ΒΡΑΒΕΙΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΒΡΑΒΕΙΑ
ΤΡΙΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν. Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ


ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ



TAΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ
Στον ποιητή Νίκο Καββαδία


Τώρα σαλπάρω με χαρά στου κόσμου το σκαρί
ιδανικός ταξιδευτής πάντα για την αγάπη
δε θα δειλιάσουν την ψυχή οι δύσκολοι καιροί
η παγωνιά του δειλινού και το σκληρό δρολάπι.

Στα κύματα της θάλασσας υψώνω τα πανιά
και ρίχνω με την άγκυρα ψωμί για περιστέρι
δε θα δειλιάσει την ψυχή της μοίρας η απονιά
και στην καρδιά υπέρλαμπρο της φάτνης το αστέρι.

Με το σημάδι του Θεού θα πλεύσω στ’ ανοιχτά
για τα γαλάζια κύματα στης ερημιάς το φάρο
δε θα δειλιάσει την ψυχή ο σκύλος που αλυχτά
και το σταυρό του εσπερινού στα χέρια μου θα πάρω

Για να γιατρέψω τις πληγές που έχει ο χωρισμός
με το λευκό πουκάμισο έφηβου αργοναύτη
σε κιβωτό ελληνική πάλι ο κατακλυσμός
έκρυβε φλόγα καντηλιού στην παγωμένη στάχτη.

Aριάδνη Κωνσταντακοπούλου Μαθήτρια
Α΄ Τάξης Λυκείου Πύργου Ηλείας

ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΡΑΒΕΙΟ

ΜΕΙΝΕ ΟΡΘΙΟΣ

Μην σε τρομάζει η φορεσιά του.
Οι σκιές είναι μεγάλες
και η πανοπλία του γερή.
Μα μείνε όρθιος.
Το μέταλλο έχει ποτίσει την καρδιά του,
μα εσένα ο φόβος σε κοιτά.
Μείνε όρθιος στα γέλια των ανέμων
και μη σε νοιάζει η παγωνιά.
Προσευχήσου και άκου.
Για σένα ψυχή έχει ο κορμός,
για αυτό έχει ήδη πέσει.
Μείνε όρθιος. Κι οι ρίζες σ’ αγαπάνε.
Δεν θα αφήσουν το χώμα να σε πάρει.
Το τέρας με τις ρόδες
τη στασιά του θέλει να τσακίσει
κι εσύ μόνο το κρατάς ψηλά.
Να! Δουλεύει, παλεύει να φθάσει εκεί
που η μάνα-γη ερωτεύεται τον ουρανό.
Κρατήσου απ’ τη βροχή
και προστάτεψε αυτό που κάποτε
στάθηκε εκεί να σ’ αγκαλιάζει.
Μην τους αφήνεις να σκοτώσουν
το τελευταίο της παιδί.
Μοίρα είναι. Θα γυρίσει. Θα εκδικηθείς.
Θα ρικάζει η μάνα για το χαμό που νιώθει.

Διαμαντής Φερτάκης
Μαθητής Β΄ τάξεως 3ου Λυκείου Πατρών


ΤΡΙΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ

ΠΡΟΣΩΠΑ
Πρόσωπα περνούν, πρόσωπα φεύγουν.
Λίγο πάνε να σχηματιστούν
κι ύστερα πάλι επιστρέφουν.
Όλα τα πρόσωπα γύρω μου
πρόσωπα πάντα παραμένουν.

Γέμισε ο κόσμος πρόσωπα.
Πρόσωπα πλησιάζουν, γνέφουν.
Όλα σαν ένα, όλα σε ένα
χάνονται στο ρυθμό μιας ημέρας.

Πρόσωπα δίχως πληγές
δίχως ρυτίδες βαθιές.
Ένα χαμόγελο χαραγμένο
κι ένα βλέμμα ταραγμένο
ανήσυχο την αποδοχή αναζητά.

Κάθομαι μόνος και συλλογιέμαι
Φοβάμαι μήπως κάποτε αντικρίσω
σ’ ένα καθρέπτη που’ χω κρυμμένο
ένα πρόσωπο κάπως γνωστό,
ή άλλο ένα πρόσωπο κοινό.

Κοσμάς Λυμπεράτος
Μαθητής 3ης τάξεως Γενικού Πειραματικού Λυκείου
Πανεπιστημίου Πατρών