ΣΕΛΙΔΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΣΕΛΙΔΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

                                                                 Του Μανώλη Πράτσικα

          Πάτρα 1-2/11/2012

Η Χρυσούλα μου. Κρεβάτι. Πέρασαν τα δύο χρόνια. Δάκρυα από το χάος των ωρών.  Ήρθε ο καιρός. ΄Έγινε ο λόγος. ΄Ήταν ένας επιτάφιος. Άνοιξα την ντουλάπα. ΄Εδώ ένα ωραίο πράσινο φόρεμα. ΄Ήταν δικό της. Πέρασε το απόγευμα. Η νύχτα. ΄Άρχισα να κλαίω. Κάπως έτσι θα γίνει για το φόρεμα της Χρυσούλας. Κάπως έτσι θα γίνει η διανομή. Μια κεκρυμμένη όμως απελπισία η δική μου θα οδύρεται. Αφήνω τα αποσιωπητικά να συμπληρώσουν την ποιότητα των δακρύων. Μαγνητόφωνο. Δισκάκι. Δαλιδά. Τραγούδι. Κρέβάτι. Συνηθισμένη εικόνα. Η Χρυσούλα.

15-12-2012.

Το τραγούδι αρέσει, Ωστόσο εκείνο το Ζαταντρέ  έδωσε κάποια άλλη ευαισθησία συγκίνησης. Πρώτη φωνή η Δαλιδά. Εκείνος δεύτερη, Σικόντο -΄Όμως η δική του φωνή ήταν που προχωρούσε κι έφτιαχνε τις νότες του Θεού. Κρατούσα το χέρι της και σπάραζε το κλάμα. Κι αυτά ήταν τα δάκρυα από μια ευλογημένη σιωπή. Νότες από τη φωνή και νότες παραπόνου και φοβερού σπαραγμού. Μια στιγμή σε μια ικεσία σπλάχνων κι ένα γιατί. Αυτός ήταν ο τραγουδιστής. Δηλαδή Εγώ.

                        ΕΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ.  ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

Μ΄’ άγγιζε και νοιώθω την ανάσα του. Αισθάνομαι την σιωπή…Θεέ μου. Συλλογίζομαι αυτόν τον ΙΩΒ της γραφής. Θα πρέπει κι εγώ να ψάλλω το ευλογημένος γι’ αυτό το μέγεθος της απελπισίας μου Θεέ μου.

Είμαι άραγε τόσο χαρισματικός και τόσο τυχερός γι’ αυτό το ανέσπερο βούρκωμα των οφθαλμών;

ΕΤΣΙ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΡΙΒΑ με την Χρυσούλα μου στο δρόμο για το σπίτι συναντήσαμε ένα σταυροδρόμι. Τότε την έβλεπα και την καμάρωνα. Ψήλωνε το σώμα και σπάθιζε με τις ματιές τις γωνίες και την κίνηση. ΄Ήταν  όμορφη σ’ αυτή την  απρόοπτη στιγμή της Μοίρας.

Και σήμερα και τώρα. Και τώρα κάθε μέρα σχεδόν. ΄Έχουν περάσει και τα δύο χρόνια. Και βρίσκομαι συνέχεια μόνος. Την σκέπτομαι, τη φαντάζομαι. Την ψάχνω για να ξαναδώ αυτήν  την κίνηση. ΄Όμως σκιές. Λεπτομέρειες και δάκρυα να εκλιπαρούν μια μικρή ανάσταση μνήμης. Μόνο αυτό.