ΚΑΤΑ ΓΝΩΣΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΩΝ

ΚΑΤΑ ΓΝΩΣΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΩΝ

                                                 Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΟΛΥΚΡΕΤΗ

Ζούμε σε μια μεγάλη φυλακή, χωρίς κάγκελα και συρματοπλέγματα. Είμαστε μαζί με ψεύτες και κλέφτες διαφθορείς και διεφθαρμένους, αγύρτες και απατεώνες. Μ.Μ.Ε. έντυπα και ηλεκτρονικά, ίντερνετ, φέις μπουκ , πόρταλ και ο,τι βάλει ο νους μας, στην διάθεση του ανθρώπου, για να μας πλασάρουν έναν κόσμο που δεν ξέρω αν είναι καλύτερος από αυτόν του οινοπνεύματος (αλκοόλ) και των ναρκωτικών. Δεν το ξέρω γιατί δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν παίρνω ουσίες. Βλέπω, ακούω, διαβάζω. Θυμώνω, οργίζομαι, αγανακτώ με όσα μας λένε, με όσα μας δείχνουνε και με  όσα μας γράφουνε. Αναρωτιέμαι τι κάνω , πώς αντιδρώ ή αν θέλετε ρωτάω και όποιος ξέρει, ας μου απαντήσει. Θα βοηθήσω, θέτοντας ερωτήματα, τα ίδια ερωτήματα που βάζω και στον εαυτό μου, μπροστά στον καθρέπτη   της αυτοκριτικής μου. Κυρίες και κύριοι, έκανα καλά, πρέπει να είμαι υπερήφανος που μεγάλωσα δύο παιδιά δίνοντας τους παραδείγματα κι εγώ και η μητέρα τους, ώστε να γίνουν καλοί άνθρωπο; Γιατί ηχεί στ’ αυτιά μου παράξενα η εντολή- παραίνεση της μάνας του στον γιο μας; «Δεν με νοιάζει να γίνεις καλός γιατρός μόνο, εκείνο που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι να γίνεις καλός άνθρωπος»!!! Αν γινότανε μια δίκη και κατηγορούμενος ήμουν εγώ, πώς θα με αντιμετώπιζαν οι δικαστές αν στην απολογία μου: «Κύριε πρόεδρε Κύριοι δικαστές, δεν χρωστώ στην εφορία, πλήρωνα χωρίς καμία καθυστέρηση τα ασφαλιστικά μου ταμεία ως οι νόμοι ορίζουν, δεν εξαπάτησα κανένα  και στα 69 μου χρόνια έχω καθαρό μητρώο. Δεν έχω ξαναπάει σε δικαστήριο ως κατηγορούμενος, παρά μόνο ως μάρτυρας σε απλές, πολύ απλές υποθέσεις». Σας  ρωτώ, κυρίες και κύριοι, τι να κάνω, πώς να αντιδράσω αν ο πρόεδρος, έξω φρενών, με ρωτήσει: «Μα πού ζείτε κ. Πολυκρέτη, μήπως είσαστε βλαξ»; Τι είπατε να δαγκώσω τη γλώσσα μου και να προσφέρω χωρίς κανείς να μ’ ακούσει : «Θου Κύριε φυλακήν τω στοματί μου…»!!                                                           

Ε, λοιπόν, τέρμα. Ως εδώ και μη παρέκει. Καιρός πια να παίξω κι εγώ μπάλα σ’ αυτή την φυλακή, σ’ αυτό το ξερό γήπεδο που λέγεται Ελλάδα. Δεν θέλω να σας τρομάξω γιατί δεν ξέρω αν μπορώ. Δεν ξέρω αν μπορώ να σας απειλήσω γιατί εσείς δεν καταλαβαίνετε από απειλές , αφού αυτή είναι η ειδικότητα σας. Θέλω όμως να σας προειδοποιήσω χωρίς όρκους και φανφάρες και θέλω να με πάρετε στα σοβαρά. Όταν λέτε θα πτωχεύσουμε εννοείτε όλοι μαζί; Δηλαδή εμείς κι εσείς που μας καταντήσατε έτσι και τώρα καμώνεστε πως θα μας σώσετε;

Επειδή το έργο έχει παιχθεί πολλές φορές στην ανθρωπότητα, τα θύματα να πεινάνε, να υποφέρουν και να πονάνε, να κλαίνε  και να απελπίζονται, σας προειδοποιώ, η απελπισία δεν είναι ο  καλύτερος σύμβουλος. Αν εσείς  οι θύτες, οι ψεύτες και οι κλέφτες, οι διαφθορείς και οι διεφθαρμένοι, οι αγύρτες και οι απατεώνες, νομίζετε ότι θα καλοπερνάτε, όταν εμείς θα δυστυχούμε και θα πεινάμε, είσαστε γελασμένοι!! Όποιος  έχει θα  χάσει, λέει με απέραντη σοφία ο λαός.

Άρα εμείς που δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, τι θα φοβηθούμε; Εμείς που δεν θα έχουμε φάρμακα για να γίνουμε καλά. Εμείς που δεν θα έχουμε ψωμί- όχι παντεσπάνι-για να χορτάσουμε την πείνα μας, νομίζετε ότι θα κάτσουμε με τα χέρια σταυρωμένα; Όχι, όχι, αποκλείεται.

Ιδιαίτερα εμείς, οι πάνω από τα 60, που έχουμε ζήσει τέτοιες καταστάσεις, πρέπει να ξέρετε να το μάθετε καλά, ότι γνωρίζουμε από αγώνες και από θυσίες! Το ποτήρι ξεχείλισε. Δεν είναι δυνατόν να μείνουμε απαθείς και να κάτσουμε «ήσυχοι» και να λυπόμαστε τα παιδιά μας, με τα διπλά και τριπλά πτυχία , με τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά, που τα κάνατε  να μοιάζουν με τα λεφτά της κατοχής, που τα καίγανε οι γονείς μας! Ο αγώνας θα είναι σκληρός, τραχύς και ανελέητος και ΄σεις θα είστε οι εχθροί μας.