ΩΔΗ ΕΓΓΑΜΟΥ

Ελεγείες για τον έρωτα, ύμνοι για τη φιλία, δυσπιστία όμως και ειρωνικά σχόλια για τη συντροφικότητα που αναπτύσσεται στο γάμο.
Σιγά ! λένε. Μετά 5-6 χρόνια γάμου ή το δικό σου πόδι πιάνεις ή της γυναίκας σου το ίδιο κάνει. Κανείς δεν αμφισβητεί τη ρουτίνα που θαμπώνει τη λάμψη του πρώτου έρωτα. ΄Ολοι όμως φαίνεται να θέλουν να διαγράψουν τα βαθύτερα αισθήματα που σφιχτοδένουν το ανδρόγυνο μέσα από την περιπέτεια του γάμου και κάνουν τη σχέση μοναδική, εντελώς ξεχωριστή από το δεσμό γονιών-παιδιών. Χαρές και λύπες, προβλήματα κι επιτυχίες, κατανόηση και διαφωνίες, αρρώστιες, γεννητούρια και θάνατοι, απιστίες και καυγάδες, αγώνας για την οικονομική επιβίωση και το πέτρα πέτρα στήσιμο του σπιτικού, η παρακολούθηση των παιδιών ν’ ανθίζουν και να μεταναστεύουν απ’ τη δυαδική οικογένεια, όλα όσα μεταμορφώνουν το ζευγάρι σε ταιριαστό ανδρόγυνο. Με το χρόνο οι φίλοι γίνονται κοινοί αλλά όχι απαραίτητοι, για τη συνεννόηση αρκεί ένα βλέμμα, ο ένας ψυχανεμίζεται την αλλαγή της διάθεσης του άλλου και αλλάζει ρότα για να προλαμβάνονται συγκρούσεις που τον πρώτο καιρό ήταν αναπόφευκτες, τις νύχτες ο ένας ξυπνά ανήσυχος μόλις ο άλλος σηκωθεί απ’ το πλευρό του. Τα κορμιά συνομιλούν αβίαστα, χωρίς άγχος, χωρίς ανάγκη επιβεβαίωσης, τα κύματα των οργασμών έρχονται φυσικά, όπως η δίψα για νερό κι η αντοχή του θαύματος της σεξουαλικής επικοινωνίας σε προχωρημένες ηλικίες εφτασφράγιστο μυστικό. Θα σε θεωρήσουν τρελό ή ψεύτη αν βεβαιώσεις την τακτική πετυχημένη ερωτική επικοινωνία που αντέχει κοντά 30 χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο, την εποχή που όλοι διαφημίζουν ότι μόνο με χάπια, πορνοπεριοδικά κι εναλλαγή πολλών συντρόφων καταφέρνουν να λειτουργήσουν και αν…Ο γάμος όταν πετύχει δημιουργεί το στενότερο ίσως ανθρώπινο δεσμό. Προκαλεί ένα είδος εξάρτησης, μοίρασμα αρμοδιοτήτων, κοινή οπτική, πλούτο εμπειριών, μια ώσμωση αισθημάτων που ο χρόνος και η στενή επαφή με τις αναγκαίες αμοιβαίες παραχωρήσεις μόνο μέσα στην οικογένεια σφυρηλατούν. Γι’ αυτό όσο κι αν υμνούν τις χαρές της εργένικης ζωής, οι στατιστικές δίνουν καλύτερη ποιότητα ζωής και μακροημέρευση στους ζευγαρωμένους, όσοι χωρίζουν στη συντριπτική πλειοψηφία ξαναπαντρεύονται, ενώ συνήθως τα’ αγαπημένα ανδρόγυνα σε μεγάλες ηλικίες δεν αντέχουν το χωρισμό που επιβάλει ο θάνατος. Τώρα που πια τα παραμύθια για Σταχτομπούτες και τσουρεκένιους άντρες πέθαναν και ζούμε σε κοινωνία αποξένωσης, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ την πίστη σ’ αυτή τη δυαδική σχέση που καρποφορώντας ένα σύμπαν βαθιών αταλάντευτων αισθημάτων καταφέρνει κι αντέχει στο βάναυσο χάδι του χρόνου ακόμη και στον αιώνα των εξωφρενικών αλλαγών που μοιραζόμαστε.
ΜΑΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗ-ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
Από το Βιβλίο της με τίτλο:
«ΕΠΙ ΠΤΕΡΥΓΩΝ ΑΝΕΜΩΝ»
Εκδόσεις: ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ Αθήνα 1999