ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ: MIA ΙΔΙΟΤΥΠΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ (50 χρόνια(1970-2010)από την αυτοθυσία του Κώστα Γεωργάκη) Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Eπίτ. Δικηγόρου Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών Στις μέρες μας παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις, κυρίως πολιτικών προσώπων, οι αυτοχειρίες πολιτών έχουν αυξηθεί. Εξ αιτίας της δεινής οικονομικής κατάστασης των πολιτών μη δυναμένων να ανταποκριθούν στις καθημερινές οικογενειακές και λοιπές τους υποχρεώσεις τους πιεζόμενοι από καταθλιπτικές παρορμήσεις φτάνουν στην ύστατη απονενοημένη πράξη, την αυτοχειρία. Πλέον αυτά τα περιστατικά δεν συγκινούν ούτε τυγχάνουν ειδησεογραφικού ενδιαφέροντος, άλλωστε το κοινό έχει συνηθίσει στο φαινόμενο της εποχής όπως στα αθρόα τροχαία ατυχήματα του Σαββατοκύριακο και των εορτών. Στο σημερινό σημείωμά μας θα περιοριστούμε σε τρεις αυτοκτονίες που έχουν το χαρακτήρα ιδιότυπης διαμαρτυρία: Η πρώτη καταγράφεται την 27η Απριλίου 1941, ημέρα που τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αθήνα. Η Πηνελόπη Δέλτα γνωστή συγγραφέας ,γιαγιά του τέως πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, αυτοκτονεί παίρνοντας δηλητήριο σε ηλικία 67 ετών. Στον τάφο του κήπου της, χαράχτηκε η λέξη ΣΙΩΠΗ. Η δεύτερη καταγράφεται τα ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου 1970 στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας μπροστά στο δικαστικό μέγαρο, ο φοιτητής Κώστας Γεωργάκης έλουσε τον εαυτό του με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε, φωνάζοντας: Το έκανα για χάρη της Ελλάδας, ζήτω η δημοκρατία, όλοι οι Ιταλοί ας αναφωνήσουν : Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα. καιΗ Τρίτη καταγράφεται την 4η Απριλίου 2012 που ένας 76χρονος συνταξιούχος Φαρμακοποιός αυτοπυροβολήθηκε στην Πλατεία Συντάγματος. Στην τσέπη του βρέθηκε ένα σημείωμα που έγραφε: Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσης μας που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον(χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι’ αυτή. Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης(χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου. Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους Εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι (Πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου) Δεν μπορώ να υιοθετήσω, από τη θέση της Χριστιανικής ηθικής ούτε από ιδεολογική άποψη την αυτοχειρία, όμως δεν δύναμαι παρά να μη δω στις τρεις συγκεκριμένες παραπάνω χαρακτηριστικές ,σαν περιπτώσεις σημαδιακές ηρωικής εξόδου διαμαρτυρίας. Δεν μπορώ παρά να επισημάνω τον ηρωισμό που αποπνέουν οι πράξεις τους αυτές και το νόημα που σηματοδοτούν για τους αφιονισμένους μοιρολάτρες εφησυχαστές, τους βολεμένους της απραξίας και τη μακαριότητας . Και οι τρεις ήθελαν με την εντυπωσιακή ο καθένας τους πράξη να γράψουν το τέλος σε μια ζωή που δεν θα είχε νόημα ,μια ζωή χωρίς Ελευθερία, Δημοκρατία, Κοινωνική Δικαιοσύνη. Πάντα θα υπάρχουν επικριτές και εισαγγελείς του καναπέ. Όμως δεν μπορεί, αυτές οι πράξεις, να μη σε κάνουν να στηθείς προσοχή σε μια στιγμή της ζωής σου και να αναλογισθείς εάν έχει η ζωή σου νόημα χωρίς αγώνα και ο αγώνας σου χωρίς αποτέλεσμα. Κάποιοι ίσως διαθέτουν μεγαλύτερη από την συνηθισμένη ευαισθησία. Κάποιοι θέλουν να συνδυάσουν τη θυσία με την αφύπνιση των συνανθρώπων τους. Είναι ίδιον των ηρώων να θυσιάζουν ότι πολυτιμότερο, τη ζωή τους, για να γίνουν φρυκτωρίες και να διαλύσουν τα σκοτάδια που συσσωρεύονται στους δρόμους των λαών που αποζητούν Λευτεριά, Δημοκρατία , Κοινωνική Δικαιοσύνη. Ο καθένας από τους τρεις αυτόχειρες μας δείχνει και από ένα δρόμο… -Το δρόμο της Ελευθερίας η πρώτη. -Το δρόμο της Δημοκρατίας ο δεύτερος -Το δρόμο της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας ο τρίτο |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου