ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη

                  Αντιπροέδρου Α. Σ. Πολυτέκνων Ελλάδος

Η φετινή  γιορτή των Πολυτέκνων δυστυχώς συμπίπτει με την φημολογούμενη και μη διαψευδόμενη  πολιτική εξαφάνισης κάθε εναπομείναντος μέτρου  δημογραφικής  και κοινωνικής πολιτικής  στη χώρα μας.

Παρόμοια  επίθεση κατά των οικογενειών των Πολυτέκνων δεν είχε εμφανισθεί  ποτέ στην χώρα μας από καμιά κυβέρνηση. Μάλιστα αυτή η επίθεση έγινε  από  πρωθυπουργό ο οποίος προεκλογικά είχε  υποσχεθεί  ότι θα επαναφέρει τα επιδόματα των πολυτέκνων στο  προ των περικοπών τους ύψος.  Οι εξαγγελίες αυτές  αποδεδείχθηκαν μόνο και μόνο δόλωμα  για την υφαρπαγή  της ψήφου μας.

Οι διακηρύξεις του Πρωθυπουργού και Υπουργού Εργασίας,  ότι «η Ελλάδα δεν γεννάει, γερνάει και ότι η ενίσχυση των Πολυτέκνων δεν είναι σπατάλη, είναι επένδυση στο μέλλον του τόπου» ηχούν  ως κύμβαλα αλαλάζοντα .

Η οικονομική κρίση για την οποία είναι υπεύθυνες οι κυβερνήσεις της  μεταπολίτευσης   οδηγεί τις πολύτεκνες οικογένειες σε εφιαλτικές καταστάσεις.

Ας εννοήσουν  επιτέλους οι εμφανιζόμενοι ως κοπτόμενοι για το μέλλον του τόπου  πως  οι Πολύτεκνοι δεν στόχευαν  στα επιδόματα τους των 44 για να αποκτήσουν τα παιδιά τους, δεν είναι ούτε υπήρξαν ποτέ επαίτες! Οφείλουν επίσης να καταλάβουν πως ο Συνταγματικός νομοθέτης τους υποχρεώνει να επιδεικνύουν ειδική μέριμνα προς τις πολύτεκνες ,  οικογένειες. Να εννοήσουν ακόμη  πως  τα επιδόματα που μέχρι τώρα καταβάλλονται στις πολύτεκνες μητέρες   προέρχονται κατά κύριο λόγο   από τις ίδιες τις οικογένειές τους. Αποτελούν  μία έμμεση μερική επιστροφή Φ.Π.Α. εξ αιτίας  των πολλαπλών αγορών, που πραγματοποιούν , δεν είναι συνεπώς ξένα χρήματα...

Αλήθεια  πώς να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν  μας  και  να  πιστέψουμε τις κάθε φορά εξαγγελίες τους και τις ευχές τους , ότι δεν είναι διώκτες της πολύτεκνης οικογένειας, όταν:

1.Καταργούν ή δεν επαναφέρουν άμεσα, μέτρα  χωρίς κανένα οικονομικό κόστος όπως οι Μετεγγραφές των φοιτητών μας ή ο διορισμός των πολυτέκνων εκπαιδευτικών ;

2.Eξισώνουν στους δικαιούχους του επιδόματος θέρμανσης, τον γονέα  3 παιδιών με εκείνον  των 14 παιδιών;

3.Εξισώνουν στην καταβολή του  χαρατσιού  της ΔΕΗ, τον οικογενειάρχη των 4 παιδιών με εκείνον  των 14 παιδιών;

4.Παρέχουν έκπτωση ύψους 80% στα πρόστιμα αυθαιρέτων κατασκευών των Μουσουλμάνων, ενώ σε εκείνα των Πολυτέκνων, δεν παρέχουν ουδεμία   έκπτωση;

5.Δεν μπορούν να εννοήσουν πως τα  παιδιά δεν αποτελούν τεκμήριο διαβίωσης… και πως  ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, είναι εκείνο κατά το οποίο το οικογενειακό εισόδημα  μερίζεται  διά του αριθμού των μελών της οικογένειας ( γονέων και τέκνων) και το προκύπτον  φορολογείται ατομικώς;

Παρά τη ομιχλώδη και αποπνικτική οικονομική ατμόσφαιρα που φθάνει στα όρια της  ασφυξίας κατάσταση για την οποία εμείς  οι πολύτεκνοι   ουδεμία  ευθύνη φέρουμε,    θα συνεχίσουμε να γιορτάζουμε  την ημέρα αυτή των Προστατών μας Αγίων, με την ελπίδα πως  δεν θα περάσουν οι διωγμοί των πολυτέκνων και με την αισιοδοξία πως θα αποτρέψουμε  το ξεπούλημα των αξιών και του πλούτου της χώρας μας. Χρόνια Πολλά στις Οικογένειες  της χώρας  μας.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΣΤΟΥ ΓΚΥΖΗ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΣΤΟΥ ΓΚΥΖΗ

(Συγκλονιστική μαρτυρία μιας μικρής μαθήτριας)

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

Σ΄ αυτούς που μας έφεραν σ´ αυτή την κατάσταση!

 

Η δασκάλα μας σήμερα, μας ρώτησε πως περάσαμε το καλοκαίρι και όλα τα παιδιά είχαν να της πουν πολύ ωραία πράγματα από τα μέρη που πήγανε διακοπές φέτος, έκτος από κάνα δυο, που οι γονείς τους δεν είχανε λεφτά και δεν πήγανε διακοπές αλλά κάθισαν εδώ και πηγαίνανε για μπάνιο με τα πούλμαν του Χαλούλου, με τα οποία πηγαίνει και η γιαγιά μου, όχι για να κάνει μπάνιο αλλά για να κάνει λέει αμμόλουτρα, να της περάσει η μέση της που την πονάει.

 

Εμένα όμως η δασκάλα όταν ήρθε η σειρά μου δεν με ρώτησε γιατί ξέρει, όπως το ξέρουν όλοι στη γειτονιά μου, στου Γκύζη, ότι ο μπαμπάς μου έπεσε το καλοκαίρι από την ταράτσα της πολυκατοικίας μας και έφυγε πολύ-πολύ μακριά, πολύ πιο μακριά από εκεί που μπορούν να φτάσουν τα πούλμαν του Χαλούλου ή όποια άλλα πούλμαν.

 

Αν όμως με ρωτούσε θα είχα να της πω ένα σωρό πράγματα, γιατί πριν να φύγει ο μπαμπάς μου, μας είχαν κόψει το ρεύμα και η μαμά μαγείρευε τάχα μου στο πετρογκάζ, κάτι φαγητά που τα έφερνε κρυφά από την εκκλησία. Όμως ο χαζούλιακας ο αδελφός μου, που είναι μικρός ακόμα και δεν καταλαβαίνει τι πάει να πει να ζητάς ελεημοσύνη, της είπε μια μέρα, γιατί μαμά μαγειρεύεις ξανά το φαγητό, αφού είναι μαγειρευμένο και η μαμά μου έβανε τα κλάματα, επειδή νόμιζε πως ούτε εγώ, ούτε ο αδελφός το είχαμε καταλάβει και νομίζαμε πως τα αγόραζε και τα μαγείρευε από μόνη της, όχι πως στεκότανε στην ουρά να πάρει ένα πιάτο φαί, σαν να ήταν ζητιάνα.

 

Τότε όμως εγώ έσωσα την κατάσταση και του εξήγησα του χαζού, πως η μαμά δούλευε κάπου σαν μαγείρισσα και πως μαγείρευε εκεί και τα δικά μας φαγητά αλλά επειδή κρύωναν μέχρι να μας τα φέρει, καθόταν και τα ξαναζέσταινε…

 

Και θα της έλεγα ακόμα της δασκάλας, ότι ο μπαμπάς μου ήταν ένας πολύ περήφανος και μορφωμένος άνθρωπος κι όταν αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε στο σπίτι της γιαγιάς, επειδή μας έδιωξαν από το δικό μας το σπίτι, δεν μπορούσε να το αντέξει, που η γιαγιά τον κατηγορούσε διαρκώς ότι ήταν ανίκανος και ηλίθιος και τεμπέλης και γι αυτό έπαιρνε ένα από τα λίγα βιβλία που του είχαν απομείνει, αφού μετά που έκλεισε το μαγαζί μας, αναγκάστηκε να τα πουλήσει και πήγαινε στο πάρκο, να διαβάσει ολομόναχος.

 

Εγώ όμως που τον έβλεπα να γυρίζει αργά το βράδυ κατάκοπος, έπεφτα στην αγκαλιά του και τον παρακαλούσα να μου πει τις ιστορίες που ήξερε να αφηγείται όπως κανένας άλλος και του έλεγα, μπαμπά μην δίνεις σημασία που σε λέει αυτή τεμπέλη, γιατί εγώ δεν ξέρω κανέναν άλλον άνθρωπο που να φέρνει στο σπίτι του τόσες ιστορίες, αντίθετα όλοι οι μπαμπάδες των φιλενάδων μου, βαριούνται ακόμα και να χασμουρηθούν όταν τελειώνουν τα δελτία ειδήσεων.

 

Όμως κανένας δεν δίνει λεφτά για να ακούει ιστορίες και έτσι ο μπαμπάς μου δεν είχε να πληρώσει το κράτος που του εζήταγε ένα σωρό λεφτά και επιπλέον δεν του έδινε ούτε το ρεύμα, ούτε το νερό που φαίνεται ότι ανήκουν στο κράτος και έτσι ο μπαμπάς μου αναγκάστηκε να έρθει μαζί μας, να μείνουμε όλοι μαζί στη γιαγιά και μπορεί μεν να γλίτωσε από το κράτος, δεν γλίτωσε όμως από τη γιαγιά.

 

Κι ακόμα θα της έλεγα ότι την ημέρα του δεκαπενταύγουστου που φεύγουν όλοι από την Αθήνα για να πάνε σε κάποια παραλία, ο μπαμπάς μου έφυγε μια και καλή, για να ταξιδέψει στις παραλίες του Θεού, με εισιτήριο χωρίς επιστροφή, όπως βγάζουν οι αλβανίδες στα πούλμαν του Χαλούλου, επειδή μετά έρχονται οι άντρες τους και τις παίρνουν με τα αυτοκίνητα τους.

 

Και θα της έλεγα επίσης ότι λίγες ημέρες πριν να φύγει ο μπαμπάς μου διάβαζε ένα βιβλίο, που το λένε: «Ο Χριστός σταμάτησε στο ΄Εμπολι» και από αυτό μου αφηγούνταν ένα σωρό ιστορίες, για παιδιά σαν εμάς, που ζούσαν σε κάποια άλλη χώρα του κόσμου αλλά που κι εκείνα σαν εμάς, άνηκαν σε έναν άλλο θεό, πολύ κατώτερο από τον Χριστούλη, ο οποίος δυστυχώς δεν έχει τη δύναμη να εξασφαλίσει στα δικά του παιδιά ούτε ένα μπουκάλι γάλα.

 

Όλα αυτά θα της έλεγα της δασκάλας, αν με ρωτάτε και είμαι βέβαιη ότι θα της φαίνονταν πολύ πιο ενδιαφέροντα από όσα της είπαν τα άλλα παιδιά, που έκαμαν κι αυτό το καλοκαίρι ότι κάμουν συνήθως τα καλοκαίρια όλα τα παιδιά του κόσμου αλλά που δεν τους περνάει από το μυαλό πως το επόμενο καλοκαίρι ή κάποιο άλλο καλοκαίρι, μπορεί και αυτά να βρεθούν σε μια θέση σαν τη δική μου.

 

Όμως η δασκάλα δεν με ρώτησε και εγώ δεν της είπα τίποτα. Αλλά μετά που τελειώσαμε το μάθημα με πήρε παράμερα και με αγκάλιασε, γιατί η δασκάλα μας είναι πολύ τρυφερή και μου είπε ότι ήθελε να μου δείξει κάτι που ήταν μόνο για μένα. Κατεβήκαμε μαζί στο γραφείο των δάσκαλων και εκεί μου έδωσε μια ωραία καινούρια τσάντα που είχε μέσα όλα τα σχολικά είδη και μου εξήγησε ότι αυτά μου τα έκαμαν δώρο οι δάσκαλοι, επειδή ήμουν η πρώτη μαθήτρια της τάξης μου, την περασμένη χρονιά. Εγώ δεν την πίστεψα γιατί ξέρω καλά ότι η δασκάλα μου και οι άλλοι δάσκαλοι ως και η διευθύντρια του σχολειού, που είναι πολύ αυστηρή και της αρέσει το κράτος, με λυπόντουσαν και από λύπηση μου τα χάριζαν.

 

Γι αυτό γύρισα μετά και της είπα – κυρία άμα τα είχα ανάγκη πραγματικά θα τα έπαιρνα και δεν με πολύ νοιάζει εμένα αν με λυπούνται, ωστόσο να ξέρετε ότι τώρα πια έχουμε αρκετά χρήματα για να αγοράζουμε πράγματα και επιπλέον να πληρώνουμε και το κράτος, που μας ζητεί ολοένα και περισσότερα. Αυτό της είπα και της γύρισα πίσω την ωραία τσάντα, για να τη δώσει σε κάποιο άλλο παιδί, που ίσως την είχε περισσότερη ανάγκη από μένα.

 

Φυσικά δεν έκατσα να της εξηγήσω πως μετά που έφυγε ο μπαμπάς μου, η μαμά μου που είναι πολύ όμορφη και τον αγαπούσε παρά-πάρα πολύ, ούτε έκλαψε, ούτε παραπονέθηκε, ούτε έβγαλε μια κουβέντα, παρά μάζεψε λίγα πράγματα και αφού μας φίλησε εμένα και τον αδελφό μου, μας είπε ότι θα έφευγε να βρει κάποια δουλεία, για να μην ξανακούσει να της μιλεί η γιαγιά μου έτσι για τον μπαμπά. Και ενώ ήταν ακόμα στην πόρτα, εμείς ακούσαμε τη γιαγιά που ωρύονταν και της φώναζε – τρελάθηκες μωρή, τι πας να κάνεις? Όμως η μαμά μου ούτε που γύρισε να της απαντήσει και έκλεισε πίσω της την πόρτα με βρόντο.

 

Τώρα έρχεται που και που να μας δει και μας λέει πως έχει βρει μια πολύ καλή δουλεία σε μια άλλη πόλη και όποτε μας επισκέπτεται τα χεριά της είναι γεμάτα δώρα. Λεφτά μας στέλνει συνέχεια και η γιαγιά μας αγοράζει αρκετά πράγματα και βάζει και κάποια στην άκρη, γιατί λέει ότι έτσι όπως πάμε, ούτε ο διάβολος δεν θα βρίσκει δουλειά σε λίγο καιρό.

 

Ο αδελφός μου ο μπούρδας τη ρώτησε, αν η μαμά είναι πιο έξυπνη από τον διάβολο και γι αυτό βρήκε δουλεία αλλά η γιαγιά έβαλε τα κλάματα και μουρμούρισε πως η μαμά μας αναγκάζεται να κάμει χειρότερα πράγματα κι από τον διάβολο, για να μας στέλνει αυτά τα λεφτά, να πληρώνουμε το κράτος, που είπαμε ότι τα θέλει όλα δικά του και δεν δίνει δεκάρα για το τι αναγκάζεται να κάμει ο κοσμάκης για να τα βρει…

 

Όχι, δεν της τα είπα αυτά, γιατί δεν μου αρέσει να κουβεντιάζουν τη μαμά μου, άνθρωποι που δεν έμαθαν ποτέ ποσό ερωτευμένη ήταν με τον μπαμπά μου και ποσό ξετρελαίνονταν να της αφηγείται και αυτηνής ιστορίες και πολλές νύχτες περίμενε να αποκοιμηθώ εγώ, για να πάρει αυτή τη σειρά της να τον ακούει… Όμως νομίζω πως η δασκάλα μου τα ξέρει όλα αυτά, όπως τα ξέρουν όλοι στη γειτονιά του Γκύζη και ίσως να ξέρει και περισσότερα από μένα, γιατί όταν της είπα ότι χάρη στη μαμά μου έχουμε αρκετά λεφτά και δεν μου χρειάζεται η τσάντα, γύρισε αλλού το πρόσωπο της και δάκρυσε.

 

Κι εγώ την τράβηξα από το μανίκι και της είπα – μην κλαις κυρία, γιατί μπορεί ο Χριστός να σταμάτησε στου Γκύζη, εγώ όμως θα συνεχίσω και θα πάω παραπέρα. Ακόμα και αν είναι να το κάνω σαν τη μαμά μου…

 

(Το γράμμα  στάλθηκε από μια δασκάλα στα social media και γράφτηκε από ένα μικρό παιδί, που πριν λίγο καιρό έχασε τον πατέρα του με τραγικό τρόπο)

ΤΑ ΤΥΠΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟ-ΦΑΣΙΣΜΟΥ

ΤΑ ΤΥΠΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΠΡΩΤΟ-ΦΑΣΙΣΜΟΥ (Ουμπέρτο,Έκο).

Παρά την ασάφεια αυτή, νομίζω πως μπορούμε να σκιαγραφήσουμε έναν κατάλογο χαρακτηριστικών τα οποία είναι αντιπροσωπευτικά αυτού που ονομάζω «πρωτο-φασισμό», ή «αρχέγονο φασισμό». Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορούν να οργανωθούν σε ένα ενιαίο σύστημα· πολλά απ' αυτά αλληλοαναιρούνται, και είναι επίσης αντιπροσωπευτικά και άλλων μορφών δεσποτισμού ή φανατισμού.

Η παρουσία ενός και μόνο απ' αυτά, όμως, αρκεί για να επιτρέψει στο φασισμό να συμπτυχθεί γύρω, του.

1. Το πρώτο χαρακτηριστικό του πρωτο-φασισμού είναι η λατρεία της παράδοσης. Η παραδοσιαρχία, βέβαια, είναι πολύ παλαιότερη από τον φασισμό. Δεν χαρακτήριζε μόνο την αντι-επαναστατική σκέψη των Καθολικών μετά τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά γεννήθηκε στους ελληνιστικούς χρόνους, ως αντίδραση στον κλασικό ελληνικό ορθολογισμό. Στη λεκάνη της Μεσογείου, λαοί διαφόρων θρησκειών (που οι περισσότερες απ' αυτές είχαν γίνει δεκτές στο ρωμαϊκό πάνθεο) άρχισαν να ονειρεύονται κάποια αποκάλυψη που είχε συμβεί στην αυγή της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτή η αποκάλυψη, σύμφωνα με τη μυστηριακή αίγλη που καλλιεργούσε η παραδοσιαρχία, είχε παραμείνει για πολύ καιρό κρυμμένη κάτω από το πέπλο γλωσσών που ήταν πια ξεχασμένες στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά, στους κέλτικους ρούνους, στους παπύρους των σχεδόν άγνωστων θρησκειών της Ασίας.
Αυτή η νέα κουλτούρα έπρεπε να είναι συγκρητιστική. Ο συγκρητισμός δεν είναι απλά, όπως λένε τα λεξικά, «ο συνδυασμός διαφόρων μορφών πίστης και λατρευτικής πρακτικής»· ένας τέτοιος συνδυασμός πρέπει να ανέχεται τις αντιφάσεις. Καθένα από τα αρχικά μηνύματα περιέχει ψήγματα σοφίας, και όποτε έμοιαζαν να λένε διαφορετικά ή ασύμβατα πράγματα αυτό συνέβαινε μόνο και μόνο  γιατί όλα παραπέμπουν, με αλληγορικό τρόπο, στην ίδια αρχέγονη αλήθεια.
Συνεπώς, δεν μπορεί να υπάρξει καμία πρόοδος στη γνώση. Η αλήθεια έχει ήδη καταγραφεί μια για πάντα, κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίζουμε να ερμηνεύουμε το δυσνόητο μήνυμά της.
Αν κοιτάξει κανείς τις βιβλιοθήκες διαφόρων φασιστικών καθεστώτων, θα βρει όλους τους μείζονες διανοητές της παραδοσιαρχίας. Η ναζιστική εσωτερική γνώση τρεφόταν με παραδοσιαρχικά, συγκρητιστικά και μυστικιστικά στοιχεία. Η πηγή που επηρέασε περισσότερο τις θεωρίες της νέας ιταλικής δεξιάς, ο Ιούλιος Έβολα, συνδύαζε το Άγιο Δισκοπότηρο με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, και την αλχημεία με την Αγία Ρωμαϊκή και Γερμανική Αυτοκρατορία. Και μόνο το γεγονός ότι η ιταλική δεξιά, για να δείξει πόσο ανοιχτό μυαλό διαθέτει, διεύρυνε αυτό τον κατάλογο ώστε να συμπεριλάβει και έργα του Ντε Μαιτρ, του Γκενόν και του Γκράμσι, αποτελεί ολοφάνερη απόδειξη, συγκρητισμού.

Αν κοιτάξετε τα ράφια που, στα αμερικάνικα βιβλιοπωλεία, φέρουν την επιγραφή «Νέα Εποχή», θα βρείτε εκεί μέχρι και Άγιο Αυγουστίνο, ο οποίος, απ' ό, τι γνωρίζω, δεν ήταν φασίστας. Αλλά το να συνδυάζεις τον Άγιο Αυγουστίνο με το Στόουνχεντζ αυτό είναι σύμπτωμα πρωτο-φασισμού.
2. Η παραδοσιαρχία συνεπάγεται την απόρριψη του μοντερνισμού. Και οι φασίστες και οι εθνικοσοσιαλιστές κυριολεκτικά λάτρευαν την τεχνολογία, ενώ οι διανοητές της παραδοσιαρχίας συνήθως την απορρίπτουν ως αντίθετη προς τις παραδοσιακές πνευματικές αξίες. Όμως, παρόλο που ο ναζισμός υπερηφανευόταν για τα βιομηχανικά του επιτεύγματα, ο εγκωμιασμός του μοντερνισμού δεν ήταν παρά η επιφάνεια μιας ιδεολογίας βασισμένης στην ιδέα Αίμα και Γη (Blut und Boden). Η απόρριψη του σύγχρονου κόσμου ήταν μεταμφιεσμένη σαν αντίκρουση του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, αλλά αφορούσε κυρίως στην απόρριψη του Πνεύματος του 1789 (και του 1776, φυσικά). Ο Διαφωτισμός,  η Εποχή του Ορθολογισμού, γίνεται αντιληπτή ως απαρχή της σύγχρονης αχρειότητας. Κατ' αυτή την έννοια, ο πρωτο-φασισμός μπορεί να οριστεί ως ανορθολογισμός.
3. Ο ανορθολογισμός βασίζεται επίσης στη λατρεία της δράσης για τη δράση. Επειδή η δράση είναι από μόνη της όμορφη, πρέπει να αναλαμβάνεται πριν, ή χωρίς, οποιαδήποτε σκέψη. Η σκέψη είναι μια μορφή αποδυνάμωσης. Επομένως, η κουλτούρα είναι ύποπτη, στο βαθμό που ταυτίζεται με την κριτική στάση. Η καχυποψία απέναντι στον κόσμο της διανόησης αποτελούσε πάντοτε σύμπτωμα του πρωτο-φασισμού, από την υποτιθέμενη ρήση του Γκέμπελς («όταν ακούω να μιλάνε για κουλτούρα αρπάζω το όπλο μου») μέχρι τη συχνή χρήση εκφράσεων όπως «εκφυλισμένοι διανοούμενοι», «κουλτουριάρηδες», «παρακμασμένη σνομπ», «τα πανεπιστήμια είναι φωλιές κομμουνιστών». Οι επίσημοι φασίστες διανοούμενοι ασχολούνταν κυρίως με το να επιτίθενται στον σύγχρονο πολιτισμό και την αριστερή διανόηση, που έχουν προδώσει τις παραδοσιακές αξίες.
4. Καμιά συγκρητιστική πίστη δεν αντέχει στην αναλυτική κριτική. Το κριτικό πνεύμα κάνει διακρίσεις μεταξύ των εννοιών, και αυτές οι διακρίσεις αποτελούν σημάδι μοντερνισμού. Στον σύγχρονο πολιτισμό, η επιστημονική κοινότητα επαινεί τη διαφωνία ως μέθοδο βελτίωσης της γνώσης. Για τον πρωτο-φασισμό, η διαφωνία είναι προδοσία.
5. Εξάλλου, η διαφωνία αποτελεί σημάδι ποικιλομορφίας. Ο πρωτο-φασισμός καλλιεργεί και αναζητεί τη συναίνεση με το να οξύνει και να εκμεταλλεύεται το φυσικό φόβο του διαφορετικού. Η πρώτη έκκληση ενός φασιστικού ή πρώιμου φασιστικού κινήματος είναι η έκκληση ενάντια στους παρείσακτους. Επομένως, ο πρωτο-φασισμός είναι εξ ορισμού, ρατσιστικός.
6. Ο πρωτο-φασισμός πηγάζει από την ατομική ή κοινωνική απογοήτευση. Αυτός είναι και ο λόγος που ένα από τα πιο τυπικά χαρακτηριστικά των φασιστικών καθεστώτων του παρελθόντος ήταν η επίκληση προς μια απογοητευμένη μεσαία τάξη που μαστιζόταν από μια οικονομική κρίση ή ένιωθε πολιτικά εξευτελισμένη και φοβισμένη από την πίεση που ασκούσαν οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Στην εποχή μας, που οι παλιοί «προλετάριοι» είναι πλέον μικροαστοί (και τα λούμπεν στοιχεία είναι κατά κανόνα αποκλεισμένα από την πολιτική σκηνή), ο φασισμός του αύριο θα βρει το ακροατήριό του σ' αυτή τη νέα πλειοψηφία.
7. Στους ανθρώπους που νιώθουν πως δεν έχουν πλέον ξεκάθαρη κοινωνική ταυτότητα, ο πρωτο-φασισμός λέει πως το μοναδικό τους προνόμιο είναι το πιο κοινό, ότι έχουν γεννηθεί στην ίδια χώρα. Αυτή είναι και η απαρχή του εθνικισμού. Άλλωστε, το μοναδικό πράγμα που μπορεί να δώσει ταυτότητα στο έθνος είναι οι εχθροί του. Έτσι, στη ρίζα της πρωτο-φασιστικής ψυχολογίας υπάρχει μια εμμονή με τις συνωμοσίες, ιδιαίτερα τις διεθνείς. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν πολιορκημένοι. Ο πιο εύκολος τρόπος να πολεμήσεις μια συνωμοσία είναι η επίκληση στην ξενοφοβία. Αλλά η συνωμοσία πρέπει να έχει και εσωτερικούς μοχλούς: οι Εβραίοι είναι συνήθως ο καλύτερος στόχος, γιατί έχουν το πλεονέκτημα να είναι ταυτόχρονα και εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί. Στις Η.Π.Α., ένα εμφανές δείγμα συνωμοσιολογικής εμμονής βρίσκεται στο βιβλίο του Πατ Ρόμπερτσον: «Η Νέα Τάξη Πραγμάτων», αλλά, όπως έχουμε δει πρόσφατα, υπάρχουν και πολλά άλλα.
8. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν ταπεινωμένοι από τον επιδεικτικό πλούτο και την δύναμη των εχθρών τους. Όταν ήμουν μικρό παιδί, μου είχαν μάθει ότι οι Εγγλέζοι είχαν πέντε γεύματα τη μέρα. Έτρωγαν πιο συχνά από τους φτωχούς αλλά νηφάλιους Ιταλούς. Και ότι οι Εβραίοι είναι πλούσιοι και βοηθάνε ο ένας τον άλλο μέσω ενός μυστικού δικτύου αμοιβαίας αρωγής. Έτσι, με μια συνεχή μετατόπιση της ρητορικής εστίασης, οι εχθροί είναι ταυτόχρονα πολύ ισχυροί και πολύ αδύναμοι. Οι φασιστικές κυβερνήσεις είναι καταδικασμένες να χάνουν τους πολέμους τους, γιατί είναι εγγενώς ανίκανες να κάνουν μια αντικειμενική εκτίμηση της δύναμης του εχθρού.
9. Για τον πρωτο-φασισμό, δεν υπάρχει αγώνας για τη ζωή· αντίθετα, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας. Επομένως, ο ειρηνισμός ισοδυναμεί με συναλλαγή με τον εχθρό. Είναι κακός, γιατί η ζωή είναι ένας συνεχής πόλεμος. Αυτό, όμως, επιφέρει ένα «σύμπλεγμα Αρμαγεδδώνα». Εφόσον οι εχθροί πρέπει να ηττηθούν, θα πρέπει να υπάρξει μια τελική μάχη, μετά από την οποία το κίνημα θα έχει υπό τον έλεγχό του ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια «τελική λύση», όμως, θα σημάνει την αρχή μιας περιόδου ειρήνης, μιας Χρυσής Εποχής, πράγμα που έρχεται σε αντίφαση με το δόγμα του συνεχούς πολέμου. Κανείς φασίστας ηγέτης δεν έχει καταφέρει ποτέ να λύσει αυτό το πρόβλημα.
10. Ο ελιτισμός αποτελεί χαρακτηριστική διάσταση κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας, στο βαθμό που είναι θεμελιωδώς αριστοκρατικός, και ο αριστοκρατικός και μιλιταριστικός ελιτισμός συνεπάγεται την περιφρόνηση προς τους αδύναμους. Ο πρωτο-φασισμός μπορεί να εκφράσει μόνο έναν λαϊκό ελιτισμό. Κάθε πολίτης ανήκει στον καλύτερο λαό του κόσμου, τα μέλη του κόμματος είναι οι καλύτεροι πολίτες, κάθε πολίτης μπορεί (ή πρέπει) να γίνει μέλος του κόμματος. Αλλά δεν μπορεί να υπάρχουν πατρίκιοι χωρίς πληβείους. Ο Ηγέτης, που γνωρίζει ότι η εξουσία δεν του απονεμήθηκε δημοκρατικά αλλά την κατέκτησε με τη βία, γνωρίζει επίσης ότι η δύναμή του βασίζεται στην αδυναμία των μαζών· οι μάζες είναι αδύναμες, και γι' αυτό χρειάζονται και αξίζουν έναν ηγεμόνα. Και εφόσον η ομάδα είναι οργανωμένη ιεραρχικά (σύμφωνα με το στρατιωτικό πρότυπο), κάθε ηγέτης περιφρονεί τους υφισταμένους του, και καθένας απ' αυτούς περιφρονεί τους κατωτέρους του. Αυτό ενισχύει την αίσθηση του μαζικού ελιτισμού.
11. Μέσα σ' αυτή την προοπτική, όλοι μαθαίνουν πως πρέπει να γίνουν ήρωες. Σε κάθε μυθολογία, ο ήρωας είναι ένα εξαιρετικό ον, αλλά για την πρωτο-φασιστική ιδεολογία ο ηρωισμός είναι ο κανόνας. Αυτή η λατρεία του ηρωισμού συνδέεται στενά με τη λατρεία του θανάτου. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα συνθήματα που είχαν οι ισπανοί φαλαγγίτες ήταν το «viva la muerte» («ζήτω ο θάνατος»). Στις μη φασιστικές κοινωνίες, ο απλός λαός μαθαίνει ότι  ο θάνατος είναι κάτι το δυσάρεστο που όμως πρέπει να το αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια· και οι πιστοί μαθαίνουν ότι είναι ένας οδυνηρός τρόπος για να περάσουν σε μια μεταφυσική ευτυχία. Αντίθετα, ο πρωτο-φασίστας ήρωας αποζητά τον ηρωικό θάνατο, ο οποίος διαφημίζεται ως η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μια ηρωική ζωή. Ο πρωτο-φασίστας ήρωας ανυπομονεί να πεθάνει. Μέσα στην ανυπομονησία του, συχνά στέλνει κι άλλους ανθρώπους στο θάνατο.
12. Επειδή και ο συνεχής πόλεμος και ο ηρωισμός είναι δύσκολα παιχνίδια, ο πρωτο-φασίστας μεταθέτει τον πόθο του για εξουσία στη σεξουαλική συμπεριφορά του. Έτσι προκύπτει ο ματσισμός [σ.τ.Μ.: το αντριλίκι] (που συνεπάγεται αφενός την περιφρόνηση προς τη γυναίκα και αφετέρου την καταδίκη παρεκκλινουσών ερωτικών συνηθειών, όπως η αγνότητα ή η ομοφυλοφιλία). Και επειδή και το σεξ είναι δύσκολο παιχνίδι, ο πρωτο-φασίστας ήρωας προτιμά να παίζει με τα όπλα - σαν φαλλικό,υποκατάστατο.
13. Ο πρωτο-φασισμός βασίζεται σε έναν επιλεκτικό λαϊκισμό, έναν ποιοτικό λαϊκισμό, θα έλεγε κανείς. Σε μια δημοκρατία, οι πολίτες έχουν ατομικά δικαιώματα, αλλά οι πολίτες συνολικά έχουν πολιτική επιρροή μόνο από ποσοτική άποψη ακολουθούνται οι αποφάσεις της πλειοψηφίας. Για τον πρωτο-φασισμό, όμως, τα άτομα ως άτομα δεν έχουν δικαιώματα, και ο Λαός γίνεται αντιληπτός σαν ποιότητα, σαν μια μονολιθική οντότητα που εκφράζει την Κοινή Βούληση. Και επειδή κανένα μεγάλο σύνολο ατόμων δεν μπορεί ποτέ να έχει κοινή βούληση, ο Ηγέτης παριστάνει το διερμηνέα τους. Έχοντας χάσει την εξουσία της αντιπροσώπευσης, οι πολίτες δεν πράττουν· καλούνται μόνο να παίξουν το ρόλο του Λαού. Έτσι, ο Λαός δεν είναι παρά ένα θεατρικό εφεύρημα. Για να πάρουμε μια γεύση ποιοτικού λαϊκισμού δεν χρειαζόμαστε πλέον την Πιάτσα Βενέτσια της Ρώμης, ούτε το Στάδιο της Νυρεμβέργης. Υπάρχει στο μέλλον μας ένας τηλεοπτικός ή διαδικτυακός λαϊκισμός, στον οποίο η συναισθηματική αντίδραση μιας επιλεγμένης ομάδας πολιτών θα μπορεί να παρουσιάζεται και να γίνεται αποδεκτή ως η Φωνή του Λαού.
Λόγω του ποιοτικού λαϊκισμού του, ο πρωτο-φασισμός πρέπει να είναι κατά των «διεφθαρμένων» κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων. Μια από τις πρώτες φράσεις που είπε ο Μουσολίνι στο ιταλικό κοινοβούλιο ήταν «Θα μπορούσα να μετατρέψω αυτό το βουβό και καταθλιπτικό μέρος σε στρατόπεδο για τις σπείρες μου» οι «σπείρες» είναι μια υποδιαίρεση της παραδοσιακής ρωμαϊκής λεγεώνας. Βέβαια, αμέσως βρήκε καλύτερο καταυλισμό για τις σπείρες του, αλλά λίγο αργότερα διέλυσε το κοινοβούλιο. Όποτε ένας πολιτικός αμφισβητεί τη νομιμότητα ενός κοινοβουλίου γιατί δεν αντιπροσωπεύει πλέον τη Φωνή του Λαού, αρχίζει και μυρίζει πρωτο-φασισμό.
14. Ο πρωτο-φασισμός μιλάει την «Νέα Ομιλία». Η Νέα Ομιλία επινοήθηκε από τον Όργουελ στο βιβλίο του «1984», ως επίσημη γλώσσα του Αγγλικού Σοσιαλισμού. Αλλά σε πολλές μορφές δικτατορίας συναντά κανείς πρωτο-φασιστικά χαρακτηριστικά. Όλα τα ναζιστικά και φασιστικά σχολικά εγχειρίδια χρησιμοποιούσαν φτωχό λεξιλόγιο και στοιχειώδη σύνταξη, με σκοπό να περιορίσουν τη διάδοση των εργαλείων της σύνθετης και κριτικής σκέψης. Αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε άλλα είδη Νέας Ομιλίας, ακόμα κι αν παίρνουν τη φαινομενικά αθώα μορφή ενός δημοφιλούς τοκ-σόου.
Το πρωινό της 27ης Ιουλίου 1943, έμαθα ότι, σύμφωνα με ραδιοφωνικές ανακοινώσεις, ο φασισμός είχε καταρρεύσει και ο Μουσολίνι είχε συλληφθεί. Όταν η μητέρα μου με έστειλε να αγοράσω την εφημερίδα, είδα ότι οι εφημερίδες στον κοντινότερο πάγκο είχαν διαφορετικούς τίτλους. Επιπλέον, αφού είδα τους τίτλους, συνειδητοποίησα ότι κάθε εφημερίδα έγραφε διαφορετικά πράγματα. Αγόρασα μία στην τύχη, και διάβασα στην πρώτη σελίδα ένα μήνυμα που το υπέγραφαν πέντε ή έξι πολιτικά κόμματα ανάμεσά τους η Χριστιανική Δημοκρατία, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κόμμα της Δράσης, και το Φιλελεύθερο Κόμμα.
Μέχρι τότε, πίστευα ότι υπήρχε μόνο ένα κόμμα σε κάθε χώρα, και ότι στην Ιταλία αυτό ήταν το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα. Τώρα, ανακάλυπτα ότι στη χώρα μου μπορούσαν να υπάρχουν ταυτόχρονα διάφορα κόμματα. Καθώς ήμουν έξυπνο παιδί, κατάλαβα ότι όλα αυτά τα κόμματα δεν μπορεί να γεννήθηκαν μέσα σε μια νύχτα, άρα θα πρέπει να υπήρχαν εδώ και αρκετό καιρό ως μυστικές οργανώσεις.
Το μήνυμα στην πρώτη σελίδα πανηγύριζε για το τέλος της δικτατορίας και την επιστροφή της ελευθερίας: της ελευθερίας του λόγου, του τύπου, της πολιτικής σύμπραξης. Αυτές τις λέξεις, «ελευθερία», «δικτατορία» τις διάβαζα τώρα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Χάρη σ' αυτές τις λέξεις, ξαναγεννήθηκα ως ελεύθερος δυτικός άνθρωπος.
Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, ώστε το νόημα αυτών των λέξεων να μην ξεχαστεί ξανά. Ο πρωτο-φασισμός βρίσκεται ακόμα γύρω μας, πολλές φορές με πολιτικά. Θα ήταν πολύ ευκολότερο, για μας, αν εμφανιζόταν στην παγκόσμια σκηνή κάποιος και έλεγε «Θέλω να ξανανοίξω το Άουσβιτς, θέλω να παρελάσουν ξανά οι Μελανοχίτωνες στις ιταλικές πλατείες». Αλλά η ζωή δεν είναι τόσο απλή. Ο πρωτο-φασισμός μπορεί να επιστρέψει με το πιο αθώο προσωπείο. Είναι καθήκον μας να τον αποκαλύπτουμε και να καταδεικνύουμε οποιαδήποτε από τις νέες εκφάνσεις του κάθε μέρα, σε κάθε μέρος του κόσμου. Και είναι καλό να θυμόμαστε τα λόγια που είπε ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ στις 4 Νοεμβρίου 1938:
«Τολμώ να πω ότι, αν ποτέ η αμερικανική δημοκρατία πάψει να προχωρεί ως ζωντανή δύναμη και να προσπαθεί μέρα και νύχτα, με ειρηνικό τρόπο, να κάνει όλους τους πολίτες μας καλύτερους, τότε ο φασισμός θα δυναμώσει στη χώρα μας».

Η ελευθερία και η απελευθέρωση είναι μια ατέρμονη διαδικασία.

(Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε στο New York Review of Books το 1995).

Bottom of Form 1

ΙΕΡΑΡΧΙΑ,  «ΧΥΤΗΡΙΟ» ΚΑΙ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

                             Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ.Δικηγόρου

                             Πρόεδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

            «Βλάσφημο» και «απαράδεκτο» χαρακτήρισε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος το θεατρικό έργο «Corpus Christi»,  του Τέρενς Μακ Νάλι το οποίο παρουσιάζεται αυτές τις μέρες  στην αθηναϊκή σκηνή  “ΧΥΤΗΡΙΟ” παρουσιάζοντας μια διαφορετική εκδοχή για τη ζωή του Χριστού και των  Αποστόλων. Οι ιεράρχες της Ιεράς Συνόδου εξέφρασαν  την αντίδρασή τους, χαρακτηρίζοντάς το, ως «βλάσφημο θεατρικό έργο που δυσφημεί το θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού».

             Αντίθετα ο  Μητροπολίτης Γόρτυνος ξεπέρασε την απόφαση της Ιεράς Συνόδου και είπε:  Εύγε σ᾽ αυτούς τους διαμαρτυρηθέντας χριστιανούς! Η διαμαρτυρία τους θα γραφεί στην εκκλησιαστική ιστορία και θα λάβουν για την ομολογία τους αυτή – να είναι βέβαιοι γι᾽ αυτό – χρυσό στεφάνι στην Βασιλεία του Χριστού την επουράνιο.

          Στην αντίπερα όχθη στάθηκε ο Μητροπολίτης Σιάτιστας Παύλος ο οποίος καταδίκασε τους «χριστιανούς αγωνιστές» όπως απεκάλεσε εκείνους που διαμαρτυρήθηκαν έξω από το Θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ. Ο Σεβασμιότατος Παύλος γράφει στο ιστολόγιό του μεταξύ άλλων και τα εξής: «Είναι θλιβερό ότι κάποιοι «χριστιανοί αγωνιστές» ταυτίστηκαν με τη χρυσή αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό. Τον Χριστό που η «χρυσή αυγή» τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα, των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών.

             Ξεχάσατε αγαπητοί μου χριστιανοί το λόγο του Χριστού «εφόσον εποιήσατε, ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε;»Δεν είναι ο άνθρωπος εικόνα του Χριστού όποιος και εάν είναι; Δεν είναι ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, ελάχιστος αδελφός του Χριστού; Δεν είναι ο «πλησίον» της Παραβολής του Καλού Σαμαρείτη; Σύμφωνα λοιπόν με την χρυσαυγίτικη αντίληψη θα έπρεπε ο Σαμαρείτης βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια, τότε θα ήταν «καλός».Κάθε εναγκαλισμός και χάϊδεμα χριστιανού η πολύ περισσότερο ιερωμένου προς την Χρυσή Αυγή δείχνει μπέρδεμα φρικτό και ακύρωση της πίστης.Κανείς δεν μπορεί να παίζει «εν ου παικτοίς».

          Ο λόγος του Θεού έχει απόλυτο και αιώνιο κύρος.Είναι άλλο το θέμα των προσφύγων και των προβλημάτων που μια ανίκανη πολιτική ηγεσία άφησε να δημιουργηθούν και άλλο η απόλυτη αξία του ανθρώπινου προσώπου. Δεν θα ακυρώσουμε την αλήθεια του Θεού για να λύσουμε τα προβλήματα μας. Αντιθέτως τα προβλήματα δημιουργήθηκαν γιατί την αλήθεια του Θεού την αντικαταστήσαμε με την αλαζονεία μας και την επιπολαιότητα μας. Στώμεν λοιπόν καλώς! Στώμεν μετά φόβου! Η άκρη του κουβαριού είναι του Χριστού το θέλημα και όχι οι αυθαιρεσίες και οι εξυπνάδες των ανθρώπων!»

          Εάν διαβάσει τις απόψεις της ιεραρχίας και των παραπάνω αναφερομένων Μητροπολιτών αλήθεια τι θα αποκομίσει ο αναγνώστης έλληνας πολίτης και χριστιανός Ορθόδοξος Εκείνο που προσωπικά απεκόμισα είναι πως επιβάλλεται να είμαστε ως χριστιανοί  εναντίον των πρακτικών βίας μίσους και πάσης φύσεως ρατσισμού ,σκοταδισμού και εκφασισμού. Η εντολή του ιδρυτή του Χριστιανισμού, μας προτρέπει: «Αγαπάτε Αλλήλους». «Αγαπάτε τους εχθρούς ημών». «Καλώς ποιείται τους εχθρευόμενους ημάς». Η συγκεκριμένη συμπεριφορά των «ορθοδόξων» και απαραδέκτως διαμαρτυρομένων «χριστιανών» δεν συμβιβάζεται με τις πρακτικές μιας νεοναζιστικής κίνησης της Οργάνωσης της Χρυσής Αυγής.

Οι Έλληνες που πριν από εβδομήντα χρόνια πολέμησαν   τον φασισμό και το Ναζισμό δεν είναι δυνατόν ως νεοέλληνες  , να υποστηρίζουν την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής.  Φαίνεται πως η υποκρισία δεν έχει όρια. Οι Σατανιστές των συναυλιών του Καιάδα μαζί με τους νεοπαγανιστές να εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της Ορθοδοξίας. Στα στιγμιότυπα που προβλήθηκαν στους δέκτες των τηλεοράσεων κι από τη φρασεολογία των «Ορθοδόξων Χριστιανών Χρυσαυγιτών» έχουμε πλέον πεισθεί πόσο Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι τα μέλη της Χρυσής Αυγής που πρωτοστατούν στα επεισόδια έξω από το Θέατρο «Χυτήριο».

          Για το Χριστιανισμό οι άνθρωποι είναι ίσης αξίας είτε είναι λευκοί είτε μαύροι, είτε κίτρινοι. Η Χρυσή Αυγή τους ξεχωρίζει σε ανθρώπους και υπάνθρωπους. Είναι Χριστιανοί και ενδιαφέρονται για τον ιδρυτή της πίστεως που κήρυττε την Αγάπη; Υποκρισία και έσχατος Φαρισαϊσμός. Είναι εν πολλοίς απαράδεκτο να εμφανίζονται υπερασπιστές της πίστεως οι αντίχριστοι, οι σατανιστές, οι ρατσιστές και οι υποκριτές. Συνέλληνες ξυπνάτε κάποια στιγμή που θα καταλάβετε την παγίδα θα είναι αργά. Δεν μπορούν οι αρνητές του Χριστιανισμού να εμφανίζονται υπέρμαχοι με τη βία.

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΚΟΥΚΟΥΝΑ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ(1944)

ΣΤΟ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΒΡΑΔΙΝΟ  ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Προσκαλεσμένος από την Εταιρεία Λογοτεχνών θα  μιλήσει την προσεχή Δευτέρα 22^η Οκτωβρίου  στις 7 μ.μ στη Δημοτική Βιβλιοθήκη  στα πλαίσια των Φιλολογικών Βραδινών ο δημοσιογράφος και ιστορικός συγγραφέας Δημοσθένης Κούκουνας με θέμα «Απελευθέρωση της Πάτρας»(1944).

Ο Δημοσθένης Κούκουνας γεννήθηκε στην Πάτρα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει οικονομικά στην Αγγλία, αλλά από νεαρή ηλικία δραστηριοποιήθηκε στη συγγραφή βιβλίων, τη δημοσιογραφία και γενικά στον εκδοτικό χώρο.

Στη δημοσιογραφία εργάστηκε αρχικά στο οικονομικό και αργότερα στο πολιτικό ρεπορτάζ σε ημερήσιες αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε αρχισυντάκτης διαφόρων εφημερίδων και διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας "Ελεύθερος", που ίδρυσε ο ίδιος το 1986 με εκδότη τον Ιω. Μάστορα.

Υπήρξε επίσης εκδότης-διευθυντής του "Νεολόγου Πατρών" και στα τελευταία χρόνια διευθύνει τα περιοδικά "Λαβύρινθος", "Τότε" και άλλα ιστορικά περιοδικά, καθώς και την εκδοτική εταιρία "Μέτρον".

Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, κυρίως ιστορικών και βιογραφικών, μεταξύ των οποίων: "Η γερμανική εισβολή και η συνθηκολόγηση", "Η είσοδος των Γερμανών στην Αθήνα", "Η Μάχη της Κρήτης", "Έλληνες Πολιτικοί", "Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός", "Ίων Δραγούμης", "Άρης Βελουχιώτης, ο αμφιλεγόμενος πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ", "Νίκος Ζαχαριάδης" κ.ά. Έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την Ιστορία της Κατοχής και πρόσφατα (2009) κυκλοφόρησαν τα βιβλία του "Οι Γερμανοί στην Ελλάδα", "Η Κατοχή στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη", "Η πρώτη κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου", "Η Κρήτη υπό Κατοχή", "Η γερμανική και ιταλική κατασκοπεία" και "Οι Ιταλοί στην Ελλάδα". Το 2012 κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του "Η ελληνική οικονομία κατά την κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια".

Από το 1992 είναι διευθυντής των ελληνικών βιογραφικών εκδόσεων "Who's Who" και της τρίτομης "Βιογραφικής Εγκυκλοπαίδειας του Νεωτέρου Ελληνισμού 1830-2010 - Αρχεία Ελληνικής Βιογραφίας" που κυκλοφόρησε το 2011.

Την εκδήλωση θα προλογίσει και θα διευθύνει ο πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεωνίδας Μαργαρίτης.

Η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.

Συγκινητικ​ό μήνυμα της Αγγελικής Νικολούλη

Συγκινητικ​ό μήνυμα της Αγγελικής Νικολούλη : To ευχαριστώ της καρδιάς μου… -

Η Αγγελική Νικολούλη πριν από λίγες μέρες βρέθηκε στη γενέτειρα της, τον Πύργο, για την παρουσίαση του βιβλίου της, "Ονειρεύτηκα το δολοφόνο σου" και συγκινήθηκε πολύ από την υποδοχή που της επεφύλαξαν οι συμπατριώτες της. Η παρουσιάστρια δεν παρέλειψε να στείλει το δικό της ευχαριστώ μέσω του site της anikolouli.gr.

Φίλοι μου, αυτό που έζησα στον Πύργο τη γενέτειρα μου, δεν περιγράφεται με απλά λόγια! Εγώ κατέθεσα εκεί τη ψυχή μου και οι συντοπίτες μου τη μεγάλη τους αγάπη.

Η συγκίνηση μας πλημμύρισε το δημαρχείο της πόλης μας, όπου βρεθήκαμε το Σάββατο το βράδυ 13 Οκτωβρίου, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου μου «Ονειρεύτηκα το δολοφόνο σου». Όπου και αν γυρνούσα το βλέμμα μου έβλεπα μάτια βουρκωμένα, ζεστά χαμόγελα και ανοιχτές αγκαλιές. Ο χώρος τελικά φάνηκε μικρός για να χωρέσει τους φίλους που με υπομονή στέκονταν όρθιοι για ώρες. Τις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων, ζωντάνεψαν οι φίλοι που είχα χρόνια να δω.

Ήταν όλοι εκεί. Εκπρόσωποι της εκκλησίας, ο υπουργός μας, βουλευτές του νομού μας, οι Αρχές του τόπου, ο Τύπος, συνάδελφοι και συγγενείς. Η συγκίνηση με έπνιξε όταν άκουσα το φίλο Κώστα Τζαβάρα, αναπληρωτή υπουργό πολιτισμού, να μιλάει με υπερηφάνεια για μένα. Ανάλογα ήταν τα συναισθήματα και στις ομιλίες του αντιπεριφεριάρχη Ηλείας Χαράλαμπου Καφύρα και του δημάρχου της πόλης μας Μάκη Παρασκευόπουλου.

Αν και το ευχαριστώ είναι πολύ μικρό στη μεγάλη αγάπη που μου έδειξαν όλοι, θα το πω για πολλοστή φορά.

 Ευχαριστώ όλους τους ομιλητές και στο πάνελ, τον Πρόεδρο της Εταιρίας Λογοτεχνών κύριο Λεωνίδα Μαργαρίτη, το δημοσιογράφο Ζαχαρία Μαντά και τον Γιώργο Δόξα.

Όλα αυτά τα χρόνια στήριξαν και στηρίζουν την προσπάθεια μου ο εκδότης της «Πατρίδος» και υπεύθυνος του ORT Λεωνίδας Βαρουξής, ο εκδότης του «Παρατηρητή» όπου έκανα δειλά- δειλά τα πρώτα μου λογοτεχνικά βήματα, Γιάννης Νικολόπουλος, τα αδέλφια Ανδρέας και Τάκης Καπογιάννης της «Αυγής» και της Ε.ΡA Πύργου, τα αδέλφια Ρήγα της «Πρωινής», οι φίλοι της «Πρώτης» και της «Δημοκρατικής».

Ευχαριστώ και τους βουλευτές του νομού μας, τον Γιάννη Κουτσούκο, τον Γιώργο Κοντογιάννη, τον Ανδρέα Μαρίνο, τον πρώην δήμαρχο Πύργου Γαβρίλη Λιατσή και τον επίτιμο δήμαρχο Αρχαίας Ολυμπίας Θουκυδίδη Κοσμόπουλο.

Ευχαριστώ τον αντιδήμαρχο Στάθη Καννή, τον υπεύθυνο των πολιτιστικών εκδηλώσεων Χρήστο Κωνσταντόπουλο και την ηγεσία της Αστυνομίας του νομού μας που με τίμησε με την παρουσία της.

Αγγελική

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΝΙΚΟΛΟΥΛΗ: «ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΣΟΥ»

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΝΙΚΟΛΟΥΛΗ:

 «ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΣΟΥ»

   Αστυνομικό Μυθιστόρημα
   Εκδόσεις Καστανιώτη Αθήνα 2012

            Σημείωμα Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη 

Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

 Από τις εκδόσεις: «ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ» εκδόθηκε , κυκλοφόρησε και ήδη διατίθεται από όλα τα γνωστά βιβλιοπωλεία της χώρας το πρώτο μυθιστόρημα της δημοσιογράφου του αστυνομικού ρεπορτάζ και επιμελήτριας της γνωστής ανά το πανελλήνιο εκπομπής:«ΦΩΣ ΣΤΟ ΤΟΥΛΕΛ» με τον ευρηματικό  τίτλο:«ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΣΟΥ».

Η Αγγελική Νικολούλη μετά την επί σειρά ετών επιτυχημένη δημοσιογραφική κοινωνική προσφορά της, σε μια ανάπαυλα αναστολής της εκπομπής της  για τους γνωστούς λόγους, δεν έμεινε άπραγη. Αντίθετα έχοντας συσσωρευμένο υλικό από τις εκπομπές της που είχαν σπάσει  ρεκόρ θεαματικότητας και  είχαν αποσπάσει το θαυμασμό ελλήνων και ξένων ειδικών, θέλησε να δοκιμάσει  τις ικανότητές της στην πεζογραφία και ειδικότερα στο Αστυνομικό μυθιστόρημα τόσο οικείο άλλωστε από την πολυετή ενασχόλησή της.
            Έχοντας  ένα πλούσιο αρχείο αστυνομικών υποθέσεων εξιχνίασης εγκληματικών πράξεων, εξαφανίσεων κ.λ.π. ανέσυρε μια από τις υποθέσεις αυτές και μας έδωσε το πρώτο της, από μια σειρά που θα ακολουθήσουν, μυθιστόρημα.
Ο εγχείρημα δεν μπορούσε να μην ήταν επιτυχημένο μια και υπάρχει ένα αξίωμα που μας λέει πως ότι είναι αληθινό είναι και ωραίο. Δεν μπορούσε παρά να είναι  ωραίο και επιτυχημένα δοσμένο το μυθιστόρημα αυτό της Αγγελικής Νικολούλη από τη στιγμή που μεταφέρει στο χαρτί του τυπογραφείου τα όσα έζησε η ίδια και φυσικά οι ακροατές του σταθμού κατά την διάρκεια προβολής τριών και πλέον επεισοδίων της  εκπομπής  όσες  διάρκεσε η προβολή  της  εξαφάνισης μιας νεαράς, μιας   ξανθιάς και γοητευτικής   Πηγής Αστερίου που όπως στη συνέχεια απέδειξε   το δαιμόνιο μυαλό και οι ικανότητες της αστυνομικής ρεπόρτερ Αγγελικής Νικολούλη δεν επρόκειτο για μια συνήθη εξαφάνιση αλλά για  μια καλά μελετημένη και τελεσμένη  δολοφονία από το  φίλο της .
           Η Αγγελική Νικολούλη με γλαφυρό και κατανοητό τρόπο, με γλώσσα ρέουσα και χωρίς περιττά στολίσματα και καρικατούρες δίνει τους  αναγκαίους διαλόγους της με τους πιθανούς υπόπτους αλλά και με τους λογής-λογής πολίτες πληροφοριοδότες της. Όπου είναι ανάγκη περιγράφει τόπους και καταστάσεις που υποβάλλουν τον αναγνώστη για να βρεθεί στο κατάλληλο κλίμα που κι εκείνη βρέθηκε σε ανάλογες περιπτώσεις. Βγάζει και εκθέτει τον ψυχικό της κόσμο και τις ψυχικές της μεταπτώσεις και τις  αγωνίες της όταν βλέπει πως οι άνθρωποι που είναι ταγμένοι για την  πάταξη της εγκληματικότητας και  την διαλεύκανση διαφόρων εγκληματικών πράξεων η αδρανούν ή λόγω υπηρεσιακής νωθρότητας και   ανικανότητας, σκόπιμα κωλυσιεργούν  και στοπάρουν τη διαλεύκανση  υποθέσεων  με αποτέλεσμα  να επιτυγχάνεται η  ατιμωρησία των ενόχων,  το απυρόβλητο των δραστών και ηθικών αυτουργών ενώ  όταν  υποχρεωθούν μετά  την κατακραυγή της κοινής γνώμης να οδηγήσουν κάποιους στη  Δικαιοσύνη και τότε  οι δράστες  πετυχαίνουν την απαλλαγή τους  λόγω ελλιπών ή αδύναμων αποδεικτικών στοιχείων τα οποία δεν μπόρεσαν έγκαιρα να εξασφαλίσουν με τους επιστημονικούς τρόπους που διαθέτουν και με τους χειρισμούς που θα έπρεπε να  κάνουν.
          Η περιγραφές των  χαρακτήρων των ηρώων που εμπλέκονται στην υπόθεση της εξαφάνισης  είναι ακριβείς και αποδίδουν την πραγματικότητα της ιδιοσυγκρασίας και της ψυχοσύνθεσής τους.
Η υπόθεση στο έργο εξελίσσεται σπονδυλωτά και αποκαλύπτεται όλο τη φάσμα της υποθέσεως  όπως μια κινηματογραφική ταινία που έχει τα στοιχεία του θρίλερ. Η Αγγελική Νικολούλη έχει αποκτήσει τεράστια πείρα και διαθέτει αποθέματα γνώσης της δικαστικής ψυχολογίας πράγμα που την βοηθά στην ανίχνευση της αληθείας με τον τρόπο που εκείνη γνωρίζει να εκμαιεύει  τα ψήγματα  της αληθείας που είναι σπαρμένη η άμμος της ταραγμένης ψυχής των δραστών και των ηθικών αυτουργών.
Το Μυθιστόρημα εκτείνεται σε  205 σελίδες και ο αναγνώστης δεν το εγκαταλείπει εάν δεν ολοκληρώσει την ανάγνωση και  φθάσει στο τέλος του.
           Προσωπικά δεν δηλώνω θιασώτης  αστυνομικών μυθιστορημάτων όμως στην περίπτωση του βιβλίου της Αγγελικής Νικολούλη τόσο λόγω της συγγραφέως όσο και λόγω των πραγματικών περιστατικών τα οποία πραγματεύεται ενέδωσα και αποζημιώθηκα πλήρως. Άλλωστε υπήρξα τακτικός σχεδόν ακροατής των εκπομπών της και όταν άρχισα να διαβάζω το μυθιστόρημα αν και είχε παρέλθει αρκετός χρόνος από της προβολής της υπόθεσης της εξαφάνισης και τελικά της   δολοφονίας της Πηγής Αστερίου μου δόθηκε η δυνατότητα και η ευκαιρία να ζήσω στιγμή προς στιγμή όλα τα στάδια  της  υπόθεσης και να απολαύσω το μυθιστόρημα με τόσο άλλωστε υπέροχο τρόπο που παραθέτει τα συμβάντα η συγγραφέας.
           Με το πρώτο της έργο η Αγγελική Νικολούλη δικαιωματικά εισέρχεται στο χώρο της λογοτεχνίας και ειδικότερα στο χώρο του Αστυνομικού μυθιστορήματος που πολλοί   μπορεί να έχουν θητεύσει αλλά ελάχιστοι  έχουν περιορισθεί σε πραγματικά γεγονότα και όχι σε απλές  μυθοπλασίας.
           Καλωσορίζω συνεπώς ως εκπρόσωπος των λογοτεχνών της Νοτιοδυτικής Ελλάδος τη νέα μας συγγραφέα Αστυνομικών Μυθιστορημάτων  και της εύχομαι να δει τυπωμένα όσα έργα την έχουν συγκινήσει ιδιαιτέρως ,έτσι που τη συγκίνηση αυτή να την μεταδώσει  και σε μας ,το αναγνωστικό της κοινό.

 Της το ευχόμαστε ολοψύχως

 

ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑΤΑ ΤΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΒΡΑΔΙΝΑ

                                                                         ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ
                                                                     ΤΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΒΡΑΔΙΝΑ

                                                                               ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Αρχίζουν από την προσεχή Δευτέρα 15η Οκτωβρίου  και   θα λήξουν στις 27 Μαΐου 2013 τα Φιλολογικά Βραδινά  που έχει καθιερώσει χρόνια τώρα  και γίνονται με  επιτυχία κάθε Δευτέρα στις 7 μ.μ.  η Εταιρεία Λογοτεχνών.  Έχει καταρτισθεί και   δημοσιοποιηθεί  μέσω του τοπικού τύπου  ολόκληρο το πρόγραμμα της νέας περιόδου με ενδιαφέροντα  θέματα και ομιλητές.
Συγκεκριμένα την προσεχή Δευτέρα  στις 7 μ.μ. μετά τον καθιερωμένο αγιασμό θα μιλήσει ο συμπολίτης ποιητής και συγγραφέας Χρήστος Γεωργακόπουλος με θέμα:   «Είναι εφικτή η Ελευθερία;»
            Τον ομιλητή   θα παρουσιάσει ο πρόεδρος  της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεωνίδας Μαργαρίτης , ο οποίος και θα συντονίσει την εκδήλωση  .

                   Η είσοδος για το κοινό είναι  ελεύθερη.  

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΟ :"ΓΑΜΗΛΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ"

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ:"ΓΑΜΗΛΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ"

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ένα αληθινό κειμήλιο της νεότερης ιστορίας μας έρχεται να προστεθεί στην παρακαταθήκη μνήμης του έθνους μας. Είναι η εξιστόρηση της στρατιωτικής ζωής του Γεωργίου Μαργαρίτη, από την Κελεβή της Ηλείας, κατά τον πόλεμο του 1940-41. Και δεν νομίζουμε να μιλάμε υπερβολικά, γιατί κάθε συμβολή -μικρή ή μεγάλη- στην ιστορία μας είναι  ευπρόσδεκτη, ανεξάρτητα από το «βάρος» της, αφού το έμπειρο μάτι του ερευνητή όλο και κάτι θ’ ανιχνεύσει.

Γεννημένος το 1912, ζούσε ειρηνικά στο χωριό του. Την 27^η Οκτωβρίου 1940 παντρεύτηκε, αλλά την επομένη το πρωί οι καμπάνες της εκκλησίας τον πήραν από τη νυφική παστάδα και τον πήγαν στα βουνά της Αλβανίας για να πολεμήσει τον ιταμό Ιταλό εισβολέα. Στα γεράματά του, με παρότρυνση του γιου του Λεωνίδα έγραψε τις αναμνήσεις του, αυτές που τόσα χρόνια αφηγούνταν στα παιδιά του. Με τη φροντίδα του ίδιου γιου του δημοσιεύεται το κείμενο της αφήγησής του, καθώς και οι επιστολές που έστελνε στη μητέρα του και τη νιόπαντρη γυναίκα του.

Η αφήγηση ξεκινάει από την αναχώρηση του Μαργαρίτη και άλλων συμμαχητών του από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Γαστούνης. Πρώτη γεύση της φρίκης του πολέμου στην βομβαρδισμένη από τους Ιταλούς Πάτρα. Απ’ εκεί γίνεται η προώθηση των μαχητών στο μέτωπο με διάφορα μέσα. Στη Μαζαρακιά της Θεσπρωτίας ο Μαργαρίτης δέχεται τα πρώτα πυρά από ιταλικά αεροπλάνα. Στο χωριό Αχλαδιά μια γυναίκα, μόλις αντιλήφθηκε ότι ήσαν Έλ­ληνες στρατιώτες, είπε: «Σε ευ­χαριστώ, Θεέ μου,  που είδα Ελληνικό Στρατό». (Ας το προσέξουν αυτό οι ποικιλώνυμοι αποδομητές της εθνικής μας Ιστορίας). Κοντά στο χωριό αυτό έρχονται σ’ επαφή με τον εχθρό και συλλαμβάνουν αιχμαλώτους. Ακολουθεί περιγραφή συγκρούσεων στον Άγιο Νικόλαο, όπου δεν δίστασε να ριψοκινδυνεύσει: «Η μάχη ήταν άνι­ση. Πήραμε το ύψωμα. Σε μια αντεπίθεση, μάς το πήραν πάλι, οπότε άρχισε να νυχτώνει. Είχα ακόμη τρεις ταινίες οπλοπολυβόλου. Άφησα τις ταινίες αυτές κοντά στο σκο­πευτή και πήγα σέρνοντας για να φέρω πυρομαχικά. Όταν επέστρεψα φορτωμένος με τα πυρομαχικά είδα τον Ταγ­ματάρχη ακουμπισμένο σε μια ξερολιθιά. ‘Πού πας’, μου είπε. Αφού του εξήγησα πού ήμουν, μου απάντησε: ‘Άστα αυτά τα πυρομαχικά και κάθισε εδώ κοντά. Έχουμε κάνει έφοδο, το ξαναπήραμε το ύψωμα’». Γίνεται προέλαση στη Β. Ήπειρο. Κατά τις σφοδρές μάχες για την κατάληψη του υψώματος 613 σκοτώθηκε ο λοχα­γός Α. Παπαντωνίου. Λέει ο Μαργαρίτης: «Πήγα τον είδα, είχε το στόμα ανοιχτό, του σκέπασα το πρόσωπο, και τον ακούμπησα σε μια πέ­τρα να φαίνεται καθιστός. Θα τον παραλάμβαναν οι τραυ­ματιοφορείς». Περαιτέρω μας δίνει μιαν ανθρώπινη σκηνή μέσα στην απανθρωπιά του πολέμου: «Η ώρα ήταν 4 το απόγευμα και στη διαδρομή βρήκα έναν Ιταλό τραυματία χωμένο σε ένα αντίσκηνο χωρίς στύ­λους. Το είχε πάνω του σε μια γωνία μιας μάντρας και βο­γκούσε. Από πάνω από το αντίσκηνο είχε χιόνι, χιόνιζε όλη νύχτα. Από περιέργεια κλώτσησα ελαφρά το αντίσκηνο, και είδα τον Ιταλό που μου έδειχνε το πόδι του. Μου ’λεγε πως έχει τραύμα στο μπούτι. Του έδινα λίγη κουραμάνα δεν την ήθελε, πήρα την καραβάνα του και του έβαλα μια χούφτα σταφίδα, του έφτιαξα κι ένα τσιγάρο, το άναψα και του το έδωσα».  Σκοτώθηκε κι ο ταγματάρχης Ν. Καραλής: «Τον χάσαμε από δικό του λάθος (παρατηρούσε με τα κιάλια του απροστάτευτος τα αερο­πλάνα στη μέση της ασφάλτου κοντά στο Μπόρσι)». [Ας το ξανασκεφθούν αυτοί που διατείνονται ότι στον πόλεμο αγωνίστηκαν κι έχυσαν το αίμα τους μόνο οι απλοί στρατιώτες…]. Για την κατάληψη του υψώματος 613 (Κηπαρού) πολέμησε το 12ο Σύνταγμα Πεζικού. Στην τριήμερη αυτή μάχη (15-17 Δεκεμβρίου 1940), στρατιώτες από την Πάτρα, την Ηλεία, τη Ζάκυνθο και την Κεφαλλονιά με τις ξιφολόγχες τους έβγαλαν τους εχθρούς από τις οχυρώσεις τους και κατέλαβαν αυτό το στρατηγικής σημασίας ύψωμα.

Ο Μαργαρίτης ζει τη φρίκη του πολέμου. Τον θάνατο, το χιόνι, τη στέρηση, τις …ψείρες. Ζεί και στιγμές έξαρσης, όταν προχωράει με τον νικηφόρο στρατό μας βαθειά στη Βόρειο Ήπειρο. Και γνωρίζει την πικρή στιγμή που ο νικηφόρος στρατός μας αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει, όταν μας επιτέθηκαν οι σιδηρόφρακτες στρατιές των Γερμανών. Ύστερα από εξάμηνους αγώνες, από την πρώτη γραμμή του μετώπου επέστρεψε πεζός, όπως έκαναν και οι άλλοι συμμαχητές του, στο σπίτι του.

 Στο παράρτημα δημοσιεύονται αφηγήσεις και άλλων μαχητών του υψώματος 613 (του Πυργιώτη Κάρολου Καντούνη και των Πατρινών δικηγόρων Βασίλη Τσού­καλη, Ανδρέα Σινούρη και Κώστα Τριανταφύλλου), και το σύνολο των επιστολών που έστελνε ο Μαργαρίτης στους δικούς του. Απευθύνεται  στη μητέρα του και τη νιόπαντρη γυναίκα του. Τις φιλάει «γλυκά», αλλά στη σύζυγό του είναι πιο διαχυτικός: «Σε φιλώ γλυκά-γλυκά στο στόμα». Πληροφορεί για τις μετακινήσεις του, ενδιαφέρεται για τη ζωή τους, στέλνει χαιρετισμούς στους συγγενείς του. Το παράπονό του: «Δεν έχω φάκελα. Από αυτό να κατα­λάβετε που δεν έχω στείλει ένα γράμμα του αδελφού μας Θεο­χάρη και θα το έχει παράπονο. Και σας παρακαλώ αγαπητή σύ­ζυγος να μου στείλετε και φάκελα να ευχαριστήσω όλους τους δικούς μας. Τώρα σας κάνω γράμμα και φάκελο δεν έχω να το στείλω και θα ζητήσω από τα παιδιά αν έχουν». Αυτός που καθημερινά αντίκριζε τον θάνατο και έθετε σε κίνδυνο το πιο πολύτιμο αγαθό, την ίδια του τη ζωή, δεν διέθετε ευτελούς αξίας φάκελα για να γράψει στους δικούς του…

Ο μαχητής Μαργαρίτης δεν έχει ιδιαίτερη μόρφωση. Είναι λιτός στην έκφρασή του, αυθεντικός, ειλικρινής. Δεν υπεισέρχεται σε θέματα πολιτικά ούτε κάνει χαρακτηρισμούς. Όχι, βέβαια, γιατί δεν είχε άποψη, αλλά πρωτίστως γιατί θέλησε να παραδώσει τη δική του μαρτυρία από τα πεδία των μαχών, εκεί όπου κρινόταν η τύχη της τιμής της πατρίδας. Ο ερευνητής μελετώντας προσεκτικά το κείμενό του θα καταλάβει πολλά. Δεν θα έχει μπροστά του την αφήγηση ενός λογίου που θα εξωράιζε τα γραφόμενά του, αλλά ενός απλού νέου της ηλειακής υπαίθρου που βρέθηκε να πολεμάει στα τραχιά βουνά της Αλβανίας «τοις ’κείνων ρήμασι πειθόμενος».

Είμαστε ευγνώμονες στον γιο του Λεωνίδα Μαργαρίτη που διέσωσε τα κείμενα και τις επιστολές του πατέρα του και μας παρέδωσε μια νέα πηγή της Ιστορίας μας.

Αθανάσιος Θ. Φωτόπουλος

πρ. Επίκ. Καθηγητής Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας

στο Πανεπιστήμιο Πατρών

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΔΗΜΟΣ ΠΥΡΓΟΥ και οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου

της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΝΙΚΟΛΟΥΛΗ

ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ ΥΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΣΟΥ

το Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012 στις 19.30

στην αίθουσα εκδηλώσεων

του Λάτσειου Δημοτικού Μεγάρου Πύργου

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ, Επίτιμος Δικηγόρος-Πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΜΑΝΤΑΣ Δημοσιογράφος

και η συγγραφέας ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΝΙΚΟΛΟΥΛΗ

Την εκδήλωση συντονίζει ο ΓΙΩΡΓΗΣ Τάκη ΔΟΞΑΣ,  Σύμβουλος μάρκετινγκ

στο χώρο της υγείας και του πολιτισμού.

Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ…ΑΛΛΟΥ.

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ…ΑΛΛΟΥ

                                        Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ.Δικηγόρου

                               ΑντιπροέδρουΑ.Σ.Π.Ε.

          Περί το τέλος του μηνός  Ιανουαρίου  του 2011 δημοσιεύθηκε στις τοπικές εφημερίδες  άρθρο μου με τον  τίτλο «ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ».

         Διατύπωνα  τότε την άποψη πως η προεκλογική φράση του   Γ.Α. Παπανδρέου μπορεί να αποδείχθηκε  προεκλογική πομφόλυγα  που  έσπασε εντυπωσιακά αμέσως μετά τις εκλογές, όμως στον πυρήνα της έκρυβε  αλήθειες.

         Η  Κυβέρνηση προφανώς καλώς ενημερωμένη  ότι τα λεφτά έκαναν φτερά στις Ελβετικές και άλλες   τράπεζες θέλησε να προσελκύσει τους μεγαλοκαταθέτες  να νομιμοποιήσουν την παράνομη εξαγωγή των κεφαλαίων του  και την επανάκαμψη  τους στην Ελληνική Αγορά με το κίνητρο του Ν.3842/23-4-2010.

Θέλησε  ανήμερα στη γιορτή του ο πρωθυπουργός να  παράσχει ατιμωρησία  των παρανόμων χρηματικών μεταναστεύσεων και εφόσον τα κεφάλαια  αυτά επαναπατρίζονταν μέχρι της 30-9-2011 να τους επιβάλλει  φόρο μόνο 8%.΄Ηδη μελετάται   επιβολή  φόρου εισοδήματος ποσοστού 35%. Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο  ευνοϊκή μεταχείριση επεφύλασσε. Αυτά για να διαπιστωθεί τελικά που υπάρχουν  τα λεφτά.

Είχα σημειώσει  τότε   ότι σε Εισαγγελέα της Γαλλίας έχουν διαρρεύσει χρήσιμες για τη χώρα μας  πληροφορίες  ότι σε στη λίστα    FALCIANI- περιλαμβάνονται 1.991 Έλληνες  μεγαλοκαταθέτες στις τράπεζα HSBC με ποσά που φθάνουν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Ένας κρυμμένος θησαυρός που είναι αρκετός  να καλύψει τα ελλείμματα και να αντιμετωπίσει το δημόσιο χρέος της χώρας.

          Αυτή τελικά η λίστα για την οποία μιλούσα στο άρθρο μου  περιήλθε όπως μάθαμε λίαν προσφάτως στα χέρια του Αντιπροέδρου και Υπουργού των Οικονομικών κ.Βενιζέλου. Και τι έκανε επ’ αυτού ο αγαπητός κ. Αντιπρόεδρος; Πήρε το στικάκι  που περιείχε τη λίστα των μεγαλοκαταθετών της Ελβετίας από τα χέρια της κ. Λαγκάρτ και  κατά δήλωσή του σε συνέντευξη στο MEGA το έβαλε στο συρτάρι. Προφανώς όταν ο  Γ. Παπανδρέου  εκλιπαρούσε να μας δοθούν  από την Ελβετική Κυβέρνηση σχετικές λίστες μεγαλοκαταθετών είχε άραγε κατά νου την τακτική Βενιζέλου;

Εμείς δεν έχουμε διάθεση να επαναληφθούμε  αλλά  απλά θέλουμε να τονίσουμε  πως οι πληροφορίες μας    για λίστα καταθετών επαληθεύθηκε με τραγικό τρόπο.

          Ο λίστοφύλακας   είπε μεταξύ άλλων στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ  και τα εξής: «Αν κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να χτυπήσουν εμένα, τους θυμίζω ότι ξέρω να σηκώνω βάρη στο όνομα της χώρας και της παράταξης με μόνο γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, με απόλυτη διαφάνεια και με όπλο την αλήθεια που σαρώνει κάθε συνωμοσιολογία και κάθε χυδαιότητα…».Τώρα εάν το συμφέρον της χώρας επιτάσσει να μπει και να παραμείνει  η λίστα των μεγαλοκαταθετών  εδώ και τόσο καιρό στο συρτάρι αυτό μόνο ο κ. Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης το γνωρίζει.

          Με μόνη αυτή την παράγραφο του λόγου του αποδεικνύει πως τα λόγια ή έχουν χάσει τη σημασία τους ή έχει παραφρονήσει ο λαός. Γιατί εάν δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο τότε σίγουρα ζούμε σε άλλο πλανήτη.

Επειδή ο κ. Αντιπρόεδρος  είναι ένας εγκρατής νομικός και καθηγητής συνταγματικού δικαίου ασφαλώς γνωρίζει τι σημαίνει παρασιώπηση εγκλημάτων. Μήπως άραγε θα πρέπει να κοιταχτεί  σε κάποιον  καθρέπτη  μήπως και ανακαλύψει τον εγκληματία;

Επειδή όμως δεν γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες  νομικά όπως ασφαλώς ο κ. Αρχηγός του ΠΑΣΟΚ σημειώνω παρακάτω, με λίγα λόγια  πως στοιχειοθετείται το έγκλημα της παρασιωπήσεως.

Παρασιώπηση εγκλημάτων έχουμε όταν κάποιος ,ενώ έμαθε με τρόπο αξιόπιστο ότι ...άρχισε ήδη η εκτέλεση (κακουργήματος).... ή το αποτέλεσμά του, παραλείπει να το αναγγείλει εγκαίρως στην αρχή ,τιμωρείται, αν το κακούργημα τελέστηκε.. με φυλάκιση μέχρι τριών ετών....

Στην  προκειμένη περίπτωση   αυτουργοί του αδικήματος της παρασιώπησης της ταυτότητας των εμπλεκομένων στην λίστα Falciani είναι αυτοί που εκπροσωπούν την ίδια την Αρχή, Εκπρόσωπος Κόμματος, Εκπρόσωπος Κυβερνήσεως, Επικεφαλής  Ελεγκτικών  μηχανισμών  και όσοι άλλοι έλαβαν γνώση των κακουργημάτων που έχουν τελεστεί κι όμως δεν έκαναν απολύτως τίποτε.

Το κυρίως αδίκημα είναι η νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα των ατόμων στην λίστα, σε βαθμό κακουργήματος εφ' όσον τα ποσά υπερβαίνουν τα 130.000 ευρώ.

Αδίκημα θα υπάρξει μόνον αφού στοιχειοθετηθεί ο δόλος όσον αφορά την απόκρυψη, προς το παρόν όλοι παίζουν  την κολοκυθιά. Εγώ  το έδωσα εδώ, ο άλλος εγώ το έδωσα σε άλλον και ο άλλος στην ουρά του.   .

Το βασικό ερώτημα που πρέπει να τεθεί  προς τον κ Βενιζέλο είναι: Εσείς κ. Αντιπρόεδρε  όταν αυτή η λίστα των εγκληματικών πράξεων περιήλθε στα χέρια σας τι κάνατε; H απάντησε που έδωσε το ΜΕGΑ ήταν: Δεν είδα το περιεχόμενό της και απλά την έβαλα στο Αρχείο….μου..

Καμαρώστε υπεύθυνο άνδρα να… κυβερνήσει τη  χώρα….

ΠΟΙΗΣΗ ΠΑΝΟΥ Α.ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

TO ONEIΡΟ  ΜΑΣ

ΜΟΝΑΧΑ ΜΗ ΣΒΗΣΤΕΙ

Τα καλάμια ταιριάζουν μια χαρά

κι απάνω στο σταυρό-λευκό χαρτόνι-

καρφώνουμε τα χάρτινα φτερά,

εδώ πίσω κολλάμε την ουρά,

κι’ είν’ το  πουλί μας  άσπρο σαν το χιόνι.

 Έχω στη τσέπη μια κλωστή γερή,

θα πάμε εκεί ψηλά στον ΄Αγια Ρήνη,

στ’ αληθινά κι αυτή θα το θωρεί

γιατ’ είναι το πουλί που καρτερεί

΄Α! γιόκα μου ,θα ιδείς τ’ έχει να γίνει!

Πρόσεξε τώρα στο σταυρόν αυτό

δένω τους κόμπους και με τόνα χέρι

τα’ αφήνω στον αγέρα αμολητό,

κι’ όπως τρεχάλα εγώ πισωπατώ

θ’ ανέβει σα μεγάλο περιστέρι.

Για κοίτα! Κοίτα! Όλο πιο ψηλά

στον ήλιο πάει  κοντά κι’ όλο ζυγώνει,

σίγουρα το ζηλεύουν τα πουλιά.

βάλε με νου  σου αν είχε και λαλιά,

θάταν κανείς να μη το καμαρώνει;

Μα ιδές ! για ιδές αέρα δυνατό

θαρρώ  πως βρήκε εκεί και θα το πάρει.

Πάει γκρεμίστει.΄Αδικα κρατώ

στο χέρι μου το σπάγγγο. Περιττό…

Στης Εκκλησιάς  επιάστη το πουρνάρι.

Μη κλαις μικρέ μου! ΄Ας έχει κρεμαστεί

ο καημός μας στο δένδρο λαβωμένος,

τ’όνειρό μας μονάχα μη σβηστεί!

Γεφύρι για τον ήλιο  την κλωστή!

να δένει στο σταυρό κι’ ας ειν’ σπασμένος.

                                           Π.Α. ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

Από  το τέταρτο τεύχος της Τρίμηνης Παγκόσμιας Επιθεώρησης Πνευματικής Καλλιέργειας «ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΠΟΧΗ» του εκδοτικού οίκου «ΔΙΦΡΟΣ»