AΓΑΠΗ ;Ερωτισμός

-"Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου. Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου. Ποιος ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου! Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σ’ αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα' ρχεται προς εσένα κι εγώ κάθε βράδυ θα τ' ακολουθώ, θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου".
Από το βιβλίο "Ο δρόμος του φεγγαριού" του Όμηρου Αβραμίδη, ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, ΑΘΗΝΑ 1999


"-Ξέρεις τι είναι ο έρωτας; Το βαθύ μπλε τ' ουρανού. Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας. Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού. Τα χρώματα της ψυχής, Ρόζυ, αυτός είναι ο έρωτας.
-Δεν θέλω να τελειώσει ποτέ αυτό που ζούμε εμείς οι δυο.
-Μη βρίζεις, Ροζυ. Δεν υπάρχουν κλειδαριές ασφαλείας στα αισθήματα. Όλη η ζωή είναι αυτή η ώρα. Ζήσε. Μη βρίζεις. Μη σκέφτεσαι. Μη μιλάς. Χάρισε το κορμί σου στους ανέμους. άφησε την ψυχή σου να λιώσει. Να χυθεί μέσα στις χούφτες μου. Τίποτα δεν υπάρχει έξω από μας τους δύο. Τίποτα δεν έγινε ποτέ καλύτερο στην πλάση. Ούτε θα γίνει."
-Απο το βιβλίο "Σκισμένο ψαθάκι" της Αλκυόνης Παπαδάκη.


"Νομίζω πως όταν είσαι στον έρωτα, έτσι νιώθεις, σαν να' σαι σε μια γνώριμη πόλη. Κι ύστερα, όταν ο έρωτας τελειώνει, είναι σαν να βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια πόλη ξένη. Δε θα πάθεις τίποτα, αλλά πρέπει ...ν' αγοράσεις χάρτη, να χαθείς μερικές φορές, να βάλεις καινούργια σημάδια, να βρεις καινούργια στέκια. Όλα καλά δηλ, αλλά όταν τα έχεις διαλέξει."
Απο το βιβλίο "Οι κομπάρσοι της ηδονής" της Εύας Ομηρόλη, Εκδόσεις Λιβάνη, ΑΘΗΝΑ 1995


"... Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φαντασθεί ότι λυπόμουνα βαθιά όταν καταλάβαινα ότι μ αγαπούσαν; Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε. Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στη φαντασία μου. Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Αυτό το ένιωθα μέσα μου, κι όμως δεν πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε ότι αγαπούσα αληθινά. Δεν είναι στ' αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι που νοιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;..."

-Μαρία Πολυδούρη, Ανεπίδοτη Επιστολή

"Ο εαυτός μας είναι το μόνο που έχουμε σίγουρα. Μπορούμε να μοιραστούμε ένα κομμάτι μας με κάποιον, αλλά δεν πρέπει να του το δώσουμε. Γιατί, όσο κοντά μας κι αν είναι αυτός ο κάποιος, το κομμάτι που πριν ήταν δικό μας, πάντοτε θα μας λείπει. Σκέψου, με κάποιον που αγαπάς μοιράζεσαι το σώμα σου- τα χέρια σου, το κεφάλι σου, το στήθος σου.. Φαντάσου να κόψεις το χέρι σου και να του το χαρίσεις. Όσο κοντά σου κι αν είναι αυτός ο κάποιος, εσύ θα είσαι για πάντα πια με ένα χέρι. Κι αργά ή γρήγορα, θα βρεθείς αντιμέτωπος με την αλήθεια: όσο κι αν σε αγαπά, θα προτιμούσε να ήσουν αρτιμελής!"
-Από το βιβλίο "Οι κομπάρσοι της ηδονής" της Εύας Ομηρόλη, Εκδόσεις Λιβάνη, ΑΘΗΝΑ 1995

όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησε την, μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχεία και
απότομα. Κι’ όταν τα φτερά της σ' αγκαλιάσουν ,παραδόσου, μόλο που το σπαθί που είναι
κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει, κι' όταν σου μιλήσει, πίστεψε
την, μόλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρα σου σαν τον βοριά που ερημώνει
τον κήπο.
-Χαλίλ Γκιμπράν | (Λιβανοαμερικανός ποιητής & φιλόσοφος) | 1883-1931 | Αγάπη




"Το σκοτάδι τον ελκύει, όπως και το φως. Στις μέρες μας, το να σβήνεις το φως για να κάνεις έρωτα μοιάζει γελοίο, το ξέρει, κι αφήνει ένα μικρό φωτάκι αναμμένο πάνω απ' το κρεβάτι. Την ώρα όμως που μπαίνει μέσα η Σαμπίνα, σβήνει το φως. Η ηδονή που τον κυριεύει απαιτεί σκοτάδι. Αυτό το σκοτάδι είναι καθαρό, απόλυτο, χωρίς εικόνες ή οράματα, αυτό το σκοτάδι δεν έχει τέλος, δεν έχει σύνορα, αυτό το σκοτάδι είναι το άπειρο που ο καθένας μας κουβαλάει μαζί του ( ναι, όποιος αναζητάει το άπειρο δεν έχει παρά να κλείσει τα μάτια! )"

-Μίλαν Κούντερα : «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι»