Ο ΕΞΩΣΤΗΣ

Ο ΕΞΩΣΤΗΣ

                                                             Ch. Baudelaire

Ω των κυράδων η κυρά, της θύμησης μητέρα,

Όλες μου οι ηδονές, εσύ, και τα καθήκοντα μου!

Ξαναθυμήσου των χαδιών την ομορφιά κοντά μου,

το τζάκι το γλυκύτατο, τη μαγικήν εσπέρα,

Ώ των κυράδων η κυρά της θύμησης μητέρα.

Εσπέρες από των θρακιών τη φλόγα φωτισμένες,

και στον εξώστη, άλλες, μ’ αχνούς ρόδινους σκεπασμένες

τόσο γλυκό το στήθος σου, καλή η καρδιά για μένα

ήτανε κι ακατάλυτα πολλά έχουμε ειπωμένα

σ’ εσπέρες από των θρακιών την αίγλη φωτισμένες.

Το φως του ήλιου, στη θερμήν εσπέρα πόσο ωραίο !

Πόσο η αιθρία είναι βαθειά και δυνατή η καρδιά μου!

Επάνω σου αναγέρνοντας ερωτορήγισσά μου,

το μύρο των αιμάτων σου θαρρούσα ότι αναπνέω,

το φως του ήλιου στη θερμήν  εσπέρα, τόσο ωραίο!

Καθώς ένα μεσότοιχο επύκνωνε το βράδυ

τις κόρες σου τα μάτια μου μαντεύαν στο σκοτάδι

και την πνοή σου ,ώ ηδονές! ώ πίκρες ερρουφούσα

τα πόδια σου τα χέρια σου τ’ αδελφικά εκοιμούσα,

καθώς έναν μεσότοιχον επύκνωνε το βράδυ.

Ξέρω την τέχνη να ξυπνώ στιγμές ευτυχισμένες

τα περασμένα μου αναζώ μέσα στα γόνατα σου,

τις ομορφιές σου, ω που αλλού θα βρω τις λαγγεμένες

παρά στο λατρευτό κορμί και στη γλυκιά καρδιά σου;

Ξέρω την τέχνη να ξυπνώ στιγμές ευτυχισμένες.

Οι όρκοι αυτοί τα μύρα αυτά τ’ αξέχαστα φιλιά μας

τάχα, από βάθη απρόσωπα θ’ αναστηθούν μπροστά μας

καθώς ξανά μεσ’ τους βυθούς των θαλασσών λουσμένα,

στον ουρανό ανεβαίνουνε οι ήλιοι ξανανιωμένοι!

-Ω όρκοι ! ω αρώματα! Ω αξέχαστα φιλιά μας!.

Μετ. Τάκη Μπαρλά