ΚΑΠΕΤΑ ΓΙΩΡΓΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ ‘’ Ποίηση γεμάτη Αλμύρα με δροσερό θαλασσινό λόγο. Η θάλασσα είναι η ίδια του η ζωή είναι ο έρωτας του! ’’

 

ΚΑΠΕΤΑ ΓΙΩΡΓΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ

‘’ Ποίηση γεμάτη Αλμύρα με δροσερό θαλασσινό λόγο. 

Η θάλασσα είναι η ίδια του η ζωή είναι ο έρωτας του! ’’

 

 

 

 

 

ΓΡΑΦΕΙ :  Σωτήρης Νικολακόπουλος της Εταιρείας Ελλήλων Λογοτεχνών

 

Ο  καπετά Γιώργος Σπηλιώτης  Dr.  Structural  Εngineer,  Γεννήθηκε στο Ραζακλή της Κεφαλονιάς και ζει ( μετά από ταξίδια σε όλο το κόσμο και σπουδές στις Ηνωμένες πολιτείες ) στη Πάτρα.  Άρχισε να γράφει ποίηση από τα γυμνασιακά του χρόνια, συνέχισε τα χρόνια που ήταν ναυτικός, μετά φοιτητής στο R.P.I. Troy, N.Y.

Στο ποιητικό προσκήνιο  παρουσιάζεται το 1980.  Τα ποιήματά του εμπνευσμένα  από τη θάλασσα είναι γεμάτα αρμύρα,  μιλούν για τη θαλασσινή ζωή, τα τερτίπια της θάλασσας, τους καημούς της  ξενιτειάς  και το νόστο.  Μια άλλη ομάδα ποιημάτων είναι  εμπνευσμένα από τη μυθολογία, την ιστορία, την φιλοσοφία…. Είναι παντρεμένος με την Dr Βασιλική Γκρεκα-Σπηλιωτη (καθηγήτρια Ιατρικής) και έχει δυο γιους και μια κόρη. Μας λέει για την Βασιλική 

ΈΝΑ  ΚΑΡΑΒΙ

Ένα καράβι έχω βάλει στα σκαριά

στου Ήφαιστου το υπόγειο εργαστήρι.

 

Το ουράνιο τόξο έκοψα στα δυο,

για να το βάλω στα πλευρά του.

Από αφρό νερού και σύννεφο

τη λαμαρίνα θε να  ματζακονίσω.

 

Ολύμπιες ολόχρυσες κλωστές

Φλόκους*  και ξάρτια θα στολίσω

και τα πανιά του υφαντά σε αργαλειό θεϊκό,

όπου υφαίνουν οι θεές υφάντρες.

 

Τ’  άσβεστο  φως του Ολύμπιου Διός

στο πιο ψηλό κατάρτι  θε  να φέγγει,

για μηχανή θε να του δώσουνε ψυχή

στις θάλασσες  αέναα να ταξιδεύει.

 

Η Αθηνά θα  ’ρθει στην πλώρη του

«το ιερό της γνώσης ξύλο»  να καρφώσει

και μια σημαία στο πιο ψηλό ιστό

στ’ απόνερα του  καραβιού να μοιάζει.

 

Ένα καράβι έχω βάλει στα σκαριά

στου Ήφαιστου το υπόγειο εργαστήρι,

για να σε κλέψω μια φεγγαρόλουστη  βραδιά

να ταξιδεύουμε μαζί  μες  στης ζωής το πανηγύρι.

 

Για τις εντυπώσεις που μου γέννησαν η ανάγνωση των βιβλίων του, μου προκάλεσε αναγνωστική τέρψη και απόλαυση, πόνο και συμπάθεια, πολλαπλά ερεθίσματα και απορίες. Το κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι τα παραπάνω αισθήματα παρέμειναν ακέραια τόσο κατά την πρώτη «αυτόνομη» ανάγνωση του βιβλίου όσο και σ’ αυτές που ακολούθησαν, Και αυτό για μένα συνιστά ένα από τα βασικά προτερήματα του βιβλίου, εξηγούμαι. Βάσιμα και επιτυχώς διεκδικεί αυτοτέλεια, δικό του ορίζοντα, ξέχωρη εσωτερική δύναμη και παλμό, ειδικό καλλιτεχνικό βάρος και απόβαρο. 

Είμαι από τη θέση του αναγνώστη  Που προτιμά να αφουγκράζεται τον «ξένο» λόγο μέχρι να τον καταστήσει σχετικά οικείο, να τον φιλοξενήσει στο δικό του γνώριμο νοηματικό περιβάλλον. Του αναγνώστη λοιπόν που επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει τις συστατικές – φόρμας και περιεχομένου – παραμέτρους του κειμένου. Εξάλλου, προς την ίδια κατεύθυνση νομίζω ότι με προτρέπει και ο ποιητής  να δούμε αντικειμενικές και δυνητικές πραγματικότητες, που μπορούν να φωτίσουν ταυτόχρονα- βέβαια  όχι με ίδιο τρόπο και ένταση - προσωπικές θαλασσινές  εμπειρίες πάνω από όλα , συμφραζόμενα, κοινωνικές συμπεριφορές.

ΈΝΑΣ ΔΙΑΒΗΤΗΣ

Ένας διαβήτης έχει μείνει συντροφιά μου

από τα χρόνια τα παλιά του ναυτικού

τον έχω δίπλα κάθε μέρα στη δουλειά μου

θυμίζοντάς μου τη ζωή του βαποριού.

 

Αφού τον κόσμο τριγυρίσαμε παρέα

επαροπλίσαμε κι οι δυο κάποιο πρωί

κι αναπολώντας κάπου – κάπου τα ωραία

μου γράφει κύκλους τώρα πάνω στο χαρτί.

 

Κι  εκεί που γράφω κάποιο τόξο για γεφύρι

ή κάποιου δρόμου τη  στροφή μ’ ανηφοριά,

λοξοδρομία και πορεία για ταξίδι,

χωρίς να θέλει, του ξεφεύγει η μολυβιά.

 

Κάποια συζήτηση ανοίγει για πορεία

για  ένα ταξίδι σε μια θάλασσα πλατιά,

με λίγο πλήξη και με κάποια νοσταλγία

«είναι μονότονη η ζωή πα στη στεριά».

 

Μαζί χαράξαμε μια δύσκολη πορεία

για  ’να ταξίδι που δε γύρισε ξανά.

Κάποια ψιθύρισε μικρή επιθυμία,

κουραστικό  να είσαι απ’ τη θάλασσα μακριά.

 

Σαν κάποια βίδα στο μυαλό του να’ χει στρίψει

και γράφει κύκλους όπως  να  ’ναι στα τρελά

ή μπας στ’ αλήθεια η αρμύρα του  ’χε λείψει,

χωρίς πυξίδα,  να  ’χει  χάσει τα νερά.

 

Θεωρεί και βάζει  στόχο την "πληρότητα’’, στα βιβλία του  αλλά πάνω από όλα τ' ωραίο ταξίδι». Η ποιητική του προσφορά συνολικά, δίνει άρτια την περιπέτεια "του ταξιδιού" αφού  σήμερα ζούμε στην ίδια την πραγματικότητα όσο ποτέ άλλοτε. 

Έδωσε αυτό το ταξίδι, και ο δρόμος του  ήταν μακρύς  και τη χαρά, για όσα η θάλασσα του δίνει, και την οδύνη, για όσα παίρνει "στα βάθη της". 

Μέσα από αδρά δείγματα γραφής μας ταξιδεύει σε μια θάλασσα γλυκιά μα και πικρή, όμοια με τη ζωή που κλείνει μέσα της, όχι μόνο την αχόρταγη ομορφιά, αλλά και το θάνατο. Μόνο που ο θάνατος δεν πρέπει να είναι έξω απ' τους νόμους της φύσης.

Αυτή τη θάλασσα  μας τη γνωρίζει έχοντας  χορτάσει, 

‘Πλήξαμε στα ιδία τα ταξίδια 

Ευρώπη, Σουέζ, 

και Περσικό’…
θέλοντας να γαληνέψει λίγο η ψυχή του, απ' "τες φαντασίες" και "τα ινδάλματα της ηδονής,

Ένα πλωτό καράβι είναι η Κρήτη μας

από τους τιτάνας την αράξανε 

Πάνω στον ύφαλο Ιδαίον…’

Κάπου αλλού μας λέει,

‘…Η γυναικεία φύση όπως πάντα γλυκαίνει τη ζωή

των ναυτικών, που πόδεσαν στη όποια… Λήμνο’

 Άλλο, λοιπόν, ν' αγναντεύεις τη θάλασσα, καλοσυνάτη ή τρικυμισμένη, οραματιζόμενος "ν' αποκτήσεις" κάποτε στα λιμάνια του κόσμου "ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής", κι άλλο να τη βιώνεις από ανάγκη για τον επιούσιο, όταν το καράβι κόβεται στα δυο καταμεσής στο πέλαγος. 

Έτσι ο καπετά  Γιώργης μεταφέροντας την εικόνα της αγωνίας  μας λέει: 

..Χτύπα ο λοστρόμο με βαριά

τον πάγο για να σπάσει

και από την βλαστήμια την πολλή

της βαριοπούλας έσπασε 

στα δυο το στειλιάρι.

Έχει ανάγκη τη θάλασσα ο Γιώργης τον δίδαξε τον γέμισε και πάντα είναι εκεί  

‘ στη σκέψη σε φέρνω το βράδυ

της ψυχής μου Βαλσάμι εσύ

σαν ένα γαλήνιο χάδι

της καρδιάς μου ελπίδα κρυφή ‘ 

και κλείνει

‘Ω πολυποθον ημαρ εσύ’

 

Γράφει πέρα απ’ την ευφυΐα της θάλασσας. Το νερό ποτέ δεν παίρνει σχήμα στο μυαλό ή τη φωνή.  Σαν ένα ολότελα σωμάτινο σώμα, που ανεμίζει τα άδεια του μανίκια  κι ωστόσο η μιμική του κίνηση αποτελεί επίμονη κραυγή, Κραυγή εξωανθρώπινη, του αληθινού ωκεανού. Η θάλασσα είναι η ίδια του η ζωή είναι ο έρωτας του!

 

Ακολουθώντας – απόλυτα πιστά – ο ποιητής -την συγγραφική του έρευνα, επιχειρεί ένα ταξίδι –πολλαπλών ταχυτήτων – με τα αδιάσειστα ευρήματα που παραθέτει – κρούοντας τις θύρες πολλών χιλιετιών – μιας ιστορικής ελληνικότητας, που παρά τις Προκρούστικες μεθόδους άλλων, διασφαλίζει στο ακέραιο, την πορεία της Μνήμης, της Γλώσσας, της Παράδοσης και της διαδοχικής – ανά τους αιώνες ιστορικής μας δικαίωσης. 

Ουσιαστικά το βιβλίο αποτελεί μια πολύ προσεγμένη ιστορική πραγματεία, καταχωρημένη – συνολικά – ποιητικά – περιεκτικά – με την επεξεργασία και διασταύρωση των γεγονότων σε 3430 !!! στίχους έμμετρου ιαμβικού δεκαπεντασύλλαβου. Η μελέτη του βιβλίου έφερε στο φως και μου δημιούργησε άμεσα μια κατακόρυφη ανάταση – πνευματική – λογοτεχνική, ανάμειχτη όμως με σκέψεις πικρές, για πολλά πράγματα που λησμονήθηκαν, Ορισμένες άκρως ενδιαφέρουσες εκδοχές – ή συμπεράσματα του βιβλίου που ακουμπά στα πόδια μας ο ερευνητής – λογοτέχνης, επισημάνσεις, που εκρέουν άμεσα από την μελέτη όλων των σχολίων και επισημάνσεων που φέρνει στο φως – μέσω του βιβλίου –

 1ον «Το ταξίδι του Πυθέα στη Θούλη» μπορεί να ’ναι το ταξίδι του καθένα μας στις προσωπικές του επιδιώξεις και ταυτόχρονα το συνολικά σχεδιασμένο ταξίδι των νεότερων για νέες προσεγγίσεις και οραματισμούς, αλλά και πρακτικές υλοποίησης, σε όλο το εύρος των κοινωνικών – επιστημονικών ή άλλων ενδιαφερόντων. 

2ον ως εύληπτο – κατανοητό και λογοτεχνικό εγχείρημα, που τυγχάνει ο Καπετά Γιώργος πολλών ευχαριστιών από όλους μας. 

3ον ως μνημειακό επίτευγμα, επαναπροσδιόρισης και επαναπροσέγγισης των ιστορικών γεγονότων της εποχής του Πυθέα. 

4ον Τις επιβεβαιωμένες και αλάθευτες (με τα μετά της εποχής του Πυθέα) αυτές αλήθειες των αρχαίων, από τη σύγχρονη πανεπιστήμη της έρευνας…

5ον Την από αρχαιοτάτων χρόνων μυθοπλασία των ιστορικών γεγονότων, που έχει τις ρίζες της στον Ελλαδικό χώρο, και της διάσωσης πολύ σημαντικών ανακαλύψεων προς όφελος του ανθρώπου. 

Αυτές είναι εν κατακλείδι – οι πυρφόρες σκέψεις ανάγνωσης και ανάδυσης και μελέτης του βιβλίου του ΠΥΘΕΑΔΑ.

Έντεχνα και λυρικά, μας φέρνει μπροστά σ’ ένα αδυσώπητο παρόν, που εκμαυλίζεται κάθε ιστορικό μας προηγούμενο. Γράφει: 

«Κλεψύδρες επινόησε για μέτρηση του χρόνου 

ανεμοδείκτες, γνώμονα εσκάλισε από ξύλο.

Του ήλιου το μεσούρανο κι από τη σκιά ενός δένδρου

το πλάτος όπου βρίσκεται μπορούσε να μετρήσει. 

Αστρολάβους δύο φρόντισε πάνω στο πλοίο να ‘χει

κι ανεμολάβους έφτιαξε, ανέμους να μετράνε…» 

Οι ετυμολογίες των λέξεων (του βιβλίου) είναι αρχαία ελληνική πραγμάτωση της ιστορίας, αφού η ιστορική πραγματικότητα κρύβεται και διασώζεται (όπως εδώ) μέσω του μύθου. 

Ένα ακόμη σημείο του βιβλίου που επαληθεύει το ρόλο της έκδοσής του, στο πρόσωπο του Πυθέα και του συνακόλουθου συνταξιδιώτη του Καπετά Γιώργη. 

Γράφει ο ποιητής σελ,116--στίχοι 2514-2518  

΄΄Σαν τ΄έχεις να μου πεις για την Ελληνική τη Γλώσσσα;

Άβαρις , Η σκέψη η ελεύθερη γεννήθη στην στην Ελλάδα

που πνεύματα ανήσυχα εδραίωσαν ιδέες

π΄εκφράζουν διανοήματα τους λογισμούς της σκέψης

και μέσω του διάλογου προβάλλετ΄ η αλήθεια΄΄...

Ολοκλήρωσε το βιβλίο του ΄΄ΠΥΘΕΑΔΑ΄΄, αναθέρμανε την ιστορική μας μνήμη, τίμησε την Ελληνική Παράδοση, την αξιοσύνη, την εμβέλεια, και τη μουσικότητα του 15σύλαβου, την αναλλοίωτη αγάπη του στην γενέτειρά του και στον τόπο του, το διαχρονικό στοιχείο της εξερεύνησης, του ταξιδιού, της μελέτης ,της αναζήτησης, του οράματος και της επιστήμης.

 

Ο καπετά - Γιώργης  είναι αστείρευτη πηγή, σε καιρούς δύσκολους πολύ,  και μας προσφέρει το δροσερό θαλασσινό λόγο του, να συντάσσεται με τα μακρινές θάλασσες των ονείρων του,  για να κρατάνε αμόλυντα στα βάθη τους την αγάπη για τον άνθρωπο. Και να γιομίζει την καρδιά του με το φως του ήλιου και με το νέκταρ της αισιοδοξίας και της δημιουργίας. Να έχει δικούς του μακρινούς ωκεανούς, για να βρίσκει τις λέξεις και να μας ιστορεί τ’ όμορφο παραμύθι της θάλασσας, της ζωής, του Έρωτα, του ανθρώπου και του Θεού.