Ο ΛΑΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑΤΩΝ

Τα τελευταία χρόνια της μεταπολίτευσης , οσάκις οι πολίτες καλούνται να ενασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα για να εκλέξουν είτε εκπροσώπους του Εθνικού Κοινοβουλίου είτε της Αυτοδιοίκησης ορθώνονται ενώπιόν τους είτε πραγματικά είτε επίπλαστα διλήμματα.
Διλήμματα του τύπου «Καραμανλής ή Τανκ», «Πρόοδος ή συντήρηση», «Αλλαγή ή οπισθοδρόμηση», «Καραμανλής ή Χάος», «Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», και τελευταία « Υπέρ του Μνημονίου ή κατά του Μνημονίου».
Στις αυτοδιοικητικές εκλογές της Κυριακής ,οι εκπρόσωποι των κομμάτων στην προσπάθειά τους να συσπειρώσουν τα μέλη και τους φίλους τους που τελευταία με την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών αδρανοποιήθηκαν ξαναστήνουν ψευτοδιλήμματα του τύπου εμείς είμαστε με το μνημόνιο για τη σωτηρία της οικονομίας και της χώρας και οι άλλοι είναι αντίθετοι με το μνημόνιο και θεωρούν πως η αποδοχή του μνημονίου θα είναι η καταστροφική για τη χώρα.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που θέλουν να παρουσιάζονται ουδέτεροι και υπερκομματικοί θέλουν μ’ αυτή τους τη στάση να εμφανίζονται απεξαρτημένοι από το κομματικό τους περιβάλλον και τις ιδεολογικοκομματικές τους δεσμεύσεις και να εμφανίσουν εαυτούς νέους, ουδέτερους, αντικειμενικούς ,αποστασιοποιημένους από την πολιτική του κόμματος που μέχρι πρότινος υπηρετούσαν προκειμένου να αλιεύουν σε θολά και ανακατεμένα πολιτικά ιδεολογήματα ψήφους. Αυτοί δεν θα μας απασχολήσουν, όσο και να κρύπτουν επιμελώς την πρότερη ιδεολογικοπολιτική τους τοποθέτηση και δεν μπορούν ούτε πρόκειται να παραπλανήσουν τους πολίτες ψηφοφόρους.
Δεν θα επαναλάβουμε, τι έφταιξε και έφτασε η οικονομία μας σε αδιέξοδο. Αυτά λίγο-πολύ όλοι τα γνωρίζουν, και αν κάποιοι εμφανίζονται να αγνοούν υποκρίνονται .Θα παραθέσω την άποψη φίλου καθηγητή της Θεωρητικής Οικονομικής του Πανεπιστημίου της Λειψίας ο οποίος για το ζήτημα των αιτίων της οικονομικής καταβαράθρωσης της χώρας σημειώνει: «Όλες οι ελληνικές Κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση έκαναν συμφεροντολογική πελατειακή πολιτική και βόλεψαν εκτός από τους εαυτούς τους και αρκετές χιλιάδες άλλους ημέτερους - που δεν είναι λίγοι - βυθίζοντας τους υπόλοιπους μη προνομιούχους σημερινούς και μελλοντικούς έλληνες στα χρέη. Τα παιδιά σας και εγγόνια σας , εφόσον θα ζουν στην Ελλάδα, θα είναι αυτοί που θα υποστούν τα δεινά και τα επακόλουθα αυτής της πολιτικής, η οποία δυστυχώς λαϊκίστικα σχεδόν από όλα τα κόμματα συνεχίζεται».
Και το ερώτημα που τίθεται είναι απλό : ΄Eχουν δίκιο εκείνοι που υπεραμύνονται του μνημονίου ή εκείνοι που το καταγγέλλουν και αντιτάσσονται σ’ αυτό; Θα επικαλεσθώ και πάλιν τις απόψεις του φίλου καθηγητή ο ποίος θα μας δώσει και την απάντηση:
« Αν υποθέσουμε ότι η Τρόικα δεν έδινε τα 110 δις, η Ελλάδα πως θα αγόραζε πίσω τα ομόλογά της που λήγουν στο χρονικό διάστημα αυτό; Δεν θα έπρεπε να τα πάρει από τις κεφαλαιαγορές με τα δυσβάστακτα επιτόκια της τάξης των 11% και 12% και όχι με το μέσο επιτόκιο του 4,% περίπου που τα δίνει η "τοκογλυφική" Τρόικα; Αν τα δανεικά δεν τα πάρει καθόλου, τότε δεν θα έπρεπε να πληρώσει τα λήγοντα ομόλογά της η Ελλάδα από τον εθνικό της προϋπολογισμό; αν βέβαια δεν ήθελε να κηρύξει στάση πληρωμών, δηλαδή πτώχευση; Και αν το κάνει αυτό, τότε με τι χρήματα θα πληρώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, των συντάξεων των δημοσίων συνταξιούχων και το κρατικό ποσοστό που πληρώνεται για τις υπόλοιπες συντάξεις του ιδιωτικού τομέα; Άρα είναι σωστό το ερώτημα - πως θα πληρώνατε μισθούς και συντάξεις χωρίς το μνημόνιο;
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι και με το μνημόνιο δεν θα αποφύγει η χώρα μας τελικά αν όχι την ολοκληρωτικά τουλάχιστο τη μερική πτώχευση. Για αυτό το μνημόνιο θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον να το διαπραγματευθούμε με τη μερική πτώχευση (30% με 40% του χρέους). Αυτό θα μας έδινε τη δυνατότητα, αφού θα πληρώναμε μειωμένα επιτόκια και θα είχαμε μικρότερη απόσβεση χρέους, να χρειαζόμαστε μικρότερο έλλειμμα, να κάνουμε μικρότερη περικοπή μισθών και συντάξεων, να χρειαζόμαστε μικρότερη αύξηση του ΦΠΑ και έτσι να είχαμε πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες ανάκαμψης της Οικονομίας. Τώρα πιστεύω πως το τραίνο έφυγε και η πτώχευση μερική ή ολοκληρωτική θα έλθει. Αυτό ίσως μας αναγκάσει να νοικοκυρευτούμε και να σοβαρευτούμε επί τέλους, λαός και πολιτικοί του. Η πτώχευση εκτός από μας θα τιμωρήσει και τους πιστωτές μας που στόχευαν και στοχεύουν να κερδοσκοπούν εις βάρος μας»
Εκείνο που δεν έχει καταφέρει η πολιτική ηγεσία του τόπου είναι να πείσει το λαό για την αναγκαιότητα των μέτρων έτσι διαπιστώνουμε δυστυχώς ότι ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας είναι αδιάφοροι για αυτά που συμβαίνουν και επίσης εμφανίζονται να μην τους ενδιαφέρουν και αυτά τα χειρότερα που πρόκειται ακόμη να συμβούν !!!
Τέλος όση προσπάθεια και εάν καταβληθεί για να πεισθούν οι πολίτες για το τι διακυβεύεται στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές, θα πέσει στο κενό εάν δεν συμφωνήσουν σε κάτι απλό, πρώτα –πρώτα στο ζήτημα των ευθυνών για το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας και στην αναγκαιότητα της λήψης των συγκεκριμένων μέτρων αναστροφής από τον κατήφορο που οδηγεί στη χρεοκοπία .
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν μπορεί να αποτελέσουν κριτήριο για την γενικότερη κυβερνητική πολιτική.
Η Αυτοδιοίκηση θα ασχοληθεί με τη διαχείριση των τοπικών υποθέσεων ανάλογα με τα διαθέσιμα μέσα και το ήθος των εκπροσώπων που θα εκλέξει ο λαός.
Πρέπει συνεπώς, ανεξάρτητα από τα όποια διλήμματα τίθενται είτε να παραπλανήσουν είτε να συσπειρώσουν ,οι πολίτες θα πρέπει να επιλέξει εκείνους που ο ίδιος θεωρεί άξιους και έντιμους για το σκοπό που τους προορίζει.
Η επιτυχία ή μη των Κυβερνητικών υποψηφίων σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία των κεντρικών Κυβερνητικών πολιτικών επιλογών ίσως σημάνει την επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία των κομματικών επιλογών προσώπων και τίποτα περισσότερο.
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης