ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ Σημείωμα Σταύρου Ιντζεγιάννη.

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

  ΛΕΩΝΙΔΑ Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ :  «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ… ΕΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩ»!

   Δοκίμια . Εκδόσεις ΒιβλιοΠΑΝΟΡΑΜΑ  ‘Ηλιδα  2013

                                             Σημείωμα Σταύρου Ιντζεγιάννη.

     

            Όταν προ 38 ετών το 1975 άρχισα να γράφω σε καθημερινή στήλη στο Κήρυκα και είχα το άγχος της κριτικής του αναγνώστη ο αείμνηστος Αλέκος Βρής μου είχε πει. Μην έχεις άγχος. Αυτό που γράφεις σήμερα αύριο μεθαύριο θα ξεχαστεί από το καινούργιο που θα γράψεις. Η εφημερίδα είναι αυτό που λέει η  λέξη- εφήμερη. Γράψε ένα  βιβλίο αν θες να μείνει!

            Το θυμήθηκα όταν πήρα το «Φωνή βοώντος εν μνημονίω» του φίλου  πρόεδρου της Εταιρείας λογοτεχνών όπου συγκεντρωμένο  βρίσκεται μεγάλο μέρος  από τα κατά καιρούς άρθρα ή επιφυλλίδες  δημοσιευμένα  στις τοπικές -και όχι μόνο-εφημερίδες και περιοδικά αλλά και στην ιστοσελίδα του μια και ο κ Μαργαρίτης φροντίζει να παρακολουθεί την ηλεκτρονική εποχή του.

           Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να ξαναθυμηθεί  γεγονότα , ενέργειες , πολιτικούς άνδρες και δηλώσεις που βάλανε  τη σφραγίδα τους στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Κι αυτή είναι η διαφορά της εφημερίδας από το βιβλίο. Στη εφημερίδα δεν προλαβαίνεις να επεξεργαστείς να σχολιάσεις καλά – καλά την είδηση διότι κάτω από τη στήλη ή δίπλα υπάρχει άλλη, με άλλη είδηση, που σε προκαλεί, σου αποσπά το ενδιαφέρον, σε ερεθίζει να τη διαβάσεις .Το βιβλίο είναι κάτι διαφορετικό..     

          Παρά το γεγονός ότι αρκετά από αυτά τα είχα διαβάσει, όταν είχαν δημοσιευθεί, μου φάνηκαν σα να γράφηκαν χτες κι αυτό αποτελεί μια πρώτη παρατήρηση, καθώς υπογραμμίζει τη διαχρονικότητα που έχει η σκέψη του συγγραφέα τους ο οποίος αποδεικνύεται ότι ξέρει να ξεχωρίζει το καίριο από το δευτερεύον και το διαχρονικό από το εφήμερο.

           Μια δεύτερη επισήμανση αποτελεί το αμετακίνητο, το αδιόρθωτο , το αμετανόητο θα έλεγα που διακρίνει την ελληνική ζωή είτε αυτή είναι πολιτική, οικονομική ή κοινωνική  ακόμη και θρησκευτική     

           Για παράδειγμα δέστε το τι γίνεται με τα δάνεια που το υπογραμμίζει ο κ Μαργαρίτης στη σελ 9 με τίτλο Τα Αγγλικά δάνεια  ευχή η κατάρα Και με το βάρος ή το άγχος των οποίων ζούμε-σε όποια μορφή τους  από την εποχή που πρωτοπήραμε το δάνειο της ανεξαρτησίας χωρίς μέχρι τώρα να δούμε ανεξαρτησία, αφού γλιτώσαμε από τον τουρκικό ζυγό και μπήκαμε στο ζυγό των δανειστών μας  είτε αυτοί λέγονται Ε.Ε ή ΔΝΤ ή Γερμανικές τράπεζες ή ότι άλλο.

          Όταν πρωτοδιάβασα το «Φωνή βοώντος εν μνημονίω» έγραψα σε ένα σχόλιό μου ότι ο λόγος είναι καταγγελτικός. Και είναι βεβαίως, διότι αποτελεί ένα ατελείωτο κατηγορητήριο, τεκμηριωμένο  (καθ’ ο δικηγόρος ο αρθρογράφος) σε παραδείγματα και κραυγαλέα περιστατικά και γεγονότα      

 

           Ωστόσο σήμερα ξαναδιαβάζοντάς τα σε πολλοστή ανάγνωση θα ήθελα να προσθέσω, ότι ο λόγος του είναι και λόγος προβληματισμού, καθώς σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί ως καθρέφτης, όπου ο αναγνώστης καλείται να δει τον εαυτό του ως συμμέτοχο (πολίτης γαρ αυτού του τόπου) στα τεκταινόμενα σε μια εκ των ένδον συζήτηση είτε με τις απόψεις του συγγραφέα – αρθρογράφου-σχολιαστή  είτε ενώπιος- ενωπίω με τον εαυτό του. καθώς διαβάζοντας τα ανακαλύπτεις ότι μέρος της κακοδαιμονίας όλων αυτών  είσαι και εσύ  με τις απόψεις σου με τις θέσεις σου, με τα πολιτικά , κοινωνικά –θρησκευτικά σου πιστεύω και κυρίως -ας μη κρυβόμαστε –και κυρίως-κυριώτατα με την ψήφο σου

            Ένα παράδειγμα του προβληματισμού-των προβληματισμών μάλλον –που δημιουργεί το διαχρονικά επίκαιρο πόνημα του κ Μαργαρίτη που προσπαθούμε να προσεγγίσουμε σήμερα. είναι και το ακόλουθο,

           Στη σελίδα  31 υπάρχει η επιφυλλίδα «Πελατειακές σχέσεις και Νεποτισμός» 

          Κυρίες και κύριοι, ποιος έκανε το αυγό την κότα ή η κότα το αυγό: Ποιος  από μας εδώ, δεν πήγε είτε εμφανώς είτε με πλάγιο τρόπο στον βουλευτή του, για να διορίσει ή έστω να βοηθήσει το παιδί του. Ή αν θέλετε - κι ας με θεωρήσετε κυνικό-ποιος από μας  ευρισκόμενος σε μια καίρια δημόσια θέση ή σε μια πανεπιστημιακή έδρα, δε θα προσπαθούσε να τη κληροδοτήσει και στο παιδί του. Προ χρόνων μάλιστα αυτό ήταν και προνόμιο σε πολλές τράπεζες, Αυτό είναι ένα από τα πολλά που ο κ. Μαργαρίτης θέτει σε προβληματισμό της συνειδησιακής ευθύνης για τον καθένα μας. Το έχουμε δει-το βλέπουμε - στις ημέρες μας   

           Για όσους ξέρουν τον μαχητικό χαρακτήρα του κ Μαργαρίτη το: «Φωνή Βοώντος… εν Μνημονίω»  είναι μια ευκαιρία να ξαναθυμηθούν τους αγώνες του επάνω σε καίρια κοινωνικά , πολιτικά  ακόμη και θρησκευτικά ζητήματα στα οποία ο Λεωνίδας Μαργαρίτης είχε πάρει - και παίρνει κατά καιρούς- θέση είτε με την ιδιότητά του ως Νομαρχιακός ή Δημοτικός Σύμβουλος ή πρόεδρος των πολυτέκνων άλλοτε ,είτε ως ενεργός πολίτης τώρα,  ο οποίος δεν εφησυχάζει στα τεκταινόμενα της Ελληνικής  ζωής.

          Γράφει λ,χ .Με τίτλο: έχει ο λαός μνήμη; Η έλλειψη μνήμης βοηθάει τους πολιτικούς να υπόσχονται όσα είχαν υποσχεθεί και την προηγούμενη προεκλογική περίοδο και δεν τα υλοποίησαν αφού πέτυχαν την εκλογή τους ως κυβέρνηση.

Κυρίες και κύριοι, αλήθεια για σκεφθείτε, έχει ο λαός μνήμη ;-έχουμε εμείς μνήμη; Πόσες φορές εμείς οι ίδιοι δεν ξαναψηφίσαμε εκείνους που ωστόσο καταριόμαστε πριν λίγους μήνες, Δεν είναι τάχα ένας λόγος ενδοσκόπισης και προβληματισμού; Τι κάνουμε; πόσο ανακόλουθοι είμαστε; Να τι είναι  αυτό που δίνει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο βιβλίο που παρουσιάζουμε.

           Δομημένο σε πέντε κεφάλαια: Της Πολιτείας-της Κοινωνίας-της Ευτεκνίας-της Αυτοδιοίκησης  και της Θρησκείας χαρακτηρίζει το ευρύ φάσμα  της πνευματικής του τοποθέτησης απέναντι στα προβλήματα του καιρού μας .

          Κριτικός και επικριτικός συχνά –πυκνά ο κ, Μαργαρίτης δεν χαρίζεται ακόμα και σε ηγέτες  των οποίων σε άλλους καιρούς υπήρξε οπαδός και τους οποίους αν και δεν κατονομάζει ωστόσο φωτογραφίζει ( λεφτά υπάρχουν-Θα μεταρρυθμίσουμε το κράτος- θα λύσουμε το μεταναστευτικό- θα αποδώσουμε το θαλάσσιο μέτωπο στην Πάτρα) και σχολιάζει με τρόπο που δεν επιδέχεται παρερμηνείες κι αυτό προσδίδει βαρύτητα στην κριτική του τοποθέτηση και την αμερόληπτη στάση του απέναντι σε φίλους ή κομματικούς αντιπάλους.

        Γι αυτό  σχολιάζοντας το παρουσιαζόμενο σήμερα βιβλίο του με τίτλο φωνή βοώντος εν μνημονίω δικαιούμαι νομίζω να προσθέσω ότι ο λόγος του δεν είναι απλώς διαχρονικός αλλά είναι και διακομματικός – πιο  σωστά υπεράνω κομματικών θέσεων- που τον βοηθά να είναι, …..όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό, αντικειμενικός.

         Ιδιαίτερη και μεγαλύτερη σε έκταση – καλύπτει τις 80 από τις συνολικές  180 σελίδες η κριτική του στα προβλήματα της ενότητας « της Πολιτείας –όπου φανερή είναι η πολιτική σκέψη του συγγραφέα και η  ιδιαίτερη ενασχόλησή του με τα κοινά και όπου φανερή απογοήτευσή του από το πολιτικό σύστημα αλλά και από την πολιτική παιδεία του Έλληνα ψηφοφόρου. Γράφει στη σελίδα 58 με τίτλο ¨Τελικά νίκησε ο φόβος¨ όπου κρίνει τα αποτελέσματα της εκλογικής μάχης το 2012.

        «Στο εξής-γράφει- δε θέλω να ακούσω παράπονα  από κανέναν και καμιά. Δε πιστεύω σε κανέναν ,δεν ελπίζω τίποτε από ένα τρισάθλιο λαό  όπως τον καταντήσαμε,(προσέξτε όχι κατάντησαν αλλά καταντήσαμε δηλαδή κι αυτός και όλοι μας συνυπεύθυνοι) ραγιά , φοβισμένο και μονίμως  αναζητούντα ρουσφέτι, μπαξίσι και ραχάτι…Το ζητάει ο οργανισμός μας, η παθογένεια, η διχασμένη μας προσωπικότητα; Ποιος ξέρει;»

        Κι εδώ όπως και σε όλο το πλάτος και βάθος της αναλυτικής του σκέψης παρατηρητέο ότι δεν εξαιρεί τον ούτε τον εαυτό του χρησιμοποιώντας πρώτο πληθυντικό. Εμείς .Όλοι!!!

        Πρόεδρος της Πολυτεκνικής Οργάνωσης Πατρών για πολλά χρόνια  αλλά και αντιπρόεδρος της Γεν Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων φυσικό να ασχολείται με τα προβλήματα της πολυτεκνικής οικογένειας τα οποία γνωρίζει σε βάθος και έχει βοηθήσει πολλούς πολυτέκνους και λόγω της ιδιότητός του ως δικηγόρος

         Γράφει στη σελίδα  124 κάτι που όχι προβληματίζει απλώς αλλά τρομάζει:

         Η χώρα μας καταρρέει  δημογραφικώς. (Τρίτη πιο γηρασμένη χώρα του κόσμου)με ποσοστό πολιτών ηλικίας  άνω των 65 ετών στο 20% του πληθυσμού και με παιδιά  που το 1971 υπερτερούσαν  των ηλικιωμένων κατά 1.200.000 ενώ σήμερα οι ηλικιωμένοι υπερτερούν κατά 550.000.Οι θάνατοι στις αγροτικές περιοχές  είναι διπλάσιοι από τις γεννήσεις  33.171 έναντι 17.537 και η συντελούμενη πληθυσμιακή αλλοίωση της χώρας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια  σε λίγα χρόνια  μια χώρα γερόντων και εξαθλιωμένων και τους Έλληνες –λόγω μεταναστών- να αποτελούν μια μειοψηφία

          Σε ανάλογο τσεκουράτο-θα έλεγα- σχολιασμό ασχολείται και με την κοινωνία,  την αυτοδιοίκηση και τη θρησκεία : Γράφει Σελ 186 : Η θρησκείες υπήρξαν πάντοτε πηγές αμοιβαίου μίσους και τυφλών βιαιοτήτων. Όλοι θα θέλαμε  μια συνάντηση ηγετών των ανά τον κόσμο θρησκειών για να συζητήσουν περί του πρακτέου αλλά δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες συμφωνίας» άποψη που ίσως θα βρει αντίθετους πολλούς –προσωπικά και εμένα - δεδομένου ότι δεν είναι οι θρησκείες πηγές μίσους .Ίσως ο Μωσαϊκός νόμος –οφθαλμόν  αντί οφθαλμού  ή το Ισλάμ με τη τζιχάντ τον ιερό πόλεμο αλλά όχι και ο χριστιανισμός ο οποίος είναι η κατ` εξοχήν θρησκεία της αγάπης- Το θρησκευτικό μίσος υπάρχει και είναι και φοβερό και ασυμβίβαστο αλλά αυτό… το καλλιεργούν οι  εκφραστές της θρησκείας.

          Τελειώνοντας θέλω σε μια γενική τοποθέτηση να επισημάνω  ότι  κ Μαργαρίτης συγκεντρώνοντας  τα κατά καιρούς άρθρα του, παρουσίασε ένα πανόραμα, μια τοιχογραφία της σύγχρονης πολιτικής , κοινωνικής, αυτοδιοικητικής και θρησκευτικής  ζωής, όπως αυτή κινήθηκε μετά την μεταπολίτευση-και μπορεί πολλά από τα άρθρα να θεωρηθούν και κατά έναν έστω πλάγιο τρόπο, αυτοκριτική. Μια αυτοκριτική που αγγίζει  όλους μας  και της οποίας το ιδιάζον στοιχείο είναι αυτό που γράφει στη σελίδα 18 με τίτλο: «Αναλαμβάνω την ευθύνη». Γράφει: Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας δηλώνει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη όπως και κάποιοι υπουργοί του περί ποίας ευθύνης ομιλούν….Και αν ανέλαβε ή ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη τι σημαίνει αυτό; Τι πρακτική αξία έχει αυτή η ανάληψη; Αν όμως με μόνη τη δήλωση ανάληψης τελειώνει το ζήτημα τότε και εγώ δηλώνω ότι αναλαμβάνω την ευθύνη  για όσα κακά και ανάποδα  έχουν γίνει από συστάσεως του Ελληνικού κράτους.

           Τελειώνοντας πρέπει να τονίσω ότι ο κ. Λεωνίδας  Μαργαρίτης μας έδωσε μια σειρά από κείμενα ανθρωποκεντρικού  πολιτικού προβληματισμού και κριτικού καταγγελτικού  λόγου .Στην αδιαμφισβήτητη αρετή του που κάνει το βιβλίο να διαβάζεται απνευστί κρατώντας τον αναγνώστη στην ομηρία του ειδικού ενδιαφέροντος, είναι το ότι τα διάφορα  κεφάλαια – άρθρα-επιφυλλίδες είναι σύντομα και η ορθή επιλογή τους γεννά συνεχώς το ενδιαφέρον για την επόμενη συνέχεια. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα το κρίνει και θα το εκτιμήσει ο αναγνώστης.

                                                                             Σταύρος Ιντζεγιάννης