ΑΙΩΝΟΣΚΟΠΗΣΗ
(Στο Λογοτεχνικό ΄Εργο του Λεωνίδα Μαργαρίτη)
Κεραυνός και βροχή μας γέννησαν
Στο χορό της Χλωρίδας Παρθένας
Σε πηγές που συνθέτουν ποτάμια
Της σελήνης αχτίδες να λούζουν.
Αστεριών να σμιλεύουν εικόνες
Στον Αιώνα της Γέννας.
Σπερμοδότες θεών και Τιτάνων,
Σαν εκτρώματα δρώντες Ερέβους,
Τους καθρέπτες των Νάρκισσων σπάζουν
Η μορφή της Αλήθειας μη λάμψει
Στο παράλογο χάος του νου μας
Στον Αιώνα του Ψεύδους.
Εωσφόρες Δυνάμεις στον ΄Αδη
Διαπορούν τα νερά της Στυγός τους
Με φτερά της Αβύσσου να κρύψουν
Πλειοδότες Ταρτάρου, και Φαύλους,
Που μ’ εσθήτες αγγέλων ντυθήκαν
Στον αιώνα του Σκότους
Θεριστές της λατρείας των ΄Αβελ:
Κολασμούς μας ορίζουν τροχάδην
Διαδήματα ,τιάρες και μίτρες,
Των ονείρων της νιότης της πρώτης-
Ωσαννά της Ζωής-σταυρωτήδες
Στον αιώνα των Κάιν.
Στα κατάβαθα Κόλασης στείρας-
Μισητής θυγατέρας του Χρόνου-
Των λυκόσκυλων σκόρπιες αγέλες
Με δορές των αμνών σκεπασμένες
Κρεουργούν της ειρήνης το σώμα
Στον Αιώνα του Φθόνου.
Τωρινοί μαθητές στον Ιούδα
Με τη σκόνη Θεόκτιστης Πύλης
Το φιλί προδοσίας τιμάμε,
Και ο περίσσιος Αγρός Κεραμέως
Μας προσμένει χρυσάφι σπαρμένος
Στον αιώνα της Ύλης.
Των δικαίων ο μόχθος πατιέται
Σε λινούς αχερόντειου βάθους
Από γιούς χλευαστές περιπαίκτες
Τραγικούς μητροκτόνους του Κάλλους
Της Αρχαίας Εδέμειας Μάνας
Στον αιώνα του Πάθους.
Αρνητές προσταγμάτων θεόθεν:
Στους θνητούς δεν μετρούν κλήρους ίσους.
Για τον Άρη: σπονδές εκατόμβες
Σπερμοδότες της Νύχτας που κλώθει
Ματωμένες σημαίες γενναίων
Στον αιώνα του Μίσους…
Φυλαχτό στην Μακάρων την μήνι
Τους χιτώνες των Νέσσων, τους νέους,
Να καούμε στην Οίτη, φοράμε.
Κι Ευμενίδες συλλέγουν την τέφρα.
Της λειψής μας ζωής θυμητάρι
Στον αιώνα του Χρέους.
Οδυσσείς, σαν γυρνάμ’ από Τροίες,
Σοφοί Νέστορες ,γνώσης πρυτάνεις
Για διδάχοι μας άξιοι να γίνουν
Της Ιθάκης να δείξουν το δρόμο
Από Κίρκες, Σειρήνες αλάργα
Στον αιώνα της Πλάνης…
Ψηλαφίζουμε εξόδους γαλήνης
Σε Κοιλάδα Κλαυθμώνος χαμένοι
Στους Αγίους Κρυφούς Ελαιώνες
Η φωτιά θείου νου λαμπαδιάζει
Την Καιόμενη Βάτο της Τόλμης…
Ποιός, Αιώνες ποιμαίνει;
Δεκέμβριος 1995
Μαντώ Κατσουλού
Από τη συλλογή «Στίχοι στη Φεγγαράδα»
« Πνευματική Ζωή» Τεύχος 120 Μάης-Ιούνης 1998 σελ.17-19
Ο Εφραίμ και οι Εφραίμηδες
Οι Δικαστές του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών χαρακτήρισαν τον Ηγούμενο της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ σαν μια προσωπικότητα με ροπή στην εγκληματική δράση και μ' αυτό το σκεπτικό αλλά και από το γεγονός ότι υπήρξε ο ιθύνον νους στην όλη υπόθεση των ανταλλαγών της Μονής αυτής τον έκριναν προφυλακιστέο με το δεδομένο γι' αυτούς ότι με την ιδιότητα του καθηγουμένου της Μονής υπάρχει κίνδυνος για διάπραξη και άλλων πράξεων που συνδέονται με τα αδικήματα που τον βαρύνουν.
Όπως σημειώνεται στο Βούλευμα η ροπή του ηγούμενου Εφραίμ προς την εγκληματική δράση αποτελεί, σύμφωνα με τους εφέτες, στοιχείο της προσωπικότητάς του, και αυτό προκύπτει από τον επιτήδειο και μεθοδευμένο τρόπο που ενεργούσε.
Από τα τέλη Δεκεμβρίου του 2001 ως το 2008, κατόρθωσε, όπως επισημαίνεται στο βούλευμα, να πείσει μεταξύ άλλων υπουργούς και υφυπουργούς νομικούς συμβούλους και παρέδρους του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, αρμόδιους υπαλλήλους της ΚΕΔ, και του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης για την έκδοση υπουργικών αποφάσεων που συνιστούσαν «ουσιαστικά χαριστική παραχώρηση εκτάσεων στη Μονή».
Δεν σκοπεύω να κρίνω την απόφαση των Δικαστών άλλωστε η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητος και οι αποφάσεις της είναι σεβαστές. Ο κάθε κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα των ενδίκων μέσων και βοηθημάτων. Όμως οι παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης ξένων παραγόντων π.χ. βουλευτών, υπουργών , αξιωματούχων της Εκκλησίας αλλά και άλλων εκτός της χώρας δεν έχουν θέση και ούτε καμιά αρμοδιότητα.
Εκείνο που μας εκπλήσσει είναι πως εκτός από τον Ηγούμενο Εφραίμ που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στα διάφορα αδικήματα που του αποδίδονται έλαβαν μέρος στις όλες διαδικασίες κυβερνητικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες.
Όμως εκείνοι καλύφθηκαν από το πέπλο της παραγραφής και της ατιμωρησίας κι αυτό αποτελεί για το λαό μας πρόκληση χωρίς ωστόσο να κρίνεται πρέπον να διαφωνεί κανείς με τους χειρισμούς της δικαιοσύνης. Κάποτε βέβαια θα πρέπει να πέσουν οι μάσκες. Κάποτε θα πρέπει οι Έλληνες πολίτες ανεξαρτήτως αξιωμάτων να είναι ίσοι απέναντι στους νόμους και να τυγχάνουν της ιδίας αντιμετώπισης όταν παρανομούν.
Το θλιβερό όμως φαινόμενο είναι ότι εκκλησιαστικοί ηγέτες (Πατριάρχης Μόσχας, .Μητροπολίτης Πατρών κ.α.) αντέδρασαν στην απόφαση των δικαστών και εξομοίωσαν την περίπτωση του κατηγορουμένου Εφραίμ με τον Κύριο και τα πάθη Του, οποία βλασφημία!. Επειδή προφανώς οι εκκλησιαστικοί ηγέτες και παράγοντες δεν βρίσκουν κανένα μεμπτό στη συμπεριφορά και τη δράση του Ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου θα ήθελα να κάνω κι εγώ κάποιους παραλληλισμούς και να διακριβώσω κάποιες συμπεριφορές που απάδουν στην ιδιότητα του πιστού και μάλιστα Ηγουμένου της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με τον οποίο εξομοιώνουν τον κατηγορούμενο Εφραίμ οι υποστηριχτές του, όταν κάλεσε τους δώδεκα μαθητές του τους έδωσε κάποιες παραγγελίες . Μεταξύ των παραγγελιών αυτών τους είπε και τα εξής: «Μη αποκτήσετε χρυσά, ούτε αργυρά, ούτε χαλκά νομίσματα, τα οποία να φυλάττετε εις τας ζώνας σας>(Ματθαίος Ι.9) και παρακάτω «ούτε σάκκον ν' αποκτήσετε δια να βάζετε εις αυτόν ψωμί δια τον δρόμον, που θα κάνετε. Ούτε δύο υποκάμισα, ούτε υποδήματα, εκτός από τα πέδιλα, που θα φορείτε ,αλλ' ούτε και ράβδο. Σας είναι περιττά αυτά. Διότι είσθε εργάτες που εργάζεσθε δια την πνευματική ωφέλεια των ανθρώπων και ο εργάτης είναι δίκαιον να λαμβάνει την τροφή του από εκείνους δια τους οποίους μοχθεί.»(Ματθαίος Ι.10)
Κι ακόμη, ο Κύριος τον οποίο φέρονται να υπηρετούν οι συνεχιστές του έργου του, απευθύνετε στους μαθητές του και κατ' επέκταση στους διαδόχους τους και τους παραγγέλλει: « Μη μαζεύετε χάριν του εαυτού σας θησαυρούς επί της γης όπου ο σκόρος και η φθορά της σαπίλας ή της σκωρίας αφανίζουν τα αποθηκευμένα ήδη του πλούτου.» Ματθαίος Στ.19) και τέλος τους διαβεβαιώνει ότι ο Θεός προνοεί για τις ανάγκες τους λέγοντας του: «Διά τούτο λέγω υμίν, μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε ,μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε ουχί η ψυχή πλείον εστί της τροφής και το σώμα του ενδύματος;»
Έχουν καμιά σχέση τα παραγγέλματα του ιδρυτή της Εκκλησίας μας με τις συμπεριφορές του Εφραίμ και των πάσης φύσεως και κατηγορίας Εφραίμηδων; Απληστία, ηθική αυτουργία σε εγκλήματα, απάτες, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, έκδοση ψευδών βεβαιώσεων ανταλλαγές μιας λίμνης με ακίνητα αξίας δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Που είναι η εγκράτεια η αφιλοχρηματία και η ακτημοσύνη; Xρυσός, άργυρος, και χαλκός σε καταθέσεις εκατομμυρίων στις τράπεζες και σε παράκτιες εταιρείες.
Αν ο Ιησούς έρχονταν και έβλεπε τα χάλια των διαδόχων του και πως τηρούν τα παραγγέλματα του, θα άρπαζε το μαστίγιο και θα έβαζε στο κυνήγι πολλούς Εφραίμηδες. Δεν θα τους έκρινε απλώς προσωρινώς προφυλακιστέους αλλά αποδιοπομπαίους από τον αμπελώνα του.
Είναι ατυχείς οι εκφράσεις παραλληλισμού των παθημάτων του Εφραίμ με τα παθήματα του Κυρίου μας. Όσοι εκφράζονται μ' αυτές τις ατυχείς λέξεις θα πρέπει να ξαναδιαβάσουν τα κείμενα της Γραφής και να ζητήσουν έλεος μετανοούντες..
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Όπως σημειώνεται στο Βούλευμα η ροπή του ηγούμενου Εφραίμ προς την εγκληματική δράση αποτελεί, σύμφωνα με τους εφέτες, στοιχείο της προσωπικότητάς του, και αυτό προκύπτει από τον επιτήδειο και μεθοδευμένο τρόπο που ενεργούσε.
Από τα τέλη Δεκεμβρίου του 2001 ως το 2008, κατόρθωσε, όπως επισημαίνεται στο βούλευμα, να πείσει μεταξύ άλλων υπουργούς και υφυπουργούς νομικούς συμβούλους και παρέδρους του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, αρμόδιους υπαλλήλους της ΚΕΔ, και του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης για την έκδοση υπουργικών αποφάσεων που συνιστούσαν «ουσιαστικά χαριστική παραχώρηση εκτάσεων στη Μονή».
Δεν σκοπεύω να κρίνω την απόφαση των Δικαστών άλλωστε η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητος και οι αποφάσεις της είναι σεβαστές. Ο κάθε κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα των ενδίκων μέσων και βοηθημάτων. Όμως οι παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης ξένων παραγόντων π.χ. βουλευτών, υπουργών , αξιωματούχων της Εκκλησίας αλλά και άλλων εκτός της χώρας δεν έχουν θέση και ούτε καμιά αρμοδιότητα.
Εκείνο που μας εκπλήσσει είναι πως εκτός από τον Ηγούμενο Εφραίμ που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στα διάφορα αδικήματα που του αποδίδονται έλαβαν μέρος στις όλες διαδικασίες κυβερνητικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες.
Όμως εκείνοι καλύφθηκαν από το πέπλο της παραγραφής και της ατιμωρησίας κι αυτό αποτελεί για το λαό μας πρόκληση χωρίς ωστόσο να κρίνεται πρέπον να διαφωνεί κανείς με τους χειρισμούς της δικαιοσύνης. Κάποτε βέβαια θα πρέπει να πέσουν οι μάσκες. Κάποτε θα πρέπει οι Έλληνες πολίτες ανεξαρτήτως αξιωμάτων να είναι ίσοι απέναντι στους νόμους και να τυγχάνουν της ιδίας αντιμετώπισης όταν παρανομούν.
Το θλιβερό όμως φαινόμενο είναι ότι εκκλησιαστικοί ηγέτες (Πατριάρχης Μόσχας, .Μητροπολίτης Πατρών κ.α.) αντέδρασαν στην απόφαση των δικαστών και εξομοίωσαν την περίπτωση του κατηγορουμένου Εφραίμ με τον Κύριο και τα πάθη Του, οποία βλασφημία!. Επειδή προφανώς οι εκκλησιαστικοί ηγέτες και παράγοντες δεν βρίσκουν κανένα μεμπτό στη συμπεριφορά και τη δράση του Ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου θα ήθελα να κάνω κι εγώ κάποιους παραλληλισμούς και να διακριβώσω κάποιες συμπεριφορές που απάδουν στην ιδιότητα του πιστού και μάλιστα Ηγουμένου της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με τον οποίο εξομοιώνουν τον κατηγορούμενο Εφραίμ οι υποστηριχτές του, όταν κάλεσε τους δώδεκα μαθητές του τους έδωσε κάποιες παραγγελίες . Μεταξύ των παραγγελιών αυτών τους είπε και τα εξής: «Μη αποκτήσετε χρυσά, ούτε αργυρά, ούτε χαλκά νομίσματα, τα οποία να φυλάττετε εις τας ζώνας σας>(Ματθαίος Ι.9) και παρακάτω «ούτε σάκκον ν' αποκτήσετε δια να βάζετε εις αυτόν ψωμί δια τον δρόμον, που θα κάνετε. Ούτε δύο υποκάμισα, ούτε υποδήματα, εκτός από τα πέδιλα, που θα φορείτε ,αλλ' ούτε και ράβδο. Σας είναι περιττά αυτά. Διότι είσθε εργάτες που εργάζεσθε δια την πνευματική ωφέλεια των ανθρώπων και ο εργάτης είναι δίκαιον να λαμβάνει την τροφή του από εκείνους δια τους οποίους μοχθεί.»(Ματθαίος Ι.10)
Κι ακόμη, ο Κύριος τον οποίο φέρονται να υπηρετούν οι συνεχιστές του έργου του, απευθύνετε στους μαθητές του και κατ' επέκταση στους διαδόχους τους και τους παραγγέλλει: « Μη μαζεύετε χάριν του εαυτού σας θησαυρούς επί της γης όπου ο σκόρος και η φθορά της σαπίλας ή της σκωρίας αφανίζουν τα αποθηκευμένα ήδη του πλούτου.» Ματθαίος Στ.19) και τέλος τους διαβεβαιώνει ότι ο Θεός προνοεί για τις ανάγκες τους λέγοντας του: «Διά τούτο λέγω υμίν, μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε ,μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε ουχί η ψυχή πλείον εστί της τροφής και το σώμα του ενδύματος;»
Έχουν καμιά σχέση τα παραγγέλματα του ιδρυτή της Εκκλησίας μας με τις συμπεριφορές του Εφραίμ και των πάσης φύσεως και κατηγορίας Εφραίμηδων; Απληστία, ηθική αυτουργία σε εγκλήματα, απάτες, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, έκδοση ψευδών βεβαιώσεων ανταλλαγές μιας λίμνης με ακίνητα αξίας δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Που είναι η εγκράτεια η αφιλοχρηματία και η ακτημοσύνη; Xρυσός, άργυρος, και χαλκός σε καταθέσεις εκατομμυρίων στις τράπεζες και σε παράκτιες εταιρείες.
Αν ο Ιησούς έρχονταν και έβλεπε τα χάλια των διαδόχων του και πως τηρούν τα παραγγέλματα του, θα άρπαζε το μαστίγιο και θα έβαζε στο κυνήγι πολλούς Εφραίμηδες. Δεν θα τους έκρινε απλώς προσωρινώς προφυλακιστέους αλλά αποδιοπομπαίους από τον αμπελώνα του.
Είναι ατυχείς οι εκφράσεις παραλληλισμού των παθημάτων του Εφραίμ με τα παθήματα του Κυρίου μας. Όσοι εκφράζονται μ' αυτές τις ατυχείς λέξεις θα πρέπει να ξαναδιαβάσουν τα κείμενα της Γραφής και να ζητήσουν έλεος μετανοούντες..
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Με τη δημιουργία του υλικού κόσμου συνυπάρχει και η έννοια του χώρου. Οι μεταβολές που συντελούνται στο χώρο δημιούργησαν την ανάγκη για ανακάλυψη της έννοιας του χρόνου.
Ο άνθρωπος από την εμφάνισή του στον πλανήτη σχετίζεται άμεσα με το χώρο που ζει, κινείται, αναπτύσσεται βιολογικά και πνευματικά και τέλος αφανίζεται. Αυτά ακριβώς τα στάδια της εξελικτικής του πορείας στη γη, τον υποχρέωσαν να ανακαλύψει και ταυτόχρονα να δημιουργήσει τον ημερολογιακό χρόνο, για να έχει τη δυνατότητα ελέγχου των εξελίξεων στο χώρο.
«Χρόνος και χώρος είναι τα όργανα με τα οποία ο Θεός πραγματοποιεί το πανταχού παρών του μέσα στον κόσμο και συλλαμβάνει ακαριαία τη ροή των πραγμάτων»(Νεύτων)
Δηλαδή ο Δημιουργός των πάντων είναι εκτός χώρου και χρόνου. Ο άνθρωπος σε μια συνεχή προσπάθεια ανά τους αιώνες κυριαρχείται από τη λαχτάρα να κατακτήσει τόσο το χώρο όσο και το χρόνο.
Σ’ αυτό το ανελέητο κυνήγι αναλίσκεται σ’ ένα αγώνα πολύεδρο και πολυεπίπεδο, χωρίς περιθώρια ψυχικής ηρεμίας, γαλήνης, αυτοσυγκέντρωσης και δημιουργικής ενδοσκόπησης.
Έρμαιο της φενάκης που αποκαλούμε καινούργιο χρόνο, ο άνθρωπος ,αυτάρεσκα επιθυμεί είτε να περιορίζει τις συνέπειές του, είτε να ελπίζει πως ο νέος, θα του προσφέρει κάτι το καινούργιο, κάτι το εντελώς διαφορετικό, κάτι που του λείπει και κάθε πρωτοχρονιά αυτή την προσδοκία του τη συνοδεύει κάθε με ευχές σε συγγενείς και φίλους.
Καινούργιος χρόνος στην ουσία δεν υπάρχει. Ο ονομαζόμενος καινούργιος είναι ανθρώπινο δημιούργημα, μια επινόηση σχεδιασμένη από τον ίδιο, με βάση τις περιοδικά επαναλαμβανόμες κινήσεις της γης γύρω από τον Ήλιο και τον άξονα της, με σκοπό την εξυπηρέτησή του.
Ο «Καινούργιος» χρόνος αποτελεί συνέχεια του προϋπάρχοντα. Η διαφορά έγκειται στο ότι τόσο στον άνθρωπο όσο και σ’ όλα τα έμβια όντα γίνονται αισθητά τα σημάδια των βιολογικών μεταβολών , όπως εμφανίζονται και αποτυπώνονται με την ενηλικίωση, το γήρας και το θάνατο.
Όμως ανεξάρτητα απ’ αυτή τη σκοπιά η δημιουργία της αίσθησης του νέου χρόνου λειτουργεί και ως επένδυση ελπίδας μίας νέας ζωής για τους νέους ανθρώπους και φυσικά κάποιες στιγμές περισυλλογής και σκεπτικισμού για το μεγαλύτερους στην ηλικία
Με τις εναλλαγές των ημερολογιακών ετών δίνεται στον άνθρωπο η ευκαιρία να κάνει σε τακτικά χρονικά διαστήματα τον απολογισμό του για το χρόνο που έφυγε και τον προγραμματισμό του για τη νέα χρονική περίοδο.
Αυτή η νοητική πράξη δεν έχει μόνο οικονομικό και διαχειριστικό περιεχόμενο έχει κι ένα χαρακτήρα αυτοκριτικής και αυτοελέγχου σε μια προσπάθεια βελτίωσης του «έσω» ανθρώπου.
Αυτή η εναλλαγή του χρόνου λειτουργεί σαν ένας σταθμός. Νέοι άνθρωποι γεννώνται και ξεκινούν την πορεία τους και κάποιοι άλλοι ήδη φθάνουν στον προορισμό τους και αποβιβάζονται.
Αυτή η προσωρινότητα παραμονής μας στο χώρο, δημιουργεί αντίστοιχα και την αίσθηση της προσωρινότητας και στο χρόνο.
Μας εντείνει την επιθυμία μας , το ταξίδι μέσα στο χώρο και το χρόνο να είναι και να γίνεται ευχάριστο και να μη το σκιάζουν γεγονότα που λειτουργούν ανασταλτικά για την ευτυχία μας.
Ευχή του ανθρώπου στο συνάνθρωπο κάθε Πρωτοχρονιά είναι να έχει υγεία, χαρά και ψυχική γαλήνη, προϋποθέσεις για ένα άνετο κι ανώδυνο ταξίδι μέσα στο χρόνο.
Για να έχει νόημα το ταξίδι μας στο τέρμα του σηματοδοτούμε και μια Ιθάκη εκείνη στην οποία αναφέρονται ανά τους αιώνες φιλόσοφοι και ιδρυτές θρησκειών.
Είναι η Ελπίδα. Είναι εντελώς αδύνατο να ζήσει ο άνθρωπος μέσα στο χρόνο χωρίς ελπίδα. Ενίοτε βέβαια παρουσιάζεται δύσπιστος και διστακτικός στην απόλυτη υιοθέτηση μεταφυσικών θεωρήσεων.
Για εκείνο που είναι βέβαιος είναι πως το περπάτημά του μέσα στο χώρο και στο χρόνο είναι περιορισμένο.
Βλέπει το αύριο να γίνεται παρόν και το παρόν να γίνεται χτες, κι αυτή η ρευστότητα τον επηρεάζει και τον προβληματίζει.
Για εκείνους που έχουν οξυμένη συνείδηση ευθύνης και χρέους η αλλαγή του χρόνου είναι μια μέρα βαριάς περισυλλογής και θλίψης για ένα ακόμη χρόνο που πέρασε, για ένα χρόνο που ακόμη «φορτώθηκαν στην πλάτη» ένας χρόνος που δεν ήταν επαρκής για την ολοκλήρωση των οραματισμών τους.
Είναι όμως και οι αισιόδοξοι που χαίρονται την κάθε στιγμή και η Πρωτοχρονιά αποτελεί γι’ αυτούς μια ακόμη αφετηρία χαράς και δημιουργίας.
Όσο ο άνθρωπος αγωνίζεται για την κατάκτηση του χρόνου και όσο επιτείνεται αυτός ο αγώνας τόσο η κατάκτηση γίνεται ένα άπιαστο όνειρο. Ο χρόνος παραμένει « ες αεί πανδαμάτωρ».
Η μόνη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος είναι να ταυτισθεί με το χρόνο μέσα στην αιωνιότητα.
Η βεβαιότητα μεταθανάτιας συνέχειας αποτελεί τη λύτρωση από την υπαρξιακή αγωνία του.
Με το νέο χρόνο, ο άνθρωπος ελπίζει να βρει τη γαλήνη που δεν του εξασφάλισε ο προηγούμενος .
Ελπίζει στη συμφιλίωση των λαών και στη συνεργασία τους. Ελπίζει σε επιτυχίες των επιστημόνων που θα καταπολεμήσουν τις νέες μάστιγες για τις οποίες δεν είναι τελείως άμοιρος ευθυνών.
Ελπίζει κι εύχεται για την Ειρήνη, την Αγάπη, τη συναδέλφωση…
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Ο άνθρωπος από την εμφάνισή του στον πλανήτη σχετίζεται άμεσα με το χώρο που ζει, κινείται, αναπτύσσεται βιολογικά και πνευματικά και τέλος αφανίζεται. Αυτά ακριβώς τα στάδια της εξελικτικής του πορείας στη γη, τον υποχρέωσαν να ανακαλύψει και ταυτόχρονα να δημιουργήσει τον ημερολογιακό χρόνο, για να έχει τη δυνατότητα ελέγχου των εξελίξεων στο χώρο.
«Χρόνος και χώρος είναι τα όργανα με τα οποία ο Θεός πραγματοποιεί το πανταχού παρών του μέσα στον κόσμο και συλλαμβάνει ακαριαία τη ροή των πραγμάτων»(Νεύτων)
Δηλαδή ο Δημιουργός των πάντων είναι εκτός χώρου και χρόνου. Ο άνθρωπος σε μια συνεχή προσπάθεια ανά τους αιώνες κυριαρχείται από τη λαχτάρα να κατακτήσει τόσο το χώρο όσο και το χρόνο.
Σ’ αυτό το ανελέητο κυνήγι αναλίσκεται σ’ ένα αγώνα πολύεδρο και πολυεπίπεδο, χωρίς περιθώρια ψυχικής ηρεμίας, γαλήνης, αυτοσυγκέντρωσης και δημιουργικής ενδοσκόπησης.
Έρμαιο της φενάκης που αποκαλούμε καινούργιο χρόνο, ο άνθρωπος ,αυτάρεσκα επιθυμεί είτε να περιορίζει τις συνέπειές του, είτε να ελπίζει πως ο νέος, θα του προσφέρει κάτι το καινούργιο, κάτι το εντελώς διαφορετικό, κάτι που του λείπει και κάθε πρωτοχρονιά αυτή την προσδοκία του τη συνοδεύει κάθε με ευχές σε συγγενείς και φίλους.
Καινούργιος χρόνος στην ουσία δεν υπάρχει. Ο ονομαζόμενος καινούργιος είναι ανθρώπινο δημιούργημα, μια επινόηση σχεδιασμένη από τον ίδιο, με βάση τις περιοδικά επαναλαμβανόμες κινήσεις της γης γύρω από τον Ήλιο και τον άξονα της, με σκοπό την εξυπηρέτησή του.
Ο «Καινούργιος» χρόνος αποτελεί συνέχεια του προϋπάρχοντα. Η διαφορά έγκειται στο ότι τόσο στον άνθρωπο όσο και σ’ όλα τα έμβια όντα γίνονται αισθητά τα σημάδια των βιολογικών μεταβολών , όπως εμφανίζονται και αποτυπώνονται με την ενηλικίωση, το γήρας και το θάνατο.
Όμως ανεξάρτητα απ’ αυτή τη σκοπιά η δημιουργία της αίσθησης του νέου χρόνου λειτουργεί και ως επένδυση ελπίδας μίας νέας ζωής για τους νέους ανθρώπους και φυσικά κάποιες στιγμές περισυλλογής και σκεπτικισμού για το μεγαλύτερους στην ηλικία
Με τις εναλλαγές των ημερολογιακών ετών δίνεται στον άνθρωπο η ευκαιρία να κάνει σε τακτικά χρονικά διαστήματα τον απολογισμό του για το χρόνο που έφυγε και τον προγραμματισμό του για τη νέα χρονική περίοδο.
Αυτή η νοητική πράξη δεν έχει μόνο οικονομικό και διαχειριστικό περιεχόμενο έχει κι ένα χαρακτήρα αυτοκριτικής και αυτοελέγχου σε μια προσπάθεια βελτίωσης του «έσω» ανθρώπου.
Αυτή η εναλλαγή του χρόνου λειτουργεί σαν ένας σταθμός. Νέοι άνθρωποι γεννώνται και ξεκινούν την πορεία τους και κάποιοι άλλοι ήδη φθάνουν στον προορισμό τους και αποβιβάζονται.
Αυτή η προσωρινότητα παραμονής μας στο χώρο, δημιουργεί αντίστοιχα και την αίσθηση της προσωρινότητας και στο χρόνο.
Μας εντείνει την επιθυμία μας , το ταξίδι μέσα στο χώρο και το χρόνο να είναι και να γίνεται ευχάριστο και να μη το σκιάζουν γεγονότα που λειτουργούν ανασταλτικά για την ευτυχία μας.
Ευχή του ανθρώπου στο συνάνθρωπο κάθε Πρωτοχρονιά είναι να έχει υγεία, χαρά και ψυχική γαλήνη, προϋποθέσεις για ένα άνετο κι ανώδυνο ταξίδι μέσα στο χρόνο.
Για να έχει νόημα το ταξίδι μας στο τέρμα του σηματοδοτούμε και μια Ιθάκη εκείνη στην οποία αναφέρονται ανά τους αιώνες φιλόσοφοι και ιδρυτές θρησκειών.
Είναι η Ελπίδα. Είναι εντελώς αδύνατο να ζήσει ο άνθρωπος μέσα στο χρόνο χωρίς ελπίδα. Ενίοτε βέβαια παρουσιάζεται δύσπιστος και διστακτικός στην απόλυτη υιοθέτηση μεταφυσικών θεωρήσεων.
Για εκείνο που είναι βέβαιος είναι πως το περπάτημά του μέσα στο χώρο και στο χρόνο είναι περιορισμένο.
Βλέπει το αύριο να γίνεται παρόν και το παρόν να γίνεται χτες, κι αυτή η ρευστότητα τον επηρεάζει και τον προβληματίζει.
Για εκείνους που έχουν οξυμένη συνείδηση ευθύνης και χρέους η αλλαγή του χρόνου είναι μια μέρα βαριάς περισυλλογής και θλίψης για ένα ακόμη χρόνο που πέρασε, για ένα χρόνο που ακόμη «φορτώθηκαν στην πλάτη» ένας χρόνος που δεν ήταν επαρκής για την ολοκλήρωση των οραματισμών τους.
Είναι όμως και οι αισιόδοξοι που χαίρονται την κάθε στιγμή και η Πρωτοχρονιά αποτελεί γι’ αυτούς μια ακόμη αφετηρία χαράς και δημιουργίας.
Όσο ο άνθρωπος αγωνίζεται για την κατάκτηση του χρόνου και όσο επιτείνεται αυτός ο αγώνας τόσο η κατάκτηση γίνεται ένα άπιαστο όνειρο. Ο χρόνος παραμένει « ες αεί πανδαμάτωρ».
Η μόνη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος είναι να ταυτισθεί με το χρόνο μέσα στην αιωνιότητα.
Η βεβαιότητα μεταθανάτιας συνέχειας αποτελεί τη λύτρωση από την υπαρξιακή αγωνία του.
Με το νέο χρόνο, ο άνθρωπος ελπίζει να βρει τη γαλήνη που δεν του εξασφάλισε ο προηγούμενος .
Ελπίζει στη συμφιλίωση των λαών και στη συνεργασία τους. Ελπίζει σε επιτυχίες των επιστημόνων που θα καταπολεμήσουν τις νέες μάστιγες για τις οποίες δεν είναι τελείως άμοιρος ευθυνών.
Ελπίζει κι εύχεται για την Ειρήνη, την Αγάπη, τη συναδέλφωση…
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑΝΝΗ ΓΑΛΑΝΟΥ:ΠΑΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
ΠΑΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Στον συγγραφέα της Πάτρας
Λεων. Μαργαρίτη
Πρόεδρο της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδας
Ώρα καθόμουνα σε κείνο το σκαμνί.
Η θάλασσα μπροστά μου ήσυχη.
Και πέρα τα βουνά του Μοριά μεσ’ τη μελαγχολία τυλιγμένα.
Γεμάτος σύννεφα ο ουρανός.
Σταχτιά όλα. Η θάλασσα.
Και μέσα στα σύννεφα χαμένος η ήλιος.
΄Ήρθα εδώ να αλλάξω λίγο,
να ξεχάσω λίγο τη μοναξιά μου.
Που να τη βρεις τη δύναμη να προχωρείς στα όνειρά σου.
Δεν είσαι και από σίδερο.
Τόσα θυμάσαι, τόσα σου φράζουν το δρόμο κάθε μέρα.
Κι’ είναι ωραία εδώ.
΄Έχει και τούτη η πολιτεία τις ομορφιές της.
Μύριζαν τα ξερόχορτα.
Είχε μια μυρουδιά ο αέρας.
Τα πεύκα ανάδιναν το άρωμα τους.
΄Έβρεχε το βράδυ.
Κι είχαν μια μεγαλχολία όλα που με κατάκλυζε.
Όλα αλλάζουν έλεγα.
Αυτό είναι η ζωή.
Τι να ζητάς.
Τα χρυσά δειλινά τώρα.
Πάει το καλοκαίρι..
6-9-1999
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΛΑΝΟΣ
Από τη συλλογή ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΑΙΔΩΝ Αθήνα 1999 Σελ.64-65
Στον συγγραφέα της Πάτρας
Λεων. Μαργαρίτη
Πρόεδρο της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδας
Ώρα καθόμουνα σε κείνο το σκαμνί.
Η θάλασσα μπροστά μου ήσυχη.
Και πέρα τα βουνά του Μοριά μεσ’ τη μελαγχολία τυλιγμένα.
Γεμάτος σύννεφα ο ουρανός.
Σταχτιά όλα. Η θάλασσα.
Και μέσα στα σύννεφα χαμένος η ήλιος.
΄Ήρθα εδώ να αλλάξω λίγο,
να ξεχάσω λίγο τη μοναξιά μου.
Που να τη βρεις τη δύναμη να προχωρείς στα όνειρά σου.
Δεν είσαι και από σίδερο.
Τόσα θυμάσαι, τόσα σου φράζουν το δρόμο κάθε μέρα.
Κι’ είναι ωραία εδώ.
΄Έχει και τούτη η πολιτεία τις ομορφιές της.
Μύριζαν τα ξερόχορτα.
Είχε μια μυρουδιά ο αέρας.
Τα πεύκα ανάδιναν το άρωμα τους.
΄Έβρεχε το βράδυ.
Κι είχαν μια μεγαλχολία όλα που με κατάκλυζε.
Όλα αλλάζουν έλεγα.
Αυτό είναι η ζωή.
Τι να ζητάς.
Τα χρυσά δειλινά τώρα.
Πάει το καλοκαίρι..
6-9-1999
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΛΑΝΟΣ
Από τη συλλογή ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΑΙΔΩΝ Αθήνα 1999 Σελ.64-65
ΣΤΕΡΝΟ ΑΝΤΙΟ ΣΤΗ ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ
Για τα Ιλίσια πεδία αναχώρησε σε ηλικία μόλις 50 ετών η γνωστή σκηνοθέτις Λουκία Ρικάκη. Η φίλη μας Λουκία το τελευταίο χρονικό διάστημα αντιμετώπισε με γενναιότητα και περίσσιο θάρρος τη μάστιγα της εποχής μας τον καρκίνο από τον οποίο έπασχε. Γεννήθηκε το 1961 στον Πειραιά και σπούδασε Iστορία Tέχνης, Kινηματογράφο, Γραφικές Tέχνες και Φωτογραφία στο Dartington College of Arts στην Aγγλία. Eργάστηκε στο Συμβούλιο της Eυρώπης στο Στρασβούργο και στο Yπουργείο Περιβάλλοντος της Δανίας ως υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων.
Tο 1982 επέστρεψε στην Eλλάδα και ίδρυσε την εταιρεία ORAMA FILMS, μια από τις καθιερωμένες εταιρείες παραγωγής θεατρικών παραστάσεων και ποιοτικών ταινιών για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, Το 2000 ίδρυσε την εταιρεία TRICKY TRICK FILMS. Tο 1996 ίδρυσε και διεύθυνε τις δύο θεατρικές σκηνές του Θεάτρου "104 - Kέντρο Λόγου και Tέχνης" και το ελληνικό Comedy Club στην Αιόλου 48-50.Δίδαξε ηθοποιούς στο «Εργαστήρι» του Βασίλη Διαμαντόπουλου και στα σεμινάρια του οίκου Christies στην Ελλάδα. Ήταν μέλος της επιτροπής εκπαίδευσης European Youth Forum και διατέλεσε υπεύθυνη κινηματογράφου σε σεμινάρια εκπαιδευτικών του προγράμματος MEΛINA 2000.
Η κηδεία της θα γίνει την Παρασκευή. Η ιδία είχε ζητήσει να μην γίνουν καταθέσεις στεφάνων, αλλά δωρεές σε Ιδρύματα.
.
Tο 1982 επέστρεψε στην Eλλάδα και ίδρυσε την εταιρεία ORAMA FILMS, μια από τις καθιερωμένες εταιρείες παραγωγής θεατρικών παραστάσεων και ποιοτικών ταινιών για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, Το 2000 ίδρυσε την εταιρεία TRICKY TRICK FILMS. Tο 1996 ίδρυσε και διεύθυνε τις δύο θεατρικές σκηνές του Θεάτρου "104 - Kέντρο Λόγου και Tέχνης" και το ελληνικό Comedy Club στην Αιόλου 48-50.Δίδαξε ηθοποιούς στο «Εργαστήρι» του Βασίλη Διαμαντόπουλου και στα σεμινάρια του οίκου Christies στην Ελλάδα. Ήταν μέλος της επιτροπής εκπαίδευσης European Youth Forum και διατέλεσε υπεύθυνη κινηματογράφου σε σεμινάρια εκπαιδευτικών του προγράμματος MEΛINA 2000.
Η κηδεία της θα γίνει την Παρασκευή. Η ιδία είχε ζητήσει να μην γίνουν καταθέσεις στεφάνων, αλλά δωρεές σε Ιδρύματα.
.
Σ' ΑΝΑΖΗΤΩ
Σ’ αναζητώ στους δρόμους,
Στους σταθμούς των τρένων,
στα λιμάνια,
στα πλοία που έρχονται και φεύγουν,
στα αεροδρόμια,
στις αφίξεις κι αναχωρήσεις,
στα μπαρ, τις καφετέριες, τις ταβέρνες.
Σ΄ αναζητώ στους καπνούς των τσιγάρων
στις ομίχλες του πρωινού,
στα σκοτάδια της νύχτας,
στους φωτισμένους δρόμους
στις πίστες ενός τρελού καρναβαλιού,
στα πρόσωπα των γυναικών που χορεύουν,
στα κρυμμένα πρόσωπα των ντόμινο.
Σ’ αναζητώ στο φωτεινό δικό σου πρόσωπο,
τα δικά σου γκριζοπράσινα μάτια,
αναζητώ το δικό σου μελαγχολικό βλέμμα,
για ν’ αποθέσω τη χαρά της ανάμνησης,
για να σου δώσω το θησαυρό μιας ζωής...
ΙΩΝ ΛΕΥΚΙΟΣ
.
Στους σταθμούς των τρένων,
στα λιμάνια,
στα πλοία που έρχονται και φεύγουν,
στα αεροδρόμια,
στις αφίξεις κι αναχωρήσεις,
στα μπαρ, τις καφετέριες, τις ταβέρνες.
Σ΄ αναζητώ στους καπνούς των τσιγάρων
στις ομίχλες του πρωινού,
στα σκοτάδια της νύχτας,
στους φωτισμένους δρόμους
στις πίστες ενός τρελού καρναβαλιού,
στα πρόσωπα των γυναικών που χορεύουν,
στα κρυμμένα πρόσωπα των ντόμινο.
Σ’ αναζητώ στο φωτεινό δικό σου πρόσωπο,
τα δικά σου γκριζοπράσινα μάτια,
αναζητώ το δικό σου μελαγχολικό βλέμμα,
για ν’ αποθέσω τη χαρά της ανάμνησης,
για να σου δώσω το θησαυρό μιας ζωής...
ΙΩΝ ΛΕΥΚΙΟΣ
.
ΠΟΙΗΣΗ ΜΑΝΤΩΣ ΚΑΤΣΟΥΛΟΥ-ΖΟΛΩΤΑ
ΠΑΤΡΑ
Στον Λεωνίδα Μαργαρίτη
Λούζεσαι, Νύμφη, την αυγή, το δειλινό
στον σμαραγδένιο κόλπο του Πατραϊκού.
Στα Ψηλαλώνια σου ο ήλιος λημεριάζει
τον πρώτο στέλνοντας θερμό χαιρετισμό
στο κάστρο σου, την ώρα που μεσημεριάζει.
Κόρη των Αχαιών, και του Χελμού ερωμένη,
Παίζεις κρυμμένη στων δρόμων τις καμάρες,
Στης ομορφιάς τα’ αρχαία πέπλα τυλιγμένη.
Γιασεμιά κι αλόη, δεντρολίβανα, μουριές
Σ’ άφησε κληρονομά η μάνα σου η Αρόη…
Στους φοίνικες πέρα της Πλατείας Όλγας
Η θύμηση μου δέρνεται-καημός της φλόγας
Που καίγεται, που καίει στης μνήμης το κατώι.
Μάρτιος 1962
Μαντώ Κατσουλού-Ζολώτα
Από τη συλλογή «Στίχοι στη Φεγγαράδα»
Πειραιάς 2007
Στον Λεωνίδα Μαργαρίτη
Λούζεσαι, Νύμφη, την αυγή, το δειλινό
στον σμαραγδένιο κόλπο του Πατραϊκού.
Στα Ψηλαλώνια σου ο ήλιος λημεριάζει
τον πρώτο στέλνοντας θερμό χαιρετισμό
στο κάστρο σου, την ώρα που μεσημεριάζει.
Κόρη των Αχαιών, και του Χελμού ερωμένη,
Παίζεις κρυμμένη στων δρόμων τις καμάρες,
Στης ομορφιάς τα’ αρχαία πέπλα τυλιγμένη.
Γιασεμιά κι αλόη, δεντρολίβανα, μουριές
Σ’ άφησε κληρονομά η μάνα σου η Αρόη…
Στους φοίνικες πέρα της Πλατείας Όλγας
Η θύμηση μου δέρνεται-καημός της φλόγας
Που καίγεται, που καίει στης μνήμης το κατώι.
Μάρτιος 1962
Μαντώ Κατσουλού-Ζολώτα
Από τη συλλογή «Στίχοι στη Φεγγαράδα»
Πειραιάς 2007
ΓΙΩΡΓΟΥ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: «ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ» Ποίηση. Πάτρα 2010
ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
Γράφει η Λίτσα Δαμουλή-Φίλια
Δρ.Φ. Διδάσκουσα Λογοτεχνία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο
ΓΙΩΡΓΟΥ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: «ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ» Ποίηση. Πάτρα 2010
Σε χρώματα του δειλινού όταν συντελείται η μυσταγωγία της φύσης γίνεται και η συνάντηση της ποίησης του Γιώργου Λ. Μαργαρίτη με τους αναγνώστες.
Η ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Πάτρα.
Δειλινό, ώρα μυστηριακή για τη φύση αλλά και για την ποίηση. Ευκαιρία να σκεφθούμε επιτέλους ποιητικά να ξεφύγουμε από τα πρακτικά, τα πεζά και καθημερινά, αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα στον Πατραϊκό μέσα από τους στίχους του ποιητή μας.
Μυσταγωγία και έρωτας ταυτίζονται στη γραφή του Μαργαρίτη . Στο Ποίημα του «Εραστές» γράφει:
«…Παντοκρατορία συναισθημάτων
πλημμυρίζουν
τις δεξαμενές της απόλαυσης
της γεννημένης ανίκητης
εκστατικής μαγείας
του συμπλέγματος των σωμάτων
που στο άγγιγμα σπάνε το φράγμα της μοίρας
κολυμπώντας στο άβατο ιερό
αθάνατο νερό.»
Τι συμβολίζει η θάλασσα στο εξώφυλλο του βιβλίου του Γιώργου Μαργαρίτη; Το ερώτημα ρητορικό. Η θάλασσα παραπέμπει στη γυναίκα στο «αθάνατο νερό» στο γνωστό «πυρ-γυνή και… θάλασσα»
Τι είναι έρωτας Μυσταγωγία ,ιερή στιγμή και συνεύρεση, συνένωση δύο ανθρώπων που αφέθηκαν και θέλησαν να ζήσουν αυτό το μυστήριο, σαν το ζευγάρι που ζωγράφισε η Χρυσαλένια Μαργαρίτη στο εξώφυλλο.
Οι εραστές για τον ποιητή είναι «ικέτες» (σελ.8) που έχουν δεχτεί «το ερωτικό χρίσμα» και «κοινωνούν» τον έρωτα. Γράφει στο ποίημα «Αστρικά πεδία»(σελ.9)
«Κοινώνησα
βυθίζοντας στο λιόγερμα
το άπειρο σώμα του,
μες του πελάου μου τα σωθικά
τα τρίσβαθα…»
Ποιος αληθινός ποιητής ανά τους αιώνες στην Παγκόσμια Λογοτεχνία δεν ύμνησε τον έρωτα;
Ο Γιώργος Μαργαρίτης βρίσκεται εδώ στην καλύτερή του δημιουργική ώρα.
Ώριμος λεκτικά ο στίχος του, δοξάζει τον έρωτα και την παντοδυναμία του. Ο έρωτας έτσι όπως τον ξέρουν οι ΄Έλληνες από τα κείμενα της Αρχαιότητας,
«Στού έρωτα το αδράχτι»(σελ.15) γράφει:
«Πλησίασε του έρωτα το αδράχτι
και πλέξε της καρδιάς μου τον ιστό
σαν κάποιο δίχτυ στης θάλασσας τα βάθη
και σαν τραγούδι μιας σειρήνας μαγικό.»
Η τυχερή ώρα της ποιητικής έμπνευσης και της δημιουργίας μοιάζει με το carousel των παιδικών χρόνων, ένα ταξίδι κυκλικό πάνω σε επιχρυσωμένα φωτισμένα αλογάκια.
«Ωδή στον έρωτα» είναι η ποίηση του Γιώργου Μαργαρίτη. Επικαλείται τον έρωτα σαν τους αρχαίους λυρικούς μας Σαπφώ και Αλκαίο(σελ.37)
«Έρωτα ανείπωτε
αθάνατη πηγή
των πάντων
δίπολε
και εκατόμορφε
που οδηγείς
στο δίχτυ σου
τα θύματα του πάθους
με τι σοφία άραγε
σε έπλασε το ένα;»
Από πού πηγάζει ο Έρωτας και που πηγαίνει όταν χάνεται «Έρωτα γεννήτορα /του μέλλοντος /υιέ της Ειμαρμένης» (σελ.38)
Κανείς δεν απάντησε έως τώρα στο ερώτημα αυτό του ποιητή. ΄Όλοι βολευτήκαμε με τη λέξη μοίρα, ειμαρμένη.
Τι είναι ο έρωτας;
«κορίτσι που γυρίζει στους δρόμους
και κρατάει στο χέρι
εκείνα τα σπίρτα
που θα ανάψουν
τη μεγάλη φωτιά» (σελ.39)
Πάθος είναι ο έρωτας και έρχεται τυχαία. Πάντως σε κάθε περίπτωση ο ερωτευμένος αισθάνεται πάνοπλος πάνω στο άρμα σαν την Έλλη, γράφει ο ποιητής(σελ.40)
Ο ερωτευμένος είναι αιθεροβάμονας ,αυτός που περπατάει «στους ατραπούς των άστρων»(σελ.40)
Έτσι είναι και ήταν πάντα με τους ερωτευμένους όλων των εποχών, ζούσαν μια μυσταγωγία…
Μέσα από την ποίηση του Γιώργου Λ. Μαργαρίτη ζήσαμε μια ποιητική μυσταγωγία κι εμείς.
Γράφει η Λίτσα Δαμουλή-Φίλια
Δρ.Φ. Διδάσκουσα Λογοτεχνία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο
ΓΙΩΡΓΟΥ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: «ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ» Ποίηση. Πάτρα 2010
Σε χρώματα του δειλινού όταν συντελείται η μυσταγωγία της φύσης γίνεται και η συνάντηση της ποίησης του Γιώργου Λ. Μαργαρίτη με τους αναγνώστες.
Η ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Πάτρα.
Δειλινό, ώρα μυστηριακή για τη φύση αλλά και για την ποίηση. Ευκαιρία να σκεφθούμε επιτέλους ποιητικά να ξεφύγουμε από τα πρακτικά, τα πεζά και καθημερινά, αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα στον Πατραϊκό μέσα από τους στίχους του ποιητή μας.
Μυσταγωγία και έρωτας ταυτίζονται στη γραφή του Μαργαρίτη . Στο Ποίημα του «Εραστές» γράφει:
«…Παντοκρατορία συναισθημάτων
πλημμυρίζουν
τις δεξαμενές της απόλαυσης
της γεννημένης ανίκητης
εκστατικής μαγείας
του συμπλέγματος των σωμάτων
που στο άγγιγμα σπάνε το φράγμα της μοίρας
κολυμπώντας στο άβατο ιερό
αθάνατο νερό.»
Τι συμβολίζει η θάλασσα στο εξώφυλλο του βιβλίου του Γιώργου Μαργαρίτη; Το ερώτημα ρητορικό. Η θάλασσα παραπέμπει στη γυναίκα στο «αθάνατο νερό» στο γνωστό «πυρ-γυνή και… θάλασσα»
Τι είναι έρωτας Μυσταγωγία ,ιερή στιγμή και συνεύρεση, συνένωση δύο ανθρώπων που αφέθηκαν και θέλησαν να ζήσουν αυτό το μυστήριο, σαν το ζευγάρι που ζωγράφισε η Χρυσαλένια Μαργαρίτη στο εξώφυλλο.
Οι εραστές για τον ποιητή είναι «ικέτες» (σελ.8) που έχουν δεχτεί «το ερωτικό χρίσμα» και «κοινωνούν» τον έρωτα. Γράφει στο ποίημα «Αστρικά πεδία»(σελ.9)
«Κοινώνησα
βυθίζοντας στο λιόγερμα
το άπειρο σώμα του,
μες του πελάου μου τα σωθικά
τα τρίσβαθα…»
Ποιος αληθινός ποιητής ανά τους αιώνες στην Παγκόσμια Λογοτεχνία δεν ύμνησε τον έρωτα;
Ο Γιώργος Μαργαρίτης βρίσκεται εδώ στην καλύτερή του δημιουργική ώρα.
Ώριμος λεκτικά ο στίχος του, δοξάζει τον έρωτα και την παντοδυναμία του. Ο έρωτας έτσι όπως τον ξέρουν οι ΄Έλληνες από τα κείμενα της Αρχαιότητας,
«Στού έρωτα το αδράχτι»(σελ.15) γράφει:
«Πλησίασε του έρωτα το αδράχτι
και πλέξε της καρδιάς μου τον ιστό
σαν κάποιο δίχτυ στης θάλασσας τα βάθη
και σαν τραγούδι μιας σειρήνας μαγικό.»
Η τυχερή ώρα της ποιητικής έμπνευσης και της δημιουργίας μοιάζει με το carousel των παιδικών χρόνων, ένα ταξίδι κυκλικό πάνω σε επιχρυσωμένα φωτισμένα αλογάκια.
«Ωδή στον έρωτα» είναι η ποίηση του Γιώργου Μαργαρίτη. Επικαλείται τον έρωτα σαν τους αρχαίους λυρικούς μας Σαπφώ και Αλκαίο(σελ.37)
«Έρωτα ανείπωτε
αθάνατη πηγή
των πάντων
δίπολε
και εκατόμορφε
που οδηγείς
στο δίχτυ σου
τα θύματα του πάθους
με τι σοφία άραγε
σε έπλασε το ένα;»
Από πού πηγάζει ο Έρωτας και που πηγαίνει όταν χάνεται «Έρωτα γεννήτορα /του μέλλοντος /υιέ της Ειμαρμένης» (σελ.38)
Κανείς δεν απάντησε έως τώρα στο ερώτημα αυτό του ποιητή. ΄Όλοι βολευτήκαμε με τη λέξη μοίρα, ειμαρμένη.
Τι είναι ο έρωτας;
«κορίτσι που γυρίζει στους δρόμους
και κρατάει στο χέρι
εκείνα τα σπίρτα
που θα ανάψουν
τη μεγάλη φωτιά» (σελ.39)
Πάθος είναι ο έρωτας και έρχεται τυχαία. Πάντως σε κάθε περίπτωση ο ερωτευμένος αισθάνεται πάνοπλος πάνω στο άρμα σαν την Έλλη, γράφει ο ποιητής(σελ.40)
Ο ερωτευμένος είναι αιθεροβάμονας ,αυτός που περπατάει «στους ατραπούς των άστρων»(σελ.40)
Έτσι είναι και ήταν πάντα με τους ερωτευμένους όλων των εποχών, ζούσαν μια μυσταγωγία…
Μέσα από την ποίηση του Γιώργου Λ. Μαργαρίτη ζήσαμε μια ποιητική μυσταγωγία κι εμείς.
ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ… ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΕ ΚΑΝΕΙΣ !!!
ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ… ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΕ ΚΑΝΕΙΣ !!!
Γιώργος Χατζιδάκης
(εμπνευσμένο από ένα ποίημα του Μπ.Μπρεχτ)
Πρώτα ήρθαν οι Αλβανοί
Και πήραν τις δουλειές των χτιστών και των εργατών της γης
Κι εγώ, που δεν ήμουν τίποτα από τα δυό, είπα: Καλά είναι
Γίνονται και οι δουλειές φθηνότερα
Και μετά άρχισαν να κλέβουν τα σπίτια στα χωριά
Αλλά εγώ, που δεν έχω σπίτι σε χωριό, είπα δεν πειράζει
Τι κι αν μας μισούν, κι αν δεν συνυπογράφουν ΑΟΖ,
Τι κι αν έδωσαν τον Αυλώνα ΜΑΣ στον προαιώνιο εχθρό για να ελλιμενίζει το Στόλο του στα νώτα μας και να μας χτυπήσει πισώπλατα; Ας είμαστε ανοιχτόμυαλοι
Κι αυτά το ΟΥΚ και το Λιμενικό, όλοι Φασίστες είναι. Μα συνθήματα ήταν αυτά στην παρέλαση; Εκθέτουν τη χώρα διεθνώς! Πώς; Οι Αλβανοί γράφουν στα σχολικά τους βιβλία για Τσαμουριά και Μεγάλη (Φυσική) Αλβανία; Σιγά μην πέσουμε στο επίπεδό τους! Εμείς είμαστε Ελευθεριακοί!!!
Μετά ήρθαν οι Μαύροι
Και άρχισαν πουλώντας CDs και DVDs πειρατικά, καταστρέφοντας τα μαγαζιά
Κι εγώ, που δεν είχα videoclub ή δισκοπωλείο, είπα: Δεν πειράζει
Αγόραζα και κανένα πειρατικό που και που
Κι έκανα και το μάγκα στην παρέα παζαρεύοντας (άσχετα που τα μισά δεν «παίζανε»)
Και φέρανε πρέζα με AIDS και εξαπλασιάστηκαν τα κρούσματα στους εξαρτημένους
Αλλά εγώ, που εξαρτώμαι μόνο από τα λεφτά, είπα και τι έγινε
Βγαίνουν από τη μέση τα πρεζόνια
Αργότερα ήρθαν οι Κινέζοι
Και έφεραν ρούχα φτηνά και παράνομα και ρήμαξαν τις βιοτεχνίες και τα μαγαζιά
Κι εγώ, που φοράω μόνο ξένα επώνυμα, είπα άσε τη φτωχολογιά να ντυθεί φτηνά
Και τι με νοιάζει που η Ιταλική Μαφία είναι από πίσω
Ή μπας κι έχω φυτείες βαμβάκι και θα χάσω έσοδα;
Κάπου τότε ήρθαν οι Ρουμάνοι
Κλέφτες με ακροβατική δεινότητα που έμπαιναν και στα πιο ψηλά σπίτια
Αλλά αγόρασα συναγερμούς και πόρτες ασφαλείας και χρηματοκιβώτιο
Και είπα: Άσε τους χαζούς να ανησυχούν
Και θαύμαζα πώς σκαρφαλώνανε τόσο ψηλά κάθε που έκλεβαν γνωστό μου
Μαζί ήρθαν και οι Ανατολικιές
Και οι νέες κι όμορφες έγιναν πουτάνες και οι γριές γηροκομούσαν
Και γ@μήσ@με, εγώ κι οι φίλοι μου, μ@@@ που δεν βλέπαμε ούτε στα όνειρά μας
Και οι συνταξιούχοι χήροι παντρεύτηκαν με δέλεαρ τη σύνταξή τους
Και οι αναλογιστικές μελέτες των ταμείων τινάχτηκαν στον αέρα
Αλλά είπα: Ας είναι καλά η ιδιωτική ασφάλεια, δεν έχω ν’ ανησυχώ
Κι αντί να υπάρχουν οργανωμένα και νόμιμα γηροκομεία,
Όπου οι γέροι θα ζούσαν παρέα με επιστημονική φροντίδα
Οι φίλοι μου τους άφησαν απομονωμένους με γηροκόμες που τους κλέβουν
Και είπα: Καλύτερα, ας μείνουν στα σπίτια τους
Ήρθαν όμως και οι Γεωργιανοί κι οι Ρώσοι
Ανήλεοι εγκληματίες, για τους οποίους η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά αξία
Και πρώτα πήραν τον έλεγχο της νύχτας και την προστασία
Και οι φυλακές έγιναν το φέουδό τους και τα Καλάσνικωφ καθημερινότητα
Αλλά εμένα τι με νοιάζει; Μήπως έχω νυχτομάγαζο;
Ας φροντίσει η Αστυνομία, τζάμπα (δεν) πληρώνω φόρους;;;
Και οι Πολωνές και οι Ουκρανές
Γίναν καθαρίστριες και υπηρέτριες και ξέμαθα να βάζω πλυντήριο και να σιδερώνω
Και η γυναίκα μου κάνει μανικιούρ κάθε εβδομάδα, οπότε γιατί να τα χαλάει;
Ούτως ή άλλως άμα δεν της έχω «γυναίκα» να καθαρίζει, κουράζεται και τσαντίζεται
Ενώ τώρα είναι ξεκούραστη από το άραγμα όλη μέρα στον καναπέ
Πώς πληρώνω; Εννοείται μαύρα, τρελός είμαι να μου βάλουν τεκμήριο;
Και η Ελλάδα έγινε ένα απέραντο Εργοτάξιο
Κι αντί να ανακαινιστούν τα παλιά, ωραία κτήρια, χτίζονταν ολοένα καινούρια
Και η Αθήνα απλώθηκε σα ροχάλα στο πρόσωπο της Αττικής
Και τινάχτηκε στον αέρα κάθε αστικός προγραμματισμός
Και χρειάστηκαν νέες γραμμές ΜιΜιΜι και ηλεκτροδότησης και υδροδότησης και αποχέτευσης και ΟΤΕ
Αλλά έχουμε μεγαλύτερα σπίτια και επιτέλους γίναμε «Όπως Αμερική»
Και κονομήσανε χοντρά οι εργολάβοι που χρησιμοποιούσαν ανασφάλιστο προσωπικό και φοροδιέφευγαν
Αρκετά αργότερα έφτασαν οι ΑφγανοΠακιστανοΜπαγκλαντεσιανοί
Καιρός ήταν γιατί οι Αλβανοί είχαν ακριβύνει πολύ
Άσε που σήκωναν κεφάλι και αγόραζαν και ακίνητα και γίνονταν κι εργολάβοι
Και τα σχολεία είχαν γεμίσει Ανατολικάκια (αλλά εγώ το δικό μου σε ιδιωτικό…)
Αυτοί μας έφεραν Ελονοσία (που είχε εκριζωθεί το 1973) και Ηπατίτιδες
Αλλά εγώ καίω ΚΑΤΟΛ όλη μέρα και βάζω ΑΟΥΤΑΝ και δε κινδυνεύω
Κι εμβολιάστηκα (πάντα Δημοσία Δαπάνη – τζάμπα εισφοροδιαφεύγω…)
Αυτοί κυττάνε τις γυναίκες μας σαν πουτάνες, γιατί δε φοράνε χιτζάμπ
Και κλέβουν τσάντες στο δρόμο και μέσα από τ’ αυτοκίνητα
Και χτυπάνε αλύπητα ηλικιωμένους και γυναίκες και κλέβουν τα κοσμήματα σκίζοντάς τους τα αυτιά και τα μούτρα
Κι είπα στη γυναίκα μου: Δε θα φοράς κοσμήματα και αντί για τσάντα θα φορά κατάσαρκα τα χρήματα και καλύτερα να κινούμαστε μόνο με πλαστικό χρήμα. Τι πειράζει που έτσι θα παρακολουθείται κάθε αγορά μας; Είμαστε όμως ασφαλέστεροι
Μετά ήρθαν κι αυτοί από το Μαγκρέμπ
Και η Αραβική «Άνοιξη» γέμισε με τους καρπούς της την Ελλάδα (ας είναι καλά οι Τούρκοι δουλέμποροι που έβγαλαν πάνω από 20 ΔΙΣ ευρώ από όσους μας ξερνάνε)
Κι αυτοί είναι χειρότεροι από όλους τους άλλους, γιατί είναι και φανατικοί Μουσουλμάνοι και απαίτησαν και Τζαμί στην Αθήνα, 200 χρόνια μετά που ξεφορτωθήκαμε το βδέλυγμα
Αλλά εγώ, που δεν έχω πατήσει Εκκλησία 25 χρόνια τώρα, είπα: Τι διαόλο; Φτιάξτε τους ένα Τζαμί να προσεύχονται στο θεό τους που ζητάει τη σφαγή των αλλόθρησκων… Εμείς ας είμαστε ανοικτόμυαλοι!!!
Και οι Γύφτοι όλης της Ευρώπης μαζεύτηκαν εδώ
Διωγμένοι από τις οργανωμένες χώρες, που αναγνωρίζουν τη γάγγραινα και την κόβουν
Και πήραν τον έλεγχο των χωματερών και έστησαν παράνομα παζάρια
Και κλέβουν ζώα και ρήμαξαν τα μέταλλα και τα καλώδια της ΔΕΗ
Και το ρεύμα κόβεται στα χωριά κάθε που κλέβουν μετασχηματιστές
Και ο ΟΣΕ καταστρέφεται από το ρήμαγμα και οι ΟΤΑ το ίδιο
Αλλά εμένα το μόνο που με πείραξε είναι που δεν είχαμε φώτα στο Λυκαβηττό όταν έκλεψαν κι από εκεί τα καλώδια για το χαλκό
Εξάλλου δεν είναι πολιτικά ορθό να καταφέρομαι ενάντια στους Γύφτους, δείτε τι ωραίοι που είναι στις ταινίες και στην Ισπανία (άσχετο που εκεί η Χωροφυλακή ελέγχει κάθε εβδομάδα τους καταυλισμούς τους)
Α, ναι: Και κατέλαβαν οικόπεδα και γη ιδιωτών και κρατική και την έκαναν καταυλισμούς και παράνομα χυτήρια.
Και πληρώνει αποζημιώσεις το Κράτος και η αναπνοή μας γίνεται βαριά από τα ιχνοστοιχεία που γεμίζουν την ατμόσφαιρα, αλλά «άνθρωποι είναι κι αυτοί, πρέπει να ζήσουν»
Άλλωστε βαριέμαι να πάω στην ανακύκλωση ή να φωνάξω το Δήμο. Οι Γύφτοι είναι πάντα εκεί για να πάρουν όποια παλιά συσκευή παρατήσω εκεί που δεν πρέπει…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά το Κέντρο έγινε ακατοίκητο
Και πήρα τη γυναίκα και τα παιδιά και πήγα στα Βόρεια Προάστια
Εδώ είναι καλύτερα, άσε τους φτωχομπινέδες να τα βρούνε με το συρφετό
Κι αυτοί στον Άγιο Παντελεήμονα που φωνάζουν είναι Φασίστες
Εγώ, γνήσιο τέκνο της Γενιάς του Πολυτεχνείου, δεν μπορώ να ακούω τις παραφωνίες τους: Ζήτω η Παγκοσμιοποίηση και η Ανεκτική Κοινωνία!!!
Πώς είπατε; 20πλάσια πιθανότητα να εγκληματεί ο Αλλοδαπός; Μα φταίει η κοινωνία μας που δεν τους δίνει όσα ζητάνε! Και πρέπει να πάρουνε και Άσυλο, είναι όλοι Πολιτικοί Πρόσφυγες. Άσχετο που οι εταίροι μας σε αυτή την περίπτωση θα κλείσουν τα σύνορα…
Και που ρήμαξαν τα μαγαζιά του Κέντρου, τι πειράζει; Εγώ μπαίνω στην Τζιπ-άρα (σιγά μην έπαιρνα station-wagon να με λένε οικογενειάρχη – SUV που δείχνει ότι είμαι περιπετειώδης, άσχετο που το έβαλα μια φορά στην άμμο και φώναζα την ΕΛΠΑ να με βγάλει…), χώνομαι στο, παράνομο – το ξέρω, διαβάζω εφημερίδες – MALL, ψωνίζω όσα αντέχει η κάρτα και φεύγω ασφαλής.
Πώς είπατε; Τα ξενοίκιαστα ανήκουν στα Ταμεία και θα μείνουμε χωρίς συντάξεις; Καλά να πάθετε, είπαμε έχω ιδιωτική!!!
Μόνο που να… τώρα τελευταία άρχισα να φοβάμαι πολύ…
Είναι που μπαίνουν σε σπίτια Προαστίων και όχι μόνο κλέβουν αλλά και βιάζουν και χτυπάνε και σκοτώνουν. Κι ένας φίλος που τον έκλεψαν είπε απλά: Ήταν η σειρά μου
Κι ένα σαν κι εμένα τον έσφαξαν λέει για μια κωλοκάμερα…
Και στο ναό-Βασιλόπουλο μπήκαν μέρα-μεσημέρι με Καλάσνικωφ…
Και οι φυλακές τιγκάρισαν και δε χωράνε άλλους…
Και κάθε μήνα η Αστυνομία συλλαμβάνει 15-20.000, αλλά δεν έχουν πού να τους βάλουν και τους αφήνουν ελεύθερους και αυτοί ξαναεγκληματούν (να, ο Πακιστανός που έσφαξε για την κάμερα είχε αφεθεί με «αποσυμφόρηση» – και τι όρος είναι αυτός, λες και οι φυλακές είναι λεωφόρος…)
Κι ούτε στην Εθνική κυκλοφορείς πια ήρεμος γιατί τρέχουν με κλεμμένα αυτοκίνητα οι λαθροδιακινητές και γίνονται πολύνεκρα όταν τους κυνηγούν. Άσε που πυροβολούν ενάντια στην Αστυνομία και μπορεί να με πάρει καμιά αδέσποτη
Και γύρισαν τα παιδιά μου δαρμένα και κλεμμένα από κάτι Αλβανάκια 2ης γενιάς…Φαίνεται τελικά δεν ενσωματώνονται (όπως γνωρίζουν οι εταίροι μας εδώ και δεκαετίες) και το περίφημο «χωνευτήρι» αποδείχτηκε ΜΥΘΟΣ σαν τη μπύρα, μόνο που δεν καταπίνεται…
Και με την κρίση δεν έχω πια χρήματα για security και patrol, άσε που κι αυτοί αλλοδαπούς χρησιμοποιούν (βάλαμε τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα)…
Είμαι κι αγύμναστος, γαμώτο.
Και μου έμεινε ξενοίκιαστο και το πατρικό στην Πλ. Βικτωρίας (ποιός πάει να μείνει μέσα στους Μαύρους…) κι έχει κι έξοδα και εισφορές…
Κι ο Στρατός; Τι κάνει ο Στρατός; Ξέχασα που εγώ έκανα μειωμένη σε θέση γραφείου (είχα σοβαρότερα πράγματα να κάνω…) και ζητάω να επέμβει να μας σώσει, γιατί μας τρώνε ζωντανούς…
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ: ΜΕΙΝΑΜΕ ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΠΡΩΗΝ ΕΥΠΟΡΟΙ, ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΤΟΥ ΣΑΛΟΝΙΟΥ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ, ΚΑΙ ΤΑ ΧΤΗΝΗ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΤΟΥ ΧΑΣΑΠΗ ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ ΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΜΑΣ!!!
Γιώργος Χατζιδάκης
(εμπνευσμένο από ένα ποίημα του Μπ.Μπρεχτ)
Πρώτα ήρθαν οι Αλβανοί
Και πήραν τις δουλειές των χτιστών και των εργατών της γης
Κι εγώ, που δεν ήμουν τίποτα από τα δυό, είπα: Καλά είναι
Γίνονται και οι δουλειές φθηνότερα
Και μετά άρχισαν να κλέβουν τα σπίτια στα χωριά
Αλλά εγώ, που δεν έχω σπίτι σε χωριό, είπα δεν πειράζει
Τι κι αν μας μισούν, κι αν δεν συνυπογράφουν ΑΟΖ,
Τι κι αν έδωσαν τον Αυλώνα ΜΑΣ στον προαιώνιο εχθρό για να ελλιμενίζει το Στόλο του στα νώτα μας και να μας χτυπήσει πισώπλατα; Ας είμαστε ανοιχτόμυαλοι
Κι αυτά το ΟΥΚ και το Λιμενικό, όλοι Φασίστες είναι. Μα συνθήματα ήταν αυτά στην παρέλαση; Εκθέτουν τη χώρα διεθνώς! Πώς; Οι Αλβανοί γράφουν στα σχολικά τους βιβλία για Τσαμουριά και Μεγάλη (Φυσική) Αλβανία; Σιγά μην πέσουμε στο επίπεδό τους! Εμείς είμαστε Ελευθεριακοί!!!
Μετά ήρθαν οι Μαύροι
Και άρχισαν πουλώντας CDs και DVDs πειρατικά, καταστρέφοντας τα μαγαζιά
Κι εγώ, που δεν είχα videoclub ή δισκοπωλείο, είπα: Δεν πειράζει
Αγόραζα και κανένα πειρατικό που και που
Κι έκανα και το μάγκα στην παρέα παζαρεύοντας (άσχετα που τα μισά δεν «παίζανε»)
Και φέρανε πρέζα με AIDS και εξαπλασιάστηκαν τα κρούσματα στους εξαρτημένους
Αλλά εγώ, που εξαρτώμαι μόνο από τα λεφτά, είπα και τι έγινε
Βγαίνουν από τη μέση τα πρεζόνια
Αργότερα ήρθαν οι Κινέζοι
Και έφεραν ρούχα φτηνά και παράνομα και ρήμαξαν τις βιοτεχνίες και τα μαγαζιά
Κι εγώ, που φοράω μόνο ξένα επώνυμα, είπα άσε τη φτωχολογιά να ντυθεί φτηνά
Και τι με νοιάζει που η Ιταλική Μαφία είναι από πίσω
Ή μπας κι έχω φυτείες βαμβάκι και θα χάσω έσοδα;
Κάπου τότε ήρθαν οι Ρουμάνοι
Κλέφτες με ακροβατική δεινότητα που έμπαιναν και στα πιο ψηλά σπίτια
Αλλά αγόρασα συναγερμούς και πόρτες ασφαλείας και χρηματοκιβώτιο
Και είπα: Άσε τους χαζούς να ανησυχούν
Και θαύμαζα πώς σκαρφαλώνανε τόσο ψηλά κάθε που έκλεβαν γνωστό μου
Μαζί ήρθαν και οι Ανατολικιές
Και οι νέες κι όμορφες έγιναν πουτάνες και οι γριές γηροκομούσαν
Και γ@μήσ@με, εγώ κι οι φίλοι μου, μ@@@ που δεν βλέπαμε ούτε στα όνειρά μας
Και οι συνταξιούχοι χήροι παντρεύτηκαν με δέλεαρ τη σύνταξή τους
Και οι αναλογιστικές μελέτες των ταμείων τινάχτηκαν στον αέρα
Αλλά είπα: Ας είναι καλά η ιδιωτική ασφάλεια, δεν έχω ν’ ανησυχώ
Κι αντί να υπάρχουν οργανωμένα και νόμιμα γηροκομεία,
Όπου οι γέροι θα ζούσαν παρέα με επιστημονική φροντίδα
Οι φίλοι μου τους άφησαν απομονωμένους με γηροκόμες που τους κλέβουν
Και είπα: Καλύτερα, ας μείνουν στα σπίτια τους
Ήρθαν όμως και οι Γεωργιανοί κι οι Ρώσοι
Ανήλεοι εγκληματίες, για τους οποίους η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά αξία
Και πρώτα πήραν τον έλεγχο της νύχτας και την προστασία
Και οι φυλακές έγιναν το φέουδό τους και τα Καλάσνικωφ καθημερινότητα
Αλλά εμένα τι με νοιάζει; Μήπως έχω νυχτομάγαζο;
Ας φροντίσει η Αστυνομία, τζάμπα (δεν) πληρώνω φόρους;;;
Και οι Πολωνές και οι Ουκρανές
Γίναν καθαρίστριες και υπηρέτριες και ξέμαθα να βάζω πλυντήριο και να σιδερώνω
Και η γυναίκα μου κάνει μανικιούρ κάθε εβδομάδα, οπότε γιατί να τα χαλάει;
Ούτως ή άλλως άμα δεν της έχω «γυναίκα» να καθαρίζει, κουράζεται και τσαντίζεται
Ενώ τώρα είναι ξεκούραστη από το άραγμα όλη μέρα στον καναπέ
Πώς πληρώνω; Εννοείται μαύρα, τρελός είμαι να μου βάλουν τεκμήριο;
Και η Ελλάδα έγινε ένα απέραντο Εργοτάξιο
Κι αντί να ανακαινιστούν τα παλιά, ωραία κτήρια, χτίζονταν ολοένα καινούρια
Και η Αθήνα απλώθηκε σα ροχάλα στο πρόσωπο της Αττικής
Και τινάχτηκε στον αέρα κάθε αστικός προγραμματισμός
Και χρειάστηκαν νέες γραμμές ΜιΜιΜι και ηλεκτροδότησης και υδροδότησης και αποχέτευσης και ΟΤΕ
Αλλά έχουμε μεγαλύτερα σπίτια και επιτέλους γίναμε «Όπως Αμερική»
Και κονομήσανε χοντρά οι εργολάβοι που χρησιμοποιούσαν ανασφάλιστο προσωπικό και φοροδιέφευγαν
Αρκετά αργότερα έφτασαν οι ΑφγανοΠακιστανοΜπαγκλαντεσιανοί
Καιρός ήταν γιατί οι Αλβανοί είχαν ακριβύνει πολύ
Άσε που σήκωναν κεφάλι και αγόραζαν και ακίνητα και γίνονταν κι εργολάβοι
Και τα σχολεία είχαν γεμίσει Ανατολικάκια (αλλά εγώ το δικό μου σε ιδιωτικό…)
Αυτοί μας έφεραν Ελονοσία (που είχε εκριζωθεί το 1973) και Ηπατίτιδες
Αλλά εγώ καίω ΚΑΤΟΛ όλη μέρα και βάζω ΑΟΥΤΑΝ και δε κινδυνεύω
Κι εμβολιάστηκα (πάντα Δημοσία Δαπάνη – τζάμπα εισφοροδιαφεύγω…)
Αυτοί κυττάνε τις γυναίκες μας σαν πουτάνες, γιατί δε φοράνε χιτζάμπ
Και κλέβουν τσάντες στο δρόμο και μέσα από τ’ αυτοκίνητα
Και χτυπάνε αλύπητα ηλικιωμένους και γυναίκες και κλέβουν τα κοσμήματα σκίζοντάς τους τα αυτιά και τα μούτρα
Κι είπα στη γυναίκα μου: Δε θα φοράς κοσμήματα και αντί για τσάντα θα φορά κατάσαρκα τα χρήματα και καλύτερα να κινούμαστε μόνο με πλαστικό χρήμα. Τι πειράζει που έτσι θα παρακολουθείται κάθε αγορά μας; Είμαστε όμως ασφαλέστεροι
Μετά ήρθαν κι αυτοί από το Μαγκρέμπ
Και η Αραβική «Άνοιξη» γέμισε με τους καρπούς της την Ελλάδα (ας είναι καλά οι Τούρκοι δουλέμποροι που έβγαλαν πάνω από 20 ΔΙΣ ευρώ από όσους μας ξερνάνε)
Κι αυτοί είναι χειρότεροι από όλους τους άλλους, γιατί είναι και φανατικοί Μουσουλμάνοι και απαίτησαν και Τζαμί στην Αθήνα, 200 χρόνια μετά που ξεφορτωθήκαμε το βδέλυγμα
Αλλά εγώ, που δεν έχω πατήσει Εκκλησία 25 χρόνια τώρα, είπα: Τι διαόλο; Φτιάξτε τους ένα Τζαμί να προσεύχονται στο θεό τους που ζητάει τη σφαγή των αλλόθρησκων… Εμείς ας είμαστε ανοικτόμυαλοι!!!
Και οι Γύφτοι όλης της Ευρώπης μαζεύτηκαν εδώ
Διωγμένοι από τις οργανωμένες χώρες, που αναγνωρίζουν τη γάγγραινα και την κόβουν
Και πήραν τον έλεγχο των χωματερών και έστησαν παράνομα παζάρια
Και κλέβουν ζώα και ρήμαξαν τα μέταλλα και τα καλώδια της ΔΕΗ
Και το ρεύμα κόβεται στα χωριά κάθε που κλέβουν μετασχηματιστές
Και ο ΟΣΕ καταστρέφεται από το ρήμαγμα και οι ΟΤΑ το ίδιο
Αλλά εμένα το μόνο που με πείραξε είναι που δεν είχαμε φώτα στο Λυκαβηττό όταν έκλεψαν κι από εκεί τα καλώδια για το χαλκό
Εξάλλου δεν είναι πολιτικά ορθό να καταφέρομαι ενάντια στους Γύφτους, δείτε τι ωραίοι που είναι στις ταινίες και στην Ισπανία (άσχετο που εκεί η Χωροφυλακή ελέγχει κάθε εβδομάδα τους καταυλισμούς τους)
Α, ναι: Και κατέλαβαν οικόπεδα και γη ιδιωτών και κρατική και την έκαναν καταυλισμούς και παράνομα χυτήρια.
Και πληρώνει αποζημιώσεις το Κράτος και η αναπνοή μας γίνεται βαριά από τα ιχνοστοιχεία που γεμίζουν την ατμόσφαιρα, αλλά «άνθρωποι είναι κι αυτοί, πρέπει να ζήσουν»
Άλλωστε βαριέμαι να πάω στην ανακύκλωση ή να φωνάξω το Δήμο. Οι Γύφτοι είναι πάντα εκεί για να πάρουν όποια παλιά συσκευή παρατήσω εκεί που δεν πρέπει…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά το Κέντρο έγινε ακατοίκητο
Και πήρα τη γυναίκα και τα παιδιά και πήγα στα Βόρεια Προάστια
Εδώ είναι καλύτερα, άσε τους φτωχομπινέδες να τα βρούνε με το συρφετό
Κι αυτοί στον Άγιο Παντελεήμονα που φωνάζουν είναι Φασίστες
Εγώ, γνήσιο τέκνο της Γενιάς του Πολυτεχνείου, δεν μπορώ να ακούω τις παραφωνίες τους: Ζήτω η Παγκοσμιοποίηση και η Ανεκτική Κοινωνία!!!
Πώς είπατε; 20πλάσια πιθανότητα να εγκληματεί ο Αλλοδαπός; Μα φταίει η κοινωνία μας που δεν τους δίνει όσα ζητάνε! Και πρέπει να πάρουνε και Άσυλο, είναι όλοι Πολιτικοί Πρόσφυγες. Άσχετο που οι εταίροι μας σε αυτή την περίπτωση θα κλείσουν τα σύνορα…
Και που ρήμαξαν τα μαγαζιά του Κέντρου, τι πειράζει; Εγώ μπαίνω στην Τζιπ-άρα (σιγά μην έπαιρνα station-wagon να με λένε οικογενειάρχη – SUV που δείχνει ότι είμαι περιπετειώδης, άσχετο που το έβαλα μια φορά στην άμμο και φώναζα την ΕΛΠΑ να με βγάλει…), χώνομαι στο, παράνομο – το ξέρω, διαβάζω εφημερίδες – MALL, ψωνίζω όσα αντέχει η κάρτα και φεύγω ασφαλής.
Πώς είπατε; Τα ξενοίκιαστα ανήκουν στα Ταμεία και θα μείνουμε χωρίς συντάξεις; Καλά να πάθετε, είπαμε έχω ιδιωτική!!!
Μόνο που να… τώρα τελευταία άρχισα να φοβάμαι πολύ…
Είναι που μπαίνουν σε σπίτια Προαστίων και όχι μόνο κλέβουν αλλά και βιάζουν και χτυπάνε και σκοτώνουν. Κι ένας φίλος που τον έκλεψαν είπε απλά: Ήταν η σειρά μου
Κι ένα σαν κι εμένα τον έσφαξαν λέει για μια κωλοκάμερα…
Και στο ναό-Βασιλόπουλο μπήκαν μέρα-μεσημέρι με Καλάσνικωφ…
Και οι φυλακές τιγκάρισαν και δε χωράνε άλλους…
Και κάθε μήνα η Αστυνομία συλλαμβάνει 15-20.000, αλλά δεν έχουν πού να τους βάλουν και τους αφήνουν ελεύθερους και αυτοί ξαναεγκληματούν (να, ο Πακιστανός που έσφαξε για την κάμερα είχε αφεθεί με «αποσυμφόρηση» – και τι όρος είναι αυτός, λες και οι φυλακές είναι λεωφόρος…)
Κι ούτε στην Εθνική κυκλοφορείς πια ήρεμος γιατί τρέχουν με κλεμμένα αυτοκίνητα οι λαθροδιακινητές και γίνονται πολύνεκρα όταν τους κυνηγούν. Άσε που πυροβολούν ενάντια στην Αστυνομία και μπορεί να με πάρει καμιά αδέσποτη
Και γύρισαν τα παιδιά μου δαρμένα και κλεμμένα από κάτι Αλβανάκια 2ης γενιάς…Φαίνεται τελικά δεν ενσωματώνονται (όπως γνωρίζουν οι εταίροι μας εδώ και δεκαετίες) και το περίφημο «χωνευτήρι» αποδείχτηκε ΜΥΘΟΣ σαν τη μπύρα, μόνο που δεν καταπίνεται…
Και με την κρίση δεν έχω πια χρήματα για security και patrol, άσε που κι αυτοί αλλοδαπούς χρησιμοποιούν (βάλαμε τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα)…
Είμαι κι αγύμναστος, γαμώτο.
Και μου έμεινε ξενοίκιαστο και το πατρικό στην Πλ. Βικτωρίας (ποιός πάει να μείνει μέσα στους Μαύρους…) κι έχει κι έξοδα και εισφορές…
Κι ο Στρατός; Τι κάνει ο Στρατός; Ξέχασα που εγώ έκανα μειωμένη σε θέση γραφείου (είχα σοβαρότερα πράγματα να κάνω…) και ζητάω να επέμβει να μας σώσει, γιατί μας τρώνε ζωντανούς…
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ: ΜΕΙΝΑΜΕ ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΠΡΩΗΝ ΕΥΠΟΡΟΙ, ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΤΟΥ ΣΑΛΟΝΙΟΥ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ, ΚΑΙ ΤΑ ΧΤΗΝΗ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΤΟΥ ΧΑΣΑΠΗ ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ ΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΜΑΣ!!!
ΕΠΑΙΝΟΣ ΣΕ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΣΕ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΠΟΙΗΣΗΣ
MIA NEA ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΡΘΟΛΟΜΙΟ
Στον Πανελλήνιο Μαθητικό Ποιητικό διαγωνισμό «ΑΘΛΟΝ ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΛΕΝΑΣ ΣΤΡΕΦΗ-ΚΟΥΤΣΟΧΕΡΑ 2011» η 15χρονη Μαθήτρια Ασπασία Σκιαδαρέση του Γυμνασίου Βαρθολομιού έλαβε έπαινο για το ποίημα της με τίτλο: «Ανεκπλήρωτα όνειρα»
Η απονομή των διακρίσεων έγινε στις 12 Δεκεμβρίου 2011 στα Καλάβρυτα.
«ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΑ ΟΝΕΙΡΑ»
Καλάβρυτα
Τόπος λαβωμένος, τόπος μαρτυρίου
φωτιά και τρόμος
θρήνος και πόνος
αποκαΐδια και στάχτες παντού.
Κουρσεμένα ιδανικά,
ποδοπατημένα όνειρα
κορμιά, απομεινάρια φωτιάς.
Ήμουν εκεί..
όχι η ψυχή μου..
το σώμα μου…
Το νεκρό ήδη σώμα μου…
Η ψυχή μου,
το μυαλό μου
ήταν αλλού
μέσα στα λιβάδια…
Η καρδιά μου
φτερούγιζε μαζί
με τα πουλιά
Είμαι Έλληνας σκέφθηκα…
Δεν θα άφηνα
την αθώα ψυχή μου
να υποταχθεί στο όπλο.
Τα πρόσωπα όλα
ήταν μαύρα.
Μόνο οι σκέψεις
είχαν μείνει
να ασπρίζουν το τοπίο.
Ο πόνος, το δάκρυ
είχαν στερέψει.
Το νήμα της ζωής μου
ήταν έτοιμο
να κοπεί.
Ακούς…η ψυχή μου πονάει!
Θέλει να πετάξει λεύτερη.
Ένιωσα την καρδιά μου
να σταματάει
Κάτω απ’ το λεπτό
μπλουζάκι μου..
έγινε περιστέρι και πέταξε.
Τώρα θα είμαι ελεύθερος.
Η ψυχή μου σφυρίζοντας
αναζητά τον ήλιο
στην άπλα τ’ ουρανού!
Ασπασία Σκιαδαρέση*
*Η Ασπασία είναι εγγονή του υπερπολύτεκνου( 9 παιδιά) εξαδέλφου μου Νικολάου Αλεξοπούλου
Λ. Γ. Μαργαρίτης
Απάντηση Προώθηση
Στον Πανελλήνιο Μαθητικό Ποιητικό διαγωνισμό «ΑΘΛΟΝ ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΛΕΝΑΣ ΣΤΡΕΦΗ-ΚΟΥΤΣΟΧΕΡΑ 2011» η 15χρονη Μαθήτρια Ασπασία Σκιαδαρέση του Γυμνασίου Βαρθολομιού έλαβε έπαινο για το ποίημα της με τίτλο: «Ανεκπλήρωτα όνειρα»
Η απονομή των διακρίσεων έγινε στις 12 Δεκεμβρίου 2011 στα Καλάβρυτα.
«ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΑ ΟΝΕΙΡΑ»
Καλάβρυτα
Τόπος λαβωμένος, τόπος μαρτυρίου
φωτιά και τρόμος
θρήνος και πόνος
αποκαΐδια και στάχτες παντού.
Κουρσεμένα ιδανικά,
ποδοπατημένα όνειρα
κορμιά, απομεινάρια φωτιάς.
Ήμουν εκεί..
όχι η ψυχή μου..
το σώμα μου…
Το νεκρό ήδη σώμα μου…
Η ψυχή μου,
το μυαλό μου
ήταν αλλού
μέσα στα λιβάδια…
Η καρδιά μου
φτερούγιζε μαζί
με τα πουλιά
Είμαι Έλληνας σκέφθηκα…
Δεν θα άφηνα
την αθώα ψυχή μου
να υποταχθεί στο όπλο.
Τα πρόσωπα όλα
ήταν μαύρα.
Μόνο οι σκέψεις
είχαν μείνει
να ασπρίζουν το τοπίο.
Ο πόνος, το δάκρυ
είχαν στερέψει.
Το νήμα της ζωής μου
ήταν έτοιμο
να κοπεί.
Ακούς…η ψυχή μου πονάει!
Θέλει να πετάξει λεύτερη.
Ένιωσα την καρδιά μου
να σταματάει
Κάτω απ’ το λεπτό
μπλουζάκι μου..
έγινε περιστέρι και πέταξε.
Τώρα θα είμαι ελεύθερος.
Η ψυχή μου σφυρίζοντας
αναζητά τον ήλιο
στην άπλα τ’ ουρανού!
Ασπασία Σκιαδαρέση*
*Η Ασπασία είναι εγγονή του υπερπολύτεκνου( 9 παιδιά) εξαδέλφου μου Νικολάου Αλεξοπούλου
Λ. Γ. Μαργαρίτης
Απάντηση Προώθηση
ΛΑΕ ΣΦΙΞΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ
Μας είπαν Κυρίαρχο Λαό και τους πιστέψαμε
οι αφελείς.
Μας είπαν πως οι εκλογές, μας δίνουν το δικαίωμα
να εκφρασθούμε
και τους ακούσαμε οι ηλίθιοι…
Μας είπαν ότι οι αποφάσεις των Δικαστών
Απαγγέλλονται στο όνομά μας και αποχαυνωθήκαμε.
Μας είπαν ότι για κάθε ζήτημα της χώρας
θα είχαμε κι από ένα δημοψήφισμα
και το χάψαμε οι ολιγοφρενείς…
Μας είπαν ότι αποφασίζουν είναι για το καλό μας
και χαρήκαμε οι ιθαγενείς.
Μας είπαν ότι θα μας εξασφαλίσουν αλυσίδες
κι εμείς βάλαμε τα γέλια…
Μας είπαν πως θα μας μειώσουν τους μισθούς μας…
και σφυρίζουμε αδιάφορα…
Μας είπαν πως μας χρωστάτε
και εμείς ξεχάσαμε τα χρέη τους…
μείναμε με τα χέρια μετέωρα ..σε χειροκρότημα.
Μας είπαν ότι οι κυβέρνηση που διαλέξαμε
δεν τους κάνει κι εμείς πειθήνια την αλλάξαμε…
Μας είπαν ότι πρέπει για να μη πεινάσουν οι υπόλοιποι
να απολύσουμε 20.000 υπαλλήλους
μόλις χτες μας είπαν πως θέλουν ακόμη 40.000
να στείλουμε στο Μινώταυρο της ανεργίας!...
Κι εμείς σκύψαμε το κεφάλι μετανοούντες,
έτοιμοι να μας περάσουν τις αλυσίδες του διασυρμού.
Μας είπαν πως δεν θα μας δώσουν κάποια δόση
κι εμείς μόνο στο άκουσμα πάθαμε σύνδρομο στέρησης…
Μας είπαν ότι οι κυβέρνησή σας έχει ορισμένη διάρκεια
και εμείς το δεχθήκαμε οι ανεκδιήγητοι…
Μας είπαν ότι θα έχετε το δικαίωμα να εκλέξετε
τους νεκροθάφτες σας
και μείς χαρήκαμε για το δικαίωμα της επιλογής.
Τα κόμματα ερίζουν
ποιο απ’ αυτά θα αναλάβει την κηδεία μας
κι εμείς είμαστε έτοιμοι να χειροκροτήσουμε τους ενταφιαστές μας.
Πόσες προσβολές ακόμη θα δεχτούμε φίλοι μου;
Πόσο θα αντέξουμε το ζυγό της ξεφτίλας;
Πόσο ακόμη θα μας χαροποιεί ο ρόλος του υποζυγίου;
Πόσο θα σέρνουμε ακόμη τα ράκη της ανυποληψίας;
Πόσο ρε λαέ θα τους ανέχεσαι;
Δεν έχεις άλλα περιθώρια, τα εξάντλησες…
τι θα έχεις να λες στα παιδιά σου…
Εξάντλησες την υπομονή σου; την ανεκτικότητα σου;
τις δυνάμεις σου; την αντοχή σoυ; τον αγώνα σου;
Σφίξε τα δόντια και προχώρα..
Θυμήσου πως τα δόντια
δεν έχουν μόνο προορισμό να μασάς…
Θυμήσου εκείνον τον Κυναίγειρο ….
IΩΝ ΛΕΥΚΙΟΣ
οι αφελείς.
Μας είπαν πως οι εκλογές, μας δίνουν το δικαίωμα
να εκφρασθούμε
και τους ακούσαμε οι ηλίθιοι…
Μας είπαν ότι οι αποφάσεις των Δικαστών
Απαγγέλλονται στο όνομά μας και αποχαυνωθήκαμε.
Μας είπαν ότι για κάθε ζήτημα της χώρας
θα είχαμε κι από ένα δημοψήφισμα
και το χάψαμε οι ολιγοφρενείς…
Μας είπαν ότι αποφασίζουν είναι για το καλό μας
και χαρήκαμε οι ιθαγενείς.
Μας είπαν ότι θα μας εξασφαλίσουν αλυσίδες
κι εμείς βάλαμε τα γέλια…
Μας είπαν πως θα μας μειώσουν τους μισθούς μας…
και σφυρίζουμε αδιάφορα…
Μας είπαν πως μας χρωστάτε
και εμείς ξεχάσαμε τα χρέη τους…
μείναμε με τα χέρια μετέωρα ..σε χειροκρότημα.
Μας είπαν ότι οι κυβέρνηση που διαλέξαμε
δεν τους κάνει κι εμείς πειθήνια την αλλάξαμε…
Μας είπαν ότι πρέπει για να μη πεινάσουν οι υπόλοιποι
να απολύσουμε 20.000 υπαλλήλους
μόλις χτες μας είπαν πως θέλουν ακόμη 40.000
να στείλουμε στο Μινώταυρο της ανεργίας!...
Κι εμείς σκύψαμε το κεφάλι μετανοούντες,
έτοιμοι να μας περάσουν τις αλυσίδες του διασυρμού.
Μας είπαν πως δεν θα μας δώσουν κάποια δόση
κι εμείς μόνο στο άκουσμα πάθαμε σύνδρομο στέρησης…
Μας είπαν ότι οι κυβέρνησή σας έχει ορισμένη διάρκεια
και εμείς το δεχθήκαμε οι ανεκδιήγητοι…
Μας είπαν ότι θα έχετε το δικαίωμα να εκλέξετε
τους νεκροθάφτες σας
και μείς χαρήκαμε για το δικαίωμα της επιλογής.
Τα κόμματα ερίζουν
ποιο απ’ αυτά θα αναλάβει την κηδεία μας
κι εμείς είμαστε έτοιμοι να χειροκροτήσουμε τους ενταφιαστές μας.
Πόσες προσβολές ακόμη θα δεχτούμε φίλοι μου;
Πόσο θα αντέξουμε το ζυγό της ξεφτίλας;
Πόσο ακόμη θα μας χαροποιεί ο ρόλος του υποζυγίου;
Πόσο θα σέρνουμε ακόμη τα ράκη της ανυποληψίας;
Πόσο ρε λαέ θα τους ανέχεσαι;
Δεν έχεις άλλα περιθώρια, τα εξάντλησες…
τι θα έχεις να λες στα παιδιά σου…
Εξάντλησες την υπομονή σου; την ανεκτικότητα σου;
τις δυνάμεις σου; την αντοχή σoυ; τον αγώνα σου;
Σφίξε τα δόντια και προχώρα..
Θυμήσου πως τα δόντια
δεν έχουν μόνο προορισμό να μασάς…
Θυμήσου εκείνον τον Κυναίγειρο ….
IΩΝ ΛΕΥΚΙΟΣ
ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΝΑ ΛΥΠΑΣΤΕ
"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μεσ’ τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό,
απατεώνα για φιλόσοφο,
μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς
από χρόνια βουβαμένους."
-Χαλίλ Γκιμπράν-
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μεσ’ τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό,
απατεώνα για φιλόσοφο,
μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς
από χρόνια βουβαμένους."
-Χαλίλ Γκιμπράν-
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν.Δ.ΕΛΛΑΔΟΣ
Τηλ.2610 622.901 κι.6946 405993
Κανάρη 46 26 222 ΠΑΤΡΑ
Πάτρα 14-12-2011
Προς
Την Δ/νση της εφημερίδος
ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
Ενταύθα
Αγαπητέ κ. Διευθυντά
Στο σημερινό φύλλο της εφημερίδος σας ο συντάκτης σας κ. Αβραμίδης αναφέρεται στην Εταιρεία μας κάτω από την εικόνα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης και την εμφανίζει να τσακώνεται με το Διοικητικό Συμβούλιο της χωρίς λόγο και αιτία.
Δεν είναι δυνατό ένας δημοσιογράφος της κλάσεως του κ. Αβραμίδη να μην μπορεί να καταλάβει σε τι συνίσταται το ζήτημα που έκανε την Εταιρεία να εκφράσει την αντίθεση της στην τακτική του προέδρου της Βιβλιοθήκης αφ’ ενός να μην απαντά σε αίτημα της Εταιρείας Λογοτεχνών και αφ’ ετέρου με τη σιωπή του να αποστερήσει τη βιβλιοθήκη από τις εκδηλώσεις της και να αγνοήσει πρόσωπα της πόλης που προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν στα πολιτιστικά πράγματα τόσο με το έργο τους όσο και με την προσφορά υπηρεσιών στην ίδια τη Δημοτική Βιβλιοθήκη.
Όταν ένας δημοσιογράφος με πείρα και γνώσεις και μακρά θητεία στον τύπο δεν μπορεί να καταλάβει τη συμπεριφορά του εκπρόσωπου του φορέα ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ- ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΔΗΜΟΥ ΠΑΤΡΕΩΝ και εμφανίζει τη Διοίκηση της Εταιρείας Λογοτεχνών να τσακώνεται με την διοίκηση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης τότε τι μπορεί ο χωρίς ιδιαίτερη ενημέρωση και γνώσεις για το ζήτημα πολίτης αυτής πόλης να υποθέσει;
Για να γίνει κατανοητό το πρόβλημα κυρίως από το συντάκτη σας και κατ’ επέκταση και τους μη γνωρίζοντες αναγνώστες της εφημερίδος σας κάνουμε γνωστά τα ακόλουθα.
Από 16 ετών η Εταιρεία Λογοτεχνών εγκαινίασε με τη Δημοτική Βιβλιοθήκη μια συνεργασία στα πλαίσια της οποίας έγιναν στο χώρο της πολλές εκδηλώσεις μεταξύ των οποίων και οι τακτικές δευτεριάτικες ομιλίες ,γνωστές ως Φιλολογικά Βραδινά.
Αυτή η συνεργασία διακόπηκε δίχως καμιά δικαιολογία και χωρίς να απαντηθεί το αίτημα της Εταιρείας μας. Αναγκάσθηκε η εταιρεία να μετακομίσει προκειμένου να υλοποιήσει τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις της στη φιλόξενη αίθουσα της Φιλαρμονικής Εταιρείας –Ωδείο Πατρών μακράν του κέντρου της πόλεως και της φυσιολογικής της θέσης όπου φιλοξενούνται όλα τα έργα των μελών της, τη Βιβλιοθήκη.
Το ζήτημα για την Εταιρεία Λογοτεχνών, ένα πνευματικό σωματείο της πόλης είναι ότι χωρίς απόφαση του φορέα απορρίφθηκε αίτημά της ,με αποκλειστική πρωτοβουλία του προέδρου του Οργανισμού κι έτσι διακόπηκε αυτή η συνεργασία.
Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα προσωπικά με κανένα από τα μέλη του Δ.Σ. του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Πατρέων μια και δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσουν άποψη και δεν είναι στους σκοπούς και τις επιδιώξεις της Εταιρείας να τσακώνεται όπως την εμφανίζει ο συντάκτης σας.
Αυτά και μόνο προς διευκρίνιση των πραγμάτων. Ελπίζουμε να καταλάβει το λόγο αντίδρασης της Εταιρείας μας ο συντάκτης σας.
Με κάθε τιμή
Για το Δ.Σ. της Εταιρείας Λογοτεχνών
Ο Πρόεδρος Η Γραμματέας
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης Μάρθα Βασκαντήρα
Δημοσιεύθηκε σήμερα 15/12/2011 στην εφημερίδα "ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ"
Τηλ.2610 622.901 κι.6946 405993
Κανάρη 46 26 222 ΠΑΤΡΑ
Πάτρα 14-12-2011
Προς
Την Δ/νση της εφημερίδος
ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
Ενταύθα
Αγαπητέ κ. Διευθυντά
Στο σημερινό φύλλο της εφημερίδος σας ο συντάκτης σας κ. Αβραμίδης αναφέρεται στην Εταιρεία μας κάτω από την εικόνα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης και την εμφανίζει να τσακώνεται με το Διοικητικό Συμβούλιο της χωρίς λόγο και αιτία.
Δεν είναι δυνατό ένας δημοσιογράφος της κλάσεως του κ. Αβραμίδη να μην μπορεί να καταλάβει σε τι συνίσταται το ζήτημα που έκανε την Εταιρεία να εκφράσει την αντίθεση της στην τακτική του προέδρου της Βιβλιοθήκης αφ’ ενός να μην απαντά σε αίτημα της Εταιρείας Λογοτεχνών και αφ’ ετέρου με τη σιωπή του να αποστερήσει τη βιβλιοθήκη από τις εκδηλώσεις της και να αγνοήσει πρόσωπα της πόλης που προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν στα πολιτιστικά πράγματα τόσο με το έργο τους όσο και με την προσφορά υπηρεσιών στην ίδια τη Δημοτική Βιβλιοθήκη.
Όταν ένας δημοσιογράφος με πείρα και γνώσεις και μακρά θητεία στον τύπο δεν μπορεί να καταλάβει τη συμπεριφορά του εκπρόσωπου του φορέα ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ- ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΔΗΜΟΥ ΠΑΤΡΕΩΝ και εμφανίζει τη Διοίκηση της Εταιρείας Λογοτεχνών να τσακώνεται με την διοίκηση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης τότε τι μπορεί ο χωρίς ιδιαίτερη ενημέρωση και γνώσεις για το ζήτημα πολίτης αυτής πόλης να υποθέσει;
Για να γίνει κατανοητό το πρόβλημα κυρίως από το συντάκτη σας και κατ’ επέκταση και τους μη γνωρίζοντες αναγνώστες της εφημερίδος σας κάνουμε γνωστά τα ακόλουθα.
Από 16 ετών η Εταιρεία Λογοτεχνών εγκαινίασε με τη Δημοτική Βιβλιοθήκη μια συνεργασία στα πλαίσια της οποίας έγιναν στο χώρο της πολλές εκδηλώσεις μεταξύ των οποίων και οι τακτικές δευτεριάτικες ομιλίες ,γνωστές ως Φιλολογικά Βραδινά.
Αυτή η συνεργασία διακόπηκε δίχως καμιά δικαιολογία και χωρίς να απαντηθεί το αίτημα της Εταιρείας μας. Αναγκάσθηκε η εταιρεία να μετακομίσει προκειμένου να υλοποιήσει τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις της στη φιλόξενη αίθουσα της Φιλαρμονικής Εταιρείας –Ωδείο Πατρών μακράν του κέντρου της πόλεως και της φυσιολογικής της θέσης όπου φιλοξενούνται όλα τα έργα των μελών της, τη Βιβλιοθήκη.
Το ζήτημα για την Εταιρεία Λογοτεχνών, ένα πνευματικό σωματείο της πόλης είναι ότι χωρίς απόφαση του φορέα απορρίφθηκε αίτημά της ,με αποκλειστική πρωτοβουλία του προέδρου του Οργανισμού κι έτσι διακόπηκε αυτή η συνεργασία.
Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα προσωπικά με κανένα από τα μέλη του Δ.Σ. του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Πατρέων μια και δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσουν άποψη και δεν είναι στους σκοπούς και τις επιδιώξεις της Εταιρείας να τσακώνεται όπως την εμφανίζει ο συντάκτης σας.
Αυτά και μόνο προς διευκρίνιση των πραγμάτων. Ελπίζουμε να καταλάβει το λόγο αντίδρασης της Εταιρείας μας ο συντάκτης σας.
Με κάθε τιμή
Για το Δ.Σ. της Εταιρείας Λογοτεχνών
Ο Πρόεδρος Η Γραμματέας
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης Μάρθα Βασκαντήρα
Δημοσιεύθηκε σήμερα 15/12/2011 στην εφημερίδα "ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ"
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΒΡΑΔΙΝΟ
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Η Εταιρεία Λογοτεχνών
Σας προσκαλεί
στο Φιλολογικό Βραδινό της Δευτέρας
19ης Δεκεμβρίου 2011 και ώρα 7.00 μ.μ.
στην αίθουσα της Φιλαρμονικής Εταιρείας-
Ωδείου Πατρών
(Ρήγα Φεραίου αριθ.7)
στο οποίο θα μιλήσει η Σχολική Σύμβουλος και Συγγραφέας
ΣΟΦΙΑ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
με θέμα :
«Βιβλιοθήκες:Νέοι χώροι μάθησης»
Την εκδήλωση θα προλογίσει και θα συντονίσει ο πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαιτέρως.
.
Η Εταιρεία Λογοτεχνών
Σας προσκαλεί
στο Φιλολογικό Βραδινό της Δευτέρας
19ης Δεκεμβρίου 2011 και ώρα 7.00 μ.μ.
στην αίθουσα της Φιλαρμονικής Εταιρείας-
Ωδείου Πατρών
(Ρήγα Φεραίου αριθ.7)
στο οποίο θα μιλήσει η Σχολική Σύμβουλος και Συγγραφέας
ΣΟΦΙΑ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
με θέμα :
«Βιβλιοθήκες:Νέοι χώροι μάθησης»
Την εκδήλωση θα προλογίσει και θα συντονίσει ο πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαιτέρως.
.
ΘΑΛΑΣΣΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Ως δημόσιοι χώροι χαρακτηρίζονται όλοι εκείνοι οι χώροι της πόλης, που όλοι οι πολίτες της έχουν ελεύθερη πρόσβαση και βρίσκονται σε κοινή χρήση.
Πιο συγκεκριμένα ως τέτοιοι χώροι έχουν χαρακτηρισθεί τα πάρκα, τα άλση, οι παραλίες, τα δάση, οι πρασιές, οι πλατείες, τα πεζοδρόμια, οι δρόμοι και οι αρχαιολογικοί χώροι.
Οι αρχαιολογικοί χώροι εντάχθηκαν στη σχετική κατηγορία των δημόσιων χώρων εξαιτίας του ιδιαίτερου κοινού ενδιαφέροντος των πολιτών, παρά το γεγονός ότι η πρόσβαση σε αυτούς είναι μόνο περιοδικά ελεύθερη. Τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια μετά τη δημιουργία του νέου λιμανιού της πόλης να αποδοθεί το θαλάσσιο μέτωπο στο κοινό της. Να παύσουν να υπάρχουν κάγκελα, ο χώρος να είναι ανοικτός και ελεύθερα προσπελάσιμος σε όλους καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας να αποτελεί χώρο αναψυχής και συνάντησης για νέους, αλλά και ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, που κατοικούν σ’ αυτή την πόλη.
Όμως ενώ από την μια πλευρά γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια για την απελευθέρωση του θαλασσίου μετώπου από την άλλη τα δείγματα συμπεριφοράς της Δημοτικής Αρχής αλλοιώνουν την εικόνα της πόλεως και την μεταβάλουν σε παραγκούπολη.
Το τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας ολοένα αυξανόμενης παραχώρησης δημοσίων χώρων στην ιδιωτική κερδοσκοπία. Πιο συγκεκριμένα, χώροι ελεύθεροι, όπως πεζόδρομοι, πλατείες, πεζοδρόμια, εκχωρούνται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Έτσι, λοιπόν, οι ελεύθερη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία των πολιτών θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους.
Πιο συγκεκριμένα η οδός Αγίου Νικολάου και κυρίως το τμήμα της από Αγίου Ανδρέου μέχρι την οδό Κορίνθου εξ αιτίας της αδιαφορίας του Δήμου παρουσιάζει ένα ανταγωνισμό κακογουστιάς και υποβάθμισης της εικόνας της, με τα κιόσκια και τα στέγαστρα που ατάκτως έχουν κατασκευαστεί τα οποία και ακαλαίσθητα είναι και χωρίς αρχιτεκτονικό σχεδιασμό είναι κατασκευασμένα. Έχουν γίνει με μοναδικό στόχο να στεγάσουν όσο το δυνατό μεγαλύτερη πελατεία νεολαίας κυρίως αδιαφορώντας για την εικόνα και την όψη που παρουσιάζει η πόλη σ’ αυτή την περιοχή.
Αυτή όμως η τακτική της Δημοτικής Αρχής μπορεί να της προσφέρει κάποια επιπρόσθετα έσοδα, αποστερεί όμως στους κατοίκους της πόλης από την ανεμπόδιστη χρήση των δρόμων ,των πεζοδρομιών και των πρασιών ως ελευθέρων δημοσίων χώρων τους οποίους ο καθένας θα πρέπει να απολαμβάνει ελεύθερα
Σήμερα με την κατάληψη ενός μεγάλου, του μεγαλύτερου εύρους της οδού Αγίου Νικολάου με κατασκευές και με την τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων παρεμποδίζεται σε μεγάλο βαθμό η διέλευση των πεζών, πέραν του ότι η εικόνα της πόλεως δεν τιμά ούτε την ιστορία της ούτε και την αρχιτεκτονική της.
Στο παρελθόν επειδή γινόταν κατάχρηση τοποθέτησης τραπεζοκαθισμάτων στα πεζοδρόμια η εισαγγελική αρχή υποχρεώθηκε να παρέμβει για την απομάκρυνσή τους.
Ακόμη δεν μπορεί να μη σημειώσουμε ότι και οι εναπομείναντες ελεύθεροι χώροι, όπως το πάρκο του Αγίου Ανδρέα σε ένα τμήμα του είναι κατάκλειστο και απροσπέλαστο, και άλλα τμήματα όπως ο χώρος του Φάρου υποβαθμίζονται συστηματικά μέσω της ελλιπούς συντήρησης και της εγκατάλειψης.
Υποδομές για άτομα με κινητικές δυσκολίες, εκτός της «βιτρίνας» του κέντρου της πόλης, απουσιάζουν τραγικά. Ταυτόχρονα καλλιεργείται στους κατοίκους της πόλης η ολέθρια αντίληψη ότι τους ανήκει μόνο η ατομική τους ιδιοκτησία και όχι οι δημόσιοι χώροι.
Ακόμη και οι λιγοστοί άνθρωποι οι οποίοι είτε λόγω της οικονομικής ανέχειας είτε λόγω επιλογής, χρησιμοποιούν τους δημόσιους χώρους, τα παγκάκια των πλατειών, ενοχλούνται συστηματικά από τους λαθρομετανάστες και βιώνουν οι ίδιοι τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Η ελεύθερη και ανεμπόδιστη χρήση των δημοσίων χώρων από το σύνολο των πολιτών, καθώς και η συνεχής παρουσία κόσμου εκεί, είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος που θα μπορούσε να αντιπαλέψει στην πράξη την όποια αντικοινωνική παραβατικότητα.
Ας ελπίσουμε ότι οι Δημοτικοί Άρχοντες θα αντιληφθούν το κακό που προξενούν σε βάρος της εικόνας της πόλεως και των συμπολιτών μας οι οποίοι έχουν δικαιώματα να κάνουν ελεύθερα και ανεμπόδιστα χρήση των δημοσίων χώρων…
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Πιο συγκεκριμένα ως τέτοιοι χώροι έχουν χαρακτηρισθεί τα πάρκα, τα άλση, οι παραλίες, τα δάση, οι πρασιές, οι πλατείες, τα πεζοδρόμια, οι δρόμοι και οι αρχαιολογικοί χώροι.
Οι αρχαιολογικοί χώροι εντάχθηκαν στη σχετική κατηγορία των δημόσιων χώρων εξαιτίας του ιδιαίτερου κοινού ενδιαφέροντος των πολιτών, παρά το γεγονός ότι η πρόσβαση σε αυτούς είναι μόνο περιοδικά ελεύθερη. Τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια μετά τη δημιουργία του νέου λιμανιού της πόλης να αποδοθεί το θαλάσσιο μέτωπο στο κοινό της. Να παύσουν να υπάρχουν κάγκελα, ο χώρος να είναι ανοικτός και ελεύθερα προσπελάσιμος σε όλους καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας να αποτελεί χώρο αναψυχής και συνάντησης για νέους, αλλά και ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, που κατοικούν σ’ αυτή την πόλη.
Όμως ενώ από την μια πλευρά γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια για την απελευθέρωση του θαλασσίου μετώπου από την άλλη τα δείγματα συμπεριφοράς της Δημοτικής Αρχής αλλοιώνουν την εικόνα της πόλεως και την μεταβάλουν σε παραγκούπολη.
Το τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας ολοένα αυξανόμενης παραχώρησης δημοσίων χώρων στην ιδιωτική κερδοσκοπία. Πιο συγκεκριμένα, χώροι ελεύθεροι, όπως πεζόδρομοι, πλατείες, πεζοδρόμια, εκχωρούνται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Έτσι, λοιπόν, οι ελεύθερη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία των πολιτών θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους.
Πιο συγκεκριμένα η οδός Αγίου Νικολάου και κυρίως το τμήμα της από Αγίου Ανδρέου μέχρι την οδό Κορίνθου εξ αιτίας της αδιαφορίας του Δήμου παρουσιάζει ένα ανταγωνισμό κακογουστιάς και υποβάθμισης της εικόνας της, με τα κιόσκια και τα στέγαστρα που ατάκτως έχουν κατασκευαστεί τα οποία και ακαλαίσθητα είναι και χωρίς αρχιτεκτονικό σχεδιασμό είναι κατασκευασμένα. Έχουν γίνει με μοναδικό στόχο να στεγάσουν όσο το δυνατό μεγαλύτερη πελατεία νεολαίας κυρίως αδιαφορώντας για την εικόνα και την όψη που παρουσιάζει η πόλη σ’ αυτή την περιοχή.
Αυτή όμως η τακτική της Δημοτικής Αρχής μπορεί να της προσφέρει κάποια επιπρόσθετα έσοδα, αποστερεί όμως στους κατοίκους της πόλης από την ανεμπόδιστη χρήση των δρόμων ,των πεζοδρομιών και των πρασιών ως ελευθέρων δημοσίων χώρων τους οποίους ο καθένας θα πρέπει να απολαμβάνει ελεύθερα
Σήμερα με την κατάληψη ενός μεγάλου, του μεγαλύτερου εύρους της οδού Αγίου Νικολάου με κατασκευές και με την τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων παρεμποδίζεται σε μεγάλο βαθμό η διέλευση των πεζών, πέραν του ότι η εικόνα της πόλεως δεν τιμά ούτε την ιστορία της ούτε και την αρχιτεκτονική της.
Στο παρελθόν επειδή γινόταν κατάχρηση τοποθέτησης τραπεζοκαθισμάτων στα πεζοδρόμια η εισαγγελική αρχή υποχρεώθηκε να παρέμβει για την απομάκρυνσή τους.
Ακόμη δεν μπορεί να μη σημειώσουμε ότι και οι εναπομείναντες ελεύθεροι χώροι, όπως το πάρκο του Αγίου Ανδρέα σε ένα τμήμα του είναι κατάκλειστο και απροσπέλαστο, και άλλα τμήματα όπως ο χώρος του Φάρου υποβαθμίζονται συστηματικά μέσω της ελλιπούς συντήρησης και της εγκατάλειψης.
Υποδομές για άτομα με κινητικές δυσκολίες, εκτός της «βιτρίνας» του κέντρου της πόλης, απουσιάζουν τραγικά. Ταυτόχρονα καλλιεργείται στους κατοίκους της πόλης η ολέθρια αντίληψη ότι τους ανήκει μόνο η ατομική τους ιδιοκτησία και όχι οι δημόσιοι χώροι.
Ακόμη και οι λιγοστοί άνθρωποι οι οποίοι είτε λόγω της οικονομικής ανέχειας είτε λόγω επιλογής, χρησιμοποιούν τους δημόσιους χώρους, τα παγκάκια των πλατειών, ενοχλούνται συστηματικά από τους λαθρομετανάστες και βιώνουν οι ίδιοι τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Η ελεύθερη και ανεμπόδιστη χρήση των δημοσίων χώρων από το σύνολο των πολιτών, καθώς και η συνεχής παρουσία κόσμου εκεί, είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος που θα μπορούσε να αντιπαλέψει στην πράξη την όποια αντικοινωνική παραβατικότητα.
Ας ελπίσουμε ότι οι Δημοτικοί Άρχοντες θα αντιληφθούν το κακό που προξενούν σε βάρος της εικόνας της πόλεως και των συμπολιτών μας οι οποίοι έχουν δικαιώματα να κάνουν ελεύθερα και ανεμπόδιστα χρήση των δημοσίων χώρων…
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΖΗΛΙΑ ΖΩΩΝ
Ο άνθρωπος εγωιστής και νοήμον κράτησε για τον εαυτό του όλα τα συναισθήματα που τον χαρακτηρίζουν. Όμως παρόμοια συναισθήματα μπορεί να διακρίνει κανείς και στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο.
Ο Μπέρτραντ Ράσελ είχε διατυπώσει την άποψη ότι η ζήλια είναι μία από τις κυριότερες αιτίες της δυστυχίας. Ο Αριστοτέλης στην "Ρητορική" όρισε την Ζήλια σαν τον πόνο που προκαλεί η τύχη των άλλων, ενώ ο Καντ όρισε τη ζήλια ως "μία απροθυμία να δει κάποιος την δική του ευημερία, επισκιάζοντας την από την ευημερία κάποιου άλλου.
Όλα αυτά στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά σε περιπτώσεις των ζώων πως εκδηλώνεται η ζήλια; . Στην περίπτωσή μας θα περιορισθούμε σε περιστατικό ζήλιας μεταξύ σκύλων.
Θα σας διηγηθώ μια χαρακτηριστική περίπτωση ζήλιας. Πελάτης μου θα νοίκιαζε ένα εξοχικό κέντρο. Στο κέντρο ο προηγούμενος μισθωτής διατηρούσε και μια σκυλίτσα τη Σίντυ. Ο νέος μισθωτής όμως δεν ήθελε να κρατήσει τη σκυλίτσα.
Στο πρόβλημα αυτό έδωσα λύση, τους δήλωσα πως ήμουν πρόθυμος να υιοθετήσω τη σκυλίτσα. Είχα ως τόσο ακόμη δύο σκυλιά Δαλματίας και έκρινα πως θα έκαναν μια ευχάριστη παρέα. Έτσι πήρα με το αυτοκίνητό μου ένα απόγευμα τη Σίντυ. Αν και ήταν μεγαλωμένο σκυλί δεν φάνηκε να δυσανασχετεί. Όταν αποχωρούσαμε από το εξοχικό στα μάτια της έτρεχαν δάκρυα πίκρας για τον αποχωρισμό από το περιβάλλον και τους ανθρώπους. Είχε συνηθίσει να κυκλοφορεί ελεύθερη γύρω από τα τραπέζια των πελατών και να απολαμβάνει τα φιλοδωρήματά τους.
Στο σπίτι μας περίμεναν οι δίδυμοι Γιούρι και Ιβάν που την καλοδέχθηκαν. Εντάχθηκε φυσιολογικά στην μικρή κοινωνία των ζώων μας. Οι σχέσεις τους αποδείχθηκαν αρμονικές , απόδειξη τα επτά κουταβάκια που έφερε στη ζωή με τη μια γέννα και τα πέντε με μια νέα ακόμη. Όταν χάθηκε από δική μας απροσεξία ο Ιβάν μετά από λίγο καιρό χάθηκε ξαφνικά και ο Γιούρι από κατάθλιψη.
Ήταν καιρός πλέον το κενό να αναπληρώσει η Ήρα μια υπέροχη σκυλίτσα που εξασφαλίσαμε από το «Σύλλογο Μέριμνας Ζώων»,ένα σύλλογο που ίδρυσαν ευαίσθητοι συμπολίτες μας στην περιοχή του Πανεπιστημίου Πατρών .Μετά τις τυπικές διαδικασίες η ΄Ήρα σε ειδικό κλουβί ταξίδεψε για το σπίτι μας.
Ήταν μια πανέμορφη σκυλίτσα ξανθιά γαλανομάτα, πανέξυπνη και ζωηρή .Από την πρώτη στιγμή που εμφανίσθηκε στο χώρο μας, θέλησε να επιβάλει την παρουσία της. Πρώτη κίνηση για επικράτηση ήταν μια επίθεση κατά της Σίντυ.
Δεν αξιολογήσουμε τη συμπεριφορά της. Η ξανθιά ομορφιά της ,τα γαλανά της μάτια, η εκφραστικότητά της , αλλά και η συναίσθηση των προτερημάτων της επισκίαζαν κάθε σκέψη για απόρριψή της. Το περιστατικό θεωρήσαμε ως μια αντίδραση του γυναικείου ανταγωνισμού . Όμως και η Σίντυ όταν διαπίστωσε το μόνιμο της παρουσίας της νέας ενοίκου άρχισε να νοιώθει πως έχασε το μονοπώλιο της αγάπης και της συμπάθειάς μας και άρχισε να χάνει την όρεξη της και να παρουσιάζει συμπτώματα κατάθλιψης.
Το ενδιαφέρον μας για τη νέα τρόφιμο ήταν μια φυσιολογική εκ μέρους μας συμπεριφορά που ήθελε να υποδηλώσει την πρόθεσή μας ,για δημιουργία μιας οικειότητας και φιλίας μαζί της κάτι που επιβάρυνε το κλίμα για τη Σίντυ . Μια μέρα σαν επέστρεφα στο σπίτι είδα τη Σίντυ να με περιμένει στην εξώπορτα με ένα θλιμμένο πρόσωπο και δάκρυα στα μάτια. Τη διαβεβαίωσα πάντα πως την αγαπώ και πως είναι καλή κοπέλα, ενώ της προσέφερα πάντα διάφορες νόστιμες κροκέτες και μεζέδες.
Με τον καιρό η Ήρα εξοικειώθηκε μαζί μας και κυρίως μαζί μου κι έγινε μόνιμη συνοδός μου στους καθημερινούς μου περιπάτους. Όταν με έβλεπε να κρατώ το λουράκι η χαρά της ήταν έκδηλη και τα γαυγίσματα της ενδεικτικά της διάθεσης για περίπατο. Όταν μάλιστα της έλεγα : πάμε βόλτα, κυριολεκτικώς πετούσε στον αέρα. Στα πρώτα εκατό μέτρα με έσερνε κυριολεκτικά σαν με έλκηθρο σε χιόνια. Όταν διαβαίναμε την εξώπορτα, σταματούσε και περίμενε να κλειδώσω. Η διαδρομή μας ήταν πάντα έντονη και ήθελε να κάνει εκείνη την επιλογή της διαδρομής. Δεν της έκανα πάντα τη χάρη, όμως πήγαινε πάντα μπροστά κι εγώ ακολουθούσα στο βηματισμό της με ρυθμούς βάδην. Με τη γλώσσα βγαλμένη μέχρι τη γη, με βαριά ανάσα δεν διέκοπτε το δρομολόγιο της εκτός και αν συναντούσε κάποια αδέσποτα που επιχειρούσαν επίθεση. Έδειχνε διάθεση αντεπιθέσεως και μόνο με δική μου παρέμβαση συνέχιζε την πορεία της. Όταν επιστρέφαμε πήγαινε κατευθείαν στη είσοδο της καγκελόπορτας και περίμενε εναγωνίως να ανοίξω την πόρτα για να επιστρέψει στο χώρο της για να ξεδιψάσει και να ξεκουραστεί. Χωρίς αντίρρηση δέχονταν να βάλω στο γάντζο στο περιλαίμιό της και αμέσως ξάπλωνε κατάκοπη. Τις πρώτες μέρες θα νόμιζε κανείς ότι θα έσκαγε από το τρέξιμο, κάτι παρόμοιο θεώρησε και η γυναίκα μου που θορυβήθηκε όταν την είδε ξαπλωμένη .
Ο καιρός περνούσε, χωρίς η Σίντυ να δίνει σημασία και ενδιαφέρον για την Ήρα. Αλλά και η Ήρα έδειχνε την ίδια αδιαφορία προς τη Σίντυ. Παρ’ όλα αυτά μέσα τους κρυφόκαιε η ζήλια και η αντιπαλότητα, ποια από τις δύο τους θα έχει την αποκλειστικότητα στην αγάπη μας . Βέβαια όταν ορισμένες φορές τύχαινε να διασταυρωθούν προς την έξοδο επιχειρούσαν κάποιες ατελέσφορες αψιμαχίες . Ένα βραδινό ο συνδετικός γάντζος στο περιλαίμιο της Ήρας χαλάρωσε και την άφησε ελεύθερη να κυριαρχήσει στο χώρο. Όμως χωρίς να αντιληφθούμε εγκαίρως την απελευθέρωσή της ήρθε σε αντιπαράθεση με την Σίντυ σε ένα αγώνα ζωής και θανάτου. Η σκληρότητα της Ήρας και η μαλθακότητα της Σίντυ προμήνυε το αποτέλεσμα της σκληρής αντιπαράθεσης. Η δαγκωματιές εκατέρωθεν ήταν οι πρώτες βολές που έβαψαν με αίματα την αυλή . Τα οργισμένα γαυγίσματα ήρθαν λίγο καθυστερημένα.
Στη θέα της σύγκρουσης κι ενώ δεν ήταν δυνατός ο διαχωρισμός τους ένα μαδέρι από οικοδομή πέτυχε το στόχο του. Το ξύλο λειτούργησε σαν διάμεσος για να λήξη η αντιπαράθεση προς τις αντιμαχόμενες πλευρές και τις υποχρέωσε να απομακρυνθούν από το χώρο. Εκείνη στη στιγμή βρήκα την ευκαιρία να οδηγήσω με βία στο χώρο του γραφείου μου τη Σίντυ για την προστασία της . Ταραγμένη όπως ήταν από την συμπλοκή, κι ενώ τα αίματα που έτρεχαν από τις πληγές της αποκαμωμένη ξάπλωσε στο πάτωμα του γραφείου και διανυχτέρευσε εκεί σε πλήρη ακινησία. Η Ήρα που κι εκείνη δέχθηκε δαγκωματιές στο κεφάλι και στο σώμα της και το χτύπημα από το μαδέρι του διαχωρισμού πήρε το δρόμο για το δικό της χώρο στο πίσω μέρος της αυλής.
Η γυναίκα μου ανάλαβε να ηρεμήσει την ΄Ηρα . Προσπάθησε να της δείξει την αγάπη της και το ενδιαφέρον της. Εκείνη όμως παρεξηγώντας τις προθέσεις της, υπό το κράτος της συγχύσεως και του τρόμου και παρερμηνεύοντας την κίνηση του χεριού της, επέδειξε επιθετική συμπεριφορά , της δάγκωσε τον αριστερό βραχίονα, ενώ της τράβηξε με νεύρο τη ρόμπα μέχρι του σημείου να της απογυμνώσει το χέρι.
Η προσοχή και το ενδιαφέρον μας εστιάσθηκε στην παροχή βοηθειών και στην επούλωση των πληγών από το δάγκωμα της Ήρας. Εκείνο το βράδυ παρέμεινε μόνη κυρίαρχος στο χώρο αφού η Σίντυ διανυχτέρευσε στο γραφείο μου μέχρι την μεθεπομένη όπου επελήφθη στο ζήτημα ο Σύλλογος Μέριμνας Ζώων.
Δεν ήταν ευχάριστο ό,τι ακολούθησε .Διαδικασία νάρκωσης και επιβίβαση σε κλούβα της δράστιδος των επεισοδίων και μεταφορά της στους χώρους του Συλλόγου.
Η όλη διαμάχη μεταξύ των δύο θηλυκών έδειξε πως η ζήλια δεν είναι προνόμιο των ανθρώπων, αλλά συναίσθημα που κυριαρχεί και στα ζώα τα οποία εμείς χαρακτηρίζουμε ως στερούμενα λογικού και συναισθημάτων.
Η προσπάθεια κυριαρχίας στον κόσμο δεν είναι προνόμιο ανθρώπινο. Υπάρχει διάθεση κυριαρχίας και από άλλα όντα του πλανήτη μας ατυχώς….
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Ο ΑΡΓΟΣ
Άγρυπνος ο ΄Αργος της Ιθάκης
με της προσμονής το περιλαίμιο
βολοδέρνει-στον αυλόγυρο-στον περίγυρο-
στην ακτή-γαυγίζοντας και σφίγγοντας
τα δόντια του μη και βγει η ψυχή του
πριν γυρίσει απ’ την Τροία ο Οδυσσέας.
Κι ήταν ο πρώτος που τον αναγνώρισε-
Έγλειφε- Ξανάγλειφε τα χέρια του Οδυσσέα
που τον θώπευαν στοργικά-περίλυπα.
Τα θαμπά κι ωχρά του μάτια
κοίταγαν ευγνώμονα
κι ανακύλαγε το δάκρυ του Οδυσσέα.
Κι ο ΄Αργος ξεψύχησε
ξαναγλείφοντας τα χέρια του Κυρίου-
τα περίλυπα και θωπευτικά…
‘ Όμως ΄Αργε-σε καλημερίζουν
οι ποιητές και οι ζωγράφοι-
οι φιλόζωοι.
Γιάννης Κουτσοχέρας
Ο Μπέρτραντ Ράσελ είχε διατυπώσει την άποψη ότι η ζήλια είναι μία από τις κυριότερες αιτίες της δυστυχίας. Ο Αριστοτέλης στην "Ρητορική" όρισε την Ζήλια σαν τον πόνο που προκαλεί η τύχη των άλλων, ενώ ο Καντ όρισε τη ζήλια ως "μία απροθυμία να δει κάποιος την δική του ευημερία, επισκιάζοντας την από την ευημερία κάποιου άλλου.
Όλα αυτά στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά σε περιπτώσεις των ζώων πως εκδηλώνεται η ζήλια; . Στην περίπτωσή μας θα περιορισθούμε σε περιστατικό ζήλιας μεταξύ σκύλων.
Θα σας διηγηθώ μια χαρακτηριστική περίπτωση ζήλιας. Πελάτης μου θα νοίκιαζε ένα εξοχικό κέντρο. Στο κέντρο ο προηγούμενος μισθωτής διατηρούσε και μια σκυλίτσα τη Σίντυ. Ο νέος μισθωτής όμως δεν ήθελε να κρατήσει τη σκυλίτσα.
Στο πρόβλημα αυτό έδωσα λύση, τους δήλωσα πως ήμουν πρόθυμος να υιοθετήσω τη σκυλίτσα. Είχα ως τόσο ακόμη δύο σκυλιά Δαλματίας και έκρινα πως θα έκαναν μια ευχάριστη παρέα. Έτσι πήρα με το αυτοκίνητό μου ένα απόγευμα τη Σίντυ. Αν και ήταν μεγαλωμένο σκυλί δεν φάνηκε να δυσανασχετεί. Όταν αποχωρούσαμε από το εξοχικό στα μάτια της έτρεχαν δάκρυα πίκρας για τον αποχωρισμό από το περιβάλλον και τους ανθρώπους. Είχε συνηθίσει να κυκλοφορεί ελεύθερη γύρω από τα τραπέζια των πελατών και να απολαμβάνει τα φιλοδωρήματά τους.
Στο σπίτι μας περίμεναν οι δίδυμοι Γιούρι και Ιβάν που την καλοδέχθηκαν. Εντάχθηκε φυσιολογικά στην μικρή κοινωνία των ζώων μας. Οι σχέσεις τους αποδείχθηκαν αρμονικές , απόδειξη τα επτά κουταβάκια που έφερε στη ζωή με τη μια γέννα και τα πέντε με μια νέα ακόμη. Όταν χάθηκε από δική μας απροσεξία ο Ιβάν μετά από λίγο καιρό χάθηκε ξαφνικά και ο Γιούρι από κατάθλιψη.
Ήταν καιρός πλέον το κενό να αναπληρώσει η Ήρα μια υπέροχη σκυλίτσα που εξασφαλίσαμε από το «Σύλλογο Μέριμνας Ζώων»,ένα σύλλογο που ίδρυσαν ευαίσθητοι συμπολίτες μας στην περιοχή του Πανεπιστημίου Πατρών .Μετά τις τυπικές διαδικασίες η ΄Ήρα σε ειδικό κλουβί ταξίδεψε για το σπίτι μας.
Ήταν μια πανέμορφη σκυλίτσα ξανθιά γαλανομάτα, πανέξυπνη και ζωηρή .Από την πρώτη στιγμή που εμφανίσθηκε στο χώρο μας, θέλησε να επιβάλει την παρουσία της. Πρώτη κίνηση για επικράτηση ήταν μια επίθεση κατά της Σίντυ.
Δεν αξιολογήσουμε τη συμπεριφορά της. Η ξανθιά ομορφιά της ,τα γαλανά της μάτια, η εκφραστικότητά της , αλλά και η συναίσθηση των προτερημάτων της επισκίαζαν κάθε σκέψη για απόρριψή της. Το περιστατικό θεωρήσαμε ως μια αντίδραση του γυναικείου ανταγωνισμού . Όμως και η Σίντυ όταν διαπίστωσε το μόνιμο της παρουσίας της νέας ενοίκου άρχισε να νοιώθει πως έχασε το μονοπώλιο της αγάπης και της συμπάθειάς μας και άρχισε να χάνει την όρεξη της και να παρουσιάζει συμπτώματα κατάθλιψης.
Το ενδιαφέρον μας για τη νέα τρόφιμο ήταν μια φυσιολογική εκ μέρους μας συμπεριφορά που ήθελε να υποδηλώσει την πρόθεσή μας ,για δημιουργία μιας οικειότητας και φιλίας μαζί της κάτι που επιβάρυνε το κλίμα για τη Σίντυ . Μια μέρα σαν επέστρεφα στο σπίτι είδα τη Σίντυ να με περιμένει στην εξώπορτα με ένα θλιμμένο πρόσωπο και δάκρυα στα μάτια. Τη διαβεβαίωσα πάντα πως την αγαπώ και πως είναι καλή κοπέλα, ενώ της προσέφερα πάντα διάφορες νόστιμες κροκέτες και μεζέδες.
Με τον καιρό η Ήρα εξοικειώθηκε μαζί μας και κυρίως μαζί μου κι έγινε μόνιμη συνοδός μου στους καθημερινούς μου περιπάτους. Όταν με έβλεπε να κρατώ το λουράκι η χαρά της ήταν έκδηλη και τα γαυγίσματα της ενδεικτικά της διάθεσης για περίπατο. Όταν μάλιστα της έλεγα : πάμε βόλτα, κυριολεκτικώς πετούσε στον αέρα. Στα πρώτα εκατό μέτρα με έσερνε κυριολεκτικά σαν με έλκηθρο σε χιόνια. Όταν διαβαίναμε την εξώπορτα, σταματούσε και περίμενε να κλειδώσω. Η διαδρομή μας ήταν πάντα έντονη και ήθελε να κάνει εκείνη την επιλογή της διαδρομής. Δεν της έκανα πάντα τη χάρη, όμως πήγαινε πάντα μπροστά κι εγώ ακολουθούσα στο βηματισμό της με ρυθμούς βάδην. Με τη γλώσσα βγαλμένη μέχρι τη γη, με βαριά ανάσα δεν διέκοπτε το δρομολόγιο της εκτός και αν συναντούσε κάποια αδέσποτα που επιχειρούσαν επίθεση. Έδειχνε διάθεση αντεπιθέσεως και μόνο με δική μου παρέμβαση συνέχιζε την πορεία της. Όταν επιστρέφαμε πήγαινε κατευθείαν στη είσοδο της καγκελόπορτας και περίμενε εναγωνίως να ανοίξω την πόρτα για να επιστρέψει στο χώρο της για να ξεδιψάσει και να ξεκουραστεί. Χωρίς αντίρρηση δέχονταν να βάλω στο γάντζο στο περιλαίμιό της και αμέσως ξάπλωνε κατάκοπη. Τις πρώτες μέρες θα νόμιζε κανείς ότι θα έσκαγε από το τρέξιμο, κάτι παρόμοιο θεώρησε και η γυναίκα μου που θορυβήθηκε όταν την είδε ξαπλωμένη .
Ο καιρός περνούσε, χωρίς η Σίντυ να δίνει σημασία και ενδιαφέρον για την Ήρα. Αλλά και η Ήρα έδειχνε την ίδια αδιαφορία προς τη Σίντυ. Παρ’ όλα αυτά μέσα τους κρυφόκαιε η ζήλια και η αντιπαλότητα, ποια από τις δύο τους θα έχει την αποκλειστικότητα στην αγάπη μας . Βέβαια όταν ορισμένες φορές τύχαινε να διασταυρωθούν προς την έξοδο επιχειρούσαν κάποιες ατελέσφορες αψιμαχίες . Ένα βραδινό ο συνδετικός γάντζος στο περιλαίμιο της Ήρας χαλάρωσε και την άφησε ελεύθερη να κυριαρχήσει στο χώρο. Όμως χωρίς να αντιληφθούμε εγκαίρως την απελευθέρωσή της ήρθε σε αντιπαράθεση με την Σίντυ σε ένα αγώνα ζωής και θανάτου. Η σκληρότητα της Ήρας και η μαλθακότητα της Σίντυ προμήνυε το αποτέλεσμα της σκληρής αντιπαράθεσης. Η δαγκωματιές εκατέρωθεν ήταν οι πρώτες βολές που έβαψαν με αίματα την αυλή . Τα οργισμένα γαυγίσματα ήρθαν λίγο καθυστερημένα.
Στη θέα της σύγκρουσης κι ενώ δεν ήταν δυνατός ο διαχωρισμός τους ένα μαδέρι από οικοδομή πέτυχε το στόχο του. Το ξύλο λειτούργησε σαν διάμεσος για να λήξη η αντιπαράθεση προς τις αντιμαχόμενες πλευρές και τις υποχρέωσε να απομακρυνθούν από το χώρο. Εκείνη στη στιγμή βρήκα την ευκαιρία να οδηγήσω με βία στο χώρο του γραφείου μου τη Σίντυ για την προστασία της . Ταραγμένη όπως ήταν από την συμπλοκή, κι ενώ τα αίματα που έτρεχαν από τις πληγές της αποκαμωμένη ξάπλωσε στο πάτωμα του γραφείου και διανυχτέρευσε εκεί σε πλήρη ακινησία. Η Ήρα που κι εκείνη δέχθηκε δαγκωματιές στο κεφάλι και στο σώμα της και το χτύπημα από το μαδέρι του διαχωρισμού πήρε το δρόμο για το δικό της χώρο στο πίσω μέρος της αυλής.
Η γυναίκα μου ανάλαβε να ηρεμήσει την ΄Ηρα . Προσπάθησε να της δείξει την αγάπη της και το ενδιαφέρον της. Εκείνη όμως παρεξηγώντας τις προθέσεις της, υπό το κράτος της συγχύσεως και του τρόμου και παρερμηνεύοντας την κίνηση του χεριού της, επέδειξε επιθετική συμπεριφορά , της δάγκωσε τον αριστερό βραχίονα, ενώ της τράβηξε με νεύρο τη ρόμπα μέχρι του σημείου να της απογυμνώσει το χέρι.
Η προσοχή και το ενδιαφέρον μας εστιάσθηκε στην παροχή βοηθειών και στην επούλωση των πληγών από το δάγκωμα της Ήρας. Εκείνο το βράδυ παρέμεινε μόνη κυρίαρχος στο χώρο αφού η Σίντυ διανυχτέρευσε στο γραφείο μου μέχρι την μεθεπομένη όπου επελήφθη στο ζήτημα ο Σύλλογος Μέριμνας Ζώων.
Δεν ήταν ευχάριστο ό,τι ακολούθησε .Διαδικασία νάρκωσης και επιβίβαση σε κλούβα της δράστιδος των επεισοδίων και μεταφορά της στους χώρους του Συλλόγου.
Η όλη διαμάχη μεταξύ των δύο θηλυκών έδειξε πως η ζήλια δεν είναι προνόμιο των ανθρώπων, αλλά συναίσθημα που κυριαρχεί και στα ζώα τα οποία εμείς χαρακτηρίζουμε ως στερούμενα λογικού και συναισθημάτων.
Η προσπάθεια κυριαρχίας στον κόσμο δεν είναι προνόμιο ανθρώπινο. Υπάρχει διάθεση κυριαρχίας και από άλλα όντα του πλανήτη μας ατυχώς….
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Ο ΑΡΓΟΣ
Άγρυπνος ο ΄Αργος της Ιθάκης
με της προσμονής το περιλαίμιο
βολοδέρνει-στον αυλόγυρο-στον περίγυρο-
στην ακτή-γαυγίζοντας και σφίγγοντας
τα δόντια του μη και βγει η ψυχή του
πριν γυρίσει απ’ την Τροία ο Οδυσσέας.
Κι ήταν ο πρώτος που τον αναγνώρισε-
Έγλειφε- Ξανάγλειφε τα χέρια του Οδυσσέα
που τον θώπευαν στοργικά-περίλυπα.
Τα θαμπά κι ωχρά του μάτια
κοίταγαν ευγνώμονα
κι ανακύλαγε το δάκρυ του Οδυσσέα.
Κι ο ΄Αργος ξεψύχησε
ξαναγλείφοντας τα χέρια του Κυρίου-
τα περίλυπα και θωπευτικά…
‘ Όμως ΄Αργε-σε καλημερίζουν
οι ποιητές και οι ζωγράφοι-
οι φιλόζωοι.
Γιάννης Κουτσοχέρας
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΟ ΠΑΤΡΕΩΝ
Αγαπητέ κ. Δήμαρχε Πατρέων
Μάθαμε από τον τύπο ότι σε ειδική εκδήλωση που οργανώνει ο Σύνδεσμος Φιλολόγων τιμάτε τον γνωστό συγγραφέα του «Ζ» Βασίλη Βασιλικό.
Θεωρούμε αυτονόητη την ανάγκη να τιμηθεί ο άξιος αυτός λογοτέχνης που έχει καταστήσει γνωστή με το έργο του την Ελληνική Λογοτεχνία στο εξωτερικό.
Όμως αυτή η τιμή ατυχώς δεν εναρμονίζεται με την τακτική της δημοτικής αρχής απέναντι στους λογοτέχνες της περιοχής μας, οι οποίοι κατά κανόνα δεν είναι ούτε μισθοδοτούμενοι γραφιάδες ούτε επαγγελματίες του είδους. Είναι άνθρωποι οι οποίοι συμπιέζουν το χρόνο των επαγγελματικών τους ενασχολήσεων και υπηρετούν την τέχνη της πεζογραφίας, της ποίησης του δοκιμίου και της κριτικής συμβάλλοντας στην διάδοση του γραπτού λόγου και στη διακίνηση των ιδεών πράγμα που αποτελεί την ουσία και το αποκορύφωμα της Δημοκρατίας.
Δεν αξιώνουν τιμές οι Λογοτέχνες της περιοχής μας από το Δήμο ούτε και κάποιου είδους αναγνώριση επιζητούν. Αναγνωρίσεως έχουν τύχει οι πατρινοί λογοτέχνες από την Ακαδημία Αθηνών και πολλά άλλα πνευματικά ιδρύματα για την προσφορά τους.
Εδώ πρόκειται περί εχθρικής αντιμετωπίσεως του δήμου απέναντι στους Λογοτέχνες του ,αφού ο τόπος που για σειρά δεκαέξι χρόνων μάζευε τις συναντήσεις του, η Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών με εντολές των διορισμένων από σας οργάνων της Δημοτικής Αρχής απομακρύνθηκαν χωρίς καν να υπάρξει απάντηση και αιτιολόγηση.
Η σημερινή τιμή προς τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό εκ μέρους του Δήμου ηχεί παράταιρα μετά από μια τακτική που πιο πάνω περιγράψαμε.
Ελπίζουμε να γίνει κατανοητή αυτή η άνιση και διαμετρικά αντίθετη συμπεριφορά προς τους τοπικούς συγγραφείς και λογοτέχνες
Πάτρα 10η Δεκεμβρίου 2011
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν.Δ.ΕΛΛΑΔΟΣ
Μάθαμε από τον τύπο ότι σε ειδική εκδήλωση που οργανώνει ο Σύνδεσμος Φιλολόγων τιμάτε τον γνωστό συγγραφέα του «Ζ» Βασίλη Βασιλικό.
Θεωρούμε αυτονόητη την ανάγκη να τιμηθεί ο άξιος αυτός λογοτέχνης που έχει καταστήσει γνωστή με το έργο του την Ελληνική Λογοτεχνία στο εξωτερικό.
Όμως αυτή η τιμή ατυχώς δεν εναρμονίζεται με την τακτική της δημοτικής αρχής απέναντι στους λογοτέχνες της περιοχής μας, οι οποίοι κατά κανόνα δεν είναι ούτε μισθοδοτούμενοι γραφιάδες ούτε επαγγελματίες του είδους. Είναι άνθρωποι οι οποίοι συμπιέζουν το χρόνο των επαγγελματικών τους ενασχολήσεων και υπηρετούν την τέχνη της πεζογραφίας, της ποίησης του δοκιμίου και της κριτικής συμβάλλοντας στην διάδοση του γραπτού λόγου και στη διακίνηση των ιδεών πράγμα που αποτελεί την ουσία και το αποκορύφωμα της Δημοκρατίας.
Δεν αξιώνουν τιμές οι Λογοτέχνες της περιοχής μας από το Δήμο ούτε και κάποιου είδους αναγνώριση επιζητούν. Αναγνωρίσεως έχουν τύχει οι πατρινοί λογοτέχνες από την Ακαδημία Αθηνών και πολλά άλλα πνευματικά ιδρύματα για την προσφορά τους.
Εδώ πρόκειται περί εχθρικής αντιμετωπίσεως του δήμου απέναντι στους Λογοτέχνες του ,αφού ο τόπος που για σειρά δεκαέξι χρόνων μάζευε τις συναντήσεις του, η Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών με εντολές των διορισμένων από σας οργάνων της Δημοτικής Αρχής απομακρύνθηκαν χωρίς καν να υπάρξει απάντηση και αιτιολόγηση.
Η σημερινή τιμή προς τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό εκ μέρους του Δήμου ηχεί παράταιρα μετά από μια τακτική που πιο πάνω περιγράψαμε.
Ελπίζουμε να γίνει κατανοητή αυτή η άνιση και διαμετρικά αντίθετη συμπεριφορά προς τους τοπικούς συγγραφείς και λογοτέχνες
Πάτρα 10η Δεκεμβρίου 2011
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν.Δ.ΕΛΛΑΔΟΣ
Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού
Έχει καθιερωθεί την 11η Δεκεμβρίου κάθε χρόνου να γιορτάζεται η παγκόσμια ημέρα του Παιδιού. Ευκαιρία να δούμε την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας γύρω από το καθεστώς διαβίωσης των παιδιών μας. Η κατάσταση που ήδη έχει διαμορφωθεί δεν μας επιτρέπει πανηγυρισμούς και επαγρύπνηση. Η σε ετήσια βάση 550 καταγγελίες για καταπάτηση των δικαιωμάτων των παιδιών στη χώρα μας, μόνο για την κορυφή του παγόβουνου μπορεί να μιλάνε αφού , στην πραγματικότητα υπολογίζονται σε 15.000 ενώ η Unicef ομιλεί για εκατομμύρια παιδιά που συνεχίζουν να πεθαίνουν από ασιτία και να εργάζονται υπό άθλιες συνθήκες. Αν θέλουμε να μιλάμε με τη γλώσσα της αλήθειας σήμερα 22.500 παιδιά ημερησίως χάνουν τη ζωή τους από έλλειψη εμβολίων, τροφής και νερού,980.000-.1.250.000 παιδιά πέφτουν κάθε χρόνο θύματα εμπορίας ανθρώπων για πορνεία ,για παιδική εργασία για αφαίρεση οργάνων. Μοναδική αχτίνα φωτός είναι το γεγονός ότι αυξήθηκε ο αριθμός των παιδιών που παρακολουθούν σχολείο.
Εκτιμάται ότι 980.000 - 1.250.000 παιδιά πέφτουν κάθε χρόνο θύματα εμπορίας ανθρώπων (για πορνεία, παιδική εργασία, αφαίρεση οργάνων) και 158 εκατ. παιδιά, ηλικίας 5 - 14 ετών εργάζονται υπό σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες. Μοναδική αχτίδα φωτός είναι το γεγονός ότι αυξήθηκε ο αριθμός των παιδιών που παρακολουθούν το σχολείο. Mε παρεμβάσεις της Unicef , σώζονται σήμερα 2.500.000 παιδιά το χρόνο από βέβαιο θάνατο. Έχει επίσης επικυρωθεί από το σύνολο σχεδόν των χωρών της ανθρωπότητας η Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού.
Στην χώρα μας 450.000 παιδιά και έφηβοι διαβιούν σε συνθήκες ένδειας με αυξητική τάση σε παιδιά που ζουν υπό συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού 7% των μαθητών εγκαταλείπουν το σχολείο στο δημοτικό ή το γυμνάσιο και αντίστοιχο ποσοστό εγκατάλειψης παρουσιάζεται και στο γυμνάσιο. Το 71,2%, των φτωχών παιδιών είναι αναλφάβητα. Στην αγορά εργασίας 75.000 έφηβοι εργάζονται ανασφάλιστοι, 20.000 έφηβοι εργάζονται νόμιμα. 5.000 παιδιά με αναπηρία ή χρόνιες παθήσεις διαβιούν σε ιδρύματα. Σε περίπου 8.000 ανέρχονται τα ασυνόδευτα αλλοδαπά παιδιά που εισέρχονται στη χώρα. Δυστυχώς την παγκόσμια ημέρα για το παιδί εκατομμύρια είναι τα παιδιά σε όλο τον κόσμο που στερούνται το χαμόγελο, και ζούνε χωρίς ελπίδα, μας θυμίζουνε το δικαίωμά τους για μια ζωή με αξιοπρέπεια, σεβασμό, φροντίδα και αγάπη.
Ο δρόμος για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών με τη βοήθεια του ανεπτυγμένου κόσμου είναι μακρύς και οι δεκαετίες που πέρασαν από την ίδρυση της Unicef το 1946, τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού του Ο.Η.Ε. το 1959, και τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. (20 -11- 1989), του πρώτου παγκόσμιου, νομικά δεσμευτικού, κώδικα δικαιωμάτων των παιδιών στην ιστορία, παρά τα σημαντικά βήματα, δεν βελτιώνουν την τραγική εικόνα των αριθμών που παρουσιάζουν οι σχετικές εκθέσεις σε παγκόσμια κλίμακα.
Ζητούμενο παραμένουν ακόμη τα δικαιώματα που οφείλουν να απολαμβάνουν τα παιδιά στα διάφορα στάδια της ανάπτυξής τους.
Μια μικρή «γεύση» των μεγάλων εμποδίων δίνει και η ελλειπής επικύρωση των δύο προαιρετικών πρωτοκόλλων της Σύμβασης για την απαγόρευση συμμετοχής των ανηλίκων στις Ένοπλες συρράξεις, για την εμπορία παιδιών, την παιδική πορνεία και την πορνογραφία από αρκετές χώρες σε σημείο που ο εκτελεστικός διευθυντής της Unicef αναγκάσθηκε να κάνει έκκληση προς το εν τρίτον των κρατών του κόσμου για καθολική επικύρωση και εφαρμογή τους ώστε να μπορέσει να τηρηθεί μία υπόσχεση καλύτερης ζωής στα πιο ευάλωτα παιδιά του πλανήτη.
Ωστόσο, η επικύρωση της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού από 193 χώρες (η Ελλάδα την επικύρωσε το 1992) συνέβαλε θετικά στη ζωή εκατομμυρίων παιδιών.
Από την επίσημη έκθεση της Unicef για τα 20 έτη από τη δέσμευση της ανθρωπότητας για τα δικαιώματα των παιδιών, η πρόοδος που διαφαίνεται είναι σημαντική αλλά όχι ικανοποιητική. Είναι σημαντική γιατί μειώθηκαν κατά 30% οι θάνατοι παιδιών κάτω των πέντε ετών, ενώ περιορίστηκε και ο αριθμός των παιδιών που απασχολούνται σε επικίνδυνες εργασίες.
Παρά τα ενθαρρυντικά βήματα και τη νόμιμη αναγνώριση των δικαιωμάτων των παιδιών, σημαντικά βασικά προβλήματα παραμένουν προς επίλυση και υποχρεώνουν - ειδικά μία ημέρα σαν κι αυτήν - σε προβληματισμό: είναι τα εκατομμύρια των γεννήσεων παιδιών που δεν καταγράφονται, η πληγή της παράνομης εμπορίας και διακίνησης παιδιών, τα εκατομμύρια των παιδιών που υποσιτίζονται, τα εκατομμύρια των παιδιών που ακόμη πεθαίνουν ή εξακολουθούν να μην πηγαίνουν σχολείο.
Οι παραπάνω δεν είναι μόνο αριθμοί, είναι εκατομμύρια παιδικά μάτια που μας εκλιπαρούν. Αξίζει να μη στρέψουμε το κεφάλι μας από την άλλη πλευρά. Όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, σε ένα παιδί που του στερεί η ζωή ό,τι εμείς θεωρούμε αυτονόητο και δεδομένο για τα δικά μας παιδιά.
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Εκτιμάται ότι 980.000 - 1.250.000 παιδιά πέφτουν κάθε χρόνο θύματα εμπορίας ανθρώπων (για πορνεία, παιδική εργασία, αφαίρεση οργάνων) και 158 εκατ. παιδιά, ηλικίας 5 - 14 ετών εργάζονται υπό σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες. Μοναδική αχτίδα φωτός είναι το γεγονός ότι αυξήθηκε ο αριθμός των παιδιών που παρακολουθούν το σχολείο. Mε παρεμβάσεις της Unicef , σώζονται σήμερα 2.500.000 παιδιά το χρόνο από βέβαιο θάνατο. Έχει επίσης επικυρωθεί από το σύνολο σχεδόν των χωρών της ανθρωπότητας η Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού.
Στην χώρα μας 450.000 παιδιά και έφηβοι διαβιούν σε συνθήκες ένδειας με αυξητική τάση σε παιδιά που ζουν υπό συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού 7% των μαθητών εγκαταλείπουν το σχολείο στο δημοτικό ή το γυμνάσιο και αντίστοιχο ποσοστό εγκατάλειψης παρουσιάζεται και στο γυμνάσιο. Το 71,2%, των φτωχών παιδιών είναι αναλφάβητα. Στην αγορά εργασίας 75.000 έφηβοι εργάζονται ανασφάλιστοι, 20.000 έφηβοι εργάζονται νόμιμα. 5.000 παιδιά με αναπηρία ή χρόνιες παθήσεις διαβιούν σε ιδρύματα. Σε περίπου 8.000 ανέρχονται τα ασυνόδευτα αλλοδαπά παιδιά που εισέρχονται στη χώρα. Δυστυχώς την παγκόσμια ημέρα για το παιδί εκατομμύρια είναι τα παιδιά σε όλο τον κόσμο που στερούνται το χαμόγελο, και ζούνε χωρίς ελπίδα, μας θυμίζουνε το δικαίωμά τους για μια ζωή με αξιοπρέπεια, σεβασμό, φροντίδα και αγάπη.
Ο δρόμος για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών με τη βοήθεια του ανεπτυγμένου κόσμου είναι μακρύς και οι δεκαετίες που πέρασαν από την ίδρυση της Unicef το 1946, τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού του Ο.Η.Ε. το 1959, και τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. (20 -11- 1989), του πρώτου παγκόσμιου, νομικά δεσμευτικού, κώδικα δικαιωμάτων των παιδιών στην ιστορία, παρά τα σημαντικά βήματα, δεν βελτιώνουν την τραγική εικόνα των αριθμών που παρουσιάζουν οι σχετικές εκθέσεις σε παγκόσμια κλίμακα.
Ζητούμενο παραμένουν ακόμη τα δικαιώματα που οφείλουν να απολαμβάνουν τα παιδιά στα διάφορα στάδια της ανάπτυξής τους.
Μια μικρή «γεύση» των μεγάλων εμποδίων δίνει και η ελλειπής επικύρωση των δύο προαιρετικών πρωτοκόλλων της Σύμβασης για την απαγόρευση συμμετοχής των ανηλίκων στις Ένοπλες συρράξεις, για την εμπορία παιδιών, την παιδική πορνεία και την πορνογραφία από αρκετές χώρες σε σημείο που ο εκτελεστικός διευθυντής της Unicef αναγκάσθηκε να κάνει έκκληση προς το εν τρίτον των κρατών του κόσμου για καθολική επικύρωση και εφαρμογή τους ώστε να μπορέσει να τηρηθεί μία υπόσχεση καλύτερης ζωής στα πιο ευάλωτα παιδιά του πλανήτη.
Ωστόσο, η επικύρωση της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού από 193 χώρες (η Ελλάδα την επικύρωσε το 1992) συνέβαλε θετικά στη ζωή εκατομμυρίων παιδιών.
Από την επίσημη έκθεση της Unicef για τα 20 έτη από τη δέσμευση της ανθρωπότητας για τα δικαιώματα των παιδιών, η πρόοδος που διαφαίνεται είναι σημαντική αλλά όχι ικανοποιητική. Είναι σημαντική γιατί μειώθηκαν κατά 30% οι θάνατοι παιδιών κάτω των πέντε ετών, ενώ περιορίστηκε και ο αριθμός των παιδιών που απασχολούνται σε επικίνδυνες εργασίες.
Παρά τα ενθαρρυντικά βήματα και τη νόμιμη αναγνώριση των δικαιωμάτων των παιδιών, σημαντικά βασικά προβλήματα παραμένουν προς επίλυση και υποχρεώνουν - ειδικά μία ημέρα σαν κι αυτήν - σε προβληματισμό: είναι τα εκατομμύρια των γεννήσεων παιδιών που δεν καταγράφονται, η πληγή της παράνομης εμπορίας και διακίνησης παιδιών, τα εκατομμύρια των παιδιών που υποσιτίζονται, τα εκατομμύρια των παιδιών που ακόμη πεθαίνουν ή εξακολουθούν να μην πηγαίνουν σχολείο.
Οι παραπάνω δεν είναι μόνο αριθμοί, είναι εκατομμύρια παιδικά μάτια που μας εκλιπαρούν. Αξίζει να μη στρέψουμε το κεφάλι μας από την άλλη πλευρά. Όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, σε ένα παιδί που του στερεί η ζωή ό,τι εμείς θεωρούμε αυτονόητο και δεδομένο για τα δικά μας παιδιά.
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
Νέα Διοίκηση εκλέχθηκε στις αρχαιρεσίες που έγιναν την περασμένη Τετάρτη στην Εταιρεία Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος.
Συγκεκριμένα στα γραφεία της Εταιρείας η απερχόμενη Διοίκηση έκανε το διοικητικό και οικονομικό απολογισμό και ακολούθως διενεργήθηκαν αρχαιρεσίες για την ανάδειξη νέας διοικήσεως. Λίγο πριν ενέταξε τακτικά μέλη της τους λογοτέχνες-συγγραφείς Σπυρίδωνα Ν. Γκουρβέλο Φιλόλογο, Κωνσταντίνο Δ. Ηλιόπουλο Ψυχίατρο και Αντώνη Στασινόπουλο Εκδότη.
Στη Γ.Σ. επίσης έγινε λεπτομερής ενημέρωση γύρω από τον αποκλεισμό των Φιλολογικών Βραδινών από τους χώρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης ενώ ακολούθως εκδόθηκε σχετικό με το ζήτημα ψήφισμα το οποίο πρόκειται εντός των ημερών τριμελής επιτροπή από μέλη της Εταιρείας που εξουσιοδοτήθηκαν από τη Γ.Σ. να το επιδώσουν στο Δήμαρχο Πατρέων Γιάννη Δημαρά.
Από τις αρχαιρεσίες εξελέγησαν τα νέα μέλη του Δ.Σ. τα οποία μετά τη συγκρότησή τους σε σώμα αποτέλεσαν το νέο Δ.Σ. το οποίο έχει ως εξής:
Πρόεδρος:Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Αντιπρόεδρος: Λεωνίδας Καρνάρος
Γενική Γραμματέας: Μάρθα Βασκαντήρα
Eιδικός Γραμματέας: Γιώργος Σιμιτζής
Ταμίας: Χρήστος Γεωργακόπουλος
Έφορος Εκδηλώσεων: Κώστας Πανίτσας
΄Έφορος Δημοσίων Σχέσεων :Μαρία Καρέλα
Το νέο Δ. Σ. στη πρώτη του συνεδρίαση αποφάσισε να επιδιώξει την επαναφορά των φιλολογικών βραδινών στη φυσική τους θέση, στους χώρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, την έκδοση ανθολογίου ποίησης και τη διοργάνωση τιμητικής εκδήλωσης για την επέτειο των εκατό χρόνων από τη γέννηση του Νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη και είκοσι χρόνων από το θάνατο του πρώτου αιρετού προέδρου της Εταιρείας Λογοτεχνών Αλέκου Μαρασλή.
ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΜΕΛΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΏΝ
Η Γενική Συνέλευση των μελών της Εταιρείας Λογοτεχνών που συνήλθε σε συνεδρίαση σήμερα 7ην Δεκεμβρίου 2011 ημέρα Τετάρτη και ώρα 6 μ.μ. μετά από πρόσκληση του Διοικητικού Συμβουλίου αφού ενημερώθηκε στο ζήτημα που προέκυψε με τη μη διάθεση της αίθουσας της Δημοτικής Βιβλιοθήκης για την υλοποίηση του φετινού προγράμματος των Φιλολογικών Βραδινών των κατά Δευτέρα Διαλέξεων και ομιλιών εκφράζει ομόφωνα την αποδοκιμασία της και προχώρησε με παμψηφεί απόφασή της στην έκδοση του κατωτέρω ψηφίσματος.
1. ΚΑΛΕΙ το Δήμαρχο Πατρέων που εποπτεύει και είναι υπεύθυνος για τη λειτουργία των Ν.Π.Δ.Δ. του Δήμου και κατ’ επέκταση και της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, να παρέμβει και αφού ζητήσει εξηγήσεις για την ενέργειά του προέδρου του Οργανισμού Δημοτική Βιβλιοθήκη-Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Πατρέων να αποτρέψει τη συνέχιση των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας ένα θεσμό που καταξιώθηκε στη συνείδηση των συμπολιτών μας για δεκαέξι συναπτά χρόνια στους χώρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης.
2. Ζητάμε από το Δήμαρχο Πατρέων να επέμβει προσωπικά στο Διοικητικό Συμβούλιο του Οργανισμού έτσι ώστε να δώσει ξανά στη βιβλιοθήκη τη ζωντάνια που της προσέφεραν τα Φιλολογικά Βραδινά της Δευτέρας που αποτελούσαν ένα βήμα πνευματικού διαλόγου για τους συμπολίτες και τους πνευματικούς δημιουργούς της περιοχής μας.
3. Τριμελής επιτροπή από μέλη που θα ορίσει η Γενική Συνέλευση να επιδώσει το παρόν ψήφισμα στο Δήμαρχο Πατρέων Ιωάννη Δημαρά και να αναπτύξει και προφορικά το αίτημα και τη θέση της Εταιρείας.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ
Τι είν’ η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι;
μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;
μην ειν’ ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι τα άσπρα της ψηλά παλάτια
και τα σπιτάκια της τ’ αραδιαστά;
μην ειν’ οι δρόμοι της, τα μονοπάτια;
μην είναι τ’ άνθη της τα ευωδιαστά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της ,με τα χωριά;
κάθε νησάκι της, που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της ,χρυσή στολή,
που η τέχνη εφόρεσε, και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα
και κάτι πούχομε μεσ’ την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
Ι. Πολέμης
Από το ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ
της Δ΄ Δημοτικού
Δ.ΖΗΣΗ-Κ.ΡΩΜΑΙΟΥ
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ
ΑΘΗΝΑ 1949
ΠΟΙΑ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ
Ανέσυρα από τη βιβλιοθήκη μου
και ξαναδιάβασα μετά από πολλά χρόνια
στο Αναγνωστικό μου της Δ΄ τάξης του Δημοτικού
το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη με τίτλο:
“ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ”
Mετά από τόσα χρόνια που πέρασαν αναρωτιέμαι:
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ;
Ο ΜΟΧΘΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ
ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΗΣ ΕΛΒΕΤΙΑΣ.
Η ΓΗ ΜΑΣ ΥΠΟΘΗΚΕΥΜΕΝΗ
ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ.
ΕΜΕΙΣ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΑΣ
ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΦΟΡΟΥΣ ΕΠΙ ΦΟΡΩΝ
ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΡΕΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΒΑΡΗ
ΠΟΥ ΜΑΣ ΦΟΡΤΩΣΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ…
ΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ ΤΕΛΙΚΑ
AΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!....
Για την αντιγραφή
Λ. Γ. Μαργαρίτης
Τι είν’ η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι;
μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;
μην ειν’ ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι τα άσπρα της ψηλά παλάτια
και τα σπιτάκια της τ’ αραδιαστά;
μην ειν’ οι δρόμοι της, τα μονοπάτια;
μην είναι τ’ άνθη της τα ευωδιαστά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της ,με τα χωριά;
κάθε νησάκι της, που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της ,χρυσή στολή,
που η τέχνη εφόρεσε, και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα
και κάτι πούχομε μεσ’ την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
Ι. Πολέμης
Από το ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ
της Δ΄ Δημοτικού
Δ.ΖΗΣΗ-Κ.ΡΩΜΑΙΟΥ
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ
ΑΘΗΝΑ 1949
ΠΟΙΑ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ
Ανέσυρα από τη βιβλιοθήκη μου
και ξαναδιάβασα μετά από πολλά χρόνια
στο Αναγνωστικό μου της Δ΄ τάξης του Δημοτικού
το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη με τίτλο:
“ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ”
Mετά από τόσα χρόνια που πέρασαν αναρωτιέμαι:
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ;
Ο ΜΟΧΘΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ
ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΗΣ ΕΛΒΕΤΙΑΣ.
Η ΓΗ ΜΑΣ ΥΠΟΘΗΚΕΥΜΕΝΗ
ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ.
ΕΜΕΙΣ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΑΣ
ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΦΟΡΟΥΣ ΕΠΙ ΦΟΡΩΝ
ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΡΕΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΒΑΡΗ
ΠΟΥ ΜΑΣ ΦΟΡΤΩΣΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ…
ΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ ΤΕΛΙΚΑ
AΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!....
Για την αντιγραφή
Λ. Γ. Μαργαρίτης
ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ
ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ
Ούτε που κατάλαβε ότι έφτασε στο χείλος της αβύσσου.
Ο δρόμος ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα,
μόλις είχε περάσει μια λιτανεία.
Δεν πίστεψε βέβαια πως ήταν στρωμένος για εκείνον.
Η εικόνα ενός δρόμου με άνθη του έδινε ψευδαισθήσεις.
Ίσως ήταν μικρές ασήμαντες δόσεις αναβολής
μιας μεγάλης που θα ακολουθούσε.
Ήταν είπαν μορφίνη διασκορπισμένη
στο δρόμο της αναισθησίας και της έλλειψης πόνου.
Δεν έδωσε διόλου σημασία στους μαντατοφόρους
που νυχτιάτικα έφεραν το μήνυμα.
ούτε καν τους κέρασε γλυκό κουταλιού
αδιαφόρησε πλήρως ,
κι ανέβαλε για την επομένη την ανάγνωση του μηνύματος.
Ήταν λες πρώιμα συμφιλιωμένος με τη μοίρα.
Αφύσικα ήρεμος , στωικά υπέμενε τα μέλλοντα .
Δεν τον φόβισαν οι παραχαράκτες των νομισμάτων
που τριγυρνούσαν δίπλα του.
Κρεμασμένος στην ιδέα του μοιραίου
ανέμενε με ιώβειο μακαριότητα τα μέλλοντα συμβαίνειν.
Με την αίσθηση της σιγουριάς
που του έδινε η απάθεια της άγνοιας
και της επανάπαυσης στη δύναμη του Δημιουργού.
΄Ενα χέρι αόρατο τον σήκωσε και τον πέταξε
στο δρόμο της ασφάλειας και της σιγουριάς.
Έφτασε στο χείλος της αβύσσου…
κι όμως τον γύρισαν πίσω.
΄Ενας άγγελος που κρυφοκοίταζε ,
ένα σμάρι μέλισσες που ακολουθούσαν
την πορεία διαμαρτυρόμενες,
έδωσαν το κερί των ευχαριστιών.
Ένα βόδι που έβοσκε στο λιβάδι
προσφέρθηκε θυσία στο βωμό της αγάπης.
Τα ειδωλόθυτα μοιράσθηκαν,
οι κρατήρες με οίνο πλούσια έρρευσαν
στο συμπόσιο της λύτρωσης.
΄Εδωσαν χάρη
κι ο κατάδικος πήρε το δρόμο για την κατοικία του.
Μετά την αναγγελία της απόφασης
ο κατηγορούμενος,
δήλωσε , αμετανόητα ρομαντικός!...
ΙΩΝ ΛΕΥΚΙΟΣ
Ούτε που κατάλαβε ότι έφτασε στο χείλος της αβύσσου.
Ο δρόμος ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα,
μόλις είχε περάσει μια λιτανεία.
Δεν πίστεψε βέβαια πως ήταν στρωμένος για εκείνον.
Η εικόνα ενός δρόμου με άνθη του έδινε ψευδαισθήσεις.
Ίσως ήταν μικρές ασήμαντες δόσεις αναβολής
μιας μεγάλης που θα ακολουθούσε.
Ήταν είπαν μορφίνη διασκορπισμένη
στο δρόμο της αναισθησίας και της έλλειψης πόνου.
Δεν έδωσε διόλου σημασία στους μαντατοφόρους
που νυχτιάτικα έφεραν το μήνυμα.
ούτε καν τους κέρασε γλυκό κουταλιού
αδιαφόρησε πλήρως ,
κι ανέβαλε για την επομένη την ανάγνωση του μηνύματος.
Ήταν λες πρώιμα συμφιλιωμένος με τη μοίρα.
Αφύσικα ήρεμος , στωικά υπέμενε τα μέλλοντα .
Δεν τον φόβισαν οι παραχαράκτες των νομισμάτων
που τριγυρνούσαν δίπλα του.
Κρεμασμένος στην ιδέα του μοιραίου
ανέμενε με ιώβειο μακαριότητα τα μέλλοντα συμβαίνειν.
Με την αίσθηση της σιγουριάς
που του έδινε η απάθεια της άγνοιας
και της επανάπαυσης στη δύναμη του Δημιουργού.
΄Ενα χέρι αόρατο τον σήκωσε και τον πέταξε
στο δρόμο της ασφάλειας και της σιγουριάς.
Έφτασε στο χείλος της αβύσσου…
κι όμως τον γύρισαν πίσω.
΄Ενας άγγελος που κρυφοκοίταζε ,
ένα σμάρι μέλισσες που ακολουθούσαν
την πορεία διαμαρτυρόμενες,
έδωσαν το κερί των ευχαριστιών.
Ένα βόδι που έβοσκε στο λιβάδι
προσφέρθηκε θυσία στο βωμό της αγάπης.
Τα ειδωλόθυτα μοιράσθηκαν,
οι κρατήρες με οίνο πλούσια έρρευσαν
στο συμπόσιο της λύτρωσης.
΄Εδωσαν χάρη
κι ο κατάδικος πήρε το δρόμο για την κατοικία του.
Μετά την αναγγελία της απόφασης
ο κατηγορούμενος,
δήλωσε , αμετανόητα ρομαντικός!...
ΙΩΝ ΛΕΥΚΙΟΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)