ΖΗΛΙΑ ΖΩΩΝ

Ο άνθρωπος εγωιστής και νοήμον κράτησε για τον εαυτό του όλα τα συναισθήματα που τον χαρακτηρίζουν. Όμως παρόμοια συναισθήματα μπορεί να διακρίνει κανείς και στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο.
Ο Μπέρτραντ Ράσελ είχε διατυπώσει την άποψη ότι η ζήλια είναι μία από τις κυριότερες αιτίες της δυστυχίας. Ο Αριστοτέλης στην "Ρητορική" όρισε την Ζήλια σαν τον πόνο που προκαλεί η τύχη των άλλων, ενώ ο Καντ όρισε τη ζήλια ως "μία απροθυμία να δει κάποιος την δική του ευημερία, επισκιάζοντας την από την ευημερία κάποιου άλλου.
Όλα αυτά στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά σε περιπτώσεις των ζώων πως εκδηλώνεται η ζήλια; . Στην περίπτωσή μας θα περιορισθούμε σε περιστατικό ζήλιας μεταξύ σκύλων.
Θα σας διηγηθώ μια χαρακτηριστική περίπτωση ζήλιας. Πελάτης μου θα νοίκιαζε ένα εξοχικό κέντρο. Στο κέντρο ο προηγούμενος μισθωτής διατηρούσε και μια σκυλίτσα τη Σίντυ. Ο νέος μισθωτής όμως δεν ήθελε να κρατήσει τη σκυλίτσα.
Στο πρόβλημα αυτό έδωσα λύση, τους δήλωσα πως ήμουν πρόθυμος να υιοθετήσω τη σκυλίτσα. Είχα ως τόσο ακόμη δύο σκυλιά Δαλματίας και έκρινα πως θα έκαναν μια ευχάριστη παρέα. Έτσι πήρα με το αυτοκίνητό μου ένα απόγευμα τη Σίντυ. Αν και ήταν μεγαλωμένο σκυλί δεν φάνηκε να δυσανασχετεί. Όταν αποχωρούσαμε από το εξοχικό στα μάτια της έτρεχαν δάκρυα πίκρας για τον αποχωρισμό από το περιβάλλον και τους ανθρώπους. Είχε συνηθίσει να κυκλοφορεί ελεύθερη γύρω από τα τραπέζια των πελατών και να απολαμβάνει τα φιλοδωρήματά τους.
Στο σπίτι μας περίμεναν οι δίδυμοι Γιούρι και Ιβάν που την καλοδέχθηκαν. Εντάχθηκε φυσιολογικά στην μικρή κοινωνία των ζώων μας. Οι σχέσεις τους αποδείχθηκαν αρμονικές , απόδειξη τα επτά κουταβάκια που έφερε στη ζωή με τη μια γέννα και τα πέντε με μια νέα ακόμη. Όταν χάθηκε από δική μας απροσεξία ο Ιβάν μετά από λίγο καιρό χάθηκε ξαφνικά και ο Γιούρι από κατάθλιψη.
Ήταν καιρός πλέον το κενό να αναπληρώσει η Ήρα μια υπέροχη σκυλίτσα που εξασφαλίσαμε από το «Σύλλογο Μέριμνας Ζώων»,ένα σύλλογο που ίδρυσαν ευαίσθητοι συμπολίτες μας στην περιοχή του Πανεπιστημίου Πατρών .Μετά τις τυπικές διαδικασίες η ΄Ήρα σε ειδικό κλουβί ταξίδεψε για το σπίτι μας.
Ήταν μια πανέμορφη σκυλίτσα ξανθιά γαλανομάτα, πανέξυπνη και ζωηρή .Από την πρώτη στιγμή που εμφανίσθηκε στο χώρο μας, θέλησε να επιβάλει την παρουσία της. Πρώτη κίνηση για επικράτηση ήταν μια επίθεση κατά της Σίντυ.
Δεν αξιολογήσουμε τη συμπεριφορά της. Η ξανθιά ομορφιά της ,τα γαλανά της μάτια, η εκφραστικότητά της , αλλά και η συναίσθηση των προτερημάτων της επισκίαζαν κάθε σκέψη για απόρριψή της. Το περιστατικό θεωρήσαμε ως μια αντίδραση του γυναικείου ανταγωνισμού . Όμως και η Σίντυ όταν διαπίστωσε το μόνιμο της παρουσίας της νέας ενοίκου άρχισε να νοιώθει πως έχασε το μονοπώλιο της αγάπης και της συμπάθειάς μας και άρχισε να χάνει την όρεξη της και να παρουσιάζει συμπτώματα κατάθλιψης.
Το ενδιαφέρον μας για τη νέα τρόφιμο ήταν μια φυσιολογική εκ μέρους μας συμπεριφορά που ήθελε να υποδηλώσει την πρόθεσή μας ,για δημιουργία μιας οικειότητας και φιλίας μαζί της κάτι που επιβάρυνε το κλίμα για τη Σίντυ . Μια μέρα σαν επέστρεφα στο σπίτι είδα τη Σίντυ να με περιμένει στην εξώπορτα με ένα θλιμμένο πρόσωπο και δάκρυα στα μάτια. Τη διαβεβαίωσα πάντα πως την αγαπώ και πως είναι καλή κοπέλα, ενώ της προσέφερα πάντα διάφορες νόστιμες κροκέτες και μεζέδες.
Με τον καιρό η Ήρα εξοικειώθηκε μαζί μας και κυρίως μαζί μου κι έγινε μόνιμη συνοδός μου στους καθημερινούς μου περιπάτους. Όταν με έβλεπε να κρατώ το λουράκι η χαρά της ήταν έκδηλη και τα γαυγίσματα της ενδεικτικά της διάθεσης για περίπατο. Όταν μάλιστα της έλεγα : πάμε βόλτα, κυριολεκτικώς πετούσε στον αέρα. Στα πρώτα εκατό μέτρα με έσερνε κυριολεκτικά σαν με έλκηθρο σε χιόνια. Όταν διαβαίναμε την εξώπορτα, σταματούσε και περίμενε να κλειδώσω. Η διαδρομή μας ήταν πάντα έντονη και ήθελε να κάνει εκείνη την επιλογή της διαδρομής. Δεν της έκανα πάντα τη χάρη, όμως πήγαινε πάντα μπροστά κι εγώ ακολουθούσα στο βηματισμό της με ρυθμούς βάδην. Με τη γλώσσα βγαλμένη μέχρι τη γη, με βαριά ανάσα δεν διέκοπτε το δρομολόγιο της εκτός και αν συναντούσε κάποια αδέσποτα που επιχειρούσαν επίθεση. Έδειχνε διάθεση αντεπιθέσεως και μόνο με δική μου παρέμβαση συνέχιζε την πορεία της. Όταν επιστρέφαμε πήγαινε κατευθείαν στη είσοδο της καγκελόπορτας και περίμενε εναγωνίως να ανοίξω την πόρτα για να επιστρέψει στο χώρο της για να ξεδιψάσει και να ξεκουραστεί. Χωρίς αντίρρηση δέχονταν να βάλω στο γάντζο στο περιλαίμιό της και αμέσως ξάπλωνε κατάκοπη. Τις πρώτες μέρες θα νόμιζε κανείς ότι θα έσκαγε από το τρέξιμο, κάτι παρόμοιο θεώρησε και η γυναίκα μου που θορυβήθηκε όταν την είδε ξαπλωμένη .
Ο καιρός περνούσε, χωρίς η Σίντυ να δίνει σημασία και ενδιαφέρον για την Ήρα. Αλλά και η Ήρα έδειχνε την ίδια αδιαφορία προς τη Σίντυ. Παρ’ όλα αυτά μέσα τους κρυφόκαιε η ζήλια και η αντιπαλότητα, ποια από τις δύο τους θα έχει την αποκλειστικότητα στην αγάπη μας . Βέβαια όταν ορισμένες φορές τύχαινε να διασταυρωθούν προς την έξοδο επιχειρούσαν κάποιες ατελέσφορες αψιμαχίες . Ένα βραδινό ο συνδετικός γάντζος στο περιλαίμιο της Ήρας χαλάρωσε και την άφησε ελεύθερη να κυριαρχήσει στο χώρο. Όμως χωρίς να αντιληφθούμε εγκαίρως την απελευθέρωσή της ήρθε σε αντιπαράθεση με την Σίντυ σε ένα αγώνα ζωής και θανάτου. Η σκληρότητα της Ήρας και η μαλθακότητα της Σίντυ προμήνυε το αποτέλεσμα της σκληρής αντιπαράθεσης. Η δαγκωματιές εκατέρωθεν ήταν οι πρώτες βολές που έβαψαν με αίματα την αυλή . Τα οργισμένα γαυγίσματα ήρθαν λίγο καθυστερημένα.
Στη θέα της σύγκρουσης κι ενώ δεν ήταν δυνατός ο διαχωρισμός τους ένα μαδέρι από οικοδομή πέτυχε το στόχο του. Το ξύλο λειτούργησε σαν διάμεσος για να λήξη η αντιπαράθεση προς τις αντιμαχόμενες πλευρές και τις υποχρέωσε να απομακρυνθούν από το χώρο. Εκείνη στη στιγμή βρήκα την ευκαιρία να οδηγήσω με βία στο χώρο του γραφείου μου τη Σίντυ για την προστασία της . Ταραγμένη όπως ήταν από την συμπλοκή, κι ενώ τα αίματα που έτρεχαν από τις πληγές της αποκαμωμένη ξάπλωσε στο πάτωμα του γραφείου και διανυχτέρευσε εκεί σε πλήρη ακινησία. Η Ήρα που κι εκείνη δέχθηκε δαγκωματιές στο κεφάλι και στο σώμα της και το χτύπημα από το μαδέρι του διαχωρισμού πήρε το δρόμο για το δικό της χώρο στο πίσω μέρος της αυλής.
Η γυναίκα μου ανάλαβε να ηρεμήσει την ΄Ηρα . Προσπάθησε να της δείξει την αγάπη της και το ενδιαφέρον της. Εκείνη όμως παρεξηγώντας τις προθέσεις της, υπό το κράτος της συγχύσεως και του τρόμου και παρερμηνεύοντας την κίνηση του χεριού της, επέδειξε επιθετική συμπεριφορά , της δάγκωσε τον αριστερό βραχίονα, ενώ της τράβηξε με νεύρο τη ρόμπα μέχρι του σημείου να της απογυμνώσει το χέρι.
Η προσοχή και το ενδιαφέρον μας εστιάσθηκε στην παροχή βοηθειών και στην επούλωση των πληγών από το δάγκωμα της Ήρας. Εκείνο το βράδυ παρέμεινε μόνη κυρίαρχος στο χώρο αφού η Σίντυ διανυχτέρευσε στο γραφείο μου μέχρι την μεθεπομένη όπου επελήφθη στο ζήτημα ο Σύλλογος Μέριμνας Ζώων.
Δεν ήταν ευχάριστο ό,τι ακολούθησε .Διαδικασία νάρκωσης και επιβίβαση σε κλούβα της δράστιδος των επεισοδίων και μεταφορά της στους χώρους του Συλλόγου.
Η όλη διαμάχη μεταξύ των δύο θηλυκών έδειξε πως η ζήλια δεν είναι προνόμιο των ανθρώπων, αλλά συναίσθημα που κυριαρχεί και στα ζώα τα οποία εμείς χαρακτηρίζουμε ως στερούμενα λογικού και συναισθημάτων.
Η προσπάθεια κυριαρχίας στον κόσμο δεν είναι προνόμιο ανθρώπινο. Υπάρχει διάθεση κυριαρχίας και από άλλα όντα του πλανήτη μας ατυχώς….
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

Ο ΑΡΓΟΣ

Άγρυπνος ο ΄Αργος της Ιθάκης
με της προσμονής το περιλαίμιο
βολοδέρνει-στον αυλόγυρο-στον περίγυρο-
στην ακτή-γαυγίζοντας και σφίγγοντας
τα δόντια του μη και βγει η ψυχή του
πριν γυρίσει απ’ την Τροία ο Οδυσσέας.
Κι ήταν ο πρώτος που τον αναγνώρισε-
Έγλειφε- Ξανάγλειφε τα χέρια του Οδυσσέα
που τον θώπευαν στοργικά-περίλυπα.
Τα θαμπά κι ωχρά του μάτια
κοίταγαν ευγνώμονα
κι ανακύλαγε το δάκρυ του Οδυσσέα.
Κι ο ΄Αργος ξεψύχησε
ξαναγλείφοντας τα χέρια του Κυρίου-
τα περίλυπα και θωπευτικά…
‘ Όμως ΄Αργε-σε καλημερίζουν
οι ποιητές και οι ζωγράφοι-
οι φιλόζωοι.
Γιάννης Κουτσοχέρας