ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ Δημήτρη Νικολόπουλου : «ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΕΙΘΑΛΟΥΣ ΕΓΝΟΙΑΣ!» Πάτρα 2020

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

 

Δημήτρη Νικολόπουλου : «ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΕΙΘΑΛΟΥΣ ΕΓΝΟΙΑΣ!»  Πάτρα 2020

 

 

                    Σημείωμα Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη

                    Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

 

 

 

Κυκλοφόρησε πρόσφατα το τρίτο κατά σειρά έργο του συμπολίτη Εκπαιδευτικού και Συγγραφέα Δημήτρη-Δήμου Νικολόπουλου με τον τίτλο : «ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΕΙΘΑΛΟΥΣ ΕΓΝΟΙΑΣ» το οποίo και    έφτασε στα χέρια μου με τιμητική αφιέρωσή του.

 

Ο Δήμος Νικολόπουλος όπως τον αποκαλούμe στους κύκλους μας είναι από τους παλιούς καλούς εκπαιδευτικούς που λάμπρυναν την παιδεία και μόρφωσαν εκατοντάδες νεοέλληνες της υπαίθρου κυρίως χώρας.

Ξεκίνησε από το χωριό του Πλάτανος Αιγιαλείας  όπου και τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Ακολούθησαν οι Γυμνασιακές του σπουδές στο Γυμνάσιο Ακράτας και στη συνέχεια σε Γυμνάσια του Παγκρατίου Αθηνών από όπου και πήρε απολυτήριο. Στη συνέχεια σπούδασε στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία από την οποία απεφοίτησε με βαθμό άριστα.

 Μετά τις σπουδές του σταδιοδρόμησε ως παιδαγωγός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση σε καίριες θέσεις και τίμησε επάξια τα εργασιακά του καθήκοντα. Ως παιδαγωγός υπηρέτησε αρχικά σε διάφορα απομακρυσμένα σχολεία της χώρας στις περιοχές Αιτωλοακαρνανίας, Ηλείας Αχαΐας και σε σχολεία της πόλεως των Πατρών.

 Επιπροσθέτως εργάσθηκε για μια επταετία

Παρέχοντας φροντιστηριακή διδασκαλία  στην Τριάντειο Επαγγελματική και Βιομηχανική σχολή Πατρών.

Στο σημείο αυτό αξίζει να παραθέσω τις απόψεις του αείμνηστου Διευθυντού της Σχολής Δημήτρη Μαργαρίτη που περιλαμβάνεται  σε  έκθεση του –πιστοποίηση για το ήθος και την προσφορά στη Σχολή του Εκπαιδευτικού Δήμου Νικολόπουλου.

 Σημειώνει σχετικώς μεταξύ των άλλων και τα εξής: «….Εν τη εκτελέσει της ανατεθείσης αυτώ ανωτέρω υπηρεσίας και εν τη αρμοδιότητί μου ελέγχου και εποπτείας των σπουδών και των εκπαιδευτικών διατάξεων διαπίστωσα ανενδοιάστως και εξ αντικειμένου, ότι κέκτηται αρίστην θεωρητικήν επιστημονικήν καταρτισιν, αρτιωτάτην διδακτικήν ικανότητα και μεθοδικότητα γενικωτέραν εγκυκλοπαιδικήν συγκρότησιν, εξαίρετον ήθος και ευσυνειδησίαν υποχρεώσεών του, παρασχεθείσης έτη περαιτέρω αυτοβούλως πάσης πολλαπλής συμμετοχής και δράσεώς του εις γενικότερα έργα της σχολικής δραστηριότητος, εξ ων μεγίστη η συμβολή του προς ευόδωσιν των κοινωφελών σκοπών της καθ’ ημάς Σχολής»

Ο Δήμος Νικολόπουλος τόσο κατά τη διάρκεια των διδακτικών του υποχρεώσεων όσο και μετά την συνταξιοδότηση του   υπήρξε ένας σεμνός και  ένας ενεργός πολίτης  αλλά κι  ένας καταξιωμένος συγγραφέας. δεν παρέμεινε ποτέ  απλός θεατής  της ελληνικής πραγματικότητας.

Υπήρξε ένας δυναμικός άνθρωπος που δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένος με ότι έκανε ο ίδιος αλλά και  το κοινωνικό σύνολο.

 Η έγνοια  για τη σωστή εκπαίδευση  δεν παιδιών δεν υπελλείπετο από την έγνοια των ζητημάτων που απασχολούσε το σύνολο της κοινωνίας.

Γι’ αυτό και η έγνοια του για τα κοινά και για τα κακώς κείμενα τον έκαναν να έχει τακτικές συνεργασίες με επίκαιρα άρθρα του και εργασίες  του στις τοπικές ημερήσιες   και εβδομαδιαίες εφημερίδες.

Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί στις εφημερίδες  των Πατρών «ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ» «ΗΜΕΡΑ» «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» «Η ΓΝΩΜΗ» στις εφημερίδες της Αιγιάλειας  «ΣΤΥΞ» «ΕΡΕΥΝΑ» και «ΧΕΛΜΟΣ» αλλά και στα περιοδικά «ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΌ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΌ ΒΗΜΑ» «ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΠΑΤΡΏΝ», «ΑΧΑΪΚΑ» και «ΕΨΙΛΟΝ»  της Εφημερίδας  των  Αθηνών Ελευθεροτυπία

Πρέπει να σημειώσουμε επίσης πως ο συγγραφέας μας κατέστη αμέσως μετά την κυκλοφορία του δευτέρου βιβλίου του, τακτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος μετά από εισήγηση του προέδρου της και με παμψηφεί απόφαση του Διοικητικού της Συμβουλίου, αφού εκτιμήθηκε τόσο η ποσότητα αλλά κυρίως η ποιότητα του έργου του  και κυρίως το ήθος του συγγραφέα.

Μετά την συνταξιοδότησή του μας προσέφερε τρεις συνολικά εκδόσεις βιβλίων του.

Το πρώτο φέρει τον τίτλο: «Μνήμες, στοχασμοί ,αναπολήσεις» και εκτίνεται σε 448 σελίδες.

Το δεύτερο φέρει τον τίτλο: «Τα χαιρετήματα από τον τόπο μας» και εκτίνεται σε 200 σελίδες.

          Και τέλος το βιβλίο που με το σημερινό μας σημείωμα παρουσιάζουμε φέρει τον τίτλο : «Τα δημοσιεύματα, της αειθαλούς έγνοιας» το οποίο εκτίνεται σε 140 σελίδες.

Το έργο για καλύτερη εξυπηρέτηση του αναγνώστη έχει χωριστεί σε έξη ενότητες. Η πρώτη  περιλαμβάνει θέματα θρησκευτικού περιεχομένου, η δεύτερη ιστορικού περιεχομένου, η τρίτη παιδαγωγικού περιεχομένου, η τέταρτη λογοτεχνικού περιεχομένου, η πέμπτη κοινωνικού περιεχομένου και η έκτη γενικού περιεχομένου.

Όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης στο βιβλίο έχουν συγκεντρωθεί κείμενα και άρθρα του συγγραφέα που έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά.

Η κατάταξη του περιεχομένου σε κεφάλαια  ανάλογου ενδιαφέροντος διευκολύνει τον αναγνώστη να επιλέξει τα θέματα που κατά κύριο λόγο τον ενδιαφέρουν χωρίς βεβαίως να αδιαφορήσει για τα άλλα θέματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του συγγραφέα.

          Ο συγγραφέας με πλούσιο λεξιλόγιο και πλούτο σοβαρών σκέψεων εκθέτει τις απόψεις του οι οποίες αποτελούν προϊόντα μελέτης αλλά και ορθής κρίσεως ζητημάτων που ενδιαφέρουν και απασχολούν τόσο ατομικά όσο και το σύνολο της κοινωνίας μας.

΄Εχει το θάρρος και την ειλικρίνεια που απαιτούν οι περιστάσεις να πραγματεύεται ζητήματα και θέματα που μας πληγώνουν και ζητούν λύση.

          Ένας συνειδητός πολίτης και μάλιστα της πνευματικής συγκρότησης του συγγραφέα δεν μπορεί να μένει απαθής σε όσα απαράδεκτα συμβαίνουν στις μέρες μας και γι’ αυτό βρίσκεται μονίμως με κατάσταση συναγερμού.

Ο συγγραφέας όπως θα διαπιστώσει και ο αναγνώστης του βιβλίου δεν είναι μονοδιάστατος στα θέματα που τον απασχολούν και δεν νοιάζεται αποκλειστικά για ζητήματα παιδείας αλλά καταπιάνεται με όλα τα ζητήματα της καθημερινότητας.

Η αειθαλής έγνοια του συγγραφέα μεταφράζεται σε κείμενα στα οποία ευθαρσώς και χωρίς φοβίες και αναστολές παραθέτει στα κείμενα του.

 Ακόμη και το γεγονός ότι συγκέντρωσε τα κατά καιρούς δημοσιεύματα του σ’ αυτό το βιβλίο, αποτελεί μια επί πλέον απόδειξη πως τον ενδιαφέρει, οι απόψεις του, απόψεις βγαλμένες από την πείρα χρόνων και γνώσης, να μεταδοθούν σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες πληθυσμού, αφού πολλοί σήμερα δεν ενδιαφέρονται από αμέλεια αλλά και  βιασύνη να μη διαβάσουν τα κείμενα του συγγραφέα.

Εδώ με άνεση χρόνου  μπορούν να γίνουν μέτοχοι των ιδεών, των σκέψεων και των επιχειρημάτων του συγγραφέα και έτσι να διαμορφώσουν σταθερή και βάσιμη άποψη για ζητήματα του καιρού μας, που εάν αδιαφορήσουμε για την επίλυσή τους, η αδιαφορία μας θα δημιουργήσει  πελώρια κύματα και θα μας καταπιεί.

          Ο φίλος συγγραφέας Δήμος Νικολόπουλος με το βιβλίο του αυτό αλλά και με τα δύο επίσης πολυσέλιδα που προηγήθηκαν πρέπει να νοιώθει ανάλαφρος αφού έβγαλε τις δικές του ευθύνες όσο και το φόρτο της υποχρέωσης κάθε πνευματικού ανθρώπου να ρίχνει φως  από το πληθωρικό δικό του στους δρόμους και τα μονοπάτια  των συνανθρώπων μας που δεν μπόρεσαν, ή  οι συνθήκες δεν τους επέτρεψαν να αποκτήσουν γνώσεις επαρκείς     για την καθημερινή πορεία τους στη ζωή.

Η μεγαλύτερη ικανοποίηση των πνευματικών ανθρώπων είναι όταν γίνονται πρωτοπόροι και  φάροι φωτεινοί για το φωτισμό των συνανθρώπων για μια πετυχημένη κι ευτυχισμένη πορεία.

Κι ο Δήμος Νικολόπουλος προς αυτή την κατεύθυνση στρέφει το μέχρι σήμερα  δημοσιευμένο με τα βιβλία του έργο του.

Κι εμείς από τη σκοπιά μας θαυμάζουμε τη λαμπρή και φωτεινή πορεία του και από αυτή τη θέση του απευθύνουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια.. Μπράβο αγαπητέ φίλε  συνοδοιπόρε Δήμο…

 

ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ-ΣΙΜΩΝΙΑ KAI ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

 

ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ-ΣΙΜΩΝΙΑ KAI  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

 

Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Eπιτ. Δικηγόρου

Αντιπροέδρου Α.Σ.Π.Ε.

 

               Τελευταία έγινε πολύς λόγος στα μέσα ενημέρωσης και σε     εκκλησιαστικούς κύκλους για την ειδωλολατρία, τη σιμωνία και την ορθοδοξία.

Αυτές τις λέξεις  - έννοιες  μολονότι χρησιμοποιούμενες   έχουν μεταφορικά και συμβολική σημασία ,εν τούτοις για το σημείωμά μας έχουν συγκεκριμένο  νόημα και περιεχόμενο.

Παραθέτουμε  επιγραμματικά  τη  εννοιολογική σημασία τους για να αποφύγουμε  τις  τυχόν παρερμηνείες.

Ειδωλολατρία, σημαίνει τη λατρεία και τις θρησκευτικές εκδηλώσεις που αποδίδονται στα είδωλα, και είδωλο είναι κάθε απεικόνιση ή ομοίωμα λατρευομένης θεότητας σε άγαλμα η σε εικόνα.

Σιμωνία , σημαίνει την εκμετάλλευση της θρησκευτικής πίστης για οικονομικά οφέλη,  την εμπορία της θείας χάριτος, και  την εκμετάλλευση ιερών εικόνων και Αγίων λειψάνων.

Ορθοδοξία , σημαίνει την ορθή θρησκευτική πίστη σε αντιδιαστολή προς  άλλες αιρετικές δοξασίες, τη διδασκαλία και το δόγμα της ορθόδοξης  ανατολικής εκκλησίας.

Τόσο η ειδωλολατρία όσο και η σιμωνία αποτελούν σοβαρά παραπτώματα  που είναι καταδικαστέα από την Εκκλησία μας.

Αν επιχειρήσουμε να δούμε κάποιες σύγχρονες εκδηλώσεις κλήρου και  λαού  σίγουρα θα βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.

Παλαιότερα  αντικρίζαμε  το θέαμα  κάποιων περιπλανώμενων καλογέρων , που δήλωναν  Αγιορείτες να περιφέρουν  από σπίτι σε  σπίτι λείψανα Αγίων ,και να  μας  λένε πως τα έφερναν  για ευλογία και προσκύνηση.

 Ο  κάθε  πιστός , προσκυνούσε  το κουτί με τα λείψανα των Αγίων  και παράλληλα  έριχνε τον οβολό του σε ένα άλλο κουτί ειδικό γι’ αυτό το σκοπό.

Αργότερα  αντικρίζαμε το θέαμα, την ημέρα των Θεοφανίων  ή της  Σταυροπροσκυνήσεως οι πιστοί  που  ελάμβαναν την ευλογία από τον ιερέα,  κι ένα  λουλούδι ή ένα κλωνί βασιλικό, πειθαναγκάζονταν  να ρίχνουν τον οβολό τους σε παρακείμενο  πανέρι ή και  εντός του σκεύους που περιείχε αγιασμό.

Τελευταία έγινε  του συρμού  η μεταφορά Εικόνων ή λειψάνων Αγίων  από το Άγιο  όρος ή τους Αγίους Τόπους  που εκτίθενται σε δημοσία προσκύνηση , με κύριο στόχο «να γεμίσουν τα παγκάρια των εκκλησιών» σύμφωνα με τη ρήση Αρχιερέα.

Το ερώτημα που ευθέως τίθεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι  εάν η  προσκύνηση αυτή  με τον τρόπο που γίνεται , αποτελεί  ή όχι ειδωλολατρία, και εάν οι Ιεράρχες που είναι επιφορτισμένοι με την  ευθύνη της κατήχησης των πιστών,  κατευθύνουν ή προτρέπουν ασυνείδητα με τη συμπεριφορά τους ,  τους πιστούς στην ειδωλολατρία.

Όπως είδαμε από τις τηλεοράσεις μας, κατά κανόνα εκείνοι που προσέρχονται να προσκυνήσουν τις εικόνες και τα λείψανα των Αγίων, δεν διακρίνονται για τη θεοσέβεια τους.

Οι διαπληκτισμοί, οι διαμαρτυρίες, οι συνωστισμοί και  σπρωξιές  υπήρξαν τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς τους.

 Είναι εύλογο πως  αυτή η συμπεριφορά υποδηλώνει ειδωλολατρία. Η Ορθοδοξία διδάσκει την τάξη, την ευσέβεια, την υπομονή, την πειθαρχία, την υπακοή  και οι πιστοί της  πρέπει να διακρίνονται και διακρίνονται  γι’ αυτές τους τις αρετές και γι’ αυτή τους τη συμπεριφορά.

Οι διοργανωτές παρομοίων εκδηλώσεων  που έχουν  κύριο σκοπό και  στόχο το οικονομικό όφελος διαπράττουν το  ηθικό παράπτωμα-αμάρτημα της σιμωνίας.

Η προσκύνηση και η απόδοση τιμής  σύμφωνα με τα δόγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας  ανήκει στα  θεία πρόσωπα  και  η εικόνα των  Αγίων αυτών προσώπων  διευκολύνει  τους πιστούς να ανατρέχουν στις Θείες αυτές μορφές.

Η σκέψη του πιστού και η τιμή  που προσφέρει αποδίδεται σ’ αυτά και όχι στις εικόνες σαν αντικείμενα.

Όμως μ’ αυτού του είδους  τις ενέργειες  και τις συμπεριφορές οι διοργανωτές αλλά και οι πιστοί φαίνεται να αποδίδουν στις εικόνες σαν αντικείμενα  ή τα λείψανα  των Αγίων υπερφυσικές ιδιότητες και ικανότητες  έτσι ώστε να τους αποδίδουν θαύματα.

Αγνοούν άραγε,  πως  «ο ποιών θαυμάσια μόνος» είναι μόνο ο Θεός  και η πίστη σ’ αυτόν;

Αυτές οι  περιπτώσεις   «θαυμάτων» διαφημίζονται με απώτερο στόχο  το μεγαλύτερο οικονομικό όφελος  των διοργανωτών  οι οποίοι  στην ουσία προπαγανδίζουν την ειδωλολατρία και στοχεύουν στη σιμωνία.

Η τιμητική προσκύνηση της Μητέρας του Κυρίου μας της Υπεραγίας  Θεοτόκου σ’ όποια εικόνα της κι αν γίνεται, έχει  αναφορά το   Θείο πρόσωπό της  κι όχι στην καθ’  αυτό εικόνα. 

Η προσευχή κάθε      χριστιανού που απευθύνεται στη μεσίτρια Υπεραγία Θεοτόκο  και ζητάει την όποια βοήθεια και  αρωγή δεν απευθύνεται στην εικόνα, αλλά ανατρέχει και απευθύνεται στο  Ιερό πρόσωπο της Υπερμάχου  Στρατηγού.

Οι απόψεις  και οι θεωρίες περί θαυματουργών εικόνων κάποτε πρέπει να τελειώνει και κυρίως από τους εκπροσώπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Κάπου οι σύγχρονοι Άγιοι Πατέρες είτε δεν θέλουν να διδάξουν την Ορθοδοξία είτε  τους εξυπηρετεί η κατάσταση σύγχυσης και αποπροσανατολισμού.

Δεν είναι δυνατόν σε θέματα ορθοδόξου πίστεως και δογμάτων, να υπάρχουν μεταξύ των Ιεραρχών  διιστάμενες απόψεις.

Η περίοδος των εικονολατρών και των εικονομάχων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί , έχει απασχολήσει την εκκλησία με επώδυνο τρόπο στο παρελθόν η οποία και  έλυσε  οριστικά το πρόβλημα.

Δεν μπορούμε να εννοήσουμε γιατί σήμερα μετά από  τόσους  αιώνες θα πρέπει να επανέλθουμε  στο ζήτημα των εικόνων και να χωριστούμε και πάλι  σε  εικονολάτρες και  εικονομάχους.

Οι πιστοί δεν θέλουν την παραχάραξη της Ορθοδοξίας θέλουν να λέγονται  Ορθόδοξοι, να είναι  και να  παραμείνουν  γνήσια και ουσιαστικά Ορθόδοξοι.

Η ηγεσία της εκκλησίας είναι αναγκαίο να ομονοήσει σε θέματα ορθοδοξίας και να μην εμφανίζεται στα μάτια των πιστών διχασμένη. Το επιθυμούμε και το  ευχόμεθα.

 

ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

 

ΔΙΑΚΡΙΣΗ  ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ. Δικηγόρου

Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών 

 

             Η διάκριση των εξουσιών είναι θεμελιώδης αρχή του Κράτους Δικαίου. Η έννοια αυτή προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα. Στους νεότερους χρόνους αποδίδεται στο Γάλλο φιλόσοφο του διαφωτισμού Μοντεσκιέ.

      Με την πολιτική της σημασία και  την οργανική θεσμική έννοια του όρου, είναι δημιούργημα της αστικής επανάστασης, άρα σχετικά πρόσφατο φαινόμενο.

      Με την ουσιαστική ή λειτουργική όμως σημασία του όρου, η ιδέα είναι πολύ παλιά, και απαντάται στον Αριστοτέλη, ο οποίος διέκρινε τρία μόρια στην Πολιτεία, ένα που σκέφτεται και αποφασίζει για τα κοινά, ένα που ασχολείται  με τις Αρχές της διοίκησης και ένα που δικάζει.

        Βασίζεται στη στοιχειώδη διαπίστωση ότι το κράτος  εκδηλώνει την εξουσία του, και μεταφορικά τη βούλησή του, προς τρεις κατευθύνσεις τις οποίες ονομάζουμε λειτουργίες.

       Σήμερα θα ασχοληθούμε με τη Δικαστική Εξουσία και θα επιχειρήσουμε να εντοπίσουμε πόσο ανεξάρτητη είναι από τις δύο άλλες.

        Στη χώρα μας οι εκάστοτε  κυβερνήσεις είναι εκείνες που διορίζουν τους προέδρους και αντιπροέδρους των τριών ανωτάτων Δικαστηρίων, του Συμβουλίου της Επικρατείας (Σ.τ.Ε) του Αρείου Πάγου(Α.Π.),του Ελεγκτικού Συνεδρίου(Ε.Σ.) καθώς επίσης   τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και τον Γενικό Επίτροπο του Ε.Σ.

        Από  αυτό το σημείο  ξεκινάνε τα προβλήματα. Πόσο δηλαδή μπορεί να είναι ανεξάρτητη η Δικαστική Εξουσία όταν την ηγεσία της την επιλέγει και την  διορίζει η Εκτελεστική Εξουσία.

           Οι πρόεδροι και αντιπρόεδροι  των ανωτάτων Δικαστηρίων καλούνται να υπηρετήσουν σημαντικά καθήκοντα.

         Προεδρεύουν στα ανώτατα δικαστικά και πειθαρχικά συμβούλια ενώ στο  ανώτατο ειδικό δικαστήριο προεδρεύει ο αρχαιότερος των προέδρων του Σ.τ.Ε. η του Αρείου Πάγου.

        Οι πρόεδροι προεδρεύουν στις ολομέλειες και ο αντιπρόεδροι στα τμήματα.

         Εκείνοι καθορίζουν τις συνθέσεις των δικαστηρίων και χρεώνουν τις υποθέσεις.

       Οι ίδιοι επιλέγουν τον εισηγητή  και διευθύνουν τις συζητήσεις στα ακροατήρια και στις διασκέψεις.

        Βέβαια εκ των πραγμάτων οι αρμοδιότητες αυτές για να έχουν θετικά αποτελέσματα,  απαιτούν  τα πρόσωπα που καλούνται να τις υπηρετήσουν να διαθέτουν  αυξημένα προσόντα.

      Οι Κυβερνήσεις που έχουν προέλθει από εκλογές και  έχουν τη λαϊκή νομιμοποίηση   συγκροτούν ένα εκλεκτορικό σώμα για την  επιλογή ως προέδρων και αντιπροέδρων  των ανωτάτων δικαστηρίων εκείνων  οι οποίοι   κατά τεκμήριο διαθέτουν αυξημένα προσόντα.

      Αντικειμενικά βέβαια, από τη στιγμή που  η επιλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης διεξάγεται από εκπροσώπους εκλεγμένους από το λαό, η πράξη αυτή  έχει δημοκρατική νομιμοποίηση.

      Η επιλογή  όμως της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από την εκάστοτε Κυβέρνηση έχει κατακριθεί κατά καιρούς και όχι αδίκως.

        Θεωρείται πως μ’ αυτό τον τρόπο υπάρχει κηδεμονία της Δικαιοσύνης και δεν είναι τόσο όσο θα έπρεπε να είναι διακριτή και ανεξάρτητη  εξουσία.

         Όσοι κατακρίνουν το σύστημα εκλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης κυρίως επικεντρώνουν τα πυρά τους στο γεγονός το οποίο βεβαίως είναι υπαρκτό, ότι δηλαδή δεν υφίσταται αξιοκρατία στις επιλογές και υπάρχουν κατά καιρούς  επιλογές  εξ αρχής διαβλητές   αφού προκειμένου να επιλεγεί ένας Δικαστικός πρέπει να ήταν  αρεστός στην Κυβέρνηση  και  γίνονταν παρεμβάσεις στην ιεραρχία, οι λεγόμενες «βουτιές» στην επετηρίδα,  αφού κάποιοι ικανότεροι και αρχαιότεροι δικαστές βρέθηκαν υποβαθμισμένοι η υποχρεώθηκαν από λόγους  ευθιξίας για την παράλειψη και απαξίωση τους να ακολουθήσουν την οδό της συνταξιοδότησης, παραιτούμενοι  από τη θέση τους.

              Ένα άλλο ζήτημα που δημιουργεί προβλήματα είναι ότι οι δικαστές αν και θα έπρεπε να μην εξωτερικεύουν τις πολιτικές-κομματικές προτιμήσεις τους, όσοι εποφθαλμιούν υψηλές θέσεις εκδηλώνονται κομματικά και έτσι υπογράφουν μ’ αυτή τη συμπεριφορά τους υποθήκες για αξιοποίηση από το κόμμα που θα ανέλθει στην εξουσία.

        Ένα άλλο ζήτημα που έχουν υπ’ όψη τους οι δικαστές, είναι πως προσεταιριζόμενοι κάποιους κομματικούς παράγοντες θα έχουν τη δυνατότητα μετά τη συνταξιοδότησή τους να έχουν μια επιλεκτική μεταχείριση για τοποθέτηση σε θέσεις προέδρων  οργανισμών και γνωμοδοτικών επιτροπών ακόμη και ορισμό τους ως υποψηφίων βουλευτών η και  κατάληψη  υπουργικών θώκων.

              Θεωρούμε πως το πρόβλημα της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης  θα επιλυθεί  πλήρως όταν την εκλογή της ηγεσίας  της δικαιοσύνης  την κάνει εκλεκτορικό σώμα από τους ιδίους τους Δικαστές των Εφετείων της χώρας με αξιοκρατικά κριτήρια και συνεκτίμηση των ικανοτήτων και της προσφοράς τους.

              Υποστηρίζεται επίσης από δικαστικούς κύκλους ίσης σημασίας και αξίας άποψη, ότι πρέπει η ηγεσία της δικαιοσύνη να ακολουθεί τη σειρά αρχαιότητας στην επετηρίδα και η άποψη αυτή στηρίζεται στο ότι  οι δικαστές επιθεωρούνται κάθε χρόνο από ανώτατους δικαστές και συντάσσονται εκθέσεις επιθεωρήσεως ,οι οποίες λαμβάνονται υπόψη για την προαγωγή στον επόμενο βαθμό, ενώ για την προαγωγή στις θέσεις των ανωτάτων δικαστών απαιτούνται εξαίρετες εκθέσεις επιθεωρήσεως, έπεται ότι για να φτάσει ο δικαστής στον ανώτατο βαθμό έχει αυτές τις προϋποθέσεις.

           Συνεπώς ο Δικαστής  έχει κατά τεκμήριο και την ικανότητα και την κατάρτιση και το ήθος( στοιχεία που  εκτιμώνται και καταχωρούνται στις εκθέσεις επιθεωρήσεως) για να καταλάβει την αντίστοιχη ηγετική θέση και έτσι δεν εξαρτάται από την πολιτική εξουσία ,αλλά ούτε από τους συναδέλφους του εκλέκτορες.

         Έτσι θεωρούμε πως θα κοπεί ο ομφάλιος λώρος που συνδέει  την μια εξουσία, την Κυβέρνηση με  την άλλη τη Δικαιοσύνη, προς όφελος της Δημοκρατίας και του λαού.

 

 

ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ 1821

 

ΜΟΥΣΕΙΟ  ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ 1821

 (Εν όψει του εορτασμού των 200 χρόνων από την Εθνεγερσία)

 

                                                        Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη  Επί.Δικηγόρου

                                          Πρόεδρου Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ.Ελλάδος

           Είναι ίδιο του χαρακτήρα και της ψυχολογίας  των  ανθρώπων  να ταυτίζουν τη ζωή τους, με αντικείμενα της καθημερινής ζωής και δράσης τους .

             Τα αντικείμενα αυτά ενίοτε  όσο και αν είναι  φθαρμένα από τη χρήση και το χρόνο,  δυσκολευόμαστε συνήθως  να τα αποχωριστούμε.

 Αυτό κυρίως  συμβαίνει  με ηλικιωμένa άτομα  που φυλάσσουν , φαινομενικά για μας  άχρηστα αντικείμενα,  γι’  αυτούς και την ψυχολογία τους  απαραίτητα.

             Αντικείμενα   όμως σημαντικών προσώπων, μετά από παρέλευση  χρόνων,  έχουν  μεγάλη ηθική και ιστορική  αξία.

                Συλλέκτες που ξέρουν και εκτιμούν  παρόμοια αντικείμενα προσπαθούν να τα εξασφαλίσουν αφού γνωρίζουν, αυτοί κυρίως,   την  ηθική  και ιστορική αξία τους, λόγω της σπανιότητας και  αποκτούν μουσειακό  ενδιαφέρον .

                Στην πόλη μας εκτός από τους ιδιώτες συλλέκτες  παλαιών  και σπανίων αντικειμένων που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον , υπάρχει  και λειτουργεί πολλά  χρόνια τώρα στην πόλη μας και ειδικότερα    στον 6^ο όροφο του  Μεγάρου Λόγου και Τέχνης  το Εθνολογικό Μουσείο Πατρών, έργο της Εθνολογικής Εταιρείας   της οποίας είναι πρόεδρος σήμερα ο συμπολίτης διακεκριμένος Δικηγόρος, συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής Χρήστος Μούλιας.

Στη συλλογή   του  Μουσείου αυτού, υπάρχουν και φυλάσσονται  διάφορα αντικείμενα πολλά από τα οποία και εκτίθενται, είναι  απόλυτα συνδεδεμένα με την τοπική μας ιστορία, κυρίως με  την Επανάσταση του 1821,, με τους Βαλκανικούς πολέμους, τον Ελληνοιταλικό πόλεμο του 1940  και την Εθνική Αντίσταση.

            Τα  φυλασσόμενα και εκτιθέμενα  αντικείμενα,  είναι κυρίως  σπάνια χειρόγραφα, βιβλία, φωτογραφίες, πορτρέτα αγωνιστών, πολιτικών, στρατιωτικών και πνευματικών  ανθρώπων της περιοχής μας όπλα κ. λ. π.

     Είναι αντικείμενα που συντηρούν μνήμες και καταγράφουν μια ιστορική διαδρομή μέσα στο χρόνο των ανθρώπων που αγωνίστηκαν, και θυσιάστηκαν για να υπάρχει σήμερα ελεύθερη Ελλάδα.

    Το μουσείο  αυτό ιδρύθηκε  με πρωτοβουλία και με ιδιαίτερο μεράκι και ενδιαφέρον,  από εκλεκτούς συμπολίτες μας πριν από 35 και πλέον  χρόνια.

     Αξίζει ιδιαίτερη τιμητική αναφορά  σ’  αυτούς  μια και με  τις δικές τους ενέργειες πήρε σάρκα και οστά μια  ιδέα που όφειλαν  να  είχαν υλοποιήσει θεσμοθετημένοι φορείς  όπως ο Δήμος, η  Νομαρχία παλαιότερα, η Περιφέρεια τελευταία και τέλος  το Υπουργείο Πολιτισμού.

    Την πρωτοβουλία  ιδρύσεως της Εθνολογικής Εταιρείας που είχε σκοπό της  μεταξύ άλλων και την ίδρυση του Εθνολογικού Μουσείου,  είχαν οι  εξής συμπολίτες: Διονύσιος Τσερώνης, Γεώργιος Μπούρας, Κώστας Τρανταφύλλου,  Κώστας Παπασπυρόπουλος, Μάριος Πραπόπουλος, Θεόδωρος Παπαπαναγώτου, Δημήτρης Μπογδανόπουλος, Γιάννης Καραλής, Χρήστος Λαμπρόπουλος, Γεώργιος Σβέτσος, Γεώργιος Σταθάς, Χρήστος Παπαχρήστου , Πάνος Χρονόπουλος, Θωμάς Λαλαπάνος, Αλέκος Μπίκος, Γεώργιος Παπαγεωργίου, Ανδρέας Σταματόπουλος, Ανδρέας Σινούρης, Βασίλειος Σπηλιωτόπουλος και Νικόλαος Μπούμης.

      Ένας από τους ιδρυτές  όπως σημειώνουμε και πιο πάνω    ο παλαίμαχος δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιάννης Καραλής που  έφυγε και  τελευταίος.(τον αντικατέστησε στο Δ.Σ. η κόρη του, δημοσιογράφος  Γωγώ Καραλή).

Σε μία  Γενική Συνέλευση   στην οποία συμμετείχα ως μέλος της Εταιρείας,  ο Γιάννης Καραλής   είχε επισημάνει  την αναγκαιότητα μεταστεγάσεως του Μουσείου σε ευρύτερο  και προσφορότερο χώρο για να είναι προσβάσιμος σε ενδιαφερομένους να το επισκεφτούν.

 Μάλιστα είχε προτείνει τότε  να βρει ο  Δήμος  και να διαθέσει κατάλληλο χώρο για την ανάπτυξη του μουσείου  και την υιοθεσία του.

Η πρότασή του  ατυχώς  δεν έγινε αποδεκτή από τη Γ.Σ., την υιοθέτησε και την ψήφισε    μόνο  ο  συντάκτης του παρόντος .

Με δεδομένο ότι σήμερα δεν υπάρχουν μαικήνες και με πρόσφατο νόμο απαγορεύονται  επιχορηγήσεις ιδιωτικών Μουσείων από το Δημόσιο, η μόνη  ρεαλιστική λύση που απομένει είναι να γίνει αποδεκτή η πρόταση του εκ των ιδρυτικών μελών της Εθνολογικής Εταιρείας  αείμνηστου Γιάννη Καραλή.

             Σαν τακτικό μέλος της  Εθνολογικής Εταιρείας από του έτους 1978  είμαι ενήμερος  των  προσπαθειών  για την απόκτηση  διαφόρων  σημαντικών αντικειμένων και  με αγορές ακόμη,  καθώς και των  φιλότιμων  προσπαθειών  που έκαναν πάντα οι εκάστοτε διοικήσεις, τόσο των παλαιοτέρων ετών όσων των πρόσφατων,  υπό την προεδρία του αείμνηστου ιστορικού της πόλης μας , Κώστα Τριανταφύλλου και  σήμερα   του συναδέλφου δικηγόρου και συγγραφέα Χρήστου Μούλια.

       Η  οριστική λύση  του προβλήματος που αντιμετωπίζει το Εθνολογικό Μουσείο  είναι  μία και μόνη. Ο Δήμος Πατρέων  πρέπει να υιοθετήσει το Μουσείο,    η Εθνολογική  Εταιρεία  να παραχωρήσει τα εκθέματά του  κατά χρήση και  να εξασφαλιστεί   κατάλληλος χώρος για την ανάπτυξη των σημαντικών εκθεμάτων του  και ο Δήμος να  αναλάβει τη λειτουργία του σε καθημερινή βάση και σε πλήρες ωράριο.

          Να αναπτύξει το Μουσείο σε  άνετους  και ευρύχωρους χώρους  όπου θα μπορούν να  εκτεθούν και τα σημαντικής αξίας και σημασίας ενθυμήματα  και το λοιπό αρχειακό υλικό που υπάρχει και  φυλάσσεται στη Δημοτική Βιβλιοθήκη έτσι ώστε  τα κειμήλια  τόσο του Μουσείου  όσο και της Βιβλιοθήκης να αποτελέσουν  ένα  ενιαίο σύνολο ενθυμημάτων της τοπικής μας ιστορίας και ένα πόλο έλξης των μαθητών ,των  φοιτητών , των τουριστών, και των  εν γένει ενδιαφερομένων  επισκεπτών της πόλης , και της ευρύτερης περιοχής μας.

       Είναι άμεση και  επιτακτική ανάγκη να κινηθούν διαδικασίες εν όψει του εορτασμού της Επετείου των 200 χρόνων από την κήρυξη της Επαναστάσεως του 1821 έτσι ώστε να προβληθεί και να προβάλλονται στο εξής  η τοπική μας ιστορία μέσα από τα εκτιθέμενα  κειμήλια  της συλλογής του Εθνολογικού Μουσείου και της Δημοτικής Βιβλιοθήκης  και να γίνει κτήμα «ες αεί» των νεότερων οι οποίοι σήμερα κλυδωνίζονται σε αφιλόξενες ξέρες μιας στείρας γνώσης κι αυτής ενίοτε πλαστογραφημένης.

Να διδάσκεται  στα Σχολεία  η τοπική μας ιστορία    σε συνδυασμό με  επισκέψεις στα ιστορικά  μας κειμήλια, που ανακαλούν στη μνήμη τους, τα γεγονότα που σηματοδότησαν την πορεία του νεότερου Ελληνισμού. Μ’ αυτό τον τρόπο παγιώνεται η γνώση της ιστορίας μας και δημιουργούμε στους νέους μας Εθνική-Πατριωτική συνείδηση.

Και τέλος  θα κάνουμε μια ρεαλιστική πρόταση για τη μεταστέγαση του Εθνολογικού Μουσείου στο  νεοκλασικό κτίριο που σήμερα στεγάζεται το Δημαρχείο της πόλης μας, αφού άλλωστε τούτο  προβλέπεται να μεταφερθεί όπως και οι λοιπές   υπηρεσίες του Δήμου στο αναπαλαιωμένο κτίριο του Αρσάκειου Πατρών.

Έτσι το Εθνολογικό Μουσείο να αναδειχθεί πληρέστερα, θα είναι προσβάσιμο στο κοινό  και θα αποτελέσει ένα φωτεινό σημάδι μνήμης της νεότερης Ιστορίας του  Ελληνισμού.

      Ελπίζουμε την πρόταση μας αυτή να υιοθετήσουν τόσο το Διοικητικό Συμβούλιο της Εθνολογικής Εταιρείας όσο και ο Δήμαρχος με το Δημοτικό Συμβούλιο  της πόλης μας. Το ευχόμαστε…

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΜΟΥΣΕΙΟ  ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ                                                          Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ. Δικηγόρου                                                           Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών     Στις μέρες μας με την ευκαιρία της γιορτής της ανακομιδής της  κάρας του Πρωτοκλήτου και της μεταφοράς  της τίμιας ζώνης της  Θεοτόκου από τον μοναχό Εφραίμ για προσκύνημα,   έρχεται και   πάλι στην επικαιρότητα το ζήτημα της  αναγκαιότητας  δημιουργίας ενός Βυζαντινού Μουσείου στην πόλη μας και μάλιστα  πλησίον του μεγαλοπρεπούς ναού του Πολιούχου. Έχουμε την αίσθηση πως έτσι θα αναπτυχθεί και στην πόλη μας  η ιδέα  του Θρησκευτικού τουρισμού. Πριν προχωρήσουμε στις δικές μας εκτιμήσεις πάνω στο ζήτημα θα θέλαμε να κάνουμε μια αναδρομή στη ιστορία  για την τιμή που επεφύλασσαν τόσο οι αρχαίοι Έλληνες  στους Ήρωες  όσο και οι νεοέλληνες στους Αγίους.           Δεν υπήρχε στην  αρχαιότητα  πόλη που να μην θέλει να έχει τον ήρωα του, που  ήταν  προστάτης  της , ενώ  κέντρο λατρείας   ήταν  ο τάφος   του.  Τις ίδιες   τιμές  συνεχίζουν να προσφέρουν μετά την  επικράτηση του Χριστιανισμού και  οι πιστοί στους Αγίους  και  Μάρτυρες. Όπου   ο τάφος του  ‘Ηρωα οι αρχαίοι Έλληνες ανήγειραν  μικρούς ναούς  ,τα γνωστά μας Ηρώα . Το ίδιο και οι Χριστιανοί του σήμερα, στον τάφο του μαρτυρίου των Αγίων ανεγείρουν ναούς και αποδίδουν τιμές και λατρευτικές τελετές. Είναι  παγιωμένη η αντίληψη  πως  τόσο οι ήρωες της αρχαίας  Ελλάδος όσο και οι Άγιοι της Ορθοδοξίας  ήταν πρόσωπα που εξασκούσαν τεράστια απήχηση στο λαό,  ο οποίος τους αναγνώριζε ακόμη και θαυματουργικές  επεμβάσεις στη ζωή τους.           Στα λείψανα των Ηρώων όσο και τα λείψανα των αγίων  επεδείκνυαν  ιδιαίτερο ενδιαφέρον και απέδιδαν  ιδιαίτερη τιμή. Πολλές φορές μεταφέρονταν   από πόλη σε πόλη. Για παράδειγμα τα οστά του Έκτορα από την Τροία μεταφέρθηκαν στη Θήβα και του Οιδίποδα από τη Θήβα στην Αθήνα.  Την ίδια συμπεριφορά είχαν και οι Χριστιανοί Αυτοκράτορες  όταν μετά την ανέγερση του Ναού των Αγίων Αποστόλων  στην Κωνσταντινούπολη ,συγκέντρωσαν και   εναπόθεσαν   σ’ αυτόν  τα λείψανα όλων των Αποστόλων μεταξύ των οποίων και του Αγίου, Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Είχε δημιουργηθεί  και  στην αρχαία Ελλάδα  μια λατρεία λειψάνων ανάλογη με εκείνη που δημιουργήθηκε αργότερα  από  τους Χριστιανούς.  Έκτιζαν και τοποθετούσαν τα οστά των Ηρώων στα θεμέλια των τειχών, γιατί θεωρούσαν  πως οι ήρωες  προστάτευαν  την πόλη από  τους ξένους  εισβολείς.           Την αρχαιοελληνική παράδοση ακολούθησε  και η νέα θρησκεία του Ναζωραίου και  έτσι  όταν εγκαινιάζεται  ένας  ναός στη  βάση  του θυσιαστηρίου, ( θέση του αρχαίου βωμού), τοποθετούν λείψανα Αγίων.           Επόμενο είναι η  φύλαξη και η   έκθεση  σε ναούς προς τιμητική προσκύνηση  λειψάνων Αγίων να προσελκύει το ενδιαφέρον των πιστών από άλλες περιοχές τόσο της χώρας όσο και άλλων ομοθρήσκων  και ομόδοξων λαών.           Σ’ αυτή τη κατεύθυνση στρέφεται  και το ενδιαφέρον όσων μιλούν  για  θρησκευτικό  τουρισμό.           Αλλά έχει και άλλες παραμέτρους το ζήτημα. Συγκεκριμένα η Τίμια κάρα του Αγίου Αποστόλου στην πόλη μας  και  ο Σταυρός του Μαρτυρίου  του,  αποτελούν θησαυρούς της Ορθοδοξίας και του λαού των Πατρών, ο οποίος ένα  ολόκληρο αιώνα,  έκτιζε  και παρέδωσε στο Χριστιανικό κόσμο,  ένα μεγαλοπρεπή ναό,  στον οποίο στεγάζονται όλα  αυτά τα σπουδαία και αδιατίμητα στοιχεία, που μαρτυρούν την παρουσία και το σταυρικό θάνατο του Πρωτοκλήτου στην πόλη μας.           Τα ανωτέρω κειμήλια αποτελούν   πολύτιμο  θησαυρό  για την εκκλησία των Πατρών και  πολλοί  ομόδοξοι θα ήθελαν να αποκτήσουν.           Ο μεγαλοπρεπής ναός του Πολιούχου μας με τους θησαυρούς που διαφυλάσσει, αποτελεί πόλο έλξης για τους ανά τον κόσμο Χριστιανούς, όπως  οι Άγιοι τόποι και το Άγιο Όρος.           Όμως μετά την  έκθεση που λειτούργησε στα πλαίσια των Πρωτοκλητείων  τον περασμένο χρόνο, αναδείχθηκε η αναγκαιότητα ιδρύσεως και λειτουργίας ενός Βυζαντινού-Εκκλησιαστικού Μουσείου, στο οποίο θα στεγαστούν και θα εκτίθενται  και άλλα αξιόλογα αντικείμενα, τα οποία είτε λόγω παλαιότητάς τους,  δεν προσφέρονται για λατρευτικούς σκοπούς, είτε λόγω σπανιότητας τους, κινδυνεύουν, είτε από τη  φθορά, είτε από διαφόρους ιερόσυλους και αρχαιοκαπήλους.           Με το σημείωμά  μας αυτό, θα προσπαθήσουμε  εποικοδομητικά,  να  δώσουμε τις προτάσεις μας. Κατάλληλος χώρος για την ίδρυση Θρησκευτικού Μουσείου είναι ο χώρος πρασίνου που παρεμβάλλεται μεταξύ της σιδηροδρομικής γραμμής   της οδού Παπαφλέσσα και της   Ακτής Δυμαίων.  Ανεξάρτητα από το ιδιοκτησιακό καθεστώς από το οποίο διέπεται ο χώρος, εκείνο που προέχει είναι να επικρατήσει ειλικρίνεια και θάρρος στην επιδίωξη του σκοπού ίδρυσης και λειτουργίας ενός παρόμοιου  Μουσείου. Πρώτα-πρώτα θα πρέπει να σταματήσει η υποκρισία και η παραπλάνηση των οικολόγων και οικολογούντων και  πολλές φορές και  η υποκρισία των ιδίων. Εφόσον κρίνεται πως ένα παρόμοιο έργο είναι αναγκαίο και  θα βοηθήσει στην ενδυνάμωση του θρησκευτικού τουρισμού και της οικονομίας της πόλης, θα πρέπει  ο Σεβασμιότατος να επιδιώξει   και να προχωρήσει σε δύο αρχικές  κινήσεις.  Πρώτα να  ζητήσει   και να επιτύχει την εκρίζωση των εναπομεινάντων ευκαλύπτων που βρίσκονται στο συγκεκριμένο χώρο και να μην αναμένει την ξήρανση και των υπολοίπων.  Και δεύτερον να επιδιώξει και να επιτύχει  την έναρξη και περάτωση σε σύντομο χρόνο, ανασκαφών εκ μέρους της Αρχαιολογικής  Υπηρεσίας, γνωστού όντως  των στο υπέδαφος υφισταμένων  αρχαιοτήτων , οι οποίες  θα πρέπει να αποκαλυφθούν να προστατευθούν και να είναι επισκέψιμες κι όχι να καταχωθούν όπως συνέβη με  το ιερό  του Σεράπιδος στην οδό Μαιζώνος και  Τριών Ναυάρχων.    Αφού  υλοποιηθούν αυτές οι προϋποθέσεις,  ο Σεβασμιότατος που σύμφωνα με δήλωση του στον υπογράφοντα,, έχει εξασφαλισμένες  τις  δαπάνες    κατασκευής του Μουσείου, να προχωρήσει στην υλοποίηση του οράματός του. Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πατρών  είναι πλέον ή βέβαιο, πως  διαθέτει και δύναμη αλλά  και  δημιουργική φαντασία. Ελπίζουμε και πιστεύουμε    να πάρουν σάρκα και οστά τα όσα έχει κατά νου  προγραμματίσει. Το ευχόμαστε από τα βάθη της καρδιάς μας.

 

 

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΓΑΣΤΟΥΝΗΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ  ΠΛΙΑΚΑΣ

 

Γράφει ο  Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

 

Αν ο πνευματικός Παρνασσός της Γαστούνης μας εκπροσωπήθηκε από τον αισθαντικό συγγραφέα και εκφραστή του αισθητικού ρεύματος του εσωτερικού μονολόγου Νίκο Καχτίτση, επάξια εκπροσωπήθηκε στο δύσβατο πεδίο της ποίησης και από ένα άλλο μεγάλο δημιουργό. Τον ποιητή της πόλης μας Γρηγόρη Πλιάκα.  Βρήκε την δικαίωση στα έγκυρα λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας του μεσοπολέμου, αλλά και στις τοπικές εφημερίδες της Ηλείας αργότερα. Πολύ φοβούμαι όμως πως όχι στην γενέθλια γή της Γαστούνης που τον ανάθρεψε. Διαβάζοντας πρόσφατα την Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χάρη Πάτση, ένα γλυκό χαμόγελο σχηματίσθηκε στο πρόσωπό μου, βλέποντας το τιμητικό για την Γαστούνη μας στα γράμματα λήμμα του Γρηγόρη Πλιάκα. Αναφέρει το λήμμα – και με ένα μικρό λάθος στην ημεροχρονολογία και τον τόπο – πως τα πρώτα του βήματα ο ποιητής τα έκανε σε τοπικές εφημερίδες και περιοδικά της πρωτεύουσας. Αλλά και την βράβευση του Γρηγόρη Πλιάκα σε λογοτεχνικό διαγωνισμό του μεσοπολέμου από το περιοδικό «ΕΒΔΟΜΑΣ». Ενώ για την αισθητική του τεχνοτροπία γράφει ο Χάρης Πάτσης «Οι παραδοσιακοί στίχοι του διαποτίζονται από έμφυτη μελαγχολία και βαθύτερη ανθρωπιά, προδίδουν ευαίσθητη ψυχή και τίμια συνείδηση», παραθέτοντας και το ποίημα του «Φθινόπωρο». Ωστόσο η καθόλα τιμητική αναφορά για τον ποιητή της Γαστούνης, δεν ήταν για εμένα πρωτόγνωρη. Διότι είχα την αγαθή τύχη να ανήκω στους μεμυημένους του πνευματικού αναστήματος Γρηγόρης Πλιάκας. Μεγάλωσα και ανδρώθηκα για είκοσι περίπου χρόνια στα πικρά για εμένα χρόνια της πατρικής μου ορφάνιας, στο Φαρμακείο, του θείου μου και Δημάρχου της Γαστούνης αοίδιμου Κώστα Πεπελάση. Και ανάσαινα καθημερινά την πνευματική ατμόσφαιρα που ήταν διάχυτη στο Φαρμακείο. Στο «Φαρμακείο» σύχναζαν τότε ποιητές, διανοούμενοι, λογάδες, άνθρωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης και πολιτικοί και περνούσαν καθημερινά για να καταθέσουν τις απόψεις τους, αλλά και να ενημερωθούν από συναδέλφους τους, για τα πολιτικά δρώμενα και την πνευματική κίνηση της εποχής. Το φαρμακείο λοιπόν ήταν το πνευματικό ορμητήριο του ποιητή στα χρόνια του δικά μου, αφού είχε πια συνταξιοδοτηθεί από τον άλλο οικείο χώρο του της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών Γαστούνης, στον οποίον εργάστηκε σε όλη την ζωή του. Θυμούμαι τον ποιητή με ένα χαρακτηριστικό γκρίζο παλτό να κάθεται πότε στον βυσσινί καναπέ του φαρμακείου, που ήταν η τιμητική θέση για τους «παράγοντες» και πότε στο ίδιο το γραφείο του θείου μου Κώστα Πεπελάση, που ευλαβικά με σεβασμό του παραχωρούσε ο τελευταίος. Η έκφρασή του ήταν γλυκιά, μειλίχια, γεμάτη καλοσύνη. Ένα πρόσωπο αγγελικό με την από προικοδοσία της φύσης φυσική ομορφιά και αποκαθαρμένο από την τραχύτητα και την αλαζονεία της εποχής. Μιλούσε με πραότητα, φρόνηση και μαγνήτιζε όλους τους συνομιλητές, που είχαν αποσπάσει την εκτίμησή του και στην κυριολεξία κρέμονταν από τα χείλη του. Ο ποιητής έκανε αναλύσεις για την διεθνή πολιτική σκηνή, αλλά για τα πνευματικά δρώμενα της άνυδρης πολιτιστικά επαρχίας μας, που ενίοτε με κάποια δυνατά σκιρτήματα προσπαθούσε να βρεί το βηματισμό της. Η ώρα της παρουσίας του ποιητή ήταν ξεχωριστή μυσταγωγία του πνεύματος. Με την έλευση κατά καιρούς στο φαρμακείο τριών προσωπικοτήτων με ξεχωριστό ειδικό βάρος, οι συζητήσεις με τον Γρηγόρη Πλιάκα προσελάμβαναν χαρακτήρα ακαδημαϊκής διάλεξης, και όλοι οι παράγοντες της περιοχής προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν θέση … Ήταν αυτές του υπουργού και διανοούμενου καθηγητή Αθανάσιου Κανελλόπουλου, του λαμπρού στην πεζογραφία μας- ερημίτη του Πύργου Τάκη Δόξα, αλλά και του γίγαντα θείου μου καθηγητή στο Berkeley και μετέπειτα Προέδρου του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού και διοικητή της Αγροτικής και της Εμπορικής Τραπέζης, Διαμαντή Πεπελάση. Με τον Τάκη Δόξα ο ποιητής ήταν αδέλφια. Ο Κανελλόπουλος όμως και ο Διαμαντής τον σέβονταν σαν δάσκαλο και τον τιμούσαν σαν πνευματικό πατέρα. Σύνδρομη είναι εδώ η περιγραφή του Διαμαντή για τον Γρηγόρη Πλιάκα στο έξοχο βιβλίο του από τις εκδόσεις Καστανιώτη «Στην Άκρη του αιώνα, Γαστούνη-Berkeley» γράφει ο Αδαμάντιος Πεπελάσης για τις αναμνήσεις του από τον ποιητή στα νεανικά του χρόνια  «Θυμάμαι ακόμα τις συζητήσεις για την προσάρτηση της Αυστρίας από τον Χίτλερ, ή την πολιτική του Μουσολίνι στην Αιθιοπία. Άκουγα μόνο, χωρίς να συμμετέχω, καθώς ήμουν πολύ μικρός. Εκεί όμως που ένοιωθα συγκλονισμένος ήταν στις ατελείωτες συζητήσεις για την Ισπανία, και τον εμφύλιό της. Ιδιαίτερα όταν έπαιρνε τον λόγο και μιλούσε με φωνή βελούδινη, ο νεαρός Γρηγόρης Πλιάκας. Δούλευε στον τοπικό γεωργικό συνεταιρισμό και έγραφε ποιήματα. Ωραία ποιήματα γεμάτα πόνο για το κακό που είχε βρεί την Ισπανία, αλλά και έρωτα για τις ωραίες κοπέλες, που ο καλός του πολεμούσε τον φασισμό του Φράνκο. Κρεμόμουν από τα χείλη του κι ήθελα να του φιλήσω το χέρι». Ο Γρηγόρης Πλιάκας υπήρξε ένας βαθύτατα ευγενής και ευαίσθητος άνθρωπος. Αγαπούσε πηγαία τον άνθρωπο τα, φυσικά τοπία και ότι ακόμα όμορφο ατένιζε το ευσυγκίνητο μάτι του. Λάτρευε τα καλά βιβλία των οποίων υπήρξε κοπιώδης μελετητής, την τέχνη, το θέατρο, τον ποιοτικό κινηματογράφο, τα ταξίδια, αλλά και τις συνάξεις με τους πνευματικούς ανθρώπους, όπου μέσα από την ώσμωση που ελάμβανε χώρα, πότιζε τις πνευματικές του ρίζες και κοινοποιούσε την ποιητική του τέχνη. Με λυρικό κραδασμό, ηθική δόνηση και τον λεπταίσθητο χρωστήρα του, μέσα από την ποίησή του, ύμνησε την ζωή, τον έρωτα και αναζήτησε την αλήθεια και την ομορφιά. Η ποίησή του ήταν πνευματικά πολυδύναμη, ρωμαλέα μέσα στην απλότητά της, αλλά και με μια αστείρευτη ηθική δύναμη, που συγκλόνιζε τον αναγνώστη της. Και δικαιώθηκε σαν ποιητής σε όλες του τις επιδιώξεις. Αληθινός διανοούμενος και με όραμα ευγενές για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες και διακρίσεις, ήταν στρατευμένος στην Αριστερά. Αγωνίσθηκε όμως έντιμα και σιωπηρά για τις ιδέες του μακριά από τις φωνασκίες του Δήμου και την τύρβη της αγοράς. Δεν ήταν λίγες οι φορές που πλήρωσε την προσήλωσή του στις ιδέες και τα οράματά του με υψηλό προσωπικό κόστος και ήταν αυτή η συνδρομή επιφανών προσωπικοτήτων από το φάσμα της πολιτικής και των γραμμάτων – οι οποίοι σεμνύνονταν στο δυσθεώρητο πνευματικό του ανάστημα – που τον διαφύλαξε από την  φυσική και ηθική εξόντωση, των απάνθρωπων και ανήθικων κατασταλτικών μηχανισμών της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Ο μονάκριβος φίλος του νέος και αναγνωρισμένος ποιητής Φώτος Πασχαλινός, κατά κόσμον Θεοδωράκης Ζώρας, δεν είχε την ίδια τύχη. Έπεσε από τις φονικές σφαίρες των Γερμανών στα Ψιλά Αλώνια των Πατρών, πληρώνοντας την ενεργό ανάμειξή του στην αντίσταση. Και έμειναν ατίμητη κληρονομιά τα ποιήματά του στην πρωθιέρεια των ελληνικών γραμμάτων εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ». Ο θάνατός του συγκλόνισε τον ποιητή, που αποτύπωσε αργότερα τον ψυχικό του σπαραγμό για τον αδόκητο χαμό του μονάκριβου φίλου, γράφοντας στην εφημερίδα «ΑΥΓΗ» του Πύργου, ένα κριτικό σχόλιο μνημοσύνης, υπο τον τίτλο «Ένας λησμονημένος ποιητής, ΦΩΤΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟΣ, που οι Γερμανοί στην Κατοχή  τον κάρφωσαν στο φέρετρό του». Ο Γρηγόρης Πλιάκας δημοσίευσε ποιήματά του σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά. Ενδεικτικά αναφέρουμε  τις «ΑΥΓΗ», «ΠΑΤΡΙΣ», «ΗΛΙΔΑ» (την εξέδιδε ο φίλος του ποιητή και άξιος πνευματικός άνθρωπος Λεωνίδας Μαργαρίτης), «Η ΓΑΣΤΟΥΝΗ», «ΒΗΜΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ», αλλά και στα λογοτεχνικά περιοδικά «ΟΔΥΣΣΕΑΣ», «ΒΩΜΟΣ», «ΕΒΔΟΜΑΣ»κ.α.  Παρόλες τις παραινέσεις φίλων του και πνευματικών δημιουργών  - και ίσως από σεμνότητα που πάντα τον διέκρινε – δεν προχώρησε στη έκδοση της ποιητικής του συλλογής «Παλιοί και νέοι στίχοι», που είχε εμμέσως αναγγείλει σε ιδιόχειρη επιστολή στον φίλο του συγγραφέα Λεωνίδα Μαργαρίτη. Ωστόσο δεν απομειώνει το γεγονός αυτό την πολύπλαγκτη και βαθυστόχαστη ποιητική του δημιουργία. Παραθέτουμε εδώ ένα χαρακτηριστικό ποίημα του από την ανέκδοτη ποιητική του συλλογή «Παλιοί και νέοι στίχοι»,  «Το κόκκινο γαρύφαλλο»

Τον όμορφό σου τον ανθό / Του κόσμου την αγάπη, / Δεν τον εμάρανε χιονιάς / Το άγριο δρολάπι …

Το κόκκινο γαρύφαλλο / Στο χέρι το δικό σου / Εμίλαγε για καλοσιά / Και λευτεριάς τραγούδια

Μαζί το πήρες φίλε μου, / Στον άκαιρο χαμό σου, / Και πάντα θα σας ραίνουνε / Οι μνήμες με λουλούδια …

Ο Γρηγόρης Πλιάκας είδε το φώς της ζωής στα Σαβάλια στις 16 Αυγούστου του 1907. Γονείς του ήταν η Ασπασία και ο Παύλος Πλιάκας. Έλαβε ευάγωγη παιδεία στα παιδικά του χρόνια και μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο Σχολαρχείο, διορίστηκε γραμματέας στην Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Γαστούνης. Είχε παντρευτεί την Βάσο Διονυσάτου και απέκτησαν ένα παιδί, τον Παύλο Πλιάκα, που ζεί στη Γαστούνη και φέρνει άθικτη τη σφραγίδα της ηθικής και πνευματικής αγωγής του πατέρα του. Απεβίωσε στις 4 Απριλίου του 1979 στη Γαστούνη, σε ένα κλίμα πάνδημης θλίψης, των πνευματικών ανθρώπων, αλλά και της ευρύτερης ηλειακής κοινωνίας που διασταυρώθηκε με το λαμπρό και ευγενές πνευματικό του σήμα. Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω δημοσίως τον εξαίρετο συγγραφέα – δικηγόρο κ-ο Λεωνίδα Μαργαρίτη για την ευγένεια ήθους και την ακάματη προσπάθειά του, να εκδώσει την τιμητική μονογραφία υπό τον τίτλο «Γρηγόρης Πλιάκας, ένας ευαίσθητος και σεμνός ποιητής», στη μνήμη του ποιητή, από την οποία αντλήσαμε πολύ γόνιμα στοιχεία. Το παρόν κείμενο έχει δημοσιευθεί σε εφημερίδες της Ηλείας και σε περιοδικά πολιτισμικού προβληματισμού.

* Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός του Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr