Η XΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΚΚΟΤΑ
ΣΤΟ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΒΡΑΔΙΝΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Την προσεχή Δευτέρα 4η Φεβρουαρίου και ώρα 7,00 στα πλαίσια των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών, που γίνονται στη Δημοτική Βιβλιοθήκη θα μιλήσει η Φιλόλογος, Θεατρολόγος και συγγραφέας κ. Χριστίνα Κόκκοτα με θέμα:
«Το βιβλίο άλλοτε και σήμερα. Από την παράδοση του χειρόγραφου και του έντυπου στην επέλαση του ηλεκτρονικού-ψηφιακού(e-book)».
H κ. Κόκκοτα έχει μιλήσει και άλλες φορές από το βήμα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης και έχει αφήσει άριστες εντυπώσεις με τις εμπεριστατωμένες εισηγήσεις της.
Το θέμα ομιλίας της προσεχούς Δευτέρας είναι λίαν επίκαιρο μιά και η επέλαση του ηλεκτρονικού τύπου είναι γεγονός. Η κ. Κόκκοτα με την ομιλία της αναμένεται να δώσει τις δικές της απόψεις για το τόσο ενδιαφέρον ζήτημα και την πορεία του παραδοσιακού και ηλεκτρονικού μέσου ενημέρωσης αλλά και κατά πόσο τούτο κερδίζει έδαφος στην πληροφορία και την διάδοση των πνευματικών δημιουργημάτων.
Την εκδήλωση θα συντονίσει ο πρόεδρος της Εταιρείας Λεωνίδας Μαργαρίτης.
Η είσοδος για το κοινό θα είναι όπως πάντα ελεύθερη.
ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΣΩΜΑΤΑ
ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΣΩΜΑΤΑ
Ω! των Γενναίων τα ωραία σώματα δεν είναι στο χώμα
πεθαμένα κουφάρια, βορά των αγριμιών και της λάσπης.
Είναι η έκφραση της Ευθύνης για τον αιώνιο Ελληνικό Λόγο!…
Αυτά τα ωραία σώματα δεν είναι η οδύνη του νεκρού Αχιλλέα,
είναι ο Επιτάφιος Θρήνος για το γλυκύτατο ΄Έαρ,
για το κάλλος το αιώνιο!
Αυτά τα ωραία σώματα δεν είναι η κραυγή του Προμηθέα
στον Καύκασο.
Είναι ο έρως του Εφήβου της Ελλάδος
Για του Ωραίου την αιωνιότητα, για την αγάπη του Αιωνίου την τέλεια.
Είναι του Ζωηφόρου Σώματος,
μύρα στο Ζωοδότη στον Υιό της Παρθένου τον Τρισήλιο!
ΝΙΚΟΣ Θ. ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ
Από τον «ΥΜΝΟ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΗΜΙΑ ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ»
Ω! των Γενναίων τα ωραία σώματα δεν είναι στο χώμα
πεθαμένα κουφάρια, βορά των αγριμιών και της λάσπης.
Είναι η έκφραση της Ευθύνης για τον αιώνιο Ελληνικό Λόγο!…
Αυτά τα ωραία σώματα δεν είναι η οδύνη του νεκρού Αχιλλέα,
είναι ο Επιτάφιος Θρήνος για το γλυκύτατο ΄Έαρ,
για το κάλλος το αιώνιο!
Αυτά τα ωραία σώματα δεν είναι η κραυγή του Προμηθέα
στον Καύκασο.
Είναι ο έρως του Εφήβου της Ελλάδος
Για του Ωραίου την αιωνιότητα, για την αγάπη του Αιωνίου την τέλεια.
Είναι του Ζωηφόρου Σώματος,
μύρα στο Ζωοδότη στον Υιό της Παρθένου τον Τρισήλιο!
ΝΙΚΟΣ Θ. ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ
Από τον «ΥΜΝΟ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΗΜΙΑ ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ»
«Η ΕΠΙΣΚΟΠΗ ΠΑΤΡΩΝ»BIBΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
«Η ΕΠΙΣΚΟΠΗ ΠΑΤΡΩΝ»
(Συμβολή στην ιστορία της πρώτης περιόδου της τοπικής Εκκλησίας των Πατρών από το Β΄ ήμισυ του 1ου έως και το Α΄ ήμισυ του 8ου αι. μ. Χ.,)
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευαγγέλου Κ. Πριγκιπάκη, Δρος Θ.
Αθήνα 2011, σ. 110.
Με τον παραπάνω τίτλο κυκλοφόρησε πρόσφατα η μελέτη του π. Ευαγγέλου Πριγκιπάκη, που συνιστά την πρώτη προσπάθεια συνολικής διερεύνησης και ανασύνθεσης της ιστορίας της τοπικής Εκκλησίας των Πατρών κατά τους οκτώ πρώτους αιώνες του βίου της, ως Επισκοπής. Η διερεύνηση του θέματος, όπως δηλώνεται, υπήρξε εξαιρετικά δύσκολη, λόγω έλλειψης στοιχείων από τις πηγές, κενό το οποίο, όπως καταδεικνύεται επίσης, δεν καλύπτεται πλήρως ούτε από τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα της αρχαιολογικής έρευνας, τα οποία, παρά ταύτα, είναι ικανά να συμβάλουν στην περιγραμματική ανασύνθεση της ιστορίας της.
Η μελέτη διαιρείται σε έξι κεφάλαια από τα οποία, στο πρώτο παρουσιάζεται συνοπτικά η πολιτική, κοινωνική, οικονομική και θρησκευτική κατάσταση στην περιοχή των Πατρών κατά την περίοδο της ίδρυσης της Επισκοπής, ενώ στο δεύτερο περιγράφονται η ίδρυση, η οργάνωση και η συγκρότηση της Επισκοπής μέχρι και την υπαγωγή της στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως περί τα μέσα του 8ου αι. Στο τρίτο γίνεται αναφορά στο μοναχισμό της Επισκοπής και στο τέταρτο στα υπολείμματα των ανασκαφέντων οικοδομημάτων της Επισκοπής ως χώρων λατρείας και ιεραποστολής από τα τέλη του 4ου και τις αρχές του 5ου αι. Στο πέμπτο κεφάλαιο γίνεται ειδικότερα λόγος για τη λατρεία στην Επισκοπή και μάλιστα για την ευχαριστιακή συμμετοχή, καθώς και για τον εν γένει πνευματικό βίο των χριστιανών των Πατρών, με αναφορά στο θεολογικό προβληματισμό σχετικά με το χριστολογικό ζήτημα μετά τα μέσα κυρίως του 5ου αι., ενώ στο έκτο καταβάλλεται προσπάθεια να περιγραφεί το φιλανθρωπικό έργο της Επισκοπής των Πατρών, συνδυαζόμενο με τον, υπάρχοντα και λειτουργούντα καρποφόρα όπως φαίνεται, θεσμό των διακονισσών.
Η διερεύνηση της εν λόγω περιόδου οδήγησε στα εξής συμπεράσματα:
1. Είναι απολύτως βέβαιο, ότι η τοπική Εκκλησία των Πατρών οφείλει την ίδρυσή της στον Πρωτόκλητο Απόστολο Ανδρέα, ο οποίος χειροτόνησε τον πρώτο της επίσκοπο Στρατοκλή, με τον οποίο ξεκινά ουσιαστικά και ο βίος της ως Επισκοπής μέχρι τον 8ο αι. Παρ’ όλο που παραμένουν άγνωστα τα περισσότερα από τα ονόματα των επισκόπων της, είναι βέβαιη η αδιάλειπτη παρουσία και δραστηριότητα επισκόπου στην περιοχή, ο οποίος από τον 3ο αι. και κυρίως μετά το 325 μ.Χ. είχε την κανονική του αναφορά στο μητροπολίτη Κορίνθου και μέσω αυτού και του παπικού Βικαριάτου της Θεσσαλονίκης στο Πατριαρχείο Ρώμης.
2. Οι τέσσερις πρώτοι αιώνες του βίου της Επισκοπής, που αποτελούν και την πρώτη φάση της περιόδου που εξετάζεται, συνιστούν την κατ’ εξοχήν περίοδο της οργανωτικής της συγκρότησης, με εντατικό ιεραποστολικό έργο και χαρακτηρίζονται γενικώς από ηρεμία στους κόλπους της. Η Εκκλησία των Πατρών, κατ’ αυτή την περίοδο, θέτει με μεθοδικότητα τις βάσεις για την εκρηκτική της, όπως φαίνεται, ανάπτυξη κατά τους αιώνες από τον 5ο έως και τον 8ο, κατά τους οποίους η Επισκοπή γνωρίζει αλματώδη πρόοδο, ανάπτυξη και ακμή σε όλους τους τομείς του εκκλησιαστικού έργου σε ολόκληρη τη δικαιοδοσία της, που περιλάμβανε εξ αρχής, εκτός από το αστικό κέντρο, και την ύπαιθρο περιοχή των Πατρών. Τούτο τεκμαίρεται σαφώς από τον αριθμό και τις θέσεις των χριστιανικών λατρευτικών οικοδομημάτων, μέσω των οποίων υποδηλώνεται, ότι το χριστιανικό στοιχείο πρέπει να γνώριζε σταθερά προοδευτική αύξηση μετά τα τέλη του 4ου αι., κάτι που σημαίνει όσον αφορά την πόλη ότι περί τις αρχές του 8ου αι. σχεδόν ολόκληρος ο πληθυσμός της θα είχε ενταχθεί πλέον στην Εκκλησία, ενώ στην ύπαιθρο περιοχή, όπου η δραστηριότητα για την ανοικοδόμηση εκκλησιαστικών συγκροτημάτων φαίνεται να ήταν περιορισμένη σε σχέση με την πόλη, το ποσοστό των χριστιανών πρέπει να ήταν αναλογικά μικρότερο.
3. Κέντρα του ευρύτερου πνευματικού και φιλανθρωπικού έργου της Επισκοπής Πατρών μετά τον 4ο αι. αποτέλεσαν οπωσδήποτε τα λατρευτικά της οικοδομήματα, με κυρίαρχα τα εντυπωσιακά συγκροτήματα των πολυάριθμων βασιλικών, κυρίως στην πόλη και δευτερευόντως στη ύπαιθρο περιοχή, οι θέσεις των οποίων υπογραμμίζουν αφ’ ενός μεν τον ιεραποστολικό τους χαρακτήρα και προσανατολισμό με σκοπό τη διάδοση του κηρύγματος του Ευαγγελίου στα όρια της Επισκοπής, αφ’ ετέρου δε το πολυάνθρωπο πλέον, την ευρωστία και τη ζωτικότητα του χριστιανικού στοιχείου της περιοχής, καθώς και την απρόσκοπτη συνέχιση του βίου της τοπικής Εκκλησίας, η οποία επιτελούσε οπωσδήποτε, κατά τους τρεις τελευταίους αιώνες τουλάχιστον, σοβαρό λατρευτικό, ιδιαίτερα επιτυχές πνευματικό και σημαντικό φιλανθρωπικό έργο.
4. Η λατρεία και ο πνευματικός βίος στην Επισκοπή Πατρών πρέπει να γνώρισαν επίσης μεγάλη πρόοδο μετά τον 5ο αι. Η λατρευτική ζωή, ιδιαίτερα δε η ευχαριστιακή συμμετοχή, με ταυτόχρονη ακρόαση οικοδομητικού κηρύγματος εκ μέρους των μελών της τοπικής Εκκλησίας θα πρέπει να ήταν συχνή και διαρκής, κάτι που επιβεβαιώνει, όχι μόνο ο μεγάλος αριθμός των λατρευτικών οικοδομημάτων, αλλά και η πρόσφατη ανακάλυψη της σφραγίδας ευχαριστιακού άρτου από τα τέλη του 6ου ή τις αρχές του 7ου αι., πράγμα που πιστοποιεί με έμφαση, ότι η εκκλησιαστική κοινότητα της πόλεως ήταν πράγματι πολυάνθρωπη, για την ικανοποίηση των αναγκών της οποίας ήταν απαραίτητη η παραγωγή αυξημένης ποσότητας ευχαριστιακών άρτων, ενώ μέσω αυτής δηλώνεται και η ευλαβής μέριμνα και συνήθεια του πληρώματος της Επισκοπής για παρασκευή και προσφορά ευχαριστιακών άρτων, κάτι που αποτελεί ισχυρή μαρτυρία για τη βαθιά χριστιανική ευσέβεια και πνευματικότητα των χριστιανών της πόλεως.
5. Αξιοσημείωτη, μετά κυρίως τον 4ο ή και τον 5ο αι., θα πρέπει να υπήρξε η συμβολή στην πνευματική στήριξη και προκοπή του πληρώματος της τοπικής Εκκλησίας των Πατρών η ανάπτυξη του κοινοβιακού μοναχισμού στις τουλάχιστον δύο μοναστικές κοινότητες ή μονές που θα πρέπει να λειτουργούσαν κατά την υπό εξέταση περίοδο, η πρώτη από τις οποίες βρισκόταν πολύ κοντά στην πόλη και συγκεκριμένα στη θέση της σημερινής Μονής Γηροκομείου και η δεύτερη στην ύπαιθρο, κοντά στο Σανταμέρι, στη θέση της σημερινής Μονής Μαρίτσης.
6. Ο θεολογικός προβληματισμός γύρω από το υφιστάμενο ήδη από τον 5ο αι. χριστολογικό πρόβλημα, όσον αφορά τον τρόπο της υπάρξεως και ενώσεως των δύο φύσεων, θείας και ανθρώπινης στην υπόσταση του Θεού Λόγου, πρέπει να ήταν επίσης έντονος στην Επισκοπή, γεγονός που, όπως πιστεύει ο συγγραφέας, αποτυπώνεται στην παράσταση της σφραγίδας του ευχαριστιακού άρτου. Τονίζεται χαρακτηριστικά, ότι ο χριστιανός κεραμέας που την κατασκεύασε είχε ως απώτερο στόχο να εισέλθει έστω και συμβολικά με την αποτύπωση των δύο παγωνιών και των δύο κυπαρισσιών στη θεολογική προβληματική της εποχής του, πάνω στο σπουδαίο χριστολογικό πρόβλημα που δημιούργησε στην Εκκλησία ο Μονοφυσιτισμός, που από τις αρχές του 7ου αι. μετεξελίχθηκε σε Μονοενεργητισμό και Μονοθελητισμό.
7. Το φιλανθρωπικό έργο της Επισκοπής Πατρών, τέλος, πρέπει να ήταν επίσης εξαιρετικά σημαντικό και ποικίλο, με κέντρα κυρίως τα αίθρια των βασιλικών, των οποίων την ευθύνη είχαν οι διάκονοι ως υπεύθυνοι της φιλανθρωπικής διακονίας στην κάθε ενορία, καθώς και στις υπάρχουσες δύο μοναστικές κοινότητες στις Μονές Γηροκομείου και Μαρίτσης. Στην επιτέλεσή του φιλανθρωπικού έργου αποφασιστικής σημασίας ήταν, όπως φαίνεται, η παρουσία και η δράση εκτός από τους διακόνους και των διακονισσών, για την ύπαρξη των οποίων γνωρίζουμε από την αναφορά στη «θεοφιλεστάτη» διάκονο των Πατρών Αγριππιανή. Η εν λόγω πολυσήμαντη μαρτυρία επιβεβαιώνει σαφώς την ύπαρξη και δραστηριότητα διακονισσών στην Επισκοπή, με την επιτέλεση πιθανότατα εκ μέρους τους πλούσιας κοινωνικής διακονίας και προσφοράς στον τομέα της υποστήριξης των γυναικών της περιοχής, υπό την καθοδήγηση των πρεσβυτέρων και κυρίως του επισκόπου, κάτι που όχι μόνο καταδεικνύει τη λειτουργία του θεσμού των διακονισσών στην Επισκοπή μετά τον 4ο αι., αλλά επιβεβαιώνει και την επιτέλεση σπουδαίου και πολυδιάστατου κοινωνικού έργου από την τοπική Εκκλησία.
(Συμβολή στην ιστορία της πρώτης περιόδου της τοπικής Εκκλησίας των Πατρών από το Β΄ ήμισυ του 1ου έως και το Α΄ ήμισυ του 8ου αι. μ. Χ.,)
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευαγγέλου Κ. Πριγκιπάκη, Δρος Θ.
Αθήνα 2011, σ. 110.
Με τον παραπάνω τίτλο κυκλοφόρησε πρόσφατα η μελέτη του π. Ευαγγέλου Πριγκιπάκη, που συνιστά την πρώτη προσπάθεια συνολικής διερεύνησης και ανασύνθεσης της ιστορίας της τοπικής Εκκλησίας των Πατρών κατά τους οκτώ πρώτους αιώνες του βίου της, ως Επισκοπής. Η διερεύνηση του θέματος, όπως δηλώνεται, υπήρξε εξαιρετικά δύσκολη, λόγω έλλειψης στοιχείων από τις πηγές, κενό το οποίο, όπως καταδεικνύεται επίσης, δεν καλύπτεται πλήρως ούτε από τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα της αρχαιολογικής έρευνας, τα οποία, παρά ταύτα, είναι ικανά να συμβάλουν στην περιγραμματική ανασύνθεση της ιστορίας της.
Η μελέτη διαιρείται σε έξι κεφάλαια από τα οποία, στο πρώτο παρουσιάζεται συνοπτικά η πολιτική, κοινωνική, οικονομική και θρησκευτική κατάσταση στην περιοχή των Πατρών κατά την περίοδο της ίδρυσης της Επισκοπής, ενώ στο δεύτερο περιγράφονται η ίδρυση, η οργάνωση και η συγκρότηση της Επισκοπής μέχρι και την υπαγωγή της στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως περί τα μέσα του 8ου αι. Στο τρίτο γίνεται αναφορά στο μοναχισμό της Επισκοπής και στο τέταρτο στα υπολείμματα των ανασκαφέντων οικοδομημάτων της Επισκοπής ως χώρων λατρείας και ιεραποστολής από τα τέλη του 4ου και τις αρχές του 5ου αι. Στο πέμπτο κεφάλαιο γίνεται ειδικότερα λόγος για τη λατρεία στην Επισκοπή και μάλιστα για την ευχαριστιακή συμμετοχή, καθώς και για τον εν γένει πνευματικό βίο των χριστιανών των Πατρών, με αναφορά στο θεολογικό προβληματισμό σχετικά με το χριστολογικό ζήτημα μετά τα μέσα κυρίως του 5ου αι., ενώ στο έκτο καταβάλλεται προσπάθεια να περιγραφεί το φιλανθρωπικό έργο της Επισκοπής των Πατρών, συνδυαζόμενο με τον, υπάρχοντα και λειτουργούντα καρποφόρα όπως φαίνεται, θεσμό των διακονισσών.
Η διερεύνηση της εν λόγω περιόδου οδήγησε στα εξής συμπεράσματα:
1. Είναι απολύτως βέβαιο, ότι η τοπική Εκκλησία των Πατρών οφείλει την ίδρυσή της στον Πρωτόκλητο Απόστολο Ανδρέα, ο οποίος χειροτόνησε τον πρώτο της επίσκοπο Στρατοκλή, με τον οποίο ξεκινά ουσιαστικά και ο βίος της ως Επισκοπής μέχρι τον 8ο αι. Παρ’ όλο που παραμένουν άγνωστα τα περισσότερα από τα ονόματα των επισκόπων της, είναι βέβαιη η αδιάλειπτη παρουσία και δραστηριότητα επισκόπου στην περιοχή, ο οποίος από τον 3ο αι. και κυρίως μετά το 325 μ.Χ. είχε την κανονική του αναφορά στο μητροπολίτη Κορίνθου και μέσω αυτού και του παπικού Βικαριάτου της Θεσσαλονίκης στο Πατριαρχείο Ρώμης.
2. Οι τέσσερις πρώτοι αιώνες του βίου της Επισκοπής, που αποτελούν και την πρώτη φάση της περιόδου που εξετάζεται, συνιστούν την κατ’ εξοχήν περίοδο της οργανωτικής της συγκρότησης, με εντατικό ιεραποστολικό έργο και χαρακτηρίζονται γενικώς από ηρεμία στους κόλπους της. Η Εκκλησία των Πατρών, κατ’ αυτή την περίοδο, θέτει με μεθοδικότητα τις βάσεις για την εκρηκτική της, όπως φαίνεται, ανάπτυξη κατά τους αιώνες από τον 5ο έως και τον 8ο, κατά τους οποίους η Επισκοπή γνωρίζει αλματώδη πρόοδο, ανάπτυξη και ακμή σε όλους τους τομείς του εκκλησιαστικού έργου σε ολόκληρη τη δικαιοδοσία της, που περιλάμβανε εξ αρχής, εκτός από το αστικό κέντρο, και την ύπαιθρο περιοχή των Πατρών. Τούτο τεκμαίρεται σαφώς από τον αριθμό και τις θέσεις των χριστιανικών λατρευτικών οικοδομημάτων, μέσω των οποίων υποδηλώνεται, ότι το χριστιανικό στοιχείο πρέπει να γνώριζε σταθερά προοδευτική αύξηση μετά τα τέλη του 4ου αι., κάτι που σημαίνει όσον αφορά την πόλη ότι περί τις αρχές του 8ου αι. σχεδόν ολόκληρος ο πληθυσμός της θα είχε ενταχθεί πλέον στην Εκκλησία, ενώ στην ύπαιθρο περιοχή, όπου η δραστηριότητα για την ανοικοδόμηση εκκλησιαστικών συγκροτημάτων φαίνεται να ήταν περιορισμένη σε σχέση με την πόλη, το ποσοστό των χριστιανών πρέπει να ήταν αναλογικά μικρότερο.
3. Κέντρα του ευρύτερου πνευματικού και φιλανθρωπικού έργου της Επισκοπής Πατρών μετά τον 4ο αι. αποτέλεσαν οπωσδήποτε τα λατρευτικά της οικοδομήματα, με κυρίαρχα τα εντυπωσιακά συγκροτήματα των πολυάριθμων βασιλικών, κυρίως στην πόλη και δευτερευόντως στη ύπαιθρο περιοχή, οι θέσεις των οποίων υπογραμμίζουν αφ’ ενός μεν τον ιεραποστολικό τους χαρακτήρα και προσανατολισμό με σκοπό τη διάδοση του κηρύγματος του Ευαγγελίου στα όρια της Επισκοπής, αφ’ ετέρου δε το πολυάνθρωπο πλέον, την ευρωστία και τη ζωτικότητα του χριστιανικού στοιχείου της περιοχής, καθώς και την απρόσκοπτη συνέχιση του βίου της τοπικής Εκκλησίας, η οποία επιτελούσε οπωσδήποτε, κατά τους τρεις τελευταίους αιώνες τουλάχιστον, σοβαρό λατρευτικό, ιδιαίτερα επιτυχές πνευματικό και σημαντικό φιλανθρωπικό έργο.
4. Η λατρεία και ο πνευματικός βίος στην Επισκοπή Πατρών πρέπει να γνώρισαν επίσης μεγάλη πρόοδο μετά τον 5ο αι. Η λατρευτική ζωή, ιδιαίτερα δε η ευχαριστιακή συμμετοχή, με ταυτόχρονη ακρόαση οικοδομητικού κηρύγματος εκ μέρους των μελών της τοπικής Εκκλησίας θα πρέπει να ήταν συχνή και διαρκής, κάτι που επιβεβαιώνει, όχι μόνο ο μεγάλος αριθμός των λατρευτικών οικοδομημάτων, αλλά και η πρόσφατη ανακάλυψη της σφραγίδας ευχαριστιακού άρτου από τα τέλη του 6ου ή τις αρχές του 7ου αι., πράγμα που πιστοποιεί με έμφαση, ότι η εκκλησιαστική κοινότητα της πόλεως ήταν πράγματι πολυάνθρωπη, για την ικανοποίηση των αναγκών της οποίας ήταν απαραίτητη η παραγωγή αυξημένης ποσότητας ευχαριστιακών άρτων, ενώ μέσω αυτής δηλώνεται και η ευλαβής μέριμνα και συνήθεια του πληρώματος της Επισκοπής για παρασκευή και προσφορά ευχαριστιακών άρτων, κάτι που αποτελεί ισχυρή μαρτυρία για τη βαθιά χριστιανική ευσέβεια και πνευματικότητα των χριστιανών της πόλεως.
5. Αξιοσημείωτη, μετά κυρίως τον 4ο ή και τον 5ο αι., θα πρέπει να υπήρξε η συμβολή στην πνευματική στήριξη και προκοπή του πληρώματος της τοπικής Εκκλησίας των Πατρών η ανάπτυξη του κοινοβιακού μοναχισμού στις τουλάχιστον δύο μοναστικές κοινότητες ή μονές που θα πρέπει να λειτουργούσαν κατά την υπό εξέταση περίοδο, η πρώτη από τις οποίες βρισκόταν πολύ κοντά στην πόλη και συγκεκριμένα στη θέση της σημερινής Μονής Γηροκομείου και η δεύτερη στην ύπαιθρο, κοντά στο Σανταμέρι, στη θέση της σημερινής Μονής Μαρίτσης.
6. Ο θεολογικός προβληματισμός γύρω από το υφιστάμενο ήδη από τον 5ο αι. χριστολογικό πρόβλημα, όσον αφορά τον τρόπο της υπάρξεως και ενώσεως των δύο φύσεων, θείας και ανθρώπινης στην υπόσταση του Θεού Λόγου, πρέπει να ήταν επίσης έντονος στην Επισκοπή, γεγονός που, όπως πιστεύει ο συγγραφέας, αποτυπώνεται στην παράσταση της σφραγίδας του ευχαριστιακού άρτου. Τονίζεται χαρακτηριστικά, ότι ο χριστιανός κεραμέας που την κατασκεύασε είχε ως απώτερο στόχο να εισέλθει έστω και συμβολικά με την αποτύπωση των δύο παγωνιών και των δύο κυπαρισσιών στη θεολογική προβληματική της εποχής του, πάνω στο σπουδαίο χριστολογικό πρόβλημα που δημιούργησε στην Εκκλησία ο Μονοφυσιτισμός, που από τις αρχές του 7ου αι. μετεξελίχθηκε σε Μονοενεργητισμό και Μονοθελητισμό.
7. Το φιλανθρωπικό έργο της Επισκοπής Πατρών, τέλος, πρέπει να ήταν επίσης εξαιρετικά σημαντικό και ποικίλο, με κέντρα κυρίως τα αίθρια των βασιλικών, των οποίων την ευθύνη είχαν οι διάκονοι ως υπεύθυνοι της φιλανθρωπικής διακονίας στην κάθε ενορία, καθώς και στις υπάρχουσες δύο μοναστικές κοινότητες στις Μονές Γηροκομείου και Μαρίτσης. Στην επιτέλεσή του φιλανθρωπικού έργου αποφασιστικής σημασίας ήταν, όπως φαίνεται, η παρουσία και η δράση εκτός από τους διακόνους και των διακονισσών, για την ύπαρξη των οποίων γνωρίζουμε από την αναφορά στη «θεοφιλεστάτη» διάκονο των Πατρών Αγριππιανή. Η εν λόγω πολυσήμαντη μαρτυρία επιβεβαιώνει σαφώς την ύπαρξη και δραστηριότητα διακονισσών στην Επισκοπή, με την επιτέλεση πιθανότατα εκ μέρους τους πλούσιας κοινωνικής διακονίας και προσφοράς στον τομέα της υποστήριξης των γυναικών της περιοχής, υπό την καθοδήγηση των πρεσβυτέρων και κυρίως του επισκόπου, κάτι που όχι μόνο καταδεικνύει τη λειτουργία του θεσμού των διακονισσών στην Επισκοπή μετά τον 4ο αι., αλλά επιβεβαιώνει και την επιτέλεση σπουδαίου και πολυδιάστατου κοινωνικού έργου από την τοπική Εκκλησία.
ΔΗΜΟΣΙΑ EΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΑΝΔΡΕΑ ΛΟΒΕΡΔΟ
ΔΗΜΟΣΙΑ EΠΙΣΤΟΛΗ
ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΥΓΕΙΑΣ ΑΝΔΡΕΑ ΛΟΒΕΡΔΟ
Αγαπητέ μου κ. Υπουργέ ,
Με ρητή δήλωσή σου στην Βουλή είχες δεσμευθεί ότι η Κυβέρνηση δεν θα θέσει όρια εισοδήματος για τη χορήγηση του επιδόματος στην πολύτεκνη μητέρα και στη μητέρα με τρίτο τέκνο, απέσυρες μάλιστα τις σχετικές διατάξεις του νομοσχεδίου, τις οποίες τόσο η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής, όσο και πληθώρα αποφάσεων της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας είχαν χαρακτηρίσει αντισυνταγματικές. Προέβης επίσης με το άρθρο 43 του Ν. 3918/2011σε περικοπές του επιδόματος της πολύτεκνης μητέρας, έτσι που εκείνη που έχει ένα παιδί ηλικίας κάτω των 23 ετών λαμβάνει πλέον ως επίδομα μόνο το ποσό των 44 ευρώ το μήνα.
Ενώ δεν έχει σβήσει ακόμη η ηχώ των λόγων σου κι έρχεται χωρίς βεβαίως να έχει αρμοδιότητα, η Υπουργός Εργασίας κ. Λούκα Κατσέλη δηλώνοντας πομπωδώς υπερκαλύπτοντας σε, ότι: «Στα επιδόματα για τρίτεκνους ή πολύτεκνους θα μπουν εισοδηματικά κριτήρια, γιατί πιστεύουμε ότι είναι άδικο ένας τρίτεκνος ή πολύτεκνος, ο οποίος έχει υψηλό εισόδημα και μεγάλα περιουσιακά στοιχεία, να παίρνει και ένα επίδομα, όταν άλλοι που το έχουν περισσότερο ανάγκη δεν μπορούν να το πάρουν. Άρα θα γίνουν κάποιες ανακατατάξεις, θα υπάρξει εξορθολογισμός, αλλά ειδικά τα επιδόματα ανεργίας δεν μπορούν να κοπούν, διότι είναι ανταποδοτικά»!!!
Αναγγέλλει, λοιπόν, η κ. Υπουργός ότι «θα μπουν εισοδηματικά κριτήρια» στα πολυτεκνικά επιδόματα των 44 ευρώ !... γράφοντας στα παλαιά της υποδήματα την έκθεση της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής, και τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας αγνοώντας ότι τα πολυτεκνικά επιδόματα έχουν «το χαρακτήρα κινήτρου προς τους νέους γονείς για τη δημιουργία πολυτέκνων οικογενειών, με στόχο την αντιμετώπιση του οξέος δημογραφικού προβλήματος της Χώρας», όπως επανειλημμένα έχει αποφανθεί το Σ.τ.Ε. και δεν τους χορηγείται «γιατί έχουν ανάγκη» ούτε ως «κοινωνικό επίδομα».
Βέβαια αγαπητέ μου κ. Υπουργέ δεν έχει κάποια ανησυχία η κ. Υπουργός Εργασίας για το ότι η χώρα μας είναι σήμερα η τρίτη πλέον γερασμένη χώρα του κόσμου και σε λίγο θα είναι μια χώρα εξαθλιωμένων γερόντων. Δεν μας εξηγεί επίσης ,γιατί η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001, όχι μόνο διατήρησε τη διάταξη του άρθρου 21 παρ. 2, που προβλέπει: «πολύτεκνες οικογένειες... έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος», αλλά προχώρησε ένα βήμα ακόμη και θέσπισε με την παρ. 5 του ίδιου άρθρου:πως «Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του Κράτους».
Καταλήγει μάλιστα η κ. Υπουργός λέγοντας ότι : «άλλοι που το έχουν περισσότερο ανάγκη δεν μπορούν να το πάρουν». Δεν μας λέει, όμως, «αυτοί οι άλλοι» για ποιο λόγο δεν μπορούν να πάρουν το πολυτεκνικό επίδομα, όταν στη θέλησή τους και μόνο είναι να το πάρουν, αποκτώντας τέταρτο παιδί;
Ακόμη η κ. Υπουργός Εργασίας αναγγέλλει ότι «ειδικά τα επιδόματα ανεργίας δεν μπορούν να κοπούν, διότι είναι ανταποδοτικά» και το λέει αυτό, όταν ρητώς στο κείμενο του μνημονίου, αναφέρεται σε «επιδόματα ανεργίας με εισοδηματικά κριτήρια με στόχο την εξοικονόμηση 500 εκατομμυρίων ευρώ»!! Προφανώς η κ. Υπουργός δεν διστάζει να λέγει αναλήθειες και να εκτίθεται. Το περίεργο, όμως, είναι ότι αξιώνει απαραδέκτως εισοδηματικά κριτήρια για τα 44 ευρώ της πολύτεκνης μητέρας και όχι για το ασυγκρίτως πολλαπλάσιο ποσό των επιδομάτων ανεργίας!!!
Έχει, όμως, και συνέχεια η άκρως αποκαλυπτική των προθέσεών της αντιπολυτεκνική τακτική , όπου με το σχέδιο νόμου: «Για τη θεσμοθέτηση της Κοινωνικής Οικονομίας και Κοινωνικής Επιχειρηματικότητας», στις «Ειδικές Ομάδες πληθυσμού» κατατάσσει τις «ομάδες εκείνες , οι οποίες βρίσκονται σε μειονεκτική θέση ως προς την ομαλή ένταξή τους στην αγορά εργασίας από οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά αίτια. Σε αυτές κατατάσσει τους άνεργους νέους, τους άνεργους άνω των 50 ετών, τις γυναίκες άνεργες , τους αρχηγούς μονογονεϊκών οικογενειών.... και τους μετανάστες». Ενώ, λοιπόν, σ’ αυτές τις «Ειδικές Ομάδες Πληθυσμού» κατατάσσει: «τους αρχηγούς μονογονεϊκών οικογενειών... και τους μετανάστες», αγνοεί συνειδητά και από καθαρά αντιπολυτεκνική διάθεση «τους αρχηγούς των πολυμελών (πολυτέκνων) οικογενειών». Αδιανόητη θέση για Ελληνίδα Υπουργό Εργασίας και μάλιστα Σοσιαλιστικής Κυβέρνησης.
Αντί η, κ. Υπουργός Εργασίας, να φροντίσει για τον περιορισμό της ανεργίας, που έχει λάβει εφιαλτικές διαστάσεις και μαστίζει την Ελληνική οικογένεια , το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το πώς θα πλήξει τους πολυτέκνους. Ίσως να έχει την αντίληψη ότι οι πολύτεκνοι, λόγω των πολλών παιδιών τους, ανήκουν στην κατηγορία των «εχόντων και κατεχόντων». Φαίνεται πως η κ. Υπουργός ενοχλείται από τις φωνές των παιδιών…Όμως εσείς κ. Υπουργέ, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου και γνώστης της πάγιας πλέον Νομολογίας του Σ.τ.Ε. γύρω από τη θέσπιση οικονομικών κριτηρίων για την χορήγηση των επιδομάτων πολυτέκνων, δεν θα στείλετε για δεύτερη φορά τις πολύτεκνες μητέρες στα Δικαστήρια για να διεκδικήσουν και πάλιν αναδρομικά τα ποσά των επιδομάτων που στερήθηκαν εξ αιτίας ενδεχομένως της θέσπισης οικονομικών κριτηρίων.
Δεν θεωρούμε πως θα διαπράξετε εσείς ένα παρόμοιο σφάλμα επαναλαμβάνοντας το σφάλμα της Κυβερνήσεως Σημίτη!...
Πάτρα 31 Μαρτίου 2011
Με κάθε τιμή
ΛΕΩΝΙΔΑΣ Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΥΓΕΙΑΣ ΑΝΔΡΕΑ ΛΟΒΕΡΔΟ
Αγαπητέ μου κ. Υπουργέ ,
Με ρητή δήλωσή σου στην Βουλή είχες δεσμευθεί ότι η Κυβέρνηση δεν θα θέσει όρια εισοδήματος για τη χορήγηση του επιδόματος στην πολύτεκνη μητέρα και στη μητέρα με τρίτο τέκνο, απέσυρες μάλιστα τις σχετικές διατάξεις του νομοσχεδίου, τις οποίες τόσο η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής, όσο και πληθώρα αποφάσεων της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας είχαν χαρακτηρίσει αντισυνταγματικές. Προέβης επίσης με το άρθρο 43 του Ν. 3918/2011σε περικοπές του επιδόματος της πολύτεκνης μητέρας, έτσι που εκείνη που έχει ένα παιδί ηλικίας κάτω των 23 ετών λαμβάνει πλέον ως επίδομα μόνο το ποσό των 44 ευρώ το μήνα.
Ενώ δεν έχει σβήσει ακόμη η ηχώ των λόγων σου κι έρχεται χωρίς βεβαίως να έχει αρμοδιότητα, η Υπουργός Εργασίας κ. Λούκα Κατσέλη δηλώνοντας πομπωδώς υπερκαλύπτοντας σε, ότι: «Στα επιδόματα για τρίτεκνους ή πολύτεκνους θα μπουν εισοδηματικά κριτήρια, γιατί πιστεύουμε ότι είναι άδικο ένας τρίτεκνος ή πολύτεκνος, ο οποίος έχει υψηλό εισόδημα και μεγάλα περιουσιακά στοιχεία, να παίρνει και ένα επίδομα, όταν άλλοι που το έχουν περισσότερο ανάγκη δεν μπορούν να το πάρουν. Άρα θα γίνουν κάποιες ανακατατάξεις, θα υπάρξει εξορθολογισμός, αλλά ειδικά τα επιδόματα ανεργίας δεν μπορούν να κοπούν, διότι είναι ανταποδοτικά»!!!
Αναγγέλλει, λοιπόν, η κ. Υπουργός ότι «θα μπουν εισοδηματικά κριτήρια» στα πολυτεκνικά επιδόματα των 44 ευρώ !... γράφοντας στα παλαιά της υποδήματα την έκθεση της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής, και τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας αγνοώντας ότι τα πολυτεκνικά επιδόματα έχουν «το χαρακτήρα κινήτρου προς τους νέους γονείς για τη δημιουργία πολυτέκνων οικογενειών, με στόχο την αντιμετώπιση του οξέος δημογραφικού προβλήματος της Χώρας», όπως επανειλημμένα έχει αποφανθεί το Σ.τ.Ε. και δεν τους χορηγείται «γιατί έχουν ανάγκη» ούτε ως «κοινωνικό επίδομα».
Βέβαια αγαπητέ μου κ. Υπουργέ δεν έχει κάποια ανησυχία η κ. Υπουργός Εργασίας για το ότι η χώρα μας είναι σήμερα η τρίτη πλέον γερασμένη χώρα του κόσμου και σε λίγο θα είναι μια χώρα εξαθλιωμένων γερόντων. Δεν μας εξηγεί επίσης ,γιατί η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001, όχι μόνο διατήρησε τη διάταξη του άρθρου 21 παρ. 2, που προβλέπει: «πολύτεκνες οικογένειες... έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος», αλλά προχώρησε ένα βήμα ακόμη και θέσπισε με την παρ. 5 του ίδιου άρθρου:πως «Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του Κράτους».
Καταλήγει μάλιστα η κ. Υπουργός λέγοντας ότι : «άλλοι που το έχουν περισσότερο ανάγκη δεν μπορούν να το πάρουν». Δεν μας λέει, όμως, «αυτοί οι άλλοι» για ποιο λόγο δεν μπορούν να πάρουν το πολυτεκνικό επίδομα, όταν στη θέλησή τους και μόνο είναι να το πάρουν, αποκτώντας τέταρτο παιδί;
Ακόμη η κ. Υπουργός Εργασίας αναγγέλλει ότι «ειδικά τα επιδόματα ανεργίας δεν μπορούν να κοπούν, διότι είναι ανταποδοτικά» και το λέει αυτό, όταν ρητώς στο κείμενο του μνημονίου, αναφέρεται σε «επιδόματα ανεργίας με εισοδηματικά κριτήρια με στόχο την εξοικονόμηση 500 εκατομμυρίων ευρώ»!! Προφανώς η κ. Υπουργός δεν διστάζει να λέγει αναλήθειες και να εκτίθεται. Το περίεργο, όμως, είναι ότι αξιώνει απαραδέκτως εισοδηματικά κριτήρια για τα 44 ευρώ της πολύτεκνης μητέρας και όχι για το ασυγκρίτως πολλαπλάσιο ποσό των επιδομάτων ανεργίας!!!
Έχει, όμως, και συνέχεια η άκρως αποκαλυπτική των προθέσεών της αντιπολυτεκνική τακτική , όπου με το σχέδιο νόμου: «Για τη θεσμοθέτηση της Κοινωνικής Οικονομίας και Κοινωνικής Επιχειρηματικότητας», στις «Ειδικές Ομάδες πληθυσμού» κατατάσσει τις «ομάδες εκείνες , οι οποίες βρίσκονται σε μειονεκτική θέση ως προς την ομαλή ένταξή τους στην αγορά εργασίας από οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά αίτια. Σε αυτές κατατάσσει τους άνεργους νέους, τους άνεργους άνω των 50 ετών, τις γυναίκες άνεργες , τους αρχηγούς μονογονεϊκών οικογενειών.... και τους μετανάστες». Ενώ, λοιπόν, σ’ αυτές τις «Ειδικές Ομάδες Πληθυσμού» κατατάσσει: «τους αρχηγούς μονογονεϊκών οικογενειών... και τους μετανάστες», αγνοεί συνειδητά και από καθαρά αντιπολυτεκνική διάθεση «τους αρχηγούς των πολυμελών (πολυτέκνων) οικογενειών». Αδιανόητη θέση για Ελληνίδα Υπουργό Εργασίας και μάλιστα Σοσιαλιστικής Κυβέρνησης.
Αντί η, κ. Υπουργός Εργασίας, να φροντίσει για τον περιορισμό της ανεργίας, που έχει λάβει εφιαλτικές διαστάσεις και μαστίζει την Ελληνική οικογένεια , το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το πώς θα πλήξει τους πολυτέκνους. Ίσως να έχει την αντίληψη ότι οι πολύτεκνοι, λόγω των πολλών παιδιών τους, ανήκουν στην κατηγορία των «εχόντων και κατεχόντων». Φαίνεται πως η κ. Υπουργός ενοχλείται από τις φωνές των παιδιών…Όμως εσείς κ. Υπουργέ, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου και γνώστης της πάγιας πλέον Νομολογίας του Σ.τ.Ε. γύρω από τη θέσπιση οικονομικών κριτηρίων για την χορήγηση των επιδομάτων πολυτέκνων, δεν θα στείλετε για δεύτερη φορά τις πολύτεκνες μητέρες στα Δικαστήρια για να διεκδικήσουν και πάλιν αναδρομικά τα ποσά των επιδομάτων που στερήθηκαν εξ αιτίας ενδεχομένως της θέσπισης οικονομικών κριτηρίων.
Δεν θεωρούμε πως θα διαπράξετε εσείς ένα παρόμοιο σφάλμα επαναλαμβάνοντας το σφάλμα της Κυβερνήσεως Σημίτη!...
Πάτρα 31 Μαρτίου 2011
Με κάθε τιμή
ΛΕΩΝΙΔΑΣ Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΒΡΑΒΕΙΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΒΡΑΒΕΙΑ
ΤΡΙΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν. Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ
ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ
TAΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ
Στον ποιητή Νίκο Καββαδία
Τώρα σαλπάρω με χαρά στου κόσμου το σκαρί
ιδανικός ταξιδευτής πάντα για την αγάπη
δε θα δειλιάσουν την ψυχή οι δύσκολοι καιροί
η παγωνιά του δειλινού και το σκληρό δρολάπι.
Στα κύματα της θάλασσας υψώνω τα πανιά
και ρίχνω με την άγκυρα ψωμί για περιστέρι
δε θα δειλιάσει την ψυχή της μοίρας η απονιά
και στην καρδιά υπέρλαμπρο της φάτνης το αστέρι.
Με το σημάδι του Θεού θα πλεύσω στ’ ανοιχτά
για τα γαλάζια κύματα στης ερημιάς το φάρο
δε θα δειλιάσει την ψυχή ο σκύλος που αλυχτά
και το σταυρό του εσπερινού στα χέρια μου θα πάρω
Για να γιατρέψω τις πληγές που έχει ο χωρισμός
με το λευκό πουκάμισο έφηβου αργοναύτη
σε κιβωτό ελληνική πάλι ο κατακλυσμός
έκρυβε φλόγα καντηλιού στην παγωμένη στάχτη.
Aριάδνη Κωνσταντακοπούλου Μαθήτρια
Α΄ Τάξης Λυκείου Πύργου Ηλείας
ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΡΑΒΕΙΟ
ΜΕΙΝΕ ΟΡΘΙΟΣ
Μην σε τρομάζει η φορεσιά του.
Οι σκιές είναι μεγάλες
και η πανοπλία του γερή.
Μα μείνε όρθιος.
Το μέταλλο έχει ποτίσει την καρδιά του,
μα εσένα ο φόβος σε κοιτά.
Μείνε όρθιος στα γέλια των ανέμων
και μη σε νοιάζει η παγωνιά.
Προσευχήσου και άκου.
Για σένα ψυχή έχει ο κορμός,
για αυτό έχει ήδη πέσει.
Μείνε όρθιος. Κι οι ρίζες σ’ αγαπάνε.
Δεν θα αφήσουν το χώμα να σε πάρει.
Το τέρας με τις ρόδες
τη στασιά του θέλει να τσακίσει
κι εσύ μόνο το κρατάς ψηλά.
Να! Δουλεύει, παλεύει να φθάσει εκεί
που η μάνα-γη ερωτεύεται τον ουρανό.
Κρατήσου απ’ τη βροχή
και προστάτεψε αυτό που κάποτε
στάθηκε εκεί να σ’ αγκαλιάζει.
Μην τους αφήνεις να σκοτώσουν
το τελευταίο της παιδί.
Μοίρα είναι. Θα γυρίσει. Θα εκδικηθείς.
Θα ρικάζει η μάνα για το χαμό που νιώθει.
Διαμαντής Φερτάκης
Μαθητής Β΄ τάξεως 3ου Λυκείου Πατρών
ΤΡΙΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ
ΠΡΟΣΩΠΑ
Πρόσωπα περνούν, πρόσωπα φεύγουν.
Λίγο πάνε να σχηματιστούν
κι ύστερα πάλι επιστρέφουν.
Όλα τα πρόσωπα γύρω μου
πρόσωπα πάντα παραμένουν.
Γέμισε ο κόσμος πρόσωπα.
Πρόσωπα πλησιάζουν, γνέφουν.
Όλα σαν ένα, όλα σε ένα
χάνονται στο ρυθμό μιας ημέρας.
Πρόσωπα δίχως πληγές
δίχως ρυτίδες βαθιές.
Ένα χαμόγελο χαραγμένο
κι ένα βλέμμα ταραγμένο
ανήσυχο την αποδοχή αναζητά.
Κάθομαι μόνος και συλλογιέμαι
Φοβάμαι μήπως κάποτε αντικρίσω
σ’ ένα καθρέπτη που’ χω κρυμμένο
ένα πρόσωπο κάπως γνωστό,
ή άλλο ένα πρόσωπο κοινό.
Κοσμάς Λυμπεράτος
Μαθητής 3ης τάξεως Γενικού Πειραματικού Λυκείου
Πανεπιστημίου Πατρών
ΤΡΙΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν. Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ
ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ
TAΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ
Στον ποιητή Νίκο Καββαδία
Τώρα σαλπάρω με χαρά στου κόσμου το σκαρί
ιδανικός ταξιδευτής πάντα για την αγάπη
δε θα δειλιάσουν την ψυχή οι δύσκολοι καιροί
η παγωνιά του δειλινού και το σκληρό δρολάπι.
Στα κύματα της θάλασσας υψώνω τα πανιά
και ρίχνω με την άγκυρα ψωμί για περιστέρι
δε θα δειλιάσει την ψυχή της μοίρας η απονιά
και στην καρδιά υπέρλαμπρο της φάτνης το αστέρι.
Με το σημάδι του Θεού θα πλεύσω στ’ ανοιχτά
για τα γαλάζια κύματα στης ερημιάς το φάρο
δε θα δειλιάσει την ψυχή ο σκύλος που αλυχτά
και το σταυρό του εσπερινού στα χέρια μου θα πάρω
Για να γιατρέψω τις πληγές που έχει ο χωρισμός
με το λευκό πουκάμισο έφηβου αργοναύτη
σε κιβωτό ελληνική πάλι ο κατακλυσμός
έκρυβε φλόγα καντηλιού στην παγωμένη στάχτη.
Aριάδνη Κωνσταντακοπούλου Μαθήτρια
Α΄ Τάξης Λυκείου Πύργου Ηλείας
ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΡΑΒΕΙΟ
ΜΕΙΝΕ ΟΡΘΙΟΣ
Μην σε τρομάζει η φορεσιά του.
Οι σκιές είναι μεγάλες
και η πανοπλία του γερή.
Μα μείνε όρθιος.
Το μέταλλο έχει ποτίσει την καρδιά του,
μα εσένα ο φόβος σε κοιτά.
Μείνε όρθιος στα γέλια των ανέμων
και μη σε νοιάζει η παγωνιά.
Προσευχήσου και άκου.
Για σένα ψυχή έχει ο κορμός,
για αυτό έχει ήδη πέσει.
Μείνε όρθιος. Κι οι ρίζες σ’ αγαπάνε.
Δεν θα αφήσουν το χώμα να σε πάρει.
Το τέρας με τις ρόδες
τη στασιά του θέλει να τσακίσει
κι εσύ μόνο το κρατάς ψηλά.
Να! Δουλεύει, παλεύει να φθάσει εκεί
που η μάνα-γη ερωτεύεται τον ουρανό.
Κρατήσου απ’ τη βροχή
και προστάτεψε αυτό που κάποτε
στάθηκε εκεί να σ’ αγκαλιάζει.
Μην τους αφήνεις να σκοτώσουν
το τελευταίο της παιδί.
Μοίρα είναι. Θα γυρίσει. Θα εκδικηθείς.
Θα ρικάζει η μάνα για το χαμό που νιώθει.
Διαμαντής Φερτάκης
Μαθητής Β΄ τάξεως 3ου Λυκείου Πατρών
ΤΡΙΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ
ΠΡΟΣΩΠΑ
Πρόσωπα περνούν, πρόσωπα φεύγουν.
Λίγο πάνε να σχηματιστούν
κι ύστερα πάλι επιστρέφουν.
Όλα τα πρόσωπα γύρω μου
πρόσωπα πάντα παραμένουν.
Γέμισε ο κόσμος πρόσωπα.
Πρόσωπα πλησιάζουν, γνέφουν.
Όλα σαν ένα, όλα σε ένα
χάνονται στο ρυθμό μιας ημέρας.
Πρόσωπα δίχως πληγές
δίχως ρυτίδες βαθιές.
Ένα χαμόγελο χαραγμένο
κι ένα βλέμμα ταραγμένο
ανήσυχο την αποδοχή αναζητά.
Κάθομαι μόνος και συλλογιέμαι
Φοβάμαι μήπως κάποτε αντικρίσω
σ’ ένα καθρέπτη που’ χω κρυμμένο
ένα πρόσωπο κάπως γνωστό,
ή άλλο ένα πρόσωπο κοινό.
Κοσμάς Λυμπεράτος
Μαθητής 3ης τάξεως Γενικού Πειραματικού Λυκείου
Πανεπιστημίου Πατρών
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
OI TEΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ
Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
Η Εταιρεία Λογοτεχνών απέστειλε στις 12 Ιανουαρίου 2011 στον Υπουργό Πολιτισμού κ. Παύλο Γερουλάνο την παρακάτω επιστολή σχετικά με το ζήτημα απαλλοτρίωσης του σπιτιού που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς στην Πάτρα
Αγαπητέ κ. Υπουργέ,
Tην 25η Νοεμβρίου 2009 η Εταιρεία μας μοναδικό σωματείο στην περιοχή μας λογοτεχνών -συγγραφέων-πνευματικών δημιουργών σας απέστειλε επιστολή της με το παρακάτω περιεχόμενο:
«Η πόλη του Πατρέα, είναι η πόλη που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ.
Η πόλη μας διακρίνεται για τη βαθιά θρησκευτικότητα των κατοίκων της . Από αρχαιοτάτων χρόνων σέβονταν και τιμούσε την Παναχαϊδα Αθηνά. Στις μέρες μας τιμά το Πρωτόκλητο των Αποστόλων Ανδρέα και ανήγειρε στη μνήμη του μεγαλοπρεπή Ναό με την συνδρομή των πιστών με τέλος το οποίο συνεισπράτονταν με το λογαριασμό ρεύματος της ΔΕΗ μέχρι πρόσφατα.
Αλλά και τον Εθνικό μας ποιητή τιμά η πόλη μας,
με μια μαρμάρινη προτομή του στα Ψηλά Αλώνια, με ένα χάλκινο Ανδριάντα του στην Πλατεία Νόρμαν ,με μια μαρμάρινη επιγραφή στο σπίτι που γεννήθηκε στην οδό Κορίνθου 241 και με ένα δρόμο που φέρει το όνομα του.
Φέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη γέννηση του.
Η Εταιρεία μας διοργάνωσε για την επέτειο σειρά εκδηλώσεων(16-23 Μαρτίου) όπου αναλύθηκε η σημαντική προσφορά του και προβλήθηκε η αναγκαιότητα μιας τελευταίας τιμής προς αυτόν.
Θεωρούμε επιβεβλημένο, το σπίτι που γεννήθηκε να περιέλθει στο Δημόσιο και να στεγαστεί σ’ αυτό Μουσείο Ενθυμημάτων ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ.
Η υλοποίηση αυτής της πρότασης πέραν του ότι αποτελεί Εθνικό καθήκον ικανοποιεί και την επιθυμία του Ποιητή όπως εκφράστηκε στο ποίημα του«ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΉΘΗΚΑ» να επανέλθει συμβολικά η ψυχή του σ’ αυτό.
«Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό, και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει.»
Κύριε Υπουργέ χιλιάδες είναι οι πολίτες που με την υπογραφή τους συντάχθηκαν με την πρότασή να προχωρήσει το Υπουργείο σας στην ικανοποίηση της επιθυμίας του ποιητή αλλά και του συνόλου του Πατραϊκού Λαού.
Με την έκκληση της Εταιρείας μας τάχθηκαν και συνυπέγραφαν το αίτημα πέραν των απλών πολιτών και όλοι οι εκπρόσωποι φορέων της Εκκλησίας και της Πολιτείας.
Επισυνάπτουμε το σχετικό κείμενο έκκλησης των εκπροσώπων φορέων της Εκκλησίας , της Πολιτείας και σημαντικού αριθμού πολιτών.
Κύριε Υπουργέ
Εάν η Πολιτεία λόγω της δυσμενούς οικονομικής καταστάσεως της χώρας αδυνατεί να προχωρήσει στην απαλλοτρίωση του σπιτιού του Ποιητή ,θα προτείναμε να υιοθετήσει την πρόταση για μια νομοθετική ρύθμιση ανάλογη με εκείνη που προέβλεπε το τέλος υπέρ ανεγέρσεως του νέου Ιερού Ναού του Αγίου Ανδρέου στην πόλη μας με στόχο αυτή τη φορά τη στέγαση του «Αγίου των Γραμμάτων» Κωστή Παλαμά.
Κανένας δεν πρόκειται να δυσανασχετήσει γι’ αυτή την ασήμαντη επιβάρυνση όταν σήμερα καταβάλει υπέρ της Ε.Ρ.Τ σημαντικά ποσά, χωρίς αντίκρισμα .
Θεωρούμε πως όταν υπάρχει πολιτική βούληση όλα είναι δυνατόν να πραγματωθούν.
Με την ελπίδα ότι θα αντιμετωπίσετε το ζήτημα με ανάλογο ενδιαφέρον. Διατελούμε με εξαιρετική τιμή. Για την Εταιρεία Λογοτεχνών .Ο Πρόεδρος Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης.
Κύριε Υπουργέ ατυχώς στην επιστολή μας αυτή δεν υπήρξε ουδεμία απάντηση, λες και απευθύνονταν σε αναρμόδιους και ανεύθυνους. Δεν θεωρούμε ότι απευθυνθήκαμε ούτε σε αναρμόδιο ούτε σε ανεύθυνο.
Στο χρονικό διάστημα που διέρρευσε έχουν συμβεί για τη χώρα μας γεγονότα που μας καθιστούν δέσμιους στους τοκογλύφους του Δ.Ν.Τ. και φυσικά τους δεσμώτες μας ,δεν ενδιαφέρει ούτε η ιστορία μας ούτε οι παραδόσεις μας ούτε η μνήμες μας, ούτε και οι Εθνικοί μας ποιητές. Το μόνο που τους απασχολεί είναι να εισπράξουν σίγουρα και μετά βεβαιότητας τα δανεικά και τους τόκους των δανεικών.
Όμως αγαπητέ μου κ. Υπουργέ, η χώρα μας εάν είναι γνωστή στον πλανήτη είναι γιατί ανέδειξε ένα Πλάτωνα, ένα Αριστοτέλη, ένα Καραθεοδωρή, ένα Παπανικολάου, ένα Σεφέρη ,ένα Ελύτη, ένα Ρίτσο κι ένα Παλαμά, τον υπέροχο Ολυμπιακό ΄Ύμνο του οποίου τραγουδάνε όλοι οι λαοί κάθε τέσσερα χρόνια στην Ελληνική και στις γλώσσες τους.
Οφείλουμε συνεπώς τιμή σ’ αυτούς που δόξασαν και δοξάζουν τη χώρα μας.
Είναι λυπηρό σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές να διεξάγεται πλειοδοτικός διαγωνισμός στην Αθήνα για την εκποίηση του σπιτιού που πέθανε ο Εθνικός μας βάρδος, στην οδό Περίανδρου
και να υπάρχει αντίστοιχα αγγελία εκποίησης του σπιτιού που γεννήθηκε εδώ στην πόλη μας(οδός Κορίνθου).
Γνωρίζουμε ότι δεν θα λάβουμε απάντηση δεδομένου ότι στην εποχή μας έχει ήδη τεθεί σε λειτουργία μια επιχείρηση ισοπέδωσης και ομοιογενοποίησης των λαών έτσι ώστε να υπάρξει μια «παγκόσμια κυβέρνηση».
Αυτά που μας απασχολούν εμάς δεν είναι στις προτεραιότητες αυτού του σχεδιασμού, ούτε καν ασχολείται κανείς μ’ αυτά σήμερα.
Εμείς πάντως σας διαβεβαιώνουμε ότι δεν θα παραιτηθούμε από τον αγώνα μας για διατήρηση της ιδιαιτερότητας της πατρίδας μας, του Έθνους μας, των παραδόσεών μας των ηθών και των εθίμων μας, των δοξασιών μας, της πίστης μας και των ελευθέρων δημοκρατικών θεσμών μας.
΄Άλλοι μάλλον ίσως χρειαστούν να αναζητήσουν στέγη. Κι αν ο Παλαμάς και ο κάθε Παλαμάς είναι άστεγος σήμερα, τον έχουν στεγάσει στις καρδιές τους οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου μας και ο λαός μας ολόκληρος.
Σε δύσκολες εποχές για τη χώρα μας και τον Ελληνισμό αυτός ο πνευματικός φάρος του Έθνους παρότρυνε τους νέους μας με τους διαχρονικούς και συνάμα επίκαιρους στίχους του:
Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα.
« Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα».
Με κάθε τιμή
Για το Δ.Σ.
Ο πρόεδρος
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Στην επιστολή υπήρξε απάντηση και συνέχεια την οποία παραθέτουμε και έχει ως εξής:
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ& ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ Πάτρα 22-03-2011
ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΝΕΩΤ. ΜΝΗΜΕΙΩΝ
& ΤΕΧΝ. ΕΡΓΩΝ ΔΥΤ. ΕΛΛΑΔΟΣ
Αριθ.Πρ./ΥΠΠΟ/ΥΝΕΜΤΕΔΕ/Φ02/1328
Μαιζώνος 17
262 23 Πάτρα
ΠΡΟΣ: Εταιρεία Λογοτεχνών
Ν. Δ. Ελλάδος
Κανάρη 46
26222 Πάτρα
Πληροφορίες :Κ. Χριστοδούλου
Τηλ.:2610 225-147 ΚΟΙΝ : ΥΠΠΟΤ/ΓΔΑΜΤΕ
Γραφ.κ.Γεν.Διευθύντριας
Καρύτση 12 10561 Αθήνα
ΘΕΜΑ: «Οικία Παλαμά στην Πάτρα»
Απαντώντας στο από 12-01-2011 έγγραφο της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος σχετικά με την απαλλοτρίωση της οικίας του Κωστή Παλαμά στην Πάτρα, σας γνωρίζουμε ότι η υπηρεσία μας έχει ήδη διαβιβάσει με το υπ΄αριθ.πρ.ΥΠΠΟ/ΥΝΕΜΤΕΔΕ/Φ02-β/9300/12-1-2009 έγγραφο της στην αρμόδια Δ/νση Απαλλοτριώσεων το θέμα, ώστε να βοηθήσει στο πάγιο αίτημα των Πατρινών και όχι μόνον, για την αξιοποίηση του συγκεκριμένου μνημείου ως Μουσείο Παλαμά και γενικά ως χώρο Πολιτισμού.
΄Οσον αφορά στην υιοθέτηση της πρότασης για μία νέα νομοθετική ρύθμιση ανάλογη εκείνης που προέβλεπε την είσπραξη τέλους υπέρ ανεγέρσεως του Ι.Ν.Αγ. Ανδρέου στην πόλη μας, η υπηρεσία μας είναι αναρμόδια για τη σχετική διαδικασία, αφού αυτή δεν είναι εφικτή για λόγους συγκυρίας, εμπίπτει και συναρμοδιότητα άλλων υπουργείων, υπηρεσιών και φορέων, και ως εκ τούτου θα πρέπει να ενεργήσετε αρμοδίως.
Η Προϊσταμένη της Υπηρεσίας
κ.α.α.
Ιωσήφ Φανουράκης
Αρχιτέκνων-Μηχανικός
ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ
Ζωή Βενετιάδη
Δ.Ε. Η/Υ
΄Αμεση ήταν η απάντηση της Εταιρείας Λογοτεχνών στο παραπάνω έγγραφο του Υπουργείου Πολιτισμού:
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν.Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ
ΚΑΝΑΡΗ ΑΡΙΘ.46
26222 ΠΑΤΡΑ
Πάτρα 29-3-2011
Αξιότιμο Κύριο
Παύλο Γερουλάνο
Υπουργό Πολιτισμού
ΑΘΗΝΑ
Αγαπητέ κ. Υπουργέ,
Λάβαμε μόλις σήμερα απάντηση στην από 12-1-2011 επιστολή που σας απευθύναμε , μέσω του κηπουρού σας της οδού Μαιζώνος 17 σχετικά με το σημαντικό για την πόλη μας ζήτημα της απαλλοτρίωσης του σπιτιού που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς και της μετατροπής του σε Μουσείο Ενθυμημάτων.
Είναι συγκινητικό το ενδιαφέρον σας όπως εκφράσθηκε από τον κηπουρό σας, για την απόκτηση του σπιτιού που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς τούτο δε προκύπτει από το υπ’ αρίθ.πρ.ΥΠΠΟ/ΥΝΕΜΤΕΔΕ/Φ02-Β/9300/12-1-2009 έγγραφό με το οποίο έχει ήδη διαβιβάσει το αίτημά μας στην αρμοδία Δ/νση Απαλλοτριώσεων ώστε να βοηθήσει, όπως σημειώνει στο πάγιο αίτημα των Πατρινών και όχι μόνον, για την αξιοποίηση του συγκεκριμένου μνημείου ως Μουσείο Παλαμά και γενικά ως χώρο Πολιτισμού.
Θα ήταν όμως καλό να σας ενημερώσει για την απάντηση που έδωσε το Υπουργείο Σας σε ερώτηση τοπικού Βουλευτή την 5ην Ιουλίου 2005 στο Εθνικό Κοινοβούλιο για το ίδιο θέμα εν όψει της Πολιτιστικής του 2006.
Θα θέλαμε με την ευκαιρία να σημειώσετε κ. Υπουργέ ότι παρόμοιες προσπάθειες έχει κάνει κατά καιρούς η Εταιρεία μας πλην όμως το σπίτι που γεννήθηκε ο Εθνικός μας βάρδος συνεχίζουν τα το πατούνε ξένοι!… «…Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι, στοιχειό είναι και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει…»
Ασφαλώς κ. Υπουργέ δεν πρέπει να έχετε ενημερωθεί περί τίνος πρόκειται, ούτε ασφαλώς έχετε λάβει γνώση της υπάρχουσας στα αρχεία του Υπουργείου σας ομόφωνης απόφασης (21-3-2005) του Νομαρχιακού Συμβουλίου Αχαΐας με την οποία ζητούσε να κινηθεί η διαδικασία απόκτησης από το Ελληνικό Δημόσιο του σπιτιού του Εθνικού Ποιητή προκειμένου να στεγασθεί Μουσείο Ενθυμημάτων ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ.
Ασφαλώς δεν πρέπει να σας ενημέρωσαν ότι στα αρχεία σας υπάρχει υπόμνημα-αίτημα των εκπροσώπων της πόλεως των Πατρών , του Νομού Αχαΐας, της τοπικής Εκκλησίας, των Πρυτανικών Αρχών, των εκπροσώπων των κομμάτων, των βουλευτών, του Γεν. Γραμματέα Περιφέρειας , του Νομάρχη, του Δημάρχου και 3.500 επιστημόνων, καλλιτεχνών, συγγραφέων, δικηγόρων, επαγγελματιών κ.λ.π. πολιτών της πόλεώς μας που επέδειξαν έντονο ενδιαφέρον για το ζήτημα και συνυπέγραψαν το αίτημα της Εταιρείας μας.
Βέβαια άλλα ζητήματα προέχουν, για ποιητές θα μιλάμε τώρα!…
Όμως από ότι πληροφορηθήκαμε από τον τοπικό τύπο (Πελοπόννησος 21-3-11) μόνο για το σκέπαστρο στην σκεπαστή κερκίδα γηπέδου δόθηκαν 450.000.000 δραχμές και σήμερα συζητείται να δοθεί από την Γ.Γ.Α. μέσω ΟΠΑΠ 1,5 εκατομμύρια ευρώ για κάποιες απαλλοτριώσεις προς ανάπλαση του γηπέδου της Π.ΓΕ.
Κατά τα λοιπά, «Αρχαίο πνεύμα αθάνατο Αγνέ Πατέρα!
Του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού…»
Με κάθε τιμή
Για την Εταιρεία Λογοτεχνών
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ
Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
Η Εταιρεία Λογοτεχνών απέστειλε στις 12 Ιανουαρίου 2011 στον Υπουργό Πολιτισμού κ. Παύλο Γερουλάνο την παρακάτω επιστολή σχετικά με το ζήτημα απαλλοτρίωσης του σπιτιού που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς στην Πάτρα
Αγαπητέ κ. Υπουργέ,
Tην 25η Νοεμβρίου 2009 η Εταιρεία μας μοναδικό σωματείο στην περιοχή μας λογοτεχνών -συγγραφέων-πνευματικών δημιουργών σας απέστειλε επιστολή της με το παρακάτω περιεχόμενο:
«Η πόλη του Πατρέα, είναι η πόλη που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ.
Η πόλη μας διακρίνεται για τη βαθιά θρησκευτικότητα των κατοίκων της . Από αρχαιοτάτων χρόνων σέβονταν και τιμούσε την Παναχαϊδα Αθηνά. Στις μέρες μας τιμά το Πρωτόκλητο των Αποστόλων Ανδρέα και ανήγειρε στη μνήμη του μεγαλοπρεπή Ναό με την συνδρομή των πιστών με τέλος το οποίο συνεισπράτονταν με το λογαριασμό ρεύματος της ΔΕΗ μέχρι πρόσφατα.
Αλλά και τον Εθνικό μας ποιητή τιμά η πόλη μας,
με μια μαρμάρινη προτομή του στα Ψηλά Αλώνια, με ένα χάλκινο Ανδριάντα του στην Πλατεία Νόρμαν ,με μια μαρμάρινη επιγραφή στο σπίτι που γεννήθηκε στην οδό Κορίνθου 241 και με ένα δρόμο που φέρει το όνομα του.
Φέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη γέννηση του.
Η Εταιρεία μας διοργάνωσε για την επέτειο σειρά εκδηλώσεων(16-23 Μαρτίου) όπου αναλύθηκε η σημαντική προσφορά του και προβλήθηκε η αναγκαιότητα μιας τελευταίας τιμής προς αυτόν.
Θεωρούμε επιβεβλημένο, το σπίτι που γεννήθηκε να περιέλθει στο Δημόσιο και να στεγαστεί σ’ αυτό Μουσείο Ενθυμημάτων ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ.
Η υλοποίηση αυτής της πρότασης πέραν του ότι αποτελεί Εθνικό καθήκον ικανοποιεί και την επιθυμία του Ποιητή όπως εκφράστηκε στο ποίημα του«ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΉΘΗΚΑ» να επανέλθει συμβολικά η ψυχή του σ’ αυτό.
«Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό, και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει.»
Κύριε Υπουργέ χιλιάδες είναι οι πολίτες που με την υπογραφή τους συντάχθηκαν με την πρότασή να προχωρήσει το Υπουργείο σας στην ικανοποίηση της επιθυμίας του ποιητή αλλά και του συνόλου του Πατραϊκού Λαού.
Με την έκκληση της Εταιρείας μας τάχθηκαν και συνυπέγραφαν το αίτημα πέραν των απλών πολιτών και όλοι οι εκπρόσωποι φορέων της Εκκλησίας και της Πολιτείας.
Επισυνάπτουμε το σχετικό κείμενο έκκλησης των εκπροσώπων φορέων της Εκκλησίας , της Πολιτείας και σημαντικού αριθμού πολιτών.
Κύριε Υπουργέ
Εάν η Πολιτεία λόγω της δυσμενούς οικονομικής καταστάσεως της χώρας αδυνατεί να προχωρήσει στην απαλλοτρίωση του σπιτιού του Ποιητή ,θα προτείναμε να υιοθετήσει την πρόταση για μια νομοθετική ρύθμιση ανάλογη με εκείνη που προέβλεπε το τέλος υπέρ ανεγέρσεως του νέου Ιερού Ναού του Αγίου Ανδρέου στην πόλη μας με στόχο αυτή τη φορά τη στέγαση του «Αγίου των Γραμμάτων» Κωστή Παλαμά.
Κανένας δεν πρόκειται να δυσανασχετήσει γι’ αυτή την ασήμαντη επιβάρυνση όταν σήμερα καταβάλει υπέρ της Ε.Ρ.Τ σημαντικά ποσά, χωρίς αντίκρισμα .
Θεωρούμε πως όταν υπάρχει πολιτική βούληση όλα είναι δυνατόν να πραγματωθούν.
Με την ελπίδα ότι θα αντιμετωπίσετε το ζήτημα με ανάλογο ενδιαφέρον. Διατελούμε με εξαιρετική τιμή. Για την Εταιρεία Λογοτεχνών .Ο Πρόεδρος Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης.
Κύριε Υπουργέ ατυχώς στην επιστολή μας αυτή δεν υπήρξε ουδεμία απάντηση, λες και απευθύνονταν σε αναρμόδιους και ανεύθυνους. Δεν θεωρούμε ότι απευθυνθήκαμε ούτε σε αναρμόδιο ούτε σε ανεύθυνο.
Στο χρονικό διάστημα που διέρρευσε έχουν συμβεί για τη χώρα μας γεγονότα που μας καθιστούν δέσμιους στους τοκογλύφους του Δ.Ν.Τ. και φυσικά τους δεσμώτες μας ,δεν ενδιαφέρει ούτε η ιστορία μας ούτε οι παραδόσεις μας ούτε η μνήμες μας, ούτε και οι Εθνικοί μας ποιητές. Το μόνο που τους απασχολεί είναι να εισπράξουν σίγουρα και μετά βεβαιότητας τα δανεικά και τους τόκους των δανεικών.
Όμως αγαπητέ μου κ. Υπουργέ, η χώρα μας εάν είναι γνωστή στον πλανήτη είναι γιατί ανέδειξε ένα Πλάτωνα, ένα Αριστοτέλη, ένα Καραθεοδωρή, ένα Παπανικολάου, ένα Σεφέρη ,ένα Ελύτη, ένα Ρίτσο κι ένα Παλαμά, τον υπέροχο Ολυμπιακό ΄Ύμνο του οποίου τραγουδάνε όλοι οι λαοί κάθε τέσσερα χρόνια στην Ελληνική και στις γλώσσες τους.
Οφείλουμε συνεπώς τιμή σ’ αυτούς που δόξασαν και δοξάζουν τη χώρα μας.
Είναι λυπηρό σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές να διεξάγεται πλειοδοτικός διαγωνισμός στην Αθήνα για την εκποίηση του σπιτιού που πέθανε ο Εθνικός μας βάρδος, στην οδό Περίανδρου
και να υπάρχει αντίστοιχα αγγελία εκποίησης του σπιτιού που γεννήθηκε εδώ στην πόλη μας(οδός Κορίνθου).
Γνωρίζουμε ότι δεν θα λάβουμε απάντηση δεδομένου ότι στην εποχή μας έχει ήδη τεθεί σε λειτουργία μια επιχείρηση ισοπέδωσης και ομοιογενοποίησης των λαών έτσι ώστε να υπάρξει μια «παγκόσμια κυβέρνηση».
Αυτά που μας απασχολούν εμάς δεν είναι στις προτεραιότητες αυτού του σχεδιασμού, ούτε καν ασχολείται κανείς μ’ αυτά σήμερα.
Εμείς πάντως σας διαβεβαιώνουμε ότι δεν θα παραιτηθούμε από τον αγώνα μας για διατήρηση της ιδιαιτερότητας της πατρίδας μας, του Έθνους μας, των παραδόσεών μας των ηθών και των εθίμων μας, των δοξασιών μας, της πίστης μας και των ελευθέρων δημοκρατικών θεσμών μας.
΄Άλλοι μάλλον ίσως χρειαστούν να αναζητήσουν στέγη. Κι αν ο Παλαμάς και ο κάθε Παλαμάς είναι άστεγος σήμερα, τον έχουν στεγάσει στις καρδιές τους οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου μας και ο λαός μας ολόκληρος.
Σε δύσκολες εποχές για τη χώρα μας και τον Ελληνισμό αυτός ο πνευματικός φάρος του Έθνους παρότρυνε τους νέους μας με τους διαχρονικούς και συνάμα επίκαιρους στίχους του:
Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα.
« Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα».
Με κάθε τιμή
Για το Δ.Σ.
Ο πρόεδρος
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Στην επιστολή υπήρξε απάντηση και συνέχεια την οποία παραθέτουμε και έχει ως εξής:
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ& ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ Πάτρα 22-03-2011
ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΝΕΩΤ. ΜΝΗΜΕΙΩΝ
& ΤΕΧΝ. ΕΡΓΩΝ ΔΥΤ. ΕΛΛΑΔΟΣ
Αριθ.Πρ./ΥΠΠΟ/ΥΝΕΜΤΕΔΕ/Φ02/1328
Μαιζώνος 17
262 23 Πάτρα
ΠΡΟΣ: Εταιρεία Λογοτεχνών
Ν. Δ. Ελλάδος
Κανάρη 46
26222 Πάτρα
Πληροφορίες :Κ. Χριστοδούλου
Τηλ.:2610 225-147 ΚΟΙΝ : ΥΠΠΟΤ/ΓΔΑΜΤΕ
Γραφ.κ.Γεν.Διευθύντριας
Καρύτση 12 10561 Αθήνα
ΘΕΜΑ: «Οικία Παλαμά στην Πάτρα»
Απαντώντας στο από 12-01-2011 έγγραφο της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος σχετικά με την απαλλοτρίωση της οικίας του Κωστή Παλαμά στην Πάτρα, σας γνωρίζουμε ότι η υπηρεσία μας έχει ήδη διαβιβάσει με το υπ΄αριθ.πρ.ΥΠΠΟ/ΥΝΕΜΤΕΔΕ/Φ02-β/9300/12-1-2009 έγγραφο της στην αρμόδια Δ/νση Απαλλοτριώσεων το θέμα, ώστε να βοηθήσει στο πάγιο αίτημα των Πατρινών και όχι μόνον, για την αξιοποίηση του συγκεκριμένου μνημείου ως Μουσείο Παλαμά και γενικά ως χώρο Πολιτισμού.
΄Οσον αφορά στην υιοθέτηση της πρότασης για μία νέα νομοθετική ρύθμιση ανάλογη εκείνης που προέβλεπε την είσπραξη τέλους υπέρ ανεγέρσεως του Ι.Ν.Αγ. Ανδρέου στην πόλη μας, η υπηρεσία μας είναι αναρμόδια για τη σχετική διαδικασία, αφού αυτή δεν είναι εφικτή για λόγους συγκυρίας, εμπίπτει και συναρμοδιότητα άλλων υπουργείων, υπηρεσιών και φορέων, και ως εκ τούτου θα πρέπει να ενεργήσετε αρμοδίως.
Η Προϊσταμένη της Υπηρεσίας
κ.α.α.
Ιωσήφ Φανουράκης
Αρχιτέκνων-Μηχανικός
ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ
Ζωή Βενετιάδη
Δ.Ε. Η/Υ
΄Αμεση ήταν η απάντηση της Εταιρείας Λογοτεχνών στο παραπάνω έγγραφο του Υπουργείου Πολιτισμού:
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν.Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ
ΚΑΝΑΡΗ ΑΡΙΘ.46
26222 ΠΑΤΡΑ
Πάτρα 29-3-2011
Αξιότιμο Κύριο
Παύλο Γερουλάνο
Υπουργό Πολιτισμού
ΑΘΗΝΑ
Αγαπητέ κ. Υπουργέ,
Λάβαμε μόλις σήμερα απάντηση στην από 12-1-2011 επιστολή που σας απευθύναμε , μέσω του κηπουρού σας της οδού Μαιζώνος 17 σχετικά με το σημαντικό για την πόλη μας ζήτημα της απαλλοτρίωσης του σπιτιού που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς και της μετατροπής του σε Μουσείο Ενθυμημάτων.
Είναι συγκινητικό το ενδιαφέρον σας όπως εκφράσθηκε από τον κηπουρό σας, για την απόκτηση του σπιτιού που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς τούτο δε προκύπτει από το υπ’ αρίθ.πρ.ΥΠΠΟ/ΥΝΕΜΤΕΔΕ/Φ02-Β/9300/12-1-2009 έγγραφό με το οποίο έχει ήδη διαβιβάσει το αίτημά μας στην αρμοδία Δ/νση Απαλλοτριώσεων ώστε να βοηθήσει, όπως σημειώνει στο πάγιο αίτημα των Πατρινών και όχι μόνον, για την αξιοποίηση του συγκεκριμένου μνημείου ως Μουσείο Παλαμά και γενικά ως χώρο Πολιτισμού.
Θα ήταν όμως καλό να σας ενημερώσει για την απάντηση που έδωσε το Υπουργείο Σας σε ερώτηση τοπικού Βουλευτή την 5ην Ιουλίου 2005 στο Εθνικό Κοινοβούλιο για το ίδιο θέμα εν όψει της Πολιτιστικής του 2006.
Θα θέλαμε με την ευκαιρία να σημειώσετε κ. Υπουργέ ότι παρόμοιες προσπάθειες έχει κάνει κατά καιρούς η Εταιρεία μας πλην όμως το σπίτι που γεννήθηκε ο Εθνικός μας βάρδος συνεχίζουν τα το πατούνε ξένοι!… «…Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι, στοιχειό είναι και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει…»
Ασφαλώς κ. Υπουργέ δεν πρέπει να έχετε ενημερωθεί περί τίνος πρόκειται, ούτε ασφαλώς έχετε λάβει γνώση της υπάρχουσας στα αρχεία του Υπουργείου σας ομόφωνης απόφασης (21-3-2005) του Νομαρχιακού Συμβουλίου Αχαΐας με την οποία ζητούσε να κινηθεί η διαδικασία απόκτησης από το Ελληνικό Δημόσιο του σπιτιού του Εθνικού Ποιητή προκειμένου να στεγασθεί Μουσείο Ενθυμημάτων ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ.
Ασφαλώς δεν πρέπει να σας ενημέρωσαν ότι στα αρχεία σας υπάρχει υπόμνημα-αίτημα των εκπροσώπων της πόλεως των Πατρών , του Νομού Αχαΐας, της τοπικής Εκκλησίας, των Πρυτανικών Αρχών, των εκπροσώπων των κομμάτων, των βουλευτών, του Γεν. Γραμματέα Περιφέρειας , του Νομάρχη, του Δημάρχου και 3.500 επιστημόνων, καλλιτεχνών, συγγραφέων, δικηγόρων, επαγγελματιών κ.λ.π. πολιτών της πόλεώς μας που επέδειξαν έντονο ενδιαφέρον για το ζήτημα και συνυπέγραψαν το αίτημα της Εταιρείας μας.
Βέβαια άλλα ζητήματα προέχουν, για ποιητές θα μιλάμε τώρα!…
Όμως από ότι πληροφορηθήκαμε από τον τοπικό τύπο (Πελοπόννησος 21-3-11) μόνο για το σκέπαστρο στην σκεπαστή κερκίδα γηπέδου δόθηκαν 450.000.000 δραχμές και σήμερα συζητείται να δοθεί από την Γ.Γ.Α. μέσω ΟΠΑΠ 1,5 εκατομμύρια ευρώ για κάποιες απαλλοτριώσεις προς ανάπλαση του γηπέδου της Π.ΓΕ.
Κατά τα λοιπά, «Αρχαίο πνεύμα αθάνατο Αγνέ Πατέρα!
Του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού…»
Με κάθε τιμή
Για την Εταιρεία Λογοτεχνών
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
«Ποίηση...σε ζοφερούς καιρούς»
«Ο κόσμος θα τελειώσει. Ο μόνος λόγος για τον οποίο θα μπορούσε να διαρκέσει είναι ότι υπάρχει. Τι άλλο έχει να κάνει στο εξής ο κόσμος κάτω από τους ουρανούς; Όσο για μένα, αισθάνομαι μερικές φορές μέσα μου τη γελοιότητα ενός προφήτη. . .Χαμένος μέσα στον αχρείο κόσμο, παραγκωνιζόμενος από τα πλήθη, είμαι σαν άνθρωπος κουρασμένος, που τα μάτια του βλέπουν πίσω, στα βάθη του χρόνου, μόνον απογοήτευση και πικρία, και μπροστά μου μια θύελλα, που δεν περιέχει τίποτε το καινούργιο, ούτε διδαχή, ούτε πόνο» Κάρολος Μπωντλαίρ
Ξεκίνησα με τον αφορισμό του Κ. Μπωντλαίρ για να δώσω ευθύς εξ αρχής τρία πράγματα. Το ρόλο του ποιητή, το ρόλο της ποίησης ή αλλιώς τη μοίρα της ποίησης και του ποιητή σε καιρούς ζοφερούς. Οι ζοφεροί καιροί είναι βυθισμένοι σε βαθύ ψυχρό σκοτάδι, αδιαπέραστοι από την όραση των ανθρώπων, καιροί δύσκολοι, δίσεχτοι. Σε αυτές τις καταστάσεις οι άνθρωποι νιώθουν κουρασμένοι και ανήμποροι να προσδιορίσουν το μέλλον τους. Οι λαοί πνίγονται σε αίμα, φρίκη ή σε θανατερή στασιμότητα εξέλιξης του πνεύματος. Οι κοινωνίες παραπαίουν ανάμεσα σε θεσμούς αποσαθρωμένους και άκαμπτους. Όταν η μοίρα του κόσμου οδηγείται σε αδιέξοδα οποιουδήποτε τέτοιου τύπου, έχουμε ανάγκη μιας μορφής κίνηση, ένα βήμα, μια μετατόπιση τα οποία θα δώσουν ένα ποθητό ρήγμα για να εκτιναχθεί ως ρομφαία αίματος ο ποιητικός λόγος.
Ξεκινώντας λοιπόν με τη διαπίστωση ότι η ποίηση γεννιέται σε στιγμές μετατόπισης των πραγμάτων ή σε στιγμές φορτισμένες και πιεσμένες από τα ίδια τα πάθη ή τα λάθη μας, μπορούμε να πούμε πως ο ποιητής σε τέτοιους καιρούς θλίβεται βαθύτατα, ανησυχεί, δυσφορεί, και προσπαθεί να εκφράσει το βαθύτερο αίσθημα της κοινωνίας, τις άδηλες επιθυμίες της που σαφώς είναι και δικές του προσδοκίες.
Σε αυτό το σημείο καλό είναι να διευκρινίσουμε πως δεν εννοώ το στρατευμένο ποιητή που περιμένει στη γωνία να τραβήξει μπροστά, ακολουθώντας τον τα πλήθη, αλλά τον ποιητή που νιώθει τη δική του ζωή να βουλιάζει στο απύθμενο χάος του αβέβαιου. Και αυτό καταγράφει. Δεν είναι βέβαιο αν η Πτώση προηγείται του Ποιητή ή ο Ποιητής της Πτώσης. Η ευαισθησία του και η ενόραση που διαθέτει μεγιστοποιούν την τραγικότητά του. Βιώνει την απελπισία με ένταση και την καταγράφει. Γράφει ο Φράνσις Κάφκα.
«Όποιος δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τη ζωή όσο είναι ζωντανός, χρειάζεται ένα χέρι, για να απομακρύνει λιγάκι την απελπισία από τη μοίρα του. . . . .αλλά με το άλλο του χέρι μπορεί να σημειώνει αυτό που βλέπει ανάμεσα στα ερείπια, γιατί βλέπει διαφορετικά και περισσότερα πράγματα από τους άλλους. Στο κάτω -κάτω είναι νεκρός κατά τη διάρκεια της ζωής του και ο μοναδικός επιβιώσας»
Λίγο πιο αισιόδοξος ο Βάλτερ Μπένγιαμιν γράφει για τον ρόλο του ποιητή στον Σόλεμ τον Απρίλιο του 1931:
«Είναι όπως ένας που επιπλέει σ’ ένα ναυάγιο ανεβαίνοντας στην κορυφή του καταρτιού, το οποίο ήδη ταρακουνιέται...Αλλά από εκεί έχει τη δυνατότητα να δώσει σήμα, που θα τον οδηγήσει πιθανόν στη σωτηρία του».
Στους ζοφερούς καιρούς οι ποιητές λειτουργούν συνήθως με δυο διαφορετικούς τρόπους ή και με τους δυο μαζί. Υπάρχουν εκείνοι που γράφοντας, δηλώνουν την αδυναμία να δημιουργήσουν ποίηση σε ανάποδους καιρούς και το ποιητικό τους έργο συνίσταται στην ίδια τη διαμαρτυρία τους. Στην εποχή του μεσοπολέμου ο Καρυωτάκης στέκεται πάνω από τη γενιά του. Δεν τον αγγίζει ούτε ο λυρισμός και η μεγαλοστομία της, ούτε ο μεσσιανισμός και ο προφητικός τόνος της. Έχοντας ως βασικούς πυρήνες τις έννοιες του Χρόνου, του Απόλυτου, του Πεπερασμένου και του Άπειρου γράφει για τους ποιητές στους οποίους εντάσσει τον εαυτό του. «Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες\Ο άνεμος όταν περνάει\Στίχους ήχους παράφωνους ξυπνάει\ στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.»
Και αλλού:»Από χαρτί πλασμένοι κι από δισταγμό\ ανδρείκελα, στης Μοίρας τα δυο τυφλά χέρια\χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό\άτονα κοιτώντας παθητικά τ’ αστέρια.»
Λίγο αργότερα, στην εποχή του εμφυλίου, ο οποίος ακολουθεί την κατοχή και στον οποίο βαραίνει το αίμα και ο θάνατος ο Ν. Εγγονόπουλος κάπως αποστασιοποιημένος από τα δρώμενα, θα δηλώσει με τον τρόπο του ποιητική ακαμψία, η οποία μετατρέπεται σε δημιουργία. «Τούτη η εποχή \του εμφυλίου σπαραγμού\δεν είναι εποχή \για ποίηση\ και άλλα παρόμοια.»
Και ο Σαχτούρης στην ίδια ποιητική λογική γράφει :« Δεν έχω γράψει ποιήματα\ δεν έχω γράψει ποιήματα\ μόνο σταυρούς σε μνήματα καρφώνω.»
Στην ίδια αυτή κατηγορία ανήκει και το έργο εκείνων που αρκείται στην καταγραφή και στην προβολή της απελπισίας τους, αλλά και της ίδιας της ζοφερής πραγματικότητας. Της αθλιότητας του κόσμου, της τυραννίας του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Γιατί το γνωρίζουν καλά οι ποιητές πως τα βάσανα του κόσμου και οι δεινές καταστάσεις δεν μας βρίσκουν ουρανόθεν, αλλά είναι οδυνηροί καρποί της ίδιας της ανθρώπινης αθλιότητας.
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο επονομαζόμενος ποιητής της ήττας, αγωνιστής ο ίδιος και μελλοθάνατος στη διάρκεια του εμφυλίου δεν υιοθετεί την ποιητική στειρότητα, αλλά αντίθετα μετατρέπει την ποίηση σε φωνή όλων των αντίξοων καταστάσεων. Της κοινωνικής αδικίας, της εκμετάλλευσης, του θανάτου, της αμαύρωσης του ανθρωπισμού: «Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή. . . . .μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες, όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα. . . .μιλώ για τα προαύλια των φυλακών και το δάκρυ των μελλοθανάτων».
Και αλλού: «Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις\ συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις .\ Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις το όνομά σου.\Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα.\Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις.\ Κι αν σκέφτομαι, είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη. . . . Μα ποιος θα ‘ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;»
Στην άλλη κατηγορία ανήκουν οι ποιητές που χωρίς να παραβλέπουν το μαύρο και το φρικώδες των ζοφερών καταστάσεων, λειτουργούν κάπως υπερβατικά και πλάθουν με τις λέξεις τους ένα όραμα. Εκεί στην κορυφή του καταρτιού, ατενίζοντας τη φουρτούνα και το μελανό ορίζοντα, προοιωνίζονται την αλλαγή με κοφτερό σπαθί και με χρώματα πιο φωτεινά. Κλασσικό παράδειγμα ο Ρήγας Φεραίος ο οποίος συνθέτει το 1797 τον ορμητικό «Θούριο», αντίστοιχο του Θούριου του Τυρταίου, καλώντας τους βαλκανικούς λαούς σε κοινή έγερση και διεκδίκηση ελευθερίας. «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή. . .»
Λίγα χρόνια αργότερα ο Δ. Σολωμός θα οραματιστεί την ελευθερία απαστράπτουσα μέσα στο φως της, θηλυκή Προμηθέας πυρφόρος, να ξεσηκώνει και να στηρίζει τους υπόδουλους Έλληνες:«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή. . .»
Ξανά στα χρόνια του εμφύλιου ο Γ. Ρίτσος με τον ιδιότυπο λυρισμό του οραματίζεται:
«Όταν σφίγγουν το χέρι \ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο,\Όταν χαμογελάνε
ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ’ τ’ άγρια γένια τους.
Όταν κοιμούνται δώδεκα άστρα πέφτουν απ’ τις άδειες τσέπες τους.
Όταν σκοτώνονται η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα»
Την ίδια εποχή ο ποιητής της πιο όμορφης ουτοπίας, Τάσος Λειβαδίτης, γράφει: « ω γενιά μου χαμένη –πήραμε μεγάλους δρόμους, μείναμε στη μέση.\Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ’ αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό.\Αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ μια νύχτα σ’ εκείνη τη μεγάλη εξέγερση. Οι τραυματιοφορείς μ’ ακούμπησαν για μια στιγμή κάτω. Και τότε κοίταξα τα’ άστρα. Θεέ μου, πως έλαμπαν,\και ξαφνικά δε μ’ ένοιαζε που είχαμε νικηθεί, «όλο το άπειρο είναι δικό μας», είπα μέσα μου κι έκανα όρκο να φέρω ως το τέλος το πεπρωμένο μου.»
Μια εντελώς ιδιαίτερη περίπτωση ποιητή που ζει και πεθαίνει στο μεταίχμιο δυο κόσμων, είναι ο φουτουριστής Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι. Ζει στη Ρωσία την εποχή της Οκτωβριανής επανάστασης, και του μεσοπολέμου. Πίσω του ο ζόφος ενός κόσμου που αργοπεθαίνει. Μπροστά του χαράζει, αλλά μακριά ακόμα, ένας καινούργιος, δύσκολος κόσμος. Σε μια εποχή που δεν αντέχεται στις 14 Απρίλη του 1930 δίνει τέλος στη ζωή του, καθιστώντας έτσι και τον έρωτα μια πολιτική πράξη. Ο Τολστόι θα πει: «Ο ποιητής πέθανε. Κέρδισε η ποίησις».
Ούτε μια γκρίζα τρίχα δεν έχω στην ψυχή,
μήτε των γηρατειών την στοργή!
Μέγας ο κόσμος με της φωνής τη δύναμη
έρχομ' όμορφος,
στα εικοσιδυό μου χρόνια.
Πηγαίνετε -
Η σάρκα πάει να με τρελάνει
-κι όπως αλλάζει χρώμα ο ουρανός-
Πηγαίνετε -
θα είμαι άψογα τρυφερός,
δεν είμαι άντρας εγώ, είμαι ένα σύννεφο με παντελόνια!
Ποιος είναι τελικά ο ποιητής των ζοφερών καιρών; Με τι μοιάζει; Από πού μπορεί να αντλήσει υλικά σε έναν κόσμο γκρίζο και άγονο;
Ο Κάφκα που δηλώνει πως ένας συγγραφέας, είναι κυρίως συγγραφέας όταν δε γράφει, αλλά όταν στοχάζεται, αφουγκραζόταν την παράδοση. Όταν η παράδοση είναι ζωντανή, κατακάθεται στον πυθμένα της θάλασσας και μεταλλάσσεται σε θησαυρούς. Γράφει ο Σαίξπηρ: «Πέντε οργιές βαθιά κείτεται ο πατέρας σου\ τα κόκκαλά του έγιναν κοράλλια\ να, τα μαργαριτάρια τα μάτια του. \ Τίποτα δικό του δε χάθηκε,\μα όλα τα άλλαξε η θάλασσα, \τα’ κανε κάτι πλούσιο και παράξενο»
Ο ποιητής λοιπόν μοιάζει με αλιέα μαργαριταριών. Κατεβαίνει στο βυθό της θάλασσας για να απελευθερώσει τα πλούσια και παράξενα, τα μαργαριτάρια και τα κοχύλια από τα βάθη και να τα φέρει στην επιφάνεια. Με λίγα λόγια συναρμόζει με το παρόν τα «θραύσματα σκέψης» που μπορεί να αποσπάσει από το παρελθόν και έτσι δημιουργεί το νέο.
Μπορούμε να ορίσουμε την ποίηση; Έχουμε άπειρους ορισμούς έως τώρα. Είναι το καταφύγιο που φθονούμε;(Καρυωτάκης) Είναι ενθύμια φρίκης;(Καρούζος) Είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου;(Εμπειρίκος) Είναι η ανάπτυξη ενός επιφωνήματος;(Πωλ Βαλερύ) Είναι η αναζήτηση του ανεξήγητου;(Στήβενς) Ένα αγγελικό δαιμόνιο;(Μιλόζ) Ένας άνεμος που φυσάει;(Πεσσόα).
Όπως και να την ορίσουμε, η ποίηση, κατά κύριο λόγο αποτελεί την αγέραστη ομορφιά(αγήρατον κάλλος) της κοινωνίας τη στιγμή που δημιουργείται και απευθύνεται στην αιωνιότητα. Είναι η νεανική της ηλικία. Η ίδια η νεότητα. Μέσα από την ποίηση οι κοινωνίες αναγεννιούνται διαρκώς. Επαναπροσδιορίζονται και προχωρούν.
Σήμερα είναι κοινά παραδεκτό πως δυσφορούμε κάτω από ένα δυσβάστακτο άχθος προβλημάτων τα οποία προέκυψαν από τη γενικότερη κρίση που ως μαύρη τρύπα απειλεί να μας καταπιεί. Κρίση αξιών, αρχών, θεσμών, προτύπων. Κρίση εθνικής φυσιογνωμίας. Κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική, ηθική. Η μετανεωτερικότητα σαρώνει ιδεολογίες, λογικά σχήματα, ηθικά ερείσματα, θεσμικά αναχώματα. Και όλα αυτά, υπό τον εξωραϊσμένο μανδύα της «πολιτικής ορθότητας».
Αμφισβητείται η πρόοδος της επιστήμης, η τέχνη απαξιώνεται, εγκαθίσταται η αγοραία κοινωνία του καταναλωτισμού. Πανκυρίαρχος ο καπιταλισμός θριαμβεύει με τη Νέα Τάξη πραγμάτων που σκορπάει παντού φόβο και ανασφάλεια. Το χειρότερο όμως όλων –και αυτό οφείλεται στην αυτοκρατορία της τεχνολογίας- είναι ο έλεγχος της ανθρώπινης συνείδησης. Κάποτε ο Καρτέσιος έκανε τομή στην επιστημονική σκέψη με το «σκέφτομαι, άρα υπάρχω». Γίνομαι το υποκείμενο της ύπαρξής μου. Σήμερα το σκέφτομαι αντικαθίσταται με το σκέφτονται άλλοι για μένα. Άρα δεν υπάρχω. Ο ζόφος του θανάτου της συνείδησης και της ύπαρξής μας. Η εποχή μας έχασε την παιδική της ηλικία, τη νεότητά της, τη ζωτικότητά της.
«Οι ζοφεροί καιροί δεν είναι κάτι καινούργιο, δεν αποτελούν κάτι σπάνιο στην ιστορία. Έχουμε το δικαίωμα να περιμένουμε μιαν έκλαμψη η οποία ενδέχεται να έρθει από το αβέβαιο, τρεμουλιάρικο και συχνά ασθενικό φως, που ορισμένοι άνθρωποι θα ανάψουν με τη ζωή και το έργο τους και θα το σκορπίζουν όσο ζουν.»Τα λόγια ανήκουν στη φιλόσοσφο Χάννα Άρεντ έχοντας στο νου της την εξαιρετική περίπτωση του Μπέρλοτ Μπρέχτ.
Στις πόλεις έφτασα τον καιρό της αταξίας
Τότε που κυβερνούσε η πείνα.
Ήρθα ανάμεσα στους ανθρώπους τον καιρό της αναστάτωσης
Και εξεγέρθηκα μαζί τους.
Έτσι πέρασε ο καιρός που μου δόθηκε επί γης.
Έτρωγα ανάμεσα στις μάχες,
Κοιμόμουν ανάμεσα σε φονιάδες,
Ήμουνα απρόσεκτος στον έρωτα
Και κοίταζα ανυπόμονα τη φύση.
Έτσι πέρασε ο καιρός που μου δόθηκε επί γης.
Όταν ζούσα, ο δρόμος οδηγούσε στο τέλμα.
Η ομιλία με πρόδωσε στον μακελάρη.
Λίγα μπορούσα να κάνω.
Αλλά έλπιζα ότι οι κυβερνώντες
Θα ήταν ασφαλέστεροι χωρίς εμένα.
Έτσι πέρασε ο καιρός που μου δόθηκε επί γης.
Σεις όσοι γλιτώσετε από τον κατακλυσμό που έπνιξε εμάς
Να θυμάστε, όταν μιλάτε για τις αδυναμίες μας,
Τους ζοφερούς καιρούς που ξεφύγατε.
Αλίμονο, εμείς, που θελήσαμε να προετοιμάσουμε
το έδαφος για την καλοσύνη, δεν ήμασταν καλοί.
Να μας θυμάστε με επιείκεια.
EΙΡΗΝΗ ΜΠΟΜΠΟΛΗ
Ομιλία στον εορτασμο της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών.
Οργάνωση Εταιρειας Λογοτεχνών Πάτρα 21-3-2011
Ξεκίνησα με τον αφορισμό του Κ. Μπωντλαίρ για να δώσω ευθύς εξ αρχής τρία πράγματα. Το ρόλο του ποιητή, το ρόλο της ποίησης ή αλλιώς τη μοίρα της ποίησης και του ποιητή σε καιρούς ζοφερούς. Οι ζοφεροί καιροί είναι βυθισμένοι σε βαθύ ψυχρό σκοτάδι, αδιαπέραστοι από την όραση των ανθρώπων, καιροί δύσκολοι, δίσεχτοι. Σε αυτές τις καταστάσεις οι άνθρωποι νιώθουν κουρασμένοι και ανήμποροι να προσδιορίσουν το μέλλον τους. Οι λαοί πνίγονται σε αίμα, φρίκη ή σε θανατερή στασιμότητα εξέλιξης του πνεύματος. Οι κοινωνίες παραπαίουν ανάμεσα σε θεσμούς αποσαθρωμένους και άκαμπτους. Όταν η μοίρα του κόσμου οδηγείται σε αδιέξοδα οποιουδήποτε τέτοιου τύπου, έχουμε ανάγκη μιας μορφής κίνηση, ένα βήμα, μια μετατόπιση τα οποία θα δώσουν ένα ποθητό ρήγμα για να εκτιναχθεί ως ρομφαία αίματος ο ποιητικός λόγος.
Ξεκινώντας λοιπόν με τη διαπίστωση ότι η ποίηση γεννιέται σε στιγμές μετατόπισης των πραγμάτων ή σε στιγμές φορτισμένες και πιεσμένες από τα ίδια τα πάθη ή τα λάθη μας, μπορούμε να πούμε πως ο ποιητής σε τέτοιους καιρούς θλίβεται βαθύτατα, ανησυχεί, δυσφορεί, και προσπαθεί να εκφράσει το βαθύτερο αίσθημα της κοινωνίας, τις άδηλες επιθυμίες της που σαφώς είναι και δικές του προσδοκίες.
Σε αυτό το σημείο καλό είναι να διευκρινίσουμε πως δεν εννοώ το στρατευμένο ποιητή που περιμένει στη γωνία να τραβήξει μπροστά, ακολουθώντας τον τα πλήθη, αλλά τον ποιητή που νιώθει τη δική του ζωή να βουλιάζει στο απύθμενο χάος του αβέβαιου. Και αυτό καταγράφει. Δεν είναι βέβαιο αν η Πτώση προηγείται του Ποιητή ή ο Ποιητής της Πτώσης. Η ευαισθησία του και η ενόραση που διαθέτει μεγιστοποιούν την τραγικότητά του. Βιώνει την απελπισία με ένταση και την καταγράφει. Γράφει ο Φράνσις Κάφκα.
«Όποιος δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τη ζωή όσο είναι ζωντανός, χρειάζεται ένα χέρι, για να απομακρύνει λιγάκι την απελπισία από τη μοίρα του. . . . .αλλά με το άλλο του χέρι μπορεί να σημειώνει αυτό που βλέπει ανάμεσα στα ερείπια, γιατί βλέπει διαφορετικά και περισσότερα πράγματα από τους άλλους. Στο κάτω -κάτω είναι νεκρός κατά τη διάρκεια της ζωής του και ο μοναδικός επιβιώσας»
Λίγο πιο αισιόδοξος ο Βάλτερ Μπένγιαμιν γράφει για τον ρόλο του ποιητή στον Σόλεμ τον Απρίλιο του 1931:
«Είναι όπως ένας που επιπλέει σ’ ένα ναυάγιο ανεβαίνοντας στην κορυφή του καταρτιού, το οποίο ήδη ταρακουνιέται...Αλλά από εκεί έχει τη δυνατότητα να δώσει σήμα, που θα τον οδηγήσει πιθανόν στη σωτηρία του».
Στους ζοφερούς καιρούς οι ποιητές λειτουργούν συνήθως με δυο διαφορετικούς τρόπους ή και με τους δυο μαζί. Υπάρχουν εκείνοι που γράφοντας, δηλώνουν την αδυναμία να δημιουργήσουν ποίηση σε ανάποδους καιρούς και το ποιητικό τους έργο συνίσταται στην ίδια τη διαμαρτυρία τους. Στην εποχή του μεσοπολέμου ο Καρυωτάκης στέκεται πάνω από τη γενιά του. Δεν τον αγγίζει ούτε ο λυρισμός και η μεγαλοστομία της, ούτε ο μεσσιανισμός και ο προφητικός τόνος της. Έχοντας ως βασικούς πυρήνες τις έννοιες του Χρόνου, του Απόλυτου, του Πεπερασμένου και του Άπειρου γράφει για τους ποιητές στους οποίους εντάσσει τον εαυτό του. «Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες\Ο άνεμος όταν περνάει\Στίχους ήχους παράφωνους ξυπνάει\ στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.»
Και αλλού:»Από χαρτί πλασμένοι κι από δισταγμό\ ανδρείκελα, στης Μοίρας τα δυο τυφλά χέρια\χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό\άτονα κοιτώντας παθητικά τ’ αστέρια.»
Λίγο αργότερα, στην εποχή του εμφυλίου, ο οποίος ακολουθεί την κατοχή και στον οποίο βαραίνει το αίμα και ο θάνατος ο Ν. Εγγονόπουλος κάπως αποστασιοποιημένος από τα δρώμενα, θα δηλώσει με τον τρόπο του ποιητική ακαμψία, η οποία μετατρέπεται σε δημιουργία. «Τούτη η εποχή \του εμφυλίου σπαραγμού\δεν είναι εποχή \για ποίηση\ και άλλα παρόμοια.»
Και ο Σαχτούρης στην ίδια ποιητική λογική γράφει :« Δεν έχω γράψει ποιήματα\ δεν έχω γράψει ποιήματα\ μόνο σταυρούς σε μνήματα καρφώνω.»
Στην ίδια αυτή κατηγορία ανήκει και το έργο εκείνων που αρκείται στην καταγραφή και στην προβολή της απελπισίας τους, αλλά και της ίδιας της ζοφερής πραγματικότητας. Της αθλιότητας του κόσμου, της τυραννίας του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Γιατί το γνωρίζουν καλά οι ποιητές πως τα βάσανα του κόσμου και οι δεινές καταστάσεις δεν μας βρίσκουν ουρανόθεν, αλλά είναι οδυνηροί καρποί της ίδιας της ανθρώπινης αθλιότητας.
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο επονομαζόμενος ποιητής της ήττας, αγωνιστής ο ίδιος και μελλοθάνατος στη διάρκεια του εμφυλίου δεν υιοθετεί την ποιητική στειρότητα, αλλά αντίθετα μετατρέπει την ποίηση σε φωνή όλων των αντίξοων καταστάσεων. Της κοινωνικής αδικίας, της εκμετάλλευσης, του θανάτου, της αμαύρωσης του ανθρωπισμού: «Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή. . . . .μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες, όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα. . . .μιλώ για τα προαύλια των φυλακών και το δάκρυ των μελλοθανάτων».
Και αλλού: «Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις\ συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις .\ Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις το όνομά σου.\Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα.\Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις.\ Κι αν σκέφτομαι, είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη. . . . Μα ποιος θα ‘ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;»
Στην άλλη κατηγορία ανήκουν οι ποιητές που χωρίς να παραβλέπουν το μαύρο και το φρικώδες των ζοφερών καταστάσεων, λειτουργούν κάπως υπερβατικά και πλάθουν με τις λέξεις τους ένα όραμα. Εκεί στην κορυφή του καταρτιού, ατενίζοντας τη φουρτούνα και το μελανό ορίζοντα, προοιωνίζονται την αλλαγή με κοφτερό σπαθί και με χρώματα πιο φωτεινά. Κλασσικό παράδειγμα ο Ρήγας Φεραίος ο οποίος συνθέτει το 1797 τον ορμητικό «Θούριο», αντίστοιχο του Θούριου του Τυρταίου, καλώντας τους βαλκανικούς λαούς σε κοινή έγερση και διεκδίκηση ελευθερίας. «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή. . .»
Λίγα χρόνια αργότερα ο Δ. Σολωμός θα οραματιστεί την ελευθερία απαστράπτουσα μέσα στο φως της, θηλυκή Προμηθέας πυρφόρος, να ξεσηκώνει και να στηρίζει τους υπόδουλους Έλληνες:«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή. . .»
Ξανά στα χρόνια του εμφύλιου ο Γ. Ρίτσος με τον ιδιότυπο λυρισμό του οραματίζεται:
«Όταν σφίγγουν το χέρι \ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο,\Όταν χαμογελάνε
ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ’ τ’ άγρια γένια τους.
Όταν κοιμούνται δώδεκα άστρα πέφτουν απ’ τις άδειες τσέπες τους.
Όταν σκοτώνονται η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα»
Την ίδια εποχή ο ποιητής της πιο όμορφης ουτοπίας, Τάσος Λειβαδίτης, γράφει: « ω γενιά μου χαμένη –πήραμε μεγάλους δρόμους, μείναμε στη μέση.\Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ’ αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό.\Αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ μια νύχτα σ’ εκείνη τη μεγάλη εξέγερση. Οι τραυματιοφορείς μ’ ακούμπησαν για μια στιγμή κάτω. Και τότε κοίταξα τα’ άστρα. Θεέ μου, πως έλαμπαν,\και ξαφνικά δε μ’ ένοιαζε που είχαμε νικηθεί, «όλο το άπειρο είναι δικό μας», είπα μέσα μου κι έκανα όρκο να φέρω ως το τέλος το πεπρωμένο μου.»
Μια εντελώς ιδιαίτερη περίπτωση ποιητή που ζει και πεθαίνει στο μεταίχμιο δυο κόσμων, είναι ο φουτουριστής Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι. Ζει στη Ρωσία την εποχή της Οκτωβριανής επανάστασης, και του μεσοπολέμου. Πίσω του ο ζόφος ενός κόσμου που αργοπεθαίνει. Μπροστά του χαράζει, αλλά μακριά ακόμα, ένας καινούργιος, δύσκολος κόσμος. Σε μια εποχή που δεν αντέχεται στις 14 Απρίλη του 1930 δίνει τέλος στη ζωή του, καθιστώντας έτσι και τον έρωτα μια πολιτική πράξη. Ο Τολστόι θα πει: «Ο ποιητής πέθανε. Κέρδισε η ποίησις».
Ούτε μια γκρίζα τρίχα δεν έχω στην ψυχή,
μήτε των γηρατειών την στοργή!
Μέγας ο κόσμος με της φωνής τη δύναμη
έρχομ' όμορφος,
στα εικοσιδυό μου χρόνια.
Πηγαίνετε -
Η σάρκα πάει να με τρελάνει
-κι όπως αλλάζει χρώμα ο ουρανός-
Πηγαίνετε -
θα είμαι άψογα τρυφερός,
δεν είμαι άντρας εγώ, είμαι ένα σύννεφο με παντελόνια!
Ποιος είναι τελικά ο ποιητής των ζοφερών καιρών; Με τι μοιάζει; Από πού μπορεί να αντλήσει υλικά σε έναν κόσμο γκρίζο και άγονο;
Ο Κάφκα που δηλώνει πως ένας συγγραφέας, είναι κυρίως συγγραφέας όταν δε γράφει, αλλά όταν στοχάζεται, αφουγκραζόταν την παράδοση. Όταν η παράδοση είναι ζωντανή, κατακάθεται στον πυθμένα της θάλασσας και μεταλλάσσεται σε θησαυρούς. Γράφει ο Σαίξπηρ: «Πέντε οργιές βαθιά κείτεται ο πατέρας σου\ τα κόκκαλά του έγιναν κοράλλια\ να, τα μαργαριτάρια τα μάτια του. \ Τίποτα δικό του δε χάθηκε,\μα όλα τα άλλαξε η θάλασσα, \τα’ κανε κάτι πλούσιο και παράξενο»
Ο ποιητής λοιπόν μοιάζει με αλιέα μαργαριταριών. Κατεβαίνει στο βυθό της θάλασσας για να απελευθερώσει τα πλούσια και παράξενα, τα μαργαριτάρια και τα κοχύλια από τα βάθη και να τα φέρει στην επιφάνεια. Με λίγα λόγια συναρμόζει με το παρόν τα «θραύσματα σκέψης» που μπορεί να αποσπάσει από το παρελθόν και έτσι δημιουργεί το νέο.
Μπορούμε να ορίσουμε την ποίηση; Έχουμε άπειρους ορισμούς έως τώρα. Είναι το καταφύγιο που φθονούμε;(Καρυωτάκης) Είναι ενθύμια φρίκης;(Καρούζος) Είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου;(Εμπειρίκος) Είναι η ανάπτυξη ενός επιφωνήματος;(Πωλ Βαλερύ) Είναι η αναζήτηση του ανεξήγητου;(Στήβενς) Ένα αγγελικό δαιμόνιο;(Μιλόζ) Ένας άνεμος που φυσάει;(Πεσσόα).
Όπως και να την ορίσουμε, η ποίηση, κατά κύριο λόγο αποτελεί την αγέραστη ομορφιά(αγήρατον κάλλος) της κοινωνίας τη στιγμή που δημιουργείται και απευθύνεται στην αιωνιότητα. Είναι η νεανική της ηλικία. Η ίδια η νεότητα. Μέσα από την ποίηση οι κοινωνίες αναγεννιούνται διαρκώς. Επαναπροσδιορίζονται και προχωρούν.
Σήμερα είναι κοινά παραδεκτό πως δυσφορούμε κάτω από ένα δυσβάστακτο άχθος προβλημάτων τα οποία προέκυψαν από τη γενικότερη κρίση που ως μαύρη τρύπα απειλεί να μας καταπιεί. Κρίση αξιών, αρχών, θεσμών, προτύπων. Κρίση εθνικής φυσιογνωμίας. Κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική, ηθική. Η μετανεωτερικότητα σαρώνει ιδεολογίες, λογικά σχήματα, ηθικά ερείσματα, θεσμικά αναχώματα. Και όλα αυτά, υπό τον εξωραϊσμένο μανδύα της «πολιτικής ορθότητας».
Αμφισβητείται η πρόοδος της επιστήμης, η τέχνη απαξιώνεται, εγκαθίσταται η αγοραία κοινωνία του καταναλωτισμού. Πανκυρίαρχος ο καπιταλισμός θριαμβεύει με τη Νέα Τάξη πραγμάτων που σκορπάει παντού φόβο και ανασφάλεια. Το χειρότερο όμως όλων –και αυτό οφείλεται στην αυτοκρατορία της τεχνολογίας- είναι ο έλεγχος της ανθρώπινης συνείδησης. Κάποτε ο Καρτέσιος έκανε τομή στην επιστημονική σκέψη με το «σκέφτομαι, άρα υπάρχω». Γίνομαι το υποκείμενο της ύπαρξής μου. Σήμερα το σκέφτομαι αντικαθίσταται με το σκέφτονται άλλοι για μένα. Άρα δεν υπάρχω. Ο ζόφος του θανάτου της συνείδησης και της ύπαρξής μας. Η εποχή μας έχασε την παιδική της ηλικία, τη νεότητά της, τη ζωτικότητά της.
«Οι ζοφεροί καιροί δεν είναι κάτι καινούργιο, δεν αποτελούν κάτι σπάνιο στην ιστορία. Έχουμε το δικαίωμα να περιμένουμε μιαν έκλαμψη η οποία ενδέχεται να έρθει από το αβέβαιο, τρεμουλιάρικο και συχνά ασθενικό φως, που ορισμένοι άνθρωποι θα ανάψουν με τη ζωή και το έργο τους και θα το σκορπίζουν όσο ζουν.»Τα λόγια ανήκουν στη φιλόσοσφο Χάννα Άρεντ έχοντας στο νου της την εξαιρετική περίπτωση του Μπέρλοτ Μπρέχτ.
Στις πόλεις έφτασα τον καιρό της αταξίας
Τότε που κυβερνούσε η πείνα.
Ήρθα ανάμεσα στους ανθρώπους τον καιρό της αναστάτωσης
Και εξεγέρθηκα μαζί τους.
Έτσι πέρασε ο καιρός που μου δόθηκε επί γης.
Έτρωγα ανάμεσα στις μάχες,
Κοιμόμουν ανάμεσα σε φονιάδες,
Ήμουνα απρόσεκτος στον έρωτα
Και κοίταζα ανυπόμονα τη φύση.
Έτσι πέρασε ο καιρός που μου δόθηκε επί γης.
Όταν ζούσα, ο δρόμος οδηγούσε στο τέλμα.
Η ομιλία με πρόδωσε στον μακελάρη.
Λίγα μπορούσα να κάνω.
Αλλά έλπιζα ότι οι κυβερνώντες
Θα ήταν ασφαλέστεροι χωρίς εμένα.
Έτσι πέρασε ο καιρός που μου δόθηκε επί γης.
Σεις όσοι γλιτώσετε από τον κατακλυσμό που έπνιξε εμάς
Να θυμάστε, όταν μιλάτε για τις αδυναμίες μας,
Τους ζοφερούς καιρούς που ξεφύγατε.
Αλίμονο, εμείς, που θελήσαμε να προετοιμάσουμε
το έδαφος για την καλοσύνη, δεν ήμασταν καλοί.
Να μας θυμάστε με επιείκεια.
EΙΡΗΝΗ ΜΠΟΜΠΟΛΗ
Ομιλία στον εορτασμο της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών.
Οργάνωση Εταιρειας Λογοτεχνών Πάτρα 21-3-2011
Ομως Ο ΕΛΥΤΗΣ ΗΤΑΝ ΑΛΛΟΥ
Ένα επίκαιρο σημείωμα του ΜΑΝΩΛΗ ΠΡΑΤΣΙΚΑ
Κοσμικό γεγονός και θορυβώδης η προσέλευση και η φωτογράφηση των επωνύμων(Δημοτικό Θέατρο 21/3) στον εορτασμό αφιέρωσης στον Ελύτη και στην ημέρα ποίησης. ΄Όμως η ποίηση και ο Ελύτης ήταν αλλού.
΄Ηταν στο Αναγνωστήριο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης και στην ώρα που δόθηκαν τα βραβεία διαγωνισμού ποίησης στους διακριθέντες μαθητές της Μεγάλης Πάτρας, από την Εταιρεία Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος.
Μια γεμάτη αίθουσα και μια ακρόαση ευαγγελίζουσας ευσέβειας.
Αυτό ήταν το σπουδαίο χαρακτηριστικό της βραδιάς που προσέφερε συνέχεια ποιότητα ψυχισμών και πίστη γνήσιας γνώσης και παιδείας.
Όλα αυτά τα παιδιά με ευλαβή συναισθήματα τέχνης ήσαν η πολιτισμική εγγύηση για την καινούργια Πάτρα μας. Αυτά τα ολίγα για την ανάγνωση στην οφειλόμενη σύγκριση.
Συγχαρητήρια στους καθηγητές του Πειραματικού και του 3ου Λυκείου Πατρών.
Ένα επίκαιρο σημείωμα του ΜΑΝΩΛΗ ΠΡΑΤΣΙΚΑ
Κοσμικό γεγονός και θορυβώδης η προσέλευση και η φωτογράφηση των επωνύμων(Δημοτικό Θέατρο 21/3) στον εορτασμό αφιέρωσης στον Ελύτη και στην ημέρα ποίησης. ΄Όμως η ποίηση και ο Ελύτης ήταν αλλού.
΄Ηταν στο Αναγνωστήριο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης και στην ώρα που δόθηκαν τα βραβεία διαγωνισμού ποίησης στους διακριθέντες μαθητές της Μεγάλης Πάτρας, από την Εταιρεία Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος.
Μια γεμάτη αίθουσα και μια ακρόαση ευαγγελίζουσας ευσέβειας.
Αυτό ήταν το σπουδαίο χαρακτηριστικό της βραδιάς που προσέφερε συνέχεια ποιότητα ψυχισμών και πίστη γνήσιας γνώσης και παιδείας.
Όλα αυτά τα παιδιά με ευλαβή συναισθήματα τέχνης ήσαν η πολιτισμική εγγύηση για την καινούργια Πάτρα μας. Αυτά τα ολίγα για την ανάγνωση στην οφειλόμενη σύγκριση.
Συγχαρητήρια στους καθηγητές του Πειραματικού και του 3ου Λυκείου Πατρών.
Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821
«Εγώ Πασά δεν σκιάζομαι και Τούρκους δεν φοβούμαι
Και θα σας κάνω πόλεμο για να σας πολεμήσω
Γιατί ταχιά απ’ τη Ζάκυνθο θα’ ρθεί ο Κολοκοτρώνης
Τότε θα ιδείτε βρε σκυλιά και σεις παλιομουρτάτες
Θα ιδείτε τις χανούμισσες μ’ όλους τους φερετζέδες
Να ιδείτε πως σας κάνουμε εμείς οι Πλαπουταίοι!…»
Μ’ αυτό το ποίημα η Ηλειακή Δημοτική Μούσα θέλησε να υμνήσει τα κατορθώματα των ανυπότακτων κλεφτών και αρματολών, των ανδρειωμένων Ελλήνων που δεν άντεχαν πλέον τη σκλαβιά των Αγαρηνών και έκαναν πίστη τους τη μεγάλη απόφαση του ξεσηκωμού.
Μετά την κατάληψη και των τελευταίων φρουρίων της Ρωμιοσύνης του Κάστρου του Χλουμουτσίου το 1460 που το υπερασπίζονταν ο Θωμάς Παλαιολόγος και του Σανταμερίου το 1461 που το υπερασπίζονταν ο Γραίζας Παλαιολόγος πλέον και η Ηλεία αποτέλεσε επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Έτσι μετά τη σκλαβιά έπεσε δυστυχία και ανελευθερία σ’ όλους τους τομείς ,ο πληθυσμός μειώθηκε από τους ελώδεις πυρετούς και αποδεκατίστηκε ο Ελληνικός πληθυσμός.
Έτσι πέρασε η μαύρη πρώτη περίοδος της Τουρκοκρατίας για την Ηλεία. Μια ομιχλώδης και σκοτεινή περίοδος των ετών 1460-1687. Οι συγκρούσεις μεταξύ των Τούρκων και των Ενετών, που είχαν σταματήσει το 1575, ξανάρχισαν το 1685 και η Πελοπόννησος(ο Μοριάς) ξανάπεσε στα χέρια των Ενετών υπό τον Μοροζίνη. Την εποχή εκείνη της Ενετοκρατίας, που κράτησε 30 χρόνια, η διοίκηση ήταν καλύτερη από εκείνη των Τούρκων, αλλά οι Έλληνες εξακολουθούσαν να υποφέρουν, αφού οι πιέσεις των νέων κατακτητών ήταν και στο θρησκευτικό τομέα, γιατί οι Ενετοί ίδρυσαν ακόμη και επισκοπή στην Ώλενα με Λατίνο επίσκοπο.
Μετά την κατάλυση της Ενετοκρατίας το 1715, η περιοχή έπεσε και πάλι στα χέρια των Τούρκων. Σ’ αυτή τη δεύτερη περίοδο της τουρκοκρατίας, ιδιαίτερα μέχρι την επανάσταση του Ορλόφ (1769), η συμπεριφορά των Τούρκων ήταν λιγότερη πιεστική και έδωσε στους ραγιάδες τη δυνατότητα να εκμεταλλεύονται καλύτερα τη γη τους και να απασχολούνται με το εμπόριο.
Το 1687 οι Βενετοί καταλαμβάνουν την Πάτρα και ελευθερώνουν την Ηλεία η οποία γίνεται πλέον κτίσης τους μέχρι το έτος 1715 όταν έγινε ανακατάληψη της Πελοποννήσου από τους Τούρκους στην οποία ατυχώς βοήθησαν και οι Έλληνες που μισούσαν πλέον τους Βενετούς οι οποίοι είχαν γίνει πιο σκληροί και από τους Τούρκους. Έτσι έχουμε στην Ηλεία τη δεύτερη Τουρκοκρατία.
Τα χρόνια της Τουρκοκρατίας η Ηλεία γνώρισε τη μαύρη σκλαβιά. Οι κάτοικοι της δε στερήθηκαν μόνο την ελευθερία τους αλλά έχασαν και τα πλούσια κτήματά τους, όπου εγκαταστάθηκαν οι Τούρκοι αγάδες και μπέηδες. Αυτοί καταδυνάστευαν τους κατοίκους, άρπαζαν το βίος τους και όσοι δεν άντεχαν τη σκλαβιά αναγκάζονταν να φύγουν στα βουνά.
Η διαμόρφωση του εδάφους εμπόδιζε την ανάπτυξη και τη δράση των κλεφτών και αμαρτωλών, οι οποίοι θα μπορούσαν να περιορίσουν τη δράση των Τούρκων και να δώσουν κουράγιο και ελπίδα στους σκλαβωμένους.
Η περιοχή της Ηλείας αποτελούσε αρχικά και μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα ένα Βιλαέτι (επαρχία) το Βιλαέτι της Γαστούνης που έτυχε να γίνει τσιφλίκι πριγκίπων από τον Βασιλεύοντα στην Τουρκική Αυτοκρατορία Οσμανικού Οίκου των Χοτομαναίων που εγκαταστάθηκαν στην πρωτεύουσα της Ηλείας τη Γαστούνη Γύρω στα τέλη του ΙΗ΄ και στις αρχές του ΙΘ΄ αιώνα οι οικονομική και στρατιωτική ισχύς των Χοτομαναίων της Γαστούνης υποχωρεί και επισκιάζεται από τους Τουρκαλβανούς που κατείχαν την περιοχή του Λάλα .
Οι Λαλαίοι αγόρασαν μεγάλες εκτάσεις από τους Χοτομαναίους και έτσι περιήλθε το μεγαλύτερο μέρος της Ηλείας στην κατοχή τους. Αργότερα όμως αποσχίστηκε ο Πύργος με 9 χωριά και δημιουργήθηκε έτσι και ένα ακόμη Βιλαέτι του Πύργου.
Κυρίως μετά τα Ορλωφικά η ισχύς των Λαλαίων Τούρκων αυξήθηκε επικίνδυνα τόσο με την διεύρυνση των γαιοκτησιών όσο και με τη δύναμη των όπλων,
Από το τελευταίο τέταρτο του ΙΗ΄ αιώνα αφού παραγκώνισαν τους Χοτομαναίους της Γαστούνης οι Λαλαίοι έγιναν πραγματικοί κύριοι της Ηλείας.
Το Βιλαέτι της Γαστούνης προ της την επανάστασης του 1821, ήταν από τα μεγαλύτερα του Μοριά και είχε πληθυσμό 25000 χριστιανούς και 4000 Οθωμανούς, ήταν χωρισμένο σε 168 τσιφλίκια(χωριά), τα οποία έπαιρναν συνήθως τα ονόματά τους από τα ονόματα των Τούρκων Αγάδων.( Σουλεϊμαναγα (Μυρσίνη), Μουσουλούμπεη (Λευκοχώρι),Σαμπάναγα(Αγία Μαύρα) Δελήμπαλη (Εφύρα) Ιμάμης Τσαούσης(Κέντρο) κ.α.
Ο Πύργος από το 1790 αποτελούσε ξεχωριστό Βιλαέτι. Λόγω ειδικών προνομίων που είχε από το Σουλτάνο (αφορολόγητο), αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια πριν την επανάσταση αλματωδώς , ενώ ο πληθυσμός του ανερχόμενος γύρω στις 7000 ήταν καθαρά ελληνικός και σε καλύτερη οικονομική και κοινωνική κατάσταση από της Γαστούνης.
Ο Πύργος το πήρε το όνομα του από έναν πύργο που υπήρχε εκεί που τον είχε χτίσει στη θέση του σημερινού Επαρχείου ο Ιωάννης Τσερνωτάς προκειμένου να προστατεύονται οι άνθρωποι και τα πρόβατά τους ή ακόμη και για να τους παρακολουθεί. Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η εικόνα που παρουσιάζει η Ηλεία την προεπαναστατική περίοδο.
Η Προπαρασκευή του γένους για την απελευθέρωση έγινε από ολόκληρο τον υπόδουλο αλά και τον απόδημο Ελληνισμό, η συμβολή και των Ηλείων ήταν και υπήρξε σημαντική.
Η Επανάσταση του 21 είναι το σημαντικότερο γεγονός για τον Ελληνισμό γιατί απέδειξε την δυναμικότητα της Ελληνικής φυλής η οποία πάντα μεγαλουργούσε.
Τον ξεσηκωμό του λαού μας σχεδίασε, μελέτησε και δυνάμωσε αναμφισβήτητα η Φιλική Εταιρεία την οποία συνέστησαν οι Νικόλαος Σκουφάς από την Άρτα ο Αθανάσιος Τσακάλωφ από τα Γιάννενα και ο Ηλείος Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος από την Ανδρίτσαινα, ο οποίος αφιέρωσε τον εαυτό του στην υπηρεσία της πατρίδας.
Στη Φιλική Εταιρεία μυήθηκαν όλοι οι σημαντικοί Πατριώτες, οι προύχοντες, οι φυσικοί ηγέτες των σκλαβωμένων οι οποίο με τη σειρά τους διέδωσαν το κοινό μυστικό στο λαό και τον προετοίμασαν για την εξέγερση. Αρκετοί πρόκριτοι της Ηλείας είχαν μυηθεί στη Φιλική Εταιρία.
Στον κατάλογο των Φιλικών περιλαμβάνονται και τα ονόματα των οπλαρχηγών της Ηλειακής εξέγερσης: Χαράλαμπος Βιλαέτης, Γιάννης Βιλαέτης, Δημήτριος Άχολος και Γεώργιος Χρύσανθος και Μιχαήλ Σισίνης.
Αξιόλογο μέλος της Φιλικής Εταιρίας και πρωτεργάτης της επανάστασης στην Ηλεία ήταν ο Γαστουναίος Γεώργιος Σισίνης. Μυήθηκε στην Εταιρία το 1819 μαζί με τους γιους του Χρύσανθο και Μιχάλη κι από τότε άρχισε να εργάζεται μεθοδικά για την προετοιμασία του αγώνα στην Ηλεία.
Επίσης σημαντικό μέλος της εταιρίας υπήρξε ο ηρωικός αγωνιστής Χαράλαμπος Βιλαέτης από τον Πύργο. Μυήθηκε στην Εταιρία το 1819 και σε συνεργασία με το Γ. Σισίνη, ξεσήκωσε όλη την Ηλεία σε επανάσταση.
Έτσι στις παραμονές του μεγάλου αγώνα οι Έλληνες κάτοικοι τόσο της Γαστούνης όσο και του Πύργου ήταν έτοιμοι ψυχολογικά και ηθικά για την εξέγερση.
Παράλληλα είχε εξασφαλιστεί και ο απαραίτητος πολεμικός εξοπλισμός.
Η εξέγερση ήρθε σαν ένας αναγκαίος συναγερμός και έβαλε τέρμα στην απελπιστική κατάσταση που επικρατούσε με την καταπιεστική συμπεριφορά των Τούρκων και ειδικότερα των Λαλαίων Τουρκαλβανών. Είχε καταστεί ένας φοβερός εφιάλτης τρόμου και φόβου στα στήθια του λαού.
Με την έναρξη του αγώνα τη φροντίδα για τη στρατολογία, το διορισμό των καπετάνιων, το πολεμικό ανεφοδιασμό και την τροφοδοσία των πολεμιστών είχε το κοινό της επαρχίας Ήλιδος, μια αρχή που την αποτελούσαν προεστοί και δημογέροντες της Ηλείας και είχε αρχηγό της το Γεώργιο Σισίνη και έδρα τη Γαστούνη.
Στο άκουσμα της επανάστασης όλοι οι Έλληνες δέχθηκαν με ενθουσιασμό το εγερτήριο μήνυμα και με υπέρτατη αγαλλίαση.
Στο προσκλητήριο του υπέρ βωμών και εστιών αγώνα με θάρρος, δύναμη και αξιόλογη γενναιότητα έλαβαν μέρος οι Ηλείου και όχι μόνο για την απελευθέρωση της Ηλείας αλλά πολέμησαν τον τύραννο και σ’ άλλες περιοχές της σκλαβωμένης χώρας όπως στην πολιορκία των Πατρών, στο Σαραβάλι, στην Τρίπολη, το Ναύπλιο, στο Μεσολόγγι, στην Αθήνα και πότισαν με το άλικο αίμα τους τα ιερά χώματα της πατρίδας.
Εκτός από τους φιλικούς, και τους οπλαρχηγούς που μνημονεύσαμε παραπάνω θα ήταν παράλειψή μας να μην κάνουμε αναφορά στους οπλαρχηγούς της επαρχίας ΄Ηλιδας που τέθηκαν επικεφαλής διαφόρων στρατιωτικών σωμάτων.
Εκτός από το στρατηγό Γεώργιο Σισίνη μαζί του συμπαρατάχθηκαν οι γιοι του Χρύσανθος και Μιχαήλ και ο Νικόλαος Σισίνης. Άλλοι καπεταναίοι με σημαντική προσφορά στον αγώνα ήταν ο Αντώνιος από τη Μανωλάδα, ο Κων/νος Παπαδημητρόπουλος –Καπετάν Ανδραβιδιώτης από την Ανδραβίδα, ο Βέρας από το Βαρθολομιό, ο Νάνος και Κων/νος Κουμανιώται ο Ιωάννης Τζεκούρας, οι Παλασσαίοι, ο Δημήτρουλας ,οι Αδελφοί Καραμεραίοι, ο Κουντούρης και ο Α. Λαγανιώτης. Από τον Πύργο οπλαρχηγοί ήταν οι ΄Άχολοι Δημήτριος, Αλέκος, Ιωάννης, Χρυσανθάκης και Αλέξανδρος. οι Αυγερινοί, οι Κρεστενίται Λυκούργος και Ιωάννης και οι Βιλαέτες Χαράλαμπος, Νικόλαος, Λύσανδρος και Κων/νος.
Στις 10 Μάρτη του 1821 ο Βοεβόδας της Γαστούνης Σουλεϊμάν ιδεάζεται από τους Λαλαίους ότι οι Γαστουναίοι και οι Πύργιοι ετοιμάζουν συνωμοσία και γι’ αυτό αποφασίζει ότι πρέπει να σκοτώσουν τους προύχοντες και σημαίνοντες ιερωμένους της Γαστούνης και του Πύργου.
Ο στενός όμως φίλος του Μουσταφάμπεη της Τριπολιτσάς και διαχειριστής των εισοδημάτων του Χαματζόπουλος Αναστάσιος και πολύ έμπιστος στο βοεβόδα Σουλεϊμάν τον απέτρεψε όταν του φανέρωσε το γράμμα των Λαλαίων λέγοντάς του ότι αυτό είναι τέχνασμά τους να βγάλουν από τη μέση τους Έλληνες ανταγωνιστές τους στην ενοικίαση των φόρων με δημοπρασία κι έτσι να μείνουν χωρίς συναγωνισμό και να πάρουν όσο-όσο αυτοί την ενοικίαση. Μάλιστα του ζήτησε και ένα μήνα αναβολή της δημοπρασίας εκ μέρους των ενδιαφερομένων Ελλήνων ώστε να μπορέσουν να οικονομήσουν το ποσό της πρώτης δόσης. Τούτο κι έγινε. Αμέσως ανακοίνωσε τα πιο πάνω στους Γεώργιο Σισίνη Γιαννάκη Σισίνη και Χριστόδουλο Αυγερινό και αυτοί αμέσως για να διασκεδάσουν κάθε υποψία του Βοεβόδα έτρεξαν την επομένη και νοίκιασαν τα ιχθυοτροφεία, τελωνεία και αλυκές της Ηλείας. Τότε ήρθε η διαταγή του Καϊμακάμη της Τριπολιτσάς, όπως σε όλους τους εξέχοντες προύχοντες ιερωμένους και πολιτικούς του Μοριά να πάει και ο Γεώργιος Σισίνης στην Τριπολιτσά για δήθεν σύσκεψη περί διαφόρων ζητημάτων, στην πραγματικότητα όμως για να συλληφθούν ως όμηροι στη σχεδιαζόμενη εξέγερση, που από τα περιστατικά σε διάφορες περιοχές των Καλαβρύτων και από κατάδοση του μυστικού της Φιλικής Εταιρείας την είχαν υποψιασθεί. Δυστυχώς τότε έσπευσε να συμμορφωθεί με τη διαταγή και πήγε στην Τρίπολη από τη Γαστούνη όπου μαζί με άλλους που συμμορφώθηκαν και πήγαν, κλείσθηκαν στα μπουντρούμια της Τρίπολης ο εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Ωλένης Φιλάρετος μέχρι που έπεσε η Τριπολιτσά.
Ξεκίνησε και ο Σισίνης για την Τριπολιτσά μα τον πρόλαβε ο Π. Πατρών Γερμανός με τον πρωτοσύγκελό του Βησσαρίωνα με το σημείωμα που περιείχε συνθηματικές λέξεις «που υπάγεις;» οπότε γύρισε στη Γαστούνη και παρίστανε τον άρρωστο. Πιεζόμενος όμως από τους Τούρκους ξεκινάει για την Τριπολιτσά με μεγάλη ακολουθία από κατάφορτα ζώα και καβαλλαραίους συνοδούς. Προχώρησε όλη τη μέρα και όταν νύχτωσε άλλαξε δρόμο και πήγε στο Μετόχι του Μεγάλου Σπηλαίου που ήταν κοντά στου Αλη Τσελεπή στο σημερινό Βουπράσιο. Εκεί κρύφτηκε γιατί με κοινή απόφαση με το Μητροπολίτη Γερμανό είχε αποθηκεύσει κρυφά τρόφιμα και πολεμοφόδια για τον αγώνα.
Ο Αμβρόσιος Φρατζής στην επιτομή του γράφει ότι όταν ξεκίνησε ο Σισίνης για την Τριπολιτσά πήρε μαζί τους και τους δύο γιους του ώστε περνώντας από την Πάτρα θα τους άφηνε εκεί για σπουδές.
Φθάνοντας στη Μανωλάδα στέλνει στο Βοεβόδα της Γαστούνης καθώς και στο Γερμανό επιστολή ότι αρρώστησε και μόλις γίνει καλά θα συνεχίσει το ταξίδι για την Τριπολιτσά, παρακαλούσε δε το Γερμανό να τον περιμένει να πάνε μαζί. Τέλος γράφει ο Ιωάννης Θεοφανίδας στο «Αρχείο» του ότι το πιο πάνω γράμμα έγινε πρόφαση και στο Γερμανό να καθυστερήσει και να μην πάει στην Τριπολιτσά.
Σα γενικεύθηκε ο ξεσηκωμός στην Πάτρα στέλνει στη Γαστούνη τον Επίσκοπο Κερνίτσης Προκόπιο και ξεσηκώνει τους Ηλείους Στις 26 Μαρτίου ο Σισίνης μπαίνει στη Γαστούνη και υψώνει τη σημαία της επανάστασης. Την ίδια μέρα ο καπετάν Χαράλαμπος Βιλαέτης υψώνει τη σημαία στον Πύργο.
Οι Ηλείοι εδίσταζαν είτε διότι εφοβούντο μη υποστώσι την τύχην των Πατρινών είτε εκ φόβου των Λαλιωτών Τούρκων είτε δι’ άλλους λόγους, όταν ο Ιεράρχης ίνα διασκεδάσει τας αβεβαιότητας αυτών ηπείλησεν ότι θα θέσει πυρ εν τη πόλει, αναγγέλων τοις ιερεύσι να αποσυρθώσι μετά των ιερών εικόνων και των αχράντων μυστηρίων εις τους απορώγας βράχους του Ωλενού. Αι διαταγαί αυτού εξετελέσθησαν ο λαός ακολουθεί τα βήματα των ποιμένων αυτού ψαλλόντων τον ύμνον των μαχών «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί ημών» Ο επίσκοπος κρατών δάδα διατρέχει τα χωριά της κοιλάδος εις την φωνήν αυτού οι χωρικοί σπεύδουσι να καύσωσι τας καλύβας αυτών. Αι γυναίκες και τα παιδιά, οι γέροντες ,τα ποίμνια πορεύονται προς τα όροι τα οποία έσονται εφεξής ο απροσμάχητος προμαχών της Ελευθερίας αυτών. Μεταφέρουσι άροτρα, γεωργικά εργαλεία και διάφορα άλλα σκεύη και εγκαταλείπουσι τους πλήρεις στάχεων αγρούς, τους οποίους ορκίζονται ότι θα επανέλθουν να θερίσωσιν όταν ωριμάσουσι δια δρεπάνων βεβαμένων τω αίματι των Τούρκων. Η Ιερά ΄Ηλις είναι ήδη έρημος. Ο δε εξαρπάσας τους κατοίκους αυτής αποστέλλει προς όλα τα μέρη άνδρας επιτετραμμένους να αναγγείλωσι εις τους Έλληνας ότι θα εξοντωθώσιν εάν επιμείνωσι μένοντες εις τας καλύβας αυτών»
Φήμες στη Γαστούνη και στον Κάμπο πολλές τότε, ότι ο Σισίνης με 10.000 έρχεται κατά της Γαστούνης από τη Μανωλάδα, οπότε οι Τούρκοι απελπίζονται και καταφοβισμένοι την εγκαταλείπουν συφάμελα, για να πάνε στου Λάλα. Διανυχτερεύουν στην Ξυλοκέρα από εκεί βλέπουν πολλές φωτιές στον Πύργο και ακούνε ομοβροντίες τουφεκιών. Φοβήθηκαν και γύρισαν πίσω στη Ροβιάτα. Εκεί ο Σισίνης τους χτυπά. Αποτυγχάνει να τους διαλύσει με απώλειες δέκα νεκρούς και δύο αιχμαλώτους ,τους Στάθη Κλοκονά Λεχαινίτη και Δ.Κουκουνάρα.
Οι Τούρκοι κλείνονται στο Κάστρο Χλεμούτσι. Εκεί τους πολιορκεί ο Σισίνης μαζί με το Χαράλαμπο Βιλαέτη. Εκεί πληγώνεται ο Βιλαέτης στο χέρι από αδέσποτη σφαίρα .Ο Γερμανός στέλνει βοήθεια στο Σισίνη για την πολιορκία των Τούρκων στο Κάστρο, τον οπλαρχηγό Σαγιά, με τη σύσταση να κρατηθεί με κάθε θυσία η πολιορκία. Όμως βοήθεια από 400 Λαλαίους ιππείς στους πολιορκούμενους διαλύει την πολιορκία και οι πολιορκητές φεύγουν πανικόβλητοι. Οι Τούρκοι προστατευόμενοι από τους Λαλαίους φεύγουν για την Πάτρα. Ο Σισίνης καταφεύγει με τους ενόπλους του στο Μετόχι του Μ. Σπηλαίου στου Αλη Τσελεπή όπου οχυρώνεται «βεβυθισμένος τη απελπισία» γράφει ο Φιλήμων. Στην αποχώρησή του οι Λαλαίοι λήστεψαν και λεηλάτησαν όσα χωριά βρέθηκαν στο δρόμο τους ανενόχλητοι και μόνο ο Ιωάννης Αθανασόπουλος ή Καϊάφας επεχείρησε να προσβάλει την οπισθοφυλακή τους κοντά στην Ξυλοκέρα και Μαλαπάσι.
Στα τέλη του Απρίλη αποβιβάζεται στη Γλαρέντζα με εκατό πολεμιστές ο Βαγγέλης Πανάς φέροντας και δύο κανόνια και ενώνεται με τα παλικάρια του Σισίνη .Στις 9 Μάιου αποβιβάζεται επίσης στη Γλαρέντζα ο επίσης Κεφαλλήνιος Κωνσταντίνος Μεταξάς.
Αυτή η απόβαση ήταν μεγάλης σημασίας γεγονός γιατί αναπτέρωσε το φρόνημα των επαναστατών που είχε οπωσδήποτε καταπέσει ύστερα από τον πανικό που έσπειραν οι Λαλαίοι με τη διάλυση της πολιορκίας των Τούρκων στο Χλεμούτσι και τις αλλεπάλληλες καταστροφές και σφαγές στην επαρχία του Πύργου τον Απρίλη. Είχε όμως και συνέπειες πολύ δυσάρεστες για τον Αγώνα που μόλις άρχιζε γιατί οι Λαλαίοι μετά το διώξιμο τους από του Λάλα παραπονέθηκαν στον ΄Άγγλο Αρμοστή της Επτανήσου που απαγόρευσε αυστηρά να ξεμπαρκάρουν για την επαναστατημένη Ελλάδα Επτανήσιοι, κι όσοι τυχόν ξεμπάρκαραν τους κατασχέθηκε η περιουσία .Μα όσοι κατατρεγμένοι στεριανοί Μοραΐτες, Ρουμελιώτες και Ηπειρώτες κατάφευγαν όσον καιρό ήταν αυτός Αρμοστής μέχρι το 1823 σαν πρόσφυγες στα Επτάνησα ,δεινοπάθησαν πολύ απ’ αυτόν, έτσι ζωντανή μένει ακόμη και σήμερα η ανάμνηση του μισέλληνα Μαίτουλα, όπως διασώθηκε το όνομα του στο λαό και με τούτες τις φράσεις «Τα παράπονά σου στο Μαίτουλα» σε κείνο που δεν μπορεί να βρει το δίκιο του.
Οι Λαλαίοι Τουρκαλβανοί ύστερα από τόσες ανδραγαθίες ,το λύσιμο δηλαδή της πολιορκίας του Χλεμούτσι τις επιδρομές τους στον Πύργο και την Αγουλινίτσα , το θάνατο του Χαράλαμπου Βιλαέτι στη Μάχη στο Λατζόϊ που ήταν μεγάλη απώλεια για την επαναστατημένη Ηλεία επόμενο ήταν να έχουν καταστεί ο φόβος και ο τρόμος των Ηλείων.
Έπρεπε λοιπόν να εξολοθρευτούν Αποφασίσθηκε να χτυπηθεί το Λάλα. Κοινή ήταν η απόφαση όχι μόνο των Γαστουναίων και Πυργίων αλλά και των Φαναριωτών (Ανδριτσαναίων) και Περαμεριτών (Γορτυνίων, Καλαβρυτινών, Αρκαδιανών (Κυπαρισσίων). Το ότι οι πρωτεργάτες του Δυτικού Μοριά από τις πρώτες μέρες της Επανάστασης σκέφτηκαν τον ξολοθρεμό των Λαλαίων, τούτο το δηλώνει και το από 26-3-1821 γράμμα του Π. Πατρών Γερμανού προς τους Λαλαίους που μαζί με άλλα τους γράφει και τα εξής: «….λάβετε λοιπόν καλά τα μέτρα σας, καθίστε στα σπίτια σας χωρίς να φοβερίζετε και χωρίς να κάμετε κανένα κίνημα, διότι ύστερον ορμήσωμεν εναντίον σας όλοι με αρκετάς δυνάμεις και τότε το τέλος σας θέλει είναι ολέθριον. φερθείτε λοιπόν με γνώσιν δια να φυλάξετε την ζωή σας και το πράγμα σας, μην εξαπλώνεται τον νου σας εδώ και εκεί ότι το έθνος σας πάγει πολλά κακά».
Στη συνάντηση Κ. Μεταξά και Γ. Σισίνη στη Μανωλάδα ύστερα από προτροπή του Π. Πατρών Γερμανού να μην πάνε στην Πάτρα αλλά να χτυπήσουν το Λάλα, το αποφασίσανε αν και με δυσαρέσκεια δέχθηκε ο Κ. Μεταξάς όπως ο ίδιος γράφει:
«Tην 20η Μαΐου εκστρατεύσαμεν διευθυνόμενοι κατά την επαρχίαν Πύργου όπου ήσαν συνηθροισμένοι οι οπλοφόροι Πύργου, κατά την διάβασίν μας δε από την επαρχίαν ΄Ηλιδος ηνώνοντο και τινές οπλοφόροι μετά του Σισίνη, ώστε φθάσαντες εις Πύργον είμεθα υπέρ τους χιλίους διακοσίους οπλοφόρους, τουτέστι υπέρ τους τετρακοσίους εξήντα Κεφαλλήνας, οι δε λοιποί οπαδοί του Σισίνη. Εις Πύργον εύρομεν τον Νικόλαον Βιλαέτη και άλλους τινάς οπλαρχηγούς, συνεκστρατεύσαμεν δε μετ’ αυτών και άλλων και επορεύθημεν εις χωρίον Στρέφι όπου διαμείναμεν επτά ημέρας ίνα ετοιμασθώμεν επειδή τα Πελοποννησιακά στρατεύματα εστερούντο πολεμοφοδίων, ημείς έχοντες ικανήν ποσότητα, εφοδιάσαμε αυτά, ίνα αφαιρέσωμεν παν αίτιον αναβολής της αναχωρήσεώς μας. Αναχωρίσαντες από Στρέφι την 27ην μετά από εικοσάωρον οδοιπορίαν προέβησεν εις το χωρίον Γούμερον. Επειδή δε εμέλομεν εφεξής να διαβώμεν από θέσιν τινά καλουμένην Μποδίνι την οποία διά νυκτός οφείλαμεν να καταλάβωμεν ίνα μη κυριευθεί υπό των Λαλαίων επρότεινα όπως εις εξ ημών μετά πεντακοσίων στρατιωτών Κεφαλλήνων και άλλων Πελοποννησίων, εκστρατεύσει αμέσως και καταλάβει την θέσιν αυτήν, αλλ’ απεκρούσθη η γνώμη μου, επί λόγω να μη διαιρεθώμεν. Είτα όμως επληροφορήθημεν παρά του Βιλαέτου και Σισίνου ότι αυτοί είχον ήδη πέμψει εις Μποδίνι τον Καπετάν Κρασάκη και εις τούτο να μένωμεν αμέριμνοι. Ανδρείως επολέμησαν οι Κεφαλλήνες ,τα δε κανόνια ωφέλησαν πολύ. Οι Λαλαίοι ήσαν πεζοί και ιππείς υπέρ τους εξακοσίους, οι δε Έλληνες περί τους εννεακοσίους. Έλαβε μέρος το σώμα των Κεφαλλήνων, διακόσιοι Αρκάδιοι υπό τον Μέλιον, οι δε λοιποί ήσαν Πύργιοι και Ηλιείς. Μετά την εις Πούσι άφιξίν μας προσκαλέσαντες τους οπλαρχηγούς των Πελοποννησίων Σισίνην, Βιλαέτη, Μέλιον, Φωτήλαν, Πλαπούταν, Δεληγιάννην και Ζαριφόπουλον, τοις παρέστησαμεν ότι δεν πρέπει επί ματαίω να παρέρχεται πολύτιμος χρόνος ορμήσωμεν κατ’ αυτών, ήθελαν να επιτεθούν αμέσως εναντίον τους, ενώ οι ντόπιοι προτιμούσαν να περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία.
Από την πλευρά τους, οι Λαλαίοι προσπάθησαν να κερδίσουν χρόνο και να διασπάσουν το ελληνικό στρατόπεδο, κυκλοφορώντας φήμες ότι ήταν έτοιμοι να παραδοθούν. Στις 2 Ιουνίου 1821 ο κεφαλλονίτης Παναγής Μεσσάρης τους μετέφερε επιστολή των Επτανησίων αρχηγών Κωνσταντίνου και Ανδρέα Μεταξά, Ευαγγέλου Πανά, Παναγιώτη Στρούζα, Μιχαήλ Κουτουφά και Διονυσίου Σαμπρικού, που τους καλούσαν να καταθέσουν τα όπλα. Οι Λαλαίοι άρχισαν να κωλυσιεργούν, υποστηρίζοντας ότι την όποια απόφαση θα έπρεπε να πάρουν οι αρχηγοί τους, οι οποίοι απουσίασαν από το χωριό. Τότε οι επαναστάτες αποφάσισαν να δράσουν και να τους επιτεθούν από τρία σημεία, με επικεφαλής τον Γεώργιο Πλαπούτα, τους αδελφούς Μεταξά και τον Γεώργιο Σισίνη.
Από κακό συντονισμό, ο Πλαπούτας επιτέθηκε μόνος του στις 9 Ιουνίου και φυσικά αναγκάστηκε να υποχωρήσει μετά την αντεπίθεση των Λαλαίων. Μέσα στη σύγχυση και τον μεγάλο καύσωνα που επικρατούσε, ο Πλαπούτας άφησε την τελευταία του πνοή. Ακόμη 14Έλληνες έχασαν τη ζωή τους (11 Πελοποννήσιοι και 3 Επτανήσιοι). Αδιευκρίνιστες ήταν οι απώλειες των Λαλαίων.
Οι Λαλαίοι αναθάρρησαν και αυτοί, όταν είδαν να καταφθάνουν ενισχύσεις από την Πάτρα στις 11 Ιουνίου. Επικεφαλής 1.000 Τουρκαλβανών ήταν ο Γιουσούφ Πασάς. Ο Γιουσούφ ήθελε να ξεκαθαρίσει αμέσως την κατάσταση και στις 13 Ιουνίου επιτέθηκε με τους άνδρες του στη θέση Πούσι, όπου ήταν οχυρωμένοι οι Έλληνες. Βασικός του στόχος, να αποσπάσει πρώτα τα κανόνια που διέθεταν οι Επτανήσιοι και στη συνέχεια να τους πετσοκόψει με την ησυχία του.
Η μάχη δόθηκε σώμα με σώμα και η ανδρεία των Ελλήνων ανάγκασε τις δυνάμεις του Γιουσούφ να υποχωρήσουν και μαζί με τους Λαλαίους την επομένη να πάρουν τον δρόμο για την Πάτρα. Οι Έλληνες πολέμησαν γενναία και έχασαν 84 άνδρες (60 Πελοποννήσιοι και 24 Επτανήσιοι). Ανάμεσα στους πολλούς τραυματίες ήταν και ο κεφαλλονίτης Ανδρέας Μεταξάς, κατοπινός πρωθυπουργός της Ελλάδας. Την ίδια μέρα (14 Ιουνίου) οι επαναστάτες εισήλθαν στο έρημο χωριό και το πυρπόλησαν. Συνολικά, γύρω στα χίλια σπίτια παραδόθηκαν στις φλόγες.
Η νίκη των Ελλήνων σήμανε το τέλος της επιβολής των Λαλαίων στην περιοχή και άνοιξε τον δρόμο για την άλωση της Τριπολιτσάς Οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν οριστικά το Λάλα και να φύγουν προς την Πάτρα, λεηλατώντας τα χωριά που συναντούσαν στο πέρασμα τους.
Οι Ηλείοι μετά την απελευθέρωση του τόπου τους δεν περιορίστηκαν στο να τροφοδοτούν τον αγώνα με τρόφιμα, αλλά και με πολεμιστές, οι οποίοι πήραν μέρος σε μάχες τόσο στην Πελοπόννησο όσο και στη Στερεά Ελλάδα.
Οι Τούρκοι που στα 1823 είχαν πολιορκηθεί στην Πάτρα κατόρθωναν να βγαίνουν από το κάστρο και να κάνουν επιδρομές στην γύρω περιοχή. Σε μια τέτοια επιδρομή στις 11 Ιουλίου 1823, 700 Τούρκοι ιππείς και πεζικό έφτασαν στη Μανωλάδα, διέλυσαν τη μικρή φρουρά που είχε εγκαταστήσει εκεί ο Σισίνης και έφτασαν στα Λεχαινά.
Οι κάτοικοι αιφνιδιάστηκαν και προσπάθησαν να σωθούν. Ο Σισίνης έστειλε τους δύο γιους του Χρύσανθο και Μιχάλη με δύναμη ντόπιων πολεμιστών και λίγων Σουλιωτών να αντιμετωπίσουν τους Τούρκους. Παρότι οι Τούρκοι ήταν πάρα πολλοί, ο αγώνας τελικά κρίθηκε υπέρ των Ελλήνων, γιατί την κρίσιμη στιγμή κατέφτασε το σώμα των Σουλιωτών με αρχηγό τον Κώστα Μπότσαρη και χτύπησε τους Τούρκους από τα πλάγια. Οι Τούρκοι υποχώρησαν στην Πάτρα παίρνοντας μαζί τους 43 αιχμαλώτους. Στο τόπο της μάχης έπεσαν 50 Τούρκοι και 19 Έλληνες.
Αξίζει να τονιστεί η αγωνιστικότητα του καπετάν Δημήτρη Ζαροκανέλλου από τα Λεχαινά, ο οποίος είχε πάρει μέρος σε όλες τις μάχες μέσα στην Ηλεία, και είχε προσφέρει όλη την τεράστια περιουσία του για τις ανάγκες του αγώνα.
Λίγο αργότερα στις 23 Οκτωβρίου 1823, οι Τούρκοι έκαναν νέα επιδρομή στη θέση Μαρκόπουλο, σκότωσαν ένα ντόπιο και πήραν 15 αιχμαλώτους. Ο Κ. Μπότσαρης, ο Χρυσ. Σισίνης και ο καπετάν Κων/νος Ανδραβιδιώτης προσπάθησαν να αντισταθούν, αλλά αποκρούστηκαν από τους Τούρκους, οι οποίοι έκαναν δύο ακόμα επιδρομές στην Ανδραβίδα και τη Γαστούνη, λεηλατώντας την περιοχή.
Από το 1823, προτού καλά - καλά εδραιωθεί η επανάσταση ξέσπασαν έντονες διαμάχες ανάμεσα σε πολιτικούς και στρατιωτικούς για τον έλεγχο της εξουσίας. Οι στρατιωτικοί είχαν με το μέρος τους τον επαναστατημένο λαό. Οι πολιτικοί ισχυρίζονταν ότι μόνο αυτοί μπορούσαν να διοικούν. Οι πρόκριτοι, οι οποίοι διοικούσαν τις κοινότητες την εποχή της τουρκοκρατίας, θεωρούσαν ότι ήταν φυσικό να ασκούν την εξουσία και τώρα. Οι διχόνοιες αυτές είχαν οδυνηρές επιπτώσεις και στην περιοχή της Ηλείας. Οι Τούρκοι ενωμένοι με τους Αιγυπτίους προσπάθησαν να καταπνίξουν την επανάσταση.
Ο Ιμπραήμ αρχηγός των Αιγυπτίων αποβιβάστηκαν με το στόλο του στη Μεθώνη. Στόχος του ήταν να καταπνίξει την επανάσταση στην Πελοπόννησο και στη συνέχεια να κυριεύσει το Μεσολόγγι.
Ο Κολοκοτρώνης υποπτεύθηκε ότι ο Ιμπραήμ θα πορευόταν μέσα από την Ηλεία και θ’ άρπαζε όλα τα εφόδια για να τα στερήσει από τους πολιορκημένους Μεσολογγίτες. Ειδοποίησε την κυβέρνηση αλλά δεν ακούστηκε και τα εφόδια έπεσαν στα χέρια του Ιμπραήμ. Ωστόσο ο Σισίνης φρόντισε να εξασφαλίσει πολλές οικογένειες στο χωριό Πόρτες της Αχαΐας για να έχει έτοιμες δυνάμεις να αντισταθούν στον εχθρό.
Οι Αιγύπτιοι μπήκαν στον Πύργο στις 6 Νοεμβρίου 1825 και τον λεηλάτησαν. Ο Χρύσανθος Σισίνης έστησε ενέδρα με 300 ένοπλους και απελευθέρωσε 400 αιχμαλώτους. Αργότερα ο Ιμπραήμ με 2000 ιππείς και 5000 πεζούς μπήκε στην Ηλεία λεηλατώντας και καταστρέφοντας.
Την πρώτη αντίσταση συνάντησε στην Αγουλινίτσα, όπου μέσα στη λίμνη έγινε μια ιδιόρρυθμη μάχη. Ο Ιμπραήμ έφτασε στον Πύργο, τον λεηλάτησε για δεύτερη φορά και προχώρησε για την Αμαλιάδα και τη Γαστούνη.
Ένα τμήμα των Αιγυπτίων του Ιμπραήμ, κατέβηκε από τη Γαστούνη στο Βαρθολομιό, όπου εκεί συγκρούστηκε με μικρή δύναμη οπλιτών που είχαν κατέβει από το κάστρο Χλεμούτσι για ανεφοδιασμό. στο μεταξύ έφτασαν για βοήθεια 800 οπλοφόροι με αρχηγούς το Βέρρα και το Γεωργάκη Βαρθολομιώτη. Η μάχη κρατούσε για έξι 6 ώρες. Δυστυχώς όμως ενώ οι έλληνες νικούσαν, έπιασε βροχή και χάλασε τα όπλα τους. Έτσι οι Αιγύπτιοι έκανα έφοδο και δεν άφησαν κανένα ζωντανό.
Ο Ιμπραήμ έφυγε από τη Γαστούνη και περνώντας από την Ανδραβίδα, τα Λεχαινά και την Πάτρα, έφτασε στο Μεσολόγγι. Ο Χουσεϊν Μπέης, με ισχυρό στρατό που έστειλε ο Ιμπραήμ πέρασε από τη Γαστούνη, τη λεηλάτησε για δεύτερη φορά, και μετά στράφηκε προς το μοναστήρι της Σκαφιδιάς. Εκεί 300 ένοπλοι Πυργιώτες ανάγκασαν τους Αιγυπτίους να φύγουν. Την άλλη μέρα ο Χουσεϊν πέρασε από το μοναστήρι Φραγκαπήδημα όπου και κει αποκρούστηκαν οι εφορμήσεις του Ιμπραήμ.
Μετά την πτώση του Μεσολογγίου ο Ιμπραήμ θέλησε να καταπνίξει την επανάσταση στο Μοριά, γι’ αυτό ξεκίνησε με βάση τη Μεθώνη να υποτάξει πρώτα τη δυτική Πελοπόννησο. Στις 6 Απριλίου 1827 οι δυνάμεις του μπήκαν αιφνιδιαστικά στον Πύργο σφάζοντας και αιχμαλωτίζοντας. Έφτασαν μετά μέσα από την Αμαλιάδα στη Γαστούνη την οποία λεηλάτησαν. Από τη Γαστούνη ένα τμήμα κατευθύνθηκε προς την Πάτρα και ένα προς το Χλεμούτσι.
Οι Τουρκοαιγύπτιοι άρχισαν την πολιορκία ενώ ο Ιμπραήμ ενεργούσε αποκλεισμό από τη θάλασσα. Επί τρεις εβδομάδες οι πολιορκημένοι αντιστέκονταν γενναία, αλλά εξαιτίας της δίψας και της έλλειψης βοήθειας, αποφάσισαν να παραδοθούν με τον όρο να πάνε όπου ήθελαν.
Στις 4 Μαΐου παραδόθηκε το κάστρο, αλλά η συμφωνία δεν τηρήθηκε. Οι αρχηγοί ρίχτηκαν στη φυλακή και ελευθερώθηκαν αργότερα με τη μεσολάβηση του Θ. Κολοκοτρώνη. Οι δυνάμεις του Ιμπραήμ προχώρησαν μετά προς την Πάτρα, εξουδετερώνοντας την αντίσταση που πρόβαλε στη θέση Δροσελή Λεχαινών μικρή δύναμη οπλοφόρων με αρχηγό τον καπετάν Κων/νο Ανδραβιδιώτη.
Αφού ο Ιμπραήμ έφυγε από την Ηλεία, ο τόπος ξαναζωντάνεψε. Η ώρα της ελευθερίας είχε σημάνει με τη Ναυμαχία στο Ναυαρίνο.
Άλλοτε ο εορτασμός της παλιγγενεσίας δονούσε τα στήθη των Ελλήνων αέρας εθνικής περηφάνιας για το Έθνος την πατρίδα , την Ελευθερία. Οι ζητωκραυγές και οι ιαχές των ενθουσιόντων Ελλήνων έφθαναν στα ουράνια. Σήμερα από πού θα αντλήσουμε το κουράγιο και τη δύναμη να ξαναφωνάξουμε ζήτω!…
Όταν προδώσαμε την πατρίδα μας, και στην ουσία εθελούσια απαρνηθήκαμε την Λευτεριά μας! Σήμερα μας πέρασαν αλυσίδες πιο βαριές από εκείνες με τις οποίες αλυσόδενε ο Ιμπραήμ τα γυναικόπαιδα-αιχμαλώτους κατά την επιδρομή στα μέρη μας και μας σέρνουν στη σκλαβιά, αλυσοδεμένους, όπως οι δουλέμποροι, αλλοτινών εποχών, τους μαύρους της Αφρικής.
Παραδοθήκαμε στους τοκογλύφους και παραδώσαμε και την γη των προγόνων μας, που δεν μας ανήκει. Σ’ αυτή τη γη εμείς έχουμε μόνο την νομή. Την κυριότητα την έχουν οι αγέννητοι νεκροί μας, αυτή η γη που με αγώνες, αίμα και δάκρυα ελευθέρωσαν οι πρόγονοί μας ανήκει στις μελλούμενες γενιές. Εμείς αυτή τη γη την ξεπουλάμε και για να χρυσώσουμε το χάπι το ξεπούλημα το ονοματίζουμε αξιοποίηση.
Αλλά, ως πότε θα είναι ναρκωμένος ο λαός μας από τα βότανα της παγκοσμιοποίησης και της ισοπέδωσης που μας προσφέρουν αφειδώλευτα τα μέσα αποβλάκωσης.
Ως πότε θα ακολουθούμε άπραγοι ως αγέλες αλόγων ζώων τις επιταγές τις εκάστοτε εμφανιζόμενης ως πρωτοπορίας των ανθρώπων που ήθελαν να αλλάξουν την κοινωνία μας και το μόνο που κατάφεραν ήταν να αλλάξουν τα δικά τους οικονομικά μεγέθη και την δική τους οικονομική επιφάνεια;
Μέχρι πότε οι επιλογές μας θα σύρονται μεταξύ σκύλας του κατ’ ευφημισμό υπαρκτού σοσιαλισμού και Χάρυβδης του ανίερου φιλελεύθερου κι ασύδοτου καπιταλισμού;
Πότε επιτέλους θα στηριχθούμε στα δικά μας πόδια, στο δικό μας νου στις δικές μας πολιτισμικές αξίες; Δεν ντρεπόμαστε
τους ήρωες της πατρίδας και τους αγίους της πίστης ;
Τον Κολοκοτρώνη, Τον Καραϊσκάκη, το Μακρυγιάννη, τον Πατροκοσμά και τόσους άλλους! που πότισαν κάθε σπιθαμή αυτής της γης με το αίμα τους;
Δεν ντρεπόμαστε την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας; Aυτόν τον πολιτισμό με τον οποίο προσφέραμε στον κόσμο το ιδεώδες της δημοκρατίας, το φως της τέχνης και της φιλοσοφίας ,κι εμείς βουλιάζουμε στα σκοτάδια της πλέον άθλιας υποβάθμισης και εξευτελιστικής βαρβαρότητας…
Ως πότε θα εφαρμόζουν σε βάρος μας το δόγμα του εκφοβισμού; Ως πότε θα μας τρομοκρατούν και θα μας εξευτελίζουν, λέγοντάς μας πως …χρωστάμε! Όταν οι γηγενείς εφιάλτες και οι διεθνείς τοκογλύφοι μας έχουν καταληστέψει και μας χρωστάνε πολλαπλάσια…
Θα μας διευκολύνουν, λέει, επιμηκύνοντάς μας το χρόνο, για την αποπληρωμή του χρέους. Όταν στην πραγματικότητα θέλουν να διαιωνίσουν το καθεστώς της χρεοκοπίας. Μεταβάλλοντάς το σε καθεστώς συνεχούς και επαχθούς δουλοπαροικίας.
Θα μας μειώσουν, δήθεν, και τα επιτόκια. Όταν με τα πανωτόκια θα διογκώνουν ολοένα και περισσότερο το χρέος μας.
Και μας διαβεβαιώνουν ότι βλέπουν και φως στο βάθος του τούνελ. Όταν «το μόνο φως, που φαίνεται, είναι το φως της αμαξοστοιχίας, που έρχεται καταπάνω μας. Για να μας διαμελίσει”! Και δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτό, που θέλουν, δεν είναι μόνο να μας εξαθλιώσουν οικονομικά, αλλά κυρίως να μας υπονομεύσουν εθνικά και πολιτισμικά. Και προσπαθούν, σύμφωνα με τη δόλια τακτική τύπου Κίσινγκερ, να μας αφαιρέσουν κάθε ίχνος πατριωτικής συνείδησης, να κόψουν τις ρίζες μας , να ξεράνουν το δέντρο της Ελλάδας, και μας εξαφανίσουν στο βάλτο της παγκοσμιοποίησης.
Δεν πρέπει ποτέ εμείς να τους αναγνωρίσουμε αυτόν το ρόλο! Και να τους ακολουθούμε και να τους χειροκροτούμε!….
Δεν θα νιώθουμε να βαραίνει τις καρδιές μας και τις συνειδήσεις μας το αιώνιο αίσχος για την προδοσία, σε βάρος της πατρίδας μας και των γενεών που έρχονται!… Θα τρίζουν τα κόκαλα των Ηρώων και των μαρτύρων του 1821 και όσων παγκόσμια και διαχρονικά- θαύμασαν και αγάπησαν τη χώρα μας και το λαό μας…
Γιατί μπορεί σίγουρα η πατρίδα μας, να παίξει και στο μέλλον τον πνευματικό ρόλο που έπαιξε και στο παρελθόν. Αντάξιο του πολιτισμού της και της ιστορίας της . Αρκεί να ομονοήσουμε και να το θελήσουμε.
Χρειαζόμαστε μια νέα επανάσταση. Εκείνη του 21 ήταν ένοπλη και αιματηρή, σήμερα χρειάζεται μια επανάσταση ψυχών, μια επανάσταση συνειδήσεων ,μια πολιτισμική επανάσταση, για να ξαναβρούμε τις χαμένες μας ρίζες το χαμένο μας εαυτό, την αισιοδοξία μας, το χαμένο μας φιλότιμο. Να ξαναβρούμε την αγωνιστικότητα του ΕΜΕΙΣ που ατυχώς τα τελευταία χρόνια την προσφέραμε αποκλειστικά και μόνο θυσία στο μεγαλοπρεπή βωμό του ΕΓΩ μας.
Η Ηλεία αντιστάθηκε κι αγωνίσθηκε το 21 μπορεί και δύναται να αντισταθεί και να επιτύχει και σήμερα. Οι Μήδοι δεν πρέπει να περάσουν…
ΛΕΩΝΙΔΑΣ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
Κείμενο Ομιλίας στην αίθουσα Κέντρου Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων Βαρθολομιού Ηλείας Δήμου Πηνειού την 23η Μαρτίου 2011.
Και θα σας κάνω πόλεμο για να σας πολεμήσω
Γιατί ταχιά απ’ τη Ζάκυνθο θα’ ρθεί ο Κολοκοτρώνης
Τότε θα ιδείτε βρε σκυλιά και σεις παλιομουρτάτες
Θα ιδείτε τις χανούμισσες μ’ όλους τους φερετζέδες
Να ιδείτε πως σας κάνουμε εμείς οι Πλαπουταίοι!…»
Μ’ αυτό το ποίημα η Ηλειακή Δημοτική Μούσα θέλησε να υμνήσει τα κατορθώματα των ανυπότακτων κλεφτών και αρματολών, των ανδρειωμένων Ελλήνων που δεν άντεχαν πλέον τη σκλαβιά των Αγαρηνών και έκαναν πίστη τους τη μεγάλη απόφαση του ξεσηκωμού.
Μετά την κατάληψη και των τελευταίων φρουρίων της Ρωμιοσύνης του Κάστρου του Χλουμουτσίου το 1460 που το υπερασπίζονταν ο Θωμάς Παλαιολόγος και του Σανταμερίου το 1461 που το υπερασπίζονταν ο Γραίζας Παλαιολόγος πλέον και η Ηλεία αποτέλεσε επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Έτσι μετά τη σκλαβιά έπεσε δυστυχία και ανελευθερία σ’ όλους τους τομείς ,ο πληθυσμός μειώθηκε από τους ελώδεις πυρετούς και αποδεκατίστηκε ο Ελληνικός πληθυσμός.
Έτσι πέρασε η μαύρη πρώτη περίοδος της Τουρκοκρατίας για την Ηλεία. Μια ομιχλώδης και σκοτεινή περίοδος των ετών 1460-1687. Οι συγκρούσεις μεταξύ των Τούρκων και των Ενετών, που είχαν σταματήσει το 1575, ξανάρχισαν το 1685 και η Πελοπόννησος(ο Μοριάς) ξανάπεσε στα χέρια των Ενετών υπό τον Μοροζίνη. Την εποχή εκείνη της Ενετοκρατίας, που κράτησε 30 χρόνια, η διοίκηση ήταν καλύτερη από εκείνη των Τούρκων, αλλά οι Έλληνες εξακολουθούσαν να υποφέρουν, αφού οι πιέσεις των νέων κατακτητών ήταν και στο θρησκευτικό τομέα, γιατί οι Ενετοί ίδρυσαν ακόμη και επισκοπή στην Ώλενα με Λατίνο επίσκοπο.
Μετά την κατάλυση της Ενετοκρατίας το 1715, η περιοχή έπεσε και πάλι στα χέρια των Τούρκων. Σ’ αυτή τη δεύτερη περίοδο της τουρκοκρατίας, ιδιαίτερα μέχρι την επανάσταση του Ορλόφ (1769), η συμπεριφορά των Τούρκων ήταν λιγότερη πιεστική και έδωσε στους ραγιάδες τη δυνατότητα να εκμεταλλεύονται καλύτερα τη γη τους και να απασχολούνται με το εμπόριο.
Το 1687 οι Βενετοί καταλαμβάνουν την Πάτρα και ελευθερώνουν την Ηλεία η οποία γίνεται πλέον κτίσης τους μέχρι το έτος 1715 όταν έγινε ανακατάληψη της Πελοποννήσου από τους Τούρκους στην οποία ατυχώς βοήθησαν και οι Έλληνες που μισούσαν πλέον τους Βενετούς οι οποίοι είχαν γίνει πιο σκληροί και από τους Τούρκους. Έτσι έχουμε στην Ηλεία τη δεύτερη Τουρκοκρατία.
Τα χρόνια της Τουρκοκρατίας η Ηλεία γνώρισε τη μαύρη σκλαβιά. Οι κάτοικοι της δε στερήθηκαν μόνο την ελευθερία τους αλλά έχασαν και τα πλούσια κτήματά τους, όπου εγκαταστάθηκαν οι Τούρκοι αγάδες και μπέηδες. Αυτοί καταδυνάστευαν τους κατοίκους, άρπαζαν το βίος τους και όσοι δεν άντεχαν τη σκλαβιά αναγκάζονταν να φύγουν στα βουνά.
Η διαμόρφωση του εδάφους εμπόδιζε την ανάπτυξη και τη δράση των κλεφτών και αμαρτωλών, οι οποίοι θα μπορούσαν να περιορίσουν τη δράση των Τούρκων και να δώσουν κουράγιο και ελπίδα στους σκλαβωμένους.
Η περιοχή της Ηλείας αποτελούσε αρχικά και μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα ένα Βιλαέτι (επαρχία) το Βιλαέτι της Γαστούνης που έτυχε να γίνει τσιφλίκι πριγκίπων από τον Βασιλεύοντα στην Τουρκική Αυτοκρατορία Οσμανικού Οίκου των Χοτομαναίων που εγκαταστάθηκαν στην πρωτεύουσα της Ηλείας τη Γαστούνη Γύρω στα τέλη του ΙΗ΄ και στις αρχές του ΙΘ΄ αιώνα οι οικονομική και στρατιωτική ισχύς των Χοτομαναίων της Γαστούνης υποχωρεί και επισκιάζεται από τους Τουρκαλβανούς που κατείχαν την περιοχή του Λάλα .
Οι Λαλαίοι αγόρασαν μεγάλες εκτάσεις από τους Χοτομαναίους και έτσι περιήλθε το μεγαλύτερο μέρος της Ηλείας στην κατοχή τους. Αργότερα όμως αποσχίστηκε ο Πύργος με 9 χωριά και δημιουργήθηκε έτσι και ένα ακόμη Βιλαέτι του Πύργου.
Κυρίως μετά τα Ορλωφικά η ισχύς των Λαλαίων Τούρκων αυξήθηκε επικίνδυνα τόσο με την διεύρυνση των γαιοκτησιών όσο και με τη δύναμη των όπλων,
Από το τελευταίο τέταρτο του ΙΗ΄ αιώνα αφού παραγκώνισαν τους Χοτομαναίους της Γαστούνης οι Λαλαίοι έγιναν πραγματικοί κύριοι της Ηλείας.
Το Βιλαέτι της Γαστούνης προ της την επανάστασης του 1821, ήταν από τα μεγαλύτερα του Μοριά και είχε πληθυσμό 25000 χριστιανούς και 4000 Οθωμανούς, ήταν χωρισμένο σε 168 τσιφλίκια(χωριά), τα οποία έπαιρναν συνήθως τα ονόματά τους από τα ονόματα των Τούρκων Αγάδων.( Σουλεϊμαναγα (Μυρσίνη), Μουσουλούμπεη (Λευκοχώρι),Σαμπάναγα(Αγία Μαύρα) Δελήμπαλη (Εφύρα) Ιμάμης Τσαούσης(Κέντρο) κ.α.
Ο Πύργος από το 1790 αποτελούσε ξεχωριστό Βιλαέτι. Λόγω ειδικών προνομίων που είχε από το Σουλτάνο (αφορολόγητο), αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια πριν την επανάσταση αλματωδώς , ενώ ο πληθυσμός του ανερχόμενος γύρω στις 7000 ήταν καθαρά ελληνικός και σε καλύτερη οικονομική και κοινωνική κατάσταση από της Γαστούνης.
Ο Πύργος το πήρε το όνομα του από έναν πύργο που υπήρχε εκεί που τον είχε χτίσει στη θέση του σημερινού Επαρχείου ο Ιωάννης Τσερνωτάς προκειμένου να προστατεύονται οι άνθρωποι και τα πρόβατά τους ή ακόμη και για να τους παρακολουθεί. Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η εικόνα που παρουσιάζει η Ηλεία την προεπαναστατική περίοδο.
Η Προπαρασκευή του γένους για την απελευθέρωση έγινε από ολόκληρο τον υπόδουλο αλά και τον απόδημο Ελληνισμό, η συμβολή και των Ηλείων ήταν και υπήρξε σημαντική.
Η Επανάσταση του 21 είναι το σημαντικότερο γεγονός για τον Ελληνισμό γιατί απέδειξε την δυναμικότητα της Ελληνικής φυλής η οποία πάντα μεγαλουργούσε.
Τον ξεσηκωμό του λαού μας σχεδίασε, μελέτησε και δυνάμωσε αναμφισβήτητα η Φιλική Εταιρεία την οποία συνέστησαν οι Νικόλαος Σκουφάς από την Άρτα ο Αθανάσιος Τσακάλωφ από τα Γιάννενα και ο Ηλείος Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος από την Ανδρίτσαινα, ο οποίος αφιέρωσε τον εαυτό του στην υπηρεσία της πατρίδας.
Στη Φιλική Εταιρεία μυήθηκαν όλοι οι σημαντικοί Πατριώτες, οι προύχοντες, οι φυσικοί ηγέτες των σκλαβωμένων οι οποίο με τη σειρά τους διέδωσαν το κοινό μυστικό στο λαό και τον προετοίμασαν για την εξέγερση. Αρκετοί πρόκριτοι της Ηλείας είχαν μυηθεί στη Φιλική Εταιρία.
Στον κατάλογο των Φιλικών περιλαμβάνονται και τα ονόματα των οπλαρχηγών της Ηλειακής εξέγερσης: Χαράλαμπος Βιλαέτης, Γιάννης Βιλαέτης, Δημήτριος Άχολος και Γεώργιος Χρύσανθος και Μιχαήλ Σισίνης.
Αξιόλογο μέλος της Φιλικής Εταιρίας και πρωτεργάτης της επανάστασης στην Ηλεία ήταν ο Γαστουναίος Γεώργιος Σισίνης. Μυήθηκε στην Εταιρία το 1819 μαζί με τους γιους του Χρύσανθο και Μιχάλη κι από τότε άρχισε να εργάζεται μεθοδικά για την προετοιμασία του αγώνα στην Ηλεία.
Επίσης σημαντικό μέλος της εταιρίας υπήρξε ο ηρωικός αγωνιστής Χαράλαμπος Βιλαέτης από τον Πύργο. Μυήθηκε στην Εταιρία το 1819 και σε συνεργασία με το Γ. Σισίνη, ξεσήκωσε όλη την Ηλεία σε επανάσταση.
Έτσι στις παραμονές του μεγάλου αγώνα οι Έλληνες κάτοικοι τόσο της Γαστούνης όσο και του Πύργου ήταν έτοιμοι ψυχολογικά και ηθικά για την εξέγερση.
Παράλληλα είχε εξασφαλιστεί και ο απαραίτητος πολεμικός εξοπλισμός.
Η εξέγερση ήρθε σαν ένας αναγκαίος συναγερμός και έβαλε τέρμα στην απελπιστική κατάσταση που επικρατούσε με την καταπιεστική συμπεριφορά των Τούρκων και ειδικότερα των Λαλαίων Τουρκαλβανών. Είχε καταστεί ένας φοβερός εφιάλτης τρόμου και φόβου στα στήθια του λαού.
Με την έναρξη του αγώνα τη φροντίδα για τη στρατολογία, το διορισμό των καπετάνιων, το πολεμικό ανεφοδιασμό και την τροφοδοσία των πολεμιστών είχε το κοινό της επαρχίας Ήλιδος, μια αρχή που την αποτελούσαν προεστοί και δημογέροντες της Ηλείας και είχε αρχηγό της το Γεώργιο Σισίνη και έδρα τη Γαστούνη.
Στο άκουσμα της επανάστασης όλοι οι Έλληνες δέχθηκαν με ενθουσιασμό το εγερτήριο μήνυμα και με υπέρτατη αγαλλίαση.
Στο προσκλητήριο του υπέρ βωμών και εστιών αγώνα με θάρρος, δύναμη και αξιόλογη γενναιότητα έλαβαν μέρος οι Ηλείου και όχι μόνο για την απελευθέρωση της Ηλείας αλλά πολέμησαν τον τύραννο και σ’ άλλες περιοχές της σκλαβωμένης χώρας όπως στην πολιορκία των Πατρών, στο Σαραβάλι, στην Τρίπολη, το Ναύπλιο, στο Μεσολόγγι, στην Αθήνα και πότισαν με το άλικο αίμα τους τα ιερά χώματα της πατρίδας.
Εκτός από τους φιλικούς, και τους οπλαρχηγούς που μνημονεύσαμε παραπάνω θα ήταν παράλειψή μας να μην κάνουμε αναφορά στους οπλαρχηγούς της επαρχίας ΄Ηλιδας που τέθηκαν επικεφαλής διαφόρων στρατιωτικών σωμάτων.
Εκτός από το στρατηγό Γεώργιο Σισίνη μαζί του συμπαρατάχθηκαν οι γιοι του Χρύσανθος και Μιχαήλ και ο Νικόλαος Σισίνης. Άλλοι καπεταναίοι με σημαντική προσφορά στον αγώνα ήταν ο Αντώνιος από τη Μανωλάδα, ο Κων/νος Παπαδημητρόπουλος –Καπετάν Ανδραβιδιώτης από την Ανδραβίδα, ο Βέρας από το Βαρθολομιό, ο Νάνος και Κων/νος Κουμανιώται ο Ιωάννης Τζεκούρας, οι Παλασσαίοι, ο Δημήτρουλας ,οι Αδελφοί Καραμεραίοι, ο Κουντούρης και ο Α. Λαγανιώτης. Από τον Πύργο οπλαρχηγοί ήταν οι ΄Άχολοι Δημήτριος, Αλέκος, Ιωάννης, Χρυσανθάκης και Αλέξανδρος. οι Αυγερινοί, οι Κρεστενίται Λυκούργος και Ιωάννης και οι Βιλαέτες Χαράλαμπος, Νικόλαος, Λύσανδρος και Κων/νος.
Στις 10 Μάρτη του 1821 ο Βοεβόδας της Γαστούνης Σουλεϊμάν ιδεάζεται από τους Λαλαίους ότι οι Γαστουναίοι και οι Πύργιοι ετοιμάζουν συνωμοσία και γι’ αυτό αποφασίζει ότι πρέπει να σκοτώσουν τους προύχοντες και σημαίνοντες ιερωμένους της Γαστούνης και του Πύργου.
Ο στενός όμως φίλος του Μουσταφάμπεη της Τριπολιτσάς και διαχειριστής των εισοδημάτων του Χαματζόπουλος Αναστάσιος και πολύ έμπιστος στο βοεβόδα Σουλεϊμάν τον απέτρεψε όταν του φανέρωσε το γράμμα των Λαλαίων λέγοντάς του ότι αυτό είναι τέχνασμά τους να βγάλουν από τη μέση τους Έλληνες ανταγωνιστές τους στην ενοικίαση των φόρων με δημοπρασία κι έτσι να μείνουν χωρίς συναγωνισμό και να πάρουν όσο-όσο αυτοί την ενοικίαση. Μάλιστα του ζήτησε και ένα μήνα αναβολή της δημοπρασίας εκ μέρους των ενδιαφερομένων Ελλήνων ώστε να μπορέσουν να οικονομήσουν το ποσό της πρώτης δόσης. Τούτο κι έγινε. Αμέσως ανακοίνωσε τα πιο πάνω στους Γεώργιο Σισίνη Γιαννάκη Σισίνη και Χριστόδουλο Αυγερινό και αυτοί αμέσως για να διασκεδάσουν κάθε υποψία του Βοεβόδα έτρεξαν την επομένη και νοίκιασαν τα ιχθυοτροφεία, τελωνεία και αλυκές της Ηλείας. Τότε ήρθε η διαταγή του Καϊμακάμη της Τριπολιτσάς, όπως σε όλους τους εξέχοντες προύχοντες ιερωμένους και πολιτικούς του Μοριά να πάει και ο Γεώργιος Σισίνης στην Τριπολιτσά για δήθεν σύσκεψη περί διαφόρων ζητημάτων, στην πραγματικότητα όμως για να συλληφθούν ως όμηροι στη σχεδιαζόμενη εξέγερση, που από τα περιστατικά σε διάφορες περιοχές των Καλαβρύτων και από κατάδοση του μυστικού της Φιλικής Εταιρείας την είχαν υποψιασθεί. Δυστυχώς τότε έσπευσε να συμμορφωθεί με τη διαταγή και πήγε στην Τρίπολη από τη Γαστούνη όπου μαζί με άλλους που συμμορφώθηκαν και πήγαν, κλείσθηκαν στα μπουντρούμια της Τρίπολης ο εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Ωλένης Φιλάρετος μέχρι που έπεσε η Τριπολιτσά.
Ξεκίνησε και ο Σισίνης για την Τριπολιτσά μα τον πρόλαβε ο Π. Πατρών Γερμανός με τον πρωτοσύγκελό του Βησσαρίωνα με το σημείωμα που περιείχε συνθηματικές λέξεις «που υπάγεις;» οπότε γύρισε στη Γαστούνη και παρίστανε τον άρρωστο. Πιεζόμενος όμως από τους Τούρκους ξεκινάει για την Τριπολιτσά με μεγάλη ακολουθία από κατάφορτα ζώα και καβαλλαραίους συνοδούς. Προχώρησε όλη τη μέρα και όταν νύχτωσε άλλαξε δρόμο και πήγε στο Μετόχι του Μεγάλου Σπηλαίου που ήταν κοντά στου Αλη Τσελεπή στο σημερινό Βουπράσιο. Εκεί κρύφτηκε γιατί με κοινή απόφαση με το Μητροπολίτη Γερμανό είχε αποθηκεύσει κρυφά τρόφιμα και πολεμοφόδια για τον αγώνα.
Ο Αμβρόσιος Φρατζής στην επιτομή του γράφει ότι όταν ξεκίνησε ο Σισίνης για την Τριπολιτσά πήρε μαζί τους και τους δύο γιους του ώστε περνώντας από την Πάτρα θα τους άφηνε εκεί για σπουδές.
Φθάνοντας στη Μανωλάδα στέλνει στο Βοεβόδα της Γαστούνης καθώς και στο Γερμανό επιστολή ότι αρρώστησε και μόλις γίνει καλά θα συνεχίσει το ταξίδι για την Τριπολιτσά, παρακαλούσε δε το Γερμανό να τον περιμένει να πάνε μαζί. Τέλος γράφει ο Ιωάννης Θεοφανίδας στο «Αρχείο» του ότι το πιο πάνω γράμμα έγινε πρόφαση και στο Γερμανό να καθυστερήσει και να μην πάει στην Τριπολιτσά.
Σα γενικεύθηκε ο ξεσηκωμός στην Πάτρα στέλνει στη Γαστούνη τον Επίσκοπο Κερνίτσης Προκόπιο και ξεσηκώνει τους Ηλείους Στις 26 Μαρτίου ο Σισίνης μπαίνει στη Γαστούνη και υψώνει τη σημαία της επανάστασης. Την ίδια μέρα ο καπετάν Χαράλαμπος Βιλαέτης υψώνει τη σημαία στον Πύργο.
Οι Ηλείοι εδίσταζαν είτε διότι εφοβούντο μη υποστώσι την τύχην των Πατρινών είτε εκ φόβου των Λαλιωτών Τούρκων είτε δι’ άλλους λόγους, όταν ο Ιεράρχης ίνα διασκεδάσει τας αβεβαιότητας αυτών ηπείλησεν ότι θα θέσει πυρ εν τη πόλει, αναγγέλων τοις ιερεύσι να αποσυρθώσι μετά των ιερών εικόνων και των αχράντων μυστηρίων εις τους απορώγας βράχους του Ωλενού. Αι διαταγαί αυτού εξετελέσθησαν ο λαός ακολουθεί τα βήματα των ποιμένων αυτού ψαλλόντων τον ύμνον των μαχών «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί ημών» Ο επίσκοπος κρατών δάδα διατρέχει τα χωριά της κοιλάδος εις την φωνήν αυτού οι χωρικοί σπεύδουσι να καύσωσι τας καλύβας αυτών. Αι γυναίκες και τα παιδιά, οι γέροντες ,τα ποίμνια πορεύονται προς τα όροι τα οποία έσονται εφεξής ο απροσμάχητος προμαχών της Ελευθερίας αυτών. Μεταφέρουσι άροτρα, γεωργικά εργαλεία και διάφορα άλλα σκεύη και εγκαταλείπουσι τους πλήρεις στάχεων αγρούς, τους οποίους ορκίζονται ότι θα επανέλθουν να θερίσωσιν όταν ωριμάσουσι δια δρεπάνων βεβαμένων τω αίματι των Τούρκων. Η Ιερά ΄Ηλις είναι ήδη έρημος. Ο δε εξαρπάσας τους κατοίκους αυτής αποστέλλει προς όλα τα μέρη άνδρας επιτετραμμένους να αναγγείλωσι εις τους Έλληνας ότι θα εξοντωθώσιν εάν επιμείνωσι μένοντες εις τας καλύβας αυτών»
Φήμες στη Γαστούνη και στον Κάμπο πολλές τότε, ότι ο Σισίνης με 10.000 έρχεται κατά της Γαστούνης από τη Μανωλάδα, οπότε οι Τούρκοι απελπίζονται και καταφοβισμένοι την εγκαταλείπουν συφάμελα, για να πάνε στου Λάλα. Διανυχτερεύουν στην Ξυλοκέρα από εκεί βλέπουν πολλές φωτιές στον Πύργο και ακούνε ομοβροντίες τουφεκιών. Φοβήθηκαν και γύρισαν πίσω στη Ροβιάτα. Εκεί ο Σισίνης τους χτυπά. Αποτυγχάνει να τους διαλύσει με απώλειες δέκα νεκρούς και δύο αιχμαλώτους ,τους Στάθη Κλοκονά Λεχαινίτη και Δ.Κουκουνάρα.
Οι Τούρκοι κλείνονται στο Κάστρο Χλεμούτσι. Εκεί τους πολιορκεί ο Σισίνης μαζί με το Χαράλαμπο Βιλαέτη. Εκεί πληγώνεται ο Βιλαέτης στο χέρι από αδέσποτη σφαίρα .Ο Γερμανός στέλνει βοήθεια στο Σισίνη για την πολιορκία των Τούρκων στο Κάστρο, τον οπλαρχηγό Σαγιά, με τη σύσταση να κρατηθεί με κάθε θυσία η πολιορκία. Όμως βοήθεια από 400 Λαλαίους ιππείς στους πολιορκούμενους διαλύει την πολιορκία και οι πολιορκητές φεύγουν πανικόβλητοι. Οι Τούρκοι προστατευόμενοι από τους Λαλαίους φεύγουν για την Πάτρα. Ο Σισίνης καταφεύγει με τους ενόπλους του στο Μετόχι του Μ. Σπηλαίου στου Αλη Τσελεπή όπου οχυρώνεται «βεβυθισμένος τη απελπισία» γράφει ο Φιλήμων. Στην αποχώρησή του οι Λαλαίοι λήστεψαν και λεηλάτησαν όσα χωριά βρέθηκαν στο δρόμο τους ανενόχλητοι και μόνο ο Ιωάννης Αθανασόπουλος ή Καϊάφας επεχείρησε να προσβάλει την οπισθοφυλακή τους κοντά στην Ξυλοκέρα και Μαλαπάσι.
Στα τέλη του Απρίλη αποβιβάζεται στη Γλαρέντζα με εκατό πολεμιστές ο Βαγγέλης Πανάς φέροντας και δύο κανόνια και ενώνεται με τα παλικάρια του Σισίνη .Στις 9 Μάιου αποβιβάζεται επίσης στη Γλαρέντζα ο επίσης Κεφαλλήνιος Κωνσταντίνος Μεταξάς.
Αυτή η απόβαση ήταν μεγάλης σημασίας γεγονός γιατί αναπτέρωσε το φρόνημα των επαναστατών που είχε οπωσδήποτε καταπέσει ύστερα από τον πανικό που έσπειραν οι Λαλαίοι με τη διάλυση της πολιορκίας των Τούρκων στο Χλεμούτσι και τις αλλεπάλληλες καταστροφές και σφαγές στην επαρχία του Πύργου τον Απρίλη. Είχε όμως και συνέπειες πολύ δυσάρεστες για τον Αγώνα που μόλις άρχιζε γιατί οι Λαλαίοι μετά το διώξιμο τους από του Λάλα παραπονέθηκαν στον ΄Άγγλο Αρμοστή της Επτανήσου που απαγόρευσε αυστηρά να ξεμπαρκάρουν για την επαναστατημένη Ελλάδα Επτανήσιοι, κι όσοι τυχόν ξεμπάρκαραν τους κατασχέθηκε η περιουσία .Μα όσοι κατατρεγμένοι στεριανοί Μοραΐτες, Ρουμελιώτες και Ηπειρώτες κατάφευγαν όσον καιρό ήταν αυτός Αρμοστής μέχρι το 1823 σαν πρόσφυγες στα Επτάνησα ,δεινοπάθησαν πολύ απ’ αυτόν, έτσι ζωντανή μένει ακόμη και σήμερα η ανάμνηση του μισέλληνα Μαίτουλα, όπως διασώθηκε το όνομα του στο λαό και με τούτες τις φράσεις «Τα παράπονά σου στο Μαίτουλα» σε κείνο που δεν μπορεί να βρει το δίκιο του.
Οι Λαλαίοι Τουρκαλβανοί ύστερα από τόσες ανδραγαθίες ,το λύσιμο δηλαδή της πολιορκίας του Χλεμούτσι τις επιδρομές τους στον Πύργο και την Αγουλινίτσα , το θάνατο του Χαράλαμπου Βιλαέτι στη Μάχη στο Λατζόϊ που ήταν μεγάλη απώλεια για την επαναστατημένη Ηλεία επόμενο ήταν να έχουν καταστεί ο φόβος και ο τρόμος των Ηλείων.
Έπρεπε λοιπόν να εξολοθρευτούν Αποφασίσθηκε να χτυπηθεί το Λάλα. Κοινή ήταν η απόφαση όχι μόνο των Γαστουναίων και Πυργίων αλλά και των Φαναριωτών (Ανδριτσαναίων) και Περαμεριτών (Γορτυνίων, Καλαβρυτινών, Αρκαδιανών (Κυπαρισσίων). Το ότι οι πρωτεργάτες του Δυτικού Μοριά από τις πρώτες μέρες της Επανάστασης σκέφτηκαν τον ξολοθρεμό των Λαλαίων, τούτο το δηλώνει και το από 26-3-1821 γράμμα του Π. Πατρών Γερμανού προς τους Λαλαίους που μαζί με άλλα τους γράφει και τα εξής: «….λάβετε λοιπόν καλά τα μέτρα σας, καθίστε στα σπίτια σας χωρίς να φοβερίζετε και χωρίς να κάμετε κανένα κίνημα, διότι ύστερον ορμήσωμεν εναντίον σας όλοι με αρκετάς δυνάμεις και τότε το τέλος σας θέλει είναι ολέθριον. φερθείτε λοιπόν με γνώσιν δια να φυλάξετε την ζωή σας και το πράγμα σας, μην εξαπλώνεται τον νου σας εδώ και εκεί ότι το έθνος σας πάγει πολλά κακά».
Στη συνάντηση Κ. Μεταξά και Γ. Σισίνη στη Μανωλάδα ύστερα από προτροπή του Π. Πατρών Γερμανού να μην πάνε στην Πάτρα αλλά να χτυπήσουν το Λάλα, το αποφασίσανε αν και με δυσαρέσκεια δέχθηκε ο Κ. Μεταξάς όπως ο ίδιος γράφει:
«Tην 20η Μαΐου εκστρατεύσαμεν διευθυνόμενοι κατά την επαρχίαν Πύργου όπου ήσαν συνηθροισμένοι οι οπλοφόροι Πύργου, κατά την διάβασίν μας δε από την επαρχίαν ΄Ηλιδος ηνώνοντο και τινές οπλοφόροι μετά του Σισίνη, ώστε φθάσαντες εις Πύργον είμεθα υπέρ τους χιλίους διακοσίους οπλοφόρους, τουτέστι υπέρ τους τετρακοσίους εξήντα Κεφαλλήνας, οι δε λοιποί οπαδοί του Σισίνη. Εις Πύργον εύρομεν τον Νικόλαον Βιλαέτη και άλλους τινάς οπλαρχηγούς, συνεκστρατεύσαμεν δε μετ’ αυτών και άλλων και επορεύθημεν εις χωρίον Στρέφι όπου διαμείναμεν επτά ημέρας ίνα ετοιμασθώμεν επειδή τα Πελοποννησιακά στρατεύματα εστερούντο πολεμοφοδίων, ημείς έχοντες ικανήν ποσότητα, εφοδιάσαμε αυτά, ίνα αφαιρέσωμεν παν αίτιον αναβολής της αναχωρήσεώς μας. Αναχωρίσαντες από Στρέφι την 27ην μετά από εικοσάωρον οδοιπορίαν προέβησεν εις το χωρίον Γούμερον. Επειδή δε εμέλομεν εφεξής να διαβώμεν από θέσιν τινά καλουμένην Μποδίνι την οποία διά νυκτός οφείλαμεν να καταλάβωμεν ίνα μη κυριευθεί υπό των Λαλαίων επρότεινα όπως εις εξ ημών μετά πεντακοσίων στρατιωτών Κεφαλλήνων και άλλων Πελοποννησίων, εκστρατεύσει αμέσως και καταλάβει την θέσιν αυτήν, αλλ’ απεκρούσθη η γνώμη μου, επί λόγω να μη διαιρεθώμεν. Είτα όμως επληροφορήθημεν παρά του Βιλαέτου και Σισίνου ότι αυτοί είχον ήδη πέμψει εις Μποδίνι τον Καπετάν Κρασάκη και εις τούτο να μένωμεν αμέριμνοι. Ανδρείως επολέμησαν οι Κεφαλλήνες ,τα δε κανόνια ωφέλησαν πολύ. Οι Λαλαίοι ήσαν πεζοί και ιππείς υπέρ τους εξακοσίους, οι δε Έλληνες περί τους εννεακοσίους. Έλαβε μέρος το σώμα των Κεφαλλήνων, διακόσιοι Αρκάδιοι υπό τον Μέλιον, οι δε λοιποί ήσαν Πύργιοι και Ηλιείς. Μετά την εις Πούσι άφιξίν μας προσκαλέσαντες τους οπλαρχηγούς των Πελοποννησίων Σισίνην, Βιλαέτη, Μέλιον, Φωτήλαν, Πλαπούταν, Δεληγιάννην και Ζαριφόπουλον, τοις παρέστησαμεν ότι δεν πρέπει επί ματαίω να παρέρχεται πολύτιμος χρόνος ορμήσωμεν κατ’ αυτών, ήθελαν να επιτεθούν αμέσως εναντίον τους, ενώ οι ντόπιοι προτιμούσαν να περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία.
Από την πλευρά τους, οι Λαλαίοι προσπάθησαν να κερδίσουν χρόνο και να διασπάσουν το ελληνικό στρατόπεδο, κυκλοφορώντας φήμες ότι ήταν έτοιμοι να παραδοθούν. Στις 2 Ιουνίου 1821 ο κεφαλλονίτης Παναγής Μεσσάρης τους μετέφερε επιστολή των Επτανησίων αρχηγών Κωνσταντίνου και Ανδρέα Μεταξά, Ευαγγέλου Πανά, Παναγιώτη Στρούζα, Μιχαήλ Κουτουφά και Διονυσίου Σαμπρικού, που τους καλούσαν να καταθέσουν τα όπλα. Οι Λαλαίοι άρχισαν να κωλυσιεργούν, υποστηρίζοντας ότι την όποια απόφαση θα έπρεπε να πάρουν οι αρχηγοί τους, οι οποίοι απουσίασαν από το χωριό. Τότε οι επαναστάτες αποφάσισαν να δράσουν και να τους επιτεθούν από τρία σημεία, με επικεφαλής τον Γεώργιο Πλαπούτα, τους αδελφούς Μεταξά και τον Γεώργιο Σισίνη.
Από κακό συντονισμό, ο Πλαπούτας επιτέθηκε μόνος του στις 9 Ιουνίου και φυσικά αναγκάστηκε να υποχωρήσει μετά την αντεπίθεση των Λαλαίων. Μέσα στη σύγχυση και τον μεγάλο καύσωνα που επικρατούσε, ο Πλαπούτας άφησε την τελευταία του πνοή. Ακόμη 14Έλληνες έχασαν τη ζωή τους (11 Πελοποννήσιοι και 3 Επτανήσιοι). Αδιευκρίνιστες ήταν οι απώλειες των Λαλαίων.
Οι Λαλαίοι αναθάρρησαν και αυτοί, όταν είδαν να καταφθάνουν ενισχύσεις από την Πάτρα στις 11 Ιουνίου. Επικεφαλής 1.000 Τουρκαλβανών ήταν ο Γιουσούφ Πασάς. Ο Γιουσούφ ήθελε να ξεκαθαρίσει αμέσως την κατάσταση και στις 13 Ιουνίου επιτέθηκε με τους άνδρες του στη θέση Πούσι, όπου ήταν οχυρωμένοι οι Έλληνες. Βασικός του στόχος, να αποσπάσει πρώτα τα κανόνια που διέθεταν οι Επτανήσιοι και στη συνέχεια να τους πετσοκόψει με την ησυχία του.
Η μάχη δόθηκε σώμα με σώμα και η ανδρεία των Ελλήνων ανάγκασε τις δυνάμεις του Γιουσούφ να υποχωρήσουν και μαζί με τους Λαλαίους την επομένη να πάρουν τον δρόμο για την Πάτρα. Οι Έλληνες πολέμησαν γενναία και έχασαν 84 άνδρες (60 Πελοποννήσιοι και 24 Επτανήσιοι). Ανάμεσα στους πολλούς τραυματίες ήταν και ο κεφαλλονίτης Ανδρέας Μεταξάς, κατοπινός πρωθυπουργός της Ελλάδας. Την ίδια μέρα (14 Ιουνίου) οι επαναστάτες εισήλθαν στο έρημο χωριό και το πυρπόλησαν. Συνολικά, γύρω στα χίλια σπίτια παραδόθηκαν στις φλόγες.
Η νίκη των Ελλήνων σήμανε το τέλος της επιβολής των Λαλαίων στην περιοχή και άνοιξε τον δρόμο για την άλωση της Τριπολιτσάς Οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν οριστικά το Λάλα και να φύγουν προς την Πάτρα, λεηλατώντας τα χωριά που συναντούσαν στο πέρασμα τους.
Οι Ηλείοι μετά την απελευθέρωση του τόπου τους δεν περιορίστηκαν στο να τροφοδοτούν τον αγώνα με τρόφιμα, αλλά και με πολεμιστές, οι οποίοι πήραν μέρος σε μάχες τόσο στην Πελοπόννησο όσο και στη Στερεά Ελλάδα.
Οι Τούρκοι που στα 1823 είχαν πολιορκηθεί στην Πάτρα κατόρθωναν να βγαίνουν από το κάστρο και να κάνουν επιδρομές στην γύρω περιοχή. Σε μια τέτοια επιδρομή στις 11 Ιουλίου 1823, 700 Τούρκοι ιππείς και πεζικό έφτασαν στη Μανωλάδα, διέλυσαν τη μικρή φρουρά που είχε εγκαταστήσει εκεί ο Σισίνης και έφτασαν στα Λεχαινά.
Οι κάτοικοι αιφνιδιάστηκαν και προσπάθησαν να σωθούν. Ο Σισίνης έστειλε τους δύο γιους του Χρύσανθο και Μιχάλη με δύναμη ντόπιων πολεμιστών και λίγων Σουλιωτών να αντιμετωπίσουν τους Τούρκους. Παρότι οι Τούρκοι ήταν πάρα πολλοί, ο αγώνας τελικά κρίθηκε υπέρ των Ελλήνων, γιατί την κρίσιμη στιγμή κατέφτασε το σώμα των Σουλιωτών με αρχηγό τον Κώστα Μπότσαρη και χτύπησε τους Τούρκους από τα πλάγια. Οι Τούρκοι υποχώρησαν στην Πάτρα παίρνοντας μαζί τους 43 αιχμαλώτους. Στο τόπο της μάχης έπεσαν 50 Τούρκοι και 19 Έλληνες.
Αξίζει να τονιστεί η αγωνιστικότητα του καπετάν Δημήτρη Ζαροκανέλλου από τα Λεχαινά, ο οποίος είχε πάρει μέρος σε όλες τις μάχες μέσα στην Ηλεία, και είχε προσφέρει όλη την τεράστια περιουσία του για τις ανάγκες του αγώνα.
Λίγο αργότερα στις 23 Οκτωβρίου 1823, οι Τούρκοι έκαναν νέα επιδρομή στη θέση Μαρκόπουλο, σκότωσαν ένα ντόπιο και πήραν 15 αιχμαλώτους. Ο Κ. Μπότσαρης, ο Χρυσ. Σισίνης και ο καπετάν Κων/νος Ανδραβιδιώτης προσπάθησαν να αντισταθούν, αλλά αποκρούστηκαν από τους Τούρκους, οι οποίοι έκαναν δύο ακόμα επιδρομές στην Ανδραβίδα και τη Γαστούνη, λεηλατώντας την περιοχή.
Από το 1823, προτού καλά - καλά εδραιωθεί η επανάσταση ξέσπασαν έντονες διαμάχες ανάμεσα σε πολιτικούς και στρατιωτικούς για τον έλεγχο της εξουσίας. Οι στρατιωτικοί είχαν με το μέρος τους τον επαναστατημένο λαό. Οι πολιτικοί ισχυρίζονταν ότι μόνο αυτοί μπορούσαν να διοικούν. Οι πρόκριτοι, οι οποίοι διοικούσαν τις κοινότητες την εποχή της τουρκοκρατίας, θεωρούσαν ότι ήταν φυσικό να ασκούν την εξουσία και τώρα. Οι διχόνοιες αυτές είχαν οδυνηρές επιπτώσεις και στην περιοχή της Ηλείας. Οι Τούρκοι ενωμένοι με τους Αιγυπτίους προσπάθησαν να καταπνίξουν την επανάσταση.
Ο Ιμπραήμ αρχηγός των Αιγυπτίων αποβιβάστηκαν με το στόλο του στη Μεθώνη. Στόχος του ήταν να καταπνίξει την επανάσταση στην Πελοπόννησο και στη συνέχεια να κυριεύσει το Μεσολόγγι.
Ο Κολοκοτρώνης υποπτεύθηκε ότι ο Ιμπραήμ θα πορευόταν μέσα από την Ηλεία και θ’ άρπαζε όλα τα εφόδια για να τα στερήσει από τους πολιορκημένους Μεσολογγίτες. Ειδοποίησε την κυβέρνηση αλλά δεν ακούστηκε και τα εφόδια έπεσαν στα χέρια του Ιμπραήμ. Ωστόσο ο Σισίνης φρόντισε να εξασφαλίσει πολλές οικογένειες στο χωριό Πόρτες της Αχαΐας για να έχει έτοιμες δυνάμεις να αντισταθούν στον εχθρό.
Οι Αιγύπτιοι μπήκαν στον Πύργο στις 6 Νοεμβρίου 1825 και τον λεηλάτησαν. Ο Χρύσανθος Σισίνης έστησε ενέδρα με 300 ένοπλους και απελευθέρωσε 400 αιχμαλώτους. Αργότερα ο Ιμπραήμ με 2000 ιππείς και 5000 πεζούς μπήκε στην Ηλεία λεηλατώντας και καταστρέφοντας.
Την πρώτη αντίσταση συνάντησε στην Αγουλινίτσα, όπου μέσα στη λίμνη έγινε μια ιδιόρρυθμη μάχη. Ο Ιμπραήμ έφτασε στον Πύργο, τον λεηλάτησε για δεύτερη φορά και προχώρησε για την Αμαλιάδα και τη Γαστούνη.
Ένα τμήμα των Αιγυπτίων του Ιμπραήμ, κατέβηκε από τη Γαστούνη στο Βαρθολομιό, όπου εκεί συγκρούστηκε με μικρή δύναμη οπλιτών που είχαν κατέβει από το κάστρο Χλεμούτσι για ανεφοδιασμό. στο μεταξύ έφτασαν για βοήθεια 800 οπλοφόροι με αρχηγούς το Βέρρα και το Γεωργάκη Βαρθολομιώτη. Η μάχη κρατούσε για έξι 6 ώρες. Δυστυχώς όμως ενώ οι έλληνες νικούσαν, έπιασε βροχή και χάλασε τα όπλα τους. Έτσι οι Αιγύπτιοι έκανα έφοδο και δεν άφησαν κανένα ζωντανό.
Ο Ιμπραήμ έφυγε από τη Γαστούνη και περνώντας από την Ανδραβίδα, τα Λεχαινά και την Πάτρα, έφτασε στο Μεσολόγγι. Ο Χουσεϊν Μπέης, με ισχυρό στρατό που έστειλε ο Ιμπραήμ πέρασε από τη Γαστούνη, τη λεηλάτησε για δεύτερη φορά, και μετά στράφηκε προς το μοναστήρι της Σκαφιδιάς. Εκεί 300 ένοπλοι Πυργιώτες ανάγκασαν τους Αιγυπτίους να φύγουν. Την άλλη μέρα ο Χουσεϊν πέρασε από το μοναστήρι Φραγκαπήδημα όπου και κει αποκρούστηκαν οι εφορμήσεις του Ιμπραήμ.
Μετά την πτώση του Μεσολογγίου ο Ιμπραήμ θέλησε να καταπνίξει την επανάσταση στο Μοριά, γι’ αυτό ξεκίνησε με βάση τη Μεθώνη να υποτάξει πρώτα τη δυτική Πελοπόννησο. Στις 6 Απριλίου 1827 οι δυνάμεις του μπήκαν αιφνιδιαστικά στον Πύργο σφάζοντας και αιχμαλωτίζοντας. Έφτασαν μετά μέσα από την Αμαλιάδα στη Γαστούνη την οποία λεηλάτησαν. Από τη Γαστούνη ένα τμήμα κατευθύνθηκε προς την Πάτρα και ένα προς το Χλεμούτσι.
Οι Τουρκοαιγύπτιοι άρχισαν την πολιορκία ενώ ο Ιμπραήμ ενεργούσε αποκλεισμό από τη θάλασσα. Επί τρεις εβδομάδες οι πολιορκημένοι αντιστέκονταν γενναία, αλλά εξαιτίας της δίψας και της έλλειψης βοήθειας, αποφάσισαν να παραδοθούν με τον όρο να πάνε όπου ήθελαν.
Στις 4 Μαΐου παραδόθηκε το κάστρο, αλλά η συμφωνία δεν τηρήθηκε. Οι αρχηγοί ρίχτηκαν στη φυλακή και ελευθερώθηκαν αργότερα με τη μεσολάβηση του Θ. Κολοκοτρώνη. Οι δυνάμεις του Ιμπραήμ προχώρησαν μετά προς την Πάτρα, εξουδετερώνοντας την αντίσταση που πρόβαλε στη θέση Δροσελή Λεχαινών μικρή δύναμη οπλοφόρων με αρχηγό τον καπετάν Κων/νο Ανδραβιδιώτη.
Αφού ο Ιμπραήμ έφυγε από την Ηλεία, ο τόπος ξαναζωντάνεψε. Η ώρα της ελευθερίας είχε σημάνει με τη Ναυμαχία στο Ναυαρίνο.
Άλλοτε ο εορτασμός της παλιγγενεσίας δονούσε τα στήθη των Ελλήνων αέρας εθνικής περηφάνιας για το Έθνος την πατρίδα , την Ελευθερία. Οι ζητωκραυγές και οι ιαχές των ενθουσιόντων Ελλήνων έφθαναν στα ουράνια. Σήμερα από πού θα αντλήσουμε το κουράγιο και τη δύναμη να ξαναφωνάξουμε ζήτω!…
Όταν προδώσαμε την πατρίδα μας, και στην ουσία εθελούσια απαρνηθήκαμε την Λευτεριά μας! Σήμερα μας πέρασαν αλυσίδες πιο βαριές από εκείνες με τις οποίες αλυσόδενε ο Ιμπραήμ τα γυναικόπαιδα-αιχμαλώτους κατά την επιδρομή στα μέρη μας και μας σέρνουν στη σκλαβιά, αλυσοδεμένους, όπως οι δουλέμποροι, αλλοτινών εποχών, τους μαύρους της Αφρικής.
Παραδοθήκαμε στους τοκογλύφους και παραδώσαμε και την γη των προγόνων μας, που δεν μας ανήκει. Σ’ αυτή τη γη εμείς έχουμε μόνο την νομή. Την κυριότητα την έχουν οι αγέννητοι νεκροί μας, αυτή η γη που με αγώνες, αίμα και δάκρυα ελευθέρωσαν οι πρόγονοί μας ανήκει στις μελλούμενες γενιές. Εμείς αυτή τη γη την ξεπουλάμε και για να χρυσώσουμε το χάπι το ξεπούλημα το ονοματίζουμε αξιοποίηση.
Αλλά, ως πότε θα είναι ναρκωμένος ο λαός μας από τα βότανα της παγκοσμιοποίησης και της ισοπέδωσης που μας προσφέρουν αφειδώλευτα τα μέσα αποβλάκωσης.
Ως πότε θα ακολουθούμε άπραγοι ως αγέλες αλόγων ζώων τις επιταγές τις εκάστοτε εμφανιζόμενης ως πρωτοπορίας των ανθρώπων που ήθελαν να αλλάξουν την κοινωνία μας και το μόνο που κατάφεραν ήταν να αλλάξουν τα δικά τους οικονομικά μεγέθη και την δική τους οικονομική επιφάνεια;
Μέχρι πότε οι επιλογές μας θα σύρονται μεταξύ σκύλας του κατ’ ευφημισμό υπαρκτού σοσιαλισμού και Χάρυβδης του ανίερου φιλελεύθερου κι ασύδοτου καπιταλισμού;
Πότε επιτέλους θα στηριχθούμε στα δικά μας πόδια, στο δικό μας νου στις δικές μας πολιτισμικές αξίες; Δεν ντρεπόμαστε
τους ήρωες της πατρίδας και τους αγίους της πίστης ;
Τον Κολοκοτρώνη, Τον Καραϊσκάκη, το Μακρυγιάννη, τον Πατροκοσμά και τόσους άλλους! που πότισαν κάθε σπιθαμή αυτής της γης με το αίμα τους;
Δεν ντρεπόμαστε την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας; Aυτόν τον πολιτισμό με τον οποίο προσφέραμε στον κόσμο το ιδεώδες της δημοκρατίας, το φως της τέχνης και της φιλοσοφίας ,κι εμείς βουλιάζουμε στα σκοτάδια της πλέον άθλιας υποβάθμισης και εξευτελιστικής βαρβαρότητας…
Ως πότε θα εφαρμόζουν σε βάρος μας το δόγμα του εκφοβισμού; Ως πότε θα μας τρομοκρατούν και θα μας εξευτελίζουν, λέγοντάς μας πως …χρωστάμε! Όταν οι γηγενείς εφιάλτες και οι διεθνείς τοκογλύφοι μας έχουν καταληστέψει και μας χρωστάνε πολλαπλάσια…
Θα μας διευκολύνουν, λέει, επιμηκύνοντάς μας το χρόνο, για την αποπληρωμή του χρέους. Όταν στην πραγματικότητα θέλουν να διαιωνίσουν το καθεστώς της χρεοκοπίας. Μεταβάλλοντάς το σε καθεστώς συνεχούς και επαχθούς δουλοπαροικίας.
Θα μας μειώσουν, δήθεν, και τα επιτόκια. Όταν με τα πανωτόκια θα διογκώνουν ολοένα και περισσότερο το χρέος μας.
Και μας διαβεβαιώνουν ότι βλέπουν και φως στο βάθος του τούνελ. Όταν «το μόνο φως, που φαίνεται, είναι το φως της αμαξοστοιχίας, που έρχεται καταπάνω μας. Για να μας διαμελίσει”! Και δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτό, που θέλουν, δεν είναι μόνο να μας εξαθλιώσουν οικονομικά, αλλά κυρίως να μας υπονομεύσουν εθνικά και πολιτισμικά. Και προσπαθούν, σύμφωνα με τη δόλια τακτική τύπου Κίσινγκερ, να μας αφαιρέσουν κάθε ίχνος πατριωτικής συνείδησης, να κόψουν τις ρίζες μας , να ξεράνουν το δέντρο της Ελλάδας, και μας εξαφανίσουν στο βάλτο της παγκοσμιοποίησης.
Δεν πρέπει ποτέ εμείς να τους αναγνωρίσουμε αυτόν το ρόλο! Και να τους ακολουθούμε και να τους χειροκροτούμε!….
Δεν θα νιώθουμε να βαραίνει τις καρδιές μας και τις συνειδήσεις μας το αιώνιο αίσχος για την προδοσία, σε βάρος της πατρίδας μας και των γενεών που έρχονται!… Θα τρίζουν τα κόκαλα των Ηρώων και των μαρτύρων του 1821 και όσων παγκόσμια και διαχρονικά- θαύμασαν και αγάπησαν τη χώρα μας και το λαό μας…
Γιατί μπορεί σίγουρα η πατρίδα μας, να παίξει και στο μέλλον τον πνευματικό ρόλο που έπαιξε και στο παρελθόν. Αντάξιο του πολιτισμού της και της ιστορίας της . Αρκεί να ομονοήσουμε και να το θελήσουμε.
Χρειαζόμαστε μια νέα επανάσταση. Εκείνη του 21 ήταν ένοπλη και αιματηρή, σήμερα χρειάζεται μια επανάσταση ψυχών, μια επανάσταση συνειδήσεων ,μια πολιτισμική επανάσταση, για να ξαναβρούμε τις χαμένες μας ρίζες το χαμένο μας εαυτό, την αισιοδοξία μας, το χαμένο μας φιλότιμο. Να ξαναβρούμε την αγωνιστικότητα του ΕΜΕΙΣ που ατυχώς τα τελευταία χρόνια την προσφέραμε αποκλειστικά και μόνο θυσία στο μεγαλοπρεπή βωμό του ΕΓΩ μας.
Η Ηλεία αντιστάθηκε κι αγωνίσθηκε το 21 μπορεί και δύναται να αντισταθεί και να επιτύχει και σήμερα. Οι Μήδοι δεν πρέπει να περάσουν…
ΛΕΩΝΙΔΑΣ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
Κείμενο Ομιλίας στην αίθουσα Κέντρου Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων Βαρθολομιού Ηλείας Δήμου Πηνειού την 23η Μαρτίου 2011.
EΠΙΤΥΧΗΣ Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
EΠΙΤΥΧΗΣ Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ
ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
Με πλήρη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χτες το βράδυ στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και με τη συμμετοχή μεγάλης μερίδας νεολαίας η εκδήλωση που προγραμμάτισε η Εταιρεία Λογοτεχνών για να γιορτάσει την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Την εισαγωγική ομιλία για το νόημα τής γιορτής έκανε ο πρόεδρος της Εταιρείας Λεωνίδας Μαργαρίτης ο οποίος και ανακοίνωσε τα αποτελέσματα του Γ΄ Ποιητικού Διαγωνισμού που είχε προκηρύξει η Εταιρεία μεταξύ των μαθητών των Γυμνασίων και Λυκείων της περιφέρειας.
Ακολούθησε η παρουσίαση του βιβλίου με τίτλο: «Μαθητική Αδεία» από τον καθηγητή του Γ΄ Λυκείου Πατρών Γεώργιο Κότσανη το οποίο εκδόθηκε με την επιμέλεια των καθηγητών φιλολογίας του 3ου Λυκείου Πατρών και περιλαμβάνει ποιητικές, λογοτεχνικές και εικαστικές δημιουργίες των μαθητών και μαθητριών του.
Κύρια ομιλήτρια της βραδιάς ήταν η Ποιήτρια και Φιλόλογος κ. Ειρήνη Μπόμπολη με θέμα:«ΠΟΙΗΣΗ…ΣΕ ΖΟΦΕΡΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ» ενώ θα ακολούθησαν απαγγελίες ποιημάτων των μεγάλων νεοελλήνων ποιητών μας ΄Αγγελου Σικελιανού, Διονυσίου Σολωμού ,Κώστα Καρυωτάκη, Κων/νου Καβάφη, Μαρίας Πολυδούρη, Γιώργου Σαραντάρη, Μυρτιώτισσας ,Νίκου Εγγονόπολου ,Γιάννη Ρίστου, Οδυσσέα Ελύτη, Νικηφόρου Βρεττάκου, Γιώργο Σεφέρη, Τάσου Λειβαδίτη, Κικής Δημουλά, Ανδρέα Εμπειρίκου και Γιώργη Παυλόπουλου, από τους μαθητές και μαθήτριες του 3ου Λυκείου Πατρών Βαγγέλη Κορρέ,Αντωνία Τσάκωνα,Νίκο Τσουκαλά.Δημήτρη Χαριτάτο,Σπυριδούλα Τάτση,Ναταλία Σαλτικοβ,Μαρία Τσάτσαρη,Αθηνά Νούσα,Διαμαντή Φερτάκη,Ελένη Σωτηροπούλου Ηρώ Σαράντη,Κλεοπάτρα Σωτηροπούλου,Κώστα-Δημήτρη Χαραχλάνη,Χρησίνα Στρατογιάννη,Ελένη Σπυροπούλου,Μαρίνα Τσαμαντάνη,Χριστιάννα Παπαλεξοπούλου και Κλεοπάτρα Σωτηροπούλου.
Εγιναν απαγγελίες των ποιημάτων που διακρίθηκαν στον ποιητικό διαγωνισμό από τους ίδιους του μαθητές-ποιητές ενώ στο τέλος οι μαθητές-ποιητές Ευάγγελος Κορρές και Φώτης Αραβαντινός απέδωσαν με κιθάρα μελωδίες δικών τους ποιητικών συνθέσεων σε ποίηση επίσης δική τους με επιτυχία και απέσπασαν δικαιολογημένα τα θερμά χειροκροτήματα του κοινού.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΑΝ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Τ
Τα βραβεία του ποιητικού διαγωνισμού έλαβαν οι κάτωθι μαθητές και μαθήτριες:
Το Α΄ Βραβείο η Αριάδνη Κωνσταντοπουλου μαθήτρια του 2ου Λυκείου Πύργου για το ποίημα της «ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ»
To Β΄ Βραβείο ο Διαμαντής Φερτάκης μαθητής του 3ου Λυκείου Πατρών
για το ποίημα « ΜΕΙΝΕ ΟΡΘΙΟΣ»
Το Γ΄ ο Κοσμάς Λυμπεράτος μαθητής του Γενικού Πειραματικού Λυκείου του Πανεπιστημίου Πατρών για το ποίημα «ΠΡΟΣΩΠΑ»
Ενώ τους τρεις επαίνους έλαβαν :
Tον Α΄ η Ελένη Σπυροπούλου μαθήτρια του 3ου Λυκείου Πατρών για το ποίημα της «Φεγγάρια Δίσεκτα».
Τον Β΄ η Ελένη Σωτηροπούλου μαθήτρια του 3ου Λυκείου Πατρών για το ποίημα του «Η πόλη».και
Τον Γ΄Χριστίνα Στρατογιάννη μαθήτρια του 3ου Λυκείου Πατρών για το ποίημα τους « Κι ας λέτε εσείς».
Οι διακριθέντες έλαβαν εκτός από το τιμητικό βραβείο-δίπλωμα και μια σειρά τευχών του περιοδικού «ΑΧΑΙΚΑ
Τέλος δόθησαν αναμνηστικά διπλώματα σ’ όσους και όσες συμμετείχαν στο διαγωνισμό ποίησης.
ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
Με πλήρη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χτες το βράδυ στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και με τη συμμετοχή μεγάλης μερίδας νεολαίας η εκδήλωση που προγραμμάτισε η Εταιρεία Λογοτεχνών για να γιορτάσει την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Την εισαγωγική ομιλία για το νόημα τής γιορτής έκανε ο πρόεδρος της Εταιρείας Λεωνίδας Μαργαρίτης ο οποίος και ανακοίνωσε τα αποτελέσματα του Γ΄ Ποιητικού Διαγωνισμού που είχε προκηρύξει η Εταιρεία μεταξύ των μαθητών των Γυμνασίων και Λυκείων της περιφέρειας.
Ακολούθησε η παρουσίαση του βιβλίου με τίτλο: «Μαθητική Αδεία» από τον καθηγητή του Γ΄ Λυκείου Πατρών Γεώργιο Κότσανη το οποίο εκδόθηκε με την επιμέλεια των καθηγητών φιλολογίας του 3ου Λυκείου Πατρών και περιλαμβάνει ποιητικές, λογοτεχνικές και εικαστικές δημιουργίες των μαθητών και μαθητριών του.
Κύρια ομιλήτρια της βραδιάς ήταν η Ποιήτρια και Φιλόλογος κ. Ειρήνη Μπόμπολη με θέμα:«ΠΟΙΗΣΗ…ΣΕ ΖΟΦΕΡΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ» ενώ θα ακολούθησαν απαγγελίες ποιημάτων των μεγάλων νεοελλήνων ποιητών μας ΄Αγγελου Σικελιανού, Διονυσίου Σολωμού ,Κώστα Καρυωτάκη, Κων/νου Καβάφη, Μαρίας Πολυδούρη, Γιώργου Σαραντάρη, Μυρτιώτισσας ,Νίκου Εγγονόπολου ,Γιάννη Ρίστου, Οδυσσέα Ελύτη, Νικηφόρου Βρεττάκου, Γιώργο Σεφέρη, Τάσου Λειβαδίτη, Κικής Δημουλά, Ανδρέα Εμπειρίκου και Γιώργη Παυλόπουλου, από τους μαθητές και μαθήτριες του 3ου Λυκείου Πατρών Βαγγέλη Κορρέ,Αντωνία Τσάκωνα,Νίκο Τσουκαλά.Δημήτρη Χαριτάτο,Σπυριδούλα Τάτση,Ναταλία Σαλτικοβ,Μαρία Τσάτσαρη,Αθηνά Νούσα,Διαμαντή Φερτάκη,Ελένη Σωτηροπούλου Ηρώ Σαράντη,Κλεοπάτρα Σωτηροπούλου,Κώστα-Δημήτρη Χαραχλάνη,Χρησίνα Στρατογιάννη,Ελένη Σπυροπούλου,Μαρίνα Τσαμαντάνη,Χριστιάννα Παπαλεξοπούλου και Κλεοπάτρα Σωτηροπούλου.
Εγιναν απαγγελίες των ποιημάτων που διακρίθηκαν στον ποιητικό διαγωνισμό από τους ίδιους του μαθητές-ποιητές ενώ στο τέλος οι μαθητές-ποιητές Ευάγγελος Κορρές και Φώτης Αραβαντινός απέδωσαν με κιθάρα μελωδίες δικών τους ποιητικών συνθέσεων σε ποίηση επίσης δική τους με επιτυχία και απέσπασαν δικαιολογημένα τα θερμά χειροκροτήματα του κοινού.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΑΝ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Τ
Τα βραβεία του ποιητικού διαγωνισμού έλαβαν οι κάτωθι μαθητές και μαθήτριες:
Το Α΄ Βραβείο η Αριάδνη Κωνσταντοπουλου μαθήτρια του 2ου Λυκείου Πύργου για το ποίημα της «ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ»
To Β΄ Βραβείο ο Διαμαντής Φερτάκης μαθητής του 3ου Λυκείου Πατρών
για το ποίημα « ΜΕΙΝΕ ΟΡΘΙΟΣ»
Το Γ΄ ο Κοσμάς Λυμπεράτος μαθητής του Γενικού Πειραματικού Λυκείου του Πανεπιστημίου Πατρών για το ποίημα «ΠΡΟΣΩΠΑ»
Ενώ τους τρεις επαίνους έλαβαν :
Tον Α΄ η Ελένη Σπυροπούλου μαθήτρια του 3ου Λυκείου Πατρών για το ποίημα της «Φεγγάρια Δίσεκτα».
Τον Β΄ η Ελένη Σωτηροπούλου μαθήτρια του 3ου Λυκείου Πατρών για το ποίημα του «Η πόλη».και
Τον Γ΄Χριστίνα Στρατογιάννη μαθήτρια του 3ου Λυκείου Πατρών για το ποίημα τους « Κι ας λέτε εσείς».
Οι διακριθέντες έλαβαν εκτός από το τιμητικό βραβείο-δίπλωμα και μια σειρά τευχών του περιοδικού «ΑΧΑΙΚΑ
Τέλος δόθησαν αναμνηστικά διπλώματα σ’ όσους και όσες συμμετείχαν στο διαγωνισμό ποίησης.
AΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ Γ΄ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΑΝ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
ΤΟΥ Γ΄ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
Ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του ποιητικού διαγωνισμού που προκήρυξε η Εταιρεία Λογοτεχνών με την ευκαιρία των εορταστικών εκδηλώσεων για την «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ».
Η κριτική επιτροπή του διαγωνισμού που ορίσθηκε από το Δ.Σ. της Εταιρείας την αποτέλεσαν οι: Λεωνίδας Μαργαρίτης Πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών ,Μαρία Καρέλα Πεζογράφος-Ζωγράφος και Σταύρος Ιντζεγιάννης Λογοτέχνης-Δημοσιογράφος.
Τα βραβεία απονέμονται στους παρακάτω μαθητές ως ακολούθως:
Το Α΄ Βραβείο έλαβε ο μαθήτρια του 2ου Λυκείου Πύργου Αριάδνη Κωνσταντοπουλου με το ψευδώνυμο «Αντιγόνη Δενδρινού» για το ποίημα της «ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ»
To Β΄ Βραβείο έλαβε ο μαθητής του 3ου Λυκείου Πατρών
Διαμαντής Φερτάκης με το ψευδώνυμο «Τερπνόν» για το ποίημα
« ΜΕΙΝΕ ΟΡΘΙΟΣ»
Το Γ΄ Βραβείο έλαβε ο μαθητής του Γενικού Πειραματικού Λυκείου του Πανεπιστημίου Πατρών με το ψευδώνυμο «ΝΑΟΣ» για το ποίημα «ΠΡΟΣΩΠΑ»
Επίσης δόθηκαν και τρεις έπαινοι, ως ακολούθως:
Tον Α΄ Έπαινο έλαβε η Μαθήτρια του 3ου Λυκείου Πατρών
Ελένη Σπυροπούλου με το ψευδώνυμο «ΑΝΕΜΟΣ»για το ποίημα της «Φεγγάρια Δίσεκτα».
Τον Β΄ Έπαινο έλαβε η μαθήτρια Ελένη Σωτηροπούλου μαθήτρια του 3ου Λυκείου Πατρών με το ψευδώνυμο «ΔΕΛΦΙΚΟΝ» για το ποίημα του «Η πόλη».και
Τον Γ΄ Έπαινο έλαβε η μαθήτρια του 3ου Λυκείου Πατρών με το ψευδώνυμο «ΑΚΤΙΟΝ» για το ποίημα τους « Κι ας λέτε εσείς».
Τα βραβεία και οι έπαινοι θα δοθούν τη Δευτέρα 21 Μαρτίου και ώρα 7μ.μ. κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων που έχει οργανώσει η Εταιρεία Λογοτεχνών στην αίθουσα του Αναγνωστηρίου της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης.Τα βραβεία πέραν του τιμητικού διπλώματος θα συνοδεύονται και με σειρά τευχών του περιοδικού της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αχαΐας «ΑΧΑΙΚΑ» ενώ σε όσους λάβουν επαίνους, θα δοθεί από ένα αντίτυπο της ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ της Εταιρείας Λογοτεχνών.
Σε όλους τους μαθητές που έλαβαν μέρος στον ποιητικό διαγωνισμό θα δοθούν αναμνηστικά τιμητικά διπλώματα. Τα ποιήματα που διακρίθηκαν θα δημοσιευθούν στο προσεχές τεύχος του περιοδικού «ΑΧΑΙΚΑ».
ΤΟΥ Γ΄ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
Ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του ποιητικού διαγωνισμού που προκήρυξε η Εταιρεία Λογοτεχνών με την ευκαιρία των εορταστικών εκδηλώσεων για την «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ».
Η κριτική επιτροπή του διαγωνισμού που ορίσθηκε από το Δ.Σ. της Εταιρείας την αποτέλεσαν οι: Λεωνίδας Μαργαρίτης Πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών ,Μαρία Καρέλα Πεζογράφος-Ζωγράφος και Σταύρος Ιντζεγιάννης Λογοτέχνης-Δημοσιογράφος.
Τα βραβεία απονέμονται στους παρακάτω μαθητές ως ακολούθως:
Το Α΄ Βραβείο έλαβε ο μαθήτρια του 2ου Λυκείου Πύργου Αριάδνη Κωνσταντοπουλου με το ψευδώνυμο «Αντιγόνη Δενδρινού» για το ποίημα της «ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ»
To Β΄ Βραβείο έλαβε ο μαθητής του 3ου Λυκείου Πατρών
Διαμαντής Φερτάκης με το ψευδώνυμο «Τερπνόν» για το ποίημα
« ΜΕΙΝΕ ΟΡΘΙΟΣ»
Το Γ΄ Βραβείο έλαβε ο μαθητής του Γενικού Πειραματικού Λυκείου του Πανεπιστημίου Πατρών με το ψευδώνυμο «ΝΑΟΣ» για το ποίημα «ΠΡΟΣΩΠΑ»
Επίσης δόθηκαν και τρεις έπαινοι, ως ακολούθως:
Tον Α΄ Έπαινο έλαβε η Μαθήτρια του 3ου Λυκείου Πατρών
Ελένη Σπυροπούλου με το ψευδώνυμο «ΑΝΕΜΟΣ»για το ποίημα της «Φεγγάρια Δίσεκτα».
Τον Β΄ Έπαινο έλαβε η μαθήτρια Ελένη Σωτηροπούλου μαθήτρια του 3ου Λυκείου Πατρών με το ψευδώνυμο «ΔΕΛΦΙΚΟΝ» για το ποίημα του «Η πόλη».και
Τον Γ΄ Έπαινο έλαβε η μαθήτρια του 3ου Λυκείου Πατρών με το ψευδώνυμο «ΑΚΤΙΟΝ» για το ποίημα τους « Κι ας λέτε εσείς».
Τα βραβεία και οι έπαινοι θα δοθούν τη Δευτέρα 21 Μαρτίου και ώρα 7μ.μ. κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων που έχει οργανώσει η Εταιρεία Λογοτεχνών στην αίθουσα του Αναγνωστηρίου της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης.Τα βραβεία πέραν του τιμητικού διπλώματος θα συνοδεύονται και με σειρά τευχών του περιοδικού της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αχαΐας «ΑΧΑΙΚΑ» ενώ σε όσους λάβουν επαίνους, θα δοθεί από ένα αντίτυπο της ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ της Εταιρείας Λογοτεχνών.
Σε όλους τους μαθητές που έλαβαν μέρος στον ποιητικό διαγωνισμό θα δοθούν αναμνηστικά τιμητικά διπλώματα. Τα ποιήματα που διακρίθηκαν θα δημοσιευθούν στο προσεχές τεύχος του περιοδικού «ΑΧΑΙΚΑ».
O ΔΗΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΤΙΜΩΡΗΣΕ ΔΗΜΑΡΧΟ ΤΗΣ
Η πόλη μας οσάκις επιθυμούσε να τιμήσει κάποιο από τα παιδιά της που συνετέλεσαν στην ανάπτυξή της ή διακρίθηκαν στα γράμματα και τις τέχνες έστηνε προτομές, ανδριάντες. αναμνηστικά ηρώα και μνημεία.
Κάθε φορά με βάση εισηγήσεις τοποθετούσε σε διάφορα περίοπτα σημεία της πόλης τιμητικά «σήματα» για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της στο το πρόσωπο εκείνο που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορική της διαδρομή.
Μια παρόμοια προσωπικότητα αδιαμφισβήτητου κύρους και προσφοράς υπήρξε και εκείνη του Δημάρχου Πατρέων Δημητρίου Βότση. Ο Δήμαρχος Δημήτριος Βότσης γεννήθηκε στην πόλη μας το 1847 από οικογένεια η οποία κατάγονταν από την Παραμυθιά της Θεσπρωτίας. ΄Ήταν γιος του Αθανασίου και της Ελένης Βότση, από τους πρώτους οικιστές της πόλης μετά την ερήμωση της από την επανάσταση του 21.
Σπούδασε νομικά και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στην πόλη μας ενώ χρημάτισε πάρεδρος στο Πρωτοδικείο Πατρών.
Εκλέχθηκε για πρώτη φορά Δημοτικός Σύμβουλος το 1891 και Πρόεδρος του Δημοτικού συμβουλίου. Το 1895 εκλέχτηκε Βουλευτής με το ψηφοδέλτιο του Αχιλλέα Γεροκωστόπουλου.
Το 1899 εκλέχτηκε Δήμαρχος Πατρέων και επανεκλέχτηκε για δύο ακόμη θητείες, το 1903 και το 1907. Η τελευταία του θητεία παρατάθηκε λόγω των Βαλκανικών πολέμων μέχρι το 1914.
Το 1914, έθεσε πάλι υποψηφιότητα για Δήμαρχος πλην όμως έλαβε λιγότερες ψήφους από τον αντίπαλό του Δημήτριο Ανδρικόπουλο Μπουκαούρη και φυσικά δεν εκλέχτηκε.
Στη διάρκεια της θητείας του η τότε κυβέρνηση επιχείρησε να του αποσπάσει τα έσοδα του Δήμου για να καλύψει δημόσιες δαπάνες αλλά μετά από μεγάλο αγώνα ο Βότσης το απέτρεψε.
Είχε βραβευτεί για την πολιτιστική του δράση από την Ιταλική κυβέρνηση με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού της Σωτήρος .
Απεβίωσε την 28η Οκτωβρίου του 1917.
Μεταξύ των έργων του είναι και τα εξής:
-Άρχισε την ανέγερση του νέου ιερού ναού του Αγίου Ανδρέα. Ως βουλευτής εισηγήθηκε την ανέγερσή του και το 1908 θεμελιώθηκε από τον τότε Βασιλέα Γεώργιο τον Α'
- Ίδρυσε τα Δημοτικά σφαγεία στην Ακτή Δυμαίων,
-Αγόρασε το σημερινό Δημαρχιακό μέγαρο.
- Έκτισε το πτωχοκομείο στην Ακτή Δυμαίων,
-Ρυμοτόμησε τις συνοικίες της πόλης,
-Κατασκεύασε νέα δεξαμενή στο Κάστρο.
-Κατασκεύασε υπονόμους μήκους 12 χιλιομέτρων.
-Αγόρασε τους στρατώνες στα «Σύνορα» που υπάρχουν και σήμερα,
-Φρόντισε την εμφάνιση της πόλης,
-Δεντροφύτεψε τις πλατείες.
-Τοποθέτησε δημοτικούς φανούς,
-Ασφαλτόστρωσε τους δρόμων που μέχρι τότε ήταν χωμάτινοι.
- Διαρρύθμισε την Πλατεία Όλγας.
-Έφερε το 1902 τον ηλεκτρισμό στην πόλη κατασκευάζοντας το εργοστάσιο αεριόφωτος στην Κρύα των Ιτιών.
-Τοποθέτησε τους πρώτους λαμπτήρες στην Πλατεία Γεωργίου Α΄ και στην οδό Μαιζώνος.
- Έφερε το Τραμ στην πόλη το 1902 αντικαθιστώντας τους ιππήλατους σιδηρόδρομους που υπήρχαν με ηλεκτροκίνητους,
-Μείωσε την τιμή του νερού και καθιέρωσε μειωμένο τιμολόγιο κατά 50% για τους φτωχούς
- Ίδρυσε στις 14 Μαΐου του 1908την αρχαιότερη στην Ελλάδα Δημοτική Βιβλιοθήκη.
Αυτόν τον πανάξιο Δήμαρχο της τίμησε η πόλη των Πατρέων δίδοντας το όνομα του σε μια οδό ενώ κατασκεύασε με λαϊκή εισφορά κι έστησε το 1918 την προτομή του σε περίοπτη θέση στην Πλατεία Τριών Συμμάχων. Η προτομή του αυτή παρέμεινε στην ίδια θέση μέχρι το Μάιο του 2.000 οπότε και απομακρύνθηκε από την τότε Δημοτική Αρχή και μεταφέρθηκε σε μια ήσυχη, χωρίς επαρκή φωτισμό και απόμερη γωνιά στη διασταύρωση των οδών Βότση και Όθωνος Αμαλίας. Είχε προηγηθεί τον Ιούλιο του 1991 μια σοβαρή βεβήλωσή της προτομής (απεκόπη τελείως η κεφαλή ) από νεαρό συμπολίτη και την παρέα του μετά από ένα ολονύκτιο γλέντι.
Αντί να τιμωρηθεί ο νεαρός για τη βεβήλωση, τιμωρήσαμε και προσβάλαμε σαν πόλη τον αείμνηστο Δήμαρχο Δημήτριο Βότση με την μεταφορά της προτομής του σε μια απρόσιτη γωνιά, κατά παρόμοιο τρόπο με εκείνον που οι δάσκαλοι στο παρελθόν θέλοντας να τιμωρήσουν τους άτακτους μαθητές τους υποχρέωναν σε ορθοστασία στη γωνία της αίθουσας .Θεωρώ ανεπίτρεπτη και προσβλητική τη μεταφορά της προτομής του σημαντικού εκείνου Άρχοντα της πόλεως Δημητρίου Βότση.
Κάνω έκκληση στον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο της πόλης Γιάννη Δημαρά να αναλογισθεί τη βαρύτητα της προσβολής και να επαναφέρει την προτομή του πάλαι ποτέ Δημάρχου της πόλεως Δημητρίου Βότση στη θέση που τον έστησε το 1918 σύμπας ο λαός της πόλεως σε μια «σοβαρή, επιβλητική σε λαϊκότητα και μεγαλοπρεπή τελετή»(Νεολόγος 3-12-1918)
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Κάθε φορά με βάση εισηγήσεις τοποθετούσε σε διάφορα περίοπτα σημεία της πόλης τιμητικά «σήματα» για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της στο το πρόσωπο εκείνο που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορική της διαδρομή.
Μια παρόμοια προσωπικότητα αδιαμφισβήτητου κύρους και προσφοράς υπήρξε και εκείνη του Δημάρχου Πατρέων Δημητρίου Βότση. Ο Δήμαρχος Δημήτριος Βότσης γεννήθηκε στην πόλη μας το 1847 από οικογένεια η οποία κατάγονταν από την Παραμυθιά της Θεσπρωτίας. ΄Ήταν γιος του Αθανασίου και της Ελένης Βότση, από τους πρώτους οικιστές της πόλης μετά την ερήμωση της από την επανάσταση του 21.
Σπούδασε νομικά και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στην πόλη μας ενώ χρημάτισε πάρεδρος στο Πρωτοδικείο Πατρών.
Εκλέχθηκε για πρώτη φορά Δημοτικός Σύμβουλος το 1891 και Πρόεδρος του Δημοτικού συμβουλίου. Το 1895 εκλέχτηκε Βουλευτής με το ψηφοδέλτιο του Αχιλλέα Γεροκωστόπουλου.
Το 1899 εκλέχτηκε Δήμαρχος Πατρέων και επανεκλέχτηκε για δύο ακόμη θητείες, το 1903 και το 1907. Η τελευταία του θητεία παρατάθηκε λόγω των Βαλκανικών πολέμων μέχρι το 1914.
Το 1914, έθεσε πάλι υποψηφιότητα για Δήμαρχος πλην όμως έλαβε λιγότερες ψήφους από τον αντίπαλό του Δημήτριο Ανδρικόπουλο Μπουκαούρη και φυσικά δεν εκλέχτηκε.
Στη διάρκεια της θητείας του η τότε κυβέρνηση επιχείρησε να του αποσπάσει τα έσοδα του Δήμου για να καλύψει δημόσιες δαπάνες αλλά μετά από μεγάλο αγώνα ο Βότσης το απέτρεψε.
Είχε βραβευτεί για την πολιτιστική του δράση από την Ιταλική κυβέρνηση με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού της Σωτήρος .
Απεβίωσε την 28η Οκτωβρίου του 1917.
Μεταξύ των έργων του είναι και τα εξής:
-Άρχισε την ανέγερση του νέου ιερού ναού του Αγίου Ανδρέα. Ως βουλευτής εισηγήθηκε την ανέγερσή του και το 1908 θεμελιώθηκε από τον τότε Βασιλέα Γεώργιο τον Α'
- Ίδρυσε τα Δημοτικά σφαγεία στην Ακτή Δυμαίων,
-Αγόρασε το σημερινό Δημαρχιακό μέγαρο.
- Έκτισε το πτωχοκομείο στην Ακτή Δυμαίων,
-Ρυμοτόμησε τις συνοικίες της πόλης,
-Κατασκεύασε νέα δεξαμενή στο Κάστρο.
-Κατασκεύασε υπονόμους μήκους 12 χιλιομέτρων.
-Αγόρασε τους στρατώνες στα «Σύνορα» που υπάρχουν και σήμερα,
-Φρόντισε την εμφάνιση της πόλης,
-Δεντροφύτεψε τις πλατείες.
-Τοποθέτησε δημοτικούς φανούς,
-Ασφαλτόστρωσε τους δρόμων που μέχρι τότε ήταν χωμάτινοι.
- Διαρρύθμισε την Πλατεία Όλγας.
-Έφερε το 1902 τον ηλεκτρισμό στην πόλη κατασκευάζοντας το εργοστάσιο αεριόφωτος στην Κρύα των Ιτιών.
-Τοποθέτησε τους πρώτους λαμπτήρες στην Πλατεία Γεωργίου Α΄ και στην οδό Μαιζώνος.
- Έφερε το Τραμ στην πόλη το 1902 αντικαθιστώντας τους ιππήλατους σιδηρόδρομους που υπήρχαν με ηλεκτροκίνητους,
-Μείωσε την τιμή του νερού και καθιέρωσε μειωμένο τιμολόγιο κατά 50% για τους φτωχούς
- Ίδρυσε στις 14 Μαΐου του 1908την αρχαιότερη στην Ελλάδα Δημοτική Βιβλιοθήκη.
Αυτόν τον πανάξιο Δήμαρχο της τίμησε η πόλη των Πατρέων δίδοντας το όνομα του σε μια οδό ενώ κατασκεύασε με λαϊκή εισφορά κι έστησε το 1918 την προτομή του σε περίοπτη θέση στην Πλατεία Τριών Συμμάχων. Η προτομή του αυτή παρέμεινε στην ίδια θέση μέχρι το Μάιο του 2.000 οπότε και απομακρύνθηκε από την τότε Δημοτική Αρχή και μεταφέρθηκε σε μια ήσυχη, χωρίς επαρκή φωτισμό και απόμερη γωνιά στη διασταύρωση των οδών Βότση και Όθωνος Αμαλίας. Είχε προηγηθεί τον Ιούλιο του 1991 μια σοβαρή βεβήλωσή της προτομής (απεκόπη τελείως η κεφαλή ) από νεαρό συμπολίτη και την παρέα του μετά από ένα ολονύκτιο γλέντι.
Αντί να τιμωρηθεί ο νεαρός για τη βεβήλωση, τιμωρήσαμε και προσβάλαμε σαν πόλη τον αείμνηστο Δήμαρχο Δημήτριο Βότση με την μεταφορά της προτομής του σε μια απρόσιτη γωνιά, κατά παρόμοιο τρόπο με εκείνον που οι δάσκαλοι στο παρελθόν θέλοντας να τιμωρήσουν τους άτακτους μαθητές τους υποχρέωναν σε ορθοστασία στη γωνία της αίθουσας .Θεωρώ ανεπίτρεπτη και προσβλητική τη μεταφορά της προτομής του σημαντικού εκείνου Άρχοντα της πόλεως Δημητρίου Βότση.
Κάνω έκκληση στον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο της πόλης Γιάννη Δημαρά να αναλογισθεί τη βαρύτητα της προσβολής και να επαναφέρει την προτομή του πάλαι ποτέ Δημάρχου της πόλεως Δημητρίου Βότση στη θέση που τον έστησε το 1918 σύμπας ο λαός της πόλεως σε μια «σοβαρή, επιβλητική σε λαϊκότητα και μεγαλοπρεπή τελετή»(Νεολόγος 3-12-1918)
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΝΟΜΟΣ ΗΛΕΙΑΣ
ΔΗΜΟΣ ΠΗΝΕΙΟΥ
Κ.Α.Π.Η. ΒΑΡΘΟΛΟΜΙΟΥ
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Σας προσκαλούμε να παραστείτε στην εκδήλωση
που διοργανώνει
το ΚΕΝΤΡΟ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ
ΒΑΡΘΟΛΟΜΙΟΎ
για τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου
της 25ης Μαρτίου 1821
στην αίθουσα του Κ.Α.Π.Η.
την Τετάρτη 23 Μαρτίου και ώρα 7.μ.μ.
όπου θα μιλήσει
Ο κ. ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
Δικηγόρος
Πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν. Δ. Ελλάδος
με θέμα:
«Η συμβολή της Ηλείας στην Εθνεγερσία του 1821»
Βαρθολομιό 14 Μαρτίου 2011
Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ Κ.Α.Π.Η.
ΑΛΕΞΙΟΣ ΑΘ. ΚΑΣΤΡΙΝΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΛΥΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
ΝΟΜΟΣ ΗΛΕΙΑΣ
ΔΗΜΟΣ ΠΗΝΕΙΟΥ
Κ.Α.Π.Η. ΒΑΡΘΟΛΟΜΙΟΥ
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Σας προσκαλούμε να παραστείτε στην εκδήλωση
που διοργανώνει
το ΚΕΝΤΡΟ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ
ΒΑΡΘΟΛΟΜΙΟΎ
για τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου
της 25ης Μαρτίου 1821
στην αίθουσα του Κ.Α.Π.Η.
την Τετάρτη 23 Μαρτίου και ώρα 7.μ.μ.
όπου θα μιλήσει
Ο κ. ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
Δικηγόρος
Πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν. Δ. Ελλάδος
με θέμα:
«Η συμβολή της Ηλείας στην Εθνεγερσία του 1821»
Βαρθολομιό 14 Μαρτίου 2011
Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ Κ.Α.Π.Η.
ΑΛΕΞΙΟΣ ΑΘ. ΚΑΣΤΡΙΝΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΛΥΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
H ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
ΝΟΤΙΟΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
σας προσκαλεί να παραστείτε
την 28η Mαρτίου και ώρα 7,00
στην αίθουσα του Αναγνωστηρίου
της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών
όπου
θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου
της συγγραφέως και ποιήτριας
ΜΑΡΙΑΣ ΤΣΙΡΑΚΟΥ
με τίτλο: « ΕΝ ΠΟΡΕΙΑ…»
Το βιβλίο θα παρουσιάσει
Ο ΦΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Λυκειάρχης-Συγγραφέας
ενώ αποσπάσματα των χορικών του θεατρικού έργου θα αποδώσει ο ΜΙΛΤΟΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
μέλος του Ελευθέρου Θεάτρου Τέχνης
Tην εκδήλωση θα συντονίσει ο Πρόεδρος της Εταιρείας
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης.
Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαιτέρως.
H ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
ΝΟΤΙΟΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
σας προσκαλεί να παραστείτε
την 28η Mαρτίου και ώρα 7,00
στην αίθουσα του Αναγνωστηρίου
της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών
όπου
θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου
της συγγραφέως και ποιήτριας
ΜΑΡΙΑΣ ΤΣΙΡΑΚΟΥ
με τίτλο: « ΕΝ ΠΟΡΕΙΑ…»
Το βιβλίο θα παρουσιάσει
Ο ΦΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Λυκειάρχης-Συγγραφέας
ενώ αποσπάσματα των χορικών του θεατρικού έργου θα αποδώσει ο ΜΙΛΤΟΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
μέλος του Ελευθέρου Θεάτρου Τέχνης
Tην εκδήλωση θα συντονίσει ο Πρόεδρος της Εταιρείας
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης.
Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαιτέρως.
ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΠΑΤΡΩΝ
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ
Η Εταιρεία Λογοτεχνών στα πλαίσια του κύκλου των φιλολογικών βραδινών, θα γιορτάσει κι εφέτος την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στην αίθουσα του αναγνωστηρίου της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών την προσεχή Δευτέρα 21 Μαρτίου και ώρα 7.μ.μ..
Η εκδήλωση περιλαμβάνει μικρή εισαγωγή για το νόημα τής γιορτής από τον Πρόεδρο της Εταιρείας Λεωνίδα Μαργαρίτη και ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του Γ΄ Ποιητικού Διαγωνισμού που προκήρυξε η Εταιρεία μεταξύ των μαθητών των Γυμνασίων και Λυκείων της περιφέρειας.
Θα ακολουθήσει παρουσίαση του Βιβλίου με τίτλο: «Μαθητική Αδεία» από τον φιλόλογο καθηγητή Γεώργιο Κότσανη το οποίο εκδόθηκε με την επιμέλεια των καθηγητών φιλολογίας του 3ου Λυκείου Πατρών και περιλαμβάνει ποιητικές, λογοτεχνικές και εικαστικές δημιουργίες των μαθητών και μαθητριών του.
Κύρια ομιλήτρια της βραδιάς θα είναι η Ποιήτρια και Φιλόλογος κ. Ειρήνη Μπόμπολη με θέμα:«ΠΟΙΗΣΗ…ΣΕ ΖΟΦΕΡΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ»ενώ θα ακολουθήσουν απαγγελίες ποιημάτων των μεγάλων νεοελλήνων ποιητών μας ΄Αγγελου Σικελιανού, Διονυσίου Σολωμού ,Κώστα Καρυωτάκη, Κων/νου Καβάφη, Μαρίας Πολυδούρη, Γιώργου Σαραντάρη, Μυρτιώτισσας ,Νίκου Εγγονόπολου ,Γιάννη Ρίστου, Οδυσσέα Ελύτη, Νικηφόρου Βρεττάκου, Γιώργο Σεφέρη, Τάσου Λειβαδίτη, Κικής Δημουλά, Ανδρέα Εμπειρίκου και Γιώργη Παυλόπουλου, από μαθητές και μαθήτριες του 3ου Λυκείου Πατρών.
Θα αποδοθούν μελωδίες ποιητικών συνθέσεων σε κιθάρα από ερασιτέχνες μουσικούς και θα απαγγελθούν τα ποιήματα που διακρίθηκαν στο διαγωνισμό από τους ίδιους τους δημιουργούς.
Τέλος θα γίνει η απονομή των βραβείων και των αναμνηστικών διπλωμάτων σ’ όσους και όσες διακρίθηκαν στο διαγωνισμό και σ’ όλους τους μαθητές και μαθήτριες που συμμετείχαν στο διαγωνισμό ποίησης.
Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ
Η Εταιρεία Λογοτεχνών στα πλαίσια του κύκλου των φιλολογικών βραδινών, θα γιορτάσει κι εφέτος την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στην αίθουσα του αναγνωστηρίου της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών την προσεχή Δευτέρα 21 Μαρτίου και ώρα 7.μ.μ..
Η εκδήλωση περιλαμβάνει μικρή εισαγωγή για το νόημα τής γιορτής από τον Πρόεδρο της Εταιρείας Λεωνίδα Μαργαρίτη και ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του Γ΄ Ποιητικού Διαγωνισμού που προκήρυξε η Εταιρεία μεταξύ των μαθητών των Γυμνασίων και Λυκείων της περιφέρειας.
Θα ακολουθήσει παρουσίαση του Βιβλίου με τίτλο: «Μαθητική Αδεία» από τον φιλόλογο καθηγητή Γεώργιο Κότσανη το οποίο εκδόθηκε με την επιμέλεια των καθηγητών φιλολογίας του 3ου Λυκείου Πατρών και περιλαμβάνει ποιητικές, λογοτεχνικές και εικαστικές δημιουργίες των μαθητών και μαθητριών του.
Κύρια ομιλήτρια της βραδιάς θα είναι η Ποιήτρια και Φιλόλογος κ. Ειρήνη Μπόμπολη με θέμα:«ΠΟΙΗΣΗ…ΣΕ ΖΟΦΕΡΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ»ενώ θα ακολουθήσουν απαγγελίες ποιημάτων των μεγάλων νεοελλήνων ποιητών μας ΄Αγγελου Σικελιανού, Διονυσίου Σολωμού ,Κώστα Καρυωτάκη, Κων/νου Καβάφη, Μαρίας Πολυδούρη, Γιώργου Σαραντάρη, Μυρτιώτισσας ,Νίκου Εγγονόπολου ,Γιάννη Ρίστου, Οδυσσέα Ελύτη, Νικηφόρου Βρεττάκου, Γιώργο Σεφέρη, Τάσου Λειβαδίτη, Κικής Δημουλά, Ανδρέα Εμπειρίκου και Γιώργη Παυλόπουλου, από μαθητές και μαθήτριες του 3ου Λυκείου Πατρών.
Θα αποδοθούν μελωδίες ποιητικών συνθέσεων σε κιθάρα από ερασιτέχνες μουσικούς και θα απαγγελθούν τα ποιήματα που διακρίθηκαν στο διαγωνισμό από τους ίδιους τους δημιουργούς.
Τέλος θα γίνει η απονομή των βραβείων και των αναμνηστικών διπλωμάτων σ’ όσους και όσες διακρίθηκαν στο διαγωνισμό και σ’ όλους τους μαθητές και μαθήτριες που συμμετείχαν στο διαγωνισμό ποίησης.
Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΜΙΑΣ ΕΞΠΡΕΣ-ΣΥΣΤΗΜΕΝΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ
Προς
Την Διοίκηση των ΕΛ.ΤΑ
ΑΘΗΝΑ
Αγαπητέ κ.Διοικητά,
Εκτιμώντας την συνέπεια στο χρόνο και την σιγουριά επιδόσεως της δικηγορικής και λοιπής αλληλογραφίας μου από τις υπηρεσίες σας απέστελλα την προς πελάτες και λοιπούς συναλλασσομένους μου αλληλογραφία μου με το σύστημα του ΕXPRES-Συστημένου. Οι επιστολές μου επιδίδονταν την επομένη της καταθέσεως στο υποκατάστημα των ΕΛ.ΤΑ και παραλάμβανα την κάρτα επιδόσεως συστημένου με την υπογραφή του παραλαβόντος. Κι έτσι είχα ταχύτητα και σιγουριά ότι η επιστολή μου επιδόθηκε .
Όμως αυτή τη φορά μια επιστολή μου της ως άνω κατηγορίας με αριθ.RE908727978GR /09-03-2011 και αποδέκτη φυσικό πρόσωπο διαμένων ως εκ του επαγγέλματος του επί της οδού Αβέρωφ 7 και Τ.Κ. 104 33 στην Αθήνα είχε διαφορετική τύχη με αποτέλεσμα σήμερα Δευτέρα 14 Μαρτίου να μην έχει επιδοθεί στον παραλήπτη της.
Μετά από αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα τόσο στο υποκατάστημα της καταθέσεως της επιστολής όσο και σε διάφορες άλλες συναρμόδιες υπηρεσίες στην Αθήνα (210 5131198, 8001182000, 210.3353581, 210.3353485, 210.3353580,) πληροφορήθηκα ότι η επιστολή μου επιδόθηκε στη Γραμματεία Πρωτοκόλλου Αλληλογραφίας του Ο.Γ.Α. επί της οδού Πατησίων αριθ.30.
Μολονότι αποδέκτης της επιστολής υπήρξε επαναλαμβάνω φυσικό πρόσωπο και είχα σημειώσει με ερυθρά μελάνη εκ περισσού να επιδοθεί στον αποδέκτη της εντούτοις η επιστολή μου παραδόθηκε σε άσχετους.
Λυπάμαι αγαπητέ μου κ. Δ/ντά αλλά με παρόμοιες πρακτικές υποβαθμίζεται η προσπάθεια που καταβάλλει η Διοίκηση για αναβάθμιση των υπηρεσιών των ΕΛ. ΤΑ εν όψει του μεγάλου ανταγωνισμού που υπάρχει σήμερα στις μεταφορές και επικοινωνίες.
Λυπάμαι που είμαι πλέον υποχρεωμένος να αναζητήσω άλλον προσφορότερο, ασφαλέστερο και ταχύτερο τρόπο επικοινωνίας μου μια και η τελευταία μου περιπέτεια με δυσμενείς επιπτώσεις στην πρόοδο των εργασιών μου, δεν μου επιτρέπει να συνεχίζω να επιλέγω τις υπηρεσίες σας.
Ας ελπίσουμε να είναι η μοναδική περίπτωση βραδυπορίας επίδοσης της ΕΧPRES-συστημένης επιστολής μου εκ μέρους των Ελληνικών Ταχυδρομείων.
Με αυτή μας τη συμπεριφορά σα λαός θα πάρει φαντάζομαι πολύ χρόνο να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε και ουσιαστικά σαν χώρα ,μέλος της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης.
Πάτρα 14-3-2011
Με κάθε τιμή
Ένας διαμαρτυρόμενος πελάτης σας
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Την Διοίκηση των ΕΛ.ΤΑ
ΑΘΗΝΑ
Αγαπητέ κ.Διοικητά,
Εκτιμώντας την συνέπεια στο χρόνο και την σιγουριά επιδόσεως της δικηγορικής και λοιπής αλληλογραφίας μου από τις υπηρεσίες σας απέστελλα την προς πελάτες και λοιπούς συναλλασσομένους μου αλληλογραφία μου με το σύστημα του ΕXPRES-Συστημένου. Οι επιστολές μου επιδίδονταν την επομένη της καταθέσεως στο υποκατάστημα των ΕΛ.ΤΑ και παραλάμβανα την κάρτα επιδόσεως συστημένου με την υπογραφή του παραλαβόντος. Κι έτσι είχα ταχύτητα και σιγουριά ότι η επιστολή μου επιδόθηκε .
Όμως αυτή τη φορά μια επιστολή μου της ως άνω κατηγορίας με αριθ.RE908727978GR /09-03-2011 και αποδέκτη φυσικό πρόσωπο διαμένων ως εκ του επαγγέλματος του επί της οδού Αβέρωφ 7 και Τ.Κ. 104 33 στην Αθήνα είχε διαφορετική τύχη με αποτέλεσμα σήμερα Δευτέρα 14 Μαρτίου να μην έχει επιδοθεί στον παραλήπτη της.
Μετά από αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα τόσο στο υποκατάστημα της καταθέσεως της επιστολής όσο και σε διάφορες άλλες συναρμόδιες υπηρεσίες στην Αθήνα (210 5131198, 8001182000, 210.3353581, 210.3353485, 210.3353580,) πληροφορήθηκα ότι η επιστολή μου επιδόθηκε στη Γραμματεία Πρωτοκόλλου Αλληλογραφίας του Ο.Γ.Α. επί της οδού Πατησίων αριθ.30.
Μολονότι αποδέκτης της επιστολής υπήρξε επαναλαμβάνω φυσικό πρόσωπο και είχα σημειώσει με ερυθρά μελάνη εκ περισσού να επιδοθεί στον αποδέκτη της εντούτοις η επιστολή μου παραδόθηκε σε άσχετους.
Λυπάμαι αγαπητέ μου κ. Δ/ντά αλλά με παρόμοιες πρακτικές υποβαθμίζεται η προσπάθεια που καταβάλλει η Διοίκηση για αναβάθμιση των υπηρεσιών των ΕΛ. ΤΑ εν όψει του μεγάλου ανταγωνισμού που υπάρχει σήμερα στις μεταφορές και επικοινωνίες.
Λυπάμαι που είμαι πλέον υποχρεωμένος να αναζητήσω άλλον προσφορότερο, ασφαλέστερο και ταχύτερο τρόπο επικοινωνίας μου μια και η τελευταία μου περιπέτεια με δυσμενείς επιπτώσεις στην πρόοδο των εργασιών μου, δεν μου επιτρέπει να συνεχίζω να επιλέγω τις υπηρεσίες σας.
Ας ελπίσουμε να είναι η μοναδική περίπτωση βραδυπορίας επίδοσης της ΕΧPRES-συστημένης επιστολής μου εκ μέρους των Ελληνικών Ταχυδρομείων.
Με αυτή μας τη συμπεριφορά σα λαός θα πάρει φαντάζομαι πολύ χρόνο να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε και ουσιαστικά σαν χώρα ,μέλος της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης.
Πάτρα 14-3-2011
Με κάθε τιμή
Ένας διαμαρτυρόμενος πελάτης σας
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ!... ΧΑΡΡΥ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΣ
Αλλά ποιος τον άκουγε!...
Τότε(1983) οι Έλληνες απλά… γελούσαν στη Μπουάτ «ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ» στην Πλάκα στην παράσταση «ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»σε λίγο … θα κλαίνε!...
ΕΛΕΓΕ ΜΕ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΤΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ:
-Αν οι μισοί Έλληνες ξέρανε πως ζουν οι άλλοι μισοί, θα ήταν κι αυτοί απατεώνες.
-Tι να πεις για τους Έλληνες. κάθονται δυο ολόκληρες ώρες για να πιουν στιγμιαίο καφέ!
-Στην Ελλάδα την άγνοια τη λέμε ψυχραιμία.
-O νεοέλληνας είναι το άτομο εκείνο που έχει δυο τηλεοράσεις στο σπίτι του, δυο αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιό του, και δυο κατοστάρικα στην τσέπη του.
-Tα δυο μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Έλληνας, είναι πως θα χάσει δέκα κιλά και που θα βρει παρκινγκ.
-Με αυτοκόλλητο στο κούτελο θα κυκλοφοράμε όλοι για να φαίνεται ποιος έκανε φορολογική δήλωση και ποιος όχι.
-Εδώ και δύο χρόνια (εννοεί το 1981 που το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση) έχει αρχίσει το μεγάλο κακό που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων.
-Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει....θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης.»
(Απομαγνητοφωνημένο κείμενο της παράστασης από το 1983)
Τότε(1983) οι Έλληνες απλά… γελούσαν στη Μπουάτ «ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ» στην Πλάκα στην παράσταση «ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»σε λίγο … θα κλαίνε!...
ΕΛΕΓΕ ΜΕ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΤΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ:
-Αν οι μισοί Έλληνες ξέρανε πως ζουν οι άλλοι μισοί, θα ήταν κι αυτοί απατεώνες.
-Tι να πεις για τους Έλληνες. κάθονται δυο ολόκληρες ώρες για να πιουν στιγμιαίο καφέ!
-Στην Ελλάδα την άγνοια τη λέμε ψυχραιμία.
-O νεοέλληνας είναι το άτομο εκείνο που έχει δυο τηλεοράσεις στο σπίτι του, δυο αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιό του, και δυο κατοστάρικα στην τσέπη του.
-Tα δυο μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Έλληνας, είναι πως θα χάσει δέκα κιλά και που θα βρει παρκινγκ.
-Με αυτοκόλλητο στο κούτελο θα κυκλοφοράμε όλοι για να φαίνεται ποιος έκανε φορολογική δήλωση και ποιος όχι.
-Εδώ και δύο χρόνια (εννοεί το 1981 που το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση) έχει αρχίσει το μεγάλο κακό που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων.
-Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει....θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης.»
(Απομαγνητοφωνημένο κείμενο της παράστασης από το 1983)
KATANTIA THΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
"κράτος εν κράτει"
(Αναδημοσίευση από το περιοδικό «Επίκαιρα»)
Του Γιώργου Διονυσόπουλου
«Ήταν μία από τις χειρότερες στιγμές που έχω ζήσει. Σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να βρίσκομαι σε ευρωπαϊκό έδαφος. Πως δεν μπορεί όλα αυτά νασυμβαίνουν στην Ελλάδα. Τέτοιες σκηνές, τόσο φανατισμό και μίσος συναντά κανείς μόνο στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, όχι σε μία χώρα που είναι κράτος-μέλος της Ε.Ε. Και στη Γαλλία υπάρχουν μουσουλμάνοι, αλλά τέτοια φαινόμενα όπως αυτά που βίωσα στο μειονοτικό χωριό Θέρμες της Θράκης, δεν θα τα δεις να συμβαίνουν πουθενά μέσα στη γαλλική επικράτεια».
Με αυτά τα λόγια περιγράφει, μιλώντας στα «Επίκαιρα» την εξάωρη ομηρία της από φανατικούς μουσουλμάνους της μειονότητας στο χωριό Θέρμες στο νομό
Ξάνθης, η δημοσιογράφος της εφημερίδας «Λιμπερασιόν» και ανταποκρίτρια του γαλλικού κρατικού τηλεοπτικού σταθμού «France 3» στην Αθήνα, Έφη Τσελίκα.
Μαζί της και τρία μέλη του γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου που παρακολουθούσαν αμήχανα και φοβισμένα περισσότερα από 150 άτομα να τους βρίζουν σε
μία άγνωστη γι' αυτούς γλώσσα, να τους φτύνουν και να τους προπηλακίζουν, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν το γιατί. «Για μια στιγμή νόμισαν ότι βρίσκονταν στην Καμπούλ», ανέφερε η κ Τσελίκα, σπεύδοντας να προσθέσει ότι ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα τους που ένιωθαν ένα τόσο μεγάλο
πολιτισμικό σοκ.
Όλα ξεκίνησαν στα τέλη του περασμένου μήνα όταν και στο πλαίσιο ενός ταξιδιωτικού αφιερώματος, με χορηγία μάλιστα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το συνεργείο της εκπομπής «Λεωφόρος της Ευρώπης» που μεταδίδεται κάθε εβδομάδα από τον τηλεοπτικό σταθμό «France 3», αποφάσισε να επισκεφθεί τα Πομακοχώρια στον ορεινό όγκο της Ξάνθης, προκειμένου να αναδείξει σε ένα ρεπορτάζ τεσσάρων μόλις λεπτών την πολιτισμική κουλτούρα της περιοχής.
Τέσσερα λεπτά που στην πορεία όμως φάνηκαν στο συνεργείο του γαλλικού καναλιού σαν ένας ολόκληρος αιώνας.
Όμηροι του πλήθους Ένας ολόκληρος μηχανισμός στην ευρύτερη περιοχή, που έχει στηθεί με ευθύνη και του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, κινητοποιήθηκε μέσα σε χρόνο -
ρεκόρ, κρατώντας επί έξι συνεχείς ώρες τους Γάλλους σε ομηρία. Εκατοντάδες άνθρωποι ξεφύτρωσαν στην κυριολεξία από το πουθενά εγκλωβίζοντας το τηλεοπτικό συνεργείο μέσα στο αυτοκίνητο που το μετέφερε, απειλώντας ταυτόχρονα με τσεκούρια, μαχαίρια και ρόπαλα, τα μέλη του ότι θα τους «κόψουν τα κεφάλια» και όλα αυτά υπό το. άγρυπνο βλέμμα 10 περίπου ελλήνων αστυνομικών οι οποίοι παρακολουθούσαν χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα για να
σταματήσουν όλα όσα εξωπραγματικά συνέβαιναν. Δίπλα σε αυτούς, κοινοτάρχες και δημοτικοί σύμβουλοι από τα γύρω χωριά, οι οποίοι είχαν επίσης καταφθάσει μέσα σε διάστημα λίγης μόλις ώρας στις Θέρμες, με την πλειονότητά τους να δυναμιτίζει ακόμη περισσότερο το φανατισμό του πλήθους εναντίον των γάλλων. «Καμία Αρχή, δεν έπαιξε το ρόλο της ως Αρχή. Κανείς δεν επιχείρησε να επιβάλει το νόμο και τη τάξη. Είμασταν στην κυριολεξία στο έλεος του όχλου» τονίζει η κ. Τσελίκα προσθέτοντας ότι για όλο αυτό το διάστημα ένιωθε σαν να βρίσκεται σε μία χώρα «εκτός δικαίου».
Από την πρώτη στιγμή που το γαλλικό τηλεοπτικό συνεργείο έφτασε στις Θέρμες, συνοδευόμενο από τον πρόεδρο του Πανελλήνιου Συλλόγου Πομάκων Ιμάμ Αχμέτ, ήρθε αντιμέτωπο με μία πρωτόγνωρη εχθρότητα από την πλευρά του τοπικού πληθυσμού. Στο πρώτο μόλις πλάνο που επιχείρησε να τραβήξει το συνεργείο, έκανε την εμφάνισή της, σύμφωνα με την κ. Τσελίκα, «μία μαυροντυμένη γυναίκα ντυμένη με την παραδοσιακή αράβικη φορεσιά που άφηνε ακάλυπτο μόνο το πρόσωπο και ξεκίνησε να μας βρίζει με χυδαία λόγια, λέγοντας ότι εδώ είναι Τουρκία. Σε κλάσματα δευτερολέπτων μαζεύτηκαν γύρω της πάνω από 150 άτομα, τα οποία ξεπετάχτηκαν μέσα από ένα παρακείμενο τζαμί. Απαίτησαν να τους δείξουμε τα πλάνα που είχαμε τραβήξει για να δουν εάν μέσα εμφανίζονταν τα παιδιά του σχολείου που εκείνη την ώρα έπαιζαν στην αυλή του, η οποία όμως δεν ήταν παρά ένας δρόμος όπου περνούσαν συνεχώς αυτοκίνητα. Την ίδια στιγμή μία ομάδα από αυτούς κύκλωσε το αυτοκίνητο του συνεργείου και με απειλές μας ζητούσαν να τους δείξουμε τα πλάνα που είχαμε τραβήξει. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο προκειμένου να προφυλαχτούμε, αφού φοβηθήκαμε ακόμη και για την ίδια μας την ζωή, εξαιτίας του μένους του
πλήθους. Μαζί τους κουβαλούσαν τσεκούρια και μαχαίρια οι άνδρες και ρόπαλα οι γυναίκες» σημειώνει η κ. Τσελίκα.
Ο αστυνομικός με το ροζ μπλουζάκι
Η συνέχεια θα έκρυβε όμως ακόμη χειρότερες εκπλήξεις για τα μέλη του γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου. «Επικοινωνήσαμε με την αστυνομία και σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε ένας άνδρας ο οποίος φορούσε ένα ροζ μπλουζάκι και μας συστήθηκε ως αστυνομικός, χωρίς όμως να προσφέρει καμία ουσιαστική βοήθεια»
τονίζει η ελληνογαλίδα δημοσιογράφος. Λίγη ώρα μετά, σαν να είχαν ειδοποιηθεί από ένα αόρατο τηλεφωνικό κέντρο, στην πλατεία των Θερμών φθάνει, με κάθε είδους μέσο, πλήθος κόσμου από τα γύρω χωριά, Μελίβια, Εχίνο, Κοτύλη, Δημάριο. Το πλήθος πλέον ελέγχεται δύσκολα. Ουρλιάζει και απειλεί να λυντσάρει τα μέλη του τηλεοπτικού συνεργείου του «France 3».
Περισσότερα από 700 άτομα πλέον είχαν μαζευτεί γύρω από τους γάλλους, οι οποίοι από το πουθενά βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν σε ένα σκηνικό που όμοιό του συναντά κανείς στα χωριά και τις πόλεις των Ταλιμπάν. Εν ριπή οφθαλμού στην περιοχή έφτασαν το τουρκικό τηλεοπτικό κανάλι ΤRT, οι υπεύθυνοι των
εφημερίδων MILLET και BIRLIK, ο δήμαρχος Μύκης Μεχμέτ Αγγά, ο αντινομάρχης Μεμίς Τουρκές, ο Μουσταφά Τσουκάλ και οι πρόεδροι όλων των γύρω χωριών.
«Μας ζήτησαν να βγάλουμε την κασέτα μέσα από την κάμερα και να τους δείξουμε τι είχαμε τραβήξει. Εγώ αρνήθηκα και τους είπα ότι σύμφωνα με την δεοντολογία και τους νόμους του ελληνικού κράτους κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο παρουσία εισαγγελέα ή άλλων θεσμικών παραγόντων του ελληνικού κράτους και σίγουρα όχι υπό καθεστώς βίας και απειλές εναντίον της ζωή μας. Δεν καταλάβαιναν τίποτα. Απειλούσαν ότι εάν δεν τους δίναμε την κασέτα δεν θα μας άφηναν να φύγουμε. Ένας μάλιστα από τους προέδρους που ήταν μαζεμένοι εκεί μου είπε επί λέξει πως έπρεπε να πάμε σε αυτόν πριν κάνουμε το οτιδήποτε, προκειμένου εν συνεχεία εκείνος να υποδείξει σε αυτούς με τους οποίους συνομιλήσαμε τι θα έπρεπε να πουν. Σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να συμβαίνουν αυτά σε μία χώρα που θέλει να λέγεται ελεύθερη. Αντιμετωπίζαμε ένα καθεστώς κράτους εν κράτη. Το κλίμα τρόμου δε, ήταν τέτοιο που κάθε
φορά που επιχειρούσαμε να βγούμε από το αυτοκίνητο μας, -όπου και όλες αυτές τις ώρες μας είχαν εγκλωβισμένους - προκειμένου να διαπραγματευτούμε μαζί τους μας έλουζαν με βρισιές και μας έφτυναν. Έκαναν σαν δαιμονισμένοι. Μείναμε έξι ώρες εκεί και μας πρόσφεραν ένα ποτήρι νερό μόνο όταν ολοκληρώθηκαν οι σχετικές διαπραγματεύσεις» αναφέρει η κ Τσελίκα.
Οι απεσταλμένοι του τουρκικού Προξενείου
Είναι η στιγμή που στο χωριό κάνει την εμφάνισή του ένας άτυπος μάλλον απεσταλμένος του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, μαζί με έναν δικηγόρο. Ο μεν πρώτος εμφανίζεται να έχει ειδικότητα στις κάμερες, αφού εκτός από την κασέτα ζητάει να ελέγξει και την ίδια την τηλεοπτική κάμερα θεωρώντας ότι μπορεί ενδεχομένως να έχουν καταγραφεί εικόνες στην εσωτερική της μνήμη, όπως και τελικά γίνεται. Η προβολή είναι δημόσια και γίνεται κάτω από τις
απειλές και τα ουρλιαχτά του φανατισμένου πλήθους. Από την πλευρά του ο δικηγόρος έχοντας ήδη έτοιμο ένα έγγραφο το οποίο βγάζει μέσα από την τσάντα του, το δείχνει στην κ Τσελίκα και της ζητάει να το υπογράψει. «Νόμιζε ότι δε ξέρω να διαβάζω ελληνικά και είχε γράψει ένα ολόκληρο κατεβατό. Το διάβασα και μου σηκώθηκε η τρίχα από αυτά που έγραφε. Δεν υπήρχε περίπτωση με τίποτα να βάλω την υπογραφή μου σε κάτι τέτοιο. Πήρα ένα στυλό και έσβησα τα πάντα από ένα σημείο και κάτω. Άφησα μόνο τη φράση ότι στα πλάνα μας δεν είχαμε τραβήξει και δεν επρόκειτο να δείξουμε τα παιδιά του σχολείου» συνεχίζει τη διήγησή της η κ Τσελίκα.
Σαν σκηνή βγαλμένη μέσα από αμερικανική κινηματογραφική ταινία, στο χωριό μιάμιση ώρα περίπου μετά την έναρξη του επεισοδίου έφτασαν περιπολικά οχήματα της αστυνομίας από την Ξάνθη. Η διαδικασία απεγκλωβισμού του γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου είχε μόλις ξεκινήσει. Οι σχετικές διαπραγματεύσεις «απεγκλωβισμού των ομήρων» θα κρατήσουν πάνω από τέσσερις ώρες. Συνοδεία περιπολικών μπρος και πίσω, το αυτοκίνητο που μετέφερε τους γάλλους πήρε το δρόμο της επιστροφής προς τον πολιτισμό. «Έπρεπε να μας είχατε ειδοποιήσει ότι θα ανεβαίνατε να κάνετε ρεπορτάζ στα χωριά που κατοικούν οι μουσουλμάνοι» ήταν η φράση με την οποία υποδέχτηκε την κ. Τσέλικα ο επικεφαλής των αστυνομικών. «Είναι μία ελεύθερη χώρα η Ελλάδα ή
όχι; Εφόσον είναι, τότε ο δημοσιογράφος μπορεί και πρέπει να κάνει την δουλειά του οπουδήποτε χωρίς να χρειάζεται γι αυτό άδεια της αστυνομίας» ήταν η απάντηση της ελληνογαλλίδας δημοσιογράφου. Ενδιαφέρον για όσα συνέβησαν στους γάλλους υπηκόους και εξηγήσεις για το θέμα ζήτησε από την ελληνική πλευρά και το γαλλικό Προξενείο Θεσσαλονίκης, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες στη Ξάνθη προτίθεται να μεταβεί και ο γάλλος πρόξενος κ. Κριστιάν Τιμονιέ.
Επρόκειτο βεβαίως για ένα περιστατικό το οποίο καταδεικνύει αφενός ότι η κατάσταση στα χωριά που κατοικεί η μουσουλμανική μειονότητα έχει ξεφύγει από τον έλεγχο του ελληνικού κράτους, αφετέρου κάνει σαφές την τεράστια επιρροή που ασκεί στην περιοχή το τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής. Το εντυπωσιακό είναι ότι τέτοιου είδους περιστατικά αφορούν μόνο τα ελληνικά ή ξένα τηλεοπτικά συνεργεία που επιχειρούν να τραβήξουν εικόνες από την περιοχή και όχι τα τουρκικά ΜΜΕ που τριγυρνούν συνεχώς στα χωριά της μειονότητας σε Ξάνθη και Κομοτηνή κάνοντας προπαγάνδα και προβάλλοντας την τουρκική γλώσσα και κουλτούρα. Εξάλλου μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι σε όλα αυτά τα χωριά τα μόνο κανάλια που «πιάνουν» οι τηλεοπτικοί δέκτες, είναι τα τουρκικά. Να σημειώσουμε ότι στα Πομακοχώρια ένας μεγάλος αριθμός Πομάκων διαφωνεί με τις πρακτικές του τουρκικού προξενείου,
ζητώντας να σταματήσει να τους διδάσκεται με το ζόρι στα σχολεία η τουρκική γλώσσα, αφού δεν είναι η γλώσσα τους. Η στάση της Πολιτείας στο συγκεκριμένο αίτημα, είναι ανάλογη με τη στάση που τήρησε η ελληνική αστυνομία στο παραπάνω περιστατικό. Απλά παρακολουθεί «νίπτοντας τας χείρας της».
(Αναδημοσίευση από το περιοδικό «Επίκαιρα»)
Του Γιώργου Διονυσόπουλου
«Ήταν μία από τις χειρότερες στιγμές που έχω ζήσει. Σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να βρίσκομαι σε ευρωπαϊκό έδαφος. Πως δεν μπορεί όλα αυτά νασυμβαίνουν στην Ελλάδα. Τέτοιες σκηνές, τόσο φανατισμό και μίσος συναντά κανείς μόνο στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, όχι σε μία χώρα που είναι κράτος-μέλος της Ε.Ε. Και στη Γαλλία υπάρχουν μουσουλμάνοι, αλλά τέτοια φαινόμενα όπως αυτά που βίωσα στο μειονοτικό χωριό Θέρμες της Θράκης, δεν θα τα δεις να συμβαίνουν πουθενά μέσα στη γαλλική επικράτεια».
Με αυτά τα λόγια περιγράφει, μιλώντας στα «Επίκαιρα» την εξάωρη ομηρία της από φανατικούς μουσουλμάνους της μειονότητας στο χωριό Θέρμες στο νομό
Ξάνθης, η δημοσιογράφος της εφημερίδας «Λιμπερασιόν» και ανταποκρίτρια του γαλλικού κρατικού τηλεοπτικού σταθμού «France 3» στην Αθήνα, Έφη Τσελίκα.
Μαζί της και τρία μέλη του γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου που παρακολουθούσαν αμήχανα και φοβισμένα περισσότερα από 150 άτομα να τους βρίζουν σε
μία άγνωστη γι' αυτούς γλώσσα, να τους φτύνουν και να τους προπηλακίζουν, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν το γιατί. «Για μια στιγμή νόμισαν ότι βρίσκονταν στην Καμπούλ», ανέφερε η κ Τσελίκα, σπεύδοντας να προσθέσει ότι ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα τους που ένιωθαν ένα τόσο μεγάλο
πολιτισμικό σοκ.
Όλα ξεκίνησαν στα τέλη του περασμένου μήνα όταν και στο πλαίσιο ενός ταξιδιωτικού αφιερώματος, με χορηγία μάλιστα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το συνεργείο της εκπομπής «Λεωφόρος της Ευρώπης» που μεταδίδεται κάθε εβδομάδα από τον τηλεοπτικό σταθμό «France 3», αποφάσισε να επισκεφθεί τα Πομακοχώρια στον ορεινό όγκο της Ξάνθης, προκειμένου να αναδείξει σε ένα ρεπορτάζ τεσσάρων μόλις λεπτών την πολιτισμική κουλτούρα της περιοχής.
Τέσσερα λεπτά που στην πορεία όμως φάνηκαν στο συνεργείο του γαλλικού καναλιού σαν ένας ολόκληρος αιώνας.
Όμηροι του πλήθους Ένας ολόκληρος μηχανισμός στην ευρύτερη περιοχή, που έχει στηθεί με ευθύνη και του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, κινητοποιήθηκε μέσα σε χρόνο -
ρεκόρ, κρατώντας επί έξι συνεχείς ώρες τους Γάλλους σε ομηρία. Εκατοντάδες άνθρωποι ξεφύτρωσαν στην κυριολεξία από το πουθενά εγκλωβίζοντας το τηλεοπτικό συνεργείο μέσα στο αυτοκίνητο που το μετέφερε, απειλώντας ταυτόχρονα με τσεκούρια, μαχαίρια και ρόπαλα, τα μέλη του ότι θα τους «κόψουν τα κεφάλια» και όλα αυτά υπό το. άγρυπνο βλέμμα 10 περίπου ελλήνων αστυνομικών οι οποίοι παρακολουθούσαν χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα για να
σταματήσουν όλα όσα εξωπραγματικά συνέβαιναν. Δίπλα σε αυτούς, κοινοτάρχες και δημοτικοί σύμβουλοι από τα γύρω χωριά, οι οποίοι είχαν επίσης καταφθάσει μέσα σε διάστημα λίγης μόλις ώρας στις Θέρμες, με την πλειονότητά τους να δυναμιτίζει ακόμη περισσότερο το φανατισμό του πλήθους εναντίον των γάλλων. «Καμία Αρχή, δεν έπαιξε το ρόλο της ως Αρχή. Κανείς δεν επιχείρησε να επιβάλει το νόμο και τη τάξη. Είμασταν στην κυριολεξία στο έλεος του όχλου» τονίζει η κ. Τσελίκα προσθέτοντας ότι για όλο αυτό το διάστημα ένιωθε σαν να βρίσκεται σε μία χώρα «εκτός δικαίου».
Από την πρώτη στιγμή που το γαλλικό τηλεοπτικό συνεργείο έφτασε στις Θέρμες, συνοδευόμενο από τον πρόεδρο του Πανελλήνιου Συλλόγου Πομάκων Ιμάμ Αχμέτ, ήρθε αντιμέτωπο με μία πρωτόγνωρη εχθρότητα από την πλευρά του τοπικού πληθυσμού. Στο πρώτο μόλις πλάνο που επιχείρησε να τραβήξει το συνεργείο, έκανε την εμφάνισή της, σύμφωνα με την κ. Τσελίκα, «μία μαυροντυμένη γυναίκα ντυμένη με την παραδοσιακή αράβικη φορεσιά που άφηνε ακάλυπτο μόνο το πρόσωπο και ξεκίνησε να μας βρίζει με χυδαία λόγια, λέγοντας ότι εδώ είναι Τουρκία. Σε κλάσματα δευτερολέπτων μαζεύτηκαν γύρω της πάνω από 150 άτομα, τα οποία ξεπετάχτηκαν μέσα από ένα παρακείμενο τζαμί. Απαίτησαν να τους δείξουμε τα πλάνα που είχαμε τραβήξει για να δουν εάν μέσα εμφανίζονταν τα παιδιά του σχολείου που εκείνη την ώρα έπαιζαν στην αυλή του, η οποία όμως δεν ήταν παρά ένας δρόμος όπου περνούσαν συνεχώς αυτοκίνητα. Την ίδια στιγμή μία ομάδα από αυτούς κύκλωσε το αυτοκίνητο του συνεργείου και με απειλές μας ζητούσαν να τους δείξουμε τα πλάνα που είχαμε τραβήξει. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο προκειμένου να προφυλαχτούμε, αφού φοβηθήκαμε ακόμη και για την ίδια μας την ζωή, εξαιτίας του μένους του
πλήθους. Μαζί τους κουβαλούσαν τσεκούρια και μαχαίρια οι άνδρες και ρόπαλα οι γυναίκες» σημειώνει η κ. Τσελίκα.
Ο αστυνομικός με το ροζ μπλουζάκι
Η συνέχεια θα έκρυβε όμως ακόμη χειρότερες εκπλήξεις για τα μέλη του γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου. «Επικοινωνήσαμε με την αστυνομία και σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε ένας άνδρας ο οποίος φορούσε ένα ροζ μπλουζάκι και μας συστήθηκε ως αστυνομικός, χωρίς όμως να προσφέρει καμία ουσιαστική βοήθεια»
τονίζει η ελληνογαλίδα δημοσιογράφος. Λίγη ώρα μετά, σαν να είχαν ειδοποιηθεί από ένα αόρατο τηλεφωνικό κέντρο, στην πλατεία των Θερμών φθάνει, με κάθε είδους μέσο, πλήθος κόσμου από τα γύρω χωριά, Μελίβια, Εχίνο, Κοτύλη, Δημάριο. Το πλήθος πλέον ελέγχεται δύσκολα. Ουρλιάζει και απειλεί να λυντσάρει τα μέλη του τηλεοπτικού συνεργείου του «France 3».
Περισσότερα από 700 άτομα πλέον είχαν μαζευτεί γύρω από τους γάλλους, οι οποίοι από το πουθενά βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν σε ένα σκηνικό που όμοιό του συναντά κανείς στα χωριά και τις πόλεις των Ταλιμπάν. Εν ριπή οφθαλμού στην περιοχή έφτασαν το τουρκικό τηλεοπτικό κανάλι ΤRT, οι υπεύθυνοι των
εφημερίδων MILLET και BIRLIK, ο δήμαρχος Μύκης Μεχμέτ Αγγά, ο αντινομάρχης Μεμίς Τουρκές, ο Μουσταφά Τσουκάλ και οι πρόεδροι όλων των γύρω χωριών.
«Μας ζήτησαν να βγάλουμε την κασέτα μέσα από την κάμερα και να τους δείξουμε τι είχαμε τραβήξει. Εγώ αρνήθηκα και τους είπα ότι σύμφωνα με την δεοντολογία και τους νόμους του ελληνικού κράτους κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο παρουσία εισαγγελέα ή άλλων θεσμικών παραγόντων του ελληνικού κράτους και σίγουρα όχι υπό καθεστώς βίας και απειλές εναντίον της ζωή μας. Δεν καταλάβαιναν τίποτα. Απειλούσαν ότι εάν δεν τους δίναμε την κασέτα δεν θα μας άφηναν να φύγουμε. Ένας μάλιστα από τους προέδρους που ήταν μαζεμένοι εκεί μου είπε επί λέξει πως έπρεπε να πάμε σε αυτόν πριν κάνουμε το οτιδήποτε, προκειμένου εν συνεχεία εκείνος να υποδείξει σε αυτούς με τους οποίους συνομιλήσαμε τι θα έπρεπε να πουν. Σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να συμβαίνουν αυτά σε μία χώρα που θέλει να λέγεται ελεύθερη. Αντιμετωπίζαμε ένα καθεστώς κράτους εν κράτη. Το κλίμα τρόμου δε, ήταν τέτοιο που κάθε
φορά που επιχειρούσαμε να βγούμε από το αυτοκίνητο μας, -όπου και όλες αυτές τις ώρες μας είχαν εγκλωβισμένους - προκειμένου να διαπραγματευτούμε μαζί τους μας έλουζαν με βρισιές και μας έφτυναν. Έκαναν σαν δαιμονισμένοι. Μείναμε έξι ώρες εκεί και μας πρόσφεραν ένα ποτήρι νερό μόνο όταν ολοκληρώθηκαν οι σχετικές διαπραγματεύσεις» αναφέρει η κ Τσελίκα.
Οι απεσταλμένοι του τουρκικού Προξενείου
Είναι η στιγμή που στο χωριό κάνει την εμφάνισή του ένας άτυπος μάλλον απεσταλμένος του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, μαζί με έναν δικηγόρο. Ο μεν πρώτος εμφανίζεται να έχει ειδικότητα στις κάμερες, αφού εκτός από την κασέτα ζητάει να ελέγξει και την ίδια την τηλεοπτική κάμερα θεωρώντας ότι μπορεί ενδεχομένως να έχουν καταγραφεί εικόνες στην εσωτερική της μνήμη, όπως και τελικά γίνεται. Η προβολή είναι δημόσια και γίνεται κάτω από τις
απειλές και τα ουρλιαχτά του φανατισμένου πλήθους. Από την πλευρά του ο δικηγόρος έχοντας ήδη έτοιμο ένα έγγραφο το οποίο βγάζει μέσα από την τσάντα του, το δείχνει στην κ Τσελίκα και της ζητάει να το υπογράψει. «Νόμιζε ότι δε ξέρω να διαβάζω ελληνικά και είχε γράψει ένα ολόκληρο κατεβατό. Το διάβασα και μου σηκώθηκε η τρίχα από αυτά που έγραφε. Δεν υπήρχε περίπτωση με τίποτα να βάλω την υπογραφή μου σε κάτι τέτοιο. Πήρα ένα στυλό και έσβησα τα πάντα από ένα σημείο και κάτω. Άφησα μόνο τη φράση ότι στα πλάνα μας δεν είχαμε τραβήξει και δεν επρόκειτο να δείξουμε τα παιδιά του σχολείου» συνεχίζει τη διήγησή της η κ Τσελίκα.
Σαν σκηνή βγαλμένη μέσα από αμερικανική κινηματογραφική ταινία, στο χωριό μιάμιση ώρα περίπου μετά την έναρξη του επεισοδίου έφτασαν περιπολικά οχήματα της αστυνομίας από την Ξάνθη. Η διαδικασία απεγκλωβισμού του γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου είχε μόλις ξεκινήσει. Οι σχετικές διαπραγματεύσεις «απεγκλωβισμού των ομήρων» θα κρατήσουν πάνω από τέσσερις ώρες. Συνοδεία περιπολικών μπρος και πίσω, το αυτοκίνητο που μετέφερε τους γάλλους πήρε το δρόμο της επιστροφής προς τον πολιτισμό. «Έπρεπε να μας είχατε ειδοποιήσει ότι θα ανεβαίνατε να κάνετε ρεπορτάζ στα χωριά που κατοικούν οι μουσουλμάνοι» ήταν η φράση με την οποία υποδέχτηκε την κ. Τσέλικα ο επικεφαλής των αστυνομικών. «Είναι μία ελεύθερη χώρα η Ελλάδα ή
όχι; Εφόσον είναι, τότε ο δημοσιογράφος μπορεί και πρέπει να κάνει την δουλειά του οπουδήποτε χωρίς να χρειάζεται γι αυτό άδεια της αστυνομίας» ήταν η απάντηση της ελληνογαλλίδας δημοσιογράφου. Ενδιαφέρον για όσα συνέβησαν στους γάλλους υπηκόους και εξηγήσεις για το θέμα ζήτησε από την ελληνική πλευρά και το γαλλικό Προξενείο Θεσσαλονίκης, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες στη Ξάνθη προτίθεται να μεταβεί και ο γάλλος πρόξενος κ. Κριστιάν Τιμονιέ.
Επρόκειτο βεβαίως για ένα περιστατικό το οποίο καταδεικνύει αφενός ότι η κατάσταση στα χωριά που κατοικεί η μουσουλμανική μειονότητα έχει ξεφύγει από τον έλεγχο του ελληνικού κράτους, αφετέρου κάνει σαφές την τεράστια επιρροή που ασκεί στην περιοχή το τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής. Το εντυπωσιακό είναι ότι τέτοιου είδους περιστατικά αφορούν μόνο τα ελληνικά ή ξένα τηλεοπτικά συνεργεία που επιχειρούν να τραβήξουν εικόνες από την περιοχή και όχι τα τουρκικά ΜΜΕ που τριγυρνούν συνεχώς στα χωριά της μειονότητας σε Ξάνθη και Κομοτηνή κάνοντας προπαγάνδα και προβάλλοντας την τουρκική γλώσσα και κουλτούρα. Εξάλλου μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι σε όλα αυτά τα χωριά τα μόνο κανάλια που «πιάνουν» οι τηλεοπτικοί δέκτες, είναι τα τουρκικά. Να σημειώσουμε ότι στα Πομακοχώρια ένας μεγάλος αριθμός Πομάκων διαφωνεί με τις πρακτικές του τουρκικού προξενείου,
ζητώντας να σταματήσει να τους διδάσκεται με το ζόρι στα σχολεία η τουρκική γλώσσα, αφού δεν είναι η γλώσσα τους. Η στάση της Πολιτείας στο συγκεκριμένο αίτημα, είναι ανάλογη με τη στάση που τήρησε η ελληνική αστυνομία στο παραπάνω περιστατικό. Απλά παρακολουθεί «νίπτοντας τας χείρας της».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)