ΓΙΩΡΓΟΥ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: «ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ» Ποίηση. Πάτρα 2010

ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
Γράφει η Λίτσα Δαμουλή-Φίλια
Δρ.Φ. Διδάσκουσα Λογοτεχνία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο
ΓΙΩΡΓΟΥ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: «ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ» Ποίηση. Πάτρα 2010

Σε χρώματα του δειλινού όταν συντελείται η μυσταγωγία της φύσης γίνεται και η συνάντηση της ποίησης του Γιώργου Λ. Μαργαρίτη με τους αναγνώστες.
Η ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Πάτρα.
Δειλινό, ώρα μυστηριακή για τη φύση αλλά και για την ποίηση. Ευκαιρία να σκεφθούμε επιτέλους ποιητικά να ξεφύγουμε από τα πρακτικά, τα πεζά και καθημερινά, αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα στον Πατραϊκό μέσα από τους στίχους του ποιητή μας.
Μυσταγωγία και έρωτας ταυτίζονται στη γραφή του Μαργαρίτη . Στο Ποίημα του «Εραστές» γράφει:
«…Παντοκρατορία συναισθημάτων
πλημμυρίζουν
τις δεξαμενές της απόλαυσης
της γεννημένης ανίκητης
εκστατικής μαγείας
του συμπλέγματος των σωμάτων
που στο άγγιγμα σπάνε το φράγμα της μοίρας
κολυμπώντας στο άβατο ιερό
αθάνατο νερό.»
Τι συμβολίζει η θάλασσα στο εξώφυλλο του βιβλίου του Γιώργου Μαργαρίτη; Το ερώτημα ρητορικό. Η θάλασσα παραπέμπει στη γυναίκα στο «αθάνατο νερό» στο γνωστό «πυρ-γυνή και… θάλασσα»
Τι είναι έρωτας Μυσταγωγία ,ιερή στιγμή και συνεύρεση, συνένωση δύο ανθρώπων που αφέθηκαν και θέλησαν να ζήσουν αυτό το μυστήριο, σαν το ζευγάρι που ζωγράφισε η Χρυσαλένια Μαργαρίτη στο εξώφυλλο.
Οι εραστές για τον ποιητή είναι «ικέτες» (σελ.8) που έχουν δεχτεί «το ερωτικό χρίσμα» και «κοινωνούν» τον έρωτα. Γράφει στο ποίημα «Αστρικά πεδία»(σελ.9)
«Κοινώνησα
βυθίζοντας στο λιόγερμα
το άπειρο σώμα του,
μες του πελάου μου τα σωθικά
τα τρίσβαθα…»
Ποιος αληθινός ποιητής ανά τους αιώνες στην Παγκόσμια Λογοτεχνία δεν ύμνησε τον έρωτα;
Ο Γιώργος Μαργαρίτης βρίσκεται εδώ στην καλύτερή του δημιουργική ώρα.
Ώριμος λεκτικά ο στίχος του, δοξάζει τον έρωτα και την παντοδυναμία του. Ο έρωτας έτσι όπως τον ξέρουν οι ΄Έλληνες από τα κείμενα της Αρχαιότητας,
«Στού έρωτα το αδράχτι»(σελ.15) γράφει:
«Πλησίασε του έρωτα το αδράχτι
και πλέξε της καρδιάς μου τον ιστό
σαν κάποιο δίχτυ στης θάλασσας τα βάθη
και σαν τραγούδι μιας σειρήνας μαγικό.»
Η τυχερή ώρα της ποιητικής έμπνευσης και της δημιουργίας μοιάζει με το carousel των παιδικών χρόνων, ένα ταξίδι κυκλικό πάνω σε επιχρυσωμένα φωτισμένα αλογάκια.
«Ωδή στον έρωτα» είναι η ποίηση του Γιώργου Μαργαρίτη. Επικαλείται τον έρωτα σαν τους αρχαίους λυρικούς μας Σαπφώ και Αλκαίο(σελ.37)
«Έρωτα ανείπωτε
αθάνατη πηγή
των πάντων
δίπολε
και εκατόμορφε
που οδηγείς
στο δίχτυ σου
τα θύματα του πάθους
με τι σοφία άραγε
σε έπλασε το ένα;»
Από πού πηγάζει ο Έρωτας και που πηγαίνει όταν χάνεται «Έρωτα γεννήτορα /του μέλλοντος /υιέ της Ειμαρμένης» (σελ.38)
Κανείς δεν απάντησε έως τώρα στο ερώτημα αυτό του ποιητή. ΄Όλοι βολευτήκαμε με τη λέξη μοίρα, ειμαρμένη.
Τι είναι ο έρωτας;
«κορίτσι που γυρίζει στους δρόμους
και κρατάει στο χέρι
εκείνα τα σπίρτα
που θα ανάψουν
τη μεγάλη φωτιά» (σελ.39)
Πάθος είναι ο έρωτας και έρχεται τυχαία. Πάντως σε κάθε περίπτωση ο ερωτευμένος αισθάνεται πάνοπλος πάνω στο άρμα σαν την Έλλη, γράφει ο ποιητής(σελ.40)
Ο ερωτευμένος είναι αιθεροβάμονας ,αυτός που περπατάει «στους ατραπούς των άστρων»(σελ.40)
Έτσι είναι και ήταν πάντα με τους ερωτευμένους όλων των εποχών, ζούσαν μια μυσταγωγία…
Μέσα από την ποίηση του Γιώργου Λ. Μαργαρίτη ζήσαμε μια ποιητική μυσταγωγία κι εμείς.