ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

ΓΙΩΡΓΟΥ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: « ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ» Ποίηση Πάτρα 2010


Γράφει:η Εκπαιδευτικός Πόπη Μπούνια-Πασπαλιάρη

Πρώτη φορά χρησιμοποιώ την ιδιότητά μου σ’ ένα άρθρο. Αυτό, το κάνω σαν ένα οχύρωμα της κρίσης των εκπαιδευτικών, και της Πρωτοβάθμιας, έως και της Τριτοβάθμιας όπως λέγεται η Ανωτάτη Εκπαίδευσις, από το 1980 και εντεύθεν!
Η εικοσαετία μιας εποχής που έχει διαμορφώσει τις νέες κοινωνίες και τις έχει στρέψει σε άλλες πηγές ενδιαφερόντων! Μέσα στο πνεύμα αυτών των νέων κοινωνιών, τα νέα παιδιά καθώς απογαλακτίζονται από την οικογενειακή ατμόσφαιρα, εμβαπτίζονται στην αυθαιρεσία των ατομικών ελευθεριών που η ίδια η πολιτεία-υποθάλπει- και αποδέχεται. Και τα παιδιά των Ελλήνων, μπαίνουν στη διαδικασία ενός μιμητισμού που λέγεται –Μόδα- και τα αποτελέσματα τα διαβάζουμε σε τίτλους πρωτοσέλιδων σαν να πρόκειται για θέμα πρωτοτυπίας!
Ξάφνιασε ευχάριστα τον κόσμο των Γραμμάτων, η μικρή σε αριθμό σελίδων αλλά μεγάλη σε ποιότητα νοημάτων ποιητική συλλογή του Κοροίβιου φοιτητή της Νομικής, του Γιώργου Μαργαρίτη, γιού του Λεωνίδα και της Φανής Μαργαρίτη.
Οπωσδήποτε ούτε η δικηγορική ιδιότητα του πατέρα του, ούτε η λογοτεχνική του διαδρομή, επηρέασαν τον νεαρό φοιτητή, που μπήκε στο στίβο της ποίησης, από προσωπική του ώθηση και επιλογή. Για να δείξει, όχι μόνον την εικόνα ενός θέματος που τον εκπροσωπεί, αλλά πολλά θέματα που οι δικές μας γενιές αρνούνται εγωιστικά να τα δουν κατάματα!
Έντεχνα, αθόρυβα, υπομονετικά ο Γιώργος Λ. Μαργαρίτης, μας προκαλεί ανοιχτά, να δούμε επιτέλους όσα βλέπουν και όπως τα βλέπουν οι νέοι άνθρωποι, που είτε το θέλουμε ή όχι, διαθέτουν ανώτερα κριτήρια από ότι εμείς! Με το μάτι του δασκάλου, αυτή η διαφορά των γενεών γίνεται άμεσα αντιληπτή. Σε μια πολιτική αρχιτεκτονική του Λόγου, ποιητικού και πεζού, ο Γιώργος Λ. Μαργαρίτης παίζει με την γοητεία των επιθέτων, και χρωματίζει την πρόσοψη του Λόγου, με χρώματα συμβολισμών και αντιλήψεων που αγγίζουν το σοβαρόν του θέματός τους! Η ποίησή του ,ρομαντική, αισθησιακά νεανική, μεταδίδει τους κτύπους της καρδιάς της νιότης! Παράλληλα, παρεμβάλει ένα γοητευτικό ιντερμέτζο ανάμεσα στη ζωή και την πανσοφία της φύσης!
Δίνει σημασία στον καθάριο έρωτα, που τον θεωρεί αιτία της ύπαρξής του!
Και δεν αποτελεί αυτό μια πρωτοτυπία στο χειρισμό του Λόγου! Δείχνει μια μεταξοτυπία. Δουλευμένη με βιωματική γνώση και νεανική ανάγκη μιας θαυμάσιας ομολογίας ενός παιδιού του σήμερα. Που η ιδεατή εικόνα του έρωτα, εγγίζει την απέχθεια! Την χειρότερη άρνηση, μέσα σε ένα μηδενισμό που απορρέεται μέσα από τον τρόπο που βιώνεται τώρα! Καλεί το τέλειο, μέσα από τον στίχο του, να συνυπάρξει με το ιδανικό! Το ηθικό! Το σημαντικό! Αποκαθιστά την κακή εντύπωση των τωρινών νεανικών εκφράσεων σε μια εποχή ταχυτήτων και αδιαφορίας. Μια ισοπεδωτική εποχή αξιών, του μέτρου και της αρμονίας! Πείθει, πως θα υπάρξει και ένα καλό αύριο στο δρόμο μιας βασικής αποστολής της ζωής τους! Ανακαλεί την αγάπη στις τάξεις που αυτή ανήκει! Στον πεζό του Λόγο, επιτυγχάνει περνώντας μας από τα ξεχασμένα μονοπάτια της αλήθειας, να μας υποδείξει την λεβεντιά των νέων παιδιών καθώς έρχονται αντιμέτωπα με την μοναξιά τους!
Μοναξιά στην αναγνώριση της κάθε δικής τους προσπάθειας, ως προς το να ικανοποιήσουν την κάθε απαίτηση να φθάσουν στο τέλος του δρόμου, με το αναμενόμενο αποτέλεσμα!
Μοναξιά, μιας συναισθηματικής αιτιολογημένης μορφής φόρτισης της κάθε μιας τους ημέρας, μακριά από την οικογένεια! Με απουσία από το Κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι! Μοναξιά, από το εκπαιδευτικό κατεστημένο! Μοναξιά βιωματική μιας κοινωνίας ,μέσα στην οποία συνδιαλεγόμεθα έκαστος τη ιδία αυτού διαλέκτω!
Πέρα απ’ αυτά, διατρανώνει μια ακολουθία στην αυτογνωσία! Ότι δηλαδή, κάνει τον νέο υπεύθυνο και ικανό, να ζει την απεξάρτηση μέσα σε έναν εξαρτημένο κόσμο! Υποδουλωμένο στις καταστάσεις των πολιτικών κομμάτων και ενός ανώδυνου πλουτισμού! Καιρός να δώσουμε, όχι τόπο στα νιάτα, αλλά νιάτα στον τόπο, που προόρισθαι να ζήσουν! Στο διάστημα των σπουδών τους γίνονται σπουδαίοι και μας το λένε! Στο διάστημα της ζωής τους αυτή η σπουδαιότητα θα αποδειχθεί πιο χρήσιμη και από τις ίδιες τις σπουδές.
Είναι ,πως μαθαίνουμε τα παιδιά να φιλοσοφούν κυριολεκτικά!
Τα άλλα, τα εξηγεί ο Γιώργος ο Μαργαρίτης στα δείγματα γραφής του και όχι μόνον: Σε μιας Μυσταγωγίας την νομοτέλεια!