ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ

Tην προσεχή Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013, ο πολυτεκνικός κόσμος της χώρας μας θα γιορτάσει τη μνήμη των Προστατών  Αγίων Μαρτύρων Τερεντίου και Νεονίλλης και των επτά τέκνων τους.

ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ
ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επίτ.Δικηγόρου
Αντιπροέδρου Α.Σ.Π.Ε.
Η γιορτή των Πολυτέκνων φέτος δυστυχώς με την πολιτική εξαφάνισης κάθε εναπομείναντος μέτρου δημογραφικής και κοινωνικής πολιτικής στη χώρα μας. Παρόμοια επίθεση κατά των οικογενειών δεν είχε εμφανισθεί ποτέ από κυβέρνηση της χώρας μας. Μάλιστα αυτή η επίθεση έγινε από τον Πρωθυπουργό που προεκλογικά είχε υποσχεθεί επαναφορά των επιδομάτων και των συντάξεων των πολυτέκνων στο προ των περικοπών ύψος. Οι εξαγγελίες αποδεδείχθηκαν δόλωμα για την υφαρπαγή της ψήφου των πολυτέκνων. Οι διακηρύξεις του ότι «η Ελλάδα δεν γεννάει, γερνάει και ότι η ενίσχυση των Πολυτέκνων δεν είναι σπατάλη, είναι επένδυση στο μέλλον του τόπου» ηχούν πλέον «ως κύμβαλα αλαλάζοντα» .
Η κρίση για την οποία υπεύθυνες είναι οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης οδηγεί τις πολύτεκνες οικογένειες σε αφανισμό. Ας εννοήσουν κάποια φορά οι δήθεν κοπτόμενοι για το μέλλον του τόπου πως οι Πολύτεκνοι δεν στόχευαν στα επιδόματα τους των 44 ευρώ για να αποκτήσουν τα παιδιά , δεν είναι ούτε υπήρξαν ποτέ επαίτες! Οφείλουν επίσης να καταλάβουν πως ο Συνταγματικός νομοθέτης τους υποχρεώνει να επιδεικνύουν ειδική μέριμνα γι’ αυτό τον κόσμο.
Να εννοήσουν ακόμη πως τα επιδόματα που μέχρι πρότινος καταβάλλονταν προέρχονται κατά κύριο λόγο από τις ίδιες τις οικογένειές. Αποτελούν μία έμμεση μερική επιστροφή του Φ.Π.Α. εξ αιτίας των πολλαπλών αγορών, που πραγματοποιούν, δεν είναι συνεπώς ξένα χρήματα...
Αλήθεια πώς να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας και να πιστέψουμε τις κάθε φορά εξαγγελίες και τις ευχές , ότι δεν είναι διώκτες της πολύτεκνης οικογένειας, όταν:
1.Καταργούν ή δεν επαναφέρουν πλήρως και άμεσα, μέτρα χωρίς κανένα οικονομικό κόστος όπως οι Μετεγγραφές και ή ο διορισμός των πολυτέκνων εκπαιδευτικών ;
2.Εξισώνουν στην καταβολή του χαρατσιού της ΔΕΗ, τον οικογενειάρχη των 4 παιδιών με εκείνον των 14 παιδιών;
3.Δεν μπορούν να εννοήσουν πως τα παιδιά δεν αποτελούν τεκμήριο διαβίωσης… και επιβάλλεται η εφαρμογή ενός δικαίου φορολογικού συστήματος
Παρά τη ομιχλώδη και αποπνικτική οικονομική ατμόσφαιρα που φθάνει στα όρια της ασφυξίας, κατάσταση για την οποία οι πολύτεκνοι ουδεμία ευθύνη φέρουν θα συνεχίσουν να γιορτάζουν την ημέρα αυτή των Προστατών τους Αγίων, με την ελπίδα πως δεν θα περάσουν οι διωγμοί και με την αισιοδοξία πως θα αποτρέψουμε το ξεπούλημα των αξιών και του πλούτου της χώρας μας.
Χρόνια Πολλά στις Πολύτεκνες Οικογένειες της χώρας μας.

EKOIMΗΘΗ Ο ΠΑΤΗΡ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

1. 
   

   EKOIMΗΘΗ
   Ο ΠΑΤΗΡ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
   ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΠΟΛΥΤΕΚΝΟΣ ΙΕΡΕΑΣ
   
   Στις 26 Οκτωβρίου εκοιμήθη εν Κυρίω ο Μακαριστός Ιερέας π. Δημήτριος Αθανασόπουλος, εφημέριος Εγλυκάδος Πατρών.
   Το σκήνωμα του μεταστάντος Ιερέως μετεφέρθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Ανδρέου Εγλυκάδος όπου τελέσθηκε τρισάγιο από το Σεβασμιότατο Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμο, ενώ όλη την νύχτα ιερείς διάβαζαν το Ιερό Ευαγγέλιο .
   Την επομένη 27.10.2013, τελέσθηκε Θεία Λειτουργία με τη συμμετοχή πλήθους ενοριτών στην οποία συμμετείχε και ο Μητροπολίτης Πατρών . ο οποίος στο τέλος της Θείας Λειτουργίας μίλησε με εγκωμιαστικά λόγια για τον μεταστάντα Ιερέα που σ’ όλη του τη ζωή δόξαζε το Θεό με όλη την δύναμη της ψυχής του και εργάστηκε συστηματικά και άοκνα για την σωτηρία των ανθρώπων.
   Ο Μητροπολίτης Πατρών στο λόγο του τόνισε την μεγάλη ευλογία που είχε ο π. Δημήτριος να φύγει για το ουράνιο ταξίδι του ανήμερα στην ονομαστική του γιορτή. «Προτίμησε αντί της επιγείου εορτής και πανηγύρεως των πρωτοτόκων εν ουρανοίς».
   Σπεύσατε, είπε, να τον χαιρετίσετε διά τελευταία φορά και , να ασπαστείτε το χέρι του με το οποίο σας ευλόγησε, σας μετέδωσε την Θεία Ευχαριστία, σας βάπτισε, τέλεσε τους γάμους σας και προέτρεψε στην αιωνιότητα τα αγαπημένα σας πρόσωπα.
   Τέλος, ευχαρίστησε τον μεταστάντα Ιερέα για ό.τι προσέφερε στην Αποστολική Εκκλησία των Πατρών και γενικότερα στην Εκκλησία του Χριστού και ευχήθηκε να τον αναπαύει ο Θεός εν τη αγήρω αυτόν μακαριότητι.
   Στη Θεία Λειτουργία συλλειτούργησαν, τα εξ αίματος παιδιά του π. Δημητρίου, π. Χαρίτωνας, π. Κων/νος, π. Πέτρος, π. Χρυσόστομος, τα πνευματικά του τέκνα π. Θεόδωρος Κωτσόπουλος και π. Παναγιώτης Θωμάς. Οι Διάκονοι Σεραφείμ, Ιωακείμ, Ιερόθεος και Κων/νος.
   Στην εξόδιο ακολουθία υπήρξε μεγάλη συμμετοχή κόσμου αλλά και πλήθος Ιερέων. Αρκετές φορές ο Σεβασμιότατος διέκοψε την ομιλία του από την συγκίνηση.
   Η ταφή του έγινε στο κοιμητήριο της Εγλυκάδος.
   Ο Κύριος της ζωής ας κατατάξει τον π.Δημήτριο εν κόλποις Αβραάμ…
   Στην πρεσβυτέρα και στα παιδιά του ευχομάσθε την εξ ύψους παρηγορίαν...

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΔΗΜΑΡΧΟ

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ
ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΔΗΜΑΡΧΟ
ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
Την προσεχή Δευτέρα 4η Νοεμβρίου και ώρα 7 μ.μ. στα πλαίσια των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα μιλήσει ο Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεωνίδας Καρνάρος συγγραφέας –ιστορικός ερευνητής με ένα λίαν ενδιαφέρον θέμα. Θα κάνει μια ειδική τιμητικά αναφορά στην αείμνηστη Μαρία Μπότση-Τσαπαλίδα πρώτη ελληνίδα Δήμαρχο στα χρονικά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Η Μαρίκα Μπότση-Τσαπαλίρα ήταν η πρώτη γυναίκα δήμαρχος στην Ελλάδα και πρώην δήμαρχος της Αμαλιάδας, αδελφή των Αργύρη και Νικολάου Μπότση, εκδοτών των εφημερίδων «Ακρόπολις» και «Απογευματινή».Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904 και πέθανε την 1η Απριλίου 2006. Δραστηριοποιήθηκε στον Σοσιαλιστικό Όμιλο Γυναικών. Σπούδασε στη Φαρμακευτική Σχολή Αθηνών και έπειτα στο Μικροβιολογικό Εργαστήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το 1924 εκλέχθηκε μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του Σύνδεσμου Ελληνίδων Επιστημόνων, του οποίου υπήρξε και ιδρυτικό μέλος. Το 1927 παρακολούθησε μαθήματα Αστρονομίας στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών. Το Σεπτέμβριο του 1944 μετά την απελευθέρωση της Αμαλιάδας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, ο λαός εξέλεξε δια βοής 15μελή Επιτροπή Λαϊκής Αυτοδιοίκησης μεταξύ των οποίων και την Μπότση-Τσαπαλίρα. Εξι ημέρες αργότερα η Επιτροπή Λαϊκής Αυτοδιοίκησης υπέδειξε ως δήμαρχο της Αμαλιάδας τη Μαρίκα Μπότση και έγινε η πρώτη γυναίκα δήμαρχος στην Ελλάδα. Ύστερα από 101 ημέρες στο Δημαρχιακό θώκο παραιτήθηκε και επέστρεψε στο φαρμακείο της.
Την εκδήλωση θα συντονίσει ο πρόεδρος της Εταιρείας Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης.
Η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.

BIBΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ XΡΗΣΤΟΥ ΑΘ.ΜΟΥΛΙΑ "ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩ"

BIBΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

  Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη:  «Φωνή Βοώντος εν Μνημονίω» Δοκίμια.

 Εκδόσεις ΒιβλιοΠΑΝΟΡΑΜΑ  ΗΛΙΔΑ 2013

                                  Σημείωμα Χρήστου Αθαν. Μούλια Δικηγόρου-Συγγραφέα

Στις μέρες μας, ο λήθαργος και η αδιαφορία έχουν επικαλύψει τα πάντα και αποτελούν ενδημικό κοινωνικό νόσημα. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο αγαπητός φίλος Λεωνίδας Μαργαρίτης, «Από τις αισθήσεις που μας χάρισε ο Θεός μεγαλύτερη χρήση κάνουμε της αφής και της γεύσης, ενώ οι άλλες αισθήσεις μας έχουν ατονήσει λόγω μακροχρόνιας αχρησίας». Και συμπληρώνω εγώ. Δεν βλέπουμε και δεν ακούμε ή καλύτερα, δεν θέλουμε να δούμε και να ακούσουμε. Όμως, ευτυχώς υπάρχουν κάποιες λίγες «αγρυπνούσες συνειδήσεις», που δεν εφησυχάζουν. Ένας από αυτούς είναι και ο συγγραφέας του βιβλίου που παρουσιάζουμε απόψε, ο οποίος, δεν είναι αφελής για να πιστεύει στην κυριαρχία του ελληνικού λαού ή ότι αυτοί που αποφασίζουν για το μέλλον της Ελλάδος είναι ανεξάρτητοι και αδέσμευτοι και ότι ενεργούν για το καλό μας και γι’ αυτό είχε τη δύναμη να το γράψει.

Ο τίτλος του βιβλίου του είναι πολύ επίκαιρος, «Φωνή βοώντος εν Μνημονίω». Εγώ θα πρότεινα, «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω του Μνημονίου», διότι το Μνημόνιο, με το οποίο αλυσοδέθηκε η χώρα μας, το μόνο που έφερε είναι την ερήμωση, σε όλα τα επίπεδα της ζωής.

Ο Λεωνίδας Μαργαρίτης, με την κοφτερή ματιά που επί δεκαετίες ακόνισε στο στίβο της δικηγορίας, προσφέρει στον αναγνώστη έναν τόμο γεμάτο επίκαιρα κριτικά δοκίμια. Τον θλίβει και τον εξοργίζει η ανοχή του κόσμου στα άδικα και ανελέητα μέτρα που επέβαλε και επιβάλει το Κράτος και μας προσκαλεί να θυμηθούμε ότι τα δόντια δεν τα έχουμε μόνο για να μασάμε.

Δεν βλέπει την κρίση μόνο ως κακή οικονομική εξέλιξη, αλλά πρωτίστως ως κρίση θεσμών και αξιών, για την οποία ευθύνονται, η θρησκευτική και η πολιτική ηγεσία. Η τελευταία, στα 189 χρόνια του ελεύθερου βίου του ελληνικού έθνους, το μόνο για το οποίο ενδιαφέρθηκε και ενδιαφέρεται, είναι να κολακεύει τις αδυναμίες και τα ελαττώματα του λαού, για να εξυπηρετούνται οι πελατειακές σχέσεις.

Είμαστε άξιοι της τύχης μας, καταλήγει σ’ ένα από τα δοκίμια, επισημαίνοντας, ότι με το να επανεκλέγουμε τους ίδιους, επιβραβεύουμε την ανικανότητά τους.

Στα περισσότερα δοκίμια, παρότι γράφτηκαν επ’ ευκαιρία κάποιου συγκεκριμένου γεγονότος, προσεγγίζεται με ευρύτητα το θέμα και αυτό τους προσδίδει διαχρονική επικαιρότητα. Στα τέλη του 19^ου αιώνα ο Ροΐδης επισήμανε ότι δεν υπάρχει ανάγκη ψήφισης νέων Νόμων, αλλά τήρησης των υφισταμένων και το φαινόμενο της μη τήρησης των Νόμων συνεχίζει να είναι επίκαιρο στις μέρες μας. Παρά ταύτα, η Βουλή βαυκαλίζεται ότι παράγει νομοθετικό έργο, το οποίο μάλιστα αξιολογεί ποσοτικά, αδιαφορώντας για την τήρηση και την εφαρμογή αυτών που ψηφίζει. Είναι χαρακτηριστικό επ’ αυτού ένα κείμενο του βιβλίου, για την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους, η οποία αναγγέλθηκε με τυμπανοκρουσίες και καταργήθηκε πανηγυρικά.

Η χώρα μας βιώνει μία οικονομική κατοχή, για τα αίτια της οποίας ακούμε καθημερινά ένα σωρό εξηγήσεις και δικαιολογίες, από επαΐοντες και μη, που φλυαρούν ακατάπαυστα. Φταίει η φοροδιαφυγή, φταίνε οι κακοί δημόσιοι υπάλληλοι, φταίνε τα Δικαστήρια και άλλα συναφή και όλοι τους έχουν να συστήσουν κάτι, για να αντιμετωπισθεί η κατάσταση. Κανένας όμως δεν αναφέρεται στη διαφθορά, τη γενεσιουργό αιτία όλων των κακών, η οποία έχει διαπεράσει όλα τα κοινωνικά στρώματα. «Οι πολιτικοί μας υπήρξαν πάντα υπέρμαχοι του αγώνα κατά της διαφθοράς, το κατά πόσο αυτός ο αγώνας ήταν ειλικρινής ή μόνο φραστικός, είναι υπόθεση που το αποτέλεσμα τους διαψεύδει», γράφει ο Λεωνίδας Μαργαρίτης και με τη διαπίστωση αυτή συμφωνώ απόλυτα. Όμως, δεν θα υπήρχε η διαφθορά, αν και ο λαός δεν την υπέθαλπε. Και δεν εννοώ τις περιπτώσεις καταχρήσεων και οικονομικών ατασθαλιών, αλλά τη διεκπεραίωση και των πιο απλών καθημερινών ζητημάτων, που βαλτώνουν λόγω δυσλειτουργίας του Κράτους και μας αναγκάζουν να καταφεύγουμε σε πλάγια μέσα. Βέβαια η διαφθορά δεν είναι σημερινό φαινόμενο και δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση να αλλάξει η κατάσταση, όσο κι αν ακούγονται έντιμες φωνές που ζητάνε να ληφθούν μέτρα, διότι είναι η βασική συνιστώσα για τη διατήρηση και αναπαραγωγή των πελατειακών σχέσεων και του νεποτισμού.

Συνήθως οι κρίσεις λειτουργούν συνεκτικά για τις κοινωνίες και αυτό είναι μία θετική παράμετρος. Όμως στην περίπτωση της τελευταίας κρίσης, ένας από τους στόχους αυτών που την προκάλεσαν, ήταν και είναι η αποδόμηση της κοινωνίας και η διάλυση της μεσαίας αστικής τάξης, που αποτελεί τον κορμό του ελληνικού έθνους.

Ο Λεωνίδας Μαργαρίτης δεν είναι μόνο ένας ενεργός πολίτης, που περιορίζεται στον να ερωτά και διαμαρτύρεται. Είναι ένα άτομο που προτείνει, εισηγείται και έχει δώσει δείγματα της αποφασιστικότητάς του, όταν ήταν στην διοίκηση των Πολυτέκνων ή στο Νομαρχιακό Συμβούλιο. Γι’ αυτό και έχουν ιδιαίτερη αξία τα κείμενα του βιβλίου του, διότι, παρά τα όσα υποστηρίζει, δηλαδή ότι θα συνεχίσει να ρωτάει, διατυπώνει και προτάσεις και δίδει και απαντήσεις. Εντύπωση προκαλεί η τελευταία φράση του προς τον υποψήφιο βουλευτή Επικρατείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Πύρρο Δήμα, που του εύχεται, «να μη χρειαστεί να μετανοιώσεις για την επιλογή σου». Γνωρίζει πολύ καλά τι συνεπάγεται η ενασχόληση με την πολιτική και την εμπειρία του αυτή την προσφέρει έμμεσα στον Πύρρο Δήμα.

Λήθη – μνήμη είναι δύο λέξεις που χρησιμοποιούνται ανάλογα με τις συγκυρίες. Τελικά θέλουμε να έχει ο λαός μνήμη ή να ξεχνάει; Η έλλειψη μνήμης ευνοεί τους πολιτικούς, αλλά βλάπτει το λαό, ο οποίος αποκόπτεται από το παρελθόν του και γίνεται βορά στο βωμό της παγκοσμιοποίησης.

Ο συγγραφέας είναι συνειδητοποιημένος και υποψιασμένος και αναγνωρίζει ότι «Η Δημοκρατία οχυρώνεται, διασφαλίζεται και λειτουργεί απρόσκοπτα όταν βασίζεται σε θεσμούς που γίνονται σεβαστοί απ’ όλους και οι τυχόν παραβάτες έχουν συνέπειες». Αλλά δεν είναι αισιόδοξος ότι οι παραβάτες θα υποστούν τις συνέπειες των πράξεών τους και αυτό είναι μία μεγάλη, αλλά και μία μελαγχολική αλήθεια.

Τα δοκίμια – επιφυλλίδες που περιέχονται στο βιβλίο, πρωτοδημοσιεύθηκαν σε διάφορες εφημερίδες των Πατρών και της Ηλείας και τα έχει κατατάξει σε πέντε θεματικές ενότητες (πολιτεία, κοινωνία, ευτεκνία, αυτοδιοίκηση και εκκλησία). Όλα έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Την αγωνία του για την πορεία της χώρας μας, η οποία συνοψίζεται στην ακροτελεύτια παράγραφο του τελευταίου κειμένου του βιβλίου, «Ο διάλογος των πολιτισμών, των θρησκειών και του πολιτισμού θα πρέπει να βασιστεί σε μία πολιτισμική πολιτική και σε πρακτικές ηθικής επικοινωνίας που θα έχουν σαν κύριο στόχο την άρση του συστηματικού εξευτελισμού των λαών και των πολιτισμών μας». Μόνο μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία βλέπει φως ο Λεωνίδας Μαργαρίτης, ο οποίος, όπως δηλώνει, θα συνεχίσει να είναι ανυποχώρητος, ελπίζοντας να προκαλέσει την οργή του λαού, δηλαδή την αφύπνισή του. Του εύχομαι να συνεχίσει με την ίδια ζωτικότητα, διότι δυστυχώς είναι λίγοι εκείνοι που έχουν συνείδηση του τι γίνεται γύρω μας και ακόμα πιο λίγοι εκείνοι που δεν έχουν χάσει την αγωνιστικότητά τους και συνεχίζουν να ελπίζουν.

ΑΣΤΙΚΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ Η Η ΒΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣ ΤΑΞΗΣ

ΑΣΤΙΚΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ Η Η ΒΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣ ΤΑΞΗΣ

«Όταν έναν “ελεύθερο πολίτη”, παρά τη θέλησή του, με τον εξαναγκασμό, τον κλείνει ένας πολίτης σ’ ένα μέρος στενό και ακατοίκητο, κι όταν τον κρατάν εκεί μέσα κάμποσο καιρό – όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι μια πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που η ενέργεια αυτή θα γίνει δυνάμει ενός βιβλίου, που λέγεται Ποινικός Νόμος, και το μέρος αυτό θα ονομαστεί “φυλακή”, μετατρέπεται αμέσως σε πράξη ειρηνικής νομιμότητας.

 Αν ένας άνθρωπος εξαναγκαστεί από έναν άλλο, παρά τη θέλησή του, να σκοτώνει συστηματικά τους συνανθρώπους του, αυτό είναι πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που αυτό θα ονομαστεί “στρατιωτική υπηρεσία”, ο καλός πολίτης φαντάζεται ότι αναπνέει τον αέρα της ειρήνης και της νομιμότητας.

 Αν ένα πρόσωπο παρά τη θέλησή του το στερήσουν άλλοι από ένα μέρος της ιδιοκτησίας του και του εισοδήματός του, κανένας δεν θα διστάζει να πει ότι αυτό είναι μια πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που αυτή η ληστεία θα ονομαστεί “είσπραξη αμέσων φόρων” πρόκειται μονάχα για εφαρμογή του νόμου. Κοντολογίς, ό, τι παρουσιάζεται στα μάτια μας ως αστική νομιμότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η βία της κυρίαρχης τάξης ανυψωμένη εκ των προτέρων σε επιτακτικό κανόνα».

                                                                                  Rosa Luxemburg

Από το βιβλίο Φρανζ Μέριγκ /Ρόζα Λούξεμπουργκ "Απεργία, Αυθορμητισμός των μαζών" (Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1972)

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ Φώτη Δημητρόπουλου Φιλολόγου-Συγγραφέα

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη:«Φωνή Βοώντος …εν Μνημονίω» Δοκίμια

 Εκδόσεις: ΒιβλιοΠΑΝΟΡΑΜΑ   ΄Ηλιδα 2013

     Παρουσίαση Φώτη Δημητρόπουλου Φιλολόγου-Συγγραφέα

                 Στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών στις 21-10-2013

   Παρόλο το χωρισμό των δοκιμίων του Λ. Μ. σε πέντε(5) κεφάλαια της Πολιτείας, της Κοινωνίας  της Ευτεκνίας της Αυτοδιοίκησης και της Εκκλησίας από στενά φιλολογική κατηγοριοποίηση ανήκουν στα κοινωνικά δοκίμια. Έχουν δημοσιευθεί τον τελευταίο καιρό σε Πατραϊκό κι Ηλειακό τύπο. σε περιοδικά της Οργάνωσης Πολυτέκνων και ένα σε             Αθηναϊκή εφημερίδα και έχουν αναρτηθεί στην ιστοσελίδα  του συγγραφέα.

 Όταν ο Λ. Μ. δημοσιεύει δοκίμια και τα εκδίδει αρέσκεται σε εύστοχες και επίκαιρες τροποποιήσεις γνωστών εκφράσεων με πολλούς επιτυχείς συνειρμούς που ανακαλούν στη μνήμη μας ιστορικά δεδομένα ή χαρακτηριστικές καταστάσεις της ζωής. Υπενθυμίζω το 2002 «Χωρίς φόβο με …πάθος» από τη γνωστή φράση στα Δικαστήρια «..θα είπω την αλήθεια χωρίς φόβο και χωρίς πάθος»Στο παρόν ο τίτλος παραπέμπει στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (Γ΄ κεφ.) όπου αναφέρεται στον Ιωάννη Βαπτιστή «ούτος εστίν ο ρηθείς υπό του Ησαϊου του Προφήτου λέγοντος φωνή βοώντος εν τη ερήμω…» και ανακαλείται στη μνήμη μας η γνωστή ιστορία για το χορό  της κόρης της Ηρωδιάδος της γυναικαδέλφης (από τον αδελφό του Φίλιππο) του Ηρώδη και την αποκοπή της κεφαλής του Προδρόμου.

    Βέβαια υπάρχει μια βασική διαφορά Ο συγγραφέας (όπως εμείς  άλλωστε) δεν έχει την τύχη να θαυμάσει τον αισθησιακό χορό της κόρης-που οδήγησε στο ανοσιούργημα εκείνο- όπως οι συνδαιτυμόνες  του Ηρώδη αλλά έχει την ατυχία(όπως εμείς άλλωστε» να αισθανθεί το ρίγος από το χορό  των «δίς»Ε. που ως διά μαγείας έκαναν και κάνουν φτερά υπογείως…επιγείως… εναερίως, υποβρυχίως…τηλεπικοινωνιακώς… και αναπαύονται σε νόμιμα ή μη θησαυροφυλάκια όσων δια της αφής αντιλαμβάνονται το νόημα της φράσης  «Λεφτά υπάρχουν…»βλέπε σχετικά άρθρα του Λ.Μ. στις σελίδες 14 «Ακριβή μου Δημοκρατία» ,43 «Λεφτά υπάρχουν αλλού» 124 «οι πολύτεκνοι στους δρόμος» και αλλού. Επισημαίνω ιδιαίτερα το «Επιστρέφουν οι Μαυραγορίτες» σελ. 101 που αναφέρεται στην πληθώρα εξαγοράς χρυσού, κοσμημάτων κλπ. Η πόλη μας ήδη έχει γεμίσει στο κέντρο από τα πολυδιαφημιζόμενα ανταλλακτήρια !

Και ενώ εμείς παρακολουθούμε ενεοί (σ’ αυτό το θέμα διαθέτουμε ακοή-ο συγγραφέας ισχυρίζεται σελ.18 ότι ,(χάσαμε τις αισθήσεις μας πλην γεύσεως και αφής) να γράφονται και να καταγράφονται τα οικονομικά σκάνδαλα της διαφθοράς και της ληστείας(εκ του μακρόθεν ακούμε για δισεκατομμύρια μα δεν τα βλέπουμε) σφυρίζουμε αδιάφορα ή χειροκροτούμε τους ενταφιαστές μας…» κατά τον συγγραφέα επειδή τα κακουργήματα σκόπιμα και νόμιμα διαγράφονται και δικαστικώς και τελεσιδίκως παραγράφονται! (Μάλιστα βάσει του Συντάγματος άρθρο 86)

  Θα διαβάσουμε στη σελίδα 18 (Το απόσπασμα απόλυτα δικαιολογημένα ,επέλεξε και ως κατακλείδα του βιβλίου του ο Λ.Μ.

«Από  τις αισθήσεις που μας χάρισε ο Θεός μεγαλύτερη χρήση κάνουμε της αφής και της γεύσης, οι άλλες αισθήσεις μας έχουν ατονήσει εξ αιτίας της μακροχρόνιας αχρησίας. Εμείς πάντως θα συνεχίσουμε να διατυπώνουμε ερωτήσεις. Ξέρουμε ότι κανένας  δεν θα μας ακούσει και κανένας  δεν θα απαντήσει στα ερωτήματά μας. Όμως θα συνεχίσουμε για τη δική μας ψυχική ισορροπία και για κάποιες ελάχιστες αγρυπνούσες συνειδήσεις. Θα διατυπώνουμε ερωτήσεις στον αέρα, τα σύννεφα, στη βροχή, στην αστραπή, με την ελπίδα να προκαλέσουμε την οργή του Δία-Λαού και να απαντήσει εκείνος κάποια στιγμή.

 Εκτός από τη λαϊκή παροιμία που ανακαλείται στη μνήμη μας «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα» εύκολα μας έρχεται στο νου και την καρδιά ο συνειρμός πάλι το κατά Ματθαίου (ΙΑ κεφ.) και τα λόγια του Θεανθρώπου: «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω. Τίνι δε ομοιώσω την γενεάν ταύτην; ομοία εστί παιδίοις, καθημένοις εν αγοραίς, α προσφωνούντα τοις εταίροις αυτών λέγουσιν, η υλήσαμεν υμίν και ούκ ωρχήσασθε, εθρηνήσαμεν ύμίν και ουκ εκόψασθε».

Θέλω να πω, πως ίσως οφείλεται η έκφραση τόσης απαισιοδοξίας; Δεν εισακούσθηκε ο ίδιος ο Ιησούς θα εισακουσθεί ο Λεωνίδας Μαργαρίτης; Γράφει  σε σελίδα 5 «Μας είπαν ότι θα μας εξασφαλίσουν αλυσίδες κι εμείς βάλαμε τα γέλια…»Αυτά τα παραδείγματα των συνειρμών που προκαλούνται τα αναφέρω για να τονίσω προσδίδουν λογοτεχνική χροιά στο πεζό δοκίμιο(εκτός από την διακειμενικότητα του φανερώνει και διαχρονικότητα) το καθιστούν περισσότερο εύληπτο και παρότι το περιεχόμενό τους είναι γκρίζο έως κατάμαυρο, διαβάζονται ευχάριστα και οδηγούν τον αναγνώστη σε προβληματισμό και σε κάποιες αναλαμπές ελπίδων…

Και τα παραδείγματα  των συνειρμών αυτών είναι πάρα πολλά:

Στη σελ.87 «Παραμονή Πρωτοχρονιάς» ο Λ. Μ. γράφει για δύο κατηγορίες ληστών:  γι’ αυτούς με τη γραβάτα κι αυτούς της ένοπλης βίας, τους κουκουλοφόρους του ποινικού κώδικα. Μα τι έγραφε ο μεγάλος μας σατιρικός Γ. Σουρής από το 1893 (ΡΩΜΗΟΣ-Ο Φασουλής αρχιληστής):

Γ.Σουρής

Αχ ! πως μ’ αρέσει ο ληστής…σε κλέβει φανερά,

Τον βλέπεις πώς ασίκικα σου παίρνει τον παρά,

Ή θα μου δώσεις γρήγορα εκείνο που ζητώ,

Αλλοιώς σε κόβω χαϊμαλί- κι εις όρνια σε πετώ,

Αλλ’ όμως μες στ’ αρχοντικά κι ευγενικά σαλόνια,

Όπου παραλιγώνεσαι με την πολλή κολόνια,

Σε κλέβουν αλά Γαλλικά με Γαλλική κουβέντα,

Κι είσαι κλεμμένος σίγουρα με λίγα κοπλιμέντα.

Και συ για τούτη την τιμή αγάλλεσαι και χαίρεις

Και στα σαλόνια τριγυρνάς ωσάν ανεμοδούρα,

Κι όλο παρακορδώνεσαι, γιατί βεβαίως ξέρεις,

Πως κάποια θα σ’ εσούφρωσε ψηλοκαπελαδούρα.

Αλλά και για τους δυσβάστακτους φόρους και τα χαράτσια που φυσικά δεν είναι δυστυχώς μόνο στις σελίδες του βιβλίου αλλά όλοι βιώνουμε το «άχθος» τους ο Λ. Μ. πάλι τον Σουρή θυμίζει:

Γ.Σουρής

                                         ΦΟΡΟΙ

Βάλετε φόρους, εις την πτωχή μας ράχη

Ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα,

Σεις το κρασί και τον καπνό να πίνετε μονάχοι,

Κι εμείς  να σας κοιτάζουμε με μάτι σε γαρίδα.

Βαρειά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει

Βάλετε φόρους, βάλετε κι η ράχη μας αντέχει.

Ότι καλό κι αν έχουμε απάνω σας ας μείνει

Στα πρόσωπά μας ας χυθεί του μαρασμού το χρώμα,

Μ’ εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνει,

Φορολογήσετε κι αυτή τη σάρκα μας ακόμα.

Του κρέατος μας κόβετε καμιά παχιά λωρίδα

Και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα.

Καυστικός ο Γ. Σουρής στους διαλόγους του «Φασουλή και Περικλέτου» εδώ και 120 χρόνια ευχόμαστε να μην βγούν αληθινοί οι φόβοι του Λ.Μ. για το νερό ιδιαίτερα: Βλέπε σελίδα 67 «ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΑΝ ΤΗ ΓΗ ΜΑΣ ,ΤΩΡΑ ΒΑΖΟΥΝ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΕΡΑ ΜΑΣ»! Στους ιδίους διαλόγους από εκείνη την εποχή φυσικά ο σατιρικός ποιητής διαμαρτύρεται για τα δάνεια των κυβερνήσεων της  ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ ΤΟΥ 97.Το πρόβλημα είναι βλέπεται εκ γενετής  του Ελληνικού Κράτους «Ευχή και Κατάρα» (σελίδα 9) υπενθυμίζει και προβληματίζει ο Λ.Μ. επικαιροποιώντας τα ιστορικά δεδομένα.

Μα και ο δικός μας ο ριζοσπάστης πατρινός σατιρικός ποιητής Ηλίας Συνοδινός «στους υπαίθριους λόγους του» δεν καυτηρίαζε με τους στίχους του την τότε πολιτική αναζητώντας τα αίτια της διαφθοράς που έφτανε στα όρια της προδοσίας;

Γράφει στη «Βουλευτηριάδα» του:

«Τη σημαίνει εν τη χώρα των Γραικύλων Υπουργείον;

-Ατιμώρητους των πόρων της πατρίδος λησταρχείον,

Διορίζον υπαλλήλους άρπαγας ,μεστούς μωρίας,

Αγραμμάτους υποδούλους της κρατούσης νυν φατρίας,

Δάνεια πολλά συνάπτον και προμήθειαν λαμβάνον,

Πλείστους φόρους επιβάλλον, ως ασύδοτον τυγχάνον,

Εις των ξένων τας θελήσεις πάντοτε τυφλώς ενδίδον

Μισελλήνων πρακτορείον  την πατρίδα του προδίδον».

Αυτά εδώ και δύο αιώνες ! Κι ακόμα βλέπουμε, όσο κι αν δεν μας αρέσει το ίδιο σκηνικό.

Εστιάζω την προσοχή σας στις λέξεις ατιμώρητον λησταρχείον της πατρίδος δάνεια πολλά… και προμήθειαν λαμβάνον πλείστους φόρους επιβάλλον…

Εις των ξένων τας θελήσεις. .ενδίδον….

Συμπτωματικές ! ομοιότητες με τα γραφόμενα δοκίμια!..

Ο Λ. Μ. παρόλα όσα συμβαίνουν  «εν μνημονίω» δεν παρασύρεται από το φαινόμενο των ημερών. Βοά αλλά δεν εκφέρει άναρθρες κραυγές που καθημερινά εκπέμπουν  εκπρόσωποι κομμάτων και αποκομμάτων και διάφοροι αυτοσχέδιοι αναλυτές από τα τηλεοπτικά παράθυρα που πλέον μας προκαλούν αποστροφή, και παρ’ ότι επίτιμος δικηγόρος αποφεύγει το επίπεδο μιας δικολαβίστικης αντιπαράθεσης, αλλά με μια ιδιάζουσα διαγνωστική ικανότητα κοινωνικού μελετητή αντιλαμβάνεται και διασταυρώνει τις προσωπικές του υποκειμενικές πιστοποιήσεις με την κοινή αντίληψη και αίσθηση της πραγματικότητας και την κοινή λογική (όση μας επέμεινε). Άλλοτε καταγράφει περιπτώσεις κοινωνικών συμπτωμάτων, κοινωνικής παθογένειας που επιβεβαιώνεται από το γενικό και καθολικό γίγνεσθαι, άλλοτε παραθέτει τεκμηριωμένες απόψεις για θέματα που ταλανίζουν αδικαιολόγητα π.χ. στη σελίδα 62 διαβάζουμε τις απόψεις του μακαρίτη Αγγ. Αγγελόπουλου από το 1945! Για το κατοχικό δάνειο. άλλοτε προτείνει συγκεκριμένα θεσμικές αλλαγές για παράδειγμα σελ.74 κι εξής «ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΕΣ ΟΙ ΘΕΣΜΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ» η επανέρχεται σε παλαιότερες προτάσεις του όπως για το θαλάσσιο μέτωπο, την οδό Αγίου Νικολάου (βλ. σελίδα 146 σε δοκίμιο αφιερωμένο στον ξεχασμένο δυστυχώς(!) μακαρίτη δήμαρχο Θεόδωρο Αννινο ή για το μεταναστευτικό πρόβλημα στη σελίδα 155.κι άλλοτε τέλος φιλοσοφεί, αναρωτιέται, αμφιβάλει( «διά γαρ το θαυμάζειν (= απορείν )ήρξαντο οι άνθρωποι φιλοσοφείν-Αριστοτέλης) όπως στο περί μνήμης σελίδα 64 η στη σελ.178 «Απέτυχε ο Χριστιανισμός;» ή στο «Αναλαμβάνω την ευθύνη» σελ.18 που για τον ίδιο  τον συγγραφέα είναι μια έμμεση αυτοκριτική αφού εθήτευσε ως δημόσιο πρόσωπο στο Δήμο, στη Νομαρχία και αλλού. Βέβαια η φράση πλέον είναι διαβόητη γιατί όταν λέγεται από τους μεγαλόσχημους ηγέτες μας απαντάμε «και τι έγινε;» η «για ποια ευθύνη:» Γράφει σχετικά μιλώντας και για τις δικές μας ευθύνες.

Αλλά κι εμείς έχουμε το μερίδιο ευθύνης αφού ενώ διαπιστώνουμε την ανικανότητα των υπευθύνων να χειριστούν τις υποθέσεις μας εκλέγουμε και πάλιν τους ίδιους, επιβραβεύοντας την ανικανότητά τους με το να τους αναθέτουμε την ίδια και πάλι εντολή.

Για το περιβάλλον είμαστε όλοι υπεύθυνοι, έχουμε όλοι μας υποχρέωση σ’ αυτή τη χώρα, σ’ αυτή τη γη που δανειστήκαμε από τους «αγέννητους νεκρούς» να την παραδώσουμε στις επόμενες γενιές ,αν όχι καλλίτερη ,τουλάχιστον όπως την παραλάβαμε και σε καμιά περίπτωση χειρότερη. Όμως τα πράγματα δεν εμπνέουν αισιοδοξία. Τελευταία μελαγχολική διαπίστωση: Είμαστε άξιοι της τύχης μας!...

   Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν και ελάχιστα δοκίμια γραμμένα βέβαια στην εποχή του μνημονίου αλλά θίγουν θέματα για τα οποία δεν φταίει το μνημόνιο: για παράδειγμα αναφέρω «Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ»  στη σελίδα 83 όπου καυτηριάζει ο συγγραφέας την απαξίωση της απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Και το κάνει με πολύ πετυχημένο τρόπο, ή άλλο παράδειγμα: στη σελίδα 104 όπου ο Λ. Μαργαρίτης προβληματίζεται και προβληματίζει για τη «Γλωσσική μας κακοδαιμονία».

Μπορεί και να μη συμφωνεί κανείς με όλες τις απόψεις του συγγραφέα η να μην συμμερίζεται την απαισιοδοξία του, οφείλει όμως να παραδεχθεί ότι τα δοκίμιά του είναι αξιόλογα και αποδεικνύουν και την παιδεία και τον πολιτισμό και την πολιτική ευαισθησία ενός ενεργού πολίτη. Ο Λ. Μ. σε όλα βάζει την πένα του «επί τον τύπον των ήλων» της δεινοπαθούσης κοινωνίας μας. Και τους ήλους, τα καρφιά τα σφηνώνουμε ακόμη βαθύτερα εμείς οι ίδιοι κατά τον συγγραφέα. Βλέπε φράσεις στις σελίδες 5 και 6. «αφελείς» «αποχαυνωθήκαμε», «ολιγοφρενείς», «ανεκδιήγητοι» κλπ Βλέπε επίσης στη σελίδα 48 όπου ο Μαργαρίτης θίγει το θέμα της γελοιοποίησης της κοινοβουλευτικής λειτουργίας:

«…στήθηκε μια θεατρική παράσταση στη βουλή που θύμιζε θέατρο του παραλόγου προκειμένου να συσκοτίσει τα πράγματα και να βάλουν δίχτυ προστασίας για τους πραγματικά ενόχους. Περιόρισαν το αντικείμενο της έρευνας και του καταλογισμού ποινικών ευθυνών για εκείνον που αλλοίωσε το περιεχόμενο της λίστας και μόνον.

Εάν το σκηνικό αυτό με την πληθώρα καλπών στη Βουλή δεν αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία γελοιοποίησης  των θεσμών, τότε έχουμε όλοι μας πλέον παραφρονήσει. Δεν ήταν παρά προσπάθεια ελέγχου της ψηφοφορίας και παράβασης της μυστικότητας ,πράγμα που έπραξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός με το να προσέλθει και να  ψηφίσει μόνο σε μια κάλπη.

Οι ηγέτες μας έχουν χάσει το μέτρο ή μας θεωρούν αφελείς ή έχουν υπερεκτιμήσει τις πνευματικές τους ικανότητες. Δεν μπορεί διαφορετικά να ερμηνευτεί αυτή η τακτική. Αν δεν επαναστατούν οι συνειδήσεις πνευματικών ανθρώπων τότε κάποια βαρύτατη ενδημική νόσος έχει ενσκήψει και χρειάζεται πλέον να προστρέξουμε σε θεράποντες.

 Τελειώνοντας  πρέπει να ομολογήσω ότι ο Λ.Μ. με το βιβλίο του αυτό μας υπενθυμίζει τα «οικεία κακά» Και επειδή στο εισαγωγικό σας σημείωμα αγαπητέ μου Λεωνίδα  θυμίζεις τον αδελφό του Αισχύλου τον μαραθωνομάχο Κυνέγειρο και  την Ηροδότεια παράδοση για τον ηρωισμό του, συνειρμικά θα κλείσω με μια μικρή αναφορά στην εποχή .Υπάρχουν και χειρότερα. Ο προ του Αισχύλου τραγικός Αθηναίος ποιητής Φρύνιχος πλήρωσε πρόστιμο 1.000 αττικές δραχμές γιατί «υπέμνησεν οικεία κακά» όταν το 494 π. Χ. παρουσίασε  την «Μιλήτου Αλωσιν» τραγωδία που απαγορεύθηκε κιόλας από θιγείσες φατρίες στην αρχαία Αθήνα.(Η  άλωση της Μιλήτου συμμάχου τότε της Αθήνας θεωρήθηκε εθνική καταστροφή).Πενήντα-εξήντα χρόνια αργότερα κάποιοι παλαίμαχοι μαραθωνομάχοι, ψιθύριζαν αποσπάσματα της τραγωδίας εκείνης στην καταρρέουσα Αθηναϊκή δημοκρατία. Όπως φαίνεται στις «Σφήκες» του Αριστοφάνη όπου καυτηριάζονται οι δημαγωγοί, οι βδελυκλέωνες και φιλοκλέωνες τους ειρωνεύονταν.

«λύχνους έχοντες και μινυρίζοντες μέλη

Αρχαιομελισιδωνοφρυνιχήρατα» (Σφήκες 220)

Δεν είναι δυνατό ν’ αποδοθεί σε μετάφραση η λέξη του Αριστοφάνη. Όμως κάποιοι Αθηναίοι θυμήθηκαν τον Φρύνιχο. Κάποιες  «αγρυπνούσες συνειδήσεις» όπως γράφεις Λεωνίδα σε ακούνε και σε διαβάζουν. Και τότε η Αθηναϊκή Δημοκρατία, η  Αθήνα κατέρρευσε. Ελπίζω και εύχομαι ότι δεν θα συμβεί το ίδιο και σήμερα. Η Ελλάδα θ’ αντέξει έχει αντέξει και δυσκολότερα. Σ’ ευχαριστούμε για το βιβλίο σου να είσαι καλά και να γράφεις, θα πιάσει τόπο..

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ Ιστορικού Συγγραφέα Βασίλη Λάζαρη,

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

 Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη:«Φωνή Βοώντος …εν Μνημονίω» Δοκίμια.  Εκδόσεις: ΒιβλιοΠΑΝΟΡΑΜΑ   ΄Ηλιδα 2013

     Σημείωμα του Ιστορικού Συγγραφέα Βασίλη Λάζαρη,

Παρουσίαση στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών την 21-10-2013.

Το βιβλίο του Λεωνίδα Μαργαρίτη «Φωνή βοώντος εν μνημονίω» συγκροτημένο σε 48 κεφάλαια, που αποτελούν δημοσιεύματα σε εφημερίδες η αναρτήσεις στο διαδίκτυο, παρέχει στον αναγνώστη τη δυνατότητα ενός πλήθους προβληματισμών , οι οποίοι αναφέρονται σε  μια ποικιλία θεμάτων, που συνιστούν προϊόντα της σημερινής οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Πρόκειται φυσικά για μια ιδιαίτερα έντονη κρίση του κοινωνικού συστήματος, που δεν βρίσκει τη ριζική θεραπεία της μέσα στο ίδιο κοινωνικό σύστημα, το οποίο άλλωστε την παράγει και συνεπώς μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που είναι όχι μόνο προοδευτική ένωση των λαών αλλά δηλητηριώδης αδελφότητα των κεφαλαιοκρατών-πρόκειται για μια τραγική κατάσταση πραγμάτων, που ο συγγραφέας του παρουσιαζόμενου βιβλίου την εκφράζει με την σκληρότητα αλλά και με την ειλικρίνεια του καθημερινού λόγου.

 Επέλεξα από τις επισήμανσης, του συγγραφέα εκείνη που αναφέρεται στην γλωσσική μας κακοδαιμονία, επειδή μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και για τον επιπρόσθετο λόγο, ότι στην προκειμένη περίπτωση προβάλλονται ορισμένες συνέπειες  κάποιας μεθοδευμένης προσπάθειας κάποιων κύκλων για την αποδυνάμωση

          Του θαυμαστού γλωσσικού  οργάνου μας, στοχεύεται δηλαδή η γλώσσα μας ,που αποτελεί, όπως και όλες οι άλλες γλώσσες ,το απαραίτητο υλικό για το χτίσιμο της σκέψης, από  την ποσότητα και  την ποιότητα της οποίας εξαρτάται η πλήρης ή η λειψή ή λαθεμένη ανταπόκρισή μας στις απαιτήσεις των καιρών.

          Το συγκεκριμένο κεφάλαιο του βιβλίου του Λεωνίδα Μαργαρίτη με οδήγησε να φέρω στο νου μου κάτι, που πρόσφατα υποστηρίχθηκε από μια φωνή, η οποία  ακούστηκε μέσα από τα κομματικά θερμοκήπια του λεγομένου  εκσυγχρονισμού, του ψευδεπίγραφου διεθνισμού, που διεκδικεί να διαδραματίζει ρόλο αριστερής ιδεολογικής  προμετωπίδας του κοσμοπολιτισμού-ενός κοσμοπολιτισμού ωστόσο , που καθόλου δεν συνταιριάζεται με την οικουμενικότητα του  ανθρωπισμού.

 Πρόκειται για τον χαρακτηρισμό της αρχαίας  ελληνικής ως νεκρής γλώσσας και συνεπώς ως άχρηστης-ένα προσδιορισμό της, που παγιδεύεται από την άκριτη θέση, ότι ο σκοπός της μελέτης της είναι η έτσι κι αλλιώς αδύνατη εκμάθησή της. Μ’ αυτόν  δε τον τρόπο την παρουσίαση της γλώσσας των προγόνων μας αυτή η φωνή των εντυπωσιασμών  μέσα από τις παραδοξότητες την παραπέμπει στους θλιβερούς γλωσσαμύντορες των Ορεστιακών και των Ευαγγελικών, που το σκοτεινό έργο τους δικαιολογούσε ασφαλώς τον χλευασμό των υπερσυντέλικων, των δοτικών προσωπικών και των γενικών απολύτων.

Το ορθό ωστόσο πλησίασμα της αρχαίας ελληνικής δεν αποσκοπεί στη μεταφορά των άκαμπτων γραμματικών τύπων και συντακτικών επιταγών στη νέα ελληνική γλώσσα.

 Αποβλέπει στην αναγκαία διαμόρφωση της αντίληψης ότι η αρχαία ελληνική είναι η ωραία εκείνη γλώσσα, από την οποία ριζοπιάνεται η γλώσσα της δικής μας καθημερινής ζωής των ωραίων παραμυθιών μας ,των γλυκόλαλων τραγουδιών μας  και της ιστόρησης  των ονείρων μας.

Θυμάμαι το κήρυγμα του Ελύτη στους έλληνες μετανάστες της Σουηδίας το 1979- τότε που τους έλεγε με την γνωστή του υπευθυνότητα και σοφία: Όσο καλά κι αν ζείτε σ’ αυτή τη χώρα, μη ξεχνάτε την πατρίδα μας και προπαντός την γλώσσα μας. Πρέπει να είσαστε υπερήφανοι, να είμαστε όλοι υπερήφανοι, εμείς και τα παιδιά μας για τη γλώσσα μας. Είμαστε οι μόνοι σε ολόκληρη της Ευρώπη, που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό «ουρανό» και  τη θάλασσα «θάλασσα»  όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Δεν είναι λίγο αυτό.

 Η γλώσσα δεν είναι μόνο ένα μέσο επικοινωνίας, κουβαλάει την ψυχή του λαού μας, στην ευγένειά του και την ιστορία  του.

Έρχεται επίσης στη σκέψη μου η απάντηση του Φρειδερίκου ΄Ενγκελς στις πνευματικές ακροβασίες των δοκησίσοφων αντιπάλων της ιδεολογίας του: «Ω Φιλισταίοι ! Οι πολυποίκιλες  μορφές της Ελληνικής φιλοσοφίας περιέχουν σε έμβρυο, εν τω γενέσθαι, τρόπους θεώρησης του κόσμου. Καθίστε λοιπόν πρώτα και μάθετε τα ελληνικά-και όταν τελειοποιηθείτε σ’ αυτά τότε  ελάτε να τα πούμε. Μόνο εκείνοι,  που ξέρουν ελληνικά, μπορούν να συζητούν με τον τρόπο, που πρέπει σε σωστά σκεπτόμενους ανθρώπους».

Όλα αυτά ήλθαν στο νου μου όταν διάβασα στο βιβλίο του Λεωνίδα Μαργαρίτη το κεφάλαιο για την γλωσσική μας κακοδαιμονία, ένα παράγωγο της γενικότερης κρίσης, που βιώνουμε σήμερα.

 Διάβασα φυσικά με ενδιαφέρον και τις άλλες εύστοχες επισημάνσεις του συγγραφέα για την κατάρα των παλιών αγγλικών δανείων, για την ταλαιπωρημένη και γερασμένη αστική δημοκρατίας μας, για την ακίνδυνη ανάληψη της πολιτικής ευθύνης των κυβερνητικών παραγόντων, που ξεπουλούν χωρίς αιδώ την περιουσία του δημοσίου, για την εθνική κυριαρχία, που χαρακτηρίσθηκε από ταγό του τόπου ταμπού, το οποίο έπρεπε να ξεπεραστεί, για το κατοχικό δάνειο, που δεν διεκδικεί η υπεύθυνη κυβέρνηση την εξόφλησή του από τους επιγόνους της χιτλερικής Γερμανίας, και για πολλά άλλα που στοιχειοθετούν την τωρινή ερεβώδη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και τα οποία μας γεμίζουν με θλίψη, ίσως και με απόγνωση σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις.

Τις διάβασα όλες αυτές  τις καταγραφές του παρουσιαζόμενου βιβλίου και μέσα στην άγρια καθημερινή αλήθεια διέκρινα την επιβεβαίωσή τους-είδα ωστόσο στο εξώφυλλο του μέσα από το εικονιζόμενο ξεραμένο τοπίο της ερήμου να φυτρώνει ένα λουλούδι.

 Τότε θυμήθηκα και πάλι-ποιόν άλλον;-έναν ανεπανάληπτο αρχαίο έλληνα πνευματικό δημιουργό τον Θουκυδίδη, που αναφέρει σε μια δημηγορία τους για τους αθηναίους, ότι ήσαν «παρά  δύναμιν τολμηταί και παρά γνώμην κινδυνευταί και εν δεινοίς ευέλπιδες», ότι τολμούσαν δηλαδή πέρα από τις δυνάμεις τους και ρίχνονταν σε κινδύνους ,που γνώριζαν τα μεγάλη έκταση τους, και μέσα σε χαλεπούς καιρούς τρέφανε στο νου τους τις καλλίτερες ελπίδες..

«Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις»!

Του Νίκου Μπογιόπουλου
Τους λες ότι τα ναζιστικά αποβράσματα – εκείνα που αν ήταν λίγο «σοβαρότερα» θα τα έκαναν κυβερνητικούς εταίρους (!) – έχουν βγει στους δρόμους και δολοφονούν. Κι εκείνοι σου απαντούν: Ναι, αλλά και οι άλλοι διαδηλώνουν και παρακωλύουν την κυκλοφορία…

Τους λες ότι η ανοχή τους συνιστά εκτροφείο Ταγμάτων Εφόδου μαχαιροβγαλτών κι εκείνοι απαντούν:  Ναι, αλλά και οι άλλοι «διασαλεύουν τη νομιμότητα» διότι… απεργούν!

Τους λες ότι «ο νόμος και η τάξη» τους ισοδυναμεί με βιασμό μιας ολόκληρης κοινωνίας και μάλιστα με βιασμό που συντελείται την ίδια στιγμή που η κοινωνία βουλιάζει κάπου ανάμεσα στην φτωχοποίηση, στην καταστροφή, στην κατάθλιψη και στην αυτοκτονία. Κι εκείνοι σου απαντούν: Ναι, αλλά και οι άλλοι πετούν γιαούρτια…

Οι αρχιτέκτονες της θεωρίας των «δυο άκρων» δεν είναι βέβαια τόσο αφελείς ώστε να μην αντιλαμβάνονται το άτοπο οποιουδήποτε συσχετισμού ανάμεσα στον  τάχα μου «αντισυστημικό»  φασίστα δολοφόνο και στον απεργό. Γνωρίζουν την συκοφαντία και την αθλιότητα που διαπράττουν κάνοντας τέτοιους συσχετισμούς. Ποντάρουν, όμως, σε εκείνα τα δύο άκρα που, ταυτόχρονα με τον κνούτο, τα αξιοποιεί μονίμως ο γκαιμπελισμός για να κατισχύσει: Την βλακεία και την αμάθεια. 
Ως εκ τούτου φτάνουν στο σημείο να βαφτίζουν σύμβολο της βίας το… γιαούρτωμα ή τη μούντζα. Απορούμε πως και δεν έχουν συλλάβει ακόμα τον… Σαββόπουλο, που από τη δεκαετία του ’70 τραγουδάει στον «πονηρό πολιτευτή»:

«Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις/
εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις/
παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα/
απ’ το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα».
Ας δοκιμάσουμε, όμως, να μιλήσουμε στους κατηγόρους που λένε ότι «καταγγέλλουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» ακολουθώντας τη δική τους λογική που (καμώνονται ότι) δεν μπορεί να ξεχωρίσει τη βούρτσα από τη μούντζα.

Ρωτάμε τις αθώες ψυχές τους:
Να σου έχουν λεηλατήσει το μισθό.
Να σου έχουν στερήσει τη σύνταξη.
Να σου λένε ότι η ανεργία σου δεν είναι δυστυχία, αλλά κάτι σαν εκδρομή στο λούνα παρκ της «εργασιακής εφεδρείας», της «διαθεσιμότητας» και της «κινητικότητας».
Να σου λένε ότι στόχος τους είναι στην οικογένειά σου να υπάρχει… ένας εργαζόμενος και τελικά να μην υπάρχει ούτε ο ένας.
Να σου λένε ότι δίπλα στα υπόλοιπα έξοδα για τη «Δημόσια και Δωρεάν» Παιδεία θα πρέπει να πληρώσεις και για τα… βιβλία – φωτοτυπίες των παιδιών.
Να σου δίνουν τα ψίχουλα των 300, των 400, των 500 ευρώ για μηνιάτικο και να σου ζητάνε – γι” αυτά τα ψίχουλα – να πληρώσεις φόρο εισοδήματος.
Να σου κόβουν το μεροκάματο στο μισό και ταυτόχρονα να σου έχουν διπλασιάσει τις τιμές στο ρεύμα, στα καύσιμα, στα τρόφιμα με απανωτές αυξήσεις στους έμμεσους φόρους. Να έχει εκδώσει η ΔΕΗ το 2010 (πριν από τα μνημόνια) 1,16 εκατομμύρια (!) διαταγές διακοπής ρεύματος κι αυτοί να έρχονται να σου επιβάλουν από πάνω και χαράτσι με συνέπεια στην Ελλάδα των «φώτων του πολιτισμού», μετά το χαράτσι, η ΔΕΗ, κάθε μέρα που περνάει, να κόβει το ρεύμα σε 1.000 οικογένειες και επιχειρήσεις.
Να σου λένε ότι θα βγάλουν στον πλειστηριασμό το σπίτι που στο έχουν φορολογήσει χίλιες φορές, που το πληρώνεις τοκογλυφικά στην τράπεζα μια ζωή και που ζεις με την ελπίδα ότι κάποτε θα το ξεχρεώσουν τα… παιδιά σου.
Να σε υποχρεώνουν να ζεις εσύ, τα παιδιά σου και οι γέροντες γονείς σου στο κρύο και στη νύχτα χωρίς ρεύμα και πετρέλαιο θέρμανσης.
Αλήθεια, οι κάθε λογής ευαίσθητοι της «δημοκρατίας», οι πάσης φύσεως εισαγγελείς που βαφτίζουν «βία» τις λαϊκές διαμαρτυρίες, αυτοί που «καταγγέλλουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» (συνεπώς είναι ειδικοί να ξεχωρίσουν τι είναι βία), τι έχουν να πουν:

Αυτά είναι ή δεν είναι «βία»;
Να απειλείς τον χρεοκοπημένο, τον απολυμένο, τον άνεργο, τον κατεστραμμένο, τον λεηλατημένο (αυτόν που εσύ λεηλάτησες) με αφανισμό, εκδίδοντας από πάνω και χοτζέτια με οδηγίες «καλής συμπεριφοράς»
αυτό είναι ή δεν είναι «βία»;
Προφανώς, είναι περισσότερο από «βία». Είναι «πόλεμος». Αυτή τη λέξη, άλλωστε, χρησιμοποιούν οι… πολέμαρχοι «σωτήρες» μας εδώ και τρία χρόνια. Η χώρα, μας λένε, βρίσκεται σε «πόλεμο».
«Πόλεμος», πράγματι.

Μόνο που σ” αυτόν τον «πόλεμο» το θύμα είναι ο «εσωτερικός εχθρός»: Ο λαός! Πρόκειται για εκείνον τον ανελέητο και αμείλικτο ταξικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει ενάντια στο λαό οι «φίλοι του λαού».

Αλλά όπως συμβαίνει σε κάθε πόλεμο έτσι και σε αυτόν το ιστορικό δίλημμα που τίθεται στο λαό είναι ένα:
“Η θα διαλέξει τις «αλυσίδες» του,  θα υποκύψει στη βία που του ασκούν οι «σωτήρες» του και θα αποδεχτεί τον αφανισμό του, ή θα σπάσει τις αλυσίδες. Θα τις σπάσει! Ακόμα κι αν τον κατηγορήσουν ότι είναι «βίαιο» πράγμα να σπάει τις αλυσίδες του. Οι οποίες – παρεμπιπτόντως – με μούντζες δεν σπάνε.
Παρένθεση:
Δηλώνουμε προς τον κ.Δένδια, τον κ.Γεωργιάδη, την κυρία Σώτη Τριανταφύλλου και λοιπούς «Ιαβέρηδες»:

Απεταξάμην το γιαούρτωμα! Και όχι για λόγους καθωσπρεπισμού. Ούτε μόνο διότι οι «γιαουρτωμένοι» βγαίνουν, ενίοτε, κι από πάνω. Ο λόγος είναι ότι τα πολιτικά, τα κοινωνικά, τα οικονομικά προβλήματα είναι από εκείνα τα σύνθετα ζητήματα που δεν λύθηκαν ποτέ και πουθενά ούτε με το «γιαούρτωμα» ούτε με τη «μούντζα». Όταν το συναίσθημα να θέλεις να βγάλεις το «άχτι» σου υπερισχύει ως αντίδραση, όταν υπερκαλύπτει την ανάγκη της συνειδητοποίησης ότι πρέπει να αγωνιστείς, με επιμονή και αποφασιστικότητα, τότε το δικαίωμα να διεκδικήσεις το δίκιο σου μπορεί να υποβιβαστεί σε «γινάτι» που η ικανοποίηση του είναι πάντα εφήμερη. Και ατελέσφορη. Έχει αποδειχτεί πως όταν τα χέρια με τα απλωμένα δάκτυλα δεν κάνουν όλη την κίνηση, όταν τα δάκτυλα δηλαδή δεν κλείνουν για να μετατραπούν τα χέρια σε γροθιές, σε χιλιάδες και εκατομμύρια γροθιές, τότε η πολιτική που βιάζει, που εκβιάζει και βασανίζει μένει στο απυρόβλητο. Και τότε το «γιαούρτι» και η «μούντζα» γυρίζουν πίσω. Ενίοτε μετατρέπονται και σε μπούμερανγκ.

Συνεπώς, η άποψη του Αριστοτέλη στα «Ηθικά Νικομάχεια» αξίζει πάντα της προσοχής μας:
«Ο καθένας – έλεγε – μπορεί να θυμώσει. Αυτό είναι εύκολο. Αλλά, το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό και τη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με τον σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι εύκολο».
(Κλείνει η παρένθεση).

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ Σημείωμα Σταύρου Ιντζεγιάννη.

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

  ΛΕΩΝΙΔΑ Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ :  «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ… ΕΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩ»!

   Δοκίμια . Εκδόσεις ΒιβλιοΠΑΝΟΡΑΜΑ  ‘Ηλιδα  2013

                                             Σημείωμα Σταύρου Ιντζεγιάννη.

     

            Όταν προ 38 ετών το 1975 άρχισα να γράφω σε καθημερινή στήλη στο Κήρυκα και είχα το άγχος της κριτικής του αναγνώστη ο αείμνηστος Αλέκος Βρής μου είχε πει. Μην έχεις άγχος. Αυτό που γράφεις σήμερα αύριο μεθαύριο θα ξεχαστεί από το καινούργιο που θα γράψεις. Η εφημερίδα είναι αυτό που λέει η  λέξη- εφήμερη. Γράψε ένα  βιβλίο αν θες να μείνει!

            Το θυμήθηκα όταν πήρα το «Φωνή βοώντος εν μνημονίω» του φίλου  πρόεδρου της Εταιρείας λογοτεχνών όπου συγκεντρωμένο  βρίσκεται μεγάλο μέρος  από τα κατά καιρούς άρθρα ή επιφυλλίδες  δημοσιευμένα  στις τοπικές -και όχι μόνο-εφημερίδες και περιοδικά αλλά και στην ιστοσελίδα του μια και ο κ Μαργαρίτης φροντίζει να παρακολουθεί την ηλεκτρονική εποχή του.

           Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να ξαναθυμηθεί  γεγονότα , ενέργειες , πολιτικούς άνδρες και δηλώσεις που βάλανε  τη σφραγίδα τους στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Κι αυτή είναι η διαφορά της εφημερίδας από το βιβλίο. Στη εφημερίδα δεν προλαβαίνεις να επεξεργαστείς να σχολιάσεις καλά – καλά την είδηση διότι κάτω από τη στήλη ή δίπλα υπάρχει άλλη, με άλλη είδηση, που σε προκαλεί, σου αποσπά το ενδιαφέρον, σε ερεθίζει να τη διαβάσεις .Το βιβλίο είναι κάτι διαφορετικό..     

          Παρά το γεγονός ότι αρκετά από αυτά τα είχα διαβάσει, όταν είχαν δημοσιευθεί, μου φάνηκαν σα να γράφηκαν χτες κι αυτό αποτελεί μια πρώτη παρατήρηση, καθώς υπογραμμίζει τη διαχρονικότητα που έχει η σκέψη του συγγραφέα τους ο οποίος αποδεικνύεται ότι ξέρει να ξεχωρίζει το καίριο από το δευτερεύον και το διαχρονικό από το εφήμερο.

           Μια δεύτερη επισήμανση αποτελεί το αμετακίνητο, το αδιόρθωτο , το αμετανόητο θα έλεγα που διακρίνει την ελληνική ζωή είτε αυτή είναι πολιτική, οικονομική ή κοινωνική  ακόμη και θρησκευτική     

           Για παράδειγμα δέστε το τι γίνεται με τα δάνεια που το υπογραμμίζει ο κ Μαργαρίτης στη σελ 9 με τίτλο Τα Αγγλικά δάνεια  ευχή η κατάρα Και με το βάρος ή το άγχος των οποίων ζούμε-σε όποια μορφή τους  από την εποχή που πρωτοπήραμε το δάνειο της ανεξαρτησίας χωρίς μέχρι τώρα να δούμε ανεξαρτησία, αφού γλιτώσαμε από τον τουρκικό ζυγό και μπήκαμε στο ζυγό των δανειστών μας  είτε αυτοί λέγονται Ε.Ε ή ΔΝΤ ή Γερμανικές τράπεζες ή ότι άλλο.

          Όταν πρωτοδιάβασα το «Φωνή βοώντος εν μνημονίω» έγραψα σε ένα σχόλιό μου ότι ο λόγος είναι καταγγελτικός. Και είναι βεβαίως, διότι αποτελεί ένα ατελείωτο κατηγορητήριο, τεκμηριωμένο  (καθ’ ο δικηγόρος ο αρθρογράφος) σε παραδείγματα και κραυγαλέα περιστατικά και γεγονότα      

 

           Ωστόσο σήμερα ξαναδιαβάζοντάς τα σε πολλοστή ανάγνωση θα ήθελα να προσθέσω, ότι ο λόγος του είναι και λόγος προβληματισμού, καθώς σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί ως καθρέφτης, όπου ο αναγνώστης καλείται να δει τον εαυτό του ως συμμέτοχο (πολίτης γαρ αυτού του τόπου) στα τεκταινόμενα σε μια εκ των ένδον συζήτηση είτε με τις απόψεις του συγγραφέα – αρθρογράφου-σχολιαστή  είτε ενώπιος- ενωπίω με τον εαυτό του. καθώς διαβάζοντας τα ανακαλύπτεις ότι μέρος της κακοδαιμονίας όλων αυτών  είσαι και εσύ  με τις απόψεις σου με τις θέσεις σου, με τα πολιτικά , κοινωνικά –θρησκευτικά σου πιστεύω και κυρίως -ας μη κρυβόμαστε –και κυρίως-κυριώτατα με την ψήφο σου

            Ένα παράδειγμα του προβληματισμού-των προβληματισμών μάλλον –που δημιουργεί το διαχρονικά επίκαιρο πόνημα του κ Μαργαρίτη που προσπαθούμε να προσεγγίσουμε σήμερα. είναι και το ακόλουθο,

           Στη σελίδα  31 υπάρχει η επιφυλλίδα «Πελατειακές σχέσεις και Νεποτισμός» 

          Κυρίες και κύριοι, ποιος έκανε το αυγό την κότα ή η κότα το αυγό: Ποιος  από μας εδώ, δεν πήγε είτε εμφανώς είτε με πλάγιο τρόπο στον βουλευτή του, για να διορίσει ή έστω να βοηθήσει το παιδί του. Ή αν θέλετε - κι ας με θεωρήσετε κυνικό-ποιος από μας  ευρισκόμενος σε μια καίρια δημόσια θέση ή σε μια πανεπιστημιακή έδρα, δε θα προσπαθούσε να τη κληροδοτήσει και στο παιδί του. Προ χρόνων μάλιστα αυτό ήταν και προνόμιο σε πολλές τράπεζες, Αυτό είναι ένα από τα πολλά που ο κ. Μαργαρίτης θέτει σε προβληματισμό της συνειδησιακής ευθύνης για τον καθένα μας. Το έχουμε δει-το βλέπουμε - στις ημέρες μας   

           Για όσους ξέρουν τον μαχητικό χαρακτήρα του κ Μαργαρίτη το: «Φωνή Βοώντος… εν Μνημονίω»  είναι μια ευκαιρία να ξαναθυμηθούν τους αγώνες του επάνω σε καίρια κοινωνικά , πολιτικά  ακόμη και θρησκευτικά ζητήματα στα οποία ο Λεωνίδας Μαργαρίτης είχε πάρει - και παίρνει κατά καιρούς- θέση είτε με την ιδιότητά του ως Νομαρχιακός ή Δημοτικός Σύμβουλος ή πρόεδρος των πολυτέκνων άλλοτε ,είτε ως ενεργός πολίτης τώρα,  ο οποίος δεν εφησυχάζει στα τεκταινόμενα της Ελληνικής  ζωής.

          Γράφει λ,χ .Με τίτλο: έχει ο λαός μνήμη; Η έλλειψη μνήμης βοηθάει τους πολιτικούς να υπόσχονται όσα είχαν υποσχεθεί και την προηγούμενη προεκλογική περίοδο και δεν τα υλοποίησαν αφού πέτυχαν την εκλογή τους ως κυβέρνηση.

Κυρίες και κύριοι, αλήθεια για σκεφθείτε, έχει ο λαός μνήμη ;-έχουμε εμείς μνήμη; Πόσες φορές εμείς οι ίδιοι δεν ξαναψηφίσαμε εκείνους που ωστόσο καταριόμαστε πριν λίγους μήνες, Δεν είναι τάχα ένας λόγος ενδοσκόπισης και προβληματισμού; Τι κάνουμε; πόσο ανακόλουθοι είμαστε; Να τι είναι  αυτό που δίνει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο βιβλίο που παρουσιάζουμε.

           Δομημένο σε πέντε κεφάλαια: Της Πολιτείας-της Κοινωνίας-της Ευτεκνίας-της Αυτοδιοίκησης  και της Θρησκείας χαρακτηρίζει το ευρύ φάσμα  της πνευματικής του τοποθέτησης απέναντι στα προβλήματα του καιρού μας .

          Κριτικός και επικριτικός συχνά –πυκνά ο κ, Μαργαρίτης δεν χαρίζεται ακόμα και σε ηγέτες  των οποίων σε άλλους καιρούς υπήρξε οπαδός και τους οποίους αν και δεν κατονομάζει ωστόσο φωτογραφίζει ( λεφτά υπάρχουν-Θα μεταρρυθμίσουμε το κράτος- θα λύσουμε το μεταναστευτικό- θα αποδώσουμε το θαλάσσιο μέτωπο στην Πάτρα) και σχολιάζει με τρόπο που δεν επιδέχεται παρερμηνείες κι αυτό προσδίδει βαρύτητα στην κριτική του τοποθέτηση και την αμερόληπτη στάση του απέναντι σε φίλους ή κομματικούς αντιπάλους.

        Γι αυτό  σχολιάζοντας το παρουσιαζόμενο σήμερα βιβλίο του με τίτλο φωνή βοώντος εν μνημονίω δικαιούμαι νομίζω να προσθέσω ότι ο λόγος του δεν είναι απλώς διαχρονικός αλλά είναι και διακομματικός – πιο  σωστά υπεράνω κομματικών θέσεων- που τον βοηθά να είναι, …..όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό, αντικειμενικός.

         Ιδιαίτερη και μεγαλύτερη σε έκταση – καλύπτει τις 80 από τις συνολικές  180 σελίδες η κριτική του στα προβλήματα της ενότητας « της Πολιτείας –όπου φανερή είναι η πολιτική σκέψη του συγγραφέα και η  ιδιαίτερη ενασχόλησή του με τα κοινά και όπου φανερή απογοήτευσή του από το πολιτικό σύστημα αλλά και από την πολιτική παιδεία του Έλληνα ψηφοφόρου. Γράφει στη σελίδα 58 με τίτλο ¨Τελικά νίκησε ο φόβος¨ όπου κρίνει τα αποτελέσματα της εκλογικής μάχης το 2012.

        «Στο εξής-γράφει- δε θέλω να ακούσω παράπονα  από κανέναν και καμιά. Δε πιστεύω σε κανέναν ,δεν ελπίζω τίποτε από ένα τρισάθλιο λαό  όπως τον καταντήσαμε,(προσέξτε όχι κατάντησαν αλλά καταντήσαμε δηλαδή κι αυτός και όλοι μας συνυπεύθυνοι) ραγιά , φοβισμένο και μονίμως  αναζητούντα ρουσφέτι, μπαξίσι και ραχάτι…Το ζητάει ο οργανισμός μας, η παθογένεια, η διχασμένη μας προσωπικότητα; Ποιος ξέρει;»

        Κι εδώ όπως και σε όλο το πλάτος και βάθος της αναλυτικής του σκέψης παρατηρητέο ότι δεν εξαιρεί τον ούτε τον εαυτό του χρησιμοποιώντας πρώτο πληθυντικό. Εμείς .Όλοι!!!

        Πρόεδρος της Πολυτεκνικής Οργάνωσης Πατρών για πολλά χρόνια  αλλά και αντιπρόεδρος της Γεν Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων φυσικό να ασχολείται με τα προβλήματα της πολυτεκνικής οικογένειας τα οποία γνωρίζει σε βάθος και έχει βοηθήσει πολλούς πολυτέκνους και λόγω της ιδιότητός του ως δικηγόρος

         Γράφει στη σελίδα  124 κάτι που όχι προβληματίζει απλώς αλλά τρομάζει:

         Η χώρα μας καταρρέει  δημογραφικώς. (Τρίτη πιο γηρασμένη χώρα του κόσμου)με ποσοστό πολιτών ηλικίας  άνω των 65 ετών στο 20% του πληθυσμού και με παιδιά  που το 1971 υπερτερούσαν  των ηλικιωμένων κατά 1.200.000 ενώ σήμερα οι ηλικιωμένοι υπερτερούν κατά 550.000.Οι θάνατοι στις αγροτικές περιοχές  είναι διπλάσιοι από τις γεννήσεις  33.171 έναντι 17.537 και η συντελούμενη πληθυσμιακή αλλοίωση της χώρας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια  σε λίγα χρόνια  μια χώρα γερόντων και εξαθλιωμένων και τους Έλληνες –λόγω μεταναστών- να αποτελούν μια μειοψηφία

          Σε ανάλογο τσεκουράτο-θα έλεγα- σχολιασμό ασχολείται και με την κοινωνία,  την αυτοδιοίκηση και τη θρησκεία : Γράφει Σελ 186 : Η θρησκείες υπήρξαν πάντοτε πηγές αμοιβαίου μίσους και τυφλών βιαιοτήτων. Όλοι θα θέλαμε  μια συνάντηση ηγετών των ανά τον κόσμο θρησκειών για να συζητήσουν περί του πρακτέου αλλά δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες συμφωνίας» άποψη που ίσως θα βρει αντίθετους πολλούς –προσωπικά και εμένα - δεδομένου ότι δεν είναι οι θρησκείες πηγές μίσους .Ίσως ο Μωσαϊκός νόμος –οφθαλμόν  αντί οφθαλμού  ή το Ισλάμ με τη τζιχάντ τον ιερό πόλεμο αλλά όχι και ο χριστιανισμός ο οποίος είναι η κατ` εξοχήν θρησκεία της αγάπης- Το θρησκευτικό μίσος υπάρχει και είναι και φοβερό και ασυμβίβαστο αλλά αυτό… το καλλιεργούν οι  εκφραστές της θρησκείας.

          Τελειώνοντας θέλω σε μια γενική τοποθέτηση να επισημάνω  ότι  κ Μαργαρίτης συγκεντρώνοντας  τα κατά καιρούς άρθρα του, παρουσίασε ένα πανόραμα, μια τοιχογραφία της σύγχρονης πολιτικής , κοινωνικής, αυτοδιοικητικής και θρησκευτικής  ζωής, όπως αυτή κινήθηκε μετά την μεταπολίτευση-και μπορεί πολλά από τα άρθρα να θεωρηθούν και κατά έναν έστω πλάγιο τρόπο, αυτοκριτική. Μια αυτοκριτική που αγγίζει  όλους μας  και της οποίας το ιδιάζον στοιχείο είναι αυτό που γράφει στη σελίδα 18 με τίτλο: «Αναλαμβάνω την ευθύνη». Γράφει: Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας δηλώνει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη όπως και κάποιοι υπουργοί του περί ποίας ευθύνης ομιλούν….Και αν ανέλαβε ή ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη τι σημαίνει αυτό; Τι πρακτική αξία έχει αυτή η ανάληψη; Αν όμως με μόνη τη δήλωση ανάληψης τελειώνει το ζήτημα τότε και εγώ δηλώνω ότι αναλαμβάνω την ευθύνη  για όσα κακά και ανάποδα  έχουν γίνει από συστάσεως του Ελληνικού κράτους.

           Τελειώνοντας πρέπει να τονίσω ότι ο κ. Λεωνίδας  Μαργαρίτης μας έδωσε μια σειρά από κείμενα ανθρωποκεντρικού  πολιτικού προβληματισμού και κριτικού καταγγελτικού  λόγου .Στην αδιαμφισβήτητη αρετή του που κάνει το βιβλίο να διαβάζεται απνευστί κρατώντας τον αναγνώστη στην ομηρία του ειδικού ενδιαφέροντος, είναι το ότι τα διάφορα  κεφάλαια – άρθρα-επιφυλλίδες είναι σύντομα και η ορθή επιλογή τους γεννά συνεχώς το ενδιαφέρον για την επόμενη συνέχεια. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα το κρίνει και θα το εκτιμήσει ο αναγνώστης.

                                                                             Σταύρος Ιντζεγιάννης

ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΤΑΘΕΡΗ ΥΓΕΙΑ!…

ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΤΑΘΕΡΗ ΥΓΕΙΑ!…

Ιπποκράτης: «Εκείνο που διατηρεί την υγεία είναι ισομερής κατανομή και ακριβής μείξη μέσα στο σώμα των δυνάμεων (= ισονομία) του ξηρού, του υγρού, του κρύου, του γλυκού, του πικρού, του ξινού και του αλμυρού. Την Αρρώστια την προκαλεί η επικράτηση του ενός (=μοναρχία). Η θεραπεία επιτυγχάνεται με την αποκατάσταση της διαταραχθείσας ισορροπίας, με τη μέθοδο της αντίθετης από την πλεονάζουσα δύναμη».

Tις αντιλήψεις αυτές τις βρίσκουμε ακέραιες στον Ιπποκράτη. Η ακριβής μείξη, η ισονομία, η συμμετρία, η αρμονία, βρίσκονται στη βάση των δογμάτων των Πυθαγορείων και του Ιπποκράτη. Κι εδώ, όπως θα δούμε, μας εντυπωσιάζει ο νόμος της αναλογικότητας!

Τα Κόκκινα Φασόλια: πραγματικά μπορούν να θεραπεύσουν και να βοηθήσουν στη διατήρηση της καλής νεφρικής λειτουργίας - και μοιάζουν ακριβώς όπως τα ανθρώπινα νεφρά.

Το Καρύδι: μοιάζει με έναν μικρό εγκέφαλο, ένα αριστερό και ένα δεξί ημισφαίριο, τον άνω και κάτω εγκέφαλο και την παρεγκεφαλίδα. Τα καρύδια βοηθούν στην ανάπτυξη του εγκεφάλου και την εγκεφαλική λειτουργία.

Το Καρότο: Η διατομή του καρότου μοιάζει με το ανθρώπινο μάτι. Τα καρότα ενισχύουν σε μεγάλο βαθμό τη ροή του αίματος στα μάτια και ενισχύουν γενικά την λειτουργία των ματιών.

Το Σέλινο: μοιάζει με τα οστά. Το σέλινο στοχεύει ειδικά στην ενδυνάμωση και την αντοχή των οστών. Τα τρόφιμα με νάτριο, όπως το σέλινο τροφοδοτεί με τα απαραίτητα, τις σκελετικές ανάγκες του σώματος.

Το Αβοκάντο: στοχεύει στην υγεία και στη καλή λειτουργία της μήτρας και του τραχήλου της μήτρας της γυναίκας. Τα Αβοκάντο βοηθούν τις γυναικείες ορμόνες να έλθουν σε ισορροπία, να ρίξει ανεπιθύμητο βάρος μετά τη γέννηση, και την αποτροπή του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας.

Τα σύκα: υποκαθιστούν τους όρχεις και είναι γεμάτα από σπόρους και κρέμονται ανά ζεύγη, όταν μεγαλώνουν. Τα σύκα αυξάνουν την κινητικότητα των αρσενικών(+) σπερματοζωαρίων, καθώς αυξάνουν και τον αριθμό των σπερματοζωαρίων, για βοηθήσουν, να ξεπεραστεί η ανδρική στειρότητα.

Το μανιτάρι: Τα μανιτάρια μπορούν να βοηθήσουν τη βελτίωση της ακοής, όπως ακόμη, τα μανιτάρια είναι ένα από τα λίγα τρόφιμα που περιέχουν βιταμίνη D. Η συγκεκριμένη βιταμίνη είναι σημαντική για υγιή οστά, η οποία ισχυροποιεί ακόμα και τα μικροσκοπικά οστάρια που βρίσκονται μέσα στο αυτί τα οποία μεταδίδουν τον ήχο προς τον εγκέφαλο.

Τα σταφύλια: Μια διατροφή υψηλή σε φρέσκα φρούτα, όπως τα σταφύλια, έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τον κίνδυνο καρκίνου του πνεύμονα και το εμφύσημα. Οι σπόροι σταφυλιών περιέχουν επίσης μια χημική ουσία που ονομάζεται proanthocyanidin, η οποία φαίνεται να μειώνει τη δριμύτητα του αλλεργικού άσθματος.

Ginger (η πιπερόριζα): Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματά της είναι η υποβοήθηση της πέψης, ενώ είναι επίσης μια δημοφιλής θεραπεία για κινητικά προβλήματα-ασθένειες.

Οι Γλυκοπατάτες: Οι γλυκοπατάτες μοιάζουν με το πάγκρεας και πράγματι επιφέρουν ισορροπία το γλυκαιμικό δείκτη των διαβητικών.

Τα κρεμμύδια: Βοηθούν τα κύτταρα να απαλλαγούν από τις τοξίνες. Επίσης, όταν τα κόβουμε, παράγουν δάκρυα, καθαρίζοντας επιθηλιακά κύτταρα του ματιού.

Το σκόρδο: Βοηθάει στην απομάκρυνση άχρηστων υλικών και τις επικίνδυνες ελεύθερες ρίζες από το σώμα.

ΤΟ ΛΕΜΟΝΙ: ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟ ΠΡΟΪΟΝ ΣΤΟ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ. ΕΙΝΑΙ 10000 ΦΟΡΕΣ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΥΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ. ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΤΟ ΘΕΩΡΟΥΝ ΣΑΝ ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΑΝΤΙ-ΜΙΚΡΟΒΙΑΚΟΥ ΕΥΡΕΩΣ ΦΑΣΜΑΤΟΣ, ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΟΛΥΝΣΕΩΝ ΤΩΝ ΒΑΚΤΗΡΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΟΓΚΩΝ, ΙΚΑΝΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΣΙΤΩΝ ΚΑΙ ΣΚΟΥΛΗΚΙΩΝ, ΡΥΘΜΙΣΤΗ ΤΗΣ ΥΨΗΛΗΣ ΑΡΤΗΡΙΑΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΑ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΕΥΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ.

Ο χυμός του λεμονιού περιέχει βιταμίνη C, σάκχαρα, υδατάνθρακες, πρωτεΐνες και μεταλλικά άλατα (κάλιο, φώσφορο, ασβέστιο, μαγνήσιο, νάτριο και πυρίτιο) ενώ η φλούδα του αναζωογονητικό αιθέριο έλαιο. Επίσης, το λεμόνι είναι πλούσιο σε φλαβόνες, αντί-οξειδωτικές ουσίες πολύτιμες στη θεραπευτική. Το λεμόνι είναι εξαιρετικό αντί-βακτηριακό, απολυμαντικό, στυπτικό και αντισηπτικό, θεωρείται πως βοηθάει στον έλεγχο του ουρικού οξέος, εμποδίζει τη θρόμβωση των αρτηριών και των φλεβών και τη συσσώρευση αλάτων. Το λεμόνι, επειδή ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό μας σύστημα (αυξάνοντας τα λευκά αιμοσφαίρια) θεωρείται και άριστο αιμοστατικό.

Τα αμύγδαλα: Αμυγδαλέλαιο λαμβάνεται από τους καρπούς του αμύγδαλου. Πλούσιο σε βιταμίνες Α, Ε, Β1, Β2, Β6 . Β17 και ιχνοστοιχεία. Η βιταμίνη Β17 δεν είναι βιταμίνη. Είναι η παλιά ονομασία της αμυγδαλίνης. Τρώτε άφοβα κάθε μέρα από λίγα κουκούτσια βερίκοκου και αμύγδαλα

BIBΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ Της κ. Μαίρης Σιδηρά Φιλολόγου

BIBΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

Γαλάτειας Ι. Βέρρα: "ΧΡΩΜΑΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ" Ποίηση.

Εκδόσεις: Γαβριηλίδης 2012

 (Εισήγηση-αναφορά στο έργο στον κύκλο των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών στη Δημοτική  Βιβλιοθήκη Πατρών τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013)

                                                                              Της κ. Μαίρης Σιδηρά Φιλολόγου

Στην Ποιητική του χώρου, ο Gaston Bachelard, μελετώντας εκδηλώσεις και οδούς της φαντασίας, υποστηρίζει πως «κάθε καινούρια εικόνα συνδέεται με αρχέτυπο που κοιμάται στο βάθος του ασυνειδήτου».[1] Παρουσιάζει, μάλιστα, τα τέσσερα κοσμογονικά στοιχεία -αέρας, γη, νερό, φωτιά- ως αναφλεκτήρες της αρχετυπικής ύλης που εκλύεται από τα βάθη της ύπαρξης.

            Στην περίπτωση, βέβαια, της Γαλάτειας Βέρρα και της δεύτερης ποιητικής παρουσίας της με τα Χρώματα Αλήθειας, η αναγνωρίσιμη ένταξη στις σελίδες της των δύο εκ των τεσσάρων συνθετικών στοιχείων του κόσμου τούτου, ήτοι του αέρα, της γης και των συνωνύμων τους, δεν προκαλεί αποκλειστικά διέγερση της ασυνείδητης ρίζας, αλλά συνάμα προσδιορίζει έναν κάθετο άξονα, αυστηρά διαιρεμένο σε ουρανό και γη, που δομεί με την ίδια απόλυτη γεωμετρία το ποιητικό σώμα και που μεταφέρει στο προσκήνιο, με όρους αρχετυπικούς, το θεολογικό σκεπτικό, που κατεξοχήν χαρακτηρίζει την ποιήτρια. Αέρας, ουρανός, θεός, αιωνιότητα, αρμονία, οι «γαλάζιοι ορίζοντες»,[2] όπως η ίδια με υψηλό λυρικό αίσθημα αποκαλεί, στον έναν υπαρξιακό, θεολογικό και ποιητικό της πόλο, χους, πέτρα και τα συγγενή σημασιολογικά, για τις «πέτρινες συνειδήσεις»[3], την «πέτρινη τροφή»[4] ή τα «πήλινα σκιρτήματα» του ομώνυμου σχεδιάσματος[5] στον απευκταίο άλλο.

            Η συλλογή εκκινεί με μία αισιόδοξη μεταφορά, κλασική στην καταγωγή της, μα επιφορτισμένη, πλέον, με νέες σημάνσεις. Γνωρίζουμε τον Ήλιο, είτε ως αρχαίο θεό είτε ως φυσικό σώμα, αδιαλείπτως εργαζόμενο, χορηγό της ζωής και προσφιλές, άρα, ποιητικό αντικείμενο για κάθε αισιόδοξη μεταφορά. Στο «Προφάσεις εν αμαρτίαις», όμως, το «μυστικό δείπνο», που παρέχει «στον μαρασμό της οικουμένης» προικοδοτεί με χριστιανική προοπτική την ευεργεσία του και μας προσανατολίζει διαφορετικά για την ταυτότητά του.[6]

            Στο «Δίψα για ζωή», πρωτοσυναντούμε την απορηματική διατύπωση ως ποσοστιαία και ποιοτική πύκνωση της ποιητικής αγωνίας. Η μικρή φόρμα και η ανενδοίαστη χρήση τολμηρών μεταφορών μας προϊδεάζουν για τον ακριβολόγο και εξονυχιστικά δουλεμένο λεκτικό της ιστό: Πόσοι άνθρωποι αλήθεια δίψασαν για ζωή;/ Πόσοι έκρυψαν στα έγκατά τους/ το σπέρμα της; […][7] Στο «Δυσοίωνο μέλλον», η ίδια ερωτηματική αντωνυμία συμβάλλει σε μία μουσική επίταση που σφυγμομετρεί αδιέξοδες ηθικές στάσεις: […] Πόσο ακόμη θα αναπαριστά/ το παράλογο καυχώμενος;/ Πόσο ακόμη θα εκκολάπτει/ κακόγουστα αστεία επιλογών;[8] Το ίδιο ερωτηματικό εύρημα στη «Στιγμιαία αφορμή» λειτουργεί σα διακριτικός καταμετρητής του πόνου. Το ποίημα κλείνει αιφνιδιαστικά, καβαφικώ τω τρόπω, αποθέτοντας ένα καθοριστικό συμπλήρωμα στο ποιητικό πορτρέτο: Στο τελευταίο ακόρντο λύγισε./ Ήταν ο ήχος που ξεπροβόδισε τον τραγικό του βίο./ Ήταν οι οδύνες αβάσταχτες./ Πόσο εκτεθειμένη φάνηκε η ψυχή./ Πόσο αδύναμη στην πιο δυνατή της στιγμή./ Το δάκρυ που χρόνια συγκρατούσε η αξιοπρέπεια/ κύλησε ελεύθερα./ Τρόμαξε με την κλιμάκωση των αισθημάτων. Τέτοιες εντάσεις του ήταν πρωτόγνωρες.[9]

            Στον «Άνισο βηματισμό», το α΄ πληθυντικό πρόσωπο έρχεται ενισχυτικά στην αποδοχή του σκληρού μας κλήρου. Η ποιητική θέση «θέασης» των ανθρωπίνων διαθέτει προφητικό βάθος, αποκαλυψιακό χαρακτήρα και αντανακλά τον ρομαντικό ποιητή αλλά και τον Ελύτη του Άξιον Εστί, τον παντογνώστη της φυλής των Ελλήνων. Το ποίημα περατώνεται με την εναγώνια εμπύρετη επίκληση «Χριστέ μου, πόσο ακόμα;», που διασώζει ωστόσο άφθαρτη τη λυτρωτική προσδοκία: […] Επάνω μας φέρουμε τα καρφιά των αόρατων βασανιστών. Σέρνουμε υπομονετικά την αλυσίδα του κατατρεγμένου βίου. Δεχόμαστε τις μαστιγώσεις των δύστροπων καιρών. Καταπίνουμε αγόγγυστα πέτρινη τροφή. Στο σώμα μας κρύψαμε την πιο στερνή αλήθεια. Γεννήσαμε παιδιά των συμφορών. Χριστέ μου, πόσο ακόμα;[10] Στο ποίημα «Ως πότε» που ακολουθεί, οι «αόρατοι βασανιστές» αποκαλύπτονται εκ των έργων τους. Η Βέρρα ξεσηκώνει από την παρακαταθήκη της ελληνικής αρχαία μελωδία, προσφεύγοντας, συνειδητά πιστεύουμε, στην ελαστική και υποβλητική φόρμα των τροπαρίων της Παλαιάς Διαθήκης. Ακόμη και ο γραμματικός και λεκτικός τύπος παρουσιάζει σποραδικά έκδηλες ομοιότητες με το προγονικό κείμενο και, σίγουρα, αποδεικνύεται ενδεδειγμένος για το πορτρέτο των «βασανιστών της διπλανής πόρτας»: Οι εξουσιαστές του κόσμου λίγοι, βλοσυροί, μισητοί. Στράγγιξαν τον τίμιο μόχθο. Κλότσησαν περιφρονητικά τους πένητες. Γέμισαν ψεύδη την ανθρωπότητα. Χόρτασαν την άπληστη σάρκα. Επαχύνθη ο νους. Εσκληρύνθη η καρδιά τους. Τα μάτια τους μεστά δόλου, πονηρίας. Στα χέρια τους ο πλούτος, οι ηδονές. Γεννήματα αδικίας, πλεονεξίας, φόνου.

            Κύριε των δυνάμεων, έως πότε θα άρχουν; Έως πότε θα υψώνουν αλαζονικά την κεφαλή; Κάνε χρήση της ισχύος σου. Μην αναβάλλεις άλλο.[11]

            Αναμφίβολα, η Βέρρα προστρέχει στα παλιά και τα παλιότερα χαρτιά της ποιητικής τέχνης∙ τα ανακατεύει και αυτά, για άλλη μία φορά, εμφανίζονται άπειρα. Ο επόμενος ποιητικός μας σταθμός στη χώρα των Χρωμάτων αλήθειας είναι «Το γιατί», το οποίο θα μπορούσε να εκληφθεί και ως πνευματικό credo. Είναι πράγματι σπάνια για τα πράγματα της ποιήσεως η παρουσία χριστιανικής ρητορικής σε πεζές ενότητες, έντονου εσωτερικού ρυθμού, αρθρωμένου με λόγο μικροπερίοδο, που ηχεί σαν καρδιακός παλμός.  Το απρόοπτο ή, αν θέλετε, ένα κάποιο μπρεχτικό ξένισμα, παράγεται από την απλότητα της ποιητικής κατάθεσης, τόσο καθαρμένης από κάθε απόπειρα ποίκιλσης που σχεδόν διαφαίνεται επαναστατικός ή, τουλάχιστον, αντιδραστικός προς μια παράδοση δυσπιστίας απέναντι στη νοηματική αμεσότητα. Αποσπασματικά, σας διαβάζω την αρχή και το τέλος του ποιήματος, για να εστιάσετε, μεταξύ άλλων, και στο σχήμα κύκλου που συνθέτει η αποφατική εκφορά του λόγου, γνώριμη, άλλωστε, στο ορθόδοξο λεκτικό, εφόσον ο Θεός, κατά τους μυστικούς θεολόγους, μόνον αρνητικά μπορεί να συλληφθεί: Το γιατί δεν υπάρχει. Έσβησε από το λεξικό των συνετών. Η νομοτέλεια δεν θα διασαλευθεί ούτε στο ελάχιστο. Η πρόνοια θα κλείσει οριστικά κάθε ερωτηματικό. […]

            Οι πλάτες της αρετής δεν θα καμφθούν. Τα γόνατα της τιμής δεν θα λυγίσουν. Οι γενναίες ψυχές δεν θα γνωρίσουν θάνατο. Τα μάτια της αλήθειας δεν θα αντικρίσουν το σκοτάδι.[12]

            Στη συλλογή μας, παρατηρείται συστηματικά η τμήση της πεζολογικής ενότητας σε δύο, τουλάχιστον, νοηματικά πεδία, που συνιστούν μεμονωμένες παραγράφους. Στο πρώτο, συνήθως κατατίθεται με φιλέρευνη και περιγραφική διάθεση μία υπαρξιακή ή ηθική προβληματική. Το δεύτερο, συνήθως ευκτικό ή ικετευτικό, προϋποθέτει ή αναφέρεται στον Κύριο. Η επανάληψή τους στερεώνει μέσα μας την εικόνα ορισμένου σταθερού σκηνικού. Στην πρώτη πράξη, το ποιητικό υποκείμενο καταγράφει τα ηθικά πάθη, τα οποία αισθητοποιεί, σαν όντα θεατρικά. Στη δεύτερη, πρόδηλα μικρότερη, προσπίπτει στον Ύψιστο, εν είδει προσευχής, ή εξακοντίζει απροσδόκητα μία αλήθεια, προς τον υπονοούμενο αναγνώστη, πράξη σε κάθε περίπτωση θεατρική. Ούτως ή άλλως, το ποίημα «Μετά την παράσταση» και εκ του τίτλου διαφαίνεται πως κάνει χρήση της θεατρικής πρακτικής. Στο ίδιο ποίημα αναγνωρίζουμε κάτι από το ίχνος του Βρεττάκου στη γλυκιά και ανακαινιστική δύναμη της αγάπης: […] Τώρα η αγάπη θα αποτελεί το εισιτήριο για την προβολή των συμβαινόντων. […][13]

            Στο «Κοιμητήριο του χρόνου», η πρόταξη των αρχικών ρημάτων εντείνει τη διάρκεια με τρόπο κινηματογραφικό. Η ποιήτρια μεταστρέφει την άλεκτη και αναίσθητη σιωπή που επεξεργάζεται θεματικά σε σώμα γραφής στέρεο και κομψό: Κράτησε καιρούς η σιωπή αυτή. Περπάτησε αθόρυβα. Δίχως κραδασμούς. Δίχως αγκομαχητά. Λέξεις δεν βρέθηκαν στο σάκο της απολογίας. Ακόμη και οι συγκινήσεις ενταφιάστηκαν στο κοιμητήριο του χρόνου. Δεν αντέχω πια τα αναγκαία μνημόσυνα. […][14]

            Το επόμενο ποίημα, υπό τον τίτλο «Διαμαρτυρία», δύναται να εκληφθεί ως μανιφέστο ή ως σάλπισμα. Είναι η ποίηση που θα χρεωθεί δια των εκπροσώπων της το καθήκον μιας διαρκούς πολεμικής. Το σύμφωνο «π» ποικιλοτρόπως παρηχείται, συναιρώντας τους ποιητές με το χρέος τους, τον ακατάπαυστο, δηλαδή, πόλεμο προς τον εχθρό. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, το περίφημο ποιητικό χρέος εξαπολύεται ως ηθικό πρόσταγμα και αυτοαναφορικό μοτίβο της τέχνης. Διακείμενα του Σικελιανού και του Ελύτη αναβοσβήνουν απορροφημένα από τον κυρίαρχο, εμβατηριακό σχεδόν, ρυθμό: Λέξεις πολλές./ Ακατάστατες./ Άτακτα βαλμένες στα σκοτεινά υπόγεια του νου./ Πήραν διαστάσεις απειλής./ Καταφάσκουν βιαιότητα. Ποιητές όλων των αιώνων ενωθείτε./ Πολεμήστε τον αόρατο εχθρό./ Πλήθυναν οι ενάντιοι της ψυχής./ Αρκετά βιώσαμε τον εξαναγκασμό./ Καθεστωτικά σύννεφα/ απλώνονται ασφυκτικά γύρω μας./ Όχι πια. Μόνο δύναμη, τόλμη, αποφασιστικότητα./ Μόνο δάκρυα χαράς, ζωής, ειρήνης.[15]

            Στα «Κεντήματα ζωής», η ποιήτρια μορφοποιεί το μεταφυσικό βίωμα με μία συμπαντική εικόνα, υπερρεαλιστικής καταγωγής: […] Θέλω το σώμα μου να αφήσω/ στη θωριά των άστρων./ Να βηματίσει ελεύθερο./ Να κοινωνήσει φως.[16]

            Και από τη «Συνειδητή λησμονιά» θα σας διαβάσω τη δεύτερη και τελική ενότητα, ως χαρακτηριστικό και ώριμο δείγμα ενός κύκλου ποιημάτων της ερωτικής αγάπης: […] Τη συνάντησή μας την ξέχασες. Πέταξες το ρολόι για να μην πονάς. Φόρεσες το ρούχο της άχρωμης ρουτίνας. Κάπνισες τον άνεμο της απόστασης. Διέφυγες.[17]

            Συνοψίζοντας, έως το σημείο αυτό τη γραμμική μας περιδιάβαση στα ποιήματα της Βέρρα, υπογραμμίζουμε την ακριβολόγο και αιχμηρή διατύπωσή της, την κομψά προσαρμοσμένη στα όρια του μικροπερίοδου λόγου και σχεδόν μετρημένη λεκτικά και συλλαβικά, καθώς και τον ανατρεπτικό της επίλογο, κοφτερή, συνήθως, λύση και έξοδος από το ποιητικό ανάπτυγμα.

            Στο ποίημα «Ενοχή», ακολουθείται αντίστροφη από τη συνήθη μορφολογική πορεία. Η μικρή φράση, διαγνωστική, δικανική, ιατρική στη μικροσκοπική της παρατηρητικότητα, ξεσπά σε έναν καταληκτήριο αιφνιδιασμό, γραμματικά πιο αναλυτικό. Σας διαβάζω αποσπασματικά: Γιατί έχασες τα λόγια σου; Η νοητή σου προίκα μάλλον πενιχρή. Το βλέμμα ενοχικό. Τα επιχειρήματα έωλα. […] Τα νεύρα της ψυχής γκρεμισμένες απολήξεις. Ερείπια σωστά. Οι κινήσεις σου βεβιασμένες. Φανερά αμήχανες. Απόλυτα σπασμωδικές. Μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να αναστρέψει τον αφανισμό. Το θαύμα, όμως, όπως και κάθε τι στην ποίηση της Βέρρα που οικοδομεί καλλιτεχνικά το υπέρλογο, στερείται της απιθανότητάς του, γινόμενο ένα από τα άπειρα πρόσωπα του μεγάλου ελέους που συνέχει τον κόσμο.[18]

            Θα παρακολουθήσουμε τώρα τα βασικά γνωρίσματα αυτής της ποιητικής, ενταγμένα σε περιβάλλον οικείο, δικαιωμένα επί γης. Η θεατρικότητα, η λαγαρότητα της σκέψης, η μικρή βαρυσήμαντη φράση, η επιδέξια επανάληψη, ο εσωτερικός ρυθμός, το μελικό κούρδισμα όλου του ποιήματος, η αισθητοποίηση, για άλλη μια φορά, του απόλυτου, όπως διαγράφονται στην «Άχρονη δύναμη των αισθημάτων»: Περίμενες σιωπηλός. Χαμένος στις σκέψεις σου. Άχρονα γοητευτικός. Το περιβάλλον γύρω σου πολιτισμένο. Χώρος κοσμικός, εκλεπτυσμένος. Ρεστοράν πολυτελείας. Εκείνη που προσδοκούσες ήλθε. Τράβηξες απαλά το κάθισμα προς το μέρος της. Ο ήχος του πιάνου, σε έργα του Σοπέν, λειτουργούσε κατευναστικά. Το πρόσωπό σου διαπέρασε μια σκιά καθώς εκείνη έδειξε ανήσυχη. Ήταν η ύπαρξη που αγαπούσες. Ήταν ολάκερος ο κόσμος σου. [….][19]

            Το «Βίωμα» εντάσσει το πρωτοπρόσωπο ποιητικό υποκείμενο στην ανθρώπινη κατάσταση των αδυναμιών και του πόνου. Πολύ ενδιαφέρουσα η λειτουργία της αντίθεσης, μέσω της οποίας αντιδιαστέλλεται ο ολοένα φθίνων πόθος προς την εκρηκτική του επανεμφάνιση. Η κενή τυπογραφικά γραμμή που μεσολαβεί επιτονίζει την απροσδόκητη παραδοχή, η οποία ανατρέπει τη σκληρότητα  μίας πνευματικά προγραμματισμένης ποιητικής φωνής. Για μία, άλλωστε, ψυχαναλυτική ανάγνωση, η εξασθένιση κάποιας ζωτικής λειτουργίας μπορεί να τη διαστρέψει,  τροφοδοτώντας την με ανεξέλεγκτες διαστάσεις.[20]

            «Το ραβδί μου» αντιπροσωπεύει ένα υπέροχο μετωνυμικό παιχνίδι, καθώς μέσω του ψυχολογικού και γερά εξεικονισμένου αυτού ευρήματος, η ποιήτρια αφήνει ορθάνοιχτη κάθε ερμηνευτική δοκιμή· γιατί το υπαρξιακό μας  «ραβδί» μπορεί να είναι ένα από τα ονόματα της ψυχής μας.[21]

            Αλλά και η ικανότητα της Βέρρα να αιχμαλωτίζει εντός των ποιητικών ορίων το αόρατο και το αφηρημένο επενδύει την ποιητική της με έναν αέρα υπαρξιακό. Ούτως ή άλλως, η χριστιανική ρητορική μεταφράζεται σε υπαρξιακό χρέος για τη νεαρή εκπαιδευτικό που συγκινείται αυθεντικά από την έννοια του ψυχοπνευματικού αγώνα αλλά και του πολιτικού καθήκοντος. Σε κάθε περίπτωση, γειτνιάσεις λεκτικών μονάδων του τύπου: «οι νύχτες θα ωριμάζουν» ή «τα πέλματα του ακαταμάχητου βάρυναν» από το «Όταν κυλά η νύχτα»[22], ή ο «γλυκός καφές των φευγαλέων εντυπώσεων» από την «Ισχυρή αναμέτρηση» φανερώνουν μία ποιητική φωνή εύρωστη και απολαυστική.[23]

            Στο «Αίνος διαχρονικός», που ακολουθεί τον κλασσικό μορφότυπο της προσευχής, η μέριμνα της ποιήτριας για την ψυχή συμφύρεται με την έγνοια της για την ποιητική τέχνη, την ανανέωση της οποίας αναθέτει παρακλητικά στον Κύριο του κόσμου. Ποίηση και ψυχή σε μια ενότητα πίστεως και μορφής: Δάσκαλε της οικουμένης,/ με της σοφίας το σκήπτρο./ Εσύ που θα ποιμάνεις τα ανθρώπινα με οικτιρμούς./ Στα σπλάχνα σου βρέθηκε η αγάπη./ Στο αίμα σου η σωτηρία./ Στο βλέμμα σου η λύτρωση./ Έγινες μύρο που θα αναβλύζει δίχως τέλος./ Παραμυθία στους εκλεκτούς./ Ρίζα βλαστάνουσα στα χέρια των προφητών./ Λόγος ζωής για τους αδέκαστους/ Ακοίμητη κανδύλα για τους ελπίζοντες./ Μην πάψεις να ενδιαφέρεσαι για τα ποιήματα./ Μην πάψεις να μεριμνάς, φρουρέ των ψυχών.[24]

            Το μικρό στιχούργημα «Ανεμπόδιστο συμβάν» ανατρέπει με τον τελευταίο στίχο τη λογική ή και μεταφορική έκβαση του αφηγούμενου συμβάντος. Η θραύση του βάζου, προστιθέμενη στα «λείψανα των βιωμάτων» και στην υπάρχουσα ακαταστασία μίας μη αρμονικής ζωής, δεν αποτελεί στοιχείο ανισορροπίας, αστάθειας και μεταβολής, παροδικής έστω, της τάξης των πραγμάτων. «Τα πάντα αμετάβλητα» αποφαίνεται η ποιήτρια, επανεγγράφοντας πικρά τον Ηράκλειτο.[25]

            Στο «Όλα μπορούν να αλλάξουν», η ποιητική τέχνη βρίσκει για άλλη μία φορά λυρικούς και ιδιότυπους ατραπούς για να περιγράψει το απερίγραπτο, ενώ η μεταφορική γλώσσα αποβαίνει απολύτως ικανή να μας οδηγήσει στη μακάρια ή την απ-αίσια χώρα που κάθε φορά υποδηλώνει: Κατοικώ στη χώρα του κάποτε/ με την προσδοκία των γαλάζιων οριζόντων./ Πόσο με λύπησε η αναμονή.// Το καλαμάκι των καιρών/ θα ρουφά πάντοτε τα αβαθή/ υγρά της υποταγής. […][26]

            Με το «Ίον αμυγδάλου», βρισκόμαστε μπροστά σε άλλη μία μετωνυμική χάραξη, βαθιά και απαστράπτουσα χάρη στην παιδικότητα και την υλικότητά της. Δεν μπορούμε να μη διαπιστώσουμε ότι παρά την εξορία που η ποιητική φωνή επιφυλάσσει στις γήινες ηδονές, οι τελευταίες, με αυτό τουλάχιστον το ποίημα, αποκτούν ακλόνητη και διαπεραστική ποιητική θέση: Έψαξα μηχανικά στις τσέπες./ Μια μικρή σοκολάτα αναπαυόταν στο βάθος./ Μια σοκολάτα για να θυμίζει τις γλυκές στιγμές της πρώιμης νιότης./ Γεμάτη αμύγδαλα./ Γεμάτη ιστορία./Με περιτύλιγμα χαμογελαστό./ Πάντα να προσκαλεί./ Πάντα να υπόσχεται./ Μικρή απόδραση στον μεγάλο κόσμο./ Ευχάριστη καταφυγή σε δυσάρεστο περιβάλλον./

            Την έκρυψα γρήγορα στις χούφτες μου, φυλακίζοντας έτσι τη σπάνια αίσθηση του γνήσιου ενθουσιασμού.[27]

            Τελειώνοντας, θα ήθελα να σας εμπιστευτώ πως δύσκολα μπορεί κανείς να σταθεί στοιχειωδώς αποστασιοποιημένα από την ποίηση καλής φίλης, της οποίας το σύνηθες α΄ πρόσωπο σε συνδυασμό με τη θεολογική της σκέψη καθιστά, προς στιγμήν, αμήχανο τον μελετητή. Όχι όμως και τον αναγνώστη. Γι’ αυτόν, η κοινή εμπειρία του Θεού και της γραφής, προσφέρεται μυστικά για ένα ποιητικό ταξίδι αληθινής ζωής.

---

[1] Ζωή Σαμαρά, Προοπτικές του κειμένου, Θεσσαλονίκη, Κώδικας, 1987, σ. 89.

[2] Από το ποίημα «Όλα μπορούν  να αλλάξουν», σ. 69.

[3] Από το ποίημα «Ξηρασία», σ. 34.

[4] Από το ποίημα «Άνισος βηματισμός», σ. 15.

[5] «Πήλινα σκιρτήματα», σ. 54.

[6] Από το «Προφάσεις εν αμαρτίαις», σ. 9.

[7] Από το «Δίψα για ζωή», σ. 10.

[8] Από το «Δυσοίωνο μέλλον», σ. 22.

[9] «Στιγμιαία αφορμή», σ.12.

[10] Από το «Άνισος βηματισμός», σ. 15.

[11] Από το «Ως πότε», σ. 16.

[12] Από «Το γιατί», σ. 19.

[13] Από το «Μετά την παράσταση», σ. 60.

[14] Από το «Κοιμητήριο του χρόνου», σ. 21.

[15] «Διαμαρτυρία», σ. 23.

[16] Από το «Κεντήματα ζωής», σ. 33.

[17] Από το «Συνειδητή λησμονιά», σ. 36

[18] Από το «Ενοχή», σ. 39.

[19] Από το «Άχρονη δύναμη των αισθημάτων», σ. 40.

[20] Το «Βίωμα», σ. 43.

[21] «Το ραβδί μου», σ. 45.

[22] Από το «Όταν κυλά η νύχτα», σ. 52.

[23] Από το «Ισχυρή αναμέτρηση», σ. 53.

[24] «Αίνος διαχρονικός», σ. 65.

[25] Από το «Ανεμπόδιστο συμβάν», σ. 68.

[26] Από το «Όλα μπορούν ν’ αλλάξουν», σ. 69.

[27] «Ίον αμυγδάλου», σ. 75.