ΘΕΑΤΡΟ  ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ

                        Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη

Επιτ. Δικηγόρου Πρόεδρου Εταιρείας Λογοτεχνών.

                Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το λόγο  που οδήγησε τον Πρωθυπουργό  στο Άγιο Όρος. Μια πρώτη ανάγνωση-  σκέψη, μου παρέχει  την υπόθεση πως   πήγε   να παρακολουθήσει   μερικά μαθήματα για  το πώς  γίνονται  επενδύσεις   στον γνωστό της ειδικότητας  Ηγούμενο-Καθηγητή.

 Δεν μπορώ να ισχυριστώ   πως έχουμε  ένα θρησκευόμενο πρωθυπουργό, κι αυτό γιατί  ενίοτε    αποφεύγει να κάνει  το σταυρό του,  βασικό εμφανές αποδεικτικό  πίστης  ενώ αντίθετα  στην θεαματική επίσκεψη του ,στο Άγιο Όρος  ανέβηκε στο  Δεσποτικό και  διάβασε τη Κυριακή Προσευχή το  γνωστό  « Πάτερ Ημών»…με εμφανή θεατρινισμό. Οποία υποκρισία  αλήθεια, εκ μέρους του Πρωθυπουργού μας.  Αλλά και από την πλευρά των  Μοναχών και  Ηγουμένων  ακολούθησε  μια   άλλη υποκρισία που εκδηλώνεται    μόνο  για  τα  τριάκοντα  αργύρια της διεφθαρμένης και άθεης Ευρώπης. Γι’ αυτό και   υποδεχτήκαν  «μετά βαΐων και κλάδων» τον εκπρόσωπο της μνημονιακής κατοχής.

 Και αυτή η υποκρισία , είναι ιδιαίτερα ανησυχητική. Αλλά  και τα στιγμιότυπα  που προβλήθηκαν από όλα τα  Μ.Μ.Ε.  ήταν γεμάτες   υποκρισία. Ήταν ύψιστη υποκρισία   όταν   ένας   γέροντας   αποθεώνει ένα  από τους πιο ξεπουλημένους πολιτικούς της σύγχρονης  ιστορίας μας  που  μετά το τελευταίο του επίτευγμα, την καταστροφή του ελληνικού λαού,   βάζει πλώρη  και  για τη  μεγάλη προδοσία της Κύπρου.

 Αυτό δεν ήταν προσκύνημα, ήταν θέατρο  υποκρισίας και  ξεπουλήματος και αυτού  ακόμη του Αγίου Όρους.

 Όφειλαν οι γέροντες   μοναχοί αντί για κωδωνοκρουσίες και δοξολογίες για τον   εκπρόσωπο  της άθεης Ευρώπης  να του    δηλώσουν  ξεκάθαρα  πως η Ορθοδοξία δεν είναι αντικείμενο για θέατρο  ούτε  «εικονική προπαγάνδα» για την κάλυψη  πολιτικών απατεώνων και  συνενόχων.   

Αυτό το θέατρο της εικονικής υποκρισίας του  κατοχικού  καθεστώτος, που δεν διστάζει να ψηφίζει νόμους διάλυσης της οικογένειας  αλλοίωσης της ελληνορθόδοξης παράδοσης,  ψήφισης  του σύμφωνου συμβίωσης; Ποιοι  αλήθεια  αγωνίζονται με τόσο ρατσιστικό μένος κατά του ελληνισμού;  Ποιοι προωθούν νομοσχέδια «δήμευσης» ανθρωπινών οργάνων; Ποιοι προωθούν την αποεθνοποίηση  της παιδείας και την διαστρέβλωση της ελληνικής ιστορίας ; Ποιοι οδηγούν το λαό στην απόγνωση και στις μαζικές αυτοχειρίες; Ποίοι  κάνουν μετανάστες  τους μορφωμένους νέους μας στα σκλαβοπάζαρα της ξενιτιάς;  Γιατί  κανείς από τους Αγίους πατέρες δεν μίλησε για όλα αυτά; Το μόνο που τους ενδιέφερε  ήταν τα κατοχικά  ευρωκονδύλια ! Τα τριάκοντα αργύρια   νέας κοπής !

 Η Ηγεσία της  Εκκλησία σήμερα   αποτελεί ότι   πιο θλιβερό  θα μπορούσε να υπάρξει για την κρισιμότατη συγκύρια.

 Χαριεντίζεται με τους ληστές και τους πολιτικούς προδότες, απολαμβάνει την εύνοια   και τα προνόμια όλων των καταστροφέων του ελληνισμού.          

Αλήθεια πως μπορεί ο ελληνικός λαός  να ταυτίζεται με τους υποκριτές ρασοφόρους και παρόλα ταύτα,   να συνεχίζει και θρησκεύει ;  Πως μπορεί η Εκκλησία να αποβάλει τους υποκριτές, «φαρισαίους» και «κόλακες»  και να καθοδηγήσει το ποίμνιο για να σώσει την πατρίδα από τους πολιτικούς καταστροφείς της, από αυτούς που εχθρεύονται κάθε τι το ελληνικό και ορθόδοξο, από τους οπαδούς και θιασώτες της νέας τάξης  που κατάκλυσαν και κατακυρίευσαν τις αρχές του τόπου ; Ποιοι  θα σηκώσουν ξανά το λάβαρο της αντίστασης για να αποφευχθεί η τελική καταστροφή και η εξαφάνιση του ελληνισμού ; Αν δεν υπάρξει αντίδραση στους καταστροφείς του Έθνους, θα είναι πολύ αργά.  Η «άλωση» αυτή την φορά  θα είναι τελειωτική ,θα είναι   «άλωση»  ψυχών και  σωμάτων.

ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΝΙΤΣΑ

ΟΜΙΛΙΑ  ΠΑΝΙΤΣΑ

ΣΤΟ ΒΡΑΔΙΝΟ ΤΗΣ  ΔΕΥΤΕΡΑΣ

 ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

 Την προσεχή Δευτέρα  24^η Φεβρουαρίου και ώρα  7 μ.μ. στα πλαίσια  των Φιλολογικών Βραδινών   της Εταιρείας Λογοτεχνών  σύμφωνα με το πρόγραμμα   θα μιλήσει ο Οικονομολόγος, Ιστορικός Ερευνητής  και συγγραφέας μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών κ. Κωνσταντίνος Πανίτσας με ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον για την ιστορία της πόλης μας  θέμα:

  « Βιομήχανοι και Επιχειρηματίες από την Αρκαδία στην Μετεπαναστατική Πάτρα».

Όπως  είναι  γνωστό   στην πόλη μας υπάρχει μια μεγάλη παροικία Αρκάδων  η  οποία διατηρεί μέχρι σήμερα    ένα ακμαίο και ζωντανό εθνοτοπικό σύλλογο.

 Η ομιλία του κ. Πανίτσα θα μας αποκαλύψει τους Αρκάδες  οι οποίοι συνετέλεσαν με την βιομηχανική και  εμπορική τους  δραστηριότητα  στην οικονομική εν γένει ανάπτυξη της πόλης μας. Μάλιστα απόγονοι  των πρώτων   συνεχίζουν   μέχρι  σήμερα την παράδοση.

          Την εκδήλωση θα προλογίσει και θα  συντονίσει ο πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης.

Η είσοδος για το κοινό  θα είναι ελεύθερη.

ΝΙΚΟΣ Α. ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: «ΤΟ…ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ»

BIBΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ
 ΝΙΚΟΣ Α. ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: «ΤΟ…ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ»
                     (Ταξίδι γοητευτικό και καρναβαλικό)  Πάτρα 2014
                                             Γράφει ο  Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
                                            Επιτ. Δικηγόρος-Συγγραφέας

Μόλις πρόσφατα, την περασμένη εβδομάδα μέσα στο αποκορύφωμα  της δύνης  και της έντασης των εκδηλώσεων  του πατρινού καρναβαλιού κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο του διαλεχτού φίλου  δημοσιογράφου, μέλους της ΕΣΗΕΠΗΝ  Νίκου Στεφανόπουλου με τον τίτλο: «Το…άγνωστο Καρναβάλι της Πάτρας».

Πρόκειται για ένα βιβλίο 184 καλοτυπωμένων σελίδων με ένα εξίσου επιμελημένο έγχρωμο εξώφυλλο, όπου ο συγγραφέας αποτυπώνει με τη δική του έμπειρη και αντικειμενική ερευνητική ματιά την ιστορία και τις ιστορίες του πατρινού καρναβαλιού από την εμφάνιση του  στην πόλη μας μέχρι και  σήμερα.

Στο βιβλίο προτάσσονται κείμενα εκπροσώπων Λογοτεχνικών, Δημοσιογραφικών, Δημοτικών και Πολιτιστικών φορέων της πόλης οι οποίοι  και χαιρετίζουν την έκδοση.

          Μετά τον πρόλογο με  τίτλο «Η ζωή μας κύκλους κάνει…» ακολουθούν μικρής εκτάσεως  κείμενα-αναφορές για όσα θυμάται ο συγγραφέας, για την ετυμολογία και την προέλευση του Καρναβαλιού , για το πότε ανοίγει το τριώδιο και πότε γίνεται η έναρξη των εκδηλώσεων.

Στη συνέχεια  αναφέρεται στις  αρχαιοελληνικές  γιορτές (Ρίεια, Λάφρια, Διονύσια) τις οποίες χαρακτηρίζει προδρόμους του πατρινού καρναβαλιού. Διατρέχει ακολούθως ,  τα χρόνια  της  Βυζαντινής Χριστιανοσύνης  και τα νεώτερα   που   οι γιορτές περιέπεσαν σε αδράνεια, υποβαθμίσθηκαν και  καταπολεμήθηκαν από την εκκλησία.

Στο πρώτο κεφάλαιο  και  με επί μέρους  υποκεφάλαια ,(Νίκαια της Ελλάδας, Έμμετροι στίχοι για το Πατρινό Καρναβάλι, Πρώτα …βιώματα Καρναβαλικά, Άγνωστη …ιστορία, Η πρώτη Δημοτική Επιτροπή Καρνάβαλου, το 1829 έγινε αρχή για τα πρώτα γλέντια) καταγράφει  την πορεία του πατρινού καρναβαλιού , και  την άνθησή του σε βαθμό που  το παραλληλίζει με  το  Καρναβάλι της Νίκαιας.

Ακολουθούν δεκαεπτά κεφάλαια,ένα όμορφο, γοητευτικό ταξίδι στο χρόνο. Ένα ταξίδι που ο   συγγραφέας  αναλαμβάνει να   ξεναγήσει τον αναγνώστη  σ’ όλη τη  διαδρομή,  από το 1929 μέχρι τις μέρες μας. Θα του γνωρίσει τα γλέντια των πατρινών, τα στοιχεία κατασκευής αρμάτων, τα μπουρμπούλια, τις παρελάσεις αρμάτων και μεταμφιεσμένων, το Μπέιμπι Ράλι, το  Παιχνίδι του Κρυμμένου Θησαυρού και τόσα άλλα.

Θεωρώ πως ο φίλος κ. Στεφανόπουλος με το βιβλίο του  προσφέρει άγνωστες  πτυχές  στους αναγνώστες του αλλά και συμπληρώνει με τα στοιχεία που παραθέτει  την ιστορία του Πατρινού Καρναβαλιού. Εκεί άλλωστε  εντοπίζω την αξία του βιβλίου  και τη σημαντική συμβολή του στην καταγραφή και  αποτίμηση της ιδιαίτερης αυτής πτυχής της πολιτισμικής ιστορίας της πόλης. Γι’ αυτή του την προσπάθεια τον συγχαίρω από τα βάθη της καρδιάς μου και τον ευχαριστώ…

Το καρναβάλι της Πάτρας  αποτελεί για το συγγραφέα όπως και είναι πράγματι   για την πόλη των Πατρών μια πάνδημη λαϊκή γιορτή. Οι εκδηλώσεις  περιγράφονται με λογοτεχνική επιδεξιότητα  και δημοσιογραφική  πληρότητα. Οι γιορτές  όπως  μας   πληροφορεί ο συγγραφέας    μεταφέρθηκαν   από την Ιταλία το τελευταίο τέταρτο του 19^ου αιώνα.΄ Έκτοτε  και μέχρι σήμερα συνεχίζονται με εντατικούς και αμείωτους  ρυθμούς ενώ   εμπλουτίσθηκαν  με  νέα δρώμενα.Η φήμη τους εξαπλώθηκε   σ’ ολόκληρη την Ελλάδα και το εξωτερικό.

          Ο μόνος που πολέμησε το Καρναβάλι και τις γιορτές του και γι’ αυτόν κάνει ειδική μνεία ο συγγραφέας   ήταν  ο αείμνηστος  Αρχιμανδρίτης και Ιεροκήρυκας τότε και μετέπειτα Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης χωρίς φυσικά κανένα αποτέλεσμα. Αλλά και η τοπική Εκκλησία δεν  τάχθηκε εχθρικά στην οργάνωσή του και την ανάπτυξή του.

Με το νέο βιβλίο ο   Νίκος Στεφανόπουλος, μας  προσφέρει ένα πλήθος άγνωστων στοιχείων και  φωτογραφικών στιγμιότυπων  που το καθιστούν κατά πολύ   ενδιαφέρον και σε μεγάλο βαθμό  ενημερωτικό  για τον αναγνώστη και κυρίως για τους ξένους που επισκέπτονται την  πόλη μας  και  που δεν γνωρίζουν παρά ελάχιστα  πράγματα για τον πολιτιστικό  θεσμό της πόλης μας.

 Θεωρώ πως με το έργο του ο φίλος δημοσιογράφος προσέφερε το δικό του οβολό  για την οικοδόμηση μιας πλήρους και τεκμηριωμένης  ιστοριογραφίας του πατρινού Καρναβαλιού.

 Θεωρώ πως θα ήταν  μια πολύ ορθή σκέψη και μια επιτυχής απόφαση  εάν ο  πρόεδρος και η διοίκηση της  Κοινωφελούς  Επιχείρησης του Δήμου «Καρναβάλι της Πάτρας» αναλάμβανε την επανέκδοσή του, δίδοντας μάλιστα μια νέα όψη και νότα ζωντάνιας με την απόδοση εγχρώμων των φωτογραφιών που φιλοξενούνται στο έργο  και  σε χαρτί που θα ήταν περισσότερο πανηγυρικό, αντάξιο  της αίγλης και του μύθου των γιορτών του Πατρινού Καρναβαλιού. Ας το ελπίσουμε…

ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ                                    ΝΕΩΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ*                                      Του Σπύρου Παπουτσάκη Ιατρού-Συγγραφέα    Το θέμα που επέλεξα για την πρώτη μου εμφάνιση ενώπιον του εκλεκτού ακροατηρίου της  Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιο-Δυτικής Ελλάδος δεν είναι, κατ’ εξαίρεση λογοτεχνικού περιεχομένου. Έχει όμως τόσο μεγάλη σπουδαιότητα και βαρύτητα το Δημογραφικό Πρόβλημα της Ελλάδας και έχει αποκτήσει, με το καιρό, τόσο εκρηκτικές διαστάσεις, που μόνο σαν εθνικός εφιάλτης μπορεί να χαρακτηριστεί.           Γι αυτό και εγώ θεώρησα απόψε χρήσιμο, παραμερίζοντας τα όποια λογοτεχνικά μου ενδιαφέροντα, να σας εκθέσω τα νεότερα δεδομένα του προβλήματος αυτού, ελπίζοντας στην ανοχή και την ευαισθητοποίησή σας.           Εισαγωγή           Το Δεκέμβρη του 2004, προ 10 ακριβώς ετών, σε μία ομιλία μου στη Διακίδειο Σχολή Λαού Πατρών, με θέμα : «Το Δημογραφικό Πρόβλημα της Ελλάδας – παρόν και μέλλον» συνόψιζα τα τότε κρατούντα περί το θέμα και πιθανολογούσα τις μελλοντικές εξελίξεις.           Στην αποψινή μου ομιλία, αφού αναφέρω συνοπτικά τις διάφορες συνιστώσες του Δπρ, θα προβώ σε ποσοτικές και ποιοτικές  συγκρίσεις των ευρημάτων του 2004 και εκείνων του σήμερα. Θα διακινδυνεύσω δε στο τέλος, να προβλέψω τη μελλοντική πορεία του προβλήματος, σε βάθος μιας 50ετίας.           Τα όσα θα αναφέρω εξ άλλου πιο κάτω, συμπλέουν εν πολλοίς με τα επιγραμματικά στοιχεία που παραθέτει ο Πρόεδρος της Εταιρείας μας, κ. Λεωνίδας Μαργαρίτης, στο πρόσφατο βιβλίο του : «φωνή βοώντος εν μνημονίω» και στο κεφάλαιο … της ευτεκνίας…           Ορισμοί :  Ας ξεκινήσουμε όμως με τη σύντομη ερμηνεία ορισμένων όρων, που θα τους χρησιμοποιήσουμε στην παρούσα ομιλία.           Δημογραφία είναι κατ’ αρχήν ο επιστημονικός εκείνος κλάδος που έχει ως αντικείμενο τη στατιστική μελέτη και ανάλυση ( διάρθρωση, δυναμική, δομή κ.λ.π. ) ενός δεδομένου πληθυσμού. Τα στοιχεία που προκύπτουν από τη μελέτη αυτή καλούνται και δημογραφικά στοιχεία.           Το Δημογραφικό Πρόβλημα ( Δπρ ) αναφέρεται στις δυσχέρειες και τις δυσκολίες που ανακύπτουν στην οικονομία, τα εθνικά θέματα  (παιδεία, υγεία, εθνική άμυνα ) τη μετανάστευση κ.λ.π., από τη μείωση ή τη γήρανση του πληθυσμού μιας χώρας.           Κατ’ άλλον, παραπλήσιο ορισμό, το Δπρ σχετίζεται με τη στατιστικά διαπιστωμένη μείωση ή αύξηση του πληθυσμού μιας χώρας, που επηρεάζει δυσμενώς όλα εκείνα τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία, που συνιστούν μία σθεναρή εθνική και κρατική οντότητα, δηλ. την οικονομία, την ασφάλεια και την εθνική συνοχή.           Το Δπρ δημιουργείται βασικώς από την πορεία της γεννητικότητας, της θνησιμότητας και τις μετακινήσεις του πληθυσμού.           Η Γονιμότητα εξ άλλου,  σχέση έχει με την αναλογία του αριθμού γεννήσεων προς τον αριθμό γυναικών σε ηλικία αναπαραγωγής ( λίγο αυθαίρετα, από τα 18 μέχρι τα 35 χρόνια ) σε δεδομένο χρονικό διάστημα.           Ο πιο εύκολος τρόπος για να εκτιμήσουμε τη γονιμότητα ενός λαού στηρίζεται στον προσδιορισμό του Συντελεστού Ολικής Γονιμότητας  (ΣΟΓ) που αντιστοιχεί στο μέσο αριθμό παιδιών ανά γυναίκα παραγωγικής ηλικίας.           Ως Υπογονιμότητα τέλος, με την ιατρική κυρίως έννοια του όρου και ακραία κατάληξη τη στειρότητα, εννοούμε την μη επίτευξη εγκυμοσύνης ύστερα από ελεύθερες σεξουαλικές επαφές ενός έτους.           Με ΣΟΓ στο 2,1 βρισκόμαστε στο «όριο αναπαραγωγής γενεών», που εγγυάται την ομαλή εξέλιξη του πληθυσμού. Ο επιθυμητός ΣΟΓ για κάθε χώρα είναι ο 2,3, συντελεστής που εξασφαλίζει την πληθυσμιακή ακμή μιας χώρας.           ΣΟΓ κάτω του 2,1 οδηγεί μοιραία στην Υπογεννητικότητα, ευρύτερη έννοια αυτής της υπογονιμότητας, μία άκρως επικίνδυνη κατάσταση, η οποία και θα μας απασχολήσει στην κυρίως ομιλία μας.           Δημογραφικά στοιχεία της Ελλάδας.           Ο ΣΟΓ τα παλαιότερα χρόνια, τα προπολεμικά, έφτανε στη χώρα μας στο 3,7, πολύ πιο πάνω από το όριο αναπαραγωγής γενεών. Εκτοτε βαίνει συνεχώς μειούμενος, για να κατρακυλήσει το 1990 στο 1,70, το 2010 στο 1,4 και σήμερα στο 1,2 ( ακριβέστερα στο 0,8-0,9, αφαιρουμένων των νεογέννητων των μεταναστών ).           Πληθυσμός της Ελλάδας ( Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία )           1981 : 9.729.350 άτομα – 1991 : 10.252.582 άτομα – 2001 : 10.964.020 άτομα – 2011 : 10.815.187 άτομα, λιγότερα δηλ. κατά 150.000 άτομα από την προηγούμενη απογραφή – 2020 : πιθανολογείται 10.550.000 άτομα  - 2050 : πιθανολογείται 8.500.000 άτομα – τέλος 21ου αιώνα : πιθανολογείται 2.000.000 με 3.000.000 άτομα!           Σήμερα εξ άλλου, το 10% του πληθυσμού της Ελλάδος είναι αλλοδαποί, με το 3% εξ αυτών μουσουλμάνους.           Γεννήσεις : 1935 : 28.16 γεννήσεις στους 1000 κατοίκους – 1950 : 20 γεννήσεις – 1998 : 9 γεννήσεις – 2005 : 0,969 γεννήσεις ανά 1000 κατοίκους.           Θνησιμότητα : 19ος  αιώνας : 45 θάνατοι ανά 1000 κατοίκους – 2000 : 9,76 θάνατοι ανά 1000 κατοίκους, περισσότεροι από τις γεννήσεις κατά 0,17%. Οι θάνατοι άρχισαν να ξεπερνούν τις γεννήσεις.           2012 : Εμφανής η καθοδική πορεία του αριθμού των γεννήσεων :  θάνατοι 116.700 - γεννήσεις 100.400           Τελευταίο 6μηνο : 47.448 θάνατοι – 44.653 γεννήσεις           Αίτια του Δπρ           Το Δπρ είναι πολυσύνθετο και πολυδιάστατο πρόβλημα, ανθρωπογενές στη φύση του, δημιουργείται δε βασικώς, όπως προανέφερα, από την πορεία της γεννητικότητας, της θνησιμότητας και των μετακινήσεων του πληθυσμού ( μετανάστευση, αστυφιλία κ.λ.π. ).           Τα αίτια του Δπρ εξισώνονται στην ουσία με τα αίτια της υπογεννητικότητας, που μαστίζει τις τελευταίες 10ετίες τη χώρα μας. Στην πραγματικότητα, η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα αυξάνεται τα τελευταία 70 χρόνια με ρυθμό αμείλικτα σταθερό.           Αναφέρω τα κυριότερα αίτια :           - Πτώση βρεφικής θνησιμότητας - Επεξήγηση           - Αστικοποίηση πληθυσμού- εξέλιξη αγροτικής οικονομίας – Οι αγρότες που εγκαθίστανται στις πόλεις υιοθετούν το μικρό μέγεθος της οικογένειας. Όσο μεγαλύτερη είναι η πόλη, τόσο μικρότερη η οικογένεια           - Υποχρεωτική εκπαίδευση παιδιών (αύξηση μέριμνας και εξόδων)           - Αύξηση μορφωτικού επιπέδου και αριθμού εργαζομένων γυναικών           - Αύξηση μέσης ηλικίας γάμου γυναίκας, επομένως και τεκνοποιίας ( επεξήγηση )           - Μείωση γάμων           - Αύξηση διαζυγίων :  Σε ένα τρίμηνο για παράδειγμα τελέστηκαν στην Ελλάδα 32.477 γάμοι. Την ίδια περίοδο τα διαζύγια έφτασαν στα 9.298 ( ποσοστό 30% )           - Ευμάρεια - ευδαιμονισμός – ξένες επιδράσεις           - Ψυχολογικά αίτια ( αίσθημα ευθύνης νέων-σκεπτικισμός-ανασφάλεια-φόβος για το μέλλον των παιδιών )           - Ανεπαρκής προστασία της μητρότητας           - Μετανάστευση στο εξωτερικό: Απέβη εξ ολοκλήρου σε βάρος του αγροτικού πληθυσμού. Στέρεψε η πηγή του ανθρώπινου δυναμικού, ιδίως των νέων στην ηλικία, από τις αγροτικές περιοχές.  Τρία ήσαν τα κύρια κύματα μεταναστεύσεως κατά τον 20ό αιώνα: α) αρχές του αιώνα προς ΗΠΑ, β) 1950-1960 προς Ευρώπη ( ορυχεία Βελγίου κ.λ.π. ) ΗΠΑ και Αυστραλία και γ) 2010-εφεξής προς πάσα κατεύθυνση.           Σήμερα το ρεύμα μεταναστεύσεως στην Ελλάδα, κυρίως προς την Ευρώπη, αυξάνεται εντυπωσιακά. Για παράδειγμα στη 2ετία 2009-2011 η μετανάστευση Ελλήνων προς τις χώρες της ΕΕ αυξήθηκε κατά 170%! Στη Γερμανία μόνο, που και αυτή αντιμετωπίζει οξύ Δπρ, στη τριετία 2010-2013 μετανάστευσαν 25.000 Έλληνες. Το χειρότερο είναι ότι, σε αντίθεση με το παρελθόν,  μεταναστεύουν κυρίως τα μορφωμένα, δυναμικά και νέα στην ηλικία άτομα από τη χώρα, με συνέπεια την ανατροφοδότηση της γηράνσεως του πληθυσμού.           - Οικονομική κρίση – αύξηση ανεργίας.           Η μείωση των γεννήσεων πηγαίνει χέρι με χέρι με τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στη κοινωνία.           Όσοι επί πλέον προέρχονται από εύπορο περιβάλλον, τείνουν να αποκτούν λιγότερα παιδιά. Επομένως το Δπρ δεν είναι οικονομικό κυρίως θέμα. Αν ήταν έτσι, οι ευπορότερες τάξεις θα είχαν περισσότερα παιδιά, γεγονός που δεν συμβαίνει.            ΄Αλλα αίτια υπογεννητικότητας :           - Πολιτικός γάμος           - Ταχεία έκδοση συναινετικού διαζυγίου           - Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης           - Προμήνυμα ισοτιμίας ομοφυλοφιλικού γάμου με το φυσιολογικό γάμο           - Δεν αποκλείεται εν τέλει, να ακολουθήσει η νομιμοποίηση της παιδεραστίας!           Τρία βασικά αίτια υπογεννητικότητας χρήζουν ιδιαίτερης μνείας.           - Υπογονιμότητα : Το 17% περίπου των ζευγαριών στον ελληνικό χώρο ( 300.000 ζευγάρια ) εμφανίζουν κάποιο βαθμό υπογονιμότητας.           Η υποβοηθούμενη ( τεχνητή ) αναπαραγωγή υπόσχεται εν προκειμένω μία ουσιώδη αντιμετώπιση της υπογονιμότητας.           - Τροχαία ατυχήματα : Στη 10ετία 1974-1984 η χώρα μας θρήνησε 1700 νεκρούς περίπου το χρόνο. Παραστατικά : Μία μηχανοκίνητη Ταξιαρχία ή μία κωμόπολη χάνονται ετησίως στους δρόμους ! ( κατά τεκμήριο νέοι άνθρωποι, σε ηλικία αναπαραγωγής ).           - Άμβλωση : Ο μεγάλος αριθμός αμβλώσεων ( 300.000 περίπου το χρόνο ) αποτελεί ισχυρό αίτιο συντηρήσεως του Δπρ. Η αποποινικοποίηση της αμβλώσεως επέτεινε το πρόβλημα.           Παρά ταύτα, δημογραφικές έρευνες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, δείχνουν πως οι Έλληνες και οι Ελληνίδες πιστεύουν ακόμη στην αξία της οικογένειας. Και πως, αν ήσαν ευνοϊκότερες οι συνθήκες, θα επιθυμούσαν να έκαναν περισσότερα παιδιά, από όσα γεννούν σήμερα. Οι τελευταίες αυτές διαπιστώσεις είναι αυξημένης σημασίας, πρέπει δε να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν, από εκείνους που χαράζουν την εθνική πολιτική αντιμετωπίσεως του Δπρ.           Άλλο ένα δημογραφικό στοιχείο, που άρχισε να προκαλεί περαιτέρω παρενέργειες στο ήδη οξύ Δπρ της χώρας, είναι η μεγάλη, η ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών, από τις υπανάπτυχτες ιδίως χώρες, στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα την πληθυσμιακή αλλοίωση του γηγενούς πληθυσμού.           Στρογγυλεύοντας αριθμούς, υπογραμμίζομε ότι, από τα 11.000.000 του σημερινού πληθυσμού της Ελλάδας, το 1.000.000  (10% ) είναι μετανάστες, που εισέρευσαν στη χώρα κατά τις τελευταίες 10ετίες.           Επ’  αυτού όμως προβάλλει και η αντίθετη άποψη, ότι δηλ. η εισροή μεταναστών στη χώρα μας, τουλάχιστον η ελεγχόμενη, ίσως αποτελέσει το αντίδοτο στη συνεχή συρρίκνωση του πληθυσμού.            Δυσμενείς επιπτώσεις και απηχήσεις του Δπρ           Από την ανάλυση των μέχρι τούδε στοιχείων, καθ’ ότι αφορά τα αίτια του Δπρ, προκύπτουν δύο κύριες διαπιστώσεις, α) η συρρίκνωση και β ) η γήρανση του πληθυσμού της Ελλάδας.  Και η μεν συρρίκνωση ή σμίκρυνση του πληθυσμού, οδηγεί σε εφιαλτικούς αριθμούς (όπως είδαμε το 2100 πιθανολογείται ο πληθυσμός να έχει κατέλθει στα 2.000.000 με 3.000.000 εκατομμύρια).           Με τον ΣΟΓ σήμερα να βρίσκεται περίπου στο 1, κάθε γενιά που έρχεται, θα φτάνει στο 60% της προηγούμενης. Αυτό το ποσοστό μειώσεως μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις απώλειες που προξένησε στους λαούς της Ευρώπης η πανώλης, κατά το μεσαίωνα.           Στην εποχή μας η Ελλάδα υποφέρει από  αρνησιτεκνία,  ατεκνία, ολιγοτεκνία και την εξ αυτής ολιγανθρωπία, που όλες μαζί απειλούν τη μελλοντική μας ύπαρξη ως έθνους. Σε μερικά χρόνια δεν θα υπάρχουν αρκετοί Έλληνες, για να επιβιώσουμε ως εθνικό κράτος.           Στο πρόσφατο παρελθόν τουναντίον, με εμφυλίους πολέμους, στερήσεις και κακουχίες, η πολύτεκνη και υπερπολύτεκνη οικογένεια των 5, 7, και 10 τέκνων, γιγάντωνε τις δυνάμεις και τη μαχητικότητα στον αγώνα της ζωής.           Ιστορικά πρόσωπα είχαν δημιουργήσει πολύτεκνες οικογένειες, όπως ο Κανάρης με 7 παιδιά, ο Δραγούμης 11, ο Μακρυγιάννης 12, ο Καποδίστριας προήρχετο από οικογένεια με 8 παιδιά, ο Βενιζέλος από 9, ο Υψηλάντης από 11.           Σήμερα, ακόμη και χωρίς τις στατιστικές επιβεβαιώσεις, η συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού είναι πολλαπλώς εμφανής. Έτσι, αρκετά μαιευτήρια ( δημόσια και ιδιωτικά ) έχουν κλείσει πτέρυγες, ή τις έχουν μετατρέψει για νοσηλεία ασθενών άλλων ιατρικών ειδικοτήτων. Πολλά σχολεία επίσης, ιδιαιτέρως στην επαρχία, στα ορεινά μέρη και τα νησιά, έχουν μία χούφτα μόλις μαθητών και από αυτούς οι περισσότεροι είναι αλλοδαποί.           Άλλη μία σημαντική επίπτωση στη δομή του κοινωνικού ιστού, απότοκος της υπογεννητικότητας και της εξ αυτής συρρικνώσεως του πληθυσμού, αφορά στη διατήρηση ισχυρών ενόπλων δυνάμεων.           Οι ΕΔ χρειάζονται ανά πάσα στιγμή ( η παρατακτή όπως αποκαλείται δύναμη ) έναν αριθμό οπλιτών ( 180.000 περίπου εν καιρώ ειρήνης ) για την εκπλήρωση της αποστολής των. Δυστυχώς η δύναμη αυτή ουδέποτε συμπληρώνεται, ακριβώς λόγω της υπογεννητικότητας. Η δε απόδοση των κλάσεων, των ικανών δηλ. προς στράτευση αρρένων κατ’ έτος, παρουσιάζει φθίνουσα πορεία.           Πιο συγκεκριμένα, το 1954 η απόδοση των κλάσεων έφτανε τους 94.000 κληρωτούς, το 2000 μειώθηκε στους 83.000, για να φτάσει το 2010 στους 55.000! Οι αριθμοί είναι πράγματι απογοητευτικοί. Αν μάλιστα λάβουμε υπ’  όψιν την εξ ανατολών απειλή, καθίστανται άκρως επικίνδυνοι.           Συμπερασματικά, από απόψεως πληθυσμιακού δυναμικού, η Ελλάδα καταρρέει δημογραφικώς.           Η δεύτερη τραγική επίπτωση που συνοδεύει την αύξηση της υπογεννητικότητας, αφορά στην προοδευτική γήρανση του ελληνικού πληθυσμού, φτάνοντας στα όρια ενός δημογραφικού εφιάλτη. Αντί ετέρας αναλύσεως, παραθέτω διαπιστώσεις που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, τα τελευταία χρόνια, από αξιόπιστες πηγές   (πορίσματα στατιστικών ερευνών, δημογραφικές έρευνες βιο-ιατρικών ινστιτούτων, εγχωρίων και διεθνών  κ.λ.π. ): - Η Ελλάδα είναι η 3η πλέον γερασμένη χώρα του κόσμου. Το 1971 τα παιδιά υπερτερούσαν των ηλικιωμένων κατά 1.290.000. Σήμερα οι ηλικιωμένοι υπερτερούν των παιδιών κατά 550.000 άτομα! Το 2050 το 60% του ελληνικού πληθυσμού θα είναι μεγαλύτερο των 65 ετών! - Πυραμίδα ηλικιών : Τα παλαιότερα χρόνια αντιστοιχούσαν 3,5 άτομα ενεργού πληθυσμού προς ένα ηλικιωμένο. Το 2050 πιθανολογείται ότι, η αναλογία αυτή θα φτάσει στο 1,7 προς ένα. - Η γήρανση του πληθυσμού θα καλπάζει τα επόμενα χρόνια, γιατί οι νέοι, λόγω της ανεργίας δεν παντρεύονται και όσοι το τολμούν, τεκνοποιούν ένα παιδί, το πολύ δύο. - Κατ’ άλλη λακωνική διατύπωση : Η Ελλάδα γερνάει και δεν γεννάει. - Η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα έχει λάβει εφιαλτικές διαστάσεις, μεταβάλλοντας τη χώρα σε ένα απέραντο γηροκομείο.           - Η Ελλάδα γερνάει και αργοπεθαίνει, χωρίς να ανανεώνεται, ώστε σε λίγες 10ετίες, ολόκληρες περιοχές της χώρας θα μείνουν χωρίς κατοίκους.           - Η Ελλάδα έχει Δπρ εδώ και χρόνια. Ο πληθυσμός γερνάει και δεν γεννιούνται αρκετά παιδιά, ώστε να υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι, για να καλύπτουν τις ανάγκες όλων των κατοίκων της χώρας.           - Το Δπρ έχει φτάσει στο κόκκινο, σηματοδοτεί δε, σε βάθος χρόνου, την παντελή εξαφάνισή μας ως φυλής, από προσώπου γης.           - Από χωριό σε χωριό, οι υπερήλικες ξεπερνούν τους ντόπιους κατοίκους, αλλά και τους μετανάστες της εργατικής ηλικίας.           - Τα ζοφερά δημογραφικά δεδομένα της Ελλάδας, με τους θανάτους να υπερτερούν των γεννήσεων και με το πληθυσμό να γερνά τόσο γρήγορα,  σε συνδυασμό με την αύξηση του προσδόκιμου επιβιώσεως  (όλο και πιο πολλοί γέροι θα επιζούν ) οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, σε μερικές 10ετίες η Ελλάδα πιθανόν να μη μπορεί να παράξει αρκετό πλούτο, για να φροντίσει τους ανθρώπους της και μπορεί να πάψει να είναι ένα βιώσιμο έθνος-κράτος. Κατά συνέπεια, το Δπρ είναι ο υπ’ αριθμόν 1 κίνδυνος που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας. Σε συνδυασμό δε με την αλματώδη αύξηση της ανεργίας, ιδίως των νέων, αποτελούν μία δαμόκλειο σπάθη, που επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια όλων των Ελλήνων. Και καταλήγει ο απαισιόδοξος αναλυτής σε ένα requiem, για το μέλλον αυτού του τόπου : Οι Έλληνες κάθονται αδρανείς, παγωμένοι και φυτοζωούν με συντάξεις γερόντων, παγωμένοι γύρω από το ξόδι της Ελλάδας… Έτερος πάλι κοινωνικός μελετητής φτάνει στο άλλο άκρο, όταν προτείνει την…ελληνοποίηση όλων των παιδιών των μεταναστών, που γεννιούνται στη χώρα μας, σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια ανανεώσεως, δίκην μεταγγίσεως νωπού ανθρώπινου δυναμικού, του γηράσκοντος  ελληνικού πληθυσμού. Το Δπρ δεν απαντάται μόνο στην Ελλάδα. Και οι άλλες χώρες της ΕΕ, ποιά λίγο, ποιά πολύ, αντιμετωπίζουν παρόμοιους κινδύνους συρρικνώσεως και γηράνσεως του πληθυσμού των. Η δημογραφική κρίση απειλεί στην ουσία ολόκληρη την Ευρώπη.  Έτσι, σύμφωνα με νεότερα στοιχεία, οι μισοί κάτοικοι της Ευρώπης, στο τέλος της τρέχουσας δεκαετίας, θα είναι άνω των 50 ετών (!) ενώ πληθυσμιακά θα παραμένουν στάσιμοι ή και θα λιγοστεύουν. Τα ανεπτυγμένα κράτη μετατρέπονται σιγά-σιγά σε χώρες γερόντων.  Η λελογισμένη ωστόσο ροή μεταναστών προς τις χώρες του δυτικού κόσμου, αποτελεί, κατά μία άποψη, ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και πηγή δυναμισμού για τις ευρωπαϊκές οικονομίες, δεδομένης της συρρικνώσεως και του ταχέος ρυθμού γηράνσεως του πληθυσμού των. Πέραν αυτών, ο πληθυσμός της Γης, από 7 δισεκατομμύρια που είναι σήμερα, υπολογίζεται να φτάσει το 2050 τα 9. Το 70% εν τούτοις αυτής της αυξήσεως θα λάβει χώρα σε 24 από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Με τον κίνδυνο, η πλημμυρίδα των φτωχών λαθρομεταναστών να κατευθύνεται αμείωτη προς τις χώρες των γερόντων και της ευημερίας, προκαλώντας πληθυσμιακές αλλοιώσεις. Μέτρα κατά του Δπρ Δεν είναι στις προθέσεις του ομιλούντος, να υποδείξει ποια μέτρα πρέπει να θεσπισθούν, για την αντιμετώπιση του οξέος Δπρ. Σκοπός μου ήταν να προβάλω απόψε τις σημαντικότερες δυσμενείς συνιστώσες του προβλήματος και να επισημάνω πόσο επείγουσα καθίσταται η αντιμετώπισή τους. Ο σχεδιασμός μιας δημογραφικής πολιτικής καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων, αποτελεί υποχρέωση του κράτους και μάλιστα επείγουσα. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις και το κοινοβούλιο έχουν ύψιστο χρέος, μακροχρόνιου και συνεχούς ελέγχου της δημογραφικής πορείας της χώρας. Η αλήθεια είναι πως στη 10ετία 1995-2005 είχε συσταθεί μία διακομματική επιτροπή της Βουλής, που αφού μελέτησε και κατέγραψε το Δπρ, υπέβαλε σχετικές προτάσεις, οι οποίες δυστυχώς κατά το πλείστον αγνοήθηκαν. Γεγονός είναι βέβαια πως, τα όποια μέτρα αντιμετωπίσεως του Δπρ αναληφθούν, θα είναι κατ’  ανάγκην δύσκολα και δυσεφάρμοστα, γιατί προσκρούουν στη δομή και τις αρχές που δεσπόζουν σήμερα στην ελληνική κοινωνία. ( καλοπέραση κ.λ.π. ). Ενδεικτικά σημειώνω ανάμεσα στα μέτρα αυτά, τη στήριξη από την Πολιτεία της οικογένειας και του θεσμού του γάμου, την περαιτέρω μείωση της βρεφικής θνησιμότητας, τη στήριξη της μητρότητας, ιδίως της εργαζόμενης μητέρας ( αύξηση βρεφονηπιακών σταθμών, κίνητρα τεκνοποιίας, παράταση άδειας τοκετού, αύξηση των επιδομάτων πολυτεκνίας , σε συνδυασμό με φορολογικές ελαφρύνσεις κ.λ.π. ). Η αντιμετώπιση επί πλέον της υπογονιμότητας με τις νέες μεθόδους τεχνητής γονιμοποιήσεως, η βελτίωση της ποιότητας των δρόμων και η καλύτερη κυκλοφοριακή αγωγή των οδηγών αυτοκινήτων, η σταυροφορία τέλος κατά των αμβλώσεων κ.λ.π., συνιστούν αποφασιστικά βήματα, στο μάκρος του χρόνου, ικανά να μειώσουν τις τραγικές επιπτώσεις του Δπρ. Συμπερασματικά,, τα όσα εξέθεσα απόψε, σχετικά με το Δπρ της Ελλάδος, πιστεύω ότι ισχυροποιούν τη διαπίστωση, σύμφωνα με την οποία το πρόβλημα αυτό αποτελεί τον υπ’ αριθμόν 1 εθνικό κίνδυνο για τη χώρα μας. Σε συνδυασμό δε με το φάσμα της ανεργίας, ιδίως των νέων παραγωγικής ηλικίας, αποτελούν ένα εύφλεκτο μείγμα, που απειλεί πραγματικά την υπόσταση του έθνους μας. Οι καιροί ου μενετοί. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας.- *Ομιλία στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών στα πλαίσια των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ.Ελλάδας Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΒΑΣΙΛΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΒΑΣΙΛΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ

«ΔΕΝ ΘΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ»

Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών  Δευτέρα 7-1-2013

Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω θερμά τον πρόεδρο της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν. Δ. Ελλάδας   κ. Λεωνίδα Μαργαρίτη και το Δ.Σ. της Εταιρείας για την πρωτοβουλία τους να εντάξουν την παρουσίαση του βιβλίου μου στη σειρά των λογοτεχνικών τους εκδηλώσεων.

Οφείλω επίσης ζεστές και εγκάρδιες ευχαριστίες στον εισηγητή Μανόλη Πράτσικα. Εδώ να μου επιτρέψει να επιμείνω λίγο περισσότερο .Σε κάθε μοναχική πορεία, όπως αυτή της λογοτεχνίας-ειδικά της συγγραφής κάποιου ευμεγέθους μυθιστορήματος που η συγγραφή του κρατά 2 με 3 χρόνια, υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ηθικά και λογοτεχνικά την προσπάθειά μας. Για μένα ο Πράτσικας στάθηκε ένας πολύτιμος φίλος και υποστηρικτής. Από το πρώτο μου μυθιστόρημα «Κάτοικος Πατρών» του 1998, με αγκάλιασε, με ενθάρρυνε και με τίμησε με την κριτική του.  Όταν συζητώ μαζί του αισθάνομαι πως μου προσφέρει από την πλούσια και αυθεντική λογοτεχνική του εμπειρία και κυρίως πως μου μεταγγίζει ενέργεια από την αστείρευτη δική του ζωτικότητα.

Πάντα με γενναιοδωρία, με ανιδιοτέλεια, και βέβαια, με ανεξάντλητο χιούμορ.

Όσοι  από εσάς έχετε επιλέξει το δρόμο της λογοτεχνίας, και είστε πολλοί απόψε εδώ, καταλαβαίνεται πόσο πολύτιμα είναι τέτοια συναπαντήματα με ανθρώπους σαν τον  Πράτσικα.

Μανόλη Πράτσικα, αγαπημένε μου Μάκη, σε ευχαριστώ,

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΟΥΛΙΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: «ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ» (1902-1986)

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
ΜΟΥΛΙΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: «ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ» (1902-1986)
(Ένας «ήσυχος και τίμιος διάλογος» με το έργο του Αίμου Αυρήλιου)
Εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη 2009

O Χρήστος Αθ. Μούλιας γεννήθηκε και ζει στην πόλη Πατρών. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ασκεί από το 1976 μαχόμενη δικηγορία. Πέρα από την λίαν επιτυχώς άσκηση του επαγγέλματος του μέχρι σήμερα ασχολείται με την έρευνα της ιστορίας και ειδικότερα της τοπικής μας ιστορίας.
Έχει διατελέσει Γενικός Γραμματέας της Εταιρείας Αχαϊκών Μελετών και σήμερα Προεδρεύει της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας Πελοποννήσου και της Φιλαρμονικής Εταιρείας -Ωδείου Πατρών, ενώ χρημάτισε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Δημοτικής Βιβλιοθηκης Πατρών και είναι μέλος της Τριαντείου Σχολής.
Παράλληλα με το συγγραφικό του έργο αρθρογραφεί σε γνωστές εφημερίδες και έγκυρα περιοδικά.
Αποτέλεσμα αυτής της εξωεπαγγελματικής του πλην σοβαρής και υπεύθυνης ενασχόλησης, είναι και τα έργα του που εκδόθηκαν από σοβαρούς εκδοτικούς οίκους και κυκλοφορούν στα γνωστά βιβλιοπωλεία της πόλης μας .
Θα επιχειρήσω μια επιγραμματική αναφορά για να καταδείξω το είδος, το ερευνητικό αντικείμενο αλλά και την επιλογή των θεμάτων με τα οποία καταπιάστηκε κατά καιρούς ο διαλεκτός μου φίλος και συνάδελφος.
Επιλέγω να παραθέσω τα έργα του με χρονολογική σειρά κυκλοφορίας τους.
1.« Γεώργιος Β. Θεοχαρόπουλος Πατρεύς 1770-1852»
( ένας άγνωστος Πατρινός λόγιος) Πάτρα 1993
2.«Η διάσταση αυτοχθόνων και ετεροχθόνων στην μετεπαναστατική Πάτρα 1828-1850» Πάτρα 1995
3.Περί Δρόβιανης: Πραγματεία αρχαιολογική και ιστορική σύντομος και των εν αυτή ιερών θέσεων.
Νικολάου Γ.Μυστακίδου. Πάτρα 1997
4. «ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΣΤΑΦΙΔΑΣ» ΠΑΤΡΑ 1828-1900 ( Εμπόριο, βιομηχανία, τράπεζες, ασφάλειες). Εκδόσεις: Περί τεχνών Πάτρα 2.000
5.«Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΦΙΔΑΣ» (Μια πριγκίπισσα στο διάβα των αιώνων)
Εκδόσεις: Έφεσος 2.006
6.«ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ» Εκδόσεις :Περί Τεχνών 2.007
7. ΠΟΛΥΒΙΟΣ ΝΙΚ.ΚΟΡΥΛΛΟΣ: Ένας πρωτοπόρος Έλληνας θωρακοχειρούργος. Συνεργασία Χρίστου Γ. Φραγκίδη-Χρήστου Μούλια Πάτρα 2008
8.«XΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ» (1910-2010) Εκδόσεις: Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών Πάτρα 2009
9. «ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ» (1902-1986)
(Ένας «ήσυχος και τίμιος διάλογος» με το έργο του Αίμου Αυρήλιου)
Εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη 2009
10. «ΑΡΕΘΕΙΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΟΝ» (Ιστορικό χρονικό) Εκδόσεις: Περί Τεχνών 2010 Επιμέλεια Νίκανδρος Γ.Μπούρας.
11.ΧΩΡΙΣ ΠΥΞΙΔΑ.Διηγήματα Π. Α. Χρονόπουλος-
Επιμέλεια: Χρήστος Μούλιας Πάτρα 2013.
12. «ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ-ΩΔΕΙΟ ΠΑΤΡΩΝ 1892 -2012»
Έκδοση Φιλαρμονική Εταιρεία-Ωδείο Πατρών Πάτρα 2012
Στο παρουσιαζόμενο σήμερα βιβλίο του ο αγαπητός μας συγγραφέας αναπτύσσει το στοχασμό του και επιχειρεί ένα ήσυχο και τίμιο διάλογο με το έργο του Αίμου Αυρήλιου προτάσσοντας μάλιστα ένα πρόλογο του πρώτου μαθητή του καθηγητή-πανεπιστημιακού συμπολίτη Παναγιώτη Κανελλόπουλου ο οποίος και είχε προσωπική επικοινωνία μαζί του για μισό και πλέον αιώνα του Ακαδημαϊκού Κ. Ι. Δεσποτόπουλου.
Θέλω να συγχαρώ το συγγραφέα που κατάφερε γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να επιτύχει μια πλήρη, αντικειμενική , περιεκτική και συνοπτική θεώρηση αποσταγματική θα έλεγα καταγραφή του πνεύματος της ιδεολογικής -ιδεαλιστικής καθαρότητας του φιλοσόφου και πολιτικού Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Στο έργο του αυτό ο Χ.Α. Μούλιας καταπιάνεται σφαιρικά με το όλο έργο του Κανελλόπουλου τόσο του φιλοσοφικού στοχασμού του όσο και του πολιτικού του πιστεύω και των επιλογών του.
Γνώστης αλλά και μελετητής του συνολικού έργου του Παναγιώτη Κανελλόπουλου το παρουσιαζόμενο έργο έχει ιδιαίτερο ακόμη ενδιαφέρον αφού είναι γνωστό άλλωστε πως η βάσανος της έρευνας του Χρήστου Μούλια αποφέρει πάντα και νέους καρπούς, Έτσι πέραν από την συνοπτική ανάλυση και το σχολιασμό ανασύρει και νέα στοιχεία της προσωπικότητας και της δράσης του Αίμου Αυρήλιου-Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Είναι τόσα που μπορεί κανείς να αναδείξει μελετώντας το βιβλίο του Χ.Μ. που μια προσέγγιση από μια πλευρά να αδικεί κάποια άλλη. Σε ένα σημείο (σελ.113) σημειώνει: «Ο μεγαλύτερος παραγωγός πόνου και δυστυχίας στην ιστορία είναι η ιδεολογία» γράφει στο βιβλίο του Ο Χριστιανισμός και η Εποχή μας» και συνεχίζει Καμιά ιδεολογία δεν είναι από την άποψη αυτή αθώα. Καμιά ούτε η πιο υψηλή. Σκοτώνουμε η καταδιώκουμε ή βασανίζουμε ανθρώπους, τα κορμιά και τις ψυχές τους για την άλφα ή βήτα ιδεολογία ή πίστη, μ’ άλλα λόγια επειδή δεν θέλουν ή δεν πιστεύουν οι άλλοι ό,τι θέλουμε η πιστεύουμε εμείς. Και βέβαια έχουμε το δικαίωμα να θέλουμε κάτι ή να πιστεύουμε σε κάτι. Δεν έχουμε όμως το δικαίωμα να μη θέλουμε να θέλει ο άλλος το αντίθετο από ότι θέλουμε εμείς» Ο Ελληνισμός σημειώνει ο Χ.Μ., κατά τον Π.Κ. στηρίζεται στο λόγο και ο Χριστιανισμός στην Πίστη. Ο Έλληνας ηγέτης είναι ένας εθνικός ηγέτης και ο Χριστιανός ηγέτης είναι οικουμενικός δηλαδή κρίνει από τη σκοπιά της ανθρωπότητας και βλέπει τον κόσμο με το φακό της αιωνιότητας. Με το κήρυγμά του και την πολιτική διαδρομή του ο Π.Κ. πέτυχε να συζεύξει τα δύο αυτά στοιχεία και να προσδώσει στο ρόλο του, ως Έλληνα ηγέτη ,χριστιανική(οικουμενική) διάσταση .
Ο Χ.Μ. στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του αναφέρεται στο εξαιρετικό βιβλίο του Π.Κ. με τίτλο «Γεννήθηκα στο 1402» το οποίο χαρακτηρίζεται σαν αυτοβιογραφικό της ιστορίας του Γένους. Ερμηνεύει τη δραματική πορεία του νέου Ελληνισμού. Στη συνέχεια εκθέτει τα δραματικά γεγονότα που σημάδευσαν τη χώρα μας στις πρώτες δύο δεκαετίες του εικοστού αιώνα γεγονότα που άφησαν έντονα αποτυπώματα στην ψυχολογία των πρώτων νεανικών χρόνων του Π.Κ. και πάνω απ’ όλα η θανατική καταδίκη του θείου του Δημητρίου Γούναρη. Στο ίδιο κεφάλαιο ο Χ.Μ. παραθέτει και παρουσιάζει αποσπάσματα λυρικών ποιημάτων του Π.Κ. καταδεικνύοντας την ικανότητά του στην ποιητική δημιουργία μέρος της συνολικής πνευματικής του πανοπλίας.
Το δεύτερο κεφάλαιο με την ονομασία «Ο πιο Ευρωπαίος μεταξύ των Ελλήνων» Εδώ επιχειρεί να συγκεράσει την ηθική και την πολιτική. Τις ιδέες του αυτές σημειώνει ο Χ.Μ. επεχείρησε ο Π.Κ. να τις υλοποιήσει με την κάθοδό του στην πολιτική. Το δοκίμιο «Ο πόλεμος και το μέλλον, Διδάγματα και αιτήματα» αποτελεί το μανιφέστο του. Κατήλθε στην πολιτική πιστεύοντας ότι το εθνικό συμφέρον εξυπηρετείται με το δίκαιο και την ηθική. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας τον διέκρινε μια συνέπεια στον πολιτικό του λόγο. Η φυσιογνωμία το αδικοχαμένου θείου του συνετέλεσε στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του.
Το τρίτο κεφάλαιο που τιτλοφορείται «Πολιτικός και παιδαγωγός αναφέρεται αρχικά στα δοκίμια που έγραψε ο Π.Κ. στα 1951- και 1952.»Ο 21ος Αιώνας» και «Ο Χριστιανισμός και η εποχή μας» έργα που είχαν εμποτισθεί από την μεγάλη δοκιμασία που πέρασε ο λαός μας κατά τη δεκαετία του 1940 .Το 1956 ο Π.Κ. εξέδωσε το έργο του «Μεταφυσικής Προλεγόμενα» στο οποίο καταπιάνεται με δυσνόητα ζητήματα μεταφυσικών προβληματισμών του ανθρώπου. Στο σημείο αυτό ο Χ. Μ. αναφέρεται στην πολύπλευρη δράση του Π. Κ. κατά τα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά από αυτόν.
Το τέταρτο κεφάλαιο με τίτλο «Ιστορίας έσχε μάθησιν» αναφέρεται στα δοκίμια του Π.Κ. «Το τέλος του Ζαρατούστρα» και «Πέντε αθηναϊκοί διάλογοι» Μέσα σ’ αυτά τα δοκίμια συναντάει ο αναγνώστης την ελληνική αρχαιότητα, το Χριστιανισμό και τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Το 1963 κυκλοφόρησε το έργο του «Από τον Μαραθώνα στην Πύδνα» εκτεταμένο ιστορικό δοκίμιο έμπλεο θησαυρού πολιτικών διδαγμάτων και ηθικών νουθεσιών.
Το πέμπτο κεφάλαιο αναφέρεται στην προσπάθεια και στους στόχους που επιδιώκει η ίδρυση του Αρχείου Φιλοσοφίας και Θεωρίας των Επιστημών. Ο Π. Κ. και οι συνιδρυτές του αρχείου(Κ. Τσάτσος και Ι. Θεοδωρακόπουλος) επιθυμούν μέσα από τις σελίδες του περιοδικού να μεταφέρουν στην Αθήνα το πνεύμα και την παράδοση του Πανεπιστημίου της Χαιδελβέργης τις κορυφές της φιλοσοφίας.
Στο έκτο και τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του ο Χ.Μ. αναφέρεται στους δεσμούς που Π.Κ. με την γενέτειρά του την Πάτρα. Οι αναμνήσεις του αποτελούν ένα νοσταλγικό οδοιπορικό το οποίο τελειώνει ο Χ.Μ. με αναφορές σε φιλικά πρόσωπα και συναδέλφους του Π.Κ. που εκπροσωπούν την ελληνική διανόηση.
Θα κλείσω την μικρή μου αναφορά για το θαυμάσιο έργο του συναδέλφου μου για τον μεγάλο νεοέλληνα φιλόσοφο και πολιτικό με μια αναφορά του στην κατάσταση που επικρατεί και σήμερα ατυχώς. Αμφισβητεί την ηθική των συμπεριφορών που οδηγούν στη διαφθορά και ναρκοθετούν τον σύγχρονο βίο μας. Καταδικάζει την κραυγαλέα αναντιστοιχία λόγων και πράξεων που δηλητηριάζει τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Καταγγέλλει την εξάλειψη του κράτους δικαίου με την ποδηγέτηση της Δικαιοσύνης, Αναδεικνύει την αλλοτριωμένο χαρακτήρα της επίσημης εκκλησίας που τείνει να μετατραπεί σε εκκοσμικευμένο φιλανθρωπικό ίδρυμα. Γιά να εκσυγχρονισθεί η εκκλησία πρέπει να καταδεχθεί να κατέβει πάλι στις Κατακόμβες σημειώνει ο Π.Κ.
Τέλος θέλω να ευχαριστήσω τον συγγραφέα και τους λοιπούς παρουσιαστές του σοβαρού και με μεγάλες αξιώσεις έργου του για την επιτυχια της αποψινής βραδιάς.

Η ΠΑΡΡΕΝ ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΜΙΑΣ

Η ΠΑΡΡΕΝ ΠΡΟΤΕΙΝΕ  ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΜΙΑΣ

                                   Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ.Δικηγόρου
                                 Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

Η Καλλιρρόη Σιγανού-Παρρέν  υπήρξε από τις πρώτες δημοσιογράφους  φεμινίστριες. Υπηρέτησε  αρχικά ως Διευθύντρια του Παρθεναγωγείου της Ελληνικής Κοινότητας Οδησσού ενώ ακολούθως παντρεύτηκε τον Ιωάννη Παρρέν γιο γάλλου και μιας αγγλίδας   ιδρυτή  του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων.

 Με την ενθάρρυνσή του  ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Υπήρξε    πρώτη εκδότρια, ελληνίδα δημοσιογράφος η οποία εξέδιδε το εβδομαδιαίο έντυπο με τίτλο «ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΩΝ ΚΥΡΙΩΝ» που γράφονταν και  απευθύνονταν αποκλειστικά  σε  γυναίκες. Στόχος της  ήταν να φέρει και στη χώρα μας  τους φεμινιστικούς προβληματισμούς  των δυτικοευρωπαϊκών λαών.

Το Μάη του 1887 στο πρώτο της  φύλλο , κι  ενώ  στη Βουλή συζητιόταν  ο  προϋπολογισμός, δημοσίευσε ένα άρθρο της με τίτλο: «Φόρος επί των αγάμων».

Θα επιχειρήσουμε να δώσουμε μερικά αποσπάσματα αυτού του πανέξυπνου  πρωτοποριακού και ρεαλιστικού άρθρου. Αρχικά προτείνει στους πατέρες του Έθνους που τους  είχε ανοίξει πάλι η όρεξη για νέους φόρους, να ψηφίσουν ένα νόμο που να φορολογεί όλους του άγαμους άνδρες από τριάντα χρονών και πάνω.

Με  ένα ειρωνικό και  λεπτό χιούμορ  απευθύνεται  στους ηγέτες της Βουλής και τους διατυπώνει  την πρότασή της με τα εξής λόγια: «Αν η αγαμία δικαιολογείται γι’ αυτούς, που έχουν ερωμένη την πατρίδα, όπως είναι οι αρχηγοί της συμπολιτεύσεως και της αντιπολιτεύσεως, αυτοί που κάθε μέρα τσακώνονται και ξοδεύουν τις δυνάμεις τους, από ερωτική αντιζηλία βεβαίως, είναι αδικαιολόγητη για όλους τους άλλους.

 Και ακολουθούν τα επιχειρήματα: Η απόλυτη ελευθερία στον κοινωνικό βίο  η ανεύθυνη τεκνοποιία κι η απαλλαγή από κάθε πατρική υποχρέωση, είναι το αγαπημένο πρόγραμμα των αγάμων, που αν το αναλύσουν θ’ ανακαλύψουν την πλάνη τους γιατί ο γάμος είναι δεσμός που η μεν ελπίδα τον εξωραΐζει  η δε ευτυχία τον διατηρεί και η δυστυχία τον κάνει πιο στερεό.

 Ο Πλούταρχος λέει: «Είν’ ευτυχής εκείνος που δεν εγκαταλείπει την εστία του κι ευχαριστιέται με τα αληθινά αγαθά που μας δίνει η φύση .Ανάμεσα στους οικείους του απολαμβάνει κανείς το παρόν και περιμένει το μέλλον, ούτε το χωράφι ούτε το περιβόλι μας προσκολλάνε όσο στην πατρίδα ,όσο η σύζυγος και τα παιδιά. …Αυτός τρέμει προ του εγκλήματος, που θα τον στείλει στη φυλακή, κι έτσι, θ’ αφήσει απροστάτευτη την οικογένειά του. Αποφεύγει κάθε άτιμη πράξη, γιατί έχει υπόψη του ότι απ’ αυτή δυσφημίζεται η οικογένεια του. Ο έγγαμος και χωρίς να το θέλει ακόμη αποφεύγει την αργία που γίνεται αιτία τόσων κακών. Θέλει ακόμη, τη δόξα, την τιμή και κάθε πρόοδο της πατρίδας του γιατί υπολογίζει ότι μέσα σ’ αυτή θ’ αναπτυχθούν τα παιδιά του. Αλλά μήπως και η ευτυχία που χαρίζει ο οικογενειακός βίος είναι μικρή; Ποίος  άλλος είναι σε θέση να παρακολουθήσει άγρυπνος και ταλαιπωρημένος τον άνδρα στις βαριές αρρώστιες,όπως άλλωστε προστάζουν οι νόμοι και η καρδιά ,παρά η σύζυγος;…Kαι όταν έρθουν τα γηρατειά, που δεν έρχονται μόνα, που αλλού μπορεί κανείς να στηριχθεί παρά στα παιδιά που αυτουνών τα δάκρυα θα υγράνουν τον τάφο του πατέρα;».

…Βέβαια έχει και περιπέτειες ο έγγαμος βίος, αφού «ουδέν αγαθόν αμιγές κακού» αλλ’ από τη σύγκριση του ενός με τον άλλο βίο βγαίνει έκδηλα κερδισμένος ο έγγαμος. Γιατί εκτός των άλλων αυτός προσφέρει πολλά εις την πατρίδα, ενώ ο άγαμος, τίποτε άλλο  από την αθλία  και δυστυχισμένη του ύπαρξη, που είναι ξεμακρυσμένη από την κοινωνία, σαν τους κηφήνες από το μελίσσι.

 Δεν είναι λοιπόν δίκαιο στους κηφήνες αυτούς που δεν είναι σε θέση να δώσουν ούτε ένα στρατιώτη για να υπερασπίσει τη γη, που κατοικούν και που τόσα άφθονα τους διατρέφει, να επιβάλει η Βουλή φόρο ανάλογο τουλάχιστον με τις ζημιές που υφίσταται απ’ αυτούς η πολιτεία;»

Φυσικά η πρόταση αυτή δεν εισακούστηκε από τη Βουλή τότε ,όπως και σήμερα   δεν εισακούγονται  οι φωνές των πολυτέκνων και της Α.Σ.Π.Ε..

Αντίθετα  οι Κυβερνώντες  όχι μόνο δεν επιβάλλουν φορολογία στους αγάμους αλλά  επιβάλλουν   στους πολυτέκνους όσα παιδιά και αν  συντηρούν…την φορολογία  των αγάμων…