ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ
ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΕΧΘΗΚΕ
ΚΑΙ  ΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΕΙ
ΣΥΝΕΧΩΣ  ΚΑΙ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ 12Η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1969


ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Μη βιαστείς να περάσεις
αυτόν τον πανάρχαιο χώρο της αγάπης.
Περπάτησε δίπλα μου
πάνω στα βήματά μου
φρόντισε να νιώσεις την ανάσα μου
κύλησε στο αίμα μου αργά
και φόρεσε τη μικρή
λυπημένη μάσκα μου.
Περπάτησε  μαζί μου
και τραγούδησε
ίσως έτσι δεν τελειώσουν ποτέ
οι δρόμοι του ταξιδιού μας.
Στις άδειες παλάμες
της μοναξιάς  μας,
δεν υπάρχει πια χώρος
για δάκρυα
Κι έτσι φορτωμένοι
την πίκρα του ατέλειωτου χρόνου
ανάμεσα στα πυκνά βάτα της αγάπης μας
θα μείνουμε
αιώνια δεμένα
δυο άλικα ρόδα
φυλαγμένα από καιρό
στη γαλήνη των βιβλίων.

                           ΤΑΚΗΣ ΑΝΘΗΛΗΣ
                                 ( «Λαβύρινθοι»)