ΜΝΗΜΗ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ

                 ΜΝΗΜΗ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ

 

ΕΝΔΕΚΑ  ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ

                                                    Σημείωμα Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη

                                            Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

 

Πέρασαν κιόλας ένδεκα ολόκληρα χρόνια από το πρόωρο ταξίδι της Σοφίας Καλογερά-Φραγκοπούλου  για τα επέκεινα.

 Η  Σοφία  Καλογερά γεννήθηκε στην Πάτρα το 1945 και πέθανε το Μάρτη του 2009.

Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Πατρών και υπηρέτησε στην Δημοτική εκπαίδευση σε σχολεία της περιοχής μας μέχρι τη συνταξιοδότησή της.

 Είχε ιδρύσει ένα παιδικό θέατρο και είχε ασχοληθεί ενεργά με την τέχνη του πατέρα της, το θέατρο σκιών.

Στα γράμματα  παρουσιάστηκε  από  μαθήτρια Γυμνασίου με κριτικές, ποιήματα και  άρθρα σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά.

 Είχαν κυκλοφορήσει τα εξής έργα της:

«ΑΦΙΕΡΩΣΗ» Ποιήματα Πάτρα 1971,

 «Μητέρα η πηγή της αιώνιας θυσίας» Δοκίμιο Πάτρα 1977.

Είχε έτοιμα για έκδοση  τα  εξής έργα της τα οποία λόγω του πρόωρου θανάτου της δεν πρόλαβε τα εκδώσει:

«Η ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ» Διασκευή Θεατρικού έργου.

 «Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΟΡΕΩΝ» Θέατρο.

 «ΧΑΡΑΥΓΗ»  Νουβέλα  κ.α.

Ήταν τακτική συνεργάτρια πολλών εφημερίδων και περιοδικών ενώ είχε αναπτύξει έντονη και ποικιλόμορφη πνευματική  δραστηριότητα με διαλέξεις, απαγγελίες, θεατρικές παραστάσεις και παραστάσεις θεάτρου σκιών. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδας.

Ποιήματά της έχουν περιληφθεί στις Ανθολογίες του Γιάννη Μαρή , και την Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση. Παραθέτουμε ένα αντιπροσωπευτικό ποίημα της με τον τίτλο:  Ένα βράδυ…

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ

Όλη η ζωή μας είναι μια στιγμή

τόσο εξαίσια, όσο απόψε.

Που μπορεί να χωρέσει, όχι μόνο στο σήμερα

μα και το αύριο,

το κάθε αύριο.

Που δεν έχει σύνορο και τέλος,

που είναι το πάντα.

Δεν αξίζουν όλοι οι καιροί

οι μνήμες και οι λήθες,

οι ελπίδες και τα όνειρα,

που τα υφαίνει η νύχτα.

Δεν αξίζει τόσο αίμα απ’ την καρδιά

τόσες σελίδες απ’ τη σκέψη

τόσο στοιβαγμένο χώμα έγνοιας

όσο τούτη η μοναδική ώρα.

Που κράτησε το ουράνιο τόξο

στο φρύδι του ασάλευτου χρόνου.

Και αύριο και μεθαύριο

όταν θα βρέχει

ή θα ηλιολούζεται η ζωή

απ’ την ευλογία η απ’ την κατάρα της μοίρας,

τούτη η στιγμή

που γευτήκαμε  μαζί,

απ’ τον ίδιο χρυσό αμφορέα,

θα ξεπηδάει όλο το φως

θ’ αραιώνει τα σύγνεφα

και μεσ’ στην πιο πυκνή νύχτα

θα φέρνει πάντα ένα φεγγάρι,

Αυτό που δεν θα πεθάνει ποτέ..

                                    

Ας είναι το σημείωμα μας αυτό ένα  αγιοκέρι στη μνήμη της..