Το «ναι» του Πάπα στη χρήση προφυλακτικού θύμισε ότι ο Θεάνθρωπος ουδέποτε ασχολήθηκε με το τι κάνουν οι πιστοί στο κρεβάτι τους
ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΠΑΣΤΡΙΚΟΥ | Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
Η πρόσφατη δήλωση του Πάπα Βενέδικτου ΙΣτ Δ ότι η χρήση προφυλακτικού για να μη μεταδίδεται ο ιός του ΑΙDS είναι υπό προϋποθέσεις «ηθικά αποδεκτή» σήμανε μια ιστορική στροφή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Η χριστιανική παράδοση κατά κανόνα αντιμετωπίζει ως αμαρτία τη σεξουαλική επαφή μόνο για απόλαυση και όχι για τεκνοποιία εντός του γάμου. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός δεν ασχολήθηκε ποτέ ευθέως με τη «διαγωγή» των ανθρώπων στο κρεβάτι τους. Σε αντίθεση με στρατιές ρασοφόρων, όλων των δογμάτων και των αιρέσεων, που επέβαλαν τυραννικά σε δισεκατομμύρια πιστούς πώς, πότε και με ποιον να κάνουν σεξ.
Σε αντίθεση με την εντύπωση πολλών η ηθικολογία των χριστιανικών εκκλησιών δεν υπήρξε στατική. Μόλις λίγες γενιές μετά την εμφάνιση του Θεανθρώπου, τα γενετήσια ένστικτα περιβλήθηκαν από ένα αόρατο αγκαθωτό πλέγμα αυστηρότητας. Το σεξ για τους πιστούς έγινε κάτι μιαρό. Και περιορίστηκε από λεπτομερείς κανόνες, αυστηρά επιτίμια και απειλές για αιώνια καταδίκη στο «πυρ το εξώτερον». Ως πριν από λίγα 24ωρα το Βατικανό αγνοούσε την επιστημονική και κοινωνική πραγματικότητα και, θεωρώντας την αντισύλληψη μεγάλη αμαρτία, διεκήρυττε ότι η λύση για την εξάλειψη του ιού του ΑΙDS είναι η πίστη των δύο συζύγων στο πλαίσιο ενός ετεροφυλόφιλου γάμου, η προγαμιαία παρθενία και η αποχή από το σεξ. Πάνω από 33 εκατομμύρια φορείς της ασθένειας παγκοσμίως και 2,1 εκατομμύρια νεκροί κάθε χρόνο θα είχαν μάλλον αντίθετη άποψηκαι οι δεύτεροι πια είναι πάρα πολύ αργά για να την εκφράσουν.
Ο συντηρητισμός εμφανίζει κεκτημένη ταχύτητα. Λίγο μετά την «προοδευτική» δήλωση του ποντίφικα για τη χρήση του προφυλακτικού η Αγία Εδρα έδωσε άρον άρον στη δημοσιότητα απόσπασμα από το νέο βιβλίο του με τίτλο «Φως του κόσμου», το οποίο μοιάζει να εξισορροπεί τα πράγματα προς το... συντηρητικότερο. «Η ομοφυλοφιλία είναι αντίθετη στο θέλημα του Θεού, είναι άδικη και ασύμβατη με το λειτούργημα του ιερωμένου» έλεγε ο ποντίφικας.
Παρ΄ ότι στο εν λόγω απόσπασμα η ομοφυλοφιλία καταδικάζεται απερίφραστα ως φαινόμενο, η αντίδραση της Καθολικής Εκκλησίας ήταν πολύ πιο φειδωλή όταν πριν από μερικούς μήνες ξέσπασε στους κόλπους της ευρύ σκάνδαλο παιδεραστίας που αριθμούσε εκατοντάδες θύματα. Πολλά ήταν ορφανά παιδιά η φροντίδα των οποίων είχε ανατεθεί σε καθολικά θρησκευτικά ιδρύματα επί δεκαετίες. Αν και άγγιζε ταπεινούς ιερείς και υψηλόβαθμους κληρικούς που δρούσαν στην Ευρώπη, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και εντός του Βατικανού, είτε γνωρίζοντας και συγκαλύπτοντας είτε κακοποιώντας ανηλίκους οι ίδιοι, χρειάστηκαν εκατοντάδες επιθέσεις από τον Τύπο για να προβεί ο Πάπας σε σχετική δήλωση.
Και όμως ο έρωτας μεταξύ συναινούντων ενηλίκων έχει προκαλέσει αναρίθμητα «πύρινα» κηρύγματα τόσο στις μέρες μας, δεκαετίες μετά τη σεξουαλική επανάσταση των ετών του 1960, όσο και παλαιότερα. Μεταξύ των θρησκευτικών κανόνων που έχουν επικρατήσει ανά τους αιώνες, το σεξ απαγορευόταν ορισμένες ημέρες της εβδομάδας, κατά τις θρησκευτικές αργίες, όταν σκοπός δεν ήταν η τεκνοποίηση, ενόσω η γυναίκα θήλαζε, ήταν έγκυος ή είχε έμμηνο ρύση, ακόμη και απλώς κατά τη διάρκεια της ημέρας. Οσο για τον αυνανισμό, «θου Κύριε»: τιμωρούνταν ακόμη και με αφορισμό. Μάλιστα οι ιερείς χρησιμοποιούσαν έναν «μπούσουλα», ο οποίος όριζε το ποινολόγιο για κάθε παραλλαγή των βασικών ερωτικών αμαρτημάτων.
Τίποτε από όλα αυτά δεν αναφέρεται στα Ευαγγέλια. Αντιθέτως ο Ιησούς Χριστός καταδέχθηκε να συνομιλήσει με πόρνες. Συζήτησε για το πνεύμα του Θεού με τη Σαμαρείτισσα η οποία είχε συζήσει με πέντε άντρες, χωρίς να παντρευτεί ποτέ. Δέχθηκε ως ακόλουθό του τη Μαρία Μαγδαληνή. Και έσωσε τη μοιχαλίδα από βέβαιο θάνατο μετά λιθοβολισμού, αναφωνώντας το περίφημο «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω».
Ο μηχανισμός παραγωγής σεξουαλικών ενοχών στήθηκε μετά. Ο Αγιος Αυγουστίνος προτού ασπαστεί τον χριστιανισμό διήγε αχαλίνωτη ζωή και συμμετείχε συχνά σε όργια. Και όμως, έγινε ο πρώτος μεγάλος θεολόγος που διατύπωσε την άποψη ότι το σεξ αποτελεί «θεϊκή κατάρα» ακόμη και μεταξύ συζύγων!
Απειλούν τη βρετανίδα πάστορα που θέλει γάμο με την αγαπημένη της
Συμβιώνουν αρμονικά τα τελευταία δύο χρόνια.Η βρετανίδα ιερέαςΣάρον Φέργκιουσον της Μητροπολιτικής Κοινοτικής Εκκλησίας του Λονδίνου και η γερμανίδα σύντροφός τηςΦράνκαΣτρίτσελδίνουν τη δική τους μάχη για να νομιμοποιήσουν τη σχέση τους.Αφού η Εκκλησία δεν διανοείται να ευλογήσει τον γάμο τους,απαιτούν να παντρευτούν τουλάχιστον με πολιτικό γάμο- ως πρώτο βήμα.
Οι δύο γυναίκες αποτελούν το πρώτο από τα τέσσερα ομόφυλα ζευγάρια που έχουν καταφύγει στη Δικαιοσύνη σε μια προσπάθεια να νομιμοποιηθεί στη Βρετανία ο γάμος μεταξύ γκέι ατόμων- θρησκευτικός και πολιτικός.Η 52χρονη κληρικός και η 49χρονη σύμβουλος επιχειρήσεων δηλώνουν ότι θέλουν έναν«ολοκληρωμένο γάμο». «Ως άνθρωπος της πίστηςθέλω να παντρευτώ. Οταν προβώ στη μεγαλύτερη δέσμευση της ζωής μου,θέλω να το πράξω στο πλαίσιο της χριστιανικής θρησκείας.Πολλοί μας υποστηρίζουν.Ωστόσο έχουμε δεχθεί και απειλητικά γράμματα από ανθρώπους που δηλώνουν χριστιανοί» υποστηρίζει η ιερέας και ενεργό μέλος του Κινήματος Χριστιανών Γκέι και Λεσβιών.Και φέρεται αποφασισμένη να παλέψει για να αλλάξει τις αντιλήψεις αιώνων. «Εξουσιάζεις τους ανθρώπους, αν ελέγχεις τον ερωτισμό τους»
Για την έκπτωση του έρωτα μιλάει στο «Βήμα» ο ιερέας, ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας πατέρας Φιλόθεος Φάρος
«Ο Χριστός δεν μίλησε ποτέ ευθέως για την ερωτική συνεύρεση και δεν ασχολήθηκε με τις ερωτικές παρεκτροπές. Δεν θεώρησε θανάσιμο αμάρτημα την ερωτική λειτουργία, αλλά πράγματα που εμείς αγνοούμε εντελώς στις μέρες μας, όπως την υποδούλωση στα υλικά πράγματα» τονίζει στο «Βήμα», με τη διπλή ιδιότητα τού επί δεκαετίες ψυχοθεραπευτή και του ορθόδοξου ιερέα ο πατέρας Φιλόθεος Φάρος, και εξηγεί ότι «το νομικίστικο πνεύμα δεν μπορεί να έχει θέση στην υγιή χριστιανική παράδοση».
Για την επικράτηση αυτού του νομικίστικου πνεύματος όλοι έχουν ευθύνη στην Εκκλησία, πιστοί και κληρικοί. «Οι πιστοί απαιτούν από τον ιερέα να είναι τέλειος. Οταν αποκαλύπτεται ότι δεν είναι και κρίνεται η επαγγελματική του οντότητα, ο ιερέας ψάχνει να βρει έναν τρόπο να φαίνεται τέλειος. Προβάλλει λοιπόν την ερωτική αμαρτία ως μέγιστη διότι μπορεί να γίνει κρυφά, ακόμη και σε επίπεδο διάθεσης, τη στιγμή που ο πλούτος και η χλιδή δεν κρύβονται. Επικεντρώνει συνεπώς την προσοχή του σε άλλα πράγματα για να εξασφαλίσει την απαραίτητη- ψευδή- τελειότητα. Από την άλλη, αν θέλουμε να εξουσιάζουμε τους ανθρώπους δεν υπάρχει αποτελεσματικότερος τρόπος από το να ελέγχουμε τον ερωτισμό τους, την πιο καίρια ανθρώπινη πραγματικότητα. Η αμαρτία λοιπόν που συνδέεται με τον έρωτα αποτελεί δημιούργημα της νεύρωσης και του κινήτρου της εκμετάλλευσης ή της απάτης».
«Ο έρωτας δεν είναι μια αυτονομημένη λειτουργία κάποιων οργάνων του σώματος» υπογραμμίζει ο πατέρας Φιλόθεος. Και εξηγεί: «Οταν κανείς περιορίζεται στη φυσική σεξουαλική παρόρμηση και δεν προχωρεί στην επιλογή της κοινωνίας, δηλαδή της εμπειρίας κοινών πραγμάτων και της ψυχικής ένωσης, διαστρέφει τον έρωτα και τον μετατρέπει σε λαγνεία. Εκεί έγκειται η αμαρτία, διότι τότε ο άλλος δεν είναι πρόσωπο αλλά αντικείμενο προς χρήση. Αυτό μπορεί να γίνει και εντός του γάμου. Και τότε είναι ακόμη πιο χυδαίο, διότι δεν μιλάμε πια για έναν άγνωστο αλλά για τον σύντροφο, τον πατέρα ή τη μητέρα των παιδιών μας» δηλώνει.
Υπό αυτήν τη θεώρηση, όταν ερωτάται για το ζήτημα των προγαμιαίων σχέσεων, ο 80χρονος πολυγραφότατος πνευματικός αντιδρά. «Η σύγχρονη αντίληψη περί πορνείας, που περιλαμβάνει κάθε ερωτική επαφή εκτός γάμου, είναι ανακριβής. Την εποχή του Ευαγγελίου αφορούσε την επίσκεψη ενός άντρα σε κάποιο οίκο ανοχής. Μόνο οι παπάδες χρησιμοποιούν στις ημέρες μας τον όρο ΄΄προγαμιαίες σχέσεις΄΄. Δεν σημαίνει τίποτα, παρά μόνο για κάποια νευρωτικά άτομα τα οποία έχουν δυσκολία με τον έρωτα και λένε ΄΄δεν μπορώ να έχω ερωτικές επαφές γιατί το απαγορεύει ο παπάς΄΄».
ΠΑΡΘΕΝΙΑ, ΑΥΤΟΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ, «ΑΚΑΘΑΡΤΕΣ» ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΚΤΟΣ ΓΑΜΟΥ ΚΑΙ ΓΚΕΪ «ΚΟΥΣΟΥΡΙΑ»
Ασπιλη ώστε να γίνει θαυματουργά μήτηρ Θεού
Η χριστιανική θρησκεία αποδίδει μεγάλη σημασία στην άμωμο σύλληψη της παρθένου Μαρίας.Τόσο ο Ευαγγελιστής Ματθαίος όσο και ο Ευαγγελιστής Λουκάς τονίζουν το γεγονός τόσο της πρότερης όσο και της μεταγενέστερης αγνότητας της γυναίκας που αξιώθηκε να φέρει στον κόσμο τον Υιό του Θεού- παρά το γεγονός ότι υπάρχουν έμμεσες αναφορές για μετέπειτα αδέρφια του Ιησού.«Αγγελος Κυρίου» μεσολαβεί υπέρ της Μαρίας,ώστε να αποδεχθεί ο Ιωσήφ την απαράδεκτη για τον μωσαϊκό νόμο εκτός γάμου εγκυμοσύνη της παρθένου αρραβωνιαστικιάς του.«Ο Ιωσήφ πήρε στο σπίτι του τη Μαρία.Και δεν είχε συζυγικές σχέσεις μαζί της ώσπου να γεννήσει τον γιο της τον πρωτότοκο στον οποίον έδωσε το όνομα Ιησούς»γράφει ο Ματθαίος (1:24-25). Η παράδοση των παρθένων γυναικείων θεοτήτων είναι προχριστιανική: παρθένος η Αθηνά,Παρθενώνας ο ναός της.
Αυτοευνουχίστηκε εν ονόματι της πίστης
Αν και οι αμφιλεγόμενες απόψεις του περί προϋπάρξεως της ψυχής και άλλων ζητημάτων τον κατέταξαν τελικά στους αιρετικούς,ο Ωριγένης εξ Αλεξανδρείας (185-254 μ.Χ.) θεωρείται από τους πρώτους σημαντικούς πατέρες της Εκκλησίας.Η άκαμπτη ροπή του προς τον ασκητισμό τον έκανε να ακολουθήσει κυριολεκτικά την εντολή του Ιησού Χριστού («Εισίν ευνούχοι οίτινες ευνούχισαν εαυτούς διά την βασιλείαν των ουρανών»- Ματθαίος 19:12) και αυτοευνουχίστηκε σε νεαρή ηλικία. Φέρεται μάλιστα να ωθήθηκε στον αυτοακρωτηριασμό επειδή ήθελε να διδάσκει τον Λόγο του Θεού στις γυναίκες απαλλαγμένος από τον πειρασμό αλλά και από την υποψία των άλλων για τυχόν επιλήψιμη συμπεριφορά. Αργότερα αναθεώρησε την ακραία πράξη του καθώς λόγω έλλειψης σωματικής ακεραιότητας τού κόστισε τον τίτλο του επισκόπου.Κατέληξε να βασανιστεί και να μαρτυρήσει σε μεγάλη ηλικία υπό τον αυτοκράτορα Δέκιο.
«Συνουσιάστηκες με τον Διάβολο! Στην πυρά!»
Ο εν λόγω Ισπανός,από απλός μοναχός και ταπεινός μάγειρος στο Δομινικανό μοναστήρι του Βαγιαδολίδ (1420-1498),κατέληξε εξομολογητής και ευνοούμενος της βασίλισσας Ισαβέλλας της Ισπανίας,κυρίως όμως συνώνυμο του φανατισμού, της προσκόλλησης στο γράμμα της χριστιανικής πίστης και της αναλγησίας.
Κατά τη 15ετή διοίκησή του η ισπανική Ιερά Εξέταση μετετράπη από ένα και μοναδικό δικαστήριο στη Σεβίλλη σε σχεδόν 25 «Ιερά Γραφεία»,ενώ «έκαψε» εκατοντάδες άτομα.
Το μένος του εναντίον των γυναικών που επί εποχής του θεωρούνταν σχεδόν εξ ορισμού ακάθαρτες και πηγή μιάσματος και πειρασμού ήταν παροιμιώδες.Ενας από τους πιο συνηθισμένους λόγους καταδίκης σε θάνατο αφορούσε τη συνουσία των γυναικών με τον Διάβολο ή κάποιο δαίμονα,με σκοπό την απόκτηση υπερφυσικών δυνάμεων.Η κατηγορία ήταν αδύνατον να αντικρουστεί και,μετά τα «απαραίτητα» βασανιστήρια, οδηγούσε απευθείας στην πυρά.
Σεξ εκτός γάμου; Αμαρτία, αμαρτία, αμαρτία...
«Το σώμα και μόνο αυτό είναι ικανό να κάνει ορατό το αόρατο:το πνευματικό και το θείο»είχε αναφέρει οΙωάννης Παύλος Β΄(1920-2005) κατά το πρώτο μεγάλο κήρυγμα του οποίου αφορούσε τη Θεολογία του Σώματος.Δίδαξε ότι δεν υπάρχει τελειότερη εικόνα της ένωσης και της κοινωνίας με τον Θεό,στο πλαίσιο της αμοιβαίας αγάπης,από την ερωτική συνεύρεση ενός παντρεμένου ζευγαριού,κατά την οποία οι σύζυγοι προφέρουν ολοκληρωτικά τον εαυτό τους, αποκλειστικά ο ένας στον άλλον,ως το τέλος της ζωής τους, συμμετέχοντας στην τεκνογονία. Αν και υπό αυτό το πρίσμα θεώρησε ανήθικες τις προγαμιαίες σχέσεις,τόνισε ότι υπάρχει μεγάλη ομορφιά στην ερωτική συνεύρεση όταν τελείται σε αρμονία με τις χριστιανικές αξίες της ελεύθερα επιλεγμένης ολοκληρωτικής δέσμευσης και προσφοράς του εαυτού.
«Η ομοφυλοφιλία είναι κουσούρι»
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να προσελκύσει τους νέους στην Εκκλησία, εμμένοντας παρ΄ όλα αυτά στα ζητήματα της αμαρτίας που συνδέονται με τον ερωτισμό.«Πουθενά στην Αγία Γραφή δεν δικαιώνονται οι προγαμιαίες σχέσεις εφόσον επιτελούνται μεταξύ δύο προσώπων που “αγαπιούνται”. Και πουθενά δεν θα βρούμε αμνήστευση των σχέσεων αυτών επειδή απουσιάζει η πληρωμή και γίνεται επίκληση του ερωτικού αισθήματος»έγραψε στο βιβλίο «Το σώμα του Χριστού και ο κήπος των τέρψεων» (Εκδόσεις Εγρήγορση).Επίσης μεγάλη εντύπωση έχει προκαλέσει η δήλωσή του για την ομοφυλοφιλία:«Σε ποιο κατάντημα έχει φτάσει σήμερα η ανθρωπότητα, η οποία αυτό που είναι αμαρτία βοώσα και κράζουσα θέλει να το καλύψει. Να μη μιλάμε, γιατί ενοχλούνται αυτοί που έχουν το κουσούρι».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=370115&dt=28/11/2010#ixzz16h9bUT26
Μία διδακτική ιστορία
Κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα κατά την Ιταλική κατοχή, σε κάποιο νησί του Ιονίου η ομάδα κατοχής των Ιταλών είχε επιτάξει το Δημαρχείο, που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία του νησιού και το είχε μετατρέψει σε αρχηγείο της. Ο επικεφαλής της ομάδας κατοχής, Ιταλός αξιωματικός είχε θρονιαστεί στο γραφείο του δημάρχου και από το παράθυρό του απολάμβανε τη θέα προς την πλατεία του νησιού. Στο κέντρο της πλατείας υπήρχε μια όμορφη εκκλησία και δίπλα ακριβώς ένα πανύψηλο καμπαναριό με ένα περίτεχνο ρολόι στη μέση. Μάταια περίμενε ο ιταλός αξιωματικός να το ακούσει να χτυπάει γιατί το ρολόι αυτό είχε εδώ και καιρό σταματήσει λόγω βλάβης.
Ο Ιταλός αισθάνθηκε χρέος του να αποκαταστήσει τη βλάβη και έτσι φρόντισε και έμαθε από το δήμαρχο του νησιού ότι το ρολόι είχε σταματήσει γιατί δεν υπήρχε λάδι για να λαδώσουν τα γρανάζια του. Τότε ο αξιωματικός χωρίς δεύτερη σκέψη πρόσφερε στον δήμαρχο έναν τενεκέ 12 λίτρων, παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο, έτσι ώστε να λαδωθούν τα γρανάζια και να δει και πάλι το ρολόι να δουλεύει και πάλι, και να ακούσει την καμπάνα να χτυπάει ρυθμικά την ώρα.
Ο δήμαρχος πήρε το λάδι και το ίδιο βράδυ κάλεσε στο σπίτι του τον ταμία του δημοτικού συμβουλίου και του έδωσε μία νταμιτζάνα με 6 λίτρα παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο, λέγοντας του ότι ο Ιταλός αξιωματικός ενδιαφέρετε να δει το ρολόι να δουλεύει και πάλι και πως θα έπρεπε γρήγορα να φτάσει το λάδι στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού. Την άλλη μέρα το πρωί ο ταμίας πήγε στην κεντρική εκκλησία του νησιού να βρει τον παπά. Στα χέρια του κρατούσε ένα μπουκάλι με 3 λίτρα παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο. Είπε στον παπά πως ως υπεύθυνος της εκκλησίας, άρα και του ρολογιού, ήταν δική του υπόθεση να φροντίσει ώστε το λάδι να φτάσει στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού, με σκοπό να λαδωθούν τα γρανάζια του και να αρχίσει και πάλι να δουλεύει, όπως δηλαδή επιθυμούσε να γίνει ο Ιταλός αξιωματικός.
Ο παπάς πήρε το λάδι και το ίδιο μεσημέρι φώναξε τον νεωκόρο στο γραφείο του. Του εξήγησε την επιθυμία του Ιταλού αξιωματικού να δει το ρολόι να δουλεύει και του είπε πως για αυτό το λόγο προσφέρει 1 λίτρο παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο. Τον παρακάλεσε αν θα μπορούσε να πάει το λάδι αυτό στον συντηρητή του ρολογιού και να του πει να πιάσει αμέσως δουλειά και να αρχίσει να λαδώνει το ρολόι. Ο νεωκόρος έφυγε αμέσως για να εκτελέσει την εντολή του παπά. Μετά από λίγη ώρα χτυπούσε την πόρτα του συντηρητή του ρολογιού και αφού του εξιστόρησε τα όσα είχαν συμβεί του έδωσε ένα μπουκαλάκι με 200 γραμμάρια παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο και του ζήτησε να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό να λαδώνει το ρολόι για να μη δυσαρεστηθεί ο ιταλός αξιωματικός.
Ο συντηρητής του ρολογιού, όταν έμεινε μόνος, κοίταξε με δέος το πολύτιμο περιεχόμενο του μικρού μπουκαλιού. Σκέφτηκε πόσο νόστιμες θα έκανε τις λαχανίδες που επί μήνες έτρωγε αυτός και η οικογένειά του. Πόσο καλό θα έκανε στο παιδιά του λίγο λάδι που τους έχει ξεραθεί ο οισοφάγος από την μπομπότα! Την ίδια όμως στιγμή σκέφτηκε με τρόμο την αντίδραση του ιταλού αξιωματικού αν δεν έκανε αυτό που τον είχε προστάξει μέσω του νεωκόρου, μιας και τους υπόλοιπους κρίκους αυτής της αλυσίδας τους αγνοούσε! Το ίδιο απόγευμα το ρολόι χτύπησε και πάλι μετά από πολύ καιρό, έξι φορές.
Στην αρχή οι νησιώτες νόμισαν πως κάποιος είχε πεθάνει και σταυροκοπήθηκαν λέγοντας «ζωή σε λόγου μας». Αργότερα όμως, έμαθαν από τον παπά της εκκλησίας που τους μάζεψε για τον εσπερινό ότι ο καλός Ιταλός αξιωματικός είχε προσφέρει παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο για να βάλει σε λειτουργία το ρολόι τους και πως γι αυτό και μόνο θα έπρεπε να αισθάνονται μεγάλη ευγνωμοσύνη που ο Κύριος, αν και περνάνε δύσκολες στιγμές στη μέση ενός φριχτού πολέμου τους έστειλε αυτόν τον μεγαλόψυχο Ιταλό.
Φυσικά το ρολόι στην κεντρική πλατεία του νησιού σταμάτησε να δουλεύει μετά από μία εβδομάδα και ο Ιταλός αξιωματικός έστησε στον τοίχο του καμπαναριού τον Έλληνα συντηρητή και τον εκτέλεσε ένα πρωί, παρουσία του δημάρχου, του ταμία, του παπά του νεωκόρου και των υπολοίπων κατοίκων του νησιού για παραδειγματισμό!
Αν και στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει κατοχή, ούτε ξένοι κατακτητές, εμείς ακόμη συνεχίζουμε να στερούμε το «λάδι» από τα γρανάζια της μηχανής μας. Από το δήμαρχο στον ταμία και από τον παπά στον νεωκόρο χάνεται ο πλούτος και στο τέλος το θύμα είναι ο συντηρητής του ρολογιού... δηλαδή εμείς…
Ο Ιταλός αισθάνθηκε χρέος του να αποκαταστήσει τη βλάβη και έτσι φρόντισε και έμαθε από το δήμαρχο του νησιού ότι το ρολόι είχε σταματήσει γιατί δεν υπήρχε λάδι για να λαδώσουν τα γρανάζια του. Τότε ο αξιωματικός χωρίς δεύτερη σκέψη πρόσφερε στον δήμαρχο έναν τενεκέ 12 λίτρων, παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο, έτσι ώστε να λαδωθούν τα γρανάζια και να δει και πάλι το ρολόι να δουλεύει και πάλι, και να ακούσει την καμπάνα να χτυπάει ρυθμικά την ώρα.
Ο δήμαρχος πήρε το λάδι και το ίδιο βράδυ κάλεσε στο σπίτι του τον ταμία του δημοτικού συμβουλίου και του έδωσε μία νταμιτζάνα με 6 λίτρα παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο, λέγοντας του ότι ο Ιταλός αξιωματικός ενδιαφέρετε να δει το ρολόι να δουλεύει και πάλι και πως θα έπρεπε γρήγορα να φτάσει το λάδι στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού. Την άλλη μέρα το πρωί ο ταμίας πήγε στην κεντρική εκκλησία του νησιού να βρει τον παπά. Στα χέρια του κρατούσε ένα μπουκάλι με 3 λίτρα παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο. Είπε στον παπά πως ως υπεύθυνος της εκκλησίας, άρα και του ρολογιού, ήταν δική του υπόθεση να φροντίσει ώστε το λάδι να φτάσει στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού, με σκοπό να λαδωθούν τα γρανάζια του και να αρχίσει και πάλι να δουλεύει, όπως δηλαδή επιθυμούσε να γίνει ο Ιταλός αξιωματικός.
Ο παπάς πήρε το λάδι και το ίδιο μεσημέρι φώναξε τον νεωκόρο στο γραφείο του. Του εξήγησε την επιθυμία του Ιταλού αξιωματικού να δει το ρολόι να δουλεύει και του είπε πως για αυτό το λόγο προσφέρει 1 λίτρο παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο. Τον παρακάλεσε αν θα μπορούσε να πάει το λάδι αυτό στον συντηρητή του ρολογιού και να του πει να πιάσει αμέσως δουλειά και να αρχίσει να λαδώνει το ρολόι. Ο νεωκόρος έφυγε αμέσως για να εκτελέσει την εντολή του παπά. Μετά από λίγη ώρα χτυπούσε την πόρτα του συντηρητή του ρολογιού και αφού του εξιστόρησε τα όσα είχαν συμβεί του έδωσε ένα μπουκαλάκι με 200 γραμμάρια παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο και του ζήτησε να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό να λαδώνει το ρολόι για να μη δυσαρεστηθεί ο ιταλός αξιωματικός.
Ο συντηρητής του ρολογιού, όταν έμεινε μόνος, κοίταξε με δέος το πολύτιμο περιεχόμενο του μικρού μπουκαλιού. Σκέφτηκε πόσο νόστιμες θα έκανε τις λαχανίδες που επί μήνες έτρωγε αυτός και η οικογένειά του. Πόσο καλό θα έκανε στο παιδιά του λίγο λάδι που τους έχει ξεραθεί ο οισοφάγος από την μπομπότα! Την ίδια όμως στιγμή σκέφτηκε με τρόμο την αντίδραση του ιταλού αξιωματικού αν δεν έκανε αυτό που τον είχε προστάξει μέσω του νεωκόρου, μιας και τους υπόλοιπους κρίκους αυτής της αλυσίδας τους αγνοούσε! Το ίδιο απόγευμα το ρολόι χτύπησε και πάλι μετά από πολύ καιρό, έξι φορές.
Στην αρχή οι νησιώτες νόμισαν πως κάποιος είχε πεθάνει και σταυροκοπήθηκαν λέγοντας «ζωή σε λόγου μας». Αργότερα όμως, έμαθαν από τον παπά της εκκλησίας που τους μάζεψε για τον εσπερινό ότι ο καλός Ιταλός αξιωματικός είχε προσφέρει παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο για να βάλει σε λειτουργία το ρολόι τους και πως γι αυτό και μόνο θα έπρεπε να αισθάνονται μεγάλη ευγνωμοσύνη που ο Κύριος, αν και περνάνε δύσκολες στιγμές στη μέση ενός φριχτού πολέμου τους έστειλε αυτόν τον μεγαλόψυχο Ιταλό.
Φυσικά το ρολόι στην κεντρική πλατεία του νησιού σταμάτησε να δουλεύει μετά από μία εβδομάδα και ο Ιταλός αξιωματικός έστησε στον τοίχο του καμπαναριού τον Έλληνα συντηρητή και τον εκτέλεσε ένα πρωί, παρουσία του δημάρχου, του ταμία, του παπά του νεωκόρου και των υπολοίπων κατοίκων του νησιού για παραδειγματισμό!
Αν και στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει κατοχή, ούτε ξένοι κατακτητές, εμείς ακόμη συνεχίζουμε να στερούμε το «λάδι» από τα γρανάζια της μηχανής μας. Από το δήμαρχο στον ταμία και από τον παπά στον νεωκόρο χάνεται ο πλούτος και στο τέλος το θύμα είναι ο συντηρητής του ρολογιού... δηλαδή εμείς…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ
ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ
ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ
ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚOΤΗΤΑ
Έλαβα και παραθέτω ασχολίαστη μια επιστολή που έλαβα από φίλο μου ομογενή καθηγητή του Πολυτεχνείου του Μονάχου, ο οποίος σχολιάζει την Ελληνική πραγματικότητα που ζούμε, απότοκος της οποίας είναι και η ηθική και οικονομική χρεοκοπία της χώρας μας.
Μόναχο, Νοέμβρης 2010
Αγαπητέ Λεωνίδα,
τι σκοτώνεσαι να γράφεις και να ξαναγράφεις . Έκανες μήνυση στην εισαγγελία Πατρών για τα Ζητιανόπαιδα. Λοιπόν τι έγινε; Πέρασε ένας χρόνος και δεν κάνανε τίποτα γιατί βαριόνται να δουλέψουν. Λοιπόν τι ζητάς; Δεν έχεις καταλάβει ότι αυτό δεν είναι κράτος; Όσο ιδεολογικές και ενάρετες κι΄ αν είναι οι προθέσεις σου, είναι αργά να αλλάξεις κάτι.
Είναι αργά, γιατί το κράτος δεν νοιάστηκε ποτέ στα σχολεία, στις οικογένειες και με την βοήθεια των τηλεοράσεων να δώσει αγωγή στους πολίτες του. Όσο σκληρά και αν ακούγεται: Οι Έλληνες είναι, στο μέγιστο μέρος, ανάγωγοι…
Δεν αισθάνονται ευθύνη για τον συμπολίτη τους.
Δεν αισθάνονται ευθύνη για το σύνολον.
Δεν αισθάνονται ευθύνη για τον εργοδότη τους.
Στη δουλειά τους κοιτάνε, πώς να την σκαπουλάρουν.
Δεν έχουν στη αίσθηση του περιβάλλοντος.
Δεν έχουν ηθικές αξίες. Κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους. Αν δίνουν ένα προσδοκούν να πάρουν δέκα.
Είναι ψεύτες και κοιτάνε, πώς να ρίξουν τον άλλον.
Εδώ και 2.400 χρόνια έγραψε ο Αριστοτέλης την «ΝΙΚΟΜΑΧΙΚΗ ΗΘΙΚΗ» για τον γιο του Νικόμαχο. Ένα μεγαλούργημα με το οποίο καταπιάστηκα κατά καιρούς δέκα χρόνια, κάνοντας και πολλές διαλέξεις τόσο στα Γερμανικά όσο και στα Ελληνικά. Διδάσκεται η Νικομαχική Ηθική στα σχολεία της Ελλάδας; Όχι, γιατί αυτοί που λέγονται Έλληνες, δεν είναι Έλληνες είναι κάτι άλλο: Είναι Σλάβοι, Αλβανοί, Τούρκοι και έχουν μόνο μία αμυδρά και συγκεχυμένη ιδέα ποιος ήταν ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός. Μετά ήρθε μια Εβραϊκή Ηθική, κατά παρασάγγες κατώτερη της Ελληνικής και δυστυχώς εκπόρθησε την μεγάλη παράδοση. Και αυτή η ονομαζόμενη Ορθόδοξος Θρησκεία νανουρίζεται σε μια ακαταλαβίστικη αρχαΐζουσα Ελληνική διάλεκτο του 70 μ.Χ. γιατί δεν έχουν ούτε εδώ όρεξη να δουλέψουν και να φτιάξουν την Λειτουργία έτσι ώστε να την καταλαβαίνει ο κοσμάκης. Στις τελευταίες Λειτουργίες που πήγα, ούτε εγώ, που τουλάχιστον ξέρω μερικά αρχαία Ελληνικά, δεν μπόρεσα να βγάλω νόημα στα περισσότερα μέρη. Το δε Ευαγγέλιο ήταν μια καταστροφή. Μουρμούρισε, μουρμούρισε και μετά μπήκε μέσα στο Ιερό. Καμία ανάλυση, κανένα δίδαγμα…Μήπως κατάλαβε και αυτός τι διάβαζε;
Αυτό το ονομάζει ο κατεστραμμένος ελληνικός λαός «Θρησκεία»…! Μήπως είναι και οι ονομαζόμενοι Παπάδες μορφωμένοι;
Ένα αντιπαράδειγμα: Εδώ για να γίνεις Παπάς πρέπει να σπουδάσεις 5 χρόνια στο πανεπιστήμιο και η σπουδή αυτή περιέχει ένα πλήθος μαθημάτων συμπεριλαμβανομένης και της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας και Ηθικής.
Άσε λοιπόν τους Ορθόδοξους Παπάδες να μουρμουρίζουν… και «Κλάσας ο Χριστός τον άρτον…» να λέει η γραία ; «Προσκυνώ την πορδούλα σου Χριστέ μου..!». Τόσο πολύ ξένη έγινε αυτή η θρησκεία στους τωρινούς ανθρώπους. Και δεν νοιάζονται να κάνουν μια αναπροσαρμογή, γιατί αυτό προϋποθέτει εργασία, και έχουν ένα σωρό επιχειρήματα γιατί δεν το κάνουν. Αλλά ο τεμπέλης πάντα κάτι βρίσκει για να μη δουλεύει…
Λοιπόν τι περιμένεις μ’ ένα τέτοιο κράτος, που δεν νοιάζεται για τίποτα και έχει παραμελήσει και την μόρφωση. Μεγάλο έγκλημα.
Εδώ έφερα μόνο μερικά παραδείγματα. Πώς λοιπόν με ένα τέτοιο όχλο γαϊδουροποιημένων και εντελώς ανάγωγων να φτιάξεις κράτος;
Γι αυτό πάνε όλα κατά διαόλου. Το κράτος έγινε ένας απέραντος σκουπιδότοπος γιατί δεν παραπονιούνται οι πολίτες, αφού δεν έμαθαν στις οικογένειες και στα σχολεία να βλέπουν το καθαρό (συνάμα και υγιεινό) και αισθητικό. Στις υπηρεσίες βαριόνται που ζουν. Πώς να δουλέψουν σωστά και επί πλέον ν’ απαντούν σε γράμματα….Δεν αισθάνονται καμία ευθύνη, τι γράφει και παραπονιέται ο άλφα, ο βήτα ή ο κος Δικηγόρος Μαργαρίτης. Στα αρχ….. τους (ή αν θηλυκά στα αιδ…. τους..). Βγάλε λοιπόν συμπέρασμα.
Λεωνίδα, άδικα σκοτώνεσαι…
Φιλικά
Δημήτρης Βασιλάκης
Tzina Pantzaridou σε γενικές γραμμές είναι αντικειμενικό, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η γενίκευση γίνεται αποδεκτή ως προς την χρησιμότητά της. Με σεβασμό.
Rika Dakou Φαίνεται υπερβολικό! Μήπως όμως λέει ΑΛΗΘΕΙΕΣ?????
Tzina Pantzaridou καλημέρα ρίκα, δεν το αρνείται κανείς αυτό θα ήταν παράλογο, απλά δεν θα ήθελα να μπω στην λογική του μηδενισμού, τότε δεν θα έχουμε στόχους, ελπίδα.
Rika Dakou ΔΕΝ μηδενίζω Τζίνα...Βάζω στόχους...Οι περισσότεροι όμως κουράζονται να βρίσκουν μπροστά τους... αδιάφορους...εαυτούληδες...κ.τ.λ. ΟΜΟΡΦΗ ΜΕΡΑ ΕΥΧΟΜΑΙ!
Leonidas Margaritis Είναι γεγονός ότι πάντα είναι πικριές οι αλήθειες και όχι μόνο δσυκολευόμαστε να τις αποδεχθούμε γιατί μας πονάνε αλλά θεωρούμε αυτόν που μας τα λέει ακραίο και μηδενιστή...
ΓΙΩΡΓΟΣ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ...ΔΙΑΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΡΑΣΗ "Λεωνίδα, άδικα σκοτώνεσαι…"... ΜΑ ΑΝ ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΝΟΤΑΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΗΔΗ ΓΑΪΔΟΥΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ !!
Spiros Paraskewopoulos
H επιστολή του φίλου σου αγαπητέ Λεωνίδα επιβεβαιώνει τη γενική εντύπωση παρακμής σε όλα τα πεδία της ηθικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής ζωής στην χώρα μας. Δεδομένη είναι η απαξίωση των θεσμών και δομών στην Ελλάδα... και η προφανή ανικανότητα του πολιτικού και κοινοοικονομικού συστήματος να ικανοποιεί έστω και τις πιο βασικές ανάγκες μιας σύγχρονης κοινωνίας. Η σημερινή υποβάθμιση της δανειοληπτικής ικανότητας της Ελλάδος και η ανελέητη πίεση των χρηματαγορών με τα αβάστακτα επιτόκια - για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα από το αντικείμενό μου - έκαναν πλέον σε κάθε έλληνα πολίτη - έτσι ελπίζω - συνειδητή όχι μόνον την οικτρά οικονομική κατάσταση και διεθνή υποβάθμιση της Ελλάδος αλλά και την ηθική κατάπτωση των πολιτικών και των πολιτών που τους ανέδειξαν και παρόλα αυτά τα χάλια εξακολουθούν να τους ανέχονται ακόμη. Ας ελπίσουμε ότι αυτό θα γίνει μία αφετηρία για μία νέα αρχή. Dum spiro spero.
Leonidas Margaritis Αυτό το τελευταίο μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω να φωνάζω έστω κι αν ακόμη νοιώθω πως κανείς δεν μ΄ακούει αγαπητέ Σπύρο.Πιστεύω πως υπάρχουν ακόμη φωνές και ψυχές που αντιστέκονται στη λαίλαπα της σαπίλας και της παρακμής.Θέλω να πιστεύω πως μέσα σ΄αυτή τη γενική χαλάρωση και άπνοια η οποιαδήποτε και μικρής εμβέλειας φωνή μας τονώνει και μας εμψυχώνει να συνεχίσουμε να ελπίζουμε στη γενικότερη αφύπνηση!...
Tzina Pantzaridou
Άρα ισχυρίζεστε έτσι τουλάχιστον το εκλαμβάνω εγώ, ότι όλα βρίσκονται σε πλήρη ισοπέδωση, δεν υπάρχει λόγος προβληματισμών, οι στόχοι για μια κοινωνία αλληλεγγύης και συνοχής, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αντίσταση στην λοβιτούρ...α και στις υπόγειες διαβουλεύσεις, πάνε περίπατο.
ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ
ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚOΤΗΤΑ
Έλαβα και παραθέτω ασχολίαστη μια επιστολή που έλαβα από φίλο μου ομογενή καθηγητή του Πολυτεχνείου του Μονάχου, ο οποίος σχολιάζει την Ελληνική πραγματικότητα που ζούμε, απότοκος της οποίας είναι και η ηθική και οικονομική χρεοκοπία της χώρας μας.
Μόναχο, Νοέμβρης 2010
Αγαπητέ Λεωνίδα,
τι σκοτώνεσαι να γράφεις και να ξαναγράφεις . Έκανες μήνυση στην εισαγγελία Πατρών για τα Ζητιανόπαιδα. Λοιπόν τι έγινε; Πέρασε ένας χρόνος και δεν κάνανε τίποτα γιατί βαριόνται να δουλέψουν. Λοιπόν τι ζητάς; Δεν έχεις καταλάβει ότι αυτό δεν είναι κράτος; Όσο ιδεολογικές και ενάρετες κι΄ αν είναι οι προθέσεις σου, είναι αργά να αλλάξεις κάτι.
Είναι αργά, γιατί το κράτος δεν νοιάστηκε ποτέ στα σχολεία, στις οικογένειες και με την βοήθεια των τηλεοράσεων να δώσει αγωγή στους πολίτες του. Όσο σκληρά και αν ακούγεται: Οι Έλληνες είναι, στο μέγιστο μέρος, ανάγωγοι…
Δεν αισθάνονται ευθύνη για τον συμπολίτη τους.
Δεν αισθάνονται ευθύνη για το σύνολον.
Δεν αισθάνονται ευθύνη για τον εργοδότη τους.
Στη δουλειά τους κοιτάνε, πώς να την σκαπουλάρουν.
Δεν έχουν στη αίσθηση του περιβάλλοντος.
Δεν έχουν ηθικές αξίες. Κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους. Αν δίνουν ένα προσδοκούν να πάρουν δέκα.
Είναι ψεύτες και κοιτάνε, πώς να ρίξουν τον άλλον.
Εδώ και 2.400 χρόνια έγραψε ο Αριστοτέλης την «ΝΙΚΟΜΑΧΙΚΗ ΗΘΙΚΗ» για τον γιο του Νικόμαχο. Ένα μεγαλούργημα με το οποίο καταπιάστηκα κατά καιρούς δέκα χρόνια, κάνοντας και πολλές διαλέξεις τόσο στα Γερμανικά όσο και στα Ελληνικά. Διδάσκεται η Νικομαχική Ηθική στα σχολεία της Ελλάδας; Όχι, γιατί αυτοί που λέγονται Έλληνες, δεν είναι Έλληνες είναι κάτι άλλο: Είναι Σλάβοι, Αλβανοί, Τούρκοι και έχουν μόνο μία αμυδρά και συγκεχυμένη ιδέα ποιος ήταν ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός. Μετά ήρθε μια Εβραϊκή Ηθική, κατά παρασάγγες κατώτερη της Ελληνικής και δυστυχώς εκπόρθησε την μεγάλη παράδοση. Και αυτή η ονομαζόμενη Ορθόδοξος Θρησκεία νανουρίζεται σε μια ακαταλαβίστικη αρχαΐζουσα Ελληνική διάλεκτο του 70 μ.Χ. γιατί δεν έχουν ούτε εδώ όρεξη να δουλέψουν και να φτιάξουν την Λειτουργία έτσι ώστε να την καταλαβαίνει ο κοσμάκης. Στις τελευταίες Λειτουργίες που πήγα, ούτε εγώ, που τουλάχιστον ξέρω μερικά αρχαία Ελληνικά, δεν μπόρεσα να βγάλω νόημα στα περισσότερα μέρη. Το δε Ευαγγέλιο ήταν μια καταστροφή. Μουρμούρισε, μουρμούρισε και μετά μπήκε μέσα στο Ιερό. Καμία ανάλυση, κανένα δίδαγμα…Μήπως κατάλαβε και αυτός τι διάβαζε;
Αυτό το ονομάζει ο κατεστραμμένος ελληνικός λαός «Θρησκεία»…! Μήπως είναι και οι ονομαζόμενοι Παπάδες μορφωμένοι;
Ένα αντιπαράδειγμα: Εδώ για να γίνεις Παπάς πρέπει να σπουδάσεις 5 χρόνια στο πανεπιστήμιο και η σπουδή αυτή περιέχει ένα πλήθος μαθημάτων συμπεριλαμβανομένης και της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας και Ηθικής.
Άσε λοιπόν τους Ορθόδοξους Παπάδες να μουρμουρίζουν… και «Κλάσας ο Χριστός τον άρτον…» να λέει η γραία ; «Προσκυνώ την πορδούλα σου Χριστέ μου..!». Τόσο πολύ ξένη έγινε αυτή η θρησκεία στους τωρινούς ανθρώπους. Και δεν νοιάζονται να κάνουν μια αναπροσαρμογή, γιατί αυτό προϋποθέτει εργασία, και έχουν ένα σωρό επιχειρήματα γιατί δεν το κάνουν. Αλλά ο τεμπέλης πάντα κάτι βρίσκει για να μη δουλεύει…
Λοιπόν τι περιμένεις μ’ ένα τέτοιο κράτος, που δεν νοιάζεται για τίποτα και έχει παραμελήσει και την μόρφωση. Μεγάλο έγκλημα.
Εδώ έφερα μόνο μερικά παραδείγματα. Πώς λοιπόν με ένα τέτοιο όχλο γαϊδουροποιημένων και εντελώς ανάγωγων να φτιάξεις κράτος;
Γι αυτό πάνε όλα κατά διαόλου. Το κράτος έγινε ένας απέραντος σκουπιδότοπος γιατί δεν παραπονιούνται οι πολίτες, αφού δεν έμαθαν στις οικογένειες και στα σχολεία να βλέπουν το καθαρό (συνάμα και υγιεινό) και αισθητικό. Στις υπηρεσίες βαριόνται που ζουν. Πώς να δουλέψουν σωστά και επί πλέον ν’ απαντούν σε γράμματα….Δεν αισθάνονται καμία ευθύνη, τι γράφει και παραπονιέται ο άλφα, ο βήτα ή ο κος Δικηγόρος Μαργαρίτης. Στα αρχ….. τους (ή αν θηλυκά στα αιδ…. τους..). Βγάλε λοιπόν συμπέρασμα.
Λεωνίδα, άδικα σκοτώνεσαι…
Φιλικά
Δημήτρης Βασιλάκης
Tzina Pantzaridou σε γενικές γραμμές είναι αντικειμενικό, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η γενίκευση γίνεται αποδεκτή ως προς την χρησιμότητά της. Με σεβασμό.
Rika Dakou Φαίνεται υπερβολικό! Μήπως όμως λέει ΑΛΗΘΕΙΕΣ?????
Tzina Pantzaridou καλημέρα ρίκα, δεν το αρνείται κανείς αυτό θα ήταν παράλογο, απλά δεν θα ήθελα να μπω στην λογική του μηδενισμού, τότε δεν θα έχουμε στόχους, ελπίδα.
Rika Dakou ΔΕΝ μηδενίζω Τζίνα...Βάζω στόχους...Οι περισσότεροι όμως κουράζονται να βρίσκουν μπροστά τους... αδιάφορους...εαυτούληδες...κ.τ.λ. ΟΜΟΡΦΗ ΜΕΡΑ ΕΥΧΟΜΑΙ!
Leonidas Margaritis Είναι γεγονός ότι πάντα είναι πικριές οι αλήθειες και όχι μόνο δσυκολευόμαστε να τις αποδεχθούμε γιατί μας πονάνε αλλά θεωρούμε αυτόν που μας τα λέει ακραίο και μηδενιστή...
ΓΙΩΡΓΟΣ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ...ΔΙΑΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΡΑΣΗ "Λεωνίδα, άδικα σκοτώνεσαι…"... ΜΑ ΑΝ ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΝΟΤΑΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΗΔΗ ΓΑΪΔΟΥΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ !!
Spiros Paraskewopoulos
H επιστολή του φίλου σου αγαπητέ Λεωνίδα επιβεβαιώνει τη γενική εντύπωση παρακμής σε όλα τα πεδία της ηθικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής ζωής στην χώρα μας. Δεδομένη είναι η απαξίωση των θεσμών και δομών στην Ελλάδα... και η προφανή ανικανότητα του πολιτικού και κοινοοικονομικού συστήματος να ικανοποιεί έστω και τις πιο βασικές ανάγκες μιας σύγχρονης κοινωνίας. Η σημερινή υποβάθμιση της δανειοληπτικής ικανότητας της Ελλάδος και η ανελέητη πίεση των χρηματαγορών με τα αβάστακτα επιτόκια - για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα από το αντικείμενό μου - έκαναν πλέον σε κάθε έλληνα πολίτη - έτσι ελπίζω - συνειδητή όχι μόνον την οικτρά οικονομική κατάσταση και διεθνή υποβάθμιση της Ελλάδος αλλά και την ηθική κατάπτωση των πολιτικών και των πολιτών που τους ανέδειξαν και παρόλα αυτά τα χάλια εξακολουθούν να τους ανέχονται ακόμη. Ας ελπίσουμε ότι αυτό θα γίνει μία αφετηρία για μία νέα αρχή. Dum spiro spero.
Leonidas Margaritis Αυτό το τελευταίο μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω να φωνάζω έστω κι αν ακόμη νοιώθω πως κανείς δεν μ΄ακούει αγαπητέ Σπύρο.Πιστεύω πως υπάρχουν ακόμη φωνές και ψυχές που αντιστέκονται στη λαίλαπα της σαπίλας και της παρακμής.Θέλω να πιστεύω πως μέσα σ΄αυτή τη γενική χαλάρωση και άπνοια η οποιαδήποτε και μικρής εμβέλειας φωνή μας τονώνει και μας εμψυχώνει να συνεχίσουμε να ελπίζουμε στη γενικότερη αφύπνηση!...
Tzina Pantzaridou
Άρα ισχυρίζεστε έτσι τουλάχιστον το εκλαμβάνω εγώ, ότι όλα βρίσκονται σε πλήρη ισοπέδωση, δεν υπάρχει λόγος προβληματισμών, οι στόχοι για μια κοινωνία αλληλεγγύης και συνοχής, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αντίσταση στην λοβιτούρ...α και στις υπόγειες διαβουλεύσεις, πάνε περίπατο.
ΠΟΙΗΣΗ ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΝΤΑ
ΑΦΗΣΕ ΛΕΥΤΕΡΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ
Άφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Άφησε τα δάχτυλά μου να τρέξουν
στους δρόμους του κορμιού σου.
Το πάθος - αίμα, φωτιά, φιλιά -
με ανάβει με τρεμουλιαστές φλόγες.
Αλλά εσύ δεν ξέρεις τι είναι τούτο!
Είναι η καταιγίδα των αισθήσεών μου
που διπλώνει τον ευαίσθητο δρυμό των νεύρων μου.
Είναι η σάρκα που φωνάζει με τις διάπυρες γλώσσες της!
Είναι η πυρκαγιά!
Και συ είσαι εδώ, γυναίκα σαν άθικτο ξύλο
τώρα που η καμένη μου ζωή πετάει
προς το γεμάτο με άστρα, σαν τη νύχτα, σώμα σου!
Άφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Δεν είναι έρωτας, είναι επιθυμία που ξεραίνεται και σβήνει,
είναι καταιγισμός από ορμές,
προσέγγιση του απίθανου,
αλλά υπάρχεις εσύ,
υπάρχεις εσύ για να μου δώσεις τα πάντα,
και για να μου δώσεις αυτό που κατέχεις ήρθες στη γη -
όπως εγώ ήρθα για να σε περιέχω
για να σε επιθυμώ,
για να σε δεχτώ!
Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ
Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.
Ίσως πολύ αργά
ενώθηκαν τα όνειρά μας,
στα ψηλά ή στα βαθιά,
στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,
στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.
Ίσως το όνειρό σου
χωρίστηκε από το δικό μου
και στη σκοτεινή θάλασσα
με έψαχνε
όπως πρώτα
όταν δεν υπήρχες ακόμα,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλάι σου,
και τα μάτια σου έψαχναν
αυτό που τώρα
- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό -
σου δίνω με γεμάτα χέρια,
γιατί εσύ είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.
Κοιμήθηκα μαζί σου
όλη τη νύχτα, ενώ
η σκοτεινή γη γυρίζει
με ζωντανούς και νεκρούς,
και σαν ξύπνησα ξάφνου
καταμεσής στη σκιά
το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου.
Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.
Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.
ΑΠΟΥΣΙΑ
Μόλις σε άφησα,
έρχεσαι μαζί μου, κρυστάλλινη
ή τρεμάμενη,
ή ανήσυχη, πληγωμένη από μένα
ή ξέχειλη από έρωτα,
καθώς τα μάτια σου
σφαλίζονται πάνω στο δώρο της ζωής
που αδιάκοπα σου αφήνω.
Αγάπη μου,
συναντηθήκαμε
διψασμένοι και
ήπιαμε όλο το νερό και το αίμα,
βρεθήκαμε
πεινασμένοι
και δαγκωθήκαμε
όπως δαγκώνει η φωτιά,
αφήνοντας πάνω μας πληγές.
Αλλά περίμενέ με,
φύλαξέ μου τη γλύκα σου.
Εγώ θα σου δώσω
κι ένα τριαντάφυλλο.
Η ΛΗΣΜΟΝΙΑ
Όλος ο έρωτας σε ένα κύπελλο
πλατύ σαν τη γη,
τον έρωτα με αστέρια και αγκάθια
σου έδωσα, αλλά περπάτησες
με μικρά πόδια, με βρώμικα τακούνια
στη φωτιά, σβήνοντάς τη.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Δεν σταμάτησα τον αγώνα.
Δε διέκοψα την πορεία μου για τη ζωή,
για την ειρήνη, για το ψωμί όλων,
αλλά σε σήκωσα στα μπράτσα μου
και σε καθήλωσα με τα φιλιά μου
και σε κοίταξα όπως ποτέ
ανθρώπινα μάτια δεν θα γυρίσουν
να σε κοιτάξουν.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Τότε δε μέτρησες το ανάστημά μου,
και τον άντρα που για σε απομάκρυνε
το αίμα, το σιτάρι, το νερό
ταύτισες
με το μικρό έντομο που έπεσε
στο φουστάνι σου.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Μην ελπίζεις να σε παρατηρώ από απόσταση
προς τα πίσω μείνε
με αυτό που άφησα σε σένα, περπάτα
με την προδομένη φωτογραφία μου,
εγώ θα συνεχίσω να περπατώ,
ανοίγοντας πλατείς δρόμους
αντίθετα στη σκιά, κάνοντας
γλυκιά τη ζωή, μοιράζοντας
το αστέρι σε όποιον έρχεται.
Μείνε στο δρόμο
Για σένα έφτασε η νύχτα.
ίσως την ανατολή
θα ιδωθούμε πάλι.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
ΙΣΩΣ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία,
χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι,
χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη
και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.
ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΘΕΛΩ
Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω,
μα απ' το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω
κι απ' το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω,
περνώ απ' το παγερό στο πυρωμένο.
Σε θέλω μόνο γιατί εσένα θέλω,
σε μισώ μα γι' αγάπη σου προσπέφτω,
κι είν' της αθώας αγάπης μου το μέτρο
σαν τυφλός που αγαπά να μη σε βλέπω.
Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος
την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,
ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.
Μόνος στην ιστορία αυτή πεθαίνω
και πεθαίνω απ' αγάπη αφού σε θέλω,
σε θέλω, αγάπη, ως το αίμα κι ως το τέλος.
Άφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Άφησε τα δάχτυλά μου να τρέξουν
στους δρόμους του κορμιού σου.
Το πάθος - αίμα, φωτιά, φιλιά -
με ανάβει με τρεμουλιαστές φλόγες.
Αλλά εσύ δεν ξέρεις τι είναι τούτο!
Είναι η καταιγίδα των αισθήσεών μου
που διπλώνει τον ευαίσθητο δρυμό των νεύρων μου.
Είναι η σάρκα που φωνάζει με τις διάπυρες γλώσσες της!
Είναι η πυρκαγιά!
Και συ είσαι εδώ, γυναίκα σαν άθικτο ξύλο
τώρα που η καμένη μου ζωή πετάει
προς το γεμάτο με άστρα, σαν τη νύχτα, σώμα σου!
Άφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Δεν είναι έρωτας, είναι επιθυμία που ξεραίνεται και σβήνει,
είναι καταιγισμός από ορμές,
προσέγγιση του απίθανου,
αλλά υπάρχεις εσύ,
υπάρχεις εσύ για να μου δώσεις τα πάντα,
και για να μου δώσεις αυτό που κατέχεις ήρθες στη γη -
όπως εγώ ήρθα για να σε περιέχω
για να σε επιθυμώ,
για να σε δεχτώ!
Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ
Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.
Ίσως πολύ αργά
ενώθηκαν τα όνειρά μας,
στα ψηλά ή στα βαθιά,
στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,
στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.
Ίσως το όνειρό σου
χωρίστηκε από το δικό μου
και στη σκοτεινή θάλασσα
με έψαχνε
όπως πρώτα
όταν δεν υπήρχες ακόμα,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλάι σου,
και τα μάτια σου έψαχναν
αυτό που τώρα
- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό -
σου δίνω με γεμάτα χέρια,
γιατί εσύ είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.
Κοιμήθηκα μαζί σου
όλη τη νύχτα, ενώ
η σκοτεινή γη γυρίζει
με ζωντανούς και νεκρούς,
και σαν ξύπνησα ξάφνου
καταμεσής στη σκιά
το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου.
Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.
Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.
ΑΠΟΥΣΙΑ
Μόλις σε άφησα,
έρχεσαι μαζί μου, κρυστάλλινη
ή τρεμάμενη,
ή ανήσυχη, πληγωμένη από μένα
ή ξέχειλη από έρωτα,
καθώς τα μάτια σου
σφαλίζονται πάνω στο δώρο της ζωής
που αδιάκοπα σου αφήνω.
Αγάπη μου,
συναντηθήκαμε
διψασμένοι και
ήπιαμε όλο το νερό και το αίμα,
βρεθήκαμε
πεινασμένοι
και δαγκωθήκαμε
όπως δαγκώνει η φωτιά,
αφήνοντας πάνω μας πληγές.
Αλλά περίμενέ με,
φύλαξέ μου τη γλύκα σου.
Εγώ θα σου δώσω
κι ένα τριαντάφυλλο.
Η ΛΗΣΜΟΝΙΑ
Όλος ο έρωτας σε ένα κύπελλο
πλατύ σαν τη γη,
τον έρωτα με αστέρια και αγκάθια
σου έδωσα, αλλά περπάτησες
με μικρά πόδια, με βρώμικα τακούνια
στη φωτιά, σβήνοντάς τη.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Δεν σταμάτησα τον αγώνα.
Δε διέκοψα την πορεία μου για τη ζωή,
για την ειρήνη, για το ψωμί όλων,
αλλά σε σήκωσα στα μπράτσα μου
και σε καθήλωσα με τα φιλιά μου
και σε κοίταξα όπως ποτέ
ανθρώπινα μάτια δεν θα γυρίσουν
να σε κοιτάξουν.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Τότε δε μέτρησες το ανάστημά μου,
και τον άντρα που για σε απομάκρυνε
το αίμα, το σιτάρι, το νερό
ταύτισες
με το μικρό έντομο που έπεσε
στο φουστάνι σου.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Μην ελπίζεις να σε παρατηρώ από απόσταση
προς τα πίσω μείνε
με αυτό που άφησα σε σένα, περπάτα
με την προδομένη φωτογραφία μου,
εγώ θα συνεχίσω να περπατώ,
ανοίγοντας πλατείς δρόμους
αντίθετα στη σκιά, κάνοντας
γλυκιά τη ζωή, μοιράζοντας
το αστέρι σε όποιον έρχεται.
Μείνε στο δρόμο
Για σένα έφτασε η νύχτα.
ίσως την ανατολή
θα ιδωθούμε πάλι.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
ΙΣΩΣ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία,
χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι,
χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη
και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.
ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΘΕΛΩ
Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω,
μα απ' το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω
κι απ' το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω,
περνώ απ' το παγερό στο πυρωμένο.
Σε θέλω μόνο γιατί εσένα θέλω,
σε μισώ μα γι' αγάπη σου προσπέφτω,
κι είν' της αθώας αγάπης μου το μέτρο
σαν τυφλός που αγαπά να μη σε βλέπω.
Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος
την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,
ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.
Μόνος στην ιστορία αυτή πεθαίνω
και πεθαίνω απ' αγάπη αφού σε θέλω,
σε θέλω, αγάπη, ως το αίμα κι ως το τέλος.
Ασπιρίνη κατά καρκίνου και καρδιοπάθειας
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για την ασπιρίνη. Έρευνα Βρετανών επιστημόνων υποστηρίζει πάντως ότι η κατανάλωση μιας ασπιρίνης τη μέρα σε ανθρώπους άνω των 45 ετών μπορεί να αποτελέσει ασπίδα προστασίας για τις καρδιοπάθειες και τον καρκίνο.
Σε πρόσφατη έρευνα που διεξήγαγαν και την παρουσίασαν στο συνέδριο της Βασιλικής Ακαδημίας Ιατρικής τόνισαν πως τα οφέλη που έχει η χρήση ασπιρίνης μετά τα 40 ξεπερνούν τις παρενέργειες και ότι η προληπτική κατανάλωσή μπορεί να προστατεύσει τον οργανισμό από άτομα που έχουν προδιάθεση σε καρδιοπάθειες και καρκίνο.
Τον Οκτώβρη στο περιοδικό Lancet, δημοσιεύτηκε πόρισμα στο οποίο αναφέρεται πως… το 1/4 της ασπιρίνης μειώνει κατά 25% τον κίνδυνο εµφάνισης καρκίνου του παχέος εντέρου και κατά 1/3 τους θανάτους από αυτό.
Ετησίως, 39.000 άνθρωποι στη Βρετανία εμφανίζουν το συγκριμένο τύπο καρκίνου και 16.000 πεθαίνουν από αυτό. Ωστόσο, επισημαίνεται πως η ασπιρίνη μπορεί να λειτουργήσει προληπτικά και για άλλες μορφές καρκίνου. Ο επικεφαλής της έρευνας για τον καρκίνο του παχέος εντέρου, Πίτερ Ρόθγουελ, δοκίμασε την ασπιρίνη στον εαυτό του.
«Πιστεύω πως σε διάστηµα πέντε έως δέκα ετών θα συνταγογραφούµε ασπιρίνη σε µεσήλικες και όχι µόνο για την αντιµετώπιση των καρδιαγγειακών παθήσεων. Μέχρι τότε ίσως ο κόσµος λαµβάνει το φάρµακο προληπτικά µε δική του πρωτοβουλία.
Δύσκολα µπορεί να πιστέψει κανείς πως οι ευεργετικές ιδιότητες της ασπιρίνης έναντι του καρκίνου του παχέος εντέρου είναι µεµονωµένο φαινόµενο, δεδοµένου µάλιστα ότι υπάρχουν οµοιότητες στο πώς αναπτύσσονται τα διάφορα είδη καρκίνου», είπε στο συνέδριο.
Στο μεταξύ παλαιότερη έρευνα αμερικανών επιστημόνων υποστήριζε ότι η ασπιρίνη μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο επανεμφάνισης καρκίνου του μαστού.
Με βάση τα αποτελέσματα της έρευνας, στην οποία συμμετείχαν περισσότερες από 4.000 γυναίκες που είχαν εμφανίσει καρκίνο του μαστού, εκείνες που έπαιρναν τακτικά ασπιρίνη είχαν 50% λιγότερες πιθανότητες να πεθάνουν από την ασθένεια. Παράλληλα μειωνόταν κατά 50% ο κίνδυνος μετάστασης του καρκίνου.
Η έρευνα, με επικεφαλής τη Michelle Holmes από την ιατρική σχολή του Harvard, ξεκίνησε το 1976 και μέχρι το 2006 εξετάστηκαν 4.164 γυναίκες. Στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα 341 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους από καρκίνο του μαστού.
Όπως προέκυψε από την έρευνα, οι γυναίκες που έπαιρναν ασπιρίνη 2 με 5 ημέρες την εβδομάδα μείωναν κατά 60% τον κίνδυνο μετάστασης του καρκίνου, ενώ είχαν 71% λιγότερες πιθανότητες να πεθάνουν από την ασθένεια.
Επιπλέον, όσες έπαιρναν 6 με 7 ασπιρίνες εβδομαδιαίως μείωναν τον κίνδυνο μετάστασης κατά 43% και τον κίνδυνο θανάτου κατά 64%.
Πηγή : www.protothema.gr
Σε πρόσφατη έρευνα που διεξήγαγαν και την παρουσίασαν στο συνέδριο της Βασιλικής Ακαδημίας Ιατρικής τόνισαν πως τα οφέλη που έχει η χρήση ασπιρίνης μετά τα 40 ξεπερνούν τις παρενέργειες και ότι η προληπτική κατανάλωσή μπορεί να προστατεύσει τον οργανισμό από άτομα που έχουν προδιάθεση σε καρδιοπάθειες και καρκίνο.
Τον Οκτώβρη στο περιοδικό Lancet, δημοσιεύτηκε πόρισμα στο οποίο αναφέρεται πως… το 1/4 της ασπιρίνης μειώνει κατά 25% τον κίνδυνο εµφάνισης καρκίνου του παχέος εντέρου και κατά 1/3 τους θανάτους από αυτό.
Ετησίως, 39.000 άνθρωποι στη Βρετανία εμφανίζουν το συγκριμένο τύπο καρκίνου και 16.000 πεθαίνουν από αυτό. Ωστόσο, επισημαίνεται πως η ασπιρίνη μπορεί να λειτουργήσει προληπτικά και για άλλες μορφές καρκίνου. Ο επικεφαλής της έρευνας για τον καρκίνο του παχέος εντέρου, Πίτερ Ρόθγουελ, δοκίμασε την ασπιρίνη στον εαυτό του.
«Πιστεύω πως σε διάστηµα πέντε έως δέκα ετών θα συνταγογραφούµε ασπιρίνη σε µεσήλικες και όχι µόνο για την αντιµετώπιση των καρδιαγγειακών παθήσεων. Μέχρι τότε ίσως ο κόσµος λαµβάνει το φάρµακο προληπτικά µε δική του πρωτοβουλία.
Δύσκολα µπορεί να πιστέψει κανείς πως οι ευεργετικές ιδιότητες της ασπιρίνης έναντι του καρκίνου του παχέος εντέρου είναι µεµονωµένο φαινόµενο, δεδοµένου µάλιστα ότι υπάρχουν οµοιότητες στο πώς αναπτύσσονται τα διάφορα είδη καρκίνου», είπε στο συνέδριο.
Στο μεταξύ παλαιότερη έρευνα αμερικανών επιστημόνων υποστήριζε ότι η ασπιρίνη μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο επανεμφάνισης καρκίνου του μαστού.
Με βάση τα αποτελέσματα της έρευνας, στην οποία συμμετείχαν περισσότερες από 4.000 γυναίκες που είχαν εμφανίσει καρκίνο του μαστού, εκείνες που έπαιρναν τακτικά ασπιρίνη είχαν 50% λιγότερες πιθανότητες να πεθάνουν από την ασθένεια. Παράλληλα μειωνόταν κατά 50% ο κίνδυνος μετάστασης του καρκίνου.
Η έρευνα, με επικεφαλής τη Michelle Holmes από την ιατρική σχολή του Harvard, ξεκίνησε το 1976 και μέχρι το 2006 εξετάστηκαν 4.164 γυναίκες. Στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα 341 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους από καρκίνο του μαστού.
Όπως προέκυψε από την έρευνα, οι γυναίκες που έπαιρναν ασπιρίνη 2 με 5 ημέρες την εβδομάδα μείωναν κατά 60% τον κίνδυνο μετάστασης του καρκίνου, ενώ είχαν 71% λιγότερες πιθανότητες να πεθάνουν από την ασθένεια.
Επιπλέον, όσες έπαιρναν 6 με 7 ασπιρίνες εβδομαδιαίως μείωναν τον κίνδυνο μετάστασης κατά 43% και τον κίνδυνο θανάτου κατά 64%.
Πηγή : www.protothema.gr
ΤΕΛΟΣ Η ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Την περασμένη Παρασκευή η γερμανίδα καγκελάριος κ. Μέρκελ μιλώντας σε συνέδριο της νεολαίας του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, επεφύλαξε μια έκπληξη στο ακροατήριο, αλλά και στους εταίρους της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κ. Μέρκελ πληροφόρησε τους συμπολίτες της αλλά και την διεθνή κοινή γνώμη πως ούτε λίγο ούτε πολύ, το πείραμα ἤ το μοντέλο του πολυπολιτισμού που μέχρι χθές εφαρμοζόταν στην Γερμανία, απέτυχε πλήρως. Η κ. Μέρκελ είπε χαρακτηριστικά πως η «Multikulti» (όπως αποκαλούν οι γερμανοί τον πολυπολιτισμό) που μας κάνει να ζούμε ο ένας πλάϊ στον άλλον και να είμαστε ευχαριστημένοι, απέτυχε και μάλιστα απέτυχε ολοκληρωτικά».
Τι σημαίνει η νέα γερμανική πολιτική;; Σύμφωνα με τις επισημάνσεις της κ. Merkel, τις οποίες επαναλαμβάνει επίμονα και με κάθε ευκαιρία τις τελευταίες εβδομάδες, οι μετανάστες είναι υποχρεωμένοι να αποδεχθούν και να υιοθετήσουν τον γερμανικό πολιτισμό και αξίες. «Είμαστε δεμένοι με τις Χριστιανικές αξίες και όποιος δεν το αποδέχεται, δεν έχει θέση στην Γερμανία». Αυτές οι νέες θέσεις της γερμανίδας καγκελαρίου έρχονται να επιβεβαιώσουν τις σκέψεις που διατύπωσε ο κ. Thilo Sarrazin, μέλος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και στέλεχος της γερμανικής κεντρικής τραπέζης, στο βιβλίο του με τίτλο : «η Γερμανία καταστρέφεται» που κυκλοφόρησε στα τέλη Αυγούστου.
Ο κ. Sarrazin, διακηρύσσει χωρίς περιστροφές, πως οι μουσουλμάνοι υπονομεύουν την γερμανική κοινωνία και ευθύνονται για την μείωση του δείκτη νοημοσύνης του πληθυσμού!! Αρχικώς τα γραφόμενα του σοσιαλδημοκράτη πολιτικού είχαν προκαλέσει έντονες αντιδράσεις τόσο στην Γερμανία, όσο και στην διεθνή πολιτική σκηνή. Όμως τώρα η κ. Μέρκελ συμφωνεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, με τις θέσεις του κ. Sarrazin. Την σκυτάλη της πολυπολιτισμικής καταδίκης πήρε ο κ. Horst Seehofer, κυβερνήτης του κρατιδίου της Βαυαρίας και πρόεδρος «αδελφού» κόμματος του Χριστιανοδημοκρατικού, ο οποίος μιλώντας στο ίδιο συνέδριο, είπε πως τα δύο κόμματα τάσσονται υπέρ της υπεροχής της γερμανικής κουλτούρας και αντιτίθενται στον πολυπολιτισμό. Η κ. Merkel αναφερομένη στις οικονομικές επιπτώσεις της μετανάστευσης, είπε πως η ανεξέλεγκτη ροή μεταναστών έχει ως αποτέλεσμα την οικονομική οπισθοδρόμηση της Γερμανίας. Συμπλήρωσε όμως, πως η χώρα της έχει ανάγκη από εξειδικευμένους εργαζομένους με άρτια εκπαίδευση και όχι από μετανάστες που μέχρι σήμερα προσπαθούσαν να αποκτήσουν οικονομικά προνόμια στην Γερμανία. Οι δηλώσεις και οι θέσεις των εκπροσώπων των χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών, παρά την «εντύπωση» που προκάλεσαν, είναι δηλωτικές των προθέσεων της Γερμανίας για το μέλλον. Οριοθετούν (και καλώς το πράττουν) την γερμανική κουλτούρα ως την κυρίαρχη στην χώρα τους (προς το παρόν...), αλλά φοβούμαι πως σύντομα θα αρχίσουν την εξαγωγή της και σε άλλες χώρες.
65 χρόνια σιωπής Οι γερμανοί την δεκαετία του 1950 είχαν ανάγκη από ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό για την ανοικοδόμηση της χώρας τους, μετά τις καταστροφές που υπέστη στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Υιοθέτησαν λοιπόν απέναντι σε όλους τους μετανάστες, τους "Gastarbeiters", τον πολυπολιτισμό, μια φιλελεύθερη και ανθρωπιστική προσέγγιση, που είχε ελκυστικό πρόσωπο: διατήρηση της κουλτούρας κάθε εθνικότητας, με ταυτόχρονη δέσμευση για υπακοή στους νόμους της Γερμανίας. Παράλληλα η Γερμανία έπαιξε και αυτή το ίδιο «παιχνίδι» θέτοντας τον εαυτό της στην πολυπολιτισμικότητα του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης κλπ. Ο λόγος ήταν προφανής. Μια μορφή συγγνώμης για τον εθνικισμό που καλλιέργησαν και τους οδήγησε στους παγκόσμιους πολέμους με τις γνωστές συνέπειες. Παρέμεναν σιωπηλοί στους διεθνείς οργανισμούς και ομάδες συμφερόντων, κτίζοντας μεθοδικά την αυτοκρατορία τους. Σήμερα ηγεμόνες πια της Ευρώπης και από θέση ισχύος μπορούν πάλι να μιλούν για γερμανικές αξίες και ιδεώδη. Και η ζωή συνεχίζεται. Μένει να δούμε εμείς αλλά και οι επόμενες γενεές αν και η ιστορία επαναλαμβάνεται.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΡΑΒΙΓΚΑΣ
Τι σημαίνει η νέα γερμανική πολιτική;; Σύμφωνα με τις επισημάνσεις της κ. Merkel, τις οποίες επαναλαμβάνει επίμονα και με κάθε ευκαιρία τις τελευταίες εβδομάδες, οι μετανάστες είναι υποχρεωμένοι να αποδεχθούν και να υιοθετήσουν τον γερμανικό πολιτισμό και αξίες. «Είμαστε δεμένοι με τις Χριστιανικές αξίες και όποιος δεν το αποδέχεται, δεν έχει θέση στην Γερμανία». Αυτές οι νέες θέσεις της γερμανίδας καγκελαρίου έρχονται να επιβεβαιώσουν τις σκέψεις που διατύπωσε ο κ. Thilo Sarrazin, μέλος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και στέλεχος της γερμανικής κεντρικής τραπέζης, στο βιβλίο του με τίτλο : «η Γερμανία καταστρέφεται» που κυκλοφόρησε στα τέλη Αυγούστου.
Ο κ. Sarrazin, διακηρύσσει χωρίς περιστροφές, πως οι μουσουλμάνοι υπονομεύουν την γερμανική κοινωνία και ευθύνονται για την μείωση του δείκτη νοημοσύνης του πληθυσμού!! Αρχικώς τα γραφόμενα του σοσιαλδημοκράτη πολιτικού είχαν προκαλέσει έντονες αντιδράσεις τόσο στην Γερμανία, όσο και στην διεθνή πολιτική σκηνή. Όμως τώρα η κ. Μέρκελ συμφωνεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, με τις θέσεις του κ. Sarrazin. Την σκυτάλη της πολυπολιτισμικής καταδίκης πήρε ο κ. Horst Seehofer, κυβερνήτης του κρατιδίου της Βαυαρίας και πρόεδρος «αδελφού» κόμματος του Χριστιανοδημοκρατικού, ο οποίος μιλώντας στο ίδιο συνέδριο, είπε πως τα δύο κόμματα τάσσονται υπέρ της υπεροχής της γερμανικής κουλτούρας και αντιτίθενται στον πολυπολιτισμό. Η κ. Merkel αναφερομένη στις οικονομικές επιπτώσεις της μετανάστευσης, είπε πως η ανεξέλεγκτη ροή μεταναστών έχει ως αποτέλεσμα την οικονομική οπισθοδρόμηση της Γερμανίας. Συμπλήρωσε όμως, πως η χώρα της έχει ανάγκη από εξειδικευμένους εργαζομένους με άρτια εκπαίδευση και όχι από μετανάστες που μέχρι σήμερα προσπαθούσαν να αποκτήσουν οικονομικά προνόμια στην Γερμανία. Οι δηλώσεις και οι θέσεις των εκπροσώπων των χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών, παρά την «εντύπωση» που προκάλεσαν, είναι δηλωτικές των προθέσεων της Γερμανίας για το μέλλον. Οριοθετούν (και καλώς το πράττουν) την γερμανική κουλτούρα ως την κυρίαρχη στην χώρα τους (προς το παρόν...), αλλά φοβούμαι πως σύντομα θα αρχίσουν την εξαγωγή της και σε άλλες χώρες.
65 χρόνια σιωπής Οι γερμανοί την δεκαετία του 1950 είχαν ανάγκη από ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό για την ανοικοδόμηση της χώρας τους, μετά τις καταστροφές που υπέστη στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Υιοθέτησαν λοιπόν απέναντι σε όλους τους μετανάστες, τους "Gastarbeiters", τον πολυπολιτισμό, μια φιλελεύθερη και ανθρωπιστική προσέγγιση, που είχε ελκυστικό πρόσωπο: διατήρηση της κουλτούρας κάθε εθνικότητας, με ταυτόχρονη δέσμευση για υπακοή στους νόμους της Γερμανίας. Παράλληλα η Γερμανία έπαιξε και αυτή το ίδιο «παιχνίδι» θέτοντας τον εαυτό της στην πολυπολιτισμικότητα του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης κλπ. Ο λόγος ήταν προφανής. Μια μορφή συγγνώμης για τον εθνικισμό που καλλιέργησαν και τους οδήγησε στους παγκόσμιους πολέμους με τις γνωστές συνέπειες. Παρέμεναν σιωπηλοί στους διεθνείς οργανισμούς και ομάδες συμφερόντων, κτίζοντας μεθοδικά την αυτοκρατορία τους. Σήμερα ηγεμόνες πια της Ευρώπης και από θέση ισχύος μπορούν πάλι να μιλούν για γερμανικές αξίες και ιδεώδη. Και η ζωή συνεχίζεται. Μένει να δούμε εμείς αλλά και οι επόμενες γενεές αν και η ιστορία επαναλαμβάνεται.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΡΑΒΙΓΚΑΣ
«Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες
Ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι»
Δεν είναι πραγματικά απίστευτο
το πόσο σημερινοί φαίνονται οι στίχοι του Ιάκωβου Καμπανέλλη από
«Το μεγάλο μας τσίρκο» και ας γράφτηκαν μερικές δεκαετίες πριν ;
Προφητεία;
Μάλλον επαναλαμβανόμενη ιστορία…
Ποιος μπορούσε να σκεφτεί τότε ότι οι στίχοι που γράφτηκαν το 1973 για να σατιρίσουν «κεκαλυμμένα» το δικτατορικό καθεστώς, θα αποτύπωναν με το «χειρότερο» τρόπο τα σημερινά πάθη του Έλληνα;
Iσως κανένας.
Ποιος μπορούσε να φανταστεί τότε,
το που θα οδηγούσαν την Ελλάδα εκείνοι ,οι «ονειροπόλοι αγωνιστές»
όταν θα έρχονταν η σειρά τους να πάρουν …την κατάσταση στα χέρια τους;
Ίσως κανένας.
Ποιος μπορούσε να φανταστεί τότε ότι όλα αυτά έγιναν για το «τίποτα» γιατί η μετέπειτα «αλαζονική» στάση τους και η «μέθη της εξουσίας» οδήγησαν στην σημερινή «υποδούλωση» της χώρας και των κατοίκων της;
΄Ισως κανένας.
Και δεν θα ρωτήσω για το ποιος τελικά ευθύνεται για το όλο κατάντημα , γιατί η απάντηση θα είναι «ΚΑΝΕΝΑΣ»
Ευτυχώς που υπάρχει και ο ποιητής ο οποίος συνεχίζει:
«Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί»..
Στάθης Πουλιάσης
ΠΑΤΡΙΣ 26-11-2010
Ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι»
Δεν είναι πραγματικά απίστευτο
το πόσο σημερινοί φαίνονται οι στίχοι του Ιάκωβου Καμπανέλλη από
«Το μεγάλο μας τσίρκο» και ας γράφτηκαν μερικές δεκαετίες πριν ;
Προφητεία;
Μάλλον επαναλαμβανόμενη ιστορία…
Ποιος μπορούσε να σκεφτεί τότε ότι οι στίχοι που γράφτηκαν το 1973 για να σατιρίσουν «κεκαλυμμένα» το δικτατορικό καθεστώς, θα αποτύπωναν με το «χειρότερο» τρόπο τα σημερινά πάθη του Έλληνα;
Iσως κανένας.
Ποιος μπορούσε να φανταστεί τότε,
το που θα οδηγούσαν την Ελλάδα εκείνοι ,οι «ονειροπόλοι αγωνιστές»
όταν θα έρχονταν η σειρά τους να πάρουν …την κατάσταση στα χέρια τους;
Ίσως κανένας.
Ποιος μπορούσε να φανταστεί τότε ότι όλα αυτά έγιναν για το «τίποτα» γιατί η μετέπειτα «αλαζονική» στάση τους και η «μέθη της εξουσίας» οδήγησαν στην σημερινή «υποδούλωση» της χώρας και των κατοίκων της;
΄Ισως κανένας.
Και δεν θα ρωτήσω για το ποιος τελικά ευθύνεται για το όλο κατάντημα , γιατί η απάντηση θα είναι «ΚΑΝΕΝΑΣ»
Ευτυχώς που υπάρχει και ο ποιητής ο οποίος συνεχίζει:
«Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί»..
Στάθης Πουλιάσης
ΠΑΤΡΙΣ 26-11-2010
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΗΛΙΔΑΣ ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Αγαπητέ κ. Υπουργέ
Η Κυβέρνηση μας αιφνιδιάζει για μια ακόμη φορά, προαναγγέλλοντας χωρίς καμιά συζήτηση τη θέσπιση εκ νέου εισοδηματικών κριτηρίων για τη χορήγηση των επιδόματος και των συντάξεων στην πολύτεκνη μητέρα και του επιδόματος για το τρίτο παιδί.
Η θέσπιση των επιδομάτων αυτών έγινε στα πλαίσια της άσκησης δημογραφικής πολιτικής, για να ενθαρρυνθούν δηλαδή οι Έλληνες να αποκτήσουν περισσότερα παιδιά. Η χώρα μας έχει καταντήσει να είναι η τρίτη πλέον γερασμένη χώρα του κόσμου και έχει μεταβληθεί σ΄ ένα απέραντο γηροκομείο, αφού στην απογραφή του 1961 ο αριθμός των παιδιών μέχρι 14 ετών ανήρχετο σε 2.243.962 δηλ. το 27% του πληθυσμού (που ήταν 8.768.372) και άνω των 65 ετών σε 686.654 δηλ. στο 8% του πληθυσμού, το δε 2007 ο αριθμός των παιδιών μέχρι 14 ετών μειώθηκε σε 1.598.684, δηλ. στο 14% περίπου του πληθυσμού (που είναι 11.192.849) και των άνω των 65 ετών ανήλθε σε 2.082.217 δηλ. στο 19% περίπου του πληθυσμού, πράγμα που σημαίνει ότι τα παιδιά ηλικίας μέχρι 14 ετών στα 50 αυτά περίπου χρόνια μειώθηκαν κατά 645.278 και οι ηλικιωμένοι οι άνω των 65 ετών αυξήθηκαν κατά 1.395.563!! Αυτή είναι η θλιβερή εικόνα της χώρας μας και δεν διαφαίνεται ελπίδα αναστροφής.
Η θέσπιση των επιδομάτων αυτών δεν έγινε για λόγους κοινωνικής πολιτικής, δηλαδή για να ενισχυθούν αυτοί που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, αλλά για να γεννηθούν παιδιά και αυτά τα θέλουμε απ΄ όλους και όχι μόνον από αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Η Κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001 όχι μόνον διατήρησε τη διάταξη του άρθρου 21 παρ. 2, πού προβλέπει ότι: «πολύτεκνες οικογένειες... έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος», αλλά προχώρησε ακόμη περισσότερο και θέσπισε με την παρ. 5 του ίδιου άρθρου ότι: « Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του Κράτους».
Το μέτρο των εισοδηματικών κριτηρίων που προτίθεσθε να εφαρμόσετε για τη χορήγηση του επιδόματος τρίτου παιδιού, του επιδόματος και της σύνταξης της πολύτεκνης μητέρας, θεσπίσθηκε το 1997 και απέτυχε, αφού δεν υπήρξε καμιά εξοικονόμηση δαπάνης , όπως αναμένονταν και αυτό αποδεικνύεται από τα ποσά που χορηγήθηκαν από το έτος 1995 και μετά. Και δεν είναι μόνον αυτό, το Συμβούλιο της Επικρατείας με την 1095 / 2001 απόφασή του και με πλήθος άλλων που επακολούθησαν, έκρινε αντισυνταγματική την παραπάνω θέσπιση εισοδηματικών κριτηρίων, ενώ το ίδιο αποφάνθηκαν και όλα τα Διοικητικά Πρωτοδικεία και Εφετεία της χώρας.
Η επάνοδος σ΄ ένα μέτρο, που έχει χαρακτηρισθεί αντισυνταγματικό, είναι αδιανόητη και απαράδεκτη. Εκτός, εάν η Κυβέρνηση θεωρεί πως είναι δυνατόν να αλλάξει η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, πράγμα αμφίβολον.
Θεωρούμε, όμως, ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί και συνεπώς η Κυβέρνηση έχει χρέος να εγκαταλείψει νομοθετήματα και πρακτικές που έχουν δοκιμασθεί στο παρελθόν και απέτυχαν οικτρά αυτά τα πειράματα.
Προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι η Κυβέρνηση αρνείται να προβεί στην έκδοση μίας Υπουργικής απόφασης της Υπουργού Παιδείας, όπως προβλέπεται από το ν. 1566/1985 (άρθρο 2 παρ. 7) που το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ψήφισε, με την οποία να υποχρεώνει τους μαθητές να επιστρέφουν στο τέλος της σχολικής χρονιάς τα σχολικά βιβλία, που τους διέθεσε δωρεάν, ώστε να χρησιμοποιηθούν από τους μαθητές της επόμενης σχολικής χρονιάς (αλλιώς να τα πληρώνουν), όπως γίνεται στη Γερμανία για έξι (6) συνεχή χρόνια και με αυτόν τον τρόπο να εξοικονομήσει αμέσως 30.000.000 ευρώ κάθε χρόνο. Κάτι ανάλογο μπορεί να πράξει και για τα πανεπιστημιακά συγγράμματα, που διανέμονται δωρεάν στους φοιτητές.
Θεωρούμε πως υπάρχουν τρόποι για οικονομίες και περιστολές δαπανών εκτός και εάν δεν θέλουμε να θιγούν εκείνοι που λυμαίνονται τους χώρους των Πανεπιστημίων.
Καλούμε την Κυβέρνηση να εγκαταλείψει τα σχέδια όλων εκείνων που θέλγονται από την ησυχία των κοιμητηρίων και ενοχλούνται από τις φωνές των παιδιών.
Δεν έχει κανένα ουσιαστικό κέρδος η Κυβέρνηση με μία ακόμη επιδρομή κατά των πολυτέκνων.
Γαστούνη 25-11-2010
Για το Δ.Σ.
Ο Πρόεδρος
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Αντιπρόεδρος Α. Σ
Η Κυβέρνηση μας αιφνιδιάζει για μια ακόμη φορά, προαναγγέλλοντας χωρίς καμιά συζήτηση τη θέσπιση εκ νέου εισοδηματικών κριτηρίων για τη χορήγηση των επιδόματος και των συντάξεων στην πολύτεκνη μητέρα και του επιδόματος για το τρίτο παιδί.
Η θέσπιση των επιδομάτων αυτών έγινε στα πλαίσια της άσκησης δημογραφικής πολιτικής, για να ενθαρρυνθούν δηλαδή οι Έλληνες να αποκτήσουν περισσότερα παιδιά. Η χώρα μας έχει καταντήσει να είναι η τρίτη πλέον γερασμένη χώρα του κόσμου και έχει μεταβληθεί σ΄ ένα απέραντο γηροκομείο, αφού στην απογραφή του 1961 ο αριθμός των παιδιών μέχρι 14 ετών ανήρχετο σε 2.243.962 δηλ. το 27% του πληθυσμού (που ήταν 8.768.372) και άνω των 65 ετών σε 686.654 δηλ. στο 8% του πληθυσμού, το δε 2007 ο αριθμός των παιδιών μέχρι 14 ετών μειώθηκε σε 1.598.684, δηλ. στο 14% περίπου του πληθυσμού (που είναι 11.192.849) και των άνω των 65 ετών ανήλθε σε 2.082.217 δηλ. στο 19% περίπου του πληθυσμού, πράγμα που σημαίνει ότι τα παιδιά ηλικίας μέχρι 14 ετών στα 50 αυτά περίπου χρόνια μειώθηκαν κατά 645.278 και οι ηλικιωμένοι οι άνω των 65 ετών αυξήθηκαν κατά 1.395.563!! Αυτή είναι η θλιβερή εικόνα της χώρας μας και δεν διαφαίνεται ελπίδα αναστροφής.
Η θέσπιση των επιδομάτων αυτών δεν έγινε για λόγους κοινωνικής πολιτικής, δηλαδή για να ενισχυθούν αυτοί που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, αλλά για να γεννηθούν παιδιά και αυτά τα θέλουμε απ΄ όλους και όχι μόνον από αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Η Κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001 όχι μόνον διατήρησε τη διάταξη του άρθρου 21 παρ. 2, πού προβλέπει ότι: «πολύτεκνες οικογένειες... έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος», αλλά προχώρησε ακόμη περισσότερο και θέσπισε με την παρ. 5 του ίδιου άρθρου ότι: « Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του Κράτους».
Το μέτρο των εισοδηματικών κριτηρίων που προτίθεσθε να εφαρμόσετε για τη χορήγηση του επιδόματος τρίτου παιδιού, του επιδόματος και της σύνταξης της πολύτεκνης μητέρας, θεσπίσθηκε το 1997 και απέτυχε, αφού δεν υπήρξε καμιά εξοικονόμηση δαπάνης , όπως αναμένονταν και αυτό αποδεικνύεται από τα ποσά που χορηγήθηκαν από το έτος 1995 και μετά. Και δεν είναι μόνον αυτό, το Συμβούλιο της Επικρατείας με την 1095 / 2001 απόφασή του και με πλήθος άλλων που επακολούθησαν, έκρινε αντισυνταγματική την παραπάνω θέσπιση εισοδηματικών κριτηρίων, ενώ το ίδιο αποφάνθηκαν και όλα τα Διοικητικά Πρωτοδικεία και Εφετεία της χώρας.
Η επάνοδος σ΄ ένα μέτρο, που έχει χαρακτηρισθεί αντισυνταγματικό, είναι αδιανόητη και απαράδεκτη. Εκτός, εάν η Κυβέρνηση θεωρεί πως είναι δυνατόν να αλλάξει η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, πράγμα αμφίβολον.
Θεωρούμε, όμως, ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί και συνεπώς η Κυβέρνηση έχει χρέος να εγκαταλείψει νομοθετήματα και πρακτικές που έχουν δοκιμασθεί στο παρελθόν και απέτυχαν οικτρά αυτά τα πειράματα.
Προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι η Κυβέρνηση αρνείται να προβεί στην έκδοση μίας Υπουργικής απόφασης της Υπουργού Παιδείας, όπως προβλέπεται από το ν. 1566/1985 (άρθρο 2 παρ. 7) που το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ψήφισε, με την οποία να υποχρεώνει τους μαθητές να επιστρέφουν στο τέλος της σχολικής χρονιάς τα σχολικά βιβλία, που τους διέθεσε δωρεάν, ώστε να χρησιμοποιηθούν από τους μαθητές της επόμενης σχολικής χρονιάς (αλλιώς να τα πληρώνουν), όπως γίνεται στη Γερμανία για έξι (6) συνεχή χρόνια και με αυτόν τον τρόπο να εξοικονομήσει αμέσως 30.000.000 ευρώ κάθε χρόνο. Κάτι ανάλογο μπορεί να πράξει και για τα πανεπιστημιακά συγγράμματα, που διανέμονται δωρεάν στους φοιτητές.
Θεωρούμε πως υπάρχουν τρόποι για οικονομίες και περιστολές δαπανών εκτός και εάν δεν θέλουμε να θιγούν εκείνοι που λυμαίνονται τους χώρους των Πανεπιστημίων.
Καλούμε την Κυβέρνηση να εγκαταλείψει τα σχέδια όλων εκείνων που θέλγονται από την ησυχία των κοιμητηρίων και ενοχλούνται από τις φωνές των παιδιών.
Δεν έχει κανένα ουσιαστικό κέρδος η Κυβέρνηση με μία ακόμη επιδρομή κατά των πολυτέκνων.
Γαστούνη 25-11-2010
Για το Δ.Σ.
Ο Πρόεδρος
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Αντιπρόεδρος Α. Σ
Οι απόψεις για τον όρο PIGS*
O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην έναs ολόκληρoς λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.
Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS»(*) (ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ), το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.
Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.
Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πόλεμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας.
Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.
Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία. Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως» . Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.
Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.
Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.
Ευγένιος Τριβιζάς
Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS»(*) (ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ), το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.
Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.
Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πόλεμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας.
Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.
Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία. Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως» . Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.
Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.
Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.
Ευγένιος Τριβιζάς
ΤΟ ΓΕΥΜΑ ΠΟΥ ΜΑΤΑΙΩΘΗΚΕ !…
(Mιά πρόταση στο Μητροπολίτη Πατρών)
Στο σημερινό φύλλο τοπικής εφημερίδας διάβασα με έκπληξη την εξής είδηση: «Αναβάλλεται η δεξίωση του Αγίου Ανδρέα στο Δημαρχείο».
Αναρωτήθηκα επηρεασμένος από την δικαστηριακή πρακτική αλλά και τη σημασία και το νόημα της λέξης «αναβάλλεται»: Για πότε ανεβλήθη η δεξίωση;
΄Όταν όμως διάβασα το περιεχόμενο του ρεπορτάζ διαπίστωσα ότι δεν πρόκειται περί αναβολής αλλά περί ματαιώσεως και φυσικά δεν πρόκειται περί δεξιώσεως αλλά περί του καθιερωμένου εθιμικά γεύματος που παραθέτει ο οικοδεσπότης της πόλεως των Πατρών στους επίσημα προσκεκλημένους στην γιορτή του Πολιούχου , Πρωτοκλήτου Αγίου Ανδρέου.
Δυστυχώς πέραν της χειραγώγησης την οποία έχουν σαν στόχο του λαού ,τα μέσα ενημέρωσης διαπιστώνει κανείς ότι ή οι συντάκτες τους ή είναι αγράμματοι ή σκόπιμα θέλουν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη.
Προσωπικά δεν δέχομαι την πρώτη εκδοχή.
Τα τελευταία χρόνια είναι εμφανής η εφαρμογή της δεύτερης εκδοχής μιας μεθόδου που συστηματικά επικρατεί στον ημερήσιο αλλά και περιοδικό τύπο
Με λύπη διαπιστώνω ότι τα Μ.Μ.Ε. έχουν καταστεί μέσα αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Δεν αποτελούν πλέον μέσα διακίνησης ιδεών ,ανταλλαγής απόψεων και μετάδοσης πληροφοριών που είναι αναγκαίες να δοθούν στο λαό για την ορθή και έγκυρη πληροφόρηση.
Όμως αν και θα μπορούσε κάποιος να μου απαντήσει για το ζήτημα της ματαίωσης του γεύματος, με μια λαϊκή παροιμία «από την πίτα που δεν τρως τι σε μέλει αν καεί» σαν απλός πολίτης αυτής της πόλεως θα επιχειρήσω μια ανάλυση των λόγων ματαίωσης και να διατυπώσω μια πρόταση.
Κι εγώ ως Δημοτικός Σύμβουλος Πατρέων είχα λάβει μέρος στο επίσημο εόρτιο γεύμα στις γιορτές του Πρωτοκλήτου. Ως Νομαρχιακός Σύμβουλος όπως και όλοι οι Νομαρχιακοί Σύμβουλοι δεν προσκλήθηκαν ποτέ στο γεύμα . Αυτό βέβαια είναι μια άλλη υπόθεση.
Ο κ. Δήμαρχος επικαλείται μέτρα λιτότητας και οικονομική αδυναμία να προσφέρει στους καλεσμένους του και στους εκπροσώπους του λαού ένα γεύμα που συνήθως και ο πλέον πτωχός οικογενειάρχης προσφέρει στους φίλους επισκέπτες- προσκυνητές στο πανηγύρι του χωριού του.
Στον κ. Δήμαρχο Πατρέων δεν μπορεί κανείς να αποδώσει τον χαρακτηρισμό «αφιλόξενος» ,γιατί στη διάρκεια της θητείας του φιλοξένησε πολλούς επίσημους, ανεπίσημους επισκέπτες, προσκεκλημένους , απρόσκλητους , κοντινούς , μακρινούς και διέθεσε πολλές χιλιάδες ευρώ για γεύματα και μυστικά ή φανερά δείπνα.
Δεν μπορούμε λοιπόν να τον χαρακτηρίσουμε αφιλόξενο.
Στην επίκληση οικονομικών λόγων και πάλι δεν μπορούμε να του αποδώσουμε τον χαρακτηρισμό «τσιγκούνης».Και τούτο γιατί προσφάτως και μάλιστα μετά Δ.Ν.Τ.(όπως λέμε μ.Χ)διέθεσε σεβαστό ποσό από τα ταμεία του Δήμου για την διοργάνωση αγώνων αυτοκινήτων και μοτοσικλετών εντός της πόλεως . Συνεπώς δεν μας πείθει ότι ματαίωσε το επίσημο γεύμα στη γιορτή του πολιούχου χάριν οικονομίας .
Ο κ. Δήμαρχος λίγο προ των εκλογών την ανάγκην φιλοτιμία ποιούμενος δήλωσε ότι δεν πρόκειται να κατέλθει ως υποψήφιος στις προσεχείς εκλογές και ότι αυτό αποτελούσε προσωπική του επιλογή. Όμως και πάλιν η δήλωση αυτή δεν μας πείθει, αν ανατρέξει κανείς σε δηλώσεις του παρελθόντος.
Έλαβε προφανώς το μήνυμα πως είναι καιρός να ελευθερώσει το θρόνο του χάριν ενός νέου εκλεκτού. Αυτό βέβαια δεν άρεσε στον κ. Δήμαρχο και από τότε εμφανίζεται σφόδρα ενοχλημένος και θυμωμένος.
Σαν απλός πολίτης αυτή την άποψη έχω αποκομίσει και αυτή διατυπώνω ευθαρσώς, όπως πάντα. Πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα , τις προσποιητές χειραψίες και τα σταυρωτά φιλιά, υπάρχει ο θυμός ο οποίος ανεξέλεγκτα πότε-πότε ξεπετάγεται και αιφνιδιάζει.
΄Έχουμε συνεπώς σήμερα ένα σφόδρα θυμωμένο Δήμαρχο. Πως είναι άλλωστε δυνατόν ένας θυμωμένος να συνφάγει με ανθρώπους που τον εξοστράκισαν από την τοπική πολιτική σκηνή; Και έχει απόλυτα δίκιο εάν τον κρίνουμε με ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. ΄Όμως ο κ. Φούρας δεν είναι ένας απλός πολίτης που θύμωσε και δεν δέχεται να φάει μαζί μας. Είναι ο πρώτος πολίτης της πόλεως και ως τέτοιος δεν έχει δικαίωμα ο θυμός του, να επηρεάζει τα ήθη και τα έθιμα του τόπου, τις τοπικές παραδόσεις και να προσβάλει το θρησκευτικό συναίσθημα των πιστών οι οποίοι στην πράξη του βλέπουν την εκ μέρους του υποβάθμιση της γιορτής προς τιμήν του Πρωτοκλήτου για λίγα «ψωροχιλιάρικα». Δεν είναι δυνατό μια πόλη να άγεται και να φέρεται από το θυμό του «Αχιλλέως»
Ο κ. Δήμαρχος Πατρέων ολοκληρώνει τη θητεία του επισφραγίζοντας την με μια προσβολή προς το λαό που τον ψήφισε και τον ανέχθηκε τέσσερα χρόνια.
Τέλος, μια πρόταση προς τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Πατρών κ. κ .Χρυσόστομο, ο οποίος έχει αποδείξει με την εν γένει πολιτεία του, σεβασμό στα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του λαού μας.
Σεβασμιότατε ,το γεύμα προς τιμήν των προσκεκλημένων και των εκπροσώπων του Λαού θα πρέπει να γίνει. Αποτελεί μια παράδοση της πόλεως και της Εκκλησίας των Πατρών που δεν πρέπει να διακοπεί. Μπορεί στις μέρες μας να έχουμε οικονομικό πόλεμο, μπορεί να έχουμε εχθρική οικονομική κατοχή όμως δεν πρέπει να παραδώσουμε τα ιερά μας και τις παραδόσεις μας «τοις κυσί».
Προτείνω το καθιερωμένο γεύμα να αναλάβει το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέου. Άλλως η Ιερά Μητρόπολη Πατρών.
Είσθε ένας άνθρωπος με ευρύτητα πνεύματος νοιώθετε και είστε κοντά στον πιστό, τιμήστε και τους εκπροσώπους του μια και ορισμένοι εξ αυτών τον περιφρονούν και τον εμπαίζουν ισχυριζόμενο παιδαριώδη κάθε φορά αιτιολογίες.
Τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις του Έθνους, του τόπου, της Εκκλησίας και εν γένει του Λαού μας είναι αδιαπραγμάτευτα και δεν πρέπει να εκποιηθούν στο βωμό των δήθεν περιστολών της οικονομίας και της προσπάθειας οικονομικής ανόρθωσης της χώρας.
Η γίδα όπως λένε στο χωριό μου δεν κουτσάθηκε από το κέρατο!…
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Στο σημερινό φύλλο τοπικής εφημερίδας διάβασα με έκπληξη την εξής είδηση: «Αναβάλλεται η δεξίωση του Αγίου Ανδρέα στο Δημαρχείο».
Αναρωτήθηκα επηρεασμένος από την δικαστηριακή πρακτική αλλά και τη σημασία και το νόημα της λέξης «αναβάλλεται»: Για πότε ανεβλήθη η δεξίωση;
΄Όταν όμως διάβασα το περιεχόμενο του ρεπορτάζ διαπίστωσα ότι δεν πρόκειται περί αναβολής αλλά περί ματαιώσεως και φυσικά δεν πρόκειται περί δεξιώσεως αλλά περί του καθιερωμένου εθιμικά γεύματος που παραθέτει ο οικοδεσπότης της πόλεως των Πατρών στους επίσημα προσκεκλημένους στην γιορτή του Πολιούχου , Πρωτοκλήτου Αγίου Ανδρέου.
Δυστυχώς πέραν της χειραγώγησης την οποία έχουν σαν στόχο του λαού ,τα μέσα ενημέρωσης διαπιστώνει κανείς ότι ή οι συντάκτες τους ή είναι αγράμματοι ή σκόπιμα θέλουν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη.
Προσωπικά δεν δέχομαι την πρώτη εκδοχή.
Τα τελευταία χρόνια είναι εμφανής η εφαρμογή της δεύτερης εκδοχής μιας μεθόδου που συστηματικά επικρατεί στον ημερήσιο αλλά και περιοδικό τύπο
Με λύπη διαπιστώνω ότι τα Μ.Μ.Ε. έχουν καταστεί μέσα αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Δεν αποτελούν πλέον μέσα διακίνησης ιδεών ,ανταλλαγής απόψεων και μετάδοσης πληροφοριών που είναι αναγκαίες να δοθούν στο λαό για την ορθή και έγκυρη πληροφόρηση.
Όμως αν και θα μπορούσε κάποιος να μου απαντήσει για το ζήτημα της ματαίωσης του γεύματος, με μια λαϊκή παροιμία «από την πίτα που δεν τρως τι σε μέλει αν καεί» σαν απλός πολίτης αυτής της πόλεως θα επιχειρήσω μια ανάλυση των λόγων ματαίωσης και να διατυπώσω μια πρόταση.
Κι εγώ ως Δημοτικός Σύμβουλος Πατρέων είχα λάβει μέρος στο επίσημο εόρτιο γεύμα στις γιορτές του Πρωτοκλήτου. Ως Νομαρχιακός Σύμβουλος όπως και όλοι οι Νομαρχιακοί Σύμβουλοι δεν προσκλήθηκαν ποτέ στο γεύμα . Αυτό βέβαια είναι μια άλλη υπόθεση.
Ο κ. Δήμαρχος επικαλείται μέτρα λιτότητας και οικονομική αδυναμία να προσφέρει στους καλεσμένους του και στους εκπροσώπους του λαού ένα γεύμα που συνήθως και ο πλέον πτωχός οικογενειάρχης προσφέρει στους φίλους επισκέπτες- προσκυνητές στο πανηγύρι του χωριού του.
Στον κ. Δήμαρχο Πατρέων δεν μπορεί κανείς να αποδώσει τον χαρακτηρισμό «αφιλόξενος» ,γιατί στη διάρκεια της θητείας του φιλοξένησε πολλούς επίσημους, ανεπίσημους επισκέπτες, προσκεκλημένους , απρόσκλητους , κοντινούς , μακρινούς και διέθεσε πολλές χιλιάδες ευρώ για γεύματα και μυστικά ή φανερά δείπνα.
Δεν μπορούμε λοιπόν να τον χαρακτηρίσουμε αφιλόξενο.
Στην επίκληση οικονομικών λόγων και πάλι δεν μπορούμε να του αποδώσουμε τον χαρακτηρισμό «τσιγκούνης».Και τούτο γιατί προσφάτως και μάλιστα μετά Δ.Ν.Τ.(όπως λέμε μ.Χ)διέθεσε σεβαστό ποσό από τα ταμεία του Δήμου για την διοργάνωση αγώνων αυτοκινήτων και μοτοσικλετών εντός της πόλεως . Συνεπώς δεν μας πείθει ότι ματαίωσε το επίσημο γεύμα στη γιορτή του πολιούχου χάριν οικονομίας .
Ο κ. Δήμαρχος λίγο προ των εκλογών την ανάγκην φιλοτιμία ποιούμενος δήλωσε ότι δεν πρόκειται να κατέλθει ως υποψήφιος στις προσεχείς εκλογές και ότι αυτό αποτελούσε προσωπική του επιλογή. Όμως και πάλιν η δήλωση αυτή δεν μας πείθει, αν ανατρέξει κανείς σε δηλώσεις του παρελθόντος.
Έλαβε προφανώς το μήνυμα πως είναι καιρός να ελευθερώσει το θρόνο του χάριν ενός νέου εκλεκτού. Αυτό βέβαια δεν άρεσε στον κ. Δήμαρχο και από τότε εμφανίζεται σφόδρα ενοχλημένος και θυμωμένος.
Σαν απλός πολίτης αυτή την άποψη έχω αποκομίσει και αυτή διατυπώνω ευθαρσώς, όπως πάντα. Πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα , τις προσποιητές χειραψίες και τα σταυρωτά φιλιά, υπάρχει ο θυμός ο οποίος ανεξέλεγκτα πότε-πότε ξεπετάγεται και αιφνιδιάζει.
΄Έχουμε συνεπώς σήμερα ένα σφόδρα θυμωμένο Δήμαρχο. Πως είναι άλλωστε δυνατόν ένας θυμωμένος να συνφάγει με ανθρώπους που τον εξοστράκισαν από την τοπική πολιτική σκηνή; Και έχει απόλυτα δίκιο εάν τον κρίνουμε με ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. ΄Όμως ο κ. Φούρας δεν είναι ένας απλός πολίτης που θύμωσε και δεν δέχεται να φάει μαζί μας. Είναι ο πρώτος πολίτης της πόλεως και ως τέτοιος δεν έχει δικαίωμα ο θυμός του, να επηρεάζει τα ήθη και τα έθιμα του τόπου, τις τοπικές παραδόσεις και να προσβάλει το θρησκευτικό συναίσθημα των πιστών οι οποίοι στην πράξη του βλέπουν την εκ μέρους του υποβάθμιση της γιορτής προς τιμήν του Πρωτοκλήτου για λίγα «ψωροχιλιάρικα». Δεν είναι δυνατό μια πόλη να άγεται και να φέρεται από το θυμό του «Αχιλλέως»
Ο κ. Δήμαρχος Πατρέων ολοκληρώνει τη θητεία του επισφραγίζοντας την με μια προσβολή προς το λαό που τον ψήφισε και τον ανέχθηκε τέσσερα χρόνια.
Τέλος, μια πρόταση προς τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Πατρών κ. κ .Χρυσόστομο, ο οποίος έχει αποδείξει με την εν γένει πολιτεία του, σεβασμό στα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του λαού μας.
Σεβασμιότατε ,το γεύμα προς τιμήν των προσκεκλημένων και των εκπροσώπων του Λαού θα πρέπει να γίνει. Αποτελεί μια παράδοση της πόλεως και της Εκκλησίας των Πατρών που δεν πρέπει να διακοπεί. Μπορεί στις μέρες μας να έχουμε οικονομικό πόλεμο, μπορεί να έχουμε εχθρική οικονομική κατοχή όμως δεν πρέπει να παραδώσουμε τα ιερά μας και τις παραδόσεις μας «τοις κυσί».
Προτείνω το καθιερωμένο γεύμα να αναλάβει το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέου. Άλλως η Ιερά Μητρόπολη Πατρών.
Είσθε ένας άνθρωπος με ευρύτητα πνεύματος νοιώθετε και είστε κοντά στον πιστό, τιμήστε και τους εκπροσώπους του μια και ορισμένοι εξ αυτών τον περιφρονούν και τον εμπαίζουν ισχυριζόμενο παιδαριώδη κάθε φορά αιτιολογίες.
Τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις του Έθνους, του τόπου, της Εκκλησίας και εν γένει του Λαού μας είναι αδιαπραγμάτευτα και δεν πρέπει να εκποιηθούν στο βωμό των δήθεν περιστολών της οικονομίας και της προσπάθειας οικονομικής ανόρθωσης της χώρας.
Η γίδα όπως λένε στο χωριό μου δεν κουτσάθηκε από το κέρατο!…
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΒΡΕΤΑΝΟΙ: ΜΑΘΕΤΕ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Εκστρατεία για την επιστροφή των αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών στα Βρετανικά Σχολεία, ξεκίνησαν συγγραφείς, ηθοποιοί και ιστορικοί στη Βρετανία.
Επικεφαλής της εκστρατείας είναι η ιστορικός, συγγραφέας και παρουσιάστρια ιστορικών εκπομπών ,Μπέτανι Χιούγκς
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Sunday Times ,την ένθερμη υποστήριξή τους στο εγχείρημα έχουν εκφράσει μεταξύ άλλων, ο Δήμαρχος του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, ο θεατρικός συγγραφέας Τομ Στοπαρντ, ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, Κόλιν Ντέξτερ και η ηθοποιός Τζοάνα Λάμλεϊ.
«Όλοι τους δηλώνουν ευεργετημένοι από την εκμάθηση κλασσικών γλωσσών στο σχολείο» αναφέρεται στο δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας.
«Με έκαναν αυτό που είμαι» δηλώνει ο Μπόρις Τζόνσον.
«Ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου συνέβησαν είναι ότι υποχρεώθηκα να κάνω Λατινικά από 11 χρόνων και Αρχαία Ελληνικά από 12» λέει ο Κόλιν Ντέξτερ. Ο ίδιος δίδαξε αρχαία Ελληνικά και Λατινικά πριν γίνει επιτυχημένος συγγραφέας.
ΑΥΤΑ ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ.
ΕΜΕΙΣ ΕΠΙΜΈΝΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΣΤΗΘΊΖΟΥΜΕ ΠΟΊΑ ΉΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΌΝΟΥ ΜΑΣ!…. ΙΑΚΩΒ….ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΝΟΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ!…
Επικεφαλής της εκστρατείας είναι η ιστορικός, συγγραφέας και παρουσιάστρια ιστορικών εκπομπών ,Μπέτανι Χιούγκς
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Sunday Times ,την ένθερμη υποστήριξή τους στο εγχείρημα έχουν εκφράσει μεταξύ άλλων, ο Δήμαρχος του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, ο θεατρικός συγγραφέας Τομ Στοπαρντ, ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, Κόλιν Ντέξτερ και η ηθοποιός Τζοάνα Λάμλεϊ.
«Όλοι τους δηλώνουν ευεργετημένοι από την εκμάθηση κλασσικών γλωσσών στο σχολείο» αναφέρεται στο δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας.
«Με έκαναν αυτό που είμαι» δηλώνει ο Μπόρις Τζόνσον.
«Ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου συνέβησαν είναι ότι υποχρεώθηκα να κάνω Λατινικά από 11 χρόνων και Αρχαία Ελληνικά από 12» λέει ο Κόλιν Ντέξτερ. Ο ίδιος δίδαξε αρχαία Ελληνικά και Λατινικά πριν γίνει επιτυχημένος συγγραφέας.
ΑΥΤΑ ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ.
ΕΜΕΙΣ ΕΠΙΜΈΝΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΣΤΗΘΊΖΟΥΜΕ ΠΟΊΑ ΉΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΌΝΟΥ ΜΑΣ!…. ΙΑΚΩΒ….ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΝΟΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ!…
ΜΑΝ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ:ΦΟΒΑΜΑΙ*
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία-μεσούντος
κάποιου Ιουλίου-
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια
κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες
στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα
και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ΄σπαζαν στα μπουζούκια\
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι
της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο
όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις
στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς
Ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα
περισσότερο.
*Το ποίημα γράφτηκε δέκα χρόνια
μετά το Νοέμβρη του 1983.
Για την αντιγραφή Λ. Γ. Μαργαρίτης
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία-μεσούντος
κάποιου Ιουλίου-
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια
κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες
στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα
και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ΄σπαζαν στα μπουζούκια\
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι
της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο
όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις
στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς
Ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα
περισσότερο.
*Το ποίημα γράφτηκε δέκα χρόνια
μετά το Νοέμβρη του 1983.
Για την αντιγραφή Λ. Γ. Μαργαρίτης
ΙΘΑΚΗ ΣΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ
Ο Πρωθυπουργός στο διάγγελμα του για την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης είπε και τα εξής:
«...Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Όμως, πλέον, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά.
Μπροστά μας έχουμε ένα ταξίδι με απαιτήσεις από όλους μας, αλλά με μια νέα συλλογική συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι...»
Ένα σχόλιο στο διάγγελμα:
«Κάποιος πρέπει να ενημερώσει τον κ. Πρωθυπουργό ότι και ο Οδυσσέας
γνώριζε το δρόμο για την Ιθάκη αλλά το ταξίδι του πήρε 10 χρόνια για να φτάσει.
μόνος σου. Οι σύντροφοι του πέθαναν στη διάρκεια του ταξιδιού».
Υ.Γ.
Κάθε παραλληλισμός και αναφορά στο σημερινό ταξίδι αποτελεί συνειρμούς της στιγμής…
«...Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Όμως, πλέον, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά.
Μπροστά μας έχουμε ένα ταξίδι με απαιτήσεις από όλους μας, αλλά με μια νέα συλλογική συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι...»
Ένα σχόλιο στο διάγγελμα:
«Κάποιος πρέπει να ενημερώσει τον κ. Πρωθυπουργό ότι και ο Οδυσσέας
γνώριζε το δρόμο για την Ιθάκη αλλά το ταξίδι του πήρε 10 χρόνια για να φτάσει.
μόνος σου. Οι σύντροφοι του πέθαναν στη διάρκεια του ταξιδιού».
Υ.Γ.
Κάθε παραλληλισμός και αναφορά στο σημερινό ταξίδι αποτελεί συνειρμούς της στιγμής…
Ποιος φταίει για την οικονομική κρίση στη χώρα μας
Για το ποιος φταίει για τη σημερινή οικονομική κρίση στην Ελλάδα, μιλάει πιστεύω η ακόλουθη διαπίστωση από μόνη της.
Ο κ. Κ. Καραμανλής (ο πρώτος) πήρε το δημόσιο χρέος το 1974 από τη Χούντα περίπου στο 23% του ΑΕΠ. Το παρέδωσε το 1981 στον κ. Α. Παπανδρέου περίπου στο 27%. Ο κ. Κ. Μητσοτάκης το παρέλαβε το 1990 περίπου στο 75% και το παρέδωσε το 1993 πάλι στον κ. Α. Παπανδρέου περίπου στο 104% και απ αυτόν το πήρε ο κ. Κ. Σημίτης το 1996 περίπου στο 105%, να το πάει ενδιάμεσα (1998) περίπου στο 112%, και τελικά να το παραδώσει το 2004 στον κ.Κ. Καραμανλή (το δεύτερο) περίπου στο 97%. Ο Καραμανλής το παρέδωσε το 2009 στον κ. Γ. Παπανδρέου (όχι πλέον περίπου αλλά ακριβώς πλέον) στο126,8% και αυτός με τη σειρά του να το πάει στο τέλος του 2010 (περίπου;) στο 144%. Δεν μιλούν λοιπόν οι αριθμοί πολύ καθαρά για τους πρωτεργάτες της σημερινής κατάστασης; Και το μεγάλο ερώτημα που μένει είναι: Μπορούν αυτοί οι πολιτικοί, που είναι γέννημα και θρέμμα του ίδιου πολιτικού συστήματος, να μας βγάλουν από την σημερινή κρίση; Δυστυχώς έχω τις αμφιβολίες μου.
Prof. Dr. Sp. Paraskewopoulos
Ο κ. Κ. Καραμανλής (ο πρώτος) πήρε το δημόσιο χρέος το 1974 από τη Χούντα περίπου στο 23% του ΑΕΠ. Το παρέδωσε το 1981 στον κ. Α. Παπανδρέου περίπου στο 27%. Ο κ. Κ. Μητσοτάκης το παρέλαβε το 1990 περίπου στο 75% και το παρέδωσε το 1993 πάλι στον κ. Α. Παπανδρέου περίπου στο 104% και απ αυτόν το πήρε ο κ. Κ. Σημίτης το 1996 περίπου στο 105%, να το πάει ενδιάμεσα (1998) περίπου στο 112%, και τελικά να το παραδώσει το 2004 στον κ.Κ. Καραμανλή (το δεύτερο) περίπου στο 97%. Ο Καραμανλής το παρέδωσε το 2009 στον κ. Γ. Παπανδρέου (όχι πλέον περίπου αλλά ακριβώς πλέον) στο126,8% και αυτός με τη σειρά του να το πάει στο τέλος του 2010 (περίπου;) στο 144%. Δεν μιλούν λοιπόν οι αριθμοί πολύ καθαρά για τους πρωτεργάτες της σημερινής κατάστασης; Και το μεγάλο ερώτημα που μένει είναι: Μπορούν αυτοί οι πολιτικοί, που είναι γέννημα και θρέμμα του ίδιου πολιτικού συστήματος, να μας βγάλουν από την σημερινή κρίση; Δυστυχώς έχω τις αμφιβολίες μου.
Prof. Dr. Sp. Paraskewopoulos
Όσο ζεις κοίτα …να μαθαίνεις!…
«Αν είχα ένα κομμάτι ζωή, θα έδινα αξία στα πράγματα ,όχι γι’ αυτό που αξίζουν αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουνα λίγο, θα ονειρευόμουνα πιο πολύ, γιατί κάθε λεπτό που κλείνω τα μάτια μου, χάνω εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόντουσαν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μαζί μου να πετάει…»
( Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέζ)
Θα κοιμόμουνα λίγο, θα ονειρευόμουνα πιο πολύ, γιατί κάθε λεπτό που κλείνω τα μάτια μου, χάνω εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόντουσαν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μαζί μου να πετάει…»
( Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέζ)
«Εάν δεν γονάτιζε η καμήλα δεν τη φορτώναμε"
(Λαϊκή παροιμία)
Στην ελληνική κοινωνία έχουμε το φαινόμενο ενός Κράτους χρεοκοπημένου με ένα λαό μοιρασμένο σε πλούσιους και πένητες .Υπάρχει στη χώρα μας συσσωρευμένος πλούτος σε λίγους που δεν θίγεται κι εμείς που καλούμαστε να πληρώσουμε χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία του Δημοσίου είναι άδεια όπως άλλωστε και οι τσέπες των μη προνομιούχων Ελλήνων. Ποιοι επιτέλους έχουν τα λεφτά; Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας μας αυξήθηκε κατά 60%. Ενώ το εισόδημα των εργαζομένων δεν αυξήθηκε διόλου. Αυτός ο πλούτος που πήγε τελικά;
Μερικές καταγραφές θα μας πείσουν που υπάρχει ο πλούτος και ποίοι τον διαθέτουν και πως τον διαχειρίζονται.
1. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δασκαλόπουλος στον περασμένο χρόνο, αγόρασε σε μια έκθεση στο Λονδίνο ένα πίνακα αντί του ποσού των 1,5 εκατ. $.
2.Τριάντα χιλιάδες ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις! ενώ σε 40 δις ανέρχονται οι καταθέσεις των Ελλήνων σε τράπεζες του εξωτερικού.
3.Μόνο οι εισαγμένες εταιρείες στο Χρηματιστήριο είχαν το 2009, 11,8 δις κέρδη, το 2008 10 δις και το 200711,3 δις.
4. Η Εθνική Τράπεζα τα τελευταία πέντε χρόνια είχε 6,3 δις κέρδη!.
5. Η ΔΕΗ το 2009 πραγματοποίησε κέρδη 1,1 δις ενώ ο
προϋπολογισμός της προέβλεπε 531 εκ.
6.Οι Ελληνικές επιχειρήσεις που υπολογίζονται σε 4.000 έχουν πραγματοποιήσει επενδύσεις στο εξωτερικό 20 δις ενώ τα 16 δις απ’ αυτά στην περιοχή των Βαλκανίων.
7. Την τετραετία 2004 – 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δις σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις τα 5,1 δις από τη μείωση του
συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5
δις από τις ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων.
8.Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις και χάνει το δημόσιο φόρους ύψους 6έως 10 δις κάθε χρόνο.
9. Οι επιχειρήσεις εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δις ΦΠΑ. Ενώ η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δις ετησίως .
10.Περισσότερες από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν στο δημόσιο 31 δις περίπου και άγνωστο ποσό από τη μη καταβολή των εργοδοτικών εισφορών στο ΙΚΑ και στα άλλα ταμεία.
11.Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $.
12. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
13.Η Εθνική Τράπεζα έχει δανείσει στους εφοπλιστές 3,5 δις , η Πειραιώς 2 δις κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις
λαϊκές καταθέσεις οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας, χρηματοδοτώντας με μορφή δανείου
την ύψωση της Ελληνικής σημαίας στα πλοία Ελλήνων εφοπλιστών
- και φυσικά εκείνοι δεν έχουν επιστρέψει δεκάρα ως τώρα από τα χρωστούμενα και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και πατριωτικής
συνείδησης αφελλήνισαν τα πλοία τους από Έλληνες ναυτικούς με
αποτέλεσμα το ΝΑΤ να βουλιάξει σχεδόν οριστικά.
14.Σα παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν υστερούμε σε κότερα, θαλαμηγούς κλπ. πλεούμενα:α.Ο Θεόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου πούλησαν τη θαλαμηγό τους ,που ήταν η καλύτερη στη χώρα, κι αγόρασαν ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατομ. $.
β)Ο εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων αξίας πάνω από 100 εκατ.$. γ)Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρα. δ)Η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκ. ,του Κούστα 60 εκ. , του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Κωστόπουλος, Ρέστης, Βασιλάκης, Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κλπ. ε)Ο Σπ. Λάτσης νοικιάζει την 117 μέτρων «Τurama», σε μη έχοντες κότερο επιχειρηματίες, αντί 90.000 την ημέρα !
15.Αλλά και στον αέρα δεν υστερεί η χώρα μας. Διακόσια είκοσι ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά
νηολόγια ενώ άλλα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού:α. Η Μαριάννα Λάτση έχει 3 ιδιωτικά τζετ (Boeing 757, Boeing 737 και Gulfstream IV) β.Ο Βγενόπουλος 2 (Cesna και Falcon 900) γ.Ο M. Κυριακού ένα και καλό αξίας 50 εκ.δ.Ο Ρέστης ένα των 47 εκ., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο Μαρινάκης, ο Θοδ. Κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι.ισάξια ιδιωτικά αεροπλάνα.ε.Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ. στ.Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκ. ? κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκ. για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκ. για να επαναγοράσει τη «Νεοχημική», από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για ν' αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει
ΜEGA και Έθνος, 9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash
9.61, Espresso, City Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κλπ). ζ. Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκ. και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκ χτίζοντας βίλες σε αυτό. η.Έρευνα του Hotels.com
16. Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΟΤ, από το Μάρτη του 2005 ως τον Οκτώβρη του 2009, είχαν υπαχθεί στον αναπτυξιακό νόμο
(Ν. 3290/04) 1790 επενδύσεις ξενοδόχων προϋπολογισμού 5,7 δις
και επιδοτήθηκαν με 2,5 δις . Δηλαδή το 44% ήταν χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου και δανεικά από Ελληνικές Τράπεζες δηλαδή από καταθέσεις των Ελλήνων καταθετών.
17.Οταν δήλωναν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και
λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, έγινε γνωστό ότι
αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δις , για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά των ακτών της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.
18.Χρήματα που πήγαν για μίζες χρήματα των σκανδάλων (Siemens, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δις της «Ακρόπολης Χρηματιστηριακή» κ.λπ.
19. 28 δις τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και σήμερα αυτά τα χρήματα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το Δημόσιο σαν κοινοί τοκογλύφοι.
20. Το κρατικό έλλειμμα ύψους 500 δις είναι ισόποσο με τα γνωστοποιημένα υπερκέρδη των τραπεζών τα τελευταία χρόνια.
Σήμερα με αυτά τα δεδομένα η Κυβέρνηση και τα κόμματα χωρίζουν το λαό σε δύο κατηγορίες σε δύο κόσμους δηλαδή.
Από τη μια μεριά ο κόσμος του χρήματος, των ανέσεων και της χλιδής και από την άλλη ο κόσμος της ανεργίας των απολύσεων, της τρομοκρατίας και των εξευτελισμών με υπερεργασία και εργασία χωρίς αποδοχές ή με πετσοκομμένες αποδοχές.
Από τη μια ο κόσμος των εκατομμυρίων καταθέσεων των αεροπλάνων, των πολυτελών πλεούμενων των ανέσεων και από την άλλη εργαζόμενοι με ανασφάλιστη εργασία, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, μισθοί των 700 ευρώ για τους νέους και συντάξεις των 400 ευρώ για τα τιμημένα γηρατειά .
Από την μια η ασυδοσία του κεφαλαίου, οι δωρεάν επιδοτήσεις των επιχειρηματιών και οι ενισχύσεις των Τραπεζών και από την άλλη συντάξεις στα 67, μειώσεις αποδοχών κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων
Από την μια πλευρά ο φαύλος κύκλος της μείωσης μισθών, της ανεργίας, της μείωση αγοραστικής δύναμης, της μείωσης των πωλήσεων, ο δανεισμός και το κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων ο φόβος και αγωνία για το αύριο. Κι απ' την άλλη ο κόσμος των Τραπεζιτών των βιομηχάνων των εφοπλιστών , των golden boys, των πολυτελών επαύλεων των ιδιωτικά τζετ και θαλαμηγών.
Από τη μια μεριά οι άστεγοι, εκείνοι που χρωστούν ενοίκια που βρίσκονται στη διαδικασία έξωσης και από την άλλη εκείνοι με τις βίλες ,τις πισίνες τα θηριώδη Hummer, τα διαμάντια και τις τσάντες Luis Vitton και Hermes, τη Μύκονο , το Κολωνάκι, την Εκάλη, τα σαλέ και τα σούσι τα μπαρ, και οι χαριτωμένοι μόδιστροι .Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής, σαπίλας και παρακμής.
Τελικά λεφτά υπάρχουν αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας αλλά δεν είναι για μας. Εμείς σαν εργαζόμενοι τα «γεννήσαμε» αλλά δεν μας ανήκουν.
Είχε δίκιο τελικά ο Πρωθυπουργός όταν έλεγε «λεφτά υπάρχουν» μόνο που αντί να τα ζητήσει από αυτούς που τα έχουν τα ζητάει από εμάς που δεν έχουμε και αγωνιζόμαστε να εξασφαλίσουμε το ψωμί των παιδιών μας.
Φταίμε όμως κι εμείς αφού επαληθεύουμε στην πράξη τη λαϊκή παροιμία του τίτλου του σημειώματός μας.
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Στην ελληνική κοινωνία έχουμε το φαινόμενο ενός Κράτους χρεοκοπημένου με ένα λαό μοιρασμένο σε πλούσιους και πένητες .Υπάρχει στη χώρα μας συσσωρευμένος πλούτος σε λίγους που δεν θίγεται κι εμείς που καλούμαστε να πληρώσουμε χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία του Δημοσίου είναι άδεια όπως άλλωστε και οι τσέπες των μη προνομιούχων Ελλήνων. Ποιοι επιτέλους έχουν τα λεφτά; Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας μας αυξήθηκε κατά 60%. Ενώ το εισόδημα των εργαζομένων δεν αυξήθηκε διόλου. Αυτός ο πλούτος που πήγε τελικά;
Μερικές καταγραφές θα μας πείσουν που υπάρχει ο πλούτος και ποίοι τον διαθέτουν και πως τον διαχειρίζονται.
1. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δασκαλόπουλος στον περασμένο χρόνο, αγόρασε σε μια έκθεση στο Λονδίνο ένα πίνακα αντί του ποσού των 1,5 εκατ. $.
2.Τριάντα χιλιάδες ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις! ενώ σε 40 δις ανέρχονται οι καταθέσεις των Ελλήνων σε τράπεζες του εξωτερικού.
3.Μόνο οι εισαγμένες εταιρείες στο Χρηματιστήριο είχαν το 2009, 11,8 δις κέρδη, το 2008 10 δις και το 200711,3 δις.
4. Η Εθνική Τράπεζα τα τελευταία πέντε χρόνια είχε 6,3 δις κέρδη!.
5. Η ΔΕΗ το 2009 πραγματοποίησε κέρδη 1,1 δις ενώ ο
προϋπολογισμός της προέβλεπε 531 εκ.
6.Οι Ελληνικές επιχειρήσεις που υπολογίζονται σε 4.000 έχουν πραγματοποιήσει επενδύσεις στο εξωτερικό 20 δις ενώ τα 16 δις απ’ αυτά στην περιοχή των Βαλκανίων.
7. Την τετραετία 2004 – 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δις σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις τα 5,1 δις από τη μείωση του
συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5
δις από τις ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων.
8.Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις και χάνει το δημόσιο φόρους ύψους 6έως 10 δις κάθε χρόνο.
9. Οι επιχειρήσεις εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δις ΦΠΑ. Ενώ η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δις ετησίως .
10.Περισσότερες από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν στο δημόσιο 31 δις περίπου και άγνωστο ποσό από τη μη καταβολή των εργοδοτικών εισφορών στο ΙΚΑ και στα άλλα ταμεία.
11.Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $.
12. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
13.Η Εθνική Τράπεζα έχει δανείσει στους εφοπλιστές 3,5 δις , η Πειραιώς 2 δις κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις
λαϊκές καταθέσεις οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας, χρηματοδοτώντας με μορφή δανείου
την ύψωση της Ελληνικής σημαίας στα πλοία Ελλήνων εφοπλιστών
- και φυσικά εκείνοι δεν έχουν επιστρέψει δεκάρα ως τώρα από τα χρωστούμενα και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και πατριωτικής
συνείδησης αφελλήνισαν τα πλοία τους από Έλληνες ναυτικούς με
αποτέλεσμα το ΝΑΤ να βουλιάξει σχεδόν οριστικά.
14.Σα παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν υστερούμε σε κότερα, θαλαμηγούς κλπ. πλεούμενα:α.Ο Θεόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου πούλησαν τη θαλαμηγό τους ,που ήταν η καλύτερη στη χώρα, κι αγόρασαν ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατομ. $.
β)Ο εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων αξίας πάνω από 100 εκατ.$. γ)Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρα. δ)Η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκ. ,του Κούστα 60 εκ. , του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Κωστόπουλος, Ρέστης, Βασιλάκης, Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κλπ. ε)Ο Σπ. Λάτσης νοικιάζει την 117 μέτρων «Τurama», σε μη έχοντες κότερο επιχειρηματίες, αντί 90.000 την ημέρα !
15.Αλλά και στον αέρα δεν υστερεί η χώρα μας. Διακόσια είκοσι ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά
νηολόγια ενώ άλλα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού:α. Η Μαριάννα Λάτση έχει 3 ιδιωτικά τζετ (Boeing 757, Boeing 737 και Gulfstream IV) β.Ο Βγενόπουλος 2 (Cesna και Falcon 900) γ.Ο M. Κυριακού ένα και καλό αξίας 50 εκ.δ.Ο Ρέστης ένα των 47 εκ., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο Μαρινάκης, ο Θοδ. Κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι.ισάξια ιδιωτικά αεροπλάνα.ε.Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ. στ.Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκ. ? κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκ. για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκ. για να επαναγοράσει τη «Νεοχημική», από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για ν' αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει
ΜEGA και Έθνος, 9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash
9.61, Espresso, City Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κλπ). ζ. Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκ. και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκ χτίζοντας βίλες σε αυτό. η.Έρευνα του Hotels.com
16. Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΟΤ, από το Μάρτη του 2005 ως τον Οκτώβρη του 2009, είχαν υπαχθεί στον αναπτυξιακό νόμο
(Ν. 3290/04) 1790 επενδύσεις ξενοδόχων προϋπολογισμού 5,7 δις
και επιδοτήθηκαν με 2,5 δις . Δηλαδή το 44% ήταν χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου και δανεικά από Ελληνικές Τράπεζες δηλαδή από καταθέσεις των Ελλήνων καταθετών.
17.Οταν δήλωναν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και
λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, έγινε γνωστό ότι
αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δις , για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά των ακτών της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.
18.Χρήματα που πήγαν για μίζες χρήματα των σκανδάλων (Siemens, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δις της «Ακρόπολης Χρηματιστηριακή» κ.λπ.
19. 28 δις τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και σήμερα αυτά τα χρήματα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το Δημόσιο σαν κοινοί τοκογλύφοι.
20. Το κρατικό έλλειμμα ύψους 500 δις είναι ισόποσο με τα γνωστοποιημένα υπερκέρδη των τραπεζών τα τελευταία χρόνια.
Σήμερα με αυτά τα δεδομένα η Κυβέρνηση και τα κόμματα χωρίζουν το λαό σε δύο κατηγορίες σε δύο κόσμους δηλαδή.
Από τη μια μεριά ο κόσμος του χρήματος, των ανέσεων και της χλιδής και από την άλλη ο κόσμος της ανεργίας των απολύσεων, της τρομοκρατίας και των εξευτελισμών με υπερεργασία και εργασία χωρίς αποδοχές ή με πετσοκομμένες αποδοχές.
Από τη μια ο κόσμος των εκατομμυρίων καταθέσεων των αεροπλάνων, των πολυτελών πλεούμενων των ανέσεων και από την άλλη εργαζόμενοι με ανασφάλιστη εργασία, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, μισθοί των 700 ευρώ για τους νέους και συντάξεις των 400 ευρώ για τα τιμημένα γηρατειά .
Από την μια η ασυδοσία του κεφαλαίου, οι δωρεάν επιδοτήσεις των επιχειρηματιών και οι ενισχύσεις των Τραπεζών και από την άλλη συντάξεις στα 67, μειώσεις αποδοχών κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων
Από την μια πλευρά ο φαύλος κύκλος της μείωσης μισθών, της ανεργίας, της μείωση αγοραστικής δύναμης, της μείωσης των πωλήσεων, ο δανεισμός και το κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων ο φόβος και αγωνία για το αύριο. Κι απ' την άλλη ο κόσμος των Τραπεζιτών των βιομηχάνων των εφοπλιστών , των golden boys, των πολυτελών επαύλεων των ιδιωτικά τζετ και θαλαμηγών.
Από τη μια μεριά οι άστεγοι, εκείνοι που χρωστούν ενοίκια που βρίσκονται στη διαδικασία έξωσης και από την άλλη εκείνοι με τις βίλες ,τις πισίνες τα θηριώδη Hummer, τα διαμάντια και τις τσάντες Luis Vitton και Hermes, τη Μύκονο , το Κολωνάκι, την Εκάλη, τα σαλέ και τα σούσι τα μπαρ, και οι χαριτωμένοι μόδιστροι .Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής, σαπίλας και παρακμής.
Τελικά λεφτά υπάρχουν αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας αλλά δεν είναι για μας. Εμείς σαν εργαζόμενοι τα «γεννήσαμε» αλλά δεν μας ανήκουν.
Είχε δίκιο τελικά ο Πρωθυπουργός όταν έλεγε «λεφτά υπάρχουν» μόνο που αντί να τα ζητήσει από αυτούς που τα έχουν τα ζητάει από εμάς που δεν έχουμε και αγωνιζόμαστε να εξασφαλίσουμε το ψωμί των παιδιών μας.
Φταίμε όμως κι εμείς αφού επαληθεύουμε στην πράξη τη λαϊκή παροιμία του τίτλου του σημειώματός μας.
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Κηφηνείον: «Η Ωραία Ελλάς»
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές...Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν.
Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά!
Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής καί δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα καί το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας καί η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία καί την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης καί των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό καί πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια καί πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Καί το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό καί ως λόγος καί ως περιεχόμενο.
Καί τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική καί τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα καί στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί καί μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια καί οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -καί μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές καί δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη καί του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική καί την αγροτική τάξη. Στήν πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καί υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις καί τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής καί φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Καί που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) καί θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως καί οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως καί την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία καί το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη καί η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες καί θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» καί οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στίς οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σέ λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη καί τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» καί πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς.
Έπρεπε να ζούσε τώρα...Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές καί τα ΜΜΕ σακάτεψαν καί σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- καί ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Σαράντος Καργάκος,
Συγγραφέας - Φιλολόγος - Ιστορικόσ
(Πηγή: lydiavoulgari@hotmail.com
Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά!
Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής καί δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα καί το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας καί η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία καί την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης καί των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό καί πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια καί πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Καί το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό καί ως λόγος καί ως περιεχόμενο.
Καί τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική καί τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα καί στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί καί μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια καί οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -καί μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές καί δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη καί του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική καί την αγροτική τάξη. Στήν πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καί υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις καί τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής καί φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Καί που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) καί θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως καί οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως καί την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία καί το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη καί η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες καί θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» καί οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στίς οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σέ λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη καί τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» καί πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς.
Έπρεπε να ζούσε τώρα...Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές καί τα ΜΜΕ σακάτεψαν καί σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- καί ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Σαράντος Καργάκος,
Συγγραφέας - Φιλολόγος - Ιστορικόσ
(Πηγή: lydiavoulgari@hotmail.com
Ο ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ
ΕΙΠΕ:
Με ρωτάτε γιατί στείλαμε φυλακή όσα στελέχη μας κλέψανε;
Γιατί κλέψανε! Και δεν τους τιμωρήσαμε εμείς αλλά οι θεσμοί.
Μου λένε «γιατί άφησες να μπει φυλακή ο υπουργός άμυνας και δεν τον κάλυψες επειδή ήταν προσωπικός σου φίλος;».
Μα... γιατί έκλεψε!
Πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας, την πίστη του λαού στη κυβέρνηση. Πρόδωσαν τον Λαό, τη Δημοκρατία, το Στρατό, την Πατρίδα, το Έθνος;
Τιμωρούνται από τη Δικαιοσύνη! Αν τους αφήσεις θα διαφθείρουν κι άλλους. Γι' αυτό φυλακίστηκαν.
Τιμωρώντας τη διαφθορά κρατάμε γεμάτα τα ταμεία και τη Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη μαφία των τραπεζών μακριά απ' τα πόδια μας.
Δεν καταντάμε Ελλάδα!
Με ρωτάτε γιατί στείλαμε φυλακή όσα στελέχη μας κλέψανε;
Γιατί κλέψανε! Και δεν τους τιμωρήσαμε εμείς αλλά οι θεσμοί.
Μου λένε «γιατί άφησες να μπει φυλακή ο υπουργός άμυνας και δεν τον κάλυψες επειδή ήταν προσωπικός σου φίλος;».
Μα... γιατί έκλεψε!
Πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας, την πίστη του λαού στη κυβέρνηση. Πρόδωσαν τον Λαό, τη Δημοκρατία, το Στρατό, την Πατρίδα, το Έθνος;
Τιμωρούνται από τη Δικαιοσύνη! Αν τους αφήσεις θα διαφθείρουν κι άλλους. Γι' αυτό φυλακίστηκαν.
Τιμωρώντας τη διαφθορά κρατάμε γεμάτα τα ταμεία και τη Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη μαφία των τραπεζών μακριά απ' τα πόδια μας.
Δεν καταντάμε Ελλάδα!
ANOIXTH EΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ
Σε μία από τις ανοιχτές, ευανάγνωστες, σαφείς και αναπάντητες , επιστολές μου προς τον Δήμαρχο Πατρέων Ανδρέα Φούρα η οποία δημοσιεύθηκε στις τοπικές εφημερίδες στις 7/11/09 αναφερόμενος στο ρόλο της Δημοτικής Αστυνομίας με την επιβολή προστίμων, σημείωνα μεταξύ άλλων και τα εξής: «Οφείλω να συγχαρώ τη Δημοτική Αστυνομία για την εργώδη προσπάθεια που καταβάλει όχι τόσο για να αντιμετωπισθεί το κυκλοφοριακό όσο για να εισπράττει ο Δήμος όσο το δυνατόν περισσότερα από πρόστιμα για να εξασφαλίζει την πληρωμή των οργάνων του».
Αυτή η διαπίστωσή μετά από ένα ακριβώς χρόνο επιβεβαιώνεται και σήμερα. Οι ίδιες τακτικές , οι ίδιες διαπιστώσεις.
Προχτές Δευτέρα απόγευμα δεν στάθμευσα το αυτοκίνητό μου στο συνήθη χώρο στάθμευσης της Ακτής Δυμαίων αλλά σε χώρο ελεγχόμενης στάθμευσης όπου λόγω της μη λειτουργίας των καταστημάτων, βρήκα ευχερώς χώρο πλησίον του γραφείου μου επί της οδού Μιαούλη.
Από περιέργεια έριξα μια ματιά στα αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα κατά σειρά και στις δύο πλευρές της Μιαούλη και διαπίστωσα πως κανένα όχημα δεν έφερε σε εμφανή θέση όπως προβλέπεται το σχετικό εισιτήριο.
Δεν παρασύρθηκα όμως από το καθεστώς αν και δικαιολογημένα πολλοί αρνούνται την καταβολή τελών σταθμεύσεως αφού αυτά τα τέλη έχουν ενσωματωθεί και καταβάλλονται με τα τέλη κυκλοφορίας αυτοκινήτων ετησίως και προκαταβολικά στο Δημόσιο Ταμείο.
Εξέδωσα λοιπόν εισιτήριο δύο(2) ευρώ ισχύος δύο ωρών, όσο χρόνο υπολόγιζα την απασχόλησή μου. Το εισιτήριο έφερε αριθμό 0396964 και ώρα εκδόσεως 17.43 οπότε έληγε στις 19.43.
Όμως ο άγρυπνος οφθαλμός της Δημοτικής Αστυνομίας «ος τα πανθ’ ορά» επιλεκτικά διερευνών τα σταθμευμένα οχήματα της οδού Μιαούλη εν μέσω σκότους εντόπισε πως εκείνη την ώρα 20.00 το εισιτήριο που έφερε το με αριθμό κυκλοφορίας ΥΖΚ 3590 αυτοκίνητο είχε λήξη εδώ και ολόκληρα 17 λεπτά. Γι’ αυτή την παράβαση η Δημοτική Αστυνομία με φιλοδώρησε με το υπ’ αρίθ. 217661 ροζ πρόστιμο των 20 ευρώ.
Το ζήτημα δεν έληξε όμως εδώ, γιατί και πάλιν λόγω περιεργείας μου διακρίβωσα ότι κανένα άλλο από στα σταθμευμένα οχήματα δεν έφερε εισιτήριο ούτε και ροζ «προσκλητήριο».
Γι’ αυτή την επιλεκτική τακτική μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Η το όχημά μου και ο ιδιοκτήτης του αποτελεί στόχο της Δημοτικής Αστυνομίας ή ο αριθμός κυκλοφορίας του οχήματος μου, που είναι περιοχής Αθηνών προκαλεί τους εντοπίους αστυνομικούς να επιβάλλουν πρόστιμα μόνον σε οχήματα που φέρουν πινακίδες περιοχών εκτός Πατρών .
Εγώ αναγνωρίζω ότι όφειλα να εκδώσω συμπληρωματικό εισιτήριο ,έστω και για μισή ώρα, και συνεπώς ως παραβάτης θα καταβάλλω εμπροθέσμως το πρόστιμο στο ταμείο του Δήμου. Όμως αξιώνω να έχω μια υπεύθυνη απάντηση του αρμοδίου Αντιδημάρχου για την άνιση αντιμετώπιση εκ μέρους της Δημοτικής Αστυνομίας των παραβατών και το διαχωρισμό τους σε παραβάτες που ασκούν τα εκλογικά τους δικαιώματα στην Πάτρα και σε παραβάτες που ενδεχομένως ασκούν τα εκλογικά τους δικαιώματα σε άλλες περιοχές της χώρας.
Εν αναμονή απαντήσεώς διατελώ
με κάθε τιμή
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Αυτή η διαπίστωσή μετά από ένα ακριβώς χρόνο επιβεβαιώνεται και σήμερα. Οι ίδιες τακτικές , οι ίδιες διαπιστώσεις.
Προχτές Δευτέρα απόγευμα δεν στάθμευσα το αυτοκίνητό μου στο συνήθη χώρο στάθμευσης της Ακτής Δυμαίων αλλά σε χώρο ελεγχόμενης στάθμευσης όπου λόγω της μη λειτουργίας των καταστημάτων, βρήκα ευχερώς χώρο πλησίον του γραφείου μου επί της οδού Μιαούλη.
Από περιέργεια έριξα μια ματιά στα αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα κατά σειρά και στις δύο πλευρές της Μιαούλη και διαπίστωσα πως κανένα όχημα δεν έφερε σε εμφανή θέση όπως προβλέπεται το σχετικό εισιτήριο.
Δεν παρασύρθηκα όμως από το καθεστώς αν και δικαιολογημένα πολλοί αρνούνται την καταβολή τελών σταθμεύσεως αφού αυτά τα τέλη έχουν ενσωματωθεί και καταβάλλονται με τα τέλη κυκλοφορίας αυτοκινήτων ετησίως και προκαταβολικά στο Δημόσιο Ταμείο.
Εξέδωσα λοιπόν εισιτήριο δύο(2) ευρώ ισχύος δύο ωρών, όσο χρόνο υπολόγιζα την απασχόλησή μου. Το εισιτήριο έφερε αριθμό 0396964 και ώρα εκδόσεως 17.43 οπότε έληγε στις 19.43.
Όμως ο άγρυπνος οφθαλμός της Δημοτικής Αστυνομίας «ος τα πανθ’ ορά» επιλεκτικά διερευνών τα σταθμευμένα οχήματα της οδού Μιαούλη εν μέσω σκότους εντόπισε πως εκείνη την ώρα 20.00 το εισιτήριο που έφερε το με αριθμό κυκλοφορίας ΥΖΚ 3590 αυτοκίνητο είχε λήξη εδώ και ολόκληρα 17 λεπτά. Γι’ αυτή την παράβαση η Δημοτική Αστυνομία με φιλοδώρησε με το υπ’ αρίθ. 217661 ροζ πρόστιμο των 20 ευρώ.
Το ζήτημα δεν έληξε όμως εδώ, γιατί και πάλιν λόγω περιεργείας μου διακρίβωσα ότι κανένα άλλο από στα σταθμευμένα οχήματα δεν έφερε εισιτήριο ούτε και ροζ «προσκλητήριο».
Γι’ αυτή την επιλεκτική τακτική μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Η το όχημά μου και ο ιδιοκτήτης του αποτελεί στόχο της Δημοτικής Αστυνομίας ή ο αριθμός κυκλοφορίας του οχήματος μου, που είναι περιοχής Αθηνών προκαλεί τους εντοπίους αστυνομικούς να επιβάλλουν πρόστιμα μόνον σε οχήματα που φέρουν πινακίδες περιοχών εκτός Πατρών .
Εγώ αναγνωρίζω ότι όφειλα να εκδώσω συμπληρωματικό εισιτήριο ,έστω και για μισή ώρα, και συνεπώς ως παραβάτης θα καταβάλλω εμπροθέσμως το πρόστιμο στο ταμείο του Δήμου. Όμως αξιώνω να έχω μια υπεύθυνη απάντηση του αρμοδίου Αντιδημάρχου για την άνιση αντιμετώπιση εκ μέρους της Δημοτικής Αστυνομίας των παραβατών και το διαχωρισμό τους σε παραβάτες που ασκούν τα εκλογικά τους δικαιώματα στην Πάτρα και σε παραβάτες που ενδεχομένως ασκούν τα εκλογικά τους δικαιώματα σε άλλες περιοχές της χώρας.
Εν αναμονή απαντήσεώς διατελώ
με κάθε τιμή
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
AΓΑΠΗ ;Ερωτισμός
-"Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου. Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου. Ποιος ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου! Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σ’ αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα' ρχεται προς εσένα κι εγώ κάθε βράδυ θα τ' ακολουθώ, θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου".
Από το βιβλίο "Ο δρόμος του φεγγαριού" του Όμηρου Αβραμίδη, ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, ΑΘΗΝΑ 1999
"-Ξέρεις τι είναι ο έρωτας; Το βαθύ μπλε τ' ουρανού. Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας. Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού. Τα χρώματα της ψυχής, Ρόζυ, αυτός είναι ο έρωτας.
-Δεν θέλω να τελειώσει ποτέ αυτό που ζούμε εμείς οι δυο.
-Μη βρίζεις, Ροζυ. Δεν υπάρχουν κλειδαριές ασφαλείας στα αισθήματα. Όλη η ζωή είναι αυτή η ώρα. Ζήσε. Μη βρίζεις. Μη σκέφτεσαι. Μη μιλάς. Χάρισε το κορμί σου στους ανέμους. άφησε την ψυχή σου να λιώσει. Να χυθεί μέσα στις χούφτες μου. Τίποτα δεν υπάρχει έξω από μας τους δύο. Τίποτα δεν έγινε ποτέ καλύτερο στην πλάση. Ούτε θα γίνει."
-Απο το βιβλίο "Σκισμένο ψαθάκι" της Αλκυόνης Παπαδάκη.
"Νομίζω πως όταν είσαι στον έρωτα, έτσι νιώθεις, σαν να' σαι σε μια γνώριμη πόλη. Κι ύστερα, όταν ο έρωτας τελειώνει, είναι σαν να βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια πόλη ξένη. Δε θα πάθεις τίποτα, αλλά πρέπει ...ν' αγοράσεις χάρτη, να χαθείς μερικές φορές, να βάλεις καινούργια σημάδια, να βρεις καινούργια στέκια. Όλα καλά δηλ, αλλά όταν τα έχεις διαλέξει."
Απο το βιβλίο "Οι κομπάρσοι της ηδονής" της Εύας Ομηρόλη, Εκδόσεις Λιβάνη, ΑΘΗΝΑ 1995
"... Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φαντασθεί ότι λυπόμουνα βαθιά όταν καταλάβαινα ότι μ αγαπούσαν; Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε. Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στη φαντασία μου. Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Αυτό το ένιωθα μέσα μου, κι όμως δεν πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε ότι αγαπούσα αληθινά. Δεν είναι στ' αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι που νοιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;..."
-Μαρία Πολυδούρη, Ανεπίδοτη Επιστολή
"Ο εαυτός μας είναι το μόνο που έχουμε σίγουρα. Μπορούμε να μοιραστούμε ένα κομμάτι μας με κάποιον, αλλά δεν πρέπει να του το δώσουμε. Γιατί, όσο κοντά μας κι αν είναι αυτός ο κάποιος, το κομμάτι που πριν ήταν δικό μας, πάντοτε θα μας λείπει. Σκέψου, με κάποιον που αγαπάς μοιράζεσαι το σώμα σου- τα χέρια σου, το κεφάλι σου, το στήθος σου.. Φαντάσου να κόψεις το χέρι σου και να του το χαρίσεις. Όσο κοντά σου κι αν είναι αυτός ο κάποιος, εσύ θα είσαι για πάντα πια με ένα χέρι. Κι αργά ή γρήγορα, θα βρεθείς αντιμέτωπος με την αλήθεια: όσο κι αν σε αγαπά, θα προτιμούσε να ήσουν αρτιμελής!"
-Από το βιβλίο "Οι κομπάρσοι της ηδονής" της Εύας Ομηρόλη, Εκδόσεις Λιβάνη, ΑΘΗΝΑ 1995
όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησε την, μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχεία και
απότομα. Κι’ όταν τα φτερά της σ' αγκαλιάσουν ,παραδόσου, μόλο που το σπαθί που είναι
κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει, κι' όταν σου μιλήσει, πίστεψε
την, μόλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρα σου σαν τον βοριά που ερημώνει
τον κήπο.
-Χαλίλ Γκιμπράν | (Λιβανοαμερικανός ποιητής & φιλόσοφος) | 1883-1931 | Αγάπη
"Το σκοτάδι τον ελκύει, όπως και το φως. Στις μέρες μας, το να σβήνεις το φως για να κάνεις έρωτα μοιάζει γελοίο, το ξέρει, κι αφήνει ένα μικρό φωτάκι αναμμένο πάνω απ' το κρεβάτι. Την ώρα όμως που μπαίνει μέσα η Σαμπίνα, σβήνει το φως. Η ηδονή που τον κυριεύει απαιτεί σκοτάδι. Αυτό το σκοτάδι είναι καθαρό, απόλυτο, χωρίς εικόνες ή οράματα, αυτό το σκοτάδι δεν έχει τέλος, δεν έχει σύνορα, αυτό το σκοτάδι είναι το άπειρο που ο καθένας μας κουβαλάει μαζί του ( ναι, όποιος αναζητάει το άπειρο δεν έχει παρά να κλείσει τα μάτια! )"
-Μίλαν Κούντερα : «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι»
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα' ρχεται προς εσένα κι εγώ κάθε βράδυ θα τ' ακολουθώ, θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου".
Από το βιβλίο "Ο δρόμος του φεγγαριού" του Όμηρου Αβραμίδη, ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, ΑΘΗΝΑ 1999
"-Ξέρεις τι είναι ο έρωτας; Το βαθύ μπλε τ' ουρανού. Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας. Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού. Τα χρώματα της ψυχής, Ρόζυ, αυτός είναι ο έρωτας.
-Δεν θέλω να τελειώσει ποτέ αυτό που ζούμε εμείς οι δυο.
-Μη βρίζεις, Ροζυ. Δεν υπάρχουν κλειδαριές ασφαλείας στα αισθήματα. Όλη η ζωή είναι αυτή η ώρα. Ζήσε. Μη βρίζεις. Μη σκέφτεσαι. Μη μιλάς. Χάρισε το κορμί σου στους ανέμους. άφησε την ψυχή σου να λιώσει. Να χυθεί μέσα στις χούφτες μου. Τίποτα δεν υπάρχει έξω από μας τους δύο. Τίποτα δεν έγινε ποτέ καλύτερο στην πλάση. Ούτε θα γίνει."
-Απο το βιβλίο "Σκισμένο ψαθάκι" της Αλκυόνης Παπαδάκη.
"Νομίζω πως όταν είσαι στον έρωτα, έτσι νιώθεις, σαν να' σαι σε μια γνώριμη πόλη. Κι ύστερα, όταν ο έρωτας τελειώνει, είναι σαν να βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια πόλη ξένη. Δε θα πάθεις τίποτα, αλλά πρέπει ...ν' αγοράσεις χάρτη, να χαθείς μερικές φορές, να βάλεις καινούργια σημάδια, να βρεις καινούργια στέκια. Όλα καλά δηλ, αλλά όταν τα έχεις διαλέξει."
Απο το βιβλίο "Οι κομπάρσοι της ηδονής" της Εύας Ομηρόλη, Εκδόσεις Λιβάνη, ΑΘΗΝΑ 1995
"... Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φαντασθεί ότι λυπόμουνα βαθιά όταν καταλάβαινα ότι μ αγαπούσαν; Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε. Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στη φαντασία μου. Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Αυτό το ένιωθα μέσα μου, κι όμως δεν πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε ότι αγαπούσα αληθινά. Δεν είναι στ' αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι που νοιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;..."
-Μαρία Πολυδούρη, Ανεπίδοτη Επιστολή
"Ο εαυτός μας είναι το μόνο που έχουμε σίγουρα. Μπορούμε να μοιραστούμε ένα κομμάτι μας με κάποιον, αλλά δεν πρέπει να του το δώσουμε. Γιατί, όσο κοντά μας κι αν είναι αυτός ο κάποιος, το κομμάτι που πριν ήταν δικό μας, πάντοτε θα μας λείπει. Σκέψου, με κάποιον που αγαπάς μοιράζεσαι το σώμα σου- τα χέρια σου, το κεφάλι σου, το στήθος σου.. Φαντάσου να κόψεις το χέρι σου και να του το χαρίσεις. Όσο κοντά σου κι αν είναι αυτός ο κάποιος, εσύ θα είσαι για πάντα πια με ένα χέρι. Κι αργά ή γρήγορα, θα βρεθείς αντιμέτωπος με την αλήθεια: όσο κι αν σε αγαπά, θα προτιμούσε να ήσουν αρτιμελής!"
-Από το βιβλίο "Οι κομπάρσοι της ηδονής" της Εύας Ομηρόλη, Εκδόσεις Λιβάνη, ΑΘΗΝΑ 1995
όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησε την, μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχεία και
απότομα. Κι’ όταν τα φτερά της σ' αγκαλιάσουν ,παραδόσου, μόλο που το σπαθί που είναι
κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει, κι' όταν σου μιλήσει, πίστεψε
την, μόλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρα σου σαν τον βοριά που ερημώνει
τον κήπο.
-Χαλίλ Γκιμπράν | (Λιβανοαμερικανός ποιητής & φιλόσοφος) | 1883-1931 | Αγάπη
"Το σκοτάδι τον ελκύει, όπως και το φως. Στις μέρες μας, το να σβήνεις το φως για να κάνεις έρωτα μοιάζει γελοίο, το ξέρει, κι αφήνει ένα μικρό φωτάκι αναμμένο πάνω απ' το κρεβάτι. Την ώρα όμως που μπαίνει μέσα η Σαμπίνα, σβήνει το φως. Η ηδονή που τον κυριεύει απαιτεί σκοτάδι. Αυτό το σκοτάδι είναι καθαρό, απόλυτο, χωρίς εικόνες ή οράματα, αυτό το σκοτάδι δεν έχει τέλος, δεν έχει σύνορα, αυτό το σκοτάδι είναι το άπειρο που ο καθένας μας κουβαλάει μαζί του ( ναι, όποιος αναζητάει το άπειρο δεν έχει παρά να κλείσει τα μάτια! )"
-Μίλαν Κούντερα : «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι»
ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!... ΑΙΔΩΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ!...
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 73
Στη Μνήμη του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΜΟΥΡΗ
Ξέχασε πως έπεσες απ' τ' οπλισμένο χέρι
του αδελφού Κάιν.
Ξέχασε πως έζησες λεύτερα
μόνο ένα γλυκοχάραμα
κι εκείνο ματωμένο.
Ξέχασε το στόμα του βρικόλακα
πούχασκε.
Ξέχασε τις φωνές των συναδέλφων σου
και του Λαού
που πάσχιζαν μ’ αυτές
να φέρουν τη Λευτεριά.
Ξέχασε τα τανκ
και τα πολυβόλα
που κροτάλιζαν
σπέρνοντας τη νέκρα,
τη βουβαμάρα,
το θάνατο.
Ξέχασε το μορφασμό
του δολοφονημένου αδελφού
του λαβωμένου ήρωα.
Ξέχασε τις δακρυγόνες,
και την ΄Άλωση του Κάστρου σας
από το τανκ.
Το άνοιγμα της πόρτας του
άνοιγε και τον τάφο σου.
Ξέχασέ τα όλα ,κι ησύχαζε...
΄Όλα τούτα
κρατάει σφιχτά στην μνήμη του
ο Λαός
εμείς τ’ αδέρφια σου!.
Αρκεί!... Λ. Γ. Μαργαρίτης
Από το βιβλίο δοκιμίων του Λεωνίδα Μαργαρίτη
με τίτλο: «18 ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ»
Εκδόσεις: «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΗ» ΑΘΗΝΑ 1977
Στη Μνήμη του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΜΟΥΡΗ
Ξέχασε πως έπεσες απ' τ' οπλισμένο χέρι
του αδελφού Κάιν.
Ξέχασε πως έζησες λεύτερα
μόνο ένα γλυκοχάραμα
κι εκείνο ματωμένο.
Ξέχασε το στόμα του βρικόλακα
πούχασκε.
Ξέχασε τις φωνές των συναδέλφων σου
και του Λαού
που πάσχιζαν μ’ αυτές
να φέρουν τη Λευτεριά.
Ξέχασε τα τανκ
και τα πολυβόλα
που κροτάλιζαν
σπέρνοντας τη νέκρα,
τη βουβαμάρα,
το θάνατο.
Ξέχασε το μορφασμό
του δολοφονημένου αδελφού
του λαβωμένου ήρωα.
Ξέχασε τις δακρυγόνες,
και την ΄Άλωση του Κάστρου σας
από το τανκ.
Το άνοιγμα της πόρτας του
άνοιγε και τον τάφο σου.
Ξέχασέ τα όλα ,κι ησύχαζε...
΄Όλα τούτα
κρατάει σφιχτά στην μνήμη του
ο Λαός
εμείς τ’ αδέρφια σου!.
Αρκεί!... Λ. Γ. Μαργαρίτης
Από το βιβλίο δοκιμίων του Λεωνίδα Μαργαρίτη
με τίτλο: «18 ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ»
Εκδόσεις: «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΗ» ΑΘΗΝΑ 1977
ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν. Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ
Γραφεία Κανάρη 46 26222 Πάτρα
Τηλ.2610 322 901 κιν.6946 405 993
E-Mail. leomargaritis@gmail.com
Πάτρα 25 Νοέμβρίου 2009
Αξιότ. Κύριο
Παύλο Γερουλάνο
Υπουργό Πολιτισμού
ΑΘΗΝΑ
Αγαπητέ κ. Υπουργέ,
Η πόλη του Πατρέα, είναι η πόλη που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ.
Η πόλη μας διακρίνεται για τη βαθιά θρησκευτικότητα των κατοίκων της . Από αρχαιοτάτων χρόνων σέβονταν και τιμούσε την Παναχαϊδα Αθηνά. Στις μέρες μας τιμά το Πρωτόκλητο των Αποστόλων Ανδρέα και ανήγειρε στη μνήμη του μεγαλοπρεπή Ναό με την συνδρομή των πιστών με τέλος το οποίο συνεισπράτονταν με το λογαριασμό ρεύματος της ΔΕΗ μέχρι πρόσφατα.
Αλλά και τον Εθνικό μας ποιητή τιμά η πόλη μας,
με μια μαρμάρινη προτομή του στα Ψηλά Αλώνια, με ένα χάλκινο Ανδριάντα του στην Πλατεία Νόρμαν ,με μια μαρμάρινη επιγραφή στο σπίτι που γεννήθηκε στην οδό Κορίνθου 241 και με ένα δρόμο που φέρει το όνομα του.
Φέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη γέννηση του.
Η Εταιρεία μας διοργάνωσε για την επέτειο σειρά εκδηλώσεων(16-23 Μαρτίου) όπου αναλύθηκε η σημαντική προσφορά του και προβλήθηκε η αναγκαιότητα μιας τελευταίας τιμής προς αυτόν.
Θεωρούμε επιβεβλημένο, το σπίτι που γεννήθηκε να περιέλθει στο Δημόσιο και να στεγαστεί σ’ αυτό Μουσείο Ενθυμημάτων ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ.
Η υλοποίηση αυτής της πρότασης πέραν του ότι αποτελεί Εθνικό καθήκον ικανοποιεί και την επιθυμία του Ποιητή όπως εκφράστηκε στο ποίημα του«ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΉΘΗΚΑ» να επανέλθει συμβολικά η ψυχή του σ’ αυτό.
«Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό, και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει.»
Κύριε Υπουργέ χιλιάδες είναι οι πολίτες που με την υπογραφή τους συντάχθηκαν με την πρότασή να προχωρήσει το Υπουργείο σας στην ικανοποίηση της επιθυμίας του ποιητή αλλά και του συνόλου του Πατραϊκού Λαού.
Με την έκκληση της Εταιρείας μας τάχθηκαν και συνυπέγραφαν το αίτημα πέραν των απλών πολιτών και όλοι οι εκπρόσωποι φορέων της Εκκλησίας και της Πολιτείας.
Επισυνάπτουμε το σχετικό κείμενο έκκλησης των εκπροσώπων φορέων της Εκκλησίας , της Πολιτείας και σημαντικού αριθμού πολιτών.
Κύριε Υπουργέ
Εάν η Πολιτεία λόγω της δυσμενούς οικονομικής καταστάσεως της χώρας αδυνατεί να προχωρήσει στην απαλλοτρίωση του σπιτιού του Ποιητή ,θα προτείναμε να υιοθετήσει την πρόταση για μια νομοθετική ρύθμιση ανάλογη με εκείνη που προέβλεπε τέλος υπέρ ανεγέρσεως του νέου Ιερού Ναού του Αγίου Ανδρέου στην πόλη μας με στόχο αυτή τη φορά τη στέγαση του «Αγίου των Γραμμάτων» Κωστή Παλαμά
Κανένας δεν πρόκειται να δυσανασχετήσει γι’ αυτή την ασήμαντη επιβάρυνση όταν σήμερα καταβάλει υπέρ της Ε.Ρ.Τ σημαντικά ποσά, χωρίς αντίκρισμα
Θεωρούμε πως όταν υπάρχει πολιτική βούληση όλα είναι δυνατόν να πραγματωθούν.
Με την ελπίδα ότι θα αντιμετωπίσετε το ζήτημα με ανάλογο ενδιαφέρον
Διατελούμε με εξαιρετική τιμή
Για την Εταιρεία Λογοτεχνών
Ο Πρόεδρος
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Γραφεία Κανάρη 46 26222 Πάτρα
Τηλ.2610 322 901 κιν.6946 405 993
E-Mail. leomargaritis@gmail.com
Πάτρα 25 Νοέμβρίου 2009
Αξιότ. Κύριο
Παύλο Γερουλάνο
Υπουργό Πολιτισμού
ΑΘΗΝΑ
Αγαπητέ κ. Υπουργέ,
Η πόλη του Πατρέα, είναι η πόλη που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ.
Η πόλη μας διακρίνεται για τη βαθιά θρησκευτικότητα των κατοίκων της . Από αρχαιοτάτων χρόνων σέβονταν και τιμούσε την Παναχαϊδα Αθηνά. Στις μέρες μας τιμά το Πρωτόκλητο των Αποστόλων Ανδρέα και ανήγειρε στη μνήμη του μεγαλοπρεπή Ναό με την συνδρομή των πιστών με τέλος το οποίο συνεισπράτονταν με το λογαριασμό ρεύματος της ΔΕΗ μέχρι πρόσφατα.
Αλλά και τον Εθνικό μας ποιητή τιμά η πόλη μας,
με μια μαρμάρινη προτομή του στα Ψηλά Αλώνια, με ένα χάλκινο Ανδριάντα του στην Πλατεία Νόρμαν ,με μια μαρμάρινη επιγραφή στο σπίτι που γεννήθηκε στην οδό Κορίνθου 241 και με ένα δρόμο που φέρει το όνομα του.
Φέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη γέννηση του.
Η Εταιρεία μας διοργάνωσε για την επέτειο σειρά εκδηλώσεων(16-23 Μαρτίου) όπου αναλύθηκε η σημαντική προσφορά του και προβλήθηκε η αναγκαιότητα μιας τελευταίας τιμής προς αυτόν.
Θεωρούμε επιβεβλημένο, το σπίτι που γεννήθηκε να περιέλθει στο Δημόσιο και να στεγαστεί σ’ αυτό Μουσείο Ενθυμημάτων ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ.
Η υλοποίηση αυτής της πρότασης πέραν του ότι αποτελεί Εθνικό καθήκον ικανοποιεί και την επιθυμία του Ποιητή όπως εκφράστηκε στο ποίημα του«ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΉΘΗΚΑ» να επανέλθει συμβολικά η ψυχή του σ’ αυτό.
«Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό, και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει.»
Κύριε Υπουργέ χιλιάδες είναι οι πολίτες που με την υπογραφή τους συντάχθηκαν με την πρότασή να προχωρήσει το Υπουργείο σας στην ικανοποίηση της επιθυμίας του ποιητή αλλά και του συνόλου του Πατραϊκού Λαού.
Με την έκκληση της Εταιρείας μας τάχθηκαν και συνυπέγραφαν το αίτημα πέραν των απλών πολιτών και όλοι οι εκπρόσωποι φορέων της Εκκλησίας και της Πολιτείας.
Επισυνάπτουμε το σχετικό κείμενο έκκλησης των εκπροσώπων φορέων της Εκκλησίας , της Πολιτείας και σημαντικού αριθμού πολιτών.
Κύριε Υπουργέ
Εάν η Πολιτεία λόγω της δυσμενούς οικονομικής καταστάσεως της χώρας αδυνατεί να προχωρήσει στην απαλλοτρίωση του σπιτιού του Ποιητή ,θα προτείναμε να υιοθετήσει την πρόταση για μια νομοθετική ρύθμιση ανάλογη με εκείνη που προέβλεπε τέλος υπέρ ανεγέρσεως του νέου Ιερού Ναού του Αγίου Ανδρέου στην πόλη μας με στόχο αυτή τη φορά τη στέγαση του «Αγίου των Γραμμάτων» Κωστή Παλαμά
Κανένας δεν πρόκειται να δυσανασχετήσει γι’ αυτή την ασήμαντη επιβάρυνση όταν σήμερα καταβάλει υπέρ της Ε.Ρ.Τ σημαντικά ποσά, χωρίς αντίκρισμα
Θεωρούμε πως όταν υπάρχει πολιτική βούληση όλα είναι δυνατόν να πραγματωθούν.
Με την ελπίδα ότι θα αντιμετωπίσετε το ζήτημα με ανάλογο ενδιαφέρον
Διατελούμε με εξαιρετική τιμή
Για την Εταιρεία Λογοτεχνών
Ο Πρόεδρος
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΥΠΟΦΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΗΝΕΙΟΥ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΙΑΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΗΝΕΙΟΥ
Επιλέχθηκε από το ΠΑΣΟΚ
Στηρίχθηκε από το ΠΑΣΟΚ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Όπως αναγράφεται στο Πρόγραμμα του συνδυασμού ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ
Ο Γιώργος Παναγούλιας γεννήθηκε το 1963 στο χωριό Μίνθη Ηλείας. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο στο χωριό του, ενώ πήρε απολυτήριο από το Ε΄ Λύκειο Αθηνών.
Αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών και ειδικεύθηκε στην παθολογία στο Γενικό Νοσοκομείο «Άγιος Ανδρέας»Πατρών. Υπηρέτησε ως αγροτικός ιατρός στο Κέντρο Υγείας Γαστούνης ,όπου από την πρώτη στιγμή δέθηκε με τους ανθρώπους της περιοχής.
Ειδικεύθηκε στην Καρδιολογία, στη Θεραπευτική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Αθηνών «ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ» Από το 1999 διατηρεί Καρδιολογικό Ιατρείο στη Γαστούνη. Είναι παντρεμένος με τη Μαρία Παραλίκα και έχει μια κόρη τη Σοφία 15 ετών.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
Ο Γιώργος Παναγούλιας ανέπτυξε από τα φοιτητικά χρόνια έντονη πολιτική και κοινωνική δράση.
Διετέλεσε:
-Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Ιατρικής Πατρών
-Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής Συλλόγου Αγροτικών Ιατρών Ν. Ηλείας
-Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αμαλιάδας.
-Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων Κέντρων Υγείας Ν. Ηλείας
-Μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής του Π. Γ. Ν. Αθηνών «ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ»
-Πρόεδρος του Αθλητικού Συλλόγου «Ατρόμητος» Καβασίλων
-Αντιπρόεδρος του Αθλητικού Συλλόγου «ΑΙΑΣ» Γαστούνης.
-Αντιπρόεδρος της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ηλείας.
-Αντιπρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Γαστούνης.
Σήμερα είναι Δημοτικός Σύμβουλος Γαστούνης,
-Γραμματέας του Ιατρικού Συλλόγου Αμαλιάδας
-Μέλος της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρίας
Στις Δημοτικές εκλογές 7ης Νοεμβρίου έλαβε ποσοστό 38,59% και ο αντίπαλός του Α.Καστρινός 59,10%
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΗΝΕΙΟΥ
Επιλέχθηκε από το ΠΑΣΟΚ
Στηρίχθηκε από το ΠΑΣΟΚ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Όπως αναγράφεται στο Πρόγραμμα του συνδυασμού ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ
Ο Γιώργος Παναγούλιας γεννήθηκε το 1963 στο χωριό Μίνθη Ηλείας. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο στο χωριό του, ενώ πήρε απολυτήριο από το Ε΄ Λύκειο Αθηνών.
Αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών και ειδικεύθηκε στην παθολογία στο Γενικό Νοσοκομείο «Άγιος Ανδρέας»Πατρών. Υπηρέτησε ως αγροτικός ιατρός στο Κέντρο Υγείας Γαστούνης ,όπου από την πρώτη στιγμή δέθηκε με τους ανθρώπους της περιοχής.
Ειδικεύθηκε στην Καρδιολογία, στη Θεραπευτική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Αθηνών «ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ» Από το 1999 διατηρεί Καρδιολογικό Ιατρείο στη Γαστούνη. Είναι παντρεμένος με τη Μαρία Παραλίκα και έχει μια κόρη τη Σοφία 15 ετών.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
Ο Γιώργος Παναγούλιας ανέπτυξε από τα φοιτητικά χρόνια έντονη πολιτική και κοινωνική δράση.
Διετέλεσε:
-Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Ιατρικής Πατρών
-Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής Συλλόγου Αγροτικών Ιατρών Ν. Ηλείας
-Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αμαλιάδας.
-Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων Κέντρων Υγείας Ν. Ηλείας
-Μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής του Π. Γ. Ν. Αθηνών «ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ»
-Πρόεδρος του Αθλητικού Συλλόγου «Ατρόμητος» Καβασίλων
-Αντιπρόεδρος του Αθλητικού Συλλόγου «ΑΙΑΣ» Γαστούνης.
-Αντιπρόεδρος της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ηλείας.
-Αντιπρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Γαστούνης.
Σήμερα είναι Δημοτικός Σύμβουλος Γαστούνης,
-Γραμματέας του Ιατρικού Συλλόγου Αμαλιάδας
-Μέλος της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρίας
Στις Δημοτικές εκλογές 7ης Νοεμβρίου έλαβε ποσοστό 38,59% και ο αντίπαλός του Α.Καστρινός 59,10%
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ
ΓΙΩΡΓΟΥ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: « ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ» Ποίηση Πάτρα 2010
Γράφει:η Εκπαιδευτικός Πόπη Μπούνια-Πασπαλιάρη
Πρώτη φορά χρησιμοποιώ την ιδιότητά μου σ’ ένα άρθρο. Αυτό, το κάνω σαν ένα οχύρωμα της κρίσης των εκπαιδευτικών, και της Πρωτοβάθμιας, έως και της Τριτοβάθμιας όπως λέγεται η Ανωτάτη Εκπαίδευσις, από το 1980 και εντεύθεν!
Η εικοσαετία μιας εποχής που έχει διαμορφώσει τις νέες κοινωνίες και τις έχει στρέψει σε άλλες πηγές ενδιαφερόντων! Μέσα στο πνεύμα αυτών των νέων κοινωνιών, τα νέα παιδιά καθώς απογαλακτίζονται από την οικογενειακή ατμόσφαιρα, εμβαπτίζονται στην αυθαιρεσία των ατομικών ελευθεριών που η ίδια η πολιτεία-υποθάλπει- και αποδέχεται. Και τα παιδιά των Ελλήνων, μπαίνουν στη διαδικασία ενός μιμητισμού που λέγεται –Μόδα- και τα αποτελέσματα τα διαβάζουμε σε τίτλους πρωτοσέλιδων σαν να πρόκειται για θέμα πρωτοτυπίας!
Ξάφνιασε ευχάριστα τον κόσμο των Γραμμάτων, η μικρή σε αριθμό σελίδων αλλά μεγάλη σε ποιότητα νοημάτων ποιητική συλλογή του Κοροίβιου φοιτητή της Νομικής, του Γιώργου Μαργαρίτη, γιού του Λεωνίδα και της Φανής Μαργαρίτη.
Οπωσδήποτε ούτε η δικηγορική ιδιότητα του πατέρα του, ούτε η λογοτεχνική του διαδρομή, επηρέασαν τον νεαρό φοιτητή, που μπήκε στο στίβο της ποίησης, από προσωπική του ώθηση και επιλογή. Για να δείξει, όχι μόνον την εικόνα ενός θέματος που τον εκπροσωπεί, αλλά πολλά θέματα που οι δικές μας γενιές αρνούνται εγωιστικά να τα δουν κατάματα!
Έντεχνα, αθόρυβα, υπομονετικά ο Γιώργος Λ. Μαργαρίτης, μας προκαλεί ανοιχτά, να δούμε επιτέλους όσα βλέπουν και όπως τα βλέπουν οι νέοι άνθρωποι, που είτε το θέλουμε ή όχι, διαθέτουν ανώτερα κριτήρια από ότι εμείς! Με το μάτι του δασκάλου, αυτή η διαφορά των γενεών γίνεται άμεσα αντιληπτή. Σε μια πολιτική αρχιτεκτονική του Λόγου, ποιητικού και πεζού, ο Γιώργος Λ. Μαργαρίτης παίζει με την γοητεία των επιθέτων, και χρωματίζει την πρόσοψη του Λόγου, με χρώματα συμβολισμών και αντιλήψεων που αγγίζουν το σοβαρόν του θέματός τους! Η ποίησή του ,ρομαντική, αισθησιακά νεανική, μεταδίδει τους κτύπους της καρδιάς της νιότης! Παράλληλα, παρεμβάλει ένα γοητευτικό ιντερμέτζο ανάμεσα στη ζωή και την πανσοφία της φύσης!
Δίνει σημασία στον καθάριο έρωτα, που τον θεωρεί αιτία της ύπαρξής του!
Και δεν αποτελεί αυτό μια πρωτοτυπία στο χειρισμό του Λόγου! Δείχνει μια μεταξοτυπία. Δουλευμένη με βιωματική γνώση και νεανική ανάγκη μιας θαυμάσιας ομολογίας ενός παιδιού του σήμερα. Που η ιδεατή εικόνα του έρωτα, εγγίζει την απέχθεια! Την χειρότερη άρνηση, μέσα σε ένα μηδενισμό που απορρέεται μέσα από τον τρόπο που βιώνεται τώρα! Καλεί το τέλειο, μέσα από τον στίχο του, να συνυπάρξει με το ιδανικό! Το ηθικό! Το σημαντικό! Αποκαθιστά την κακή εντύπωση των τωρινών νεανικών εκφράσεων σε μια εποχή ταχυτήτων και αδιαφορίας. Μια ισοπεδωτική εποχή αξιών, του μέτρου και της αρμονίας! Πείθει, πως θα υπάρξει και ένα καλό αύριο στο δρόμο μιας βασικής αποστολής της ζωής τους! Ανακαλεί την αγάπη στις τάξεις που αυτή ανήκει! Στον πεζό του Λόγο, επιτυγχάνει περνώντας μας από τα ξεχασμένα μονοπάτια της αλήθειας, να μας υποδείξει την λεβεντιά των νέων παιδιών καθώς έρχονται αντιμέτωπα με την μοναξιά τους!
Μοναξιά στην αναγνώριση της κάθε δικής τους προσπάθειας, ως προς το να ικανοποιήσουν την κάθε απαίτηση να φθάσουν στο τέλος του δρόμου, με το αναμενόμενο αποτέλεσμα!
Μοναξιά, μιας συναισθηματικής αιτιολογημένης μορφής φόρτισης της κάθε μιας τους ημέρας, μακριά από την οικογένεια! Με απουσία από το Κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι! Μοναξιά, από το εκπαιδευτικό κατεστημένο! Μοναξιά βιωματική μιας κοινωνίας ,μέσα στην οποία συνδιαλεγόμεθα έκαστος τη ιδία αυτού διαλέκτω!
Πέρα απ’ αυτά, διατρανώνει μια ακολουθία στην αυτογνωσία! Ότι δηλαδή, κάνει τον νέο υπεύθυνο και ικανό, να ζει την απεξάρτηση μέσα σε έναν εξαρτημένο κόσμο! Υποδουλωμένο στις καταστάσεις των πολιτικών κομμάτων και ενός ανώδυνου πλουτισμού! Καιρός να δώσουμε, όχι τόπο στα νιάτα, αλλά νιάτα στον τόπο, που προόρισθαι να ζήσουν! Στο διάστημα των σπουδών τους γίνονται σπουδαίοι και μας το λένε! Στο διάστημα της ζωής τους αυτή η σπουδαιότητα θα αποδειχθεί πιο χρήσιμη και από τις ίδιες τις σπουδές.
Είναι ,πως μαθαίνουμε τα παιδιά να φιλοσοφούν κυριολεκτικά!
Τα άλλα, τα εξηγεί ο Γιώργος ο Μαργαρίτης στα δείγματα γραφής του και όχι μόνον: Σε μιας Μυσταγωγίας την νομοτέλεια!
Γράφει:η Εκπαιδευτικός Πόπη Μπούνια-Πασπαλιάρη
Πρώτη φορά χρησιμοποιώ την ιδιότητά μου σ’ ένα άρθρο. Αυτό, το κάνω σαν ένα οχύρωμα της κρίσης των εκπαιδευτικών, και της Πρωτοβάθμιας, έως και της Τριτοβάθμιας όπως λέγεται η Ανωτάτη Εκπαίδευσις, από το 1980 και εντεύθεν!
Η εικοσαετία μιας εποχής που έχει διαμορφώσει τις νέες κοινωνίες και τις έχει στρέψει σε άλλες πηγές ενδιαφερόντων! Μέσα στο πνεύμα αυτών των νέων κοινωνιών, τα νέα παιδιά καθώς απογαλακτίζονται από την οικογενειακή ατμόσφαιρα, εμβαπτίζονται στην αυθαιρεσία των ατομικών ελευθεριών που η ίδια η πολιτεία-υποθάλπει- και αποδέχεται. Και τα παιδιά των Ελλήνων, μπαίνουν στη διαδικασία ενός μιμητισμού που λέγεται –Μόδα- και τα αποτελέσματα τα διαβάζουμε σε τίτλους πρωτοσέλιδων σαν να πρόκειται για θέμα πρωτοτυπίας!
Ξάφνιασε ευχάριστα τον κόσμο των Γραμμάτων, η μικρή σε αριθμό σελίδων αλλά μεγάλη σε ποιότητα νοημάτων ποιητική συλλογή του Κοροίβιου φοιτητή της Νομικής, του Γιώργου Μαργαρίτη, γιού του Λεωνίδα και της Φανής Μαργαρίτη.
Οπωσδήποτε ούτε η δικηγορική ιδιότητα του πατέρα του, ούτε η λογοτεχνική του διαδρομή, επηρέασαν τον νεαρό φοιτητή, που μπήκε στο στίβο της ποίησης, από προσωπική του ώθηση και επιλογή. Για να δείξει, όχι μόνον την εικόνα ενός θέματος που τον εκπροσωπεί, αλλά πολλά θέματα που οι δικές μας γενιές αρνούνται εγωιστικά να τα δουν κατάματα!
Έντεχνα, αθόρυβα, υπομονετικά ο Γιώργος Λ. Μαργαρίτης, μας προκαλεί ανοιχτά, να δούμε επιτέλους όσα βλέπουν και όπως τα βλέπουν οι νέοι άνθρωποι, που είτε το θέλουμε ή όχι, διαθέτουν ανώτερα κριτήρια από ότι εμείς! Με το μάτι του δασκάλου, αυτή η διαφορά των γενεών γίνεται άμεσα αντιληπτή. Σε μια πολιτική αρχιτεκτονική του Λόγου, ποιητικού και πεζού, ο Γιώργος Λ. Μαργαρίτης παίζει με την γοητεία των επιθέτων, και χρωματίζει την πρόσοψη του Λόγου, με χρώματα συμβολισμών και αντιλήψεων που αγγίζουν το σοβαρόν του θέματός τους! Η ποίησή του ,ρομαντική, αισθησιακά νεανική, μεταδίδει τους κτύπους της καρδιάς της νιότης! Παράλληλα, παρεμβάλει ένα γοητευτικό ιντερμέτζο ανάμεσα στη ζωή και την πανσοφία της φύσης!
Δίνει σημασία στον καθάριο έρωτα, που τον θεωρεί αιτία της ύπαρξής του!
Και δεν αποτελεί αυτό μια πρωτοτυπία στο χειρισμό του Λόγου! Δείχνει μια μεταξοτυπία. Δουλευμένη με βιωματική γνώση και νεανική ανάγκη μιας θαυμάσιας ομολογίας ενός παιδιού του σήμερα. Που η ιδεατή εικόνα του έρωτα, εγγίζει την απέχθεια! Την χειρότερη άρνηση, μέσα σε ένα μηδενισμό που απορρέεται μέσα από τον τρόπο που βιώνεται τώρα! Καλεί το τέλειο, μέσα από τον στίχο του, να συνυπάρξει με το ιδανικό! Το ηθικό! Το σημαντικό! Αποκαθιστά την κακή εντύπωση των τωρινών νεανικών εκφράσεων σε μια εποχή ταχυτήτων και αδιαφορίας. Μια ισοπεδωτική εποχή αξιών, του μέτρου και της αρμονίας! Πείθει, πως θα υπάρξει και ένα καλό αύριο στο δρόμο μιας βασικής αποστολής της ζωής τους! Ανακαλεί την αγάπη στις τάξεις που αυτή ανήκει! Στον πεζό του Λόγο, επιτυγχάνει περνώντας μας από τα ξεχασμένα μονοπάτια της αλήθειας, να μας υποδείξει την λεβεντιά των νέων παιδιών καθώς έρχονται αντιμέτωπα με την μοναξιά τους!
Μοναξιά στην αναγνώριση της κάθε δικής τους προσπάθειας, ως προς το να ικανοποιήσουν την κάθε απαίτηση να φθάσουν στο τέλος του δρόμου, με το αναμενόμενο αποτέλεσμα!
Μοναξιά, μιας συναισθηματικής αιτιολογημένης μορφής φόρτισης της κάθε μιας τους ημέρας, μακριά από την οικογένεια! Με απουσία από το Κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι! Μοναξιά, από το εκπαιδευτικό κατεστημένο! Μοναξιά βιωματική μιας κοινωνίας ,μέσα στην οποία συνδιαλεγόμεθα έκαστος τη ιδία αυτού διαλέκτω!
Πέρα απ’ αυτά, διατρανώνει μια ακολουθία στην αυτογνωσία! Ότι δηλαδή, κάνει τον νέο υπεύθυνο και ικανό, να ζει την απεξάρτηση μέσα σε έναν εξαρτημένο κόσμο! Υποδουλωμένο στις καταστάσεις των πολιτικών κομμάτων και ενός ανώδυνου πλουτισμού! Καιρός να δώσουμε, όχι τόπο στα νιάτα, αλλά νιάτα στον τόπο, που προόρισθαι να ζήσουν! Στο διάστημα των σπουδών τους γίνονται σπουδαίοι και μας το λένε! Στο διάστημα της ζωής τους αυτή η σπουδαιότητα θα αποδειχθεί πιο χρήσιμη και από τις ίδιες τις σπουδές.
Είναι ,πως μαθαίνουμε τα παιδιά να φιλοσοφούν κυριολεκτικά!
Τα άλλα, τα εξηγεί ο Γιώργος ο Μαργαρίτης στα δείγματα γραφής του και όχι μόνον: Σε μιας Μυσταγωγίας την νομοτέλεια!
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΑΤΡΕΩΝ
Ο «ΑΓΙΟΣ» ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΕΛΕΗΜΩΝ
Στις τελευταίες εκλογές πολλοί φίλοι αναζητούσαν το όνομα μου σε κάποιο από τα ψηφοδέλτια που κυκλοφόρησαν ,εις μάτην. Τόσο το κόμμα όσο και οι υποψήφιοι για τα αξιώματα έκριναν πως δεν με χρειάζονται. Συνηθισμένος για προσφορά στον πολίτη και γενικά στο συνάνθρωπο προς στιγμήν θύμωσα .Ο θυμός μου όμως περιορίσθηκε στο να συνιστώ απλώς στους φίλους μου να ψηφίσουν τον φίλο μου εκλεκτό του κόμματος για το Δήμο και εγώ να επιλέξω το πολιτικά συγγενές ψηφοδέλτιο των ιδεολογικά Ορθοδόξων μεν αλλά πολιτικά διαμαρτυρομένων συντρόφων μου και λοιπών θυμωμένων δυνάμεων. ΄Ένοιωθα πως όφειλα συνειδησιακά να βοηθήσω με την ψήφο μου το φίλο συνεπή αγωνιστή και έντιμο συνδικαλιστή και άνθρωπο Αλέκο Μπάρλο . Μέχρι εκεί έφτασε ο θυμός μου.
Όμως ο θυμός δεν συσκότισε το νου μου για παραλογισμούς.
Έτσι μολονότι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να παραμείνω σχετικά ουδέτερος σε ένα βαθμό στην εμφύλια διαπάλη νοιώθω σήμερα την ανάγκη να διατυπώσω ένα πολιτικό λόγο που αυθόρμητα έρχεται χωρίς καταναγκασμό και χωρίς ιδιοτέλεια.
Είμαι και είναι γνωστό άνθρωπος της προσφοράς, φιλάνθρωπος και φιλόζωος .Όμως αυτή την φιλανθρωπία και φιλοζωία μου έχω το δικαίωμα να την ασκώ εγώ και όχι διά πληρεξουσίου .Δεν έχω καμιά διάθεση με τα δικά μου χρήματα να κάνουν κάποιοι τον φιλάνθρωπο και τον ελεήμονα.
Βεβαίως αυτό το ρόλο την φιλανθρωπίας με πληρεξουσιότητα την ασκεί σε ένα μεγάλο βαθμό και επιτυχώς η Εκκλησία.
Η πολιτεία (κεντρική διοίκηση) και ο Δήμος(Αυτοδιοίκηση ) έχω την άποψη πως έχουν άλλη αποστολή.
Ο Πολίτης τόσο από την κεντρική εξουσία όσο και από την τοπική αυτοδιοίκηση απαιτεί να του επιλύσει προβλήματα σοβαρά όπως είναι η εξασφάλιση απασχόλησης(να τον μάθει να ψαρεύει) να έχει μια καθαρή πόλη, να μπορεί άνετα να κυκλοφορήσει στους δρόμους της, να έχει σχολεία ,παιδικούς σταθμούς, παιδικές χαρές, πνευματικά και πολιτιστικά κέντρα κ.α.
Ένα διαφημιστικό μήνυμα που άκουσα σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό αλλά και ένα φυλλάδιο που έλαβα όχι μόνο με προσέβαλε αλλά και με εξόργισε.
Αλήθεια γιατί κάποιοι υποβαθμίζουν το επίπεδο το νοητικό το πολιτικό αλλά και του αυτοσεβασμού του πολίτη.
Λέει λοιπόν το διαφημιστικό αυτό μήνυμα: «Αν θέλεις το Δήμο στο πλευρό σου, έλα μαζί μας Ξεκινάμε από 1η Ιανουαρίου και δεσμευόμαστε: Οι άνεργοι και οι οικονομικά αδύναμοι συμπολίτες δεν θα πληρώνουν δημοτικά τέλη και νερό.
Δημιουργούμε μαζί με την εκκλησία Ταμείο Αλληλεγγύης για να πληρώνονται οι λογαριασμοί ΔΕΗ ,ΟΤΕ και άλλες επείγουσες ανάγκες των ανέργων και των οικονομικά αδύναμων συμπολιτών μας. Δημιουργούμε Κινητό Δημοτικό Ιατρείο για να εξετάζει τους ηλικιωμένους στις γειτονιές και στα χωριά τους και να τους γράφει τα φάρματα. Δημιουργούμε δωρεάν φροντιστήρια στις συνοικίες της πόλης με ανέργους εκπαιδευτικούς».
Και ερωτώ αυτά τα όποια χρήματα θα απαιτηθούν γι’ αυτό το σκοπό μήπως θα προέλθουν από δωρεές ομογενών; Δεν θα προέλθουν από τους ίδιους τους υπόλοιπους πολίτες οι οποίοι θα κληθούν από το ήδη κουτσουρεμένο μισθό τους και την επίσης κουτσουρεμένη σύνταξή τους να πληρώσουν αυξημένα τέλη καθαριότητας και δημοτικού φωτισμού; Αυτές οι δαπάνες του Δήμου έχουν ως γνωστόν ανταποδοτικό χαρακτήρα. Και καλά, δεν πλήρωσαν τα τέλη δεν πλήρωσαν το νερό οι άνεργοι και οικονομικά αδύναμοι συμπολίτες ποιος και από πού θα τους εξασφαλίσει τον επιούσιο η «Τράπεζα Αγάπης»; Πως θα ζήσουν και πως θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους χωρίς να τους εξασφαλίζει κανείς απασχόληση;
Παρόμοιες πρακτικές προσωπικά δεν τις υιοθετώ. Άλλωστε οι συμπολίτες έχουν επιδείξει τα φιλάνθρωπα αισθήματά τους όπως προκύπτει με αξιόπιστα στοιχεία από τον απολογισμό της Μητροπόλεως. Τα φιλόπτωχα ταμεία των ενοριών της δαπάνησαν πολλές χιλιάδες ευρώ για τις ανάγκες των οικονομικά αδύναμων συμπολιτών μας. Οι ίδιοι συμπολίτες μας συντηρούν ακόμη και αλλοδαπούς επαίτες, απόδειξη είναι ότι συνεχίζουν να διαβιούν στην πόλη μας παρά τις άθλιες και προσβλητικές για τον ανθρωπισμό μας συνθήκες, αφού εξασφαλίζουν ένα χωρίς εργασία μεροκάματο.
Επειδή δεν θεωρώ πως οι Δήμοι θα πρέπει να μετατραπούν σε κέντρα φιλανθρωπίας.
Επειδή οι συμπολίτες δεν μπορεί να υποχρεώνονται να γίνουν φιλάνθρωποι μέσω των εισπρακτικών μηχανισμών του Δήμου.
Επειδή ο θεσμός της φιλανθρωπίας εξυπηρετείται επαρκώς από την Ιερά Μητρόπολη Πατρών και δεν θεωρώ πως έχει ανάγκη συνεταίρου.
Επειδή προφανώς ο διεκδικητής του αξιώματος του Δημάρχου έχει μεγάλα αποθέματα αισθημάτων φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης.
Προσωπικά τον ερωτώ: Mήπως αγαπητέ Ιωάννη ,θα πρέπει να ξανασκεφθείς την επιλογή σου και αντί να επιδιώκεις να γίνεις Δήμαρχος Πατρέων να αναζητήσεις μια θέση σε χηρεύοντα Μητροπολιτικό Θρόνο;
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Στις τελευταίες εκλογές πολλοί φίλοι αναζητούσαν το όνομα μου σε κάποιο από τα ψηφοδέλτια που κυκλοφόρησαν ,εις μάτην. Τόσο το κόμμα όσο και οι υποψήφιοι για τα αξιώματα έκριναν πως δεν με χρειάζονται. Συνηθισμένος για προσφορά στον πολίτη και γενικά στο συνάνθρωπο προς στιγμήν θύμωσα .Ο θυμός μου όμως περιορίσθηκε στο να συνιστώ απλώς στους φίλους μου να ψηφίσουν τον φίλο μου εκλεκτό του κόμματος για το Δήμο και εγώ να επιλέξω το πολιτικά συγγενές ψηφοδέλτιο των ιδεολογικά Ορθοδόξων μεν αλλά πολιτικά διαμαρτυρομένων συντρόφων μου και λοιπών θυμωμένων δυνάμεων. ΄Ένοιωθα πως όφειλα συνειδησιακά να βοηθήσω με την ψήφο μου το φίλο συνεπή αγωνιστή και έντιμο συνδικαλιστή και άνθρωπο Αλέκο Μπάρλο . Μέχρι εκεί έφτασε ο θυμός μου.
Όμως ο θυμός δεν συσκότισε το νου μου για παραλογισμούς.
Έτσι μολονότι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να παραμείνω σχετικά ουδέτερος σε ένα βαθμό στην εμφύλια διαπάλη νοιώθω σήμερα την ανάγκη να διατυπώσω ένα πολιτικό λόγο που αυθόρμητα έρχεται χωρίς καταναγκασμό και χωρίς ιδιοτέλεια.
Είμαι και είναι γνωστό άνθρωπος της προσφοράς, φιλάνθρωπος και φιλόζωος .Όμως αυτή την φιλανθρωπία και φιλοζωία μου έχω το δικαίωμα να την ασκώ εγώ και όχι διά πληρεξουσίου .Δεν έχω καμιά διάθεση με τα δικά μου χρήματα να κάνουν κάποιοι τον φιλάνθρωπο και τον ελεήμονα.
Βεβαίως αυτό το ρόλο την φιλανθρωπίας με πληρεξουσιότητα την ασκεί σε ένα μεγάλο βαθμό και επιτυχώς η Εκκλησία.
Η πολιτεία (κεντρική διοίκηση) και ο Δήμος(Αυτοδιοίκηση ) έχω την άποψη πως έχουν άλλη αποστολή.
Ο Πολίτης τόσο από την κεντρική εξουσία όσο και από την τοπική αυτοδιοίκηση απαιτεί να του επιλύσει προβλήματα σοβαρά όπως είναι η εξασφάλιση απασχόλησης(να τον μάθει να ψαρεύει) να έχει μια καθαρή πόλη, να μπορεί άνετα να κυκλοφορήσει στους δρόμους της, να έχει σχολεία ,παιδικούς σταθμούς, παιδικές χαρές, πνευματικά και πολιτιστικά κέντρα κ.α.
Ένα διαφημιστικό μήνυμα που άκουσα σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό αλλά και ένα φυλλάδιο που έλαβα όχι μόνο με προσέβαλε αλλά και με εξόργισε.
Αλήθεια γιατί κάποιοι υποβαθμίζουν το επίπεδο το νοητικό το πολιτικό αλλά και του αυτοσεβασμού του πολίτη.
Λέει λοιπόν το διαφημιστικό αυτό μήνυμα: «Αν θέλεις το Δήμο στο πλευρό σου, έλα μαζί μας Ξεκινάμε από 1η Ιανουαρίου και δεσμευόμαστε: Οι άνεργοι και οι οικονομικά αδύναμοι συμπολίτες δεν θα πληρώνουν δημοτικά τέλη και νερό.
Δημιουργούμε μαζί με την εκκλησία Ταμείο Αλληλεγγύης για να πληρώνονται οι λογαριασμοί ΔΕΗ ,ΟΤΕ και άλλες επείγουσες ανάγκες των ανέργων και των οικονομικά αδύναμων συμπολιτών μας. Δημιουργούμε Κινητό Δημοτικό Ιατρείο για να εξετάζει τους ηλικιωμένους στις γειτονιές και στα χωριά τους και να τους γράφει τα φάρματα. Δημιουργούμε δωρεάν φροντιστήρια στις συνοικίες της πόλης με ανέργους εκπαιδευτικούς».
Και ερωτώ αυτά τα όποια χρήματα θα απαιτηθούν γι’ αυτό το σκοπό μήπως θα προέλθουν από δωρεές ομογενών; Δεν θα προέλθουν από τους ίδιους τους υπόλοιπους πολίτες οι οποίοι θα κληθούν από το ήδη κουτσουρεμένο μισθό τους και την επίσης κουτσουρεμένη σύνταξή τους να πληρώσουν αυξημένα τέλη καθαριότητας και δημοτικού φωτισμού; Αυτές οι δαπάνες του Δήμου έχουν ως γνωστόν ανταποδοτικό χαρακτήρα. Και καλά, δεν πλήρωσαν τα τέλη δεν πλήρωσαν το νερό οι άνεργοι και οικονομικά αδύναμοι συμπολίτες ποιος και από πού θα τους εξασφαλίσει τον επιούσιο η «Τράπεζα Αγάπης»; Πως θα ζήσουν και πως θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους χωρίς να τους εξασφαλίζει κανείς απασχόληση;
Παρόμοιες πρακτικές προσωπικά δεν τις υιοθετώ. Άλλωστε οι συμπολίτες έχουν επιδείξει τα φιλάνθρωπα αισθήματά τους όπως προκύπτει με αξιόπιστα στοιχεία από τον απολογισμό της Μητροπόλεως. Τα φιλόπτωχα ταμεία των ενοριών της δαπάνησαν πολλές χιλιάδες ευρώ για τις ανάγκες των οικονομικά αδύναμων συμπολιτών μας. Οι ίδιοι συμπολίτες μας συντηρούν ακόμη και αλλοδαπούς επαίτες, απόδειξη είναι ότι συνεχίζουν να διαβιούν στην πόλη μας παρά τις άθλιες και προσβλητικές για τον ανθρωπισμό μας συνθήκες, αφού εξασφαλίζουν ένα χωρίς εργασία μεροκάματο.
Επειδή δεν θεωρώ πως οι Δήμοι θα πρέπει να μετατραπούν σε κέντρα φιλανθρωπίας.
Επειδή οι συμπολίτες δεν μπορεί να υποχρεώνονται να γίνουν φιλάνθρωποι μέσω των εισπρακτικών μηχανισμών του Δήμου.
Επειδή ο θεσμός της φιλανθρωπίας εξυπηρετείται επαρκώς από την Ιερά Μητρόπολη Πατρών και δεν θεωρώ πως έχει ανάγκη συνεταίρου.
Επειδή προφανώς ο διεκδικητής του αξιώματος του Δημάρχου έχει μεγάλα αποθέματα αισθημάτων φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης.
Προσωπικά τον ερωτώ: Mήπως αγαπητέ Ιωάννη ,θα πρέπει να ξανασκεφθείς την επιλογή σου και αντί να επιδιώκεις να γίνεις Δήμαρχος Πατρέων να αναζητήσεις μια θέση σε χηρεύοντα Μητροπολιτικό Θρόνο;
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)