δόξαν Αφροδίτης

 και Διόνυσου των προπατόρων του έρωτα..

Ίσως έχουν διαβάσει

εκείνο το απόδως τα του Καίσαρος τω Καίσαρα

 και το εφαρμόζουν αδιαλείπτως

 και με συνέπεια.

 

 Ένα σπάραγμα, αθέατης και ήρεμης -περισσότερο- χαρτογράφησης την ακολουθεί, σε μια πλούσια και εικονοπλαστική περιδίνηση έκφρασης και ψυχικής ανθοφορίας, που γίνεται σταδιακά, ένας σπασμός ποιητικής αναγέννησης. Ας υπογραμμίσουμε – εδώ - το γραπτό κείμενο του ποιητή, που φωτοδοτεί το μετερίζι του λογοτέχνη, την προσωπική του οδοιπορία και τη συμβολή του στα κοινωνικά μας πράγματα. Εξ άλλου πόσα έχει γράψει στα χρονογραφήματά του για αυτά τα θέματα. Αυτό κατά την άποψή μου καθορίζει και τη δική του κοινωνικό - πνευματική υπόσταση στη ζωή. Έθεσε - ως ασφαλιστική δικλείδα παρόρμησης –έμπνευσης – θύμηση – νοσταλγίας - προσωπικής διαδρομής - έντονης περίσκεψης - και βιωματικής σύγκρουσης και σύνθεσης - ότι εκπορεύεται και εξελίσσεται. Θα μας πει

 

ΣΤΟ 30 ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ

 ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ"

 

 Ζωγραφίζω τ΄ όνομά σου

 σε επάλληλους κύκλους

 ανεξιχνίαστων μυστηρίων

Σε ημικύκλια διαθλάσεων

Με γραμμές και διαγώνιες

 προσπαθώ να προσδιορίσω

 την παρουσία σου

 στις ανοιξιάτικες αιθρίες

 η τις χειμωνιάτικες καταιγίδες,

 Σε ποιους παράλληλους

σε ποιους τροπικούς

ταξιδεύεις έρωτα

 να νοιώσω την ανάσα σου

άρωμα ζωής

 στην ποιητική μοναξιά μου!

 

Ένας πυκνός ορυμαγδός λυρικής χροιάς και ξαστερωμένης υπομονής χρωμοδένεται και ανασαίνει στο πεζούλι, της δικής του – πλέον - οραματικής και ποιητικής οδοιπορίας, τόσο πιστά και τόσο εύπιστα και τολμηρά, ώστε να μας πει,

 

ΧΩΡΙΣ ΦΩΝΗΕΝΤΑ

 

Προσπάθησε

 να γράψει τη λέξη απελπισία,

αλλά είχε τόσα φωνήεντα.

Είχε κι΄ εκείνο το λ το μελωδικό

 που θαρρείς ειρωνευότανε τη γραφή του,

 ώσπου εγκατέλειψε την προσπάθειά του,

 με δυο τσιγάρα κι έναν καφέ.

 

Πόσο πιο πιστά να παρουσιάσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου που σε ακολουθεί και σε διασπείρει στο άπειρο σύμπαν της ποίησης, της φύσης και της μνήμης; Πόσο πιστά να διατρανώσεις το ξέσπασμα της μνήμης και τις αγρύπνιες, σ’ ένα χλωμιασμένο κόσμο σήμερα που «να εξαγοράσουν τον εν τοις Ουρανοίς με εδαφιαίες μετάνοιες και μεγαλόσχημες λαμπάδες», κάπου γράφει, ο Σταύρος Ιντζεγιάννης είναι ένας ζωντανός άνθρωπος του καιρού μας, που ξέρει να οδεύει σταθερά με νεανική ορμή! και με τα πλούσια βιώματα που έχει, θα είναι πάντα στην καρδιά μας. Δεν ξεχνώ το ταλέντο του φίλου Σταύρου που του λες τυχαία ένα Έλληνα Ποιητή και αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη σου λέει ένα του ποίημα και μάλιστα μεγάλο!!. Πριν να τελειώσω αυτό το μικρό αφιέρωμα στο Σταύρο Ιντζεγιάννη, που σίγουρα έχει προσφέρει πολλά στον Λόγο, σας παραθέτω ένα πεζό του κείμενο

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΘΕΜΑ

 

          Μια ιστορία έτσι χωρίς θέμα. Σαν τους έρωτες που δεν έχουν όνομα να τους επικαλείσαι στις βραδινές σου προσευχές όταν τα όνειρα σε ταξιδεύουν σε κόσμους παραμυθιών ν` ακούσεις τις ιστορίες της Σεχραζάτ στις χίλιες και μία νύχτες της ζωής σου. Σαν τις επιθυμίες που δεν έχουν σχήμα , καμπύλες , μάτια, να χάνεσαι μέσα τους ναυαγός ανομολόγητων πόθων στις ατελείωτες ώρες της αγρύπνιας όταν βρικολακιάζουν οι νεανικές σου αμαρτίες πολιορκώντας την αισθητική μιας έλξης που μυστικώς εικονίζει τα χερουβείμ ενός περαστικού πλατωνικού έρωτα. Σαν τις ασχηματοποίητες έλξεις που δεν έχουν σάρκα να λαχταράς το άγγιγμά της εκείνη τη φρικίαση που διαχέεται σε όλο σου το είναι και διαπερνά τα μέλη σου σε μία παλινδρομική κίνηση- άμπωτις , πλημμυρίδα- με τη μεθοδευμένη αργή ροή που σε συνεπαίρνει τρέφοντας οργασμικές φαντασιώσεις. Μια ιστορία έτσι χωρίς θέμα. Σαν εκείνες τις ιερές ώρες της σιωπής, παρακολουθώντας τον ουρανό στη δύση ν` αλλάζει χρώματα , βάθος, καθώς τα σύγνεφα κινούνται στο ασύνορο του ορίζοντα μορφοποιώντας ονειροφαντασιές μυθολογικών γιγάντων ή προϊστορικών ζώων , που μάχονται την επιβίωσή τους αγιογραφώντας την ιστορία της Δημιουργίας εις τον αιώνα του αιώνος. Σαν τους μοναχικούς περιπάτους σε δρόμους που δε βγάζουν πουθενά σε ώρα ορθρινή μέσα στο βαθύσκιο δάσος ακούγοντας το ατελείωτο τεριρέμ από τα χιλιάδες μικροπούλια που ακομπανιάρουν τα βήματά σου πάνω στα πεσμένα φύλλα ή δίπλα στις φτέρες ανάμεσα σε πολυτρίχια και θάμνους αναπέμποντας τον πιο μελωδικό ύμνο στο αναλόγιο της φύσης :Σε υμνούμε ,Σε ευλογούμε…!

Μια ιστορία έτσι χωρίς θέμα.

 Όπως η ζωή που την αποκτάς χωρίς να ρωτηθείς, που τη ζεις χωρίς να σου έχουν πει το γιατί και τη χάνεις παρά τη θέλησή σου απλά και μόνο γιατί αυτή είναι η νομοτέλεια της διαιώνισης του είδους και που πορεύεται από το άγνωστο στο άγνωστο ακριβώς όπως μια σελίδα μιας ιστορίας έτσι χωρίς θέμα!!!

 

Κλείνω με την ευχή : Να έχεις την Υγεία σου φίλε Σταύρο, να είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος κοντά στους δικούς σου ανθρώπους και οι στόχοι σου πάντα να ικανοποιούνται.

 Σου εύχομαι πάντοτε οι στίχοι σου να λάμπουν σαν ήλιος μέσα στα πνευματικά σκοτάδια και να ακτινοβολούν λυτρωτικά συναισθήματα μέσα σε κάθε διψασμένη ψυχή.