Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ
Δυο χέρια τεράστια και μια αγκαλία όλο δύναμη...
Λες και χωρούσε ολάκερος ο κόσμος στις παλάμες του
Κι ο φόβος για το άγνωστο στο λυκαυγές του χρόνου
γίνηκε ασφάλεια και θαλπωρή για μένα....
Με μια φωνή στεντόρεια,
Μα πιο μελωδική κι απ τ’ αηδόνι
ζέσταινε την αθώα παιδική καρδούλα
όταν στο δειλινό της μέρας τραγουδούσε
Ιερή δοξολογία στο θείο και την μητέρα Φύση
Όταν μου διάβαζε ποίηση
όταν με παραμύθια με αποκοίμιζε με στοργή
Για να είναι πιο γλυκά τα ονειρά μου...
Τότε που φάνταζε γίγαντας στο παιδικό μυαλό μου...
'Ομως που να ‘ξερες, Πατέρα ,
ακόμα και τώρα που μεγάλωσα
με τόσα που κατόρθωσες ,
με άθλους ζωής που ακόμα και σήμερα
στο διάβα του βίου σου
συνεχίζεις να πραγματώνεις
Γίγαντας μου φαίνεσαι ακόμα
Κ’ ίσως ακόμα να μην νιώθω
πως είμαι έτοιμος να σε φτάσω
Όμως να είσαι σίγουρος Πατέρα
Ο φάρος μου είσαι κι ο οδηγός μου για πάντα...
ΓΙΩΡΓΟΣ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ,
Κυριακή, 19 Ιουνίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου