ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ :Ο Πλούτος 

Σκηνοθεσία : Τσέζαρις Γκραουζίνης

Από το  Μανώλη  Πράτσικα

Στις 25/9/2008 παρακολούθησα την παράσταση Μήδεια του Ευριπίδη - Σκηνοθέτης ο Ανατόλ Βασσίλιεβ. Στις 20/12/2012 παρακολούθησα την παράσταση Ο ΠΛΟΥΤΟΣ του Αριστοφάνη -Σκηνοθέτης ο Τσέζαρις Γραουζίνης. Ο πρώτος πειραματίσθηκε πρωτοποριακά στον ανοιχτό χώρο, ο δεύτερος σε κλειστό. Επιχείρησαν αμφότεροι την περίφημη ανανέωση στην ανάγνωση και στα σχήματα της λέξης, της φράσης αλλά και της κίνησης. Όμως αυτή η προσπάθεια δεν υπήρξε λειτουργική μιας ουσιαστικής θεατρολογίας. Έτσι αυτό το σχεδίασμα της πνευματικής και ιστορικής προσέγγισης έγινε προσχέδιο τυμβωρυχίας.

Σχετικά με την ανανέωση και την πρωτοπορία στη θεατρική θεώρηση και ειδικά στον Σαίξπηρ. Ο Όρσον Ουέλς ήταν εκείνος πριν από το 1940 που αντικατέστησε τα Ελισαβετιανά ρούχα με σύγχρονη ένδυση-πρόσθετα. Μέσα από το θέατρο έχουμε ανανέωση στην 7^η τέχνη. Τον Γκρίφκ στην Αμερική, τον Αζεστάϊν στη Ρωσία και ίσως τον Λαγκ στη Γερμανία.

Παλαιότερα στην Ελληνική θεατρολογία ο Σ. Καραντίνας αποδοκιμάστηκε αγρίως σε πρωτοποριακή σκηνοθετική του δουλειά στο Αρχαίο Δράμα.

Ακολούθησε ο Ευαγγελάτος και ο Τερζόπουλος, ενώ ο Κουν παραδειγμάτισε θετικά με ένα πηγαίο λαϊκό χρώμα κι όχι παρδαλό την ανανέωση στη ποιότητα και στην υφολογική ευαισθησία της αρχαίας κωμωδίας. Τόσο η ανανέωση όσο και η πρωτοπορία δεν αποδίωξαν το ύφος της έμπνευσης.

Θα επισημάνω επίσης και το παρακάτω: σχετικά με την πρωτοποριακή προσέγγιση και ανάγνωση των έργων της Αρχαίας τραγωδίας από τους θεατρολόγους που προέρχονται από την Δυτική θεατρική κουλτούρα και το τόπο. Σέβονται το ύφος και δεν σακατεύουν την ευαισθησία της πνευματικής υφολογικής ενότητας.

Αντίθετα οι εξ' Ανατολών θεατράνθρωποι - Π.χ. Βασσίλιεβ Γκραουζίνες - ίσως και να βρίσκεται στη μέση και η κοσμοθεωρία του Στανιλάσκι - εκείνο που καταδιώκουν και το απομακρύνουν με σκηνικά τερτίπια είναι το ύφος, η ενότητα και τα αγαθά και άριστα του συγγραφέα.

Και έτσι παρατηρείται η γενίκευση του φαινομένου να σηκώνεται βαρύς αχός και αγανάκτηση από τους Έλληνες κυρίως μελετητές και γνώστες της κλασσικής θεατρολογίας.

Σε κάθε παράσταση αυτές περίπου είναι οι αποδοκιμασίες.

Τώρα για την παράσταση Πλούτος του Αριστοφάνη μεταχείρισης  Γραουζένη.

Αρχικά δεν είχαμε καμία ενότητα ύφους και ανάγνωσης. Μόνο ένα σμπαραλιασμένο λίγο απ^’ όλα κουραστικότατο και κυρίως αντιπνευματικό εννοιολογικά για εκείνους που έχουν την ευαισθησία του καλού θεάτρου.

Σημεία αλλοπρόσαλλα μουσικοχορευτικού ομίλου.

Σημεία να καταλήγουν σε παιδικό παραμύθι αλλά και να αναποδογυρίζονται από ρεαλιστικές υποδείξεις.

Σημεία μοντερνοποίησης στη πλατεία απαράδεχτα γιατί ξέφευγαν από την γνησιότητα του κοσμικού, φοβερές φωνασκίες. Γιατί αυτή η διαδήλωση;

Κακότυχο ιστορικά και πολιτιστικά είναι το θέατρο της Πάτρας. Έφυγε πικραμένη η Μεγάλη Λυμπεροπούλου, Έφυγε ο παραγωγικότατος Μουμουλίδης. Έφυγε ο σοβαρότατος Γιάννης Βόγλης κ.τ.λ.

Κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν επιδιώχθηκε η προσέγγιση στους διακεκριμένους θεατρολόγους του Πανεπιστημίου της Πάτρας που γνωρίζουν περισσότερα και χρήσιμα θεατρικά απ⁵ όλους εκείνους που συγκροτούν την ειδική επιτροπή ελέω κομματικών κανονισμών.

Όμως πριν τελειώσω το κριτικό αυτό σημείωμα οφείλω να συγχαρώ απόλυτα σχεδόν τους ηθοποιούς που παρουσίασαν το έργο - υποκριτική, κίνηση και συνείδηση καλλιτεχνική - έδωσαν μία πειθαρχημένη παράσταση. Το μόνο που ξεχωρίζει ως Πλούτος στο χρωστικό πλούτο του σκηνοθέτη.