METANAΣΤΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΑ

Διαβάζω σήμερα στις τοπικές εφημερίδες τα εξής: «Σύμφωνα με πληροφορίες ο νέος Δήμαρχος ετοιμάζεται να ζητήσει σύντομα την έγκριση του Δημοτικού Συμβουλίου για την μόνιμη εγκατάσταση των χιλιάδων παράνομων μεταναστών στην περιοχή. Δημιουργώντας μόνιμο οργανωμένο καταυλισμό για αρχή κοντά στο λιμάνι της Πάτρας με έξοδα των δημοτών φυσικά. Και δεν πρόκειται για ένα από τα γνωστά πολυπολιτισμικά πειράματα. Είτε πετύχει το πείραμα είτε όχι οι πολίτες της Πάτρας δεν θα ερωτηθούν.»
Αλήθεια τελικά θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα που δεκαετίες έχει η πόλη μας ή όχι;
Yπάρχει Κυβερνητική μεταναστευτική πολιτική;
΄Έχουμε συνειδητοποιήσει τις διαστάσεις του προβλήματος; Και εάν ναι , είναι λύση να γίνει ένας μόνιμος καταυλισμός κοντά στο λιμάνι;
Το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας στη συνεδρίαση της 22ας Ιουλίου 1997 μεταξύ των θεμάτων της ημερησίας διατάξεως συζητήθηκε και το υπ’ αρίθ.2 θέμα:Αντιμετώπιση των προβλημάτων από την παρατεταμένη παραμονή Κούρδων οικονομικών προσφύγων, στην περιοχή Αγίου Διονυσίου(Σταθμός Ο.Σ.Ε.).
Μεταφέρω από τα πρακτικά, όσα είχα διατυπώσει τότε τα οποία ατυχώς ισχύουν και σήμερα μετά από δεκατρία χρόνια. Είπα επί λέξει τα εξής:
«Είναι γεγονός ότι η παρουσία των Κούρδων στο συγκεκριμένο σημείο φώτισε σε υπερβολικό βαθμό μια εικόνα ντροπής για την πόλη της Πάτρα που ήταν τα βαγόνια του Ο.Σ.Ε. αυτός ο χώρος εκεί με τα παραπήγματα , είναι η πρώτη εικόνα που απολαμβάνει ένας επισκέπτης της πόλης που έρχεται από την Ευρώπη. Είναι λυπηρό φαινόμενο και βεβαίως εκεί υπάρχει η ευθύνη μας ότι ανεχθήκαμε τόσα χρόνια αυτή την κατάσταση. Από εκεί κι έπειτα το ότι παρατηρείται το φαινόμενο να είναι αφύλακτα ουσιαστικά τα σύνορά μας, διάτρητα κυριολεκτικά στον καθένα, στον οποιονδήποτε που μπορεί άνετα να περνάει και να εγκαθίσταται σε οποιαδήποτε πόλη της χώρας είναι ένα φαινόμενο που οπωσδήποτε θα πρέπει να μας προβληματίσει σαν λαό και σαν Κυβέρνηση .Μετά, αν κάποιος ζητεί πολιτικό άσυλο και αποδεδειγμένα είναι πολιτικός πρόσφυγας, εγώ έχω την άποψη ότι πρέπει τα του δίδεται. ΄Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση έτσι όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη, οι συγκεκριμένοι φυγάδες δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση τουλάχιστον ΄ όπως έχει φανεί από τους ίδιους και τη συμπεριφορά των ιδίων ότι πρόκειται περί πολιτικών προσφύγων. Είναι καθαρά οικονομικοί πρόσφυγες και η συγκεκριμένη απόφαση η οποία έχει εκδοθεί από το Δικαστήριο που αφορούσε μια ομάδα συγκεκριμένων φυγάδων , όπως οι ίδιοι έχουν δείξει με τη συμπεριφορά τους δεν είναι πολιτικοί πρόσφυγες. ΄Όμως δεν σημαίνει ότι μια απόφαση που πάρθηκε για κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους μπορεί να επισείετε σα λάβαρο και να χρήζει όλους τους ομοεθνείς τους πολιτικούς πρόσφυγες. Βέβαια αυτή η ζωή ξένων….( Υπάρχει διακοπή από τον πρόεδρο του Δ.Σ. ο οποίος σημειώνει τα εξής: Και γιατί ντρεπόμαστε να το πούμε ,συγνώμη που σας διακόπτω, είναι λαθρομετανάστες ή δεν είναι; Το βάλαμε πιο κομψά «οικονομικοί πρόσφυγες»)
Θα το πω κ. Πρόεδρε είναι λαθρομετανάστες και θα το συγκεκριμενοποιήσω το πρόβλημα .Δεν έχουν καμιά διάθεση να παραμείνουν στην Ελλάδα. Αυτό είναι ένα στοιχείο το οποίο μας κάνει να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν επεδίωξαν να ζητήσουν πολιτικό άσυλο προκειμένου να εγκατασταθούν και να αποφύγουν το στυγνό καθεστώς του Α΄ ή του Β΄ . Γιατί σε κάθε περίπτωση θα μπορούσαν κάλλιστα να εγκατασταθούν στη χώρα μας και να πάνε όπως η Αλβανοί ή οι Βορειοηπειρώτες να εργασθούν στην Ηλεία ή αλλού, να μαζέψουν ντομάτα ή οτιδήποτε άλλο και να επιδιώξουν εκ των ενόντων να στεγασθούν και να μονιμοποιηθούν κάπου. Αυτοί έχουν συγκεκριμένη αποστολή . Έχουν αποστολή να πάνε σε μια πιο εύρωστη οικονομία ,όπως είναι η Γερμανία που υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες ανεύρεσης εργασίας και αποτελεσματικότερης οικονομικής εξασφάλισης. Αυτός είναι ο στόχος τους. Και γ’ αυτό αποτελεί κέντρο έλξεως το λιμάνι των Πατρών. Αποδείχθηκε στη συνέχεια ότι ακριβώς αυτή η περίθαλψη της οποίας έτυχαν από την ευαισθησία των Πατρινών αξιοποιήθηκε, διότι έλαβαν τα μηνύματα οι υπόλοιποι προς μετανάστευση ότι στην Πάτρα είναι εξασφαλισμένα φαγητό και διαμονή και όλα τα συμπαρομαρτούντα .Συνεπώς διογκώθηκε το ρεύμα και τι αποδεικνύεται στην ουσία;
Oτι εμείς μεν κοιτάμε να δείξουμε μια καλή εικόνα προς τα έξω, αντιθέτως οι Ιταλοί , όταν πηγαίνουν εκεί, τους ξαναστέλνουν πίσω. Δεν καταλαβαίνω γιατί εμείς αυτή την πολιτική των Ιταλών την παραγνωρίζουμε; Γιατί, δεν κάνουμε κι εμείς το ίδιο; Να τους στείλουμε από εκεί που ήρθαν. Γιατί από τη στιγμή που είπα και επαναλαμβάνω είναι πολιτικοί πρόσφυγες και ζητούν πολιτικό άσυλο να τους δοθεί. Αλλά δεν συμβιβάζεται όμως το ένα με το άλλο με το ότι δηλαδή είναι «επί θύραις» για την έξοδο προς την Ευρώπη. Δηλαδή περιμένουν ανά πάσα στιγμή να βρουν την ευκαιρία. Υπήρχε καταγγελία εκ μέρους ιδιοκτητών φορτηγών, ότι σκίζουν μουσαμάδες, κινδυνεύουν οι ίδιοι από τους λαθρομετανάστες που πάνε να καλυφθούν και χίλια δύο άλλα φαινόμενα .Είχαμε περιστατικό με τους Τούρκους τους αθλητές οι οποίοι τραβολογιόντουσαν ,αυτό δεν μας τιμά καθόλου. Ατυχώς περισσεύει η υποκρισία είναι πασίδηλο. Και θα το πω και θα το τεκμηριώσω .Από την μια μεριά οι κακόμοιροι οι άνεργοι, οι πεινασμένοι της Πειραϊκής Πατραϊκής και του Λαδόπουλου, από την άλλη μεριά η ανεξέλεγκτη είσοδος της όποιας φυλής και εθνότητας φυγάδες, η διατροφή και περίθαλψή τους.
Από την μια μεριά η ευαισθητοποίηση για τους Κούρδους και από την άλλη η αναισθητοποίηση για τους Έλληνες. Λοιπόν αυτά δεν συμβιβάζονται δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να τα βάλουμε σε ένα τσουβάλι και να πούμε άντε να τα ισοπεδώσουμε, ούτε και από την άλλη μεριά όταν μιλάμε για ευαισθητοποίηση κάποιων που λένε κινδυνεύουν τα Φιλανθρωπικά Ιδρύματα της Πάτρας η «ΜΕΡΙΜΝΑ» ΤΟ «ΠΤΩΧΟΚΟΜΕΙΟ» και ο,τιδήποτε άλλο και από την άλλη μεριά επιδεικνύουμε την ευαισθησία μας και τη φιλανθρωπία στους φυγάδες και συντηρούμε μια κατάσταση που δεν μας τιμά καθόλου σα λαό και σαν πόλη.
Η δική μου άποψη είναι ότι η Πολιτεία είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για το πρόβλημα και πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στο συγκεκριμένο πρόβλημα.
Εάν διαπιστώσει ότι ορισμένοι από τους λαθρομετανάστες είναι πολιτικοί πρόσφυγες να τους παράσχει πολιτικό άσυλο και να επιδιώξει να τους εντάξει στη χώρα η σε αντίθετη περίπτωση να τους απελάσει ,όπως απελαύνει σε κάθε περίπτωση οποιονδήποτε λαθρομετανάστη . Δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι η χώρα μας ξέφραγο αμπέλι στον οποιονδήποτε τυχοδιώκτη. Και για να μην χαρακτηρισθούμε για πολιτική Λεπέν ή φασιστών λέμε τα εξής:΄Αν αποδεδειγμένα συντρέχουν στο πρόσωπο κάθε λαθρομετανάστη οι προϋποθέσεις του πολιτικού πρόσφυγα είμαι ο πρώτος που θα δεχθώ να του παράσχουμε οπωσδήποτε πολιτικό άσυλο. Τα υπόλοιπα είναι μόνο και μόνο για κατανάλωση και για λαϊκισμούς πέρα για πέρα.»
Τα όσα διατύπωσα σε εκείνη τη συνεδρίαση συνυπογράφω και σήμερα μετά από δεκατρία ολόκληρα χρόνια με μια διαφορά ότι τότε είχαμε Κούρδους ενώ σήμερα έχουμε Αφγανούς, Πακιστανούς, Σομαλούς, Ρουμάνους ,Βουλγάρους και άλλες πολλές εθνότητες.
Η απόφαση που έλαβε τότε το Δημοτικό Συμβούλιο είχε ως εξής :

………………………………………………………………………………..
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ:
1.Επισημαίνει την αδράνεια της Κυβέρνησης για την επίλυση του σοβαρού προβλήματος που έχει προκύψει από την εγκατάσταση των Κούρδων στην περιοχή της Πάτρας και αξιώνει από αυτήν να προχωρήσει σε άμεση επίλυση του εν λόγω προβλήματος,
2.Δεσμεύεται για τη συνέχιση των προσπαθειών εκ μέρους του Δήμου για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης τους στο χώρο που έχουν εγκατασταθεί, μέχρι να δοθεί οριστική λύση και ψηφίζει για το σκοπό αυτό πίστωση 600.000 δραχμών σε βάρος του Κ.Α 212/7 των εξόδων του προϋπολογισμού οικον. έτους 1997 για την ενοικίαση χημικών W.C. για δύο μήνες.
Ο νέος Δήμαρχός μας ας κάνει τον κόπο να διαβάσει τα πρακτικά εκείνης της συνεδριάσεως τα οποία όπως θα διαπιστώσει έχουν διαχρονική αξία και περιεχόμενο και καλύπτουν απόλυτα ατυχώς και τη σημερινή τραγική πραγματικότητα της πόλεως…

Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ

Με τη δημιουργία του υλικού κόσμου υπάρχει και η έννοια του χώρου. Οι μεταβολές που συντελούνται στο χώρο δημιούργησαν την ανάγκη για ανακάλυψη της έννοιας του χρόνου.
Ο άνθρωπος από την εμφάνισή του στη γη έχει άμεση σχέση με το χώρο που ζει, κινείται, αναπτύσσεται βιολογικά και πνευματικά και τέλος αφανίζεται. Ακριβώς αυτά τα στάδια της εξελικτικής του πορείας στη γη τον υποχρέωσαν να δημιουργήσει τον ημερολογιακό χρόνο, για να έχει τη δυνατότητα ελέγχου των εξελίξεων στο χώρο.
«Χρόνος και χώρος είναι τα όργανα με τα οποία ο Θεός πραγματοποιεί το πανταχού παρών του μέσα στον κόσμο και συλλαμβάνει ακαριαία τη ροή των πραγμάτων»(Νεύτων)
Δηλαδή ο Δημιουργός των πάντων είναι εκτός χώρου και χρόνου. Ο άνθρωπος σε μια συνεχή προσπάθεια ανά τους αιώνες κυριαρχείται από τη λαχτάρα να κατακτήσει τόσο το χώρο όσο και το χρόνο.
Σ’ αυτό το ανελέητο κυνήγι μέσα στον πλανήτη αναλίσκεται σ’ ένα αγώνα πολύεδρο και πολυεπίπεδο, χωρίς περιθώρια πνευματικής ηρεμίας, γαλήνης, αυτοσυγκέντρωσης και δημιουργικής ενδοσκόπησης.
Έρμαιο της φενάκης που αποκαλούμε καινούργιο χρόνο, ο άνθρωπος ,αυτάρεσκα επιθυμεί είτε να περιορίζει τις συνέπειές του είτε να ελπίζει πως ο καινούργιος χρόνος θα του προσφέρει κάτι το νέο, κάτι το εντελώς διαφορετικό, κάτι που του λείπει και κάθε φορά αυτή την προσδοκία του τη συνοδεύει κάθε πρωτοχρονιά με τις ευχές του σε συγγενείς και φίλους.
Καινούργιος χρόνος στην ουσία δεν υπάρχει. Ο αποκαλούμενος καινούργιος χρόνος είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα μια ανθρώπινη επινόηση σχεδιασμένη από τον ίδιο με βάση τις περιοδικά επαναλαμβανόμες κινήσεις της γης γύρω από τον Ήλιο και τον άξονα της, με σκοπό την εξυπηρέτησή του.
Ο «Καινούργιος» χρόνος αποτελεί συνέχεια του προϋπάρχοντα χρόνου. Η μόνη διαφορά είναι πως στον άνθρωπο όπως και σ’ όλα τα έμβια όντα γίνονται αισθητά τα σημάδια των βιολογικών μεταβολών , όπως εμφανίζονται και αποτυπώνονται με την ενηλικίωση, το γήρας και το θάνατο.
Όμως ανεξάρτητα απ’ αυτή τη σκοπιά η δημιουργία της αίσθησης του νέου χρόνου λειτουργεί και ως επένδυση ελπίδας μίας νέας ζωής για τους νέους ανθρώπους και φυσικά και κάποιες στιγμές περισυλλογής και σκεπτικισμού σε εκείνους που έχουν ήδη σχεδόν προσμετρήσει «το ζείν».
Με τις χρονικές αυτές στιγμές, τις εναλλαγές των χρόνων, των ημερολογιακών ετών δίνεται στον άνθρωπο η ευκαιρία να κάνει σε τακτικά χρονικά διαστήματα τον απολογισμό του για το χρόνο που έφυγε και τον προγραμματισμό του για τη νέα χρονική περίοδο που ανατέλλει.
Αυτή η νοητική πράξη δεν έχει μόνο οικονομικό και διαχειριστικό περιεχόμενο έχει κι ένα χαρακτήρα αυτοκριτικής και αυτοελέγχου σε μια προσπάθεια βελτίωσης του «έσω» ανθρώπου.
Αυτή η εναλλαγή του χρόνου λειτουργεί σαν ένας σταθμός επιβιβασμού και αποβιβασμού. Νέοι άνθρωποι γεννώνται και ξεκινούν την πορεία τους μέσα στο χρόνο και κάποιοι άλλοι ήδη φθάνουν στο τέρμα και αποβιβάζονται.
Αυτή η προσωρινότητα παραμονής μας στο χώρο ,μας δημιουργεί αντίστοιχα και την αίσθηση της προσωρινότητας και στο χρόνο.
Αυτή η αίσθηση μας κάνει να επιθυμούμε το ταξίδι μας μέσα στο χώρο και το χρόνο να είναι και να γίνεται ευχάριστο και να μη το σκιάζουν γεγονότα που λειτουργούν ανασταλτικά για την ευτυχία μας.
Ευχή του ανθρώπου στο συνάνθρωπο αυτές τις μέρες της κάθε Πρωτοχρονιάς είναι να έχει υγεία, χαρά και ψυχική γαλήνη, προϋποθέσεις για ένα άνετο κι ανώδυνο ταξίδι μέσα στο χρόνο.
Για να έχει νόημα το ταξίδι μας στο τέρμα του τοποθετούμε και από μια Ιθάκη. Μια Ιθάκη που αναφέρεται ανά τους αιώνες από φιλοσόφους και ιδρυτές θρησκειών.
Είναι η Ελπίδα. Είναι εντελώς αδύνατο να ζήσει ο άνθρωπος μέσα στο χρόνο χωρίς ελπίδα. Αν και ενίοτε είναι δύσπιστος και διστακτικός στην απόλυτη υιοθέτηση μεταφυσικών θεωρήσεων.
Για εκείνο που είναι βέβαιος ο άνθρωπος είναι πως το περπάτημά του μέσα στο χώρο και στο χρόνο είναι περιορισμένο.
Βλέπει το αύριο να γίνεται παρόν και το παρόν να γίνεται χτες, κι αυτή η ρευστότητα τον επηρεάζει και τον προβληματίζει.
Για εκείνους που έχουν οξυμένη συνείδηση ευθύνης και χρέους η αλλαγή του χρόνου είναι μια μέρα βαριάς περισυλλογής και θλίψης. για ένα ακόμη χρόνο που πέρασε, για ένα χρόνο που ακόμη «φορτώθηκαν στην πλάτη τους» ένας χρόνος που δεν ήταν επαρκής για την ολοκλήρωση των οραματισμών τους.
Είναι όμως και οι αισιόδοξοι που χαίρονται την κάθε στιγμή κι ο νέος χρόνος αποτελεί μια ακόμη αφετηρία χαράς και δημιουργίας.
Όσο ο άνθρωπος αγωνίζεται για την κατάκτηση του χρόνου και όσο επιτείνεται αυτός ο αγώνας τόσο η κατάκτηση γίνεται ένα άπιαστο όνειρο. Ο χρόνος παραμένει « ες αεί πανδαμάτωρ».
Η μόνη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος είναι να ταυτισθεί με το χρόνο μέσα στην αιωνιότητα.
Η βεβαιότητα μίας μεταθανάτιας συνέχειας αποτελεί τη λύτρωση από την υπαρξιακή αγωνία του τέλους και της ανυπαρξίας.
Με τον ερχομό του νέου χρόνου ο άνθρωπος ελπίζει να βρει τη γαλήνη που δεν του εξασφάλισε ο προηγούμενος .Ελπίζει στην γαλήνη του «έσω ανθρώπου» και στην οικουμένη ολάκερη.
Ελπίζει στη συμφιλίωση των λαών και στη συνεργασία τους. Ελπίζει σε επιτυχίες των επιστημόνων και ερευνητών για να καταπολεμήσει τις νέες μάστιγες της εποχής μας για τις οποίες δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Ελπίζει κι εύχεται για την Ειρήνη, την Αγάπη, τη συναδέλφωση…


Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

ΠΟΤΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;

Το πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Χριστός αποτέλεσε ζήτημα για το οποίο έχουν γίνει στο παρελθόν πολλές αναφορές και συζητήσεις.
Τα τέσσερα ευαγγέλια και οι πράξεις των Αποστόλων που κάνουν αναφορά στη γέννηση του Θεανθρώπου δεν παρέχουν σαφείς χρονολογικές ενδείξεις. Τις περισσότερες των περιπτώσεων επιφέρουν σύγχυση αφού δεν παρέχουν σαφείς πληροφορίες.
Ο πρώτος που ασχολήθηκε με τον ακριβή προσδιορισμό του έτους της γέννησης του Χριστού είναι ο δυτικός μοναχός Διονύσιος ο αποκαλούμενος και Μικρός κατά τον 6ον αιώνα.
Ο εν λόγω μοναχός στηρίχθηκε σε εσφαλμένους υπολογισμούς και αποφάνθηκε ότι χρόνος γεννήσεως του Χριστού είναι το έτος 754 από της κτίσεως της Ρώμης.
Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος στο Β΄ κεφάλαιο(19-23) αναφέρει πως ο Χρiστός γεννήθηκε επί ημερών του Βασιλέως της Ρωμαϊκής Ιουδαίας Ηρώδη του Μεγάλου.
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο Γ΄ Κεφάλαιο(1-15) αναφέρει ότι ο Ιησούς βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη κατά το 15ο έτος της Βασιλείας του αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβερίου.
Η έκφραση του Ευαγγελιστή (στιχ.23) ότι κατά την βάπτιση «ην ωσεί ετών τριάκοντα αρχόμενος» δεν μπορεί να αποτελέσει χρονολογικό καθορισμό και κρίνεται αόριστος. Αλλά και η περί του 15ου έτους της Βασιλείας έκφραση δεν είναι σαφής αφού ο Τιβέριος συνεβασίλευσε μετά του Αυγούστου από του έτους 765,και μόνος από του 767.
Δεν είναι γνωστό αν στη έκφραση του Ευαγγελιστή Λουκά η αρίθμηση των 15 ετών αρχίζει από το 765 ή από το 767.
Υπάρχει μια ακόμη ένδειξη στον ευαγγελιστή Λουκά ότι κατά τον χρόνο της γέννησης διατάχθηκε από τον Αυτοκράτορα της Ρώμης Αύγουστο απογραφή των κατοίκων της Παλαιστίνης, όπου ένεκα της απογραφής αυτής μετέβη ο Ιωσήφ στη Βηθλεέμ, στην οποία και γεννήθηκε ο Χριστός(Λουκ.2,1-14)
Η πληροφορία αυτή με τις γενόμενες επιστημονικές έρευνες απεδείχθη ακριβής από ιστορικής απόψεως αν και δεν αναφέρεται από άλλους ιστορικούς οι οποίοι βεβαίως ομιλούν για άλλη απογραφή.
Η απογραφή στην οποία αναφέρεται ο Λουκάς διατάχθηκε το 2 π.Χ. και κράτησε χρόνια.. Ένα άλλο στοιχείο προσδιορισμού του χρόνου γέννησης του Χριστού είναι ότι κατά τη διάρκεια της απογραφής στην Παλαιστίνη έγινε η επανάσταση του Ιούδα του Γαλιλαίου(Πράξεις Ε στ.37).Βέβαια από ότι είναι εξακριβωμένο η επανάσταση αυτή έγινε το έτος 6 μ Χ.
Ο Λουκάς παρέχει επίσης μια ένδειξη από το χρόνο συλλήψεως του Βαπτιστή Ιωάννη όπου γίνεται λόγος πως η σύλληψη αυτή έγινε «Εν ταις ημέραις Ηρώδου του Βασιλέως της Ιουδαίας» (Λουκ.1 ,5) αλλά και αυτή η ένδειξη δεν μπορεί να αποτελέσει βάση προσδιορισμού του χρόνου γεννήσεως του Χριστού.
Από όλα τα παραπάνω ένα είναι βέβαιο ότι ο Ιησούς γεννήθηκε επί βασιλείας Ηρώδου του Μεγάλου, ενώ πληροφορούμεθα από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο(2,15-19) ότι ο Ηρώδης απέθανε μετά τον φόρο των νηπίων της Βηθλεέμ. Το Ηρώδης στηριζόμενος στις πληροφορίες και τους υπολογισμούς των Μάγων(Ματ.2,8) είχε διατάξει τον φόνο νηπίων από δύο ετών και κάτω μεταξύ των οποίων ήλπιζε ότι θα είναι και ο Ιησούς.
Συνεπώς κατά το χρόνο της παιδοκτονίας ο Ιησούς θα πρέπει να διάνυε το δεύτερο χρόνο της επίγειας ζωής του.
Αφού γνωρίζουμε ότι Ηρώδης ο Μέγας σύμφωνα με τον ευαγγελιστή μετά την παιδοκτονία απέθανε, μπορούμε να συμπεράνουμε πότε συνέβη αυτή η παιδοκτονία, διότι από τις χρονολογικές καταχωρήσεις στην ελληνική του Ιουδαίου Ιστορικού Ιωσήπου Φλαβίου συνάγεται το συμπέρασμα ότι αυτός πέθανε το έτος 750 από κτήσεως Ρώμης.
Από τον ίδιο Ιουδαίο ιστορικό πληροφορούμαστε ότι προ του Πάσχα του έτους του θανάτου του Ηρώδη έγινε έκλειψη σελήνης η οποία προξένησε μεγάλη εντύπωση.
Είναι εξακριβωμένο ιστορικά ότι η μεγάλη εκείνη έκλειψη που ήταν ορατή και στα Ιεροσόλυμα έγινε την νύχτα της 12ης προς την 13η Μαρτίου του έτους 750 από κτίσεως Ρώμης.
Συνεπώς ο ακριβής χρόνος θανάτου του Ηρώδη του Μεγάλου καθορίζεται το έτος 750 από κτίσεως Ρώμης. Το ότι δεν ζούσε το έτος 753 αποδεικνύεται και από νομίσματα του έτους εκείνου όπου φέρουν το όνομα του διαδόχου του.
Συνεπώς το έτος Γεννήσεως του Ιησού Χριστού αντιστοιχεί όχι προς το έτος 754 από κτίσεως Ρώμης όπως εσφαλμένα προσδιορίζει το χρόνο ο δυτικός μοναχός Διονύσιος ο Μικρός αλλά προς το 748 ή 749.
Σε ποιο μήνα και μέρα γεννήθηκε ο Χριστός δεν είναι εξακριβωμένο .Η χρονολόγηση ως μ.Χ. επεκράτησε σε μας τους Έλληνες κατά τον 16ο αιώνα.
Για την ακριβή ημερομηνία(ημέρα-μήνα) δεν αναφέρουν απολύτως τίποτε oi Ευαγγελιστές. Έτσι υπήρχαν κατά καιρούς διάφορες απόψεις. Πρώτος που έκανε αναφορά σ΄ αυτή την ημερομηνία ήταν ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς κατά τον Γ΄ αιώνα και ακολούθησαν ο Ωριγένης, ο Εφραίμ ο Σύρος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Επιφάνειος Κύπρου κ.α.
Έτσι σύμφωνα με τις απόψεις αυτές δεν υπήρχε ορισμένη και σαφής ημερομηνία γεννήσεως άρα και σαφής ημερομηνία εορτασμού.
Μάλιστα επί εποχής Κυρίλλου Αλεξανδρείας μέχρι του έτους 432 η γέννηση του Κυρίου εορτάζονταν την 8η Νοεμβρίου.
Επί Αυτοκράτορος Θεοδοσίου του Μεγάλου επεβλήθη ο εορτασμός της Γέννησης του Χριστού να γίνεται την 25η Δεκεμβρίου και στην Ανατολή αφού ήδη είχε προηγηθεί η καθιέρωση του εορτασμού της γέννησης σ ΄αυτή την ημερομηνία στη Δύση .Υπήρχαν αντιδράσεις στον καθορισμό της ημερομηνίας του εορτασμού και σκανδαλισμός των πιστών, αφού εκείνη την ημερομηνία και συγκεκριμένα από 17-23 του μηνός Δεκεμβρίου οι Ρωμαίοι εόρταζαν τα Σατουρνάλια.
Για την επικράτηση της ημερομηνίας εορτασμού πρωτοστάτησε ο άγιος Ιωάννης Ο Χρυσόστομος ως πρεσβύτερος Αντιοχείας και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως.
Μόλις το 432 μ.Χ. συμφώνησαν όλες οι εκκλησίες στην ημερομηνία εορτασμού. Έκτοτε ως ημερομηνία γεννήσεως και εορτασμού έχει καθιερωθεί η 25η Δεκεμβρίου.
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΗΛΕΙΩΝ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ 1902 – 2010

Θα προσπαθήσω σ’ αυτό το μικρό αφιέρωμα, όσο πιο λιτά μπορώ, να παρουσιάσω την ιστορία των 100 και πλέον χρόνων του Συλλόγου των Ηλείων της Πάτρας, παραθέτοντας νέα στοιχεία πέραν απ’ αυτά που έχουν δημοσιευθεί ήδη στο βιβλίο μου «Ηλειακή Παροικία της Πάτρας» που εξέδωσε το 1992 με δαπάνες του ο Σύλλογος Ηλείων των Πατρών «Ο Κόροιβος».
Καθένας που ζει και αναπνέει σε μια πόλη συμβάλλει θετικά ή αρνητικά στη διαμόρφωση της ιστορίας της. Άλλος πολύ και άλλος λίγο. Άμεσα ή έμμεσα. Οι σύλλογοι και τα εργατικά σωματεία κατάφεραν «εν τη ενώσει» να δώσουν ισχύ σε ομάδες ανθρώπων που από μόνοι τους ίσως να μην κατάφερναν να κάνουν κάτι το άξιο λόγου. Την προσφορά των εργατικών σωματείων, κυρίως στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, δε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει. Όπως και δε μπορεί να αγνοήσει και την προσφορά των συλλόγων, συνδέσμων και σωματείων, που τα μέλη τους που ζουν στην Πάτρα και κατάγονται από άλλες περιοχές.
Η προσφορά των πολυάριθμων συλλόγων που από τον 19ο αιώνα δρουν στην Πάτρα είναι ανεκτίμητη, γιατί αγκαλιάζουν ανθρώπους απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα παρέχοντας αλληλοβοήθεια, ανύψωση του πνευματικού επιπέδου με διαλέξεις και ανάπτυξη της επικοινωνίας μεταξύ των μελών τους. Η εγκατάσταση –μόνιμη ή προσωρινή– πολλών εποίκων από ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό διαμέρισμα σε μια άλλη πόλη, δημιουργούσε προβλήματα προσαρμογής αλλά και επικοινωνίας, αφού πολλοί ήσαν αυτοί που αισθάνονταν χαμένοι μεταξύ ανθρώπων από περιοχές με άλλα ήθη και έθιμα. Κι αν σήμερα με την ανάπτυξη των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, αυτό δεν είναι τόσο εμφανές, στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα ήταν η πραγματικότητα.
Στην Πάτρα άρχισαν σιγά-σιγά να ιδρύονται σύλλογοι από το 1873 με πρώτο των Καλαβρυτινών. Ακολούθησαν των Κεφαλλήνιων το 1874, των Λακώνων και Μεσσηνίων το 1890, των Ζακυνθίων το 1893, των Κερκυραίων το 1894, των Ναυπακτίων το 1897, των Ηπειρωτών το 1900 και το 1902 αυτός των Ηλείων. Η αλματώδης ανάπτυξη της Πάτρας σαν σειρήνα τράβηξε πολλούς στην αγκαλιά της. Στα προλεγόμενα του βιβλίου «Πάτρα 1900», ο αείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος μας πληροφορεί ότι: «…στη διαμόρφωση του πληθυσμού της Πάτρας στα τέλη του προηγούμενου με αρχές του 20ου αιώνα, την πρώτη θέση –με κριτήριο την αριθμητική δύναμη– είχαν οι Επτανήσιοι, τη δεύτερη οι Καλαβρυτινοί, την Τρίτη οι Ηλείοι και ακολουθούσαν σχεδόν ισοδύναμοι οι Μεσολογγίτες και οι Ναυπάκτιοι…».[1]
Πριν από έναν αιώνα λοιπόν, ιδρύθηκε ο πρώτος Σύλλογος Ηλείων των Πατρών και συγκεκριμένα στις 26 Μαΐου του 1902. Όπως διαβάζουμε στο μοναδικό δημοσίευμα της εφημερίδας «Νεολόγος» των Πατρών:
«Σύνδεσμος Ηλείων
Διακόσιοι περίπου Ηλείοι συνελθόντες σήμερον όπως κάμωσιν τας αρχαιρεσίας του αρτισυστάτου αυτών συνδέσμου, εξέλεξαν Πρόεδρον αυτών τον κ. Παναγούλην, Αντιπρόεδρον τον κ. Ανδρικόπουλον και Ταμίαν τον κ. Καΐρην».[2]
Δυστυχώς, παρά την επισταμένη έρευνα στα διαθέσιμα αρχεία του «Νεολόγου» αλλά και των άλλων πατρινών εφημερίδων, δεν κατάφερα να εντοπίσω περισσότερα για την όμορφη αυτή κίνηση που είχε γίνει τότε.
Να σημειωθεί ότι στην Πάτρα οι Ηλείοι –πρώτοι αυτοί– ίδρυσαν το σύλλογό τους στις 26 Μαΐου του 1902, ενώ στην Αθήνα, όπως μας πληροφορεί ο Ηλείος ιστοριοδίφης Βύρων Δάβος, η ίδρυση αντίστοιχου συλλόγου πραγματοποιήθηκε δύο μήνες αργότερα, στις 29 Ιουλίου του 1902.[3]
Στη συνέχεια, το 1909 οι νομοί Ηλείας και Αχαΐας συνενώνονται και αποτελούν το Νομό Αχαϊοήλιδος. Ακολουθούν τη δεκαετία 1912-1922 οι μεγάλοι αγώνες του Έθνους μας που απελευθέρωσαν τους σκλάβους αδελφούς μας και το 1930 διαιρείται ξανά ο νομός Αχαϊοήλιδος στους δύο προαναφερόμενους νομούς. Τη χρονιά εκείνη, σε σύνολο πληθυσμού της Πάτρας 61.278 ψυχών, οι 8.000 περίπου ήσαν Ηλείοι.
Φαίνεται ότι ο πρώτος Ηλειακός Σύλλογος είχε περάσει στην ιστορία, αφού στις 2 Μαρτίου 1930 μια ομάδα Ηλείων των Πατρών αποφάσισε να ιδρύσει νέο σύλλογο. Από το πρακτικό αυτής της συνεδρίασης είναι τα πιο κάτω:
«Πρακτικόν περί Ιδρύσεως εν Πάτραις Συνδέσμου των εν Πάτραις εγκατεστημέων Ηλείων υπό τον τίτλον ‘‘ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΝ ΠΑΤΡΑΙΣ ΗΛΕΙΩΝ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ’’
Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι εν Πάτραις εγκατεστημένοι και εκ της επαρχίας Ηλείας καταγόμενοι Παναγιώτης Λιακόπουλος, δικηγόρος, Νικόλαος Παπαναγόπουλος, ναυτικός πράκτωρ και Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Πατρέων, Νικόλαος Μπομπής, χημικός, Γεώργιος Ξυδιάς, δημοτικός Στρατολόγος Πατρέων, Κων/νος Αναγνωστόπουλος, ιατρός, Ανδρέας Λαμπρόπουλος, ζαχαροπλάστης (είναι ο ιδιοκτήτης του ιστορικού ζαχαροπλαστείου ‘‘ΟΛΥΜΠΙΑ’’), Ανδρέας Χαρμαντάς, έμπορος, Ευγένιος Παπαναγόπουλος, ξενοδόχος, Νικόλαος Αλεξανδρόπουλος, έμπορος και Θεόδωρος Πετρόπουλος, έμπορος, συνελθόντες σήμερον την 2α Μαρτίου 1930 και ώραν 7ην μ.μ. εν τω γραφείω του κ. Νικολάου Παπαναγοπούλου και έχοντες τα υπό του νόμου απαιτούμενα προσόντα, απεφασίσαμεν και προέβημεν εις την ίδρυσιν του ανωτέρω Συνδέσμου των εν Πάτραις Ηλείων ‘‘Η Αλληλεγγύη’’ σκοποί του οποίου έσεται κλπ…κλπ
Εν Πάτραις σήμερον τη 2 Μαρτίου 1930. Οι ιδρυταί (έπονται 73 υπογραφές».
* - *
Στις πρώτες εκλογές του Συνδέσμου που έγιναν στις 30 Μαρτίου 1930 στην ταράτσα του κινηματογράφου «Πάνθεον», ψήφισαν 82 μέλη και εξελέγησαν: Πρόεδρος: Κων/νος Πρεβεδούρος, δικηγόρος,
Αντιπρόεδρος: Νικόλαος Παπαναγόπουλος, πράκτωρ και Δημοτικός Σύμβουλος,
Γενικός Γραμματέας: Παναγιώτης Λιακόπουλος, δικηγόρος,
Ταμίας: Θεόδωρος Πετρόπουλος, σταφιδέμπορος
Μέλη: Αλέξανδρος Καραμέρος, ξενοδόχος,
Νικόλαος Νινόπουλος σταφιδομεσίτης,
Κων/νος Αναγνωστόπουλος, ιατρός,
Σπυρίδων Χρυσανθόπουλος, δικηγόρος,
Ανδρέας Λαμπρόπουλος, ζαχαροπλάστης,
Άγγελος Οικονόμου, φαρμακοποιός,
Νέστωρ Ράλλης, ιατρός και
Ιωάννης Αλμπανόπουλος, ιατρός.
«Μετά την γενομένην εκλογήν, λαβών τον λόγον ο κ. Πρεβεδούρος αφού εξέφρασε τας θερμάς ευχαριστίας του δια την εκλογήν του, εδήλωσεν ότι παρ’ όλας τας επαγγελματικάς του ασχολίας θα επιδιώξη, ενισχυόμενος από τα αξιότιμα μέλη του Δ.Σ. και παρ’ όλων των αγαπητών συμπολιτών να συντελέση εις την πραγμάτωσιν των σκοπών του συλλόγου, όστις είναι ένας από τους αξιολογωτέρους συλλόγους όχι μόνον από αριθμητικής απόψεως, αλλά από πάσης άλλης απόψεως και τέλος ηυχήθη υπέρ της καλλιτέρας προόδου και της ανωτέρας ηθικής και υλικής ανυψώσεως των Ηλείων».[4]
Στις αρχαιρεσίες του Συλλόγου το 1932 εξελέγησαν:
«Πρόεδρος: Νίκος Ε. Παπαναγόπουλος, πράκτωρ
Αντιπρόεδρος: Θεόδωρος Πετρόπουλος, σταφιδέμπορος
Ταμίας: Νικόλαος Αλεξανδρόπουλος, σταφιδέμπορος
Γενικός Γραμματέας: Ανδρέας Καλαντζόπουλος, δημοσιογράφος
Έφορος: Ανδρέας Λαμπρόπουλος, ζαχαροπλάστης
Σύμβουλοι: Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ξενοδόχος
Πάνος Λιακόπουλος, δικηγόρος
Ανδρέας Ανδρουτσόπουλος, σταφιδέμπορος
Βασίλειος Μανιάτης, υπάλληλος Αμερικανικού Προξενίου
Διονύσιος Γαλανόπουλος, έμπορος
Βίκτωρ Βικτωράτος, εμπορορράπτης
Ανδρέας Χαρμαντάς, έμπορος
Το Διοικητικό Συμβούλιο με ομόφωνη απόφασή του ανακήρυξε επίτιμο πρόεδρο τον Ξαβέριο Παπαηλιού, διευθυντή Εθνικής Τραπέζης».[5]
Δραστήριος ο πρόεδρος του Συλλόγου Νίκος Ε. Παπαναγόπουλος που την εποχή εκείνη ήταν Δημοτικός Σύμβουλος Πατρέων και πρόεδρος της Ένωσης των Εφέδρων Υπαξιωματικών, κατήλθε και ως υποψήφιος βουλευτής στις εκλογές της 6-3-1933 με τον Λαϊκό συνδυασμό εκπροσωπώντας τον κάμπο της Ηλείας «κατόπιν αξιώσεως πλείστων συγγενών του και φίλων και ισχυρών παραγόντων, αξιούντων να εκπροσωπευθή την φοράν αυτήν και η Ανδραβίς εις τον αντικυβερνητικόν συνδυασμόν, ήτις αριθμεί περί την μίαν χιλιάδα ψήφων. Δεδομένου δε, ότι ο κ. Παπαναγόπουλος είναι πασίγνωστος και δημοφιλής καθ’ όλην την Ηλείαν, λόγω των πολλαπλών του υπηρεσιών, δύναται να θεωρηθή από τούδε ως έχων εξησφαλισμένην την επιτυχίαν».[6]
Όμως η φιλόδοξη αυτή κάθοδος δεν αξιολογήθηκε και τόσο θετικά από τους συμπολίτες του και ο Παπαναγόπουλος έλαβε μόλις 118 ψήφους με αποτέλεσμα να μην ξανασχοληθεί με την πολιτική και να δώσει όλη την ενεργητικότητά του στην προώθηση των θεμάτων του Συλλόγου μέχρι τις παραμονές του Ελληνοϊταλικού πολέμου.
«Σύλλογος των εν Πάτραις Ηλείων
Καλούνται άπαντα τα μέλη του συλλόγου των εν Πάτραις Ηλείων όπως σήμερον και ώραν 9,30 π.μ. παρευρεθώσιν εις το επί της οδού Αγίου Ανδρέου 33 «Ξενοδοχείον Πριγκηπικόν» ένθα το γραφείον του ημετέρου συλλόγου όπως μεταβώμεν εν σώματι εις την τελεσθησομένην λιτανείαν του Πολιούχου μας Ανδρέου.
Ο Πρόεδρος: Νικ. Ε. Παπαναγόπουλος - Ο Γραμματεύς: Χαράλαμπος Ράντος»[7]
Στις 20 Μαΐου 1934 ο Σύλλογος Ηλείων των Πατρών διοργάνωσε μια μεγάλη εκδρομή στα πάτρια με τελικό προορισμό την Αρχαία Ολυμπία. Για το σκοπό αυτό μίσθωσε έκτακτη αμαξοστοιχία με αναχώρηση την 5 ½ πρωινή και επιστροφή την 10,30 το εσπέρας. Εκτός της Αρχαίας Ολυμπίας οι εκδρομείς επισκέφθηκαν τον Πύργο και την Αμαλιάδα. Για την εκδρομή αυτή ένας εκ των συμμετασχόντων σημείωσε στον «Νεολόγο»:
«ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΡΟΜΗΝ ΗΛΕΙΩΝ
Κύριε Διευθυντά
Εις εν των τελευταίων φύλλων του «Νεολόγου» ανέγνωσα μετ’ ευχαριστήσεως ότι το Διοικητικόν Συμβούλιον του Συλλόγου των εν Πάτραις Ηλείων εξέφρασε τας ευχαριστίας και εξέλεξεν επίτιμον μέλος του Συλλόγου του τον Δήμαρχον Αμαλιάδος διά την προ ημερών γενομένην προς τους εκδραμόντας εις Αρχαίαν Ολυμπίαν Ηλείους θερμήν υποδοχήν.
Φρονώ ότι επιβάλλεται επί τη ευκαιρία ταύτη και εις ημάς τους συνεκδρομείς μετά του Συλλόγου ξένους, να ευχαριστήσωμεν θερμώς εν γένει τους κατοίκους της Αμαλιάδος. Διότι, πάντες επωφεληθέντες της ημέρας της αναπαύσεως εκ της εργασίας, εσχηματίσαμεν την εκδρομήν, όχι μόνον χάριν αναψυχής αλλά μεταβαίνοντες εις την Αρχαίαν Ολυμπίαν να θαυμάσωμεν και προσκυνήσωμεν τα λείψανα και τα αριστουργήματα των αρχαίων μας προγόνων. Εις δε τον Πύργον και Αμαλιάδα να καταθέσωμεν ευλαβώς εις το μνημείον του θυσιαθέντος αδελφού μας στρατιώτου διά την πατρίδα ένα στεφάνι εξ ανθέων του Μαΐου και να σταθώμεν επί τινα λεπτά, προσκυνηταί προ του μνημείου.
Τον σκοπόν μας τούτον εκτιμήσαντες, η ευγενής Δημοτική Αρχή και ο φιλόξενος πληθυσμός της πόλεως Αμαλιάδος, προσήλθον σύσσωμοι με το αίσθημα της αλληλεγγύης και της αγάπης προς τον πλησίον και μας υπεδέχθησαν μετά της μουσικής με θερμοτάτας διαχύσεις, στρώσαντες την οδόν της διαδρομής μας μέχρι του μνημείου με δάφνας. Διά τούτο, κατά την εκκίνησιν του τραίνου, παιανιζούσης της μουσικής οι εκδρομείς δικαίως εξέφερον βαθειά από την καρδιά των τας λέξεις «Μπράβο Αμαλιάς».
Ο εκ των εκδρομέων Γεώργιος Κόλλιας». [8]
Έτσι, όταν λίγους μήνες αργότερα, στις 9 Ιουλίου του 1934, δολοφονήθηκε ο Δήμαρχος Αμαλιάδος Διονύσιος Λαγκαδινός, η είδηση της αποτρόπαιας πράξης προκάλεσε ζωηρή συγκίνηση μεταξύ των Ηλείων των Πατρών. Συνήλθε εκτάκτως το Δ.Σ. του Συλλόγου και εξέδωσε το πιο κάτω ψήφισμα:
«Το Διοικητικόν Συμβούλιον των εν Πάτραις Ηλείων συνελθών εκτάκτως επί τω αγγέλματι του τραγικού τέλους του Δημάρχου Αμαλιάδος Διονυσίου Λαγκαδινού, επιτίμου μέλους, αποφασίζει:
Την κατάθεση αντί στεφάνου, το ποσό των 300 δραχμών εις την ενοριακήν επιτροπήν του ναού Αγίου Αθανασίου Αμαλιάδος υπέρ των απόρων ενοριτών της.
Να αναρτηθή η σημαία του συλλόγου μεσίστιος επί τριήμερον κλπ
Ο Αντιπρόεδρος Γεώργιος Μαρινόπουλος, ο Γεν. Γραμματέας Χαράλαμπος Ράντος». [9]
Με την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ανεστάλησαν οι δραστηριότητες του δευτέρου κατά σειρά συλλόγου των Ηλείων των Πατρών. Ακολούθησαν τα μαύρα χρόνια της Κατοχής μέχρι που ήλθε η πολυπόθητη Απελευθέρωση. Δεν πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα που οι Ηλείοι της Πάτρας αισθάνθηκαν την ανάγκη να επανασυστήσουν τον Σύλλογό τους. Στις 24-12-1946 ο σύλλογος ανασυγκροτήθηκε και εξέλεξε προσωρινή διοικούσα Επιτροπή η οποία ενέργησε για να εγγράψει τους Ηλείους των Πατρών στα μητρώα του Συλλόγου. Η Επιτροπή είχε εξουσιοδοτήσει τον Δημοτικό Υπάλληλο Χρήστο Γαλανούλια να διενεργήσει τις εγγραφές στο Δημαρχείο όπου εργαζόταν.[10] Στις 22 Ιουνίου του 1947 στις πρώτες μετά την Κατοχή αρχαιρεσίες εξελέγησαν:
«Πρόεδρος ο Κων/νος Αναγνωστόπουλος, ιατρός,
Αντιπρόεδρος ο Νικόλαος Αλεξανδρόπουλος, σταφιδέμπορος,
Γεν. Γραμματέας ο Χρήστος Γαλανούλιας, Δημοτικός υπάλληλος,
Ταμίας ο Πέτρος Βατσής, έμπορος
και Σύμβουλοι οι: Χρήστος Κουτρουμπής, Επόπτης Εργασίας,
Αθανάσιος Σαρμάς, σταφιδέμπορος,
Δημήτριος Ηλιάδης, έμπορος,
Χαράλαμπος Δρακόπουλος, Πρόεδρος Αρτοποιών Πατρών,
Παύλος Βασιλόπουλος, καθηγητής,
Χαράλαμπος Μαράζης, εμπορικός αντιπρόσωπος,
Θεοφάνης Γιαρμενίτης, ταγματάρχης ε.ά. και
Χρήστος Αχτύπης, ταγματάρχης ε.ά.». [11]
Μια δεκαετία περίπου αργότερα και συγκεκριμένα στις 8 Φεβρουαρίου 1959, γενομένων αρχαιρεσιών του Συλλόγου των εν Πάτραις Ηλείων, εξελέγησαν κατά σειράν επιτυχίας οι κάτωθι:
«Χρήστος Γαλανούλιας, Πέτρος Βατσής, Χρήστος Χρηστόπουλος του Επαμεινώνδα, Ανδρέας Λαμπρόπουλος, Γεώργιος Πετρόπουλος, Ανδρέας Κολλιόπουλος, Κων/νος Λαδέας, Ηλίας Τσαούσης, Άγγελος Μητσώνιας, Πάνος Λυμπέρης, Νικόλαος Κολόσακας και Ανδρέας Χαρμαντάς». [12]
Ο δεύτερος κατά σειρά σύλλογος διατηρήθηκε μέχρι το 1967 όταν η 7χρονη δικτατορία ανέστειλε τη λειτουργία πολλών συλλόγων και σωματείων. Μετά την πτώση της κρίθηκε αναγκαία η δημιουργία νέου συλλόγου. Εδώ έχουμε όχι επανασύσταση του παλιού, αλλά ίδρυση νέου.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 1974 η Προσωρινή Επιτροπή έβγαλε ανακοίνωση που καλούσε τους Ηλείους των Πατρών να «πλαισιώσουν την κίνηση για τη δημιουργία ενός Συλλόγου των εν Πάτραις Ηλείων». Ο Σύλλογος ξεκίνησε κατ’ αρχήν με ένα μικρό πυρήνα Ηλείων που τον αποτελούσαν οι: Λεωνίδας Μαργαρίτης, ασκούμενος δικηγόρος τότε και στη συνέχεια για πολλά χρόνια Πρόεδρος του Συλλόγου, Δημήτριος Ρουμελιώτης, γιατρός, Δημήτριος Βασιλόπουλος, δικηγόρος, Ανδρέας Κόκκοτας, εκπαιδευτικός, Γεώργιος Μωραΐτης, χημικός, Ιωάννης Γαλανόπουλος, έμπορος και Δημήτριος Σπηλιόπουλος, ιδιωτικός υπάλληλος.
Η ονομασία που δόθηκε στον αρτισύστατο σύλλογο ήταν «Κόροιβος» από το όνομα του πρώτου Έλληνα Ολυμπιονίκη Κοροίβου του Ηλείου το 776 π.Χ. Την 1η Μαρτίου 1975, 21 ιδρυτικά μέλη υπέγραψαν το πρακτικό ίδρυσης και ενέκριναν το καταστατικό του σωματείου που αποτελείτο από 29 άρθρα.
Από τις δραστηριότητες του τρίτου κατά σειρά Συλλόγου, μπορούμε εν συντομία να αναφέρουμε την έκδοση της μηνιαίας εφημερίδας «Ήλιδα» την τριετία 1978-1980, τη διοργάνωση πολλών πνευματικών εκδηλώσεων, επισκέψεις σε ιδρύματα της Ηλείας, δημιουργία Κοινοτικής Βιβλιοθήκης στο Σιμόπουλο Πηνείας, βραβεύσεις αριστούχων μαθητών παιδιών μελών του συλλόγου, πολλές εκδρομές στην Ηλειακή γη και σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, συνεστιάσεις κλπ. που σκοπό είχαν τη σύσφιξη των δεσμών μεταξύ των μελών, κάτι που κατάφερε με επιτυχία ο Σύλλογος.
Πριν κλείσω την περιεκτική παρουσίαση του Συλλόγου Ηλείων των Πατρών, θα αναφέρω επιγραμματικά τους διατελέσαντες Προέδρους του «Κοροίβου» από το 1975 μέχρι σήμερα που κατά σειρά είναι οι: Λεωνίδας Μαργαρίτης, Πάνος Τζαβάρας, Νικόλαος Τσάκωνας, Λάμπρος Γεωργόπουλος, Δημήτριος Παναγιωτακόπουλος, Θεόδωρος Ρέγκλης και Aγγελική Μαργαρίτη.

Ένας αιώνας Συλλόγου Ηλείων των Πατρών, μια σημαντική επέτειο που μας κάνει υπερήφανους, όταν σήμερα στους δύσκολους καιρούς της παγκοσμιοποίησης και του ατομισμού που είναι αποτρεπτικοί για τη συμμετοχή και τη δραστηριοποίηση του καθενός μας στα κοινά, εμείς είμαστε παρόντες και κρατάμε ζωντανό το Σύλλογό μας βοηθώντας έτσι τους συμπατριώτες μας τόσο εδώ όσο και στην ιδιαίτερή μας πατρίδα.
Ο Σύλλογος των Ηλείων «ο Κόροιβος» ακολούθησε τις διακυμάνσεις της κοινωνίας. Άλλοτε, όταν υπήρχε μαζικότητα στους συλλόγους (συνδικαλιστικούς, πολιτιστικούς κλπ), ήταν από τους δραστήριους στην πόλη των Πατρών με πολλές εκδηλώσεις. Ο σύγχρονος όμως τρόπος ζωής αποξένωσε κατά πολύ τους συνανθρώπους μας και τους οδήγησε σε μια ατομική πορεία. Μην ξεχνάμε όμως ότι η απόσταση πλέον των δύο νομών με τα μέσα μαζικής μεταφοράς αλλά και με τα ΙΧ έχει εκμηδενιστεί και δεν θεωρεί πια ο Ηλείος την ανάγκη να είναι μέλος σε σωματείο αφού δεν αισθάνεται ότι είναι μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα του, κάτι που συμβαίνει ιδιαίτερα με τους Κρήτες, τους Μακεδόνες, τους Θράκες, τους Χιώτες κλπ.
Η Πάτρα ήταν και είναι η πρωτεύουσα της περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος και οι αποφάσεις καλώς ή κακώς παίρνονται από εδώ. Πολλά είναι τα θέματα που θα μπορούσε να συμβάλλει στην επίλυσή τους ή στην ανάδειξή τους ο «Κόροιβος» και σε πολλά έχει βάλει τη σφραγίδα του.
Εύχομαι ο Σύλλογος να συνεχίσει τις δραστηριότητές του και στο νέο αιώνα που διανύουμε και να είναι ο συνδετικός κρίκος όλων των Ηλείων που ζουν και δραστηριοποιούνται στην Πάτρα με την ιδιαίτερη πατρίδα τους.
* Ο Λεωνίδας Καρνάρος είναι ιστορικός μελετητής και συγγραφέας





[1] «Πάτρα 1900», Αλέκου Μαρασλή, εισαγωγή Παναγιώτη Κανελλόπουλου, Πάτρα 1978, σελ. 9
[2] εφημ. «Νεολόγος» Πατρών 27-5-1902
[3] «Στον Πύργο και στην Ηλεία του 1821-1930», Βύρωνα Δάβου, ανατύπωση από την εφ. «Πατρίς», Πύργος 1985, σελ. 206
[4] εφημ. «Νεολόγος» 7-4-1930
[5] εφημ. «Νεολόγος» 13-3-1932
[6] εφημ. «Νεολόγος» 24-2-1933
[7] εφημ. «Νεολόγος» 30-11-1933
[8] εφημ. «Νεολόγος» 28-5-1934
[9] εφημ. «Νεολόγος» 10-7-1934
[10] εφημ. «Νεολόγος» 27-12-1946
[11] εφημ. «Νέα Αμαλιάς» Αμαλιάδος 23-6-1947
[12] εφημ. «Ηλειακή Φωνή» Αθηνών 19-2-1959

ΛΕΩΝΙΔΑΣ Κ. ΚΑΡΝΑΡΟΣ

KΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ»

Η Ελληνική Βουλή ψήφισε το χρόνο που ήδη μας αφήνει τον Νόμο 3852/2010 «περί Διοικητικής Αναδιοργάνωσης της Ελλάδας», που φέρει την ονομασία «Καλλικράτης». Η ονομασία έχει αποδοθεί εσφαλμένα στον αρχιτέκτονα Καλλικράτη που είναι και ευρύτερα γνωστός εφ’ όσον μαζί με τον Ικτίνο δημιούργησαν τον Παρθενώνα. Το ακριβές είναι, ότι η ονομασία του σχεδίου προέρχεται από τον Αχαιό πολιτικό Καλλικράτη τον καταγόμενο από το Λεόντιο , Κυβερνήτη της Αχαϊκής Συμπολιτείας.
Ο πολιτικός Καλλικράτης έζησε τον 2ο αιώνα π.Χ. και κυβέρνησε το μεγαλύτερο κοινό της εποχής του. Εκείνη την περίοδο τέτοια κοινά είχαν δημιουργήσει πολλές περιοχές της Αρχαίας Ελλάδος όπως η Αιτωλία, η Βοιωτία και η Ήπειρος. Στόχος των συνενώσεων γνωστών ως Συμπολιτειών ήταν να ενδυναμώσει μέσω της συνεργασίας πολλές μικρές κι αδύναμες πόλεις. Το συγκεκριμένο πολιτικό Καλλικράτη ο περιηγητής Παυσανίας χαρακτηρίζει ως τον «κακό δαίμονα όλης της Ελλάδας» και ο Πολύβιος, ως «μορφή φυσικής αποστροφής».
Οι Ρωμαίοι το 168 π.Χ. υπό τον Αιμίλιο Παύλο, νίκησαν και υπέταξαν τη Μακεδονία στην μάχη της Πύδνας. Το έτος 167 π.Χ. ο Ρωμαιόφιλος ο Αχαιός Καλλικράτης στρατιωτικός και Διοικητής της Αχαϊκής Συμπολιτείας, κατέδωσε ως αντιρωμαϊκούς 1.000 εξέχοντες πολίτες στους Ρωμαίους, οι οποίοι οδηγήθηκαν δούλοι στην εξορία. Μετά από 17 χρόνια αιχμαλωσίας, συγκεκριμένα το 150 π.Χ. επέστρεψαν στην πατρίδα τους οι 300, από τους 1.000 που είχαν εξοριστεί γιατί οι υπόλοιποι 700 είχαν στο μεταξύ πεθάνει. Ο Καλλικράτης πέθανε και την εξουσία στη Συμπολιτεία την ανέλαβαν οι αντιρωμαϊκοί που κήρυξαν πόλεμο στη Σπάρτη . Η Σπάρτη είχε αντιπαλότητες με την Αχαϊκή Συμπολιτεία και ζήτησε βοήθεια από τη Ρώμη. Οι Ρωμαίοι αρχικά δεν φάνηκαν πρόθυμοι να την παράσχουν μια και είχαν εμπλακεί στον Γ' Καρχηδονιακό πόλεμο και υπήρξε σε εξέλιξη το κίνημα του Ανδρίσκου στη Μακεδονία. Όμως έστειλαν πρέσβεις στη Συμπολιτεία και ζήτησαν να αποχωρήσουν από αυτή η Σπάρτη, η Κόρινθος, ο Ορχομενός και άλλες πόλεις. Όμως οι Αχαιοί δε δέχτηκαν. Μια πρώτη σύγκρουση έγινε στη Σκαρφεία όπου ο αρχηγός των Αχαιών Κριτόλαος , έπαθε πανωλεθρία και ο αρχηγός των Ρωμαίων, Μέτελος , προχώρησε ακάθεκτος στην Πελοπόννησο. Μετά το θάνατο του Κριτόλαου, στρατηγός στην Αχαϊκή Συμπολιτεία αναγορεύθηκε ο Διαίος , που μισούσε βαθύτατα τους Ρωμαίους. Το έτος 146 π.Χ είναι ο χρόνος , που η Ελλάδα κατακτάται από τους Ρωμαίους οι οποίοι διορίζουν δικούς τους Ηγέτες και οριστικοποιούν το Imperium Romanum.
Σήμερα η θεσμοθέτηση και υλοποίηση του σχεδίου ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ συμπίπτει με μια άλλη πτυχή της νεώτερης ιστορίας της χώρας μας, την οικονομική υποδούλωση και εξάρτηση της χώρας μας από τις Τράπεζες της Ευρώπης και το Δ.Ν.Τ.
Ο σύγχρονος Καλλικράτης δεν περιορίσθηκε να στείλει στην εξορία ως αντιαμερικανούς 1000 εξέχοντες πολίτες αλλά ολόκληρο τον Ελληνικό λαό, εξαιρώντας τους 1000 οικονομικά εξέχοντες, έχοντες και κατέχοντες πολίτες οι οποίοι αφού ρήμαξαν το δημόσιο ταμείο, λεηλάτησαν κυριολεκτικά το δημόσιο πλούτο εξήγαγαν σε τράπεζες της αλλοδαπής τα κλεμμένα, εξασφάλισαν τη ζωή των εγγονών των παιδιών τους, καταχρέωσαν τη χώρα με δάνεια για την εξυπηρέτηση παλαιότερων χρεών και την κάλυψη λειτουργικών δαπανών της εξουσίας, τα φόρτωσαν στη συνέχεια στις πλάτες των 12.000.000 κατοίκων της χώρας . Και τα δάνεια τα έλαβαν όχι για την προστασία του Εθνικού Συμφέροντος αλλά για τα συμφέροντα των χιλίων τους οποίους προστάτευσαν με τον τρόπο που πολιτεύθηκαν.
Και συγκεκριμένα δεν αξίωσαν από κανένα την επιστροφή των κλεμμένων , δεν δήμευσαν περιουσίες ληστών, δεν τους κατονόμασαν καν για να μη προσβάλλουν τα προσωπικά τους δεδομένα και κυρίως την υπόληψή τους , συνεχίζουν να απολαμβάνουν των δικαιωμάτων του ΄Έλληνα Πολίτη, να ασκούν τα πολιτικά τους δικαιώματα, να εκλέγονται σε ανώτερα και ανώτατα αξιώματα και να λοιδορούν απολαμβάνοντες και τα τροφεία τους από τα δανεικά. Στην περίπτωσή μας για τα δάνεια αυτά , υποθηκεύτηκε η δημόσια περιουσία όση απέμεινε, καθώς και ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός κατέστη όμηρος των τοκογλύφων , πλην των χιλίων εκλεκτών και των σφετεριστών της Δημοκρατίας.
Η Δημοκρατία μας καταλύθηκε στο όνομα της –δήθεν- σωτηρίας της χώρας και του εθνικού συμφέροντος. Ένας ισχυρισμός αντιφατικός, που συνιστά αντινομία του λόγου και προβάλλεται προσβλητικά για την λογική από τους βαρβάρους κατακτητές και τους προδότες κατακτημένους. Η Ελληνική Κυβέρνηση με τον ν.3845/2010 παρεχώρησε την Εθνική μας Κυριαρχία σε ξένες Δυνάμεις δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με την παραχώρηση του δικαιώματος και της εξουσίας να καθορίζουν εκείνοι το περιεχόμενο των νόμων, που καθορίζουν την βιολογική αλλά και ποιοτική ζωή των Ελλήνων κι εμείς απλά και δουλικά διεκπεραιώνουμε την διαδικασία ψήφισής τους στη Βουλή των Ελλήνων. Η παραχώρηση της Εθνικής μας Κυριαρχίας σε ξένες δυνάμεις με τον παραπάνω τρόπο συνιστά , κατάλυση του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος. Οι βουλευτές, εκλεγμένοι εκπρόσωποι του Λαού είναι εξουσιοδοτημένοι να ψηφίζουν νόμους στη Βουλή- στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας- και μόνο στα πλαίσια του Συντάγματος.
Η παραβίαση της αρχής αυτής από τους εκπροσώπους του Ελληνικού Κοινοβουλίου , όπως έγινε στη προκειμένη περίπτωση, συνιστά κατάλυση του Συντάγματος κι Εσχάτη Προδοσία.
Το άρθρο 114 του Συντάγματος του 1952 όπως αυτό ενσωματώθηκε στην παράγραφο 4 του ακροτελεύτιου άρθρου του ισχύοντος Συντάγματος επιτάσσει τα εξής:
«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία»
Έλληνες Ελληνίδες αντισταθείτε στην κατάλυση του Συντάγματος…


Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ : ΘΕΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

26
ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑΙ ΕΡΜΗ

1.ΑΠΟΛ.-Μπορείς να μου πής, Ερμή, ποίος απ’ αυτούς τους δυό είναι ο Κάστορας και ποίος ο Πολυδεύκης; Γιατί εγώ δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω.
ΕΡΜΗΣ-Εκείνος που μας συνάντησε χθες ήταν ο Κάστορας, και τούτος εδώ είναι ο Πολυδεύκης.
ΑΠΟΛΛΩΝ-Και πως τους ξεχωρίζεις, αφού μοιάζουνε και οι δυό;
ΕΡΜΗΣ-Να ,τούτος εδώ(ο Πολυδεύκης)Απόλλωνα, έχει στο πρόσωπο του τα σημάδια από τα χτυπήματα που έφαγε στα γροθοπαλαίματα, και ξεχωριστά εκείνα που του έκαμε ο Βέβρυκας ,ο γιός του Αμύκου, τον καιρό που ταξίδευε μαζί με τον Ιάσονα, ο άλλος(ο Κάστορας) δεν έχει κανένα τέτοιο σημάδι, μα είναι το πρόσωπό του καθάριο κι ασημάδευτο.
ΑΠΟΛΛΩΝ-Σ’ ευχαριστώ γιατί μ’ έμαθες τα σημάδια τους, επειδή σ’ όλα τ’ άλλα είναι ολόιδιοι :το ίδιο μισό αυγό(καθένας τους) το ίδιο αστέρι στο κεφάλι, το ίδιο κοντάρι στο χέρι, το ίδιο άσπρο άλογο να καβαλικεύει καθένας ,κι έτσι την έπαθα πολλές φορές να φωνάζω τον Κάστορα Πολυδεύκη και τον Πολυδεύκη Κάστορα. Γιά πές μου όμως και τούτο το πράγμα: γιατί δεν μένουν μαζί μας και οι δυό ,παρά τη μια μέρα ο ένας απ’ αυτούς είναι πεθαμένος και ο άλλος Θεός;
ΕΡΜΗΣ-Αυτό το κάνουν από αγάπη αδελφική, γιατί επειδή έπρεπε να πεθάνη ο ένας από τους γιούς της Λήδας και ο άλλος να μείνη αθάνατος, μοίρασαν έτσι αναμεταξύ τους την αθανασία.
ΑΠΟΛΛΩΝ-Δε μου φαίνεται. Ερμή, να έκαναν καλή μοιρασιά, μιάς κι έτσι δε θα βλέπει ο ένας τον άλλο, πράγμα που, θαρρώ, πως το ποθούσαν ξεχωριστά γιατί πως μπορεί να γίνη αυτό, αφού ο ένας βρίσκεται ανάμεσα τους πεθαμένους; Μα και κάτι άλλο εξόν απ’ αυτό: καθένας από τους θεούς έχει μια τέχνη που είναι χρήσιμη ή στους θεούς ή στους ανθρώπους, εγώ(να πούμε) κάνω τον μάντη, ο Ασκληπιός το γιατρό, εσύ μαθαίνεις το πάλαιμα κι’ είσαι διαλεχτός παιδαγωγός και η Άρτεμη κάνει τη μαμή, μα τούτοι όμως τι μπορούν να μας κάνουν; ΄Η μήπως θα τεμπελιάζουν και θα τρωγοπίνουν, ενώ πια τους πήραν τα χρόνια;
ΕΡΜΗΣ-Καθόλου, ΄Ισα -ίσα τους δόθηκε προσταγή να δουλεύουνε του Ποσειδώνα και να τρέχουν καβαλάρηδες επάνω από τη θάλασσα κι αν ιδούνε πουθενά ναυτικούς να κινδυνεύουνε, ν’ ανακάθονται στο πλεούμενο και να σώζουν τους ταξιδιάρηδες.
ΑΠΟΛΛΩΝ-Καλή και σωτήρια είναι η τέχνη, που λες πως κάνουν ,Ερμή.

Για την αντιγραφή Λ.Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΔΙΔΥΜΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΦΩΤΗ ΚΑΙ ΠΑΝΟ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥΣ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΥΣ

«TO XΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΡΟΙΒΟΥ»

ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ
Γράφει ο Ποιητής Γιάννης Ανδρικόπουλος

Ο έγκριτος νομικός και καταξιωμένος συγγραφέας, κορυφαίος πνευματικός δημιουργός της Αχαΐας, ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ εισκομίζει ένα πολύτιμο πνευματικό μνημείο τοπογραφίας και λαογραφίας στην νεοελληνική λογοτεχνία με το βιβλίο του «Το χρονικό του Κοροίβου».
Πρόκειται για μια ογκώδη επιβλητική(320 σελίδες) κι αισθητικά άρτια έκδοση(από το ΒΙΒΛΙΟΠΑΝΟΡΑΜΑ) με πολύτιμο πλούτο βιβλιογραφικού, λαογραφικού και φωτογραφικού υλικού. ΄Όλα αυτά τα στοιχεία καταγράφουν και σκιαγραφούν την ιστορική διαδρομή μέσα στο χρόνο, της γενέτειρας του συγγραφέα του χωριού Κόροιβος (Κελεβή) του κάμπου της Ηλείας.
Μιλάμε για σοβαρό ¨πλούτο» ιστορικού, λαογραφικού, και πολιτιστικού υλικού που αφορά την οικονομική, πνευματική και κοινωνική διαδρομή και την αναπτυξιακή πορεία του Κοροίβου, ενός προοδευτικού χωριού 360 κατοίκων. Ο συγγραφέας με επίπονη αρχειακή έρευνα με διάσωση λαογραφικών, τοπικών στοιχείων και καταγραφή ηθών, εθίμων και λαογνωστικών παραδόσεων, συνθέτει τον πίνακα του χωριού του.
Οι αναμνήσεις και τα βιώματα του συγγραφέα ,από την εποχή των παιδικών και νεανικών χρόνων, καταγράφονται με στρωτό και απλό αφηγηματικό λόγο, μπολιασμένο με εμφανές και συγκινητικό άρωμα αναπόλησης.
Στο βιβλίο του ο Λεωνίδας Μαργαρίτης καταχωρεί και αξιολογεί πλήθος από πολύτιμα στοιχεία που καλύπτουν τους τομείς της ζωής και της πορείας των ανθρώπων της υπαίθρου, μια επίπονη προσπάθεια κι ένα πολύτιμο συγγραφικό επίτευγμα που συμβάλλει θετικά στη λαογνωσία του Ηλειακού και γενικότερα Μοραΐτικου χώρου.
Τα κείμενα του βιβλίου χαρακτηρίζονται από παρατηρητικότητα, ακρίβεια, πληρότητα και καθολική εποπτεία και του γεωγραφικού χώρου και των ανθρώπων που δημιούργησαν μια μικρή, κλειστή αλλά ζηλευτή κοινωνία.
Με στοχαστική διάθεση με συγκινητική πατριδολατρία, με προσωπική μέθεξη και μ’ έναν άψογο τρόπο γραφής ο Λ. Μ. ζωντανεύει όλα τα αξιομνημόνευτα στοιχεία της γενέθλιας γης.
Το βιβλίο για το μικρό χωριό του συγγραφέα αποτελεί μια πιστή και συναρπαστική εικόνα της σύγχρονης πραγματικότητας που κυριαρχεί στην Ελληνική ύπαιθρο, μια καθολική και αποκαλυπτική εποπτεία πολλαπλών πτυχών και αγκυλώσεων που βασανίζουν την πάντα ξεχασμένη, την προδομένη και βασανισμένη ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της.
Μακάρι ο κάθε τόπος, το κάθε χωριό της υπαίθρου, άμποτε ν’ αποκτούσε ένα παρόμοιο πνευματικό, ιστορικό και λαογραφικό «¨μνημείο» σαν κι αυτό που «έστησε» για τη γενέτειρά του, τον Κόροιβο, ο φίλος συγγραφέας ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ, έντιμος και ακάματος αγωνιστής για την προκοπή, την προβολή και την καταξίωση του πνευματικού Αχαϊκού και Ηλειακού χώρου.

« ΤΥΠΟΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ»
Φύλλο 2 Δεκεμβρίου 2010

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Η 11η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί και γιορτάζεται σαν παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού.
Στη χώρα μας την ημέρα αυτή τελέσαμε μνημόσυνο σ’ ένα παιδί που υπήρξε θύμα δικό μας. Του κράτους μας που εγκληματεί.
Εμείς η δική μας κοινωνία εξέθρεψε τόσο το θύμα όσο και το θύτη.
Είναι και τα δύο δικά μας παιδιά.
Είναι παιδιά που εμείς γεννήσαμε, εμείς αναθρέψαμε εμείς νουθετήσαμε ή δεν νουθετήσαμε, και στα δικά μας χέρια ο ένας έγινε ένστολος εγκληματίας και ο άλλος θύμα μίας κακώς οργανωμένης πολιτείας.
Είναι μια μέρα πανελλήνιας και παγκόσμιας νύχτας, ντροπής και οδύνης.
Η Παγκόσμια κοινότητα θέλησε αυτή τη μέρα ψευδεπίγραφα να γιορτάσει την ημέρα του παιδιού.
Σήμερα που απροστάτευτα από την ίδια την κοινωνία και το οργανωμένο κράτος ζουν χιλιάδες παιδιά κάτω από το φάσμα του θανάτου.
Σήμερα που η πείνα η εξαθλίωση, η κακοποίησή του μέσα στο ίδιο του το σπίτι όσο και έξω απ’ αυτό βρίσκεται σε έξαρση. Σήμερα, που η παιδική πορνεία προάγεται και αυξάνεται.
΄Όταν υφίσταται εξαναγκασμός σε επαιτεία. ΄Όταν ανήλικα μικρής ηλικίας παιδιά στα πεζοδρόμια και στα φανάρια της πόλης μας ζητιανεύουν. ΄Όταν χιλιάδες παιδιά γίνονται θύματα αδίστακτων εμπόρων του λευκού θανάτου.
΄Όταν τα ναρκωτικά είναι τόσο προσιτά όσο και τα γαριδάκια στα κυλικεία των σχολείων.
Δεν είναι ντροπή τα παιδιά του τρίτου κόσμου να πεθαίνουν από ασιτία αβοήθητα.
Δεν είναι ντροπή να προβάλουμε στους δέκτες των τηλεοράσεων κόσμους που ποτέ δεν πρόκειται να ζήσουν;
Δεν είναι ντροπή να τρέφουμε τα παιδιά μας με ψεύτικες και ψευδεπίγραφες αξίες και να τους προσφέρουμε το χειρότερο παράδειγμα με τη ζωή και τη συμπεριφορά μας;
Δεν είναι ντροπή που γι’ αυτά τα παιδιά ετοιμάζουμε ένα πλανήτη που τον καταληστέψαμε με την χωρίς περιορισμούς εκμετάλλευση και με ολοκληρωτική οικολογική καταστροφή;
Δεν είναι ντροπή μας και αίσχος μας ,να δανειζόμαστε συνεχώς και να υποθηκεύουμε το μέλλον των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών μας.
Δεν είναι εγωιστικό να τα θέλουμε όλα δικά μας και να επιδεικνύουμε υποκριτικά ενδιαφέρον δήθεν για τα παιδιά μας και τα παιδιά όλου του κόσμου;
Δεν είναι υποκριτικό να θέλουμε να τιμήσουμε αυτό το σημερινό παιδί με ένα Παγκόσμιο Εορτασμό;
«Ουαί υμίν Φαρισαίοι υποκριτές…»
Από την μια όπλα μαζικής καταστροφής και από την άλλη εορτασμοί για τα υποψήφια θύματά τους.
Από τη μια ο πλούτος και η χλιδή και από την άλλη η φτώχια και η εξαθλίωση.
Το παιδί θέλει τη στοργή μας, το ενδιαφέρον μας, την προστασία μας, το παράδειγμά μας και τη βοήθειά μας. Θέλει ένα κόσμο αγάπης και ειρήνης. Θέλει κατανόηση, θέλει επιδοκιμασία και αναγνώριση. Θέλει την εκτίμησή μας, τον έπαινό μας και την αγάπη μας.
Και αυτά όλο το χρόνο και όχι μόνο μια κρύα μέρα του Δεκέμβρη κάθε χρόνο.

Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Αντιπροέδρος Α.Σ.Π.Ε.

KEIMENA ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ

KEIMENA ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ
Στο Τριμηνιαίο περιοδικό της Α.Σ.Π.Ε.

«ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ»
Από Οκτώβριο 1999 έως Δεκέμβριο 2006

1ο Τεύχος Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1999. .Άρθρο με τίτλο: «Βγήκε η αλεπού στο παζάρι». Σελίς 18

2ο Τεύχος Ιανουάριος-Μάρτιος 2000.
Άρθρο με τίτλο: «Το δημογραφικό πρόβλημα της Αχαΐας» Σελίς 12.
΄Αρθρο με τίτλο Διορισμοί στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με τον Ν.2643/98 Σελίς 20-22
Δραστηριότητες Συλλόγων: Η Πολυτεκνική Οργάνωση Πατρών σελίς 32

3ο Τεύχος Aπρίλιος-Ιούνιος 2000.
΄Αρθρο Ναρκωτικά και ποινική αντιμετώπιση Σελίς 8-9
Κριτική Κώστα Τριανταφύλλου
Λεωνίδα Μαργαρίτη: «ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ» Σελίς 27.

4ο Τεύχος Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2.000
Άρθρο: «Κοσμάς ο Αιτωλός ό Άγιος της Ελευθερίας.» Σελίς 18
Bιβλιοπαρουσίαση Κ. Ν. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Λευτέρη Μαρινέλλη: «ΠΟΛΥΤΕΚΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΑΤΡΩΝ»

5ο Tεύχος Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2000.
Άρθρο: «Ένας νόμος καλών προθέσεων και ατελειών».
Aπό τις δραστηριότητες των Συλλόγων.
Η Πολυτεκνική Οργάνωση Πατρών και Περιχώρων. Σελ.29

6ο Τεύχος Ιανουάριος-Μάρτιος 2001

΄Αρθρο: «Κοινωνία γενικής υποκρισίας» Σελίς 3-4
Δεν χάθηκαν οι άνθρωποι.
Δωρεά 20.000.000 από συνταξιούχο σε πολύτεκνους.-Πάτρα 2001.

7ο Τεύχος Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2001.

Άρθρο: «Μια άλλη όψη του δημογραφικού» σελ.78-79

8ο Τεύχος Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2001
Άρθρο «Νέες ρυθμίσεις για διορισμούς πολυτέκνων» Σελίς 115-116
Η ΑΣΠΕ τίμησε τις πολύτεκνες μητέρες Μαρία Καράμπελα μητέρα 14 παιδιών μέλους Συλλόγου Πατρών.
Από τις δραστηριότητες των Οργανώσεων
Πολυτεκνική Οργάνωση Πατρών
Γαμήλια βοηθήματα σε κόρες Πολυτέκνων

9ο Τεύχος Ιανουάριος-Μάρτιος 2002.
Άρθρο: «Αναγκαίες οι βελτιώσεις στο νόμο περί διορισμών» Σελίς 152-153

10Ο Τεύχος Απρίλιος-Ιούνιος 2002
΄Αρθρο: «Το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό πρόβλημα» Σελίς 186-187
Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Σελίς 194-195
Ιωνας Λεύκιος ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ(Μια ανεπίδοτη επιστολή)
ΟΙ ΗΛΕΙΟΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΟ ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΑΣΠΕ Σελίς 206
Ο «Κόσμος των Πολυτέκνων» το περιοδικό μας και πως το βλέπουν.
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Εφημερίδα Πατρών φυλ.7-6-2002.

Τεύχος 12ο Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2002
΄Αρθρο: «Μειωμένες οι αμοιβές δικηγόρων για πολυτέκνους» Σελίς 220-221
BIBΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΑΝΩΛΗ ΠΡΑΤΣΙΚΑ
«ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ ΜΕ…ΠΑΘΟΣ» Το νέο Βιβλίο του κ. Λεωνίδα Μαργαρίτη..

Τεύχος 13ο Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2002.
Χριστουγεννιάτικο Διήγημα ΤΟ ΛΑΧΕΙΟ του Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Αντιπροέδρου ΑΣΠΕ. Σελ. 267-269

Τεύχος 14ο Ιανουάριος-Μάρτιος 2003
΄Αρθρο: «Προσλήψεις με σειρά προτεραιότητας»Σελίς 13-16
Aπό την εφημερίδα «ΜΩΡΙΑΣ» των Πατρών τιμήθηκε ο Αντιπρόεδρος της ΑΣΠΕ κ. Λεωνίδας Μαργαρίτης. Σελίς 16
Από τις δραστηριότητες των Οργανώσεων
Η Πολυτεκνική Οργάνωση Πατρών-Κοπή πίτας-φωτό σελ. 33

Τεύχος 15ο Απρίλιος-Ιούνιος 2003
Άρθρο: «Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ» Σελίς 44-45
΄Αρθρο: «Ο φανατισμός των «φιλάθλων» Σελίς 49-50
Aπό τις δραστηριότητες των Οργανώσεων
Η Οργάνωση Πολυτέκνων Πατρών Μήνυμα στη γιορτή της Μητέρας. Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης. Σελίς 72-73
Ο Σύλλογος Αιτωλοακαρνάνων Πάτρας-Χαιρετισμός Αντιπροέδρου της ΑΣΠΕ Λεωνίδα Μαργαρίτη. Σελ.73
ΒΡΑΒΕΥΘΗΚΕ Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ Α.Σ.Π.Ε. κ. ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ (Εταιρεία Αχαϊκών Μελετών) σελίς 77

Τεύχος 16ο Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2003
΄Αρθρο: «Προτάσεις για τη βελτίωση της νομοθεσίας για την παιδική προστασία». Σελίς 87
Tιμήθηκε ο αντιπρόεδρος της ΑΣΠΕ Λεωνίδας Μαργαρίτης στα «Καβασίλεια»




Τεύχος 20ο Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2004
Άρθρο: «Χάθηκε ένας σύγχρονος Ακρίτας» Σελίς 74-75

Τεύχος 21ο Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2004
‘ Άρθρο: «Και επί γης Ειρήνη…» Σελίς 114

Tεύχος 22 Ιανουάριος-Μάρτιος 2005
΄Αρθρο: «Δώστε στους πολυτέκνους τα επιδόματα που οφείλετε» Σελίς 5
Tεύχος 23 Απρίλιος-Ιούνιος 2005
Άρθρο: «Γιορτή της Μητέρας»(Στην πολύτεκνη μητέρα) Σελίς 36-37
΄Αρθρο «Στη γιορτή του πατέρα» Σελίς 43


Τεύχος 24 Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2005.
΄Αρθρο: «Ανθρωποθυσίες του Σαββατοκύριακου» Σελίς 69


Tεύχος 25ο Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2005
΄Αρθρο: Το «Ευπαλίνειο Όρυγμα» Σελίς 120

Tεύχος 26ο Ιανουάριος-Μάρτιος 2006
΄Αρθρο; «Αναγκαία η διά βίου εκπαίδευση» Σελίς 7

Τεύχος 27ο Απρίλιος-Ιούνιος 2006
Άρθρο: «Ο θεσμός του γάμου και η παρέκκλιση» Σελίς 50

Τεύχος 28ο Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2006
Άρθρο: «Χάλκη :Νησί ηρεμίας και γαλήνης» Σελίς 81-82



Tεύχος 29ο Οκτώβριος –Δεκέμβριος 2006
΄Αρθρο : « Πότε γεννήθηκε ο Χριστός;» Σελίς 113-114

KEIMENA ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ

KEIMENA ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ
Στο Τριμηνιαίο περιοδικό της Α.Σ.Π.Ε.

«ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ»
Από Οκτώβριο 1999 έως Δεκέμβριο 2006

1ο Τεύχος Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1999. .Άρθρο με τίτλο: «Βγήκε η αλεπού στο παζάρι». Σελίς 18

2ο Τεύχος Ιανουάριος-Μάρτιος 2000.
Άρθρο με τίτλο: «Το δημογραφικό πρόβλημα της Αχαΐας» Σελίς 12.
΄Αρθρο με τίτλο Διορισμοί στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με τον Ν.2643/98 Σελίς 20-22
Δραστηριότητες Συλλόγων: Η Πολυτεκνική Οργάνωση Πατρών σελίς 32

3ο Τεύχος Aπρίλιος-Ιούνιος 2000.
΄Αρθρο Ναρκωτικά και ποινική αντιμετώπιση Σελίς 8-9
Κριτική Κώστα Τριανταφύλλου
Λεωνίδα Μαργαρίτη: «ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ» Σελίς 27.

4ο Τεύχος Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2.000
Άρθρο: «Κοσμάς ο Αιτωλός ό Άγιος της Ελευθερίας.» Σελίς 18
Bιβλιοπαρουσίαση Κ. Ν. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Λευτέρη Μαρινέλλη: «ΠΟΛΥΤΕΚΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΑΤΡΩΝ»

5ο Tεύχος Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2000.
Άρθρο: «Ένας νόμος καλών προθέσεων και ατελειών».
Aπό τις δραστηριότητες των Συλλόγων.
Η Πολυτεκνική Οργάνωση Πατρών και Περιχώρων. Σελ.29

6ο Τεύχος Ιανουάριος-Μάρτιος 2001

΄Αρθρο: «Κοινωνία γενικής υποκρισίας» Σελίς 3-4
Δεν χάθηκαν οι άνθρωποι.
Δωρεά 20.000.000 από συνταξιούχο σε πολύτεκνους.-Πάτρα 2001.

7ο Τεύχος Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2001.

Άρθρο: «Μια άλλη όψη του δημογραφικού» σελ.78-79

8ο Τεύχος Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2001
Άρθρο «Νέες ρυθμίσεις για διορισμούς πολυτέκνων» Σελίς 115-116
Η ΑΣΠΕ τίμησε τις πολύτεκνες μητέρες Μαρία Καράμπελα μητέρα 14 παιδιών μέλους Συλλόγου Πατρών.
Από τις δραστηριότητες των Οργανώσεων
Πολυτεκνική Οργάνωση Πατρών
Γαμήλια βοηθήματα σε κόρες Πολυτέκνων

9ο Τεύχος Ιανουάριος-Μάρτιος 2002.
Άρθρο: «Αναγκαίες οι βελτιώσεις στο νόμο περί διορισμών» Σελίς 152-153

10Ο Τεύχος Απρίλιος-Ιούνιος 2002
΄Αρθρο: «Το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό πρόβλημα» Σελίς 186-187
Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Σελίς 194-195
Ιωνας Λεύκιος ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ(Μια ανεπίδοτη επιστολή)
ΟΙ ΗΛΕΙΟΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΟ ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΑΣΠΕ Σελίς 206
Ο «Κόσμος των Πολυτέκνων» το περιοδικό μας και πως το βλέπουν.
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Εφημερίδα Πατρών φυλ.7-6-2002.

Τεύχος 12ο Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2002
΄Αρθρο: «Μειωμένες οι αμοιβές δικηγόρων για πολυτέκνους» Σελίς 220-221
BIBΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΑΝΩΛΗ ΠΡΑΤΣΙΚΑ
«ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ ΜΕ…ΠΑΘΟΣ» Το νέο Βιβλίο του κ. Λεωνίδα Μαργαρίτη..

Τεύχος 13ο Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2002.
Χριστουγεννιάτικο Διήγημα ΤΟ ΛΑΧΕΙΟ του Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Αντιπροέδρου ΑΣΠΕ. Σελ. 267-269

Τεύχος 14ο Ιανουάριος-Μάρτιος 2003
΄Αρθρο: «Προσλήψεις με σειρά προτεραιότητας»Σελίς 13-16
Aπό την εφημερίδα «ΜΩΡΙΑΣ» των Πατρών τιμήθηκε ο Αντιπρόεδρος της ΑΣΠΕ κ. Λεωνίδας Μαργαρίτης. Σελίς 16
Από τις δραστηριότητες των Οργανώσεων
Η Πολυτεκνική Οργάνωση Πατρών-Κοπή πίτας-φωτό σελ. 33

Τεύχος 15ο Απρίλιος-Ιούνιος 2003
Άρθρο: «Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ» Σελίς 44-45
΄Αρθρο: «Ο φανατισμός των «φιλάθλων» Σελίς 49-50
Aπό τις δραστηριότητες των Οργανώσεων
Η Οργάνωση Πολυτέκνων Πατρών Μήνυμα στη γιορτή της Μητέρας. Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης. Σελίς 72-73
Ο Σύλλογος Αιτωλοακαρνάνων Πάτρας-Χαιρετισμός Αντιπροέδρου της ΑΣΠΕ Λεωνίδα Μαργαρίτη. Σελ.73
ΒΡΑΒΕΥΘΗΚΕ Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ Α.Σ.Π.Ε. κ. ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ (Εταιρεία Αχαϊκών Μελετών) σελίς 77

Τεύχος 16ο Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2003
΄Αρθρο: «Προτάσεις για τη βελτίωση της νομοθεσίας για την παιδική προστασία». Σελίς 87
Tιμήθηκε ο αντιπρόεδρος της ΑΣΠΕ Λεωνίδας Μαργαρίτης στα «Καβασίλεια»




Τεύχος 20ο Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2004
Άρθρο: «Χάθηκε ένας σύγχρονος Ακρίτας» Σελίς 74-75

Τεύχος 21ο Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2004
‘ Άρθρο: «Και επί γης Ειρήνη…» Σελίς 114

Tεύχος 22 Ιανουάριος-Μάρτιος 2005
΄Αρθρο: «Δώστε στους πολυτέκνους τα επιδόματα που οφείλετε» Σελίς 5
Tεύχος 23 Απρίλιος-Ιούνιος 2005
Άρθρο: «Γιορτή της Μητέρας»(Στην πολύτεκνη μητέρα) Σελίς 36-37
΄Αρθρο «Στη γιορτή του πατέρα» Σελίς 43


Τεύχος 24 Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2005.
΄Αρθρο: «Ανθρωποθυσίες του Σαββατοκύριακου» Σελίς 69


Tεύχος 25ο Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2005
΄Αρθρο: Το «Ευπαλίνειο Όρυγμα» Σελίς 120

Tεύχος 26ο Ιανουάριος-Μάρτιος 2006
΄Αρθρο; «Αναγκαία η διά βίου εκπαίδευση» Σελίς 7

Τεύχος 27ο Απρίλιος-Ιούνιος 2006
Άρθρο: «Ο θεσμός του γάμου και η παρέκκλιση» Σελίς 50

Τεύχος 28ο Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2006
Άρθρο: «Χάλκη :Νησί ηρεμίας και γαλήνης» Σελίς 81-82



Tεύχος 29ο Οκτώβριος –Δεκέμβριος 2006
΄Αρθρο : « Πότε γεννήθηκε ο Χριστός;» Σελίς 113-114

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣΓΙΑ ΜΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Εξοχότατο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας
Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων
Πρόεδρο της Κυβερνήσεως και του ΠΑΣΟΚ
Πρόεδρο ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Γεν.Γραμματέα Κ.Κ.Ε.
Πρόεδρο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ
Πρόεδρο ΛΑΟΣ


67 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την αποφράδα ημέρα της 13-12-1943.
Οι περισσότεροι από εμάς δεν είχαν γεννηθεί ακόμα, μα και όσοι γεννηθήκαμε έχουμε γεράσει και περιμένουμε ακόμα δικαίωση από ποιούς άλλους;
Οι νεκροί μας δεν γυρίζουν πίσω.
Όσα και να λέγονται από την επίσημη τωρινή Γερμανία, το ξέρουμε όλοι, ότι είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Ροκανίζουν το χρόνο την ανοχή όλων υμών.
Γιατί τους το επιτρέπετε;
Ο πατέρας μου Ηλίας Ερμείδης πέθανε και μου άφησε μια βαριά, ιερή παρακαταθήκη. Μου είπε: «εγώ πεθαίνω χωρίς να δω από το Ελληνικό κράτος να δικαιώνει τα θύματα της σφαγής των Καλαβρύτων. Χωρίς να δικαιώνει τον αδελφό μου τον Χαρίλαο, τον οποίο σκότωσαν όπως και όλους τους άλλους Καλαβρυτινούς μάρτυρες, οι φονικές σφαίρες από τους ναζί στρατιώτες του Τακτικού Γερμανικού Στρατού. Φέρεις το όνομα του νεκρού θείου σου. Να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να δικαιωθεί».
Από τον θάνατο, του άδικα εκτελεσθέντος θείου μου Χαρίλαου, έχουν περάσει 67 ολόκληρα χρόνια. Από τον θάνατο του πατέρα μου Ηλία έχουν περάσει 25 χρόνια.
Ακόμα περιμένουν την δικαίωση τους.
Από ποιους περιμένετε να έλθει, εκτός από εσάς;
Δεκάδες δεσμεύσεις υπάρχουν από μεγάλα στελέχη των εκάστοτε κυβερνήσεων του Ελληνικού κράτους ότι: «το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων δεν έχει κλείσει».
Πολλές φορές έχουν δεσμευθεί εκπρόσωποι των κομμάτων της Βουλής των Ελλήνων μα και στελέχη των εκάστοτε κυβερνήσεων, ότι θα φέρουν το θέμα στη Βουλή των Ελλήνων και ότι θα ζητήσουν να γίνει διακομματική επιτροπή, για να ασχοληθεί με αυτό το τόσο για μας σοβαρό θέμα.
Θυμίζουμε μόνο δύο περιπτώσεις από αυτές.
1) το 1986 σε ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στα Καλάβρυτα για το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα όλοι οι παρευρισκόμενοι εκπρόσωποι των κομμάτων δεσμεύτηκαν ότι, μόλις ανέβουν στην Αθήνα θα φέρουν το θέμα στη Βουλή και θα ζητήσουν να γίνει διακομματική επιτροπή που θα ασχοληθεί με αυτό το θέμα. Ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα!
2) Η Βουλή των Ελλήνων, σε ημερίδα που πραγματοποιήθηκε για τις πολεμικές επανορθώσεις και το κατοχικό δάνειο, δια του τότε αντιπροέδρου της Λουκά Αποστολίδη, με πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων τον Απ. Κακλαμάνη, ανέφερε ότι «έχει συζητήσει με τον πρόεδρο της βουλής κ. Απ. Κακλαμάνη για τη δημιουργία διακομματικής επιτροπής της Βουλής με στόχο να προωθήσει, να συμβάλει στην υπόθεση των αποζημιώσεων, των επανορθώσεων και της απόδοσης του κατοχικού δανείου». (Η μαύρη βίβλος της κατοχής έκδοση Αθήνα 2006 σελίδες 52-53, εκδότης το Εθνικό Συμβούλιο για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα).
Δεν μπορούμε βέβαια να μην αναφερθούμε και στις πρόσφατες, με το ίδιο νόημα, δεσμεύσεις του προέδρου μας, της




Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια, μα και του Πρωθυπουργού της Ελλάδας Γιώργου Παπανδρέου.
Μεγάλο προβληματισμό μου έχει προξενήσει η επιστολή – απάντηση, του τότε και Υπουργού Εξωτερικών ( (Α.Π.21/126/ας 257 στις 11 Μαρτίου 2010) Γεωργίου Παπανδρέου σε ερώτηση βουλευτή του Ελληνικού κοινοβουλίου η οποία καταλήγει ότι, « η εν προκειμένω εκκρεμότητα ( αναφέρεται στο θέμα των Γερμανικών αποζημιώσεων), υπάρχει και διατηρούμε πάντα το δικαίωμα και τις δυνατότητες για το χειρισμό και την ικανοποιητική κατάληξή της, αξιολογώντας όλες τις παραμέτρους, νομικές, πολιτικές, ανθρωπιστικές κ.α.»
Και διερωτώμαι.
Είναι δυνατόν ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας να τολμά να μας κοροϊδεύει;
Όλοι οι παράμετροι έχουν ελεγχθεί. Έχουν καταγραφεί όλες οι οφειλές και από το Ελληνικό κράτος και από το Γερμανικό το οποίο γνωρίζει τα πάντα. Να ερωτήσει τους αντιστασιακούς του Εθνικού Συμβουλίου, όποιος ή όποιοι ακόμα προσποιούνται ότι δεν τις γνωρίζουν.
Επί 67 ολόκληρα χρόνια ψάχνουν οι κυβερνώντες μας Έλληνες, του Ελληνικού Κοινοβουλίου, να βρουν τις όποιες παραμέτρους; Ποιους κοροϊδεύουν;
Εμάς πάντως όχι.
Έλεγξαν τις νομικές τις πολιτικές και ιδιαίτερα τις ανθρωπιστικές παραμέτρους τα ναζιστικά κτήνη του τότε τακτικού Γερμανικού στρατού, όταν ήλθαν και εκτέλεσαν εν ψυχρώ (δίνοντας και το λόγο της στρατιωτικής τους τιμής - πριν συμβεί το ολοκαύτωμα - ότι δεν θα το κάνουν), όλο τον άρρενα πληθυσμό των Καλαβρύτων;
Για ποιες ανθρωπιστικές ιδιαίτερα παραμέτρους μιλάει σήμερα ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας προς την Γερμανία. Μία Γερμανία που πνίγει την Ελλάδα με το οικονομικό Δ Ράιχ.
Για πια ανθρωπιά μιλάμε;
Πόσο ακόμα θα περιμένουμε και θα παλεύουμε μόνοι μας, χωρίς την συμπαράσταση της χώρας μας, των ανθρώπων που ψηφίζουμε για να μας εκπροσωπούν σε Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο;
Στην Ελλάδα μας, που πηγαίνουμε σε δικαστήρια η σε αρμόδιους φορείς μας, λένε ότι δεν είναι αρμόδιοι, να πάμε αλλού!!! Που αλλού σε όλο τον κόσμο γίνεται αυτό;.
Καταντήσαμε να πηγαίνουμε στη Γερμανία να διεκδικήσουμε το δίκιο μας, γιατί η Ελλάδα, μας αποπέμπει, μας περιφρονεί και κανένας δεν μιλάει.
Και το παράπονο μας είναι αυτό.
Πότε η Ελλάδα μας θα μας βοηθήσει;
Πότε η Ελλάδα θα σηκώσει το ανάστημα της και θα διεκδικήσει αυτά που και το μικρό παιδί ακόμα γνωρίζει ότι δικαιούμεθα να πάρουμε και να πάρει;
Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν και πόσοι ακόμα απόγονοι των άδικα εκτελεσθέντων συμπατριωτών μας, πρέπει να φύγουν από τη ζωή με το παράπονο του πατέρα μου Ηλία Ερμείδη και του θείου μου Κώστα Ερμείδη και των τριών ακόμα αδελφών τους;
Ήρθαν από την Κερασούντα του Πόντου καταδιωκόμενοι από του Τούρκους. Βρήκαν μία νέα πατρίδα, ρίζωσαν, πάλεψαν γι’ αυτήν, όπως παλεύουμε και εμείς οι απόγονοι τους, για να γευθούν ακόμα μία μεγαλύτερη πίκρα. Να έλθουν τα Γερμανικά ναζιστικά κτήνη του Τακτικού Γερμανικού Στρατού, να σκοτώσουν αδελφούς, παιδιά, πατεράδες, παππούδες, στα Καλάβρυτα και σε όλη την Ελλάδα και αντί να ζητήσει το ίδιο το Ελληνικό κράτος την δικαίωση τους, μέσα από τους νόμιμους μηχανισμούς που έχει και την δύναμη που πρέπει και μπορεί να έχει, να κυνηγάμε μόνοι μας το νέο Δημοκρατικό (υποτίθεται) Γερμανικό κράτος.
Μόνοι μας χωρίς τη συμπαράσταση τη δική σας.
ΓΙΑΤΙ;
Αν δεν μας βοηθήσετε εσείς με τα αρμόδια για την υπόθεση, η τις υποθέσεις όργανα, από πού μπορούμε να περιμένουμε βοήθεια;
Να πάμε στους Γερμανούς να δικάσουν τους Γερμανούς;
Γιατί δεν μας κάνετε ακόμα μια φορά να νοιώσουμε περήφανοι ότι ήμαστε Έλληνες;
Γιατί αφήνετε τους απογόνους των θυμάτων, 67 ολόκληρα χρόνια να παλεύουν μόνοι τους;
Γιατί ενώ έχετε πάρα πολλές φορές δεσμευθεί δεν κρατάτε το λόγο σας;
Την ίδια ευθύνη έχουν και οι κατά καιρούς κυβερνώντες τους Μαρτυρικούς Δήμους και Κοινότητες οι οποίοι και αυτοί επί 67 ολόκληρα χρόνια μόνο δακρύβρεχτες αποφάσεις βγάζουν και ψηφίσματα.
Περιμένω όχι απάντηση σας αλλά δικαίωση όπως περιμένουν εκατοντάδες θύματα σε όλη την Ελλάδα.
Είναι στο χέρι σας.
Οι νεκροί μας περιμένουν ακόμα δικαίωση.
Όσες γενιές Καλαβρυτινών και να «φύγουν», θα ζητάνε, θα διεκδικούν, θα απαιτούν δικαίωση, δικαιοσύνη, όχι από τους γερμανούς ναζί, αλλά από τους Έλληνες συμπατριώτες τους.
Χαρίλαος Ηλία Ερμείδης

Μόνιμος κάτοικος Καλαβρύτων
απόγονος του Χαρίλαου Νικολάου Ερμείδη εκτελεσθέντος από τα Γερμανικά Ναζιστικά κτήνη του τακτικού Γερμανικού Στρατού.
Γενικός Γραμματέας
της Ένωσης Θυμάτων Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο φίλος υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος σε δηλώσεις του την 11η παρελθόντος μηνός Νοεμβρίου δήλωσε απαντώντας σε σχετική με την πιθανότητα περικοπής των επιδομάτων των τριτέκνων και πολυτέκνων ερώτηση δημοσιογράφου της εφημερίδα VETO δήλωνε τα εξής:
«Γενικώς, επιδόματα αυτού του είδους θα εξορθολογισθούν με βάση τις κατευθύνσεις του προϋπολογισμού. Δεν θα περικοπούν τα επιδόματα ,αλλά από τα 800 περίπου εκατομμύρια ευρώ που δίνουμε για οικογενειακά επιδόματα θα εξοικονομηθούν όπως προβλέπει ο προϋπολογισμός 150 με στοχευμένες παρεμβάσεις. π. χ. ένας με εισόδημα 100.000 ευρώ δεν χρειάζεται πολυτεκνικό επίδομα. Ξέρω βέβαια και τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, γι’ αυτό θα είμαι πολύ προσεκτικός.»
Δεν πέρασε ένας μήνας από εκείνες τις δηλώσεις του και με το προσχέδιο νόμου : «Διαρθρωτικές αλλαγές στο σύστημα υγείας και άλλες διατάξεις» όχι μόνο δεν εξορθολόγησε το καθεστώς των χορηγουμένων επιδομάτων των πολυτέκνων αλλά κυριολεκτικώς τα ισοπέδωσε.
Ο εξορθολογισμός για το φίλο κ. Υπουργό σημαίνει σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 43 του προσχεδίου νόμου , μηνιαίο επίδομα στις πολύτεκνες οικογένειες ύψους 44 ολόκληρων ευρώ όχι ασφαλώς για κάθε παιδί αλλά για κάθε οικογένεια που έχει πάνω από τέσσερα παιδιά και οικογενειακό εισόδημα κάτω από 40.000 ευρώ.
Εξορθολογισμός σημαίνει για τον κ. Υπουργό όσοι έχουν εισόδημα πάνω από το ποσό των 40.000 ευρώ παύουν να έχουν την πολυτεκνική ιδιότητα και ότι αυτή συνεπάγεται ανεξάρτητα εάν έχει 4 ή 14 παιδιά.
Ο Συνταγματολόγος φίλος καθηγητής κ. Λοβέρδος γνωρίζει όπως άλλωστε το δήλωσε στο δημοσιογράφο της εφημερίδας VETO τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας η οποία με πληθώρα αποφάσεων καθώς και της Ολομελείας του έχει κρίνει πως είναι αντισυνταγματική κάθε διάταξη που καθορίζει όριο εισοδήματος για την καταβολή των επιδομάτων και των συντάξεων στις πολύτεκνες μητέρες .
Παρ’ ότι λοιπόν γνωρίζει την παγία Νομολογία του Ανωτάτου Διοικητικού Δικαστηρίου της χώρας μας εν τούτοις εισηγείται την ψήφιση ενός αντισυνταγματικού νόμου χάριν της προσαρμογής προς τις κατευθύνσεις του προϋπολογισμού.
Δεν ισχυρίζεται κανείς πως η οικονομική κατάσταση της χώρας μας είναι ανθηρή και δικαιολογεί παροχές. Όμως αυτές οι περικοπές πλήττουν ευθέως την υπόσταση του Έθνους η οποία βασίζεται στην οικογένεια και μάλιστα την πολύτεκνη οικογένεια.
Οι περικοπές ουσιαστικά οι καταργήσεις χορηγήσεως των επιδομάτων στους πολυτέκνους και η ουσιαστικά κατάργηση και αυτής ταύτης της πολυτεκνικής ιδιότητας αντιστοιχεί με γενοκτονία των Ελλήνων.
Στην ιστορία έχουμε καταγράψει και έχουν αναγνωρισθεί και διεθνώς , γενοκτονίες των Ποντίων, των Αρμενίων των Παλαιστινίων των Εβραίων. Αυτές όμως οι γενοκτονίες έγιναν από αντιπάλους και από άλλες εχθρικές εθνότητες. Αυτό που συμβαίνει όμως στη χώρα μας είναι πρωτοφανές η γενοκτονία γίνεται από εμάς τους ίδιους. Έλληνες επιχειρούν να αφανίσουν Έλληνες.
Καταλάβαμε πλέον γιατί τα κάνουν όλα αυτά.
Επειδή είναι υπεύθυνοι για τον κάθε Έλληνα που δεν θα γεννηθεί , για την κάθε Ελληνίδα που δεν θα γεννηθεί…. Γιατί δεν θέλουν άλλους Έλληνες σ' αυτόν τον τόπο. Ούτε στο γένος, ούτε στη σκέψη ούτε στην εθνότητα ούτε στις παραδόσεις ούτε στη γλώσσα, ούτε στη θρησκεία ούτε στον πατριωτισμό.
Όλα αυτά θυσιάζονται στο βωμό της παγκοσμιοποίησης και της πολτοποίησης των λαών και της ισοπέδωσης των εθνοτήτων. Δημιουργούμε μια νέα πραγματικότητα στη χώρα μας .
Τα επεισόδια την πόλης μας μεταξύ Αφγανών-Πακιστανών-Σομαλών και δεν ξέρω ποίων ακόμη άλλων εθνοτήτων είναι μια πρώτη ένδειξη της κοινωνίας που ετοιμάζουμε.
Οι λέξεις πατρίδα και έθνος σβήσθηκαν από το λεξιλόγιο των ηγετών μας και σε λίγο θα πάψουν να αναγράφονται και στα λεξικά, αφού ήδη δεν γίνεται καμιά αναφορά στις λέξεις και φυσικά στη σημασία τους στα σχολικά βιβλία..
Δεν μας απομένει καμιά αμφιβολία πως οι κύριοι αυτοί και τα όργανά τους συντελούν μια νέα μορφή γενοκτονίας στην πατρίδα μας και το ξέρουν πάρα πολύ καλά, επειδή αυτοί είναι εκείνοι που τη σχεδίασαν και την εκτελούν!...
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης Δικηγόρος
Αντιπρόέδρος Α.Σ.Π.Ε.

ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ Η ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΕΠΙΔΟΜΑΤΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗΣ

Είναι γνωστός ο αγώνας μας για την αποτροπή καθορισμού ορίων εισοδήματος ως προαπαιτούμενου για τη χορήγηση του επιδόματος -συντάξεως στην πολύτεκνη μητέρα.
Όμως παρά τις ενστάσεις μας και την επισήμανσή μας για αντισυνταγματικότητα της προς ψήφιση διάταξης εν τούτοις , η Βουλή ψήφισε τότε το άρθρο 39 του Ν.2459/1997 και η Κυβέρνηση προχώρησε στην εφαρμογή της με την έκδοση της υπ΄αρίθ.Π3δ/οικ.1078/19-3-1997 κοινής απόφασης των Υπουργών Εθνικής Οικονομίας, Οικονομικών και Υγείας Πρόνοιας και καθόρισε τα γνωστά όρια εισοδήματος ως προϋπόθεση για τη χορήγηση του επιδόματος και της σύνταξης στις πολύτεκνες μητέρες.
Έκτοτε βεβαίως, δεν μείναμε με σταυρωμένα χέρια. Σε κάθε επικοινωνία μας με τους Κυβερνητικούς παράγοντες , θέταμε επιτακτικά το ζήτημα για την αναγκαιότητα κατάργησης των τεθέντων ορίων εισοδήματος .
Αποτέλεσμα αυτών των πιέσεων και των παραστάσεών μας ήταν, η αύξηση των ορίων εισοδήματος για τη χορήγηση του επιδόματος και της σύνταξης με την υπ΄αρίθ.2/17961/0020/27-1-2.000 κοινή απόφαση των Υπουργών Εθνικής Οικονομίας, Οικονομικών και Υγείας, Πρόνοιας.
Όμως πέρα από τις παραστάσεις, και τα υπομνήματα ακολουθήσαμε το δρόμο της Δικαιοσύνης, με προσφυγή στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών για την ακύρωση της αποφάσεως επιτροπής εκδικάσεως ενστάσεων κατά πράξεων του Προϊστάμενου του κλάδου οικογενειακών επιδομάτων του Ο Γ Α.
Μετά την εκδίκασή της είχαμε την υπ΄αρίθ.59/1999 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία έγινε δεκτή η προσφυγή και διατάχθηκε η επαναχορήγηση του επιδόματος, στην προσφεύγουσα μητέρα.
Αυτή ήταν μια πρώτη επιτυχία η οποία ολοκληρώθηκε μετά και την έκδοση της υπ΄αρίθ.5565/1999 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών.
Η απόφαση αυτή επισημαίνει τα εξής: «Η ειδική κρατική φροντίδα υπέρ των πολυτέκνων οικογενειών δικαιολογείται από λόγους γενικότερου δημοσίου συμφέροντος για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, το οποίο δημιουργείται στην Ελλάδα από τη μείωση του αριθμού των γεννήσεων και την απειλούμενη εντεύθεν μείωση του πληθυσμού της χώρας. Εν όψει του δικαιολογητικού αυτού λόγου δεν δύναται να θεωρηθεί ο απλός περιορισμός των κρατικών δαπανών συνταγματικά ανεκτός, αποχρών λόγος για την κατάργηση η τον περιορισμό της παρεχόμενης στις πολύτεκνες οικογένειες κρατικής φροντίδας»
Το Δικαστήριο ακόμη για να τεκμηριώσει την απόφασή του επικαλείται το άρθρο 21 παρ.2 του Συντάγματος σύμφωνα με το οποίο απαγορεύεται στο νομοθέτη η λήψη μέτρων εναντίον των πολυτέκνων οικογενειών ή τον παραμερισμό ή την υποβάθμιση ή τη διαβάθμιση της κρατικής φροντίδας που παρέχεται σε αυτές χωρίς αποχρώντα λόγο.
Με δεδομένο αυτές τις αποφάσεις, κατατέθηκε για λογαριασμό πολύτεκνης μητέρας, αίτηση ακυρώσεως της υπ΄αρίθ.Π3δ/οικ 1078/19-3-1997 κοινής αποφάσεως των Υπουργών Εθνικής Οικονομίας, Οικονομικών και Υγείας Πρόνοιας η οποία και καθόριζε τα όρια εισοδήματος, ενώπιον του Συμβουλίου Επικρατείας, το οποίο και εξέδωσε μια απόφαση σταθμό για τα πολυτεκνικά ζητήματα.
Η απόφαση αυτή που χαρακτηρίσθηκε ιστορική , (αριθ. 1095/2001), έκρινε αντισυνταγματική τη διάταξη που καθορίζει όριο εισοδήματος ως προϋπόθεση για τη χορήγηση του επιδόματος και της σύνταξης στην πολύτεκνη μητέρα.
Νέα κατάσταση διαμορφώθηκε πλέον.
Το Σ τ Ε στο σκεπτικό της απόφασής του αναφέρει ότι δεν μπορούν να επιβληθούν οι επίμαχοι περιορισμοί γιατί ο Συνταγματικός νομοθέτης θεσπίζοντας την υπέρ των πολυτέκνων ειδική κρατική φροντίδα, απέβλεψε στην προστασία της πολύτεκνης οικογένειας και όχι στην ενίσχυσή της ,ως κατηγορίας οικονομικώς αδυνάτων ή αναξιοπαθούντων προσώπων.
Σημειώνει ακόμη ότι οι διατάξεις του ν.2459/97 με τις οποίες προβλέφθηκαν τα επίμαχα όρια, αντίκεινται στην συνταγματική αρχή της ισότητας, ενώ δεν είναι ανεκτός ,σημειώνει,ο περιορισμός ή η υποβάθμιση της παρεχόμενης ειδικής φροντίδας προς τους πολυτέκνους.
Μετά από αυτή την ιστορική απόφαση, η Κυβέρνηση πλέον έχει να ακολουθήσει το δρόμο της τροποποίησης της κριθείσης ως αντιβαίνουσας στο Σύνταγμα διάταξης και να προχωρήσει στην επαναχορήγηση του επιδόματος και της σύνταξης σε όλες εκείνες τις μητέρες που λόγω της υπέρβασης του τεθέντος ορίου εισοδήματος έπαυσαν να εισπράττουν το επίδομα και τη σύνταξη.
Εάν όμως παρ’ ελπίδα η Κυβέρνηση δεν προχωρήσει στην τροποποίηση των διατάξεων που εκρίθησαν αντισυνταγματικές, τότε θα ανοίξει σε χιλιάδες μητέρες το δρόμο της προσφυγής στη Δικαιοσύνη με την κατάθεση πλήθους προσφυγών-αγωγών για επαναχορήγηση του επιδόματος και της σύνταξης και ακόμη για αναδρομική καταβολή των οφειλομένων ποσών. Αναμένουμε τις εξελίξεις και ανάλογες θα είναι και οι ενέργειές των πολυτέκνων μητέρων.
Αυτά γράφαμε τότε όταν για πρώτη φορά ετέθησαν όρια εισοδήματος για την καταβολή του επιδόματος και της σύνταξης στην πολύτεκνη μητέρα και του τρίτου παιδιού.
Σήμερα η Κυβέρνηση επιδιώκει μέσα στο κλίμα των ημερών να επαναλάβει την ψήφιση αντισυνταγματικού νόμου και να θέσει και πάλιν όρια εισοδήματος.
Απλά επαναλαμβάνει τα λάθη της κυβέρνησης του 1997 και στο νέο νομοθέτημα δεν έχει παρά να του επιφυλάσσει την ίδια τύχη το Συμβούλιο Επικρατείας.
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΚΟΤΣΗ- ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

΄Έφυγε μετά από ένα άνισο, τιτάνιο αλλά και αξιοπρεπή αγώνα, με την μάστιγα του αιώνα μας για τα Ηλύσια Πεδία η διαλεχτή μας φίλη Δήμητρα Γκότση σύζυγος του Ηλείου(Χελιδόνι) τέως Δ/ντή της Νομαρχίας Αχαΐας Δημήτρη Παναγιωτακόπουλου ή Τούλα όπως την αποκαλούσαν οι φίλοι της.
΄Ήμουνα κι εγώ ένας από τους ειλικρινείς φίλους της και με στενούς φιλικούς οικογενειακούς δεσμούς .
Για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή μου δεν κατέστη δυνατό να βρεθώ στο Ναό του Αγίου Ανδρέα και να την ξεπροβοδίσω στο αιώνιο και χωρίς γυρισμό ταξίδι της.
Λες και ήταν χτες, όταν προσκαλεσμένη από την Εταιρεία Λογοτεχνών στον κύκλο των Φιλολογικών βραδινών μίλησε τη Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2008 στην αίθουσα του Αναγνωστηρίου της Δημοτικής Βιβλιοθήκης με θέμα: «Η Γυναίκα στις κρίσιμες στιγμές του Βυζαντίου».
Δεν ήταν η πρώτη φορά που μιλούσε για θέματα της ειδικότητάς της αλλά και για θέματα κοινωνικά, θέματα δομών της κοινωνίας μας, θέματα σχέσεων των δύο φύλων, των δικαιωμάτων της γυναίκας, της οικογένειας, του παιδιού.
Στο 13ο τεύχος, του περιοδικού «ΑΧΑΪΚΑ» που πρόσφατα τυπώθηκε φιλοξενείται ένα δικό της κείμενο που έμελλε να μην το δει και να το χαρεί δημοσιευμένο.
Δημοσιεύθηκε το δοκίμιό της με τίτλο : «ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ» με ενδιαφέροντα σχόλια και πλούσια βιβλιογραφία.
Την Τούλα είχε απασχολήσει πολύ το ζήτημα του Βυζαντίου και των γυναικών που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
΄Όπως είναι άλλωστε γνωστό η Τούλα είχε σπουδάσει Θεολογία, Φιλολογία και Αρχαιολογία και προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στη Μέση Εκπαίδευση από όπου και συνταξιοδοτήθηκε με το βαθμό της Λυκειάρχου.
Είχε συγγράψει και έχουν κυκλοφορήσει δύο βιβλία της :
«Γυναίκα και θρησκευτική πολιτική στο Βυζάντιο» κι ακόμη μια εργασία σε συνεργασία που αναφέρονταν στην ονοματοθεσία των οδών και πλατειών της πόλεως των Πατρών με τον τίτλο: « ΠΑΤΡΑ: Ονομάτων Επίσκεψις».
Είχε δώσει πλήθος ομιλιών και διαλέξεων από διάφορα βήματα πολιτιστικών και πνευματικών φορέων με επιτυχία.
Είχε ασχοληθεί ιδιαίτερα με το γυναικείο κίνημα και υπήρξε πρόεδρος του παραρτήματος Πάτρας της Πανελλαδικής Οργάνωσης Γυναικών «ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗ» και υπό την ιδιότητά της αυτή είχε διοργανώσει πληθώρα εκδηλώσεων που αφορούσαν κοινωνικά ζητήματα και κυρίως τη θέση της γυναίκα στην κοινωνία μας.
Κάποια περίοδο που είχε διορισθεί στο συμβούλιο του Ορφανοτροφείου Θηλέων ΜΕΡΙΜΝΑ ήταν προβληματισμένη με την όλη κατάσταση των ιδρυμάτων και δεν την εύρισκαν σύμφωνη οι κατευθύνσεις και η τακτική των διοικήσεων αυτών των ιδρυμάτων.
Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας της στη εκπαίδευση άφησε άριστες εντυπώσεις στους μαθητές και γονείς, τους οποίους βοηθούσε σε κάθε πρόβλημα τόσο στο σχολείο όσο και στην οικογένεια στις μεταξύ τους σχέσεις.
Υπήρξε ικανότατη παιδαγωγός και εξίσου ικανή και αξιόλογη και επιτυχημένη στο ρόλο της σύζυγος και μητέρα.
Ο σύζυγός της, φίλος μας Δημήτρης Παναγιωτακόπουλος που δέχθηκε αυτό το πλήγμα του πρόωρου θανάτου της αγαπημένης συντρόφου του ας έχει την εξ ύψους παρηγοριά και από εμάς τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια.
Στην αγαπητή μας φίλη Τούλα ευχόμαστε να έχει καλό ταξίδι , το χώμα της γενέτειρας της Κορίνθου να είναι τόσο ελαφρύ όσο τα φύλλα του Φθινοπώρου.

Στο καλό αγαπημένη μας, καλή αντάμωση…


Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

ΚΗΔΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

ΚΗΔΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Σήμερα πενθούμε το θάνατο μιας αγαπημένης παλιάς φίλης, τής Κοινής Λογικής, η οποία μας συντρόφευε για πολλά χρόνια.
Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα την ηλικία της αφού το μητρώο γέννησής της έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις.
Θα τη θυμόμαστε ως κάποια που μας δίδαξε πολύτιμα μαθήματα όπως αυτά:
-Έχε την κοινή λογική να προστατεύεσαι.
-Το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι.
-Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη, και...
-Ίσως ήταν δικό μου το φταίξιμο.

Η Κοινή Λογική έζησε σύμφωνα με απλές, συνετές οικονομικές πολιτικές, όπως:
Μην ξοδεύετε περισσότερα απ' αυτά που κερδίζετε, και... αξιόπιστες στρατηγικές: όπως: Υπεύθυνοι είναι οι ενήλικες και όχι τα παιδιά.

Η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται ραγδαία όταν τέθηκαν σε ισχύ καλοπροαίρετοι αλλά αυταρχικοί κανονισμοί. Αναφορές για ένα 6χρονο αγόρι που κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση επειδή φίλησε μια συμμαθήτριά του, για εφήβους που αποβλήθηκαν από το σχολείο επειδή χρησιμοποίησαν στοματικό διάλυμα μετά το γεύμα και για έναν δάσκαλο που απολύθηκε επειδή επέπληξε έναν απείθαρχο μαθητή, απλώς επιδείνωσαν
την κατάστασή της.

Η Κοινή Λογική έχασε έδαφος όταν γονείς επιτέθηκαν σε δασκάλους επειδή έκαναν τη δουλειά που οι ίδιοι δεν είχαν καταφέρει να κάνουν αναφορικά με την πειθάρχηση των ανυπάκουων παιδιών τους.

Η υγεία της επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο όταν τα σχολεία υποχρεώθηκαν να παίρνουν τη γονική συναίνεση για να βάλουν αντηλιακό ή να δώσουν μια ασπιρίνη σ' ένα μαθητή αλλά δεν μπορούσαν να ενημερώσουν τους γονείς όταν μια μαθήτρια έμενε έγκυος και ήθελε να κάνει έκτρωση.

Η Κοινή Λογική έχασε τη θέληση για ζωή όταν οι εκκλησίες έγιναν επιχειρήσεις και οι εγκληματίες τύγχαναν καλύτερης μεταχείρισης από τα θύματά τους.

Η Κοινή Λογική δεν κατάφερε να ξεπεράσει το γεγονός ότι, όχι μόνο δεν μπορούσες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου από ένα διαρρήκτη μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, αλλά ο διαρρήκτης μπορούσε και
να σε μηνύσει για βιαιοπραγία.

Η Κοινή Λογική παραιτήθηκε τελικά από κάθε θέληση για ζωή όταν μια γυναίκα που τάχα δεν κατάλαβε ότι ένα αχνιστό φλιτζάνι καφέ
ήταν ζεστό, έχυσε λίγο στην ποδιά της κι' ανταμείφθηκε άμεσα μ' ένα τεράστιο διακανονισμό.

Πριν από το θάνατο τής Κοινής Λογικής είχε προηγηθεί ο θάνατος των γονιών της, τής Αλήθειας και τής Εμπιστοσύνης, τής συζύγου Σύνεσης και των παιδιών της Ευθύνης και Λογικής.

Έχουν επιζήσει τα 4 ετεροθαλή αδέλφια της:

Ξέρω τα Δικαιώματά μου

Το Θέλω τώρα

Κάποιος άλλος φταίει

Είμαι θύμα

Στην κηδεία της δεν παρευρέθησαν πολλοί καθώς ελάχιστοι συνειδητοποίησαν ότι απεβίωσε.

Μ Α Υ Ρ Ο

Χρώμα σκούρο επέλεξα
και το χώρο μου οριοθέτησα.
Ερμητικά έκλεισα ρήγματα, σχισμές, οπές,
την αλλοίωση του χρώματος αποκλείοντας.

Προκλήσεις εξόδου αβλεπτί απέρριψα,
εκδίδοντας απαγόρευση εισόδου.

Χώρος μικρός,
στο μαύρο πλημμυρισμένος,
οικείος και φωτεινός.

Παρατηρητής των τεκταινομένων
χαμογελώ και χαιρετώ το διάβα σας,
σιωπηλά, με νεύμα κεφαλής,
με χαμόγελο ζωγραφισμένο.

Όταν κουράζομαι,
τα παραθυρόφυλλα ανοίγω
μα τα ματασφαλίζω
από φόβο στο φως, στη χαρά,
στο αβέβαιο, στον πόνο.

Το μαύρο επέλεξα,
η πόρτα έκλεισε οριστικά
ΚΥΡΗΝΗ ΑΠΛΛΩΝ
15-12-2010

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΖΩΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΝΕΖΕΡΙΤH

Ήδη πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από τότε που η αντιλήπτωρ και τροφός των αδέσποτων γάτων της πόλης, η Υπάλληλος του Πρωτοδικείου Πατρών φίλη και εκλεκτή συνεργάτης στα Δικαστήρια Γεωργία Νεζερίτη ταξίδεψε στη γη των Μακάρων. Υπήρξε μια αρίστη δικαστική υπάλληλος που εξάντλησε την ιεραρχία της υπηρεσίας της μέχρι του βαθμού της Προϊσταμένης της Γραμματείας του Πρωτοδικείου Πατρών. Δεν γνωρίζω εάν στα Ηλύσια πεδία θα βρει άλλα ζώα να φροντίζει και να περιποιείται!
Οι γάτες της πόλης έμειναν ορφανές και απροστάτευτες. Ο θάνατος της Γεωργίας τους στέρησε το ημερήσιο συσσίτιο και την αγάπη από έναν άνθρωπο που ανυστερόβουλα επεδείκνυε καθημερινά το ενδιαφέρον της για τους φίλους της γάτους, γάτες, γατάκια, εγκαταλείποντας τους τροφίμους της ορφανούς.
Η Γεωργία δεν είχε την ευτυχία να δημιουργήσει οικογένεια και να αποκτήσει παιδιά. Είχε όμως δώσει νόημα στη ζωή της με το να είναι μέλος του Ερυθρού Σταυρού και να προσφέρει στο δοκιμαζόμενο άνθρωπο τη συνδρομή και βοήθειά της κι ακόμη εκδήλωνε τα φιλόζωα αισθήματά της σε καθημερινή βάση με το να προσφέρει φαγητό σε εκατοντάδες γάτες, γάτους γατάκια και να ενδιαφέρεται για τα ζώα γενικώς.
Δεν πρόλαβε να λάβει και να χαρεί τη σύνταξή της. Η μάστιγα του αιώνα μας την κεραυνοβόλησε και μια μέρα η ραγδαία επιδείνωση της υγείας της την καθήλωσε για μερικούς μήνες στο κρεβάτι του νοσοκομείου και εκεί άφησε την ύστατη πνοή της. ΄Ήταν πλέον ανήμπορη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς τους φίλους της τα ζώα. Εκείνα με την απουσία της έχασαν ένα καλό φίλο και προστάτη.
Προ ημερών συνάντησα στο αρχείο μου ένα κείμενο που την αφορούσε και την παρουσίαζε χωρίς να την κατονομάζει που είχα κρατήσει ,από την εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ με τον τίτλο ΓΑΤΟΒΑΣΙΛΕΙΟ…
Επειδή θεωρώ πως το κείμενο του Δημοσιογράφου και λογοτέχνη Γιάννη Καραλή, δημοσιευμένο στο καθημερινό του βήμα “Εδώ κι εκεί” με την υπογραφή ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΟΣ παρουσιάζει ανάγλυφα και με λογοτεχνικό τρόπο το καθημερινό έργο προσφοράς της αείμνηστης φίλης Γεωργίας στα ζώα, αξίζει να τιμήσουμε τη μνήμη της παραθέτοντάς το αυτούσιο:«Ήταν δειλινό. Απ’ αυτά τα θαυμάσια πρωτανοιξάτικα Πατρινά ηλιοβασιλέματα με τα μενεξελιά και ροζ συννεφάκια στον αχαϊκό ουρανό ,όταν συντροφιά με φίλο-συντοπίτη από τα παλιά, περπατούσαμε στους μικρόδρομους της γραφικής συνοικίας του άλλοτε Μαρκάτου.
Σε κάποια στιγμή έτσι, στα καλά καθούμενα εκεί κοντά στην πολυχρονίτικη καμάρα της οδού Ηφαίστου, βλέπουμε ένα σμήνος από δεκάδες γάτους και γάτες να βγαίνουν από τις κρύπτες τους και να κυκλώνουν νιαουρίζοντας μια Πατρινιά κυρία, που κρατούσε στα χέρια της μια σακούλα με φαγητό…
Πούθε ήρθαν τόσες γάτες! Και πως γνώρισαν την ανώνυμη κυρία που τους έφερε συσσίτιο;
Δεν ξέρεις, τι να κάνεις, όταν άξαφνα μπερδεύονται στα πόδια σου πενήντα-τόσο τις υπολόγισα-γάτες!…Πώς να τις προσπεράσεις; Και ήσαν όλες πανέμορφες. ΄Άλλες ολόλευκες σα νυφούλες, με κάτι γαλανά μάτια γεμάτα αθωότητα, άλλες με βελούδινες γκρίζες ερμίνες, ναζούδες, βεργολυγιστές και πονηρομάτισσες κι ανάμεσά τους γέροι γάτοι με μεγάλα μουστάκια, ως ορεσίβιοι τσελιγκάδες, γρυλίζοντας νιαουρίζοντας απαιτητικά, να πάρουν πρώτοι αυτοί τους μεζέδες που είχε φέρει η ζωόφιλη κυρία.
Σε μια στιγμή όλα αυτά τα αιλουροειδή κύκλωσαν την ευεργέτιδά τους κι όπως αυτή έσκυψε για να τα ταΐσει, την κουλούμωσαν, ανέβηκαν επάνω της, της μιλούσαν θαρρείς, την παρακαλούσαν νιαουρίζοντας, να τους δώσει κοψίδι από το συρφετάσι που κρατούσε. Πεινασμένες, ταλαιπωρημένες γάτες, άλλες με τριμμένα τα γούνινα παλτά τους κι άλλες τραυματισμένες από χτυπήματα βάρβαρων διωχτών τους. Και όσο περνούσε η ώρα, νέα κύματα από αγέλες γάτων ξεπρόβαλαν, ως αντάρτες σε ενέδρα για γιουρούσι, από τα οικόπεδα τα ριζωμένα στο τούμπι που διαχωρίζει την παλιά από τη νέα πόλη κοντά στις σκάλες της οδού Πατρέως.
Τέτοιο γατομάνι δεν είχαμε ξαναδεί, δεν φανταζόμαστε ότι υπάρχουν τόσες αδέσποτες γάτες στο …ψυχαγωγικό κέντρο της πόλης μας.
Έτσι που βρεθήκαμε κυκλωμένοι στο γατοβασίλειο, σταθήκαμε αποσβολωμένοι, ακίνητοι, σχεδόν αγαλματοποιηθήκαμε.
Η ζωόφιλη κυρία, ως φαίνεται γνώριμη προ πολλού των γάτων, ονομάτιζε τις ψιψίνες ,πρόσεχε να μην αδικήσει στη διανομή του συσσιτίου καμιά τους, κοιτούσε με στοργή και τρυφερότητα τα σμήνη των ταλαιπωρημένων και πεινασμένων πλασμάτων, έμοιαζε ως εκπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού σε καταυλισμό αιχμαλώτων ναζιστικού στρατοπέδου!
Ο φίλος με τον οποίο είχαμε μπερδευτεί από την απρόσμενη επιδρομή, προσπαθούσε να περάσει ανάμεσα στις γάτες, πηδώντας τη μια και την άλλη, μέχρι το αντικρινό πεζοδρόμιο Είχε φοβηθεί μη τυχόν και κάποια τους, θες από πείνα, θες από πάτημα της ουράς, γυρνούσε και τον δάγκωνε…και άντε μετά για αντιλυσσική θεραπεία!
Αλήθεια, η Δημαρχία γνωρίζει την ύπαρξη του γατοβασίλειου στην καρδιά της πόλεως; Kαι τι κάνει για την αντιμετώπισή του;»
Ατυχώς μέχρι σήμερα εκτός από την Μέριμνα Προστασίας Ζώων που καταβάλλει φιλότιμη προσπάθεια να περιμαζέψει και να φροντίζει τα αδέσποτα ζώα καμιά μέριμνα εκ μέρους του Δήμου για την περίθαλψη και φροντίδα των αδέσποτων ζώων δεν υπάρχει. ΄Έτσι η πόλη είναι γεμάτη από αδέσποτους σκύλους και γάτες που κυκλοφορούν χωρίς τη φροντίδα κανενός. Η αείμνηστη Γεωργία έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στην προστασία των αδέσποτων. Σήμερα το έργο της τουλάχιστον για τις γάτες του πάρκου του Αγίου Ανδρέα στην παραλιακή ζώνη έχει αναλάβει ένας άλλος φιλόζωος.
Είθε η ψυχή της να βρει την δικαίωση για όσα καλά έπραξε στη ζωή της και ιδιαίτερα για το ενδιαφέρον της στα ζώα, πλάσματα κι εκείνα του Θεού του οποίου εύχομαι όλα αυτά να βαρύνουν στην κρίση …

Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΧΑΪΑΣ

– ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ 9Η- 21/3/2005
ΘΕΜΑ 3ο Η.Δ.
ΑΡ. ΑΠΌΦ. 51 : Συζήτηση και απόφαση με αίτημα προς το Ελληνικό Δημόσιο για απαλλοτρίωση της οικίας που γεννήθηκε ο Κωστής Παλαμάς στην Πάτρα για Δημιουργία Μουσείου ενθυμημάτων «Κωστή Παλαμά».
Πάτρα 15 Νοέμβρη 2004
ΛΕΩΝΙΔΑΣ Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
ΚΑΝΑΡΗ 46-26222 ΠΑΤΡΑ
ΤΗΛ. 2610322-901.
ΠΡΟΣ
Τον κ. Πρόεδρο του Νομαρχιακού Συμβουλίου Αχαΐας Ενταύτα
ΠΡΟΤΑΣΗ ΘΕΜΑΤΟΣ
Κύριε Πρόεδρε
Εν όψει της ανάληψης του θεσμού «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» από την πόλη των Πατρών, στο φορέα υλοποίησης του οποίου συμμετέχει και η νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αχαΐας δια του κ. Νομάρχη, παρακαλώ όπως στο αμέσως προσεχές Νομαρχιακό Συμβούλιο και εκτός ημερήσιας διάταξης συζητηθεί το θέμα της απαλλοτρίωσης του σπιτιού που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ προκειμένου να στεγαστεί σ’ αυτό Μουσείο ΅Ενθυμάτων ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ με τη συγκέντρωση υλικού που αφορά τη ζωή και το έργο του εθνικού μας Ποιητή σε συνεργασία με το Ίδρυμα Κωστή Παλαμά.
Όπως θα διαπιστώσετε κ. Πρόεδρε και στο δοκίμιο το οποίο συνοδεύει την παρούσα μου υπήρξε ανεκπλήρωτη επιθυμία του Εθνικού μας ποιητή η επιστροφή του έστω και μεταθανάτια στο σπίτι που γεννήθηκε.
Είναι λοιπόν αυτό τον καιρό ευκαιρία με την υλοποίηση του θεσμού που έτσι κι αλλιώς θα διατεθούν κάποια κεφάλαια, να κάνουμε σεβαστή την επιθυμία του, και να εκπληρώσουμε μέρος από το χρέος μας σ’ αυτόν τον Μεγάλο Νεοέλληνα ποιητή τον υμνητή του Μεγαλείου της Ρωμιοσύνης
Πάτρα 15 Νοέμβρη 2004
Με κάθε τιμή
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ












ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ
Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Δικηγόρου
Νομαρχιακού Συμβούλου
«Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι, στοιχειό είναι, και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει…»
Σ’ αυτό το σπίτι της οδού Κορίνθου των Πατρών και στον αριθμό 241 «γεννήθηκα, μας λέγει ο ίδιος ο ποιητής, στα 1859, Πέμπτη απομεσήμερο, στις δύο η ώρα, 13 του Γενάρη. Το σπίτι μας το πατρικό δίπατο. Στο δρόμο η πρόσοψή του είχε καμαρωτές κολώνες καθώς το συνήθιζαν τότε τα πατρινά τα σπίτια».
Έτσι αρχίζει ο Εθνικός μας ποιητής την αυτοβιογραφία του στο βιβλίο «Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου».
Σ’ αυτό το σπίτι που ακόμη δεν το γκρέμισαν οι μπουλντόζες του σύγχρονου χαλαστή πολιτισμού μας, είδε το φως της ζωής η πιο μεγάλη πνευματική φυσιογνωμία που ανέδειξε η χώρα μας στο μισό του 20ου αιώνα.
Το σπίτι αυτό που το περιγράφει ο μεγαλύτερος αδελφός του ποιητή Χρηστάκης, το 1918 στο Ακαδημαϊκό Ημερολόγιο το είχε αγοράσει το 1857, ο πατέρας τους Πρωτοδίκης Πατρών, Μιχαήλ Παλαμάς από τον ιδιοκτήτη του Τριανταφυλλοπουλο, και εγκαταστάθηκε σ’ αυτό οικογενειακώς. Στο σπίτι αυτό πριν εγκατασταθεί η οικογένεια Παλαμά διέμενε η Ιταλική οικογένεια του δασκάλου Φ. Σεράο όπου και γεννήθηκε επίσης το 1856 η μετέπειτα διάσημη Ιταλίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος Ματθίλδη Σεράο.
Σ’ αυτό το σπίτι γεννήθηκε επίσης και το τρίτο παιδί της οικογένειας ο Νίκος το 1861.
Οι ανάγκες όμως διατροφής και σπουδών των ανηλίκων τότε παιδιών της οικογένειας Παλαμά Κωστή και Νίκου, υποχρέωσαν το μεγαλύτερο αδελφό του Χρηστάκη να προχωρήσει στην εκποίησή του με απόφαση του Πρωτοδικείου Πατρών.
Ο Παλαμάς θα τραγουδήσει με λυρικούς στίχους, τις παιδικές του αναμνήσεις στην Πάτρα αλλά και το σπίτι που γεννήθηκε στις συλλογές του «Πολιτεία και Μοναξιά» και «Ασάλευτη Ζωή».
Ο Δήμος Πατρέων το 1930 σε επίσημη τελετή εντοίχισε στο Ιστορικό σπίτι της γέννησης του Παλαμά μαρμάρινη τιμητική πλάκα στην οποία αναγράφεται ότι σ’ αυτό γεννήθηκε η Ματθίλδη Σεράο το 1856 και ο Κωστής Παλαμάς το 1859.
Στην τελετή είχε προσκληθεί να παραστεί και ο ίδιος ο ποιητής που εκείνη την περίοδο ήταν πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών. Με ιδιαίτερη συγκίνηση είχε αντιμετωπίσει το γεγονός όταν το πληροφορήθηκε όμως δεν κατόρθωσε να παραστεί.
Ο ποιητής μολονότι δεν έζησε πολλά χρόνια στο πατρικό σπίτι της Πάτρα αφού σε ηλικία τεσσάρψν χρόνων έμεινε ορφανός από μητέρα και ύστερα από σαράντα μέρες και από πατέρα, τα παιδικά του χρόνια σημάδεψαν τη ζωή του και αποτυπώθηκαν με έντονα χρώματα στη μνήμη του. Λίγες ήταν οι ευτυχισμένες μέρες που έζησε σ’ αυτό στα λίγα εκείνα χρόνια της ξενοιασιάς.
Μέσα από τα έργα του θα υμνήσει και θα αποθανατίσει τόσο το σπίτι που γεννήθηκε, τόσο τον πρώτο του έρωτα, και τις πρώτες εικόνες της πατρινής κοινωνίας.
«Το σπίτι που γεννήθηκα ίδιο στην ίδια στράτα \
Στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ’ όλα του τα νιάτα.
Το σπίτι, ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα
και ανόθευτο και αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα.»
………………………………………………………..
Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι,
στοιχειό, και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει.»
Όταν ο ποιητής συνθέτει το ποίημα για το σπίτι που γεννήθηκε ήδη βρισκότανε σε ξένα χέρια αφού οι ανάγκες είχαν άλλες επιταγές. Όμως η ψυχή του ποιητή καρτερεί την ώρα και τη στιγμή που θα επιστρέψει στο πατρικό του. Ελπίζει και αναμένει.
«Στοιχείο και σαν απάτητο με ζει και με προσμένει.»
Εάν ο Παλαμάς είχε την οικονομική δυνατότητα ίσως να είχε ξαναγοράσει το σπίτι αυτό, αφού τόσες μνήμες του ζωντάνευε.
Αυτή τη ζωηρή επιθυμία του ποιητή να ξαναζήσει στο πατρικό του σπίτι έστω και μεταθανάτια όπου θα μπορούσε να εγκατασταθεί πνευματικά για πάντα τη διατύπωσε για πρώτη φορά σε μια συντροφιά πνευματικών ανθρώπων της Πάτρας ο Πατρινός διανοούμενος Δημήτρης Π. Συναδινός στο επίσημο μνημόσυνο του ποιητή λίγο μετά το θάνατό του και όλοι τότε ασπάσθηκαν την ιδέα να γίνει το σπίτι αυτό η «ΠΑΛΑΜΑΙΑ ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ».
Την σκέψη αυτή ο Συναδινός διατύπωσε για πρώτη φορά έγγραφα και δημόσια στο περιοδικό που εξέδιδε στην πόλη μας ο αείμνηστος φίλος Ιστορικός Κώστας Τριανταφύλλου με τον τίτλο «ΑΧΑΪΚΑ» στο αναμνηστικο τεύχος του Ιουνίου 1943 που εκδόθηκε για το θάνατο του ποιητή πλην όμως η κυκλοφορία απαγορεύθηκε και τα τεύχη κατασχέθηκαν από τις Γερμανικές αρχές κατοχής.
Στο περιοδικό αυτό ο Συναδινός με το ψευδώνυμο Κ. Ανταίος σημειώνει μεταξύ άλλων «Το σπίτι που γεννήθηκε ο ποιητής πρέπει ν’ απαλλοτριωθεί για να γίνει ένας τόπος πνευματικού προσκυνήματος στις ερχόμενες γενιές».
Την πρόταση αυτή ο Δημήτριος Συναδινός επανέλαβε στην πόλη μας σε διαλέξεις του για τον ποιητή το Φεβρουάριο του 1946, και του 1948. τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου η πρόταση αυτή έγινε με επίσημο έγγραφο των Λαϊκών Αναγνωστήριων των Πατρών προς το Υπουργείο Παιδείας και την Ακαδημία Αθηνών.
Το θέμα επανήλθε με την ευκαιρία των αποκαλυπτηρίων της προτομής του Παλαμά στα Ψηλά Αλώνια το 1952. Μάλιστα με την αφορμή ο Ακαδημαϊκός Ηλίας Βενέζης έγραψε στην εφημερίδα ΒΗΜΑ σχετική επιφυλλίδα.
Από τότε και μέχρι σήμερα έχουν γίνει ανάλογες προτάσεις. Τόσο από τον τότε Πρόεδρο του Πολιτιστικού Κέντρου Πατρών Σοφοκλή Κολαίτη, όσο και από τον υπογράφοντα τότε Δημοτικό Σύμβολο Πατρέων ο οποίος επανέφερε την πρόταση προ της τελέσεως των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα στον τότε Υπουργό Πολιτισμού.
Ο Ακαδημαϊκός ποιητής Γεώργιος Αθάνας το 1943 έγραψε για το σπίτι που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής το παρακάτω ποίημα το οποίο και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό ΑΧΑΪΚΑ του Κ.Ν. Τριανταφύλλου.
«Στο σπίτι που γεννήθηκες κι ας το πατούν οι ξένοι
Πήγα και σ’ είδα μια βραδιά νιογέννητο, που αξαίνει
Βυζαίνοντας το γάλα του σαν από Γαλαξία
Κι ουράνια αποσταλάζοντα στην ύπαρξη του αξία.
Στο σπίτι που γεννήθηκες και μπρος το ιερό του τζάκι
Πήγα και σ’ είδα μια βραδιά εφτάχρονο παιδάκι
Τα παραμύθια της γιαγιάς ν’ ακούς γλυκομιλούσας
Πρωτομεταλαβαίνοντας την κοινωνιά της μούσας.
Στο σπίτι που γεννήθηκες χρυσόθωρη κορώνα
Το δοξασμένο σου όνομα θα μείνει στον αιώνα.
Στοιχειό και σαν απάτητο πυργώνεται στην Πάτρα
Στοιχειό κι αθάνατα σε ζει με της Φυλής τη λάτρα.».
Ελπίζω κάποια στιγμή να συνεννοηθούμε όλοι μας και να συναποφασίσουμε πως θα πρέπει να ικανοποήσουμε την επιθυμία του μεγάλου μας ποιητή το έργο του οποίου ξεπέρασε τα όρια της Ελληνικής Επικράτειας κι έγινε παγκόσμια κληρονομιά, να επιστρέψει μεταθανάτια στο σπίτι που γεννήθηκε. Θεωρώ επιβεβλημένο να ενεργήσουμε άμεσα ώστε να πάψουν πατάνε ξένοι, στο σπίτι του ποιητή για τα ηρεμήσει επί τέλους και η ψυχή του.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Μέγας Αλέξανδρος όταν με τα στρατεύματα του κατέστρεψε οριστικά την πόλη των Θηβών, εκείνο που εξήρεσε της καταστροφής ήταν το σπίτι του Εθνικού ποιητή εκείνης της εποχής Πινδάρου.
Εμείς θα αφήσουμε τον ολετήρα των πάντων χρόνο, και την μπουλντόζα της αδιαφορίας μας να το καταστρέψει;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ : Ο κ. Μαργαρίτης και ο κ. Μπαχράς
ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ: «Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι, στοιχειό είναι ο και με προσκαλεί η ψυχή και με προσμένει». Σε αυτό το σπίτι της οδού Κορίνθου των Πατρών και με τον αριθμό 241, γεννήθηκε όπως μας λέει ο ίδιος ο ποιητής το 1859, Πέμπτη απομεσήμερο στις 2 η ώρα στις 13 Γενάρη.
«Το σπίτι μας το πατρικό, δίπατο. Στον δρόμο η πρόσοψή του είχε καμαρωτές κολώνες, καθώς το συνήθιζαν τότε τα πατρινά σπίτια». Έτσι αρχίζει ο εθνικός μας ποιητής την αυτοβιογραφία του στο βιβλίο «Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου».
Σε αυτό το σπίτι που ακόμα δεν το γκρέμισαν οι μπουλντόζες του σύγχρονου χαλαστή πολιτισμού μας, είδε το φως της ζωής η πιο μεγάλη πνευματική φυσιογνωμία που ανέδειξε η χώρα μας στο μισό του 20ου αιώνα.
Το σπίτι αυτό που το περιγράφει ο μεγαλύτερος αδερφός του ποιητής Χρηστάκης, το 1918 στο Ακαδημαϊκό Ημερολόγιο, το είχε αγοράσει ο πατέρας του το 1857, πρωτοδίκης Πατρών, Μιχαήλ Παλαμάς, από τον ιδιοκτήτη του Τριανταφυλλόπουλο και εγκαταστάθηκε σε αυτό οικογενειακός.
Στο σπίτι πριν εγκατασταθεί η οικογένεια Παλαμά, διέμενε η ιταλική οικογένεια του δάσκαλου Σεράο, όπου και γεννήθηκε επίσης το 1856 η μετέπειτα η διάσημη Ιταλίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος Ματθίλδη Σεράο. Σε αυτό το σπίτι γεννήθηκε επίσης και το τρίτο παιδί της οικογένειας, ο Νίκος, το 1861. οι ανάγκες όμως διατροφής των ανηλίκων τότε παιδιών της οικογένειας Κωστή Παλαμά, υποχρέωσε τον μεγαλύτερο αδελφό τους Χρηστάκη να προχωρήσει στην εκποίηση αυτού του σπιτιού με απόφαση του Πρωτοδικείου Πατρών.
Ο Παλαμάς θα τραγουδήσει με λυρικούς στίχους τις παιδικές του αναμνήσεις στην Πάτρα αλλά και στο σπίτι που γεννήθηκε στις συλλογές του «Πολιτεία και Μοναξιά» και «Ασάλευτη ζωή».
Ο Δήμος Πατρέων το 1930 σε επίσημη τελετή εντοίχισε στο ιστορικό σπίτι της γέννησης του Παλαμά μαρμάρινη τιμητική πλάκα, στην οποία αναγράφεται ότι σε αυτό το σπίτι γεννήθηκε η Ματθίλδη Σεράο το 1856 και ο Κωστής Παλαμάς το 1859.
Στην τελετή αυτή είχε προσκληθεί να παραστεί και ο ίδιος ο ποιητής που εκείνη την περίοδο ήταν Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών. Με ιδιαίτερη συγκίνηση είχε αντιμετωπίσει το γεγονός όταν το πληροφορήθηκε, δεν κατόρθωσε όμως τελικά να παραστεί.
Ο ποιητής μολονότι έζησε πολλά χρόνια στο σπίτι της Πάτρας, αφού σε ηλικία τεσσάρων χρονών έμεινε ορφανός από μητέρα και ύστερα από σαράντα ημέρες και από πατέρα, τα παιδικά του χρόνια σημάδεψαν τη ζωή του και αποτυπώθηκαν με έντονα χρώματα στη μνήμη τους. Λίγες ήταν οι ευτυχισμένες ημέρες που έζησε σε αυτό, στα λίγα χρόνια της ξεγνοιασιάς. Μέσα από τα έργα του θα υμνήσει και θα αποθανατίσει τόσο το σπίτι που γεννήθηκε όσο και τον πρόωρο έρωτά του, από τις πρώτες εκείνες εικόνες της πατραϊκής κοινωνίας.
«Το σπίτι που γεννήθηκα, ίδιο στην ίδια στράτα, στα μάτια μου όλο υψώνεται και με όλα του τα νιάτα, το σπίτι ας το νοθεύσανε το σχήμα και το χρώμα και ανόθευτο κι αχάραχτο και με προσμένει ακόμα».
«Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι, στοιχειό και σαν απάτητο με ζει και με προσμένει». Όταν ο ποιητής συνθέτει το ποίημα για το σπίτι του που γεννήθηκε, ήδη βρισκόταν σε ξένα χέρια, αφού οι ανάγκες είχαν άλλες επιταγές. Όμως η ψυχή του ποιητή καρτερεί την ώρα και τη στιγμή που θα επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι…
(συζητήσεις)
ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ: Σεβασμός αν όχι στον ομιλητή, τουλάχιστον στον εθνικό ποιητή, τουλάχιστον. Σε μένα δεν θέλω κανέναν σεβασμό…
Αυτή η ζωηρή εικόνα του ποιητή να επιστρέψει στο σπίτι του έστω και μεταθανάτια, όπου θα μπορούσε να εγκατασταθεί πνευματικά και για πάντα, την διατύπωση για πρώτη φορά σε μια συντροφιά πνευματικών δημιουργών της Πάτρας, ο Πατρινός διανοούμενος Δημήτριος Συναδινός, στο επίσημο μνημόσυνο του ποιητή λίγο μετά το θάνατό του και όλοι τότε ασπάστηκαν την ιδέα να γίνει το σπίτι αυτό η Παλαμαία στέγη γραμμάτων της Πάτρας.
Τη σκέψη αυτή ο Συναδινός διατύπωσε για πρώτη φορά εγγράφως και δημόσια στο περιοδικό που εξέδιδε στην πόλη μας ο αείμνηστος φίλος ιστορικός Κώστας Τριανταφύλλου, με τον τίτλο «Αχαϊκά», στο αναμνηστικό τεύχος του Ιουνίου 1943 και εκδόθηκε για τον θάνατο του ποιητή, πριν όμως την κυκλοφορία του απαγορεύτηκε και τα τεύχη κατασχέθηκαν από τις γερμανικές αρχές της Κατοχής. Αυτό είναι το τελευταίο τεύχος.
Στο περιοδικό αυτό ο Συναδινός με το ψευδώνυμο «Ανταίος» σημείωνε μεταξύ άλλων: «Το σπίτι που γεννήθηκε ο ποιητής, πρέπει να απαλλοτριωθεί, για να γίνει ένας τόπος πνευματικού προσκυνήματος στις ερχόμενες γενιές».
Την πρόταση αυτή ο Δημήτρης Συναδινός επανέλαβε στην πόλη μας σε διαλέξεις του για τον ποιητή τον Φεβρουάριο του το 1946 και το 1948. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, η πρόταση αυτή έγινε με επίσημο έγγραφο των λαϊκών αναγνωστηρίων των Πατρών προς το Υπουργείο Παιδείας και την Ακαδημία Αθηνών.
Το θέμα επανήλθε με την ευκαιρία των αποκαλυπτηρίων της προτομής του Παλαμά στα Υψηλά Αλώνια το 1952. Μάλιστα, με την αφορμή αυτή ο ακαδημαϊκός Ηλίας Βενέζης, έγραψε στην εφημερίδα ΒΗΜΑ σχετική επιφυλλίδα.
Από τότε μέχρι σήμερα, έχουν γίνει ανάλογες προτάσεις, τόσο από τον τότε Πρόεδρο του Πολιτιστικού Κέντρου Πατρών Σοφοκλή Κολαϊτη, όσο και από τον υπογράφοντα τότε στο Δημοτικό Συμβούλιο Πατρέων, ο οποίος επανέφερε την πρόταση προ της τελέσεως των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα και στον τότε Υπουργό Πολιτισμού.
Ελπίζω κάποια στιγμή να συνεννοηθούμε όλοι μας και να συναποφασίσουμε πως πρέπει να ικανοποιήσουμε την επιθυμία του μεγάλου μας ποιητή, το έργο του οποίου μας ξεπέρασε τα όρια της ελληνικής επικράτειας και έγινε παγκόσμια κληρονομιά, να επιστρέψει μεταθανάτια στο σπίτι που γεννήθηκε.
Θεωρώ και επιμένω να ενεργήσουμε άμεσα, ώστε να πάψουν να πατάνε ξένοι το σπίτι του ποιητή, για να ηρεμήσει επιτέλους η ψυχή του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν τα στρατεύματά του κατέστρεψαν οριστικά την πόλη των Θηβών, εκείνο που εξαίρεσε της καταστροφής, ήταν το σπίτι του εθνικού ποιητή εκείνης της εποχής, Πινδάρου.
Εμείς θα αφήσουμε τον ολετήρα των πάντων χρόνο και την μπουλντόζα της αδιαφορίας μας να το καταστρέψει; Θεωρώ πως είναι καιρός να προχωρήσουν οι διαδικασίες απαλλοτρίωσης του σπιτιού που γεννήθηκε ο εθνικός μας ποιητής, προκειμένου να μετατραπεί σε Μουσείο Ενθυμημάτψν, αφού σε αυτό είναι δυνατόν να συγκεντρωθεί ό,τι υλικό υπάρχει από τη ζωή και το έργο του, σε συνεργασία με το Ίδρυμα «Κωστή Παλαμά», το Υπ. Πολιτισμού και τον Δήμο Πατρέων.
Από τα παραπάνω προκύπτει πως υπήρξε ανεκπλήρωτη επιθυμία του εθνικού μας ποιητή για την επιστροφή του, έστω μεταθανάτια, στο σπίτι που γεννήθηκε.
Θεωρώ πως εν όψει της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, η πόλη μας και η πολιτεία γενικότερα, όπως εκφράζεται τόσο από την Τοπική Αυτ/ση όσο και από την κυβέρνηση, να εκπληρώσουμε επιτέλους το χρέος μας προς τον μεγάλο νεοέλληνα ποιητή. Να ζητήσουμε την δρομολόγηση των διαδικασιών απαλλοτρίωσης και υλοποίησης του μεγάλου ονείρου και της μεγάλης επιθυμίας του ποιητή της ρωμιοσύνης.
ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ: Ερώτηση θέλω. Σε ποιόν ανήκει σήμερα αυτό το κτίριο κ. Μαργαρίτη και η απαλλοτρίωση από πού θα πληρωθεί, αυτό το αίτημα…
ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ: Κατ’ αρχήν, το σπίτι αυτό είναι κληρονομιά μιας κυρίας Βασιλοπούλου. Της οικογένειας Βασιλοπούλου που είχε το φαρμακείο στην Ερμού νομίζω, σε ιδιώτη. Και το δεύτερο είναι ότι οι δαπάνες απαλλοτρίωσης θα πρέπει να εξασφαλισθούν από το Υπ. Πολιτισμού.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κατ’ αρχάς συμφωνούμε επί της προτάσεως; Η πρόταση του κ. Μαργαρίτη, αν μπορώ να διευκολύνω την διαδικασία, χωρίς να αφαιρώ τον λόγο από κανέναν. Υπάρχει σε έναν ιδιώτη, να κάνουμε μια αίτηση στο Υπ. Πολιτισμού να το απαλλοτριώσει για θέματα τέτοια… Μιλάει για απαλλοτρίωση, νομίζω το έχει ψάξει το θέμα, είναι νομικός, αν στέκει, δεν ξέρω αν στέκει η απαλλοτρίωση.
ΒΑΚΑΛΟΓΛΟΥ: Είναι πράγματι γεγονός ότι το σπίτι του εθνικού μας ποιητή Παλαμά παίζει ένα σημαντικό ρόλο για την ανάδειξη και του πολιτισμού, αλλά και της πνευματικής ζωής της Πάτρας και μάλιστα, όταν η Πάτρα θα γίνει Πολιτιστική Πρωτεύουσα το 2006.
Πέρα όμως από την αξιοποίηση του σπιτιού που είναι μια απόδοση σεβασμού προς τον ποιητή, αυτό τον οραματιστή, πιστεύω ότι η ανάδειξη της Πάτρας σαν Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, ασφαλώς θα δημιουργήσει ανάγκες για την αποκατάσταση σημαντικών διατηρητέων κτιρίων για την δημιουργία διαφόρων εκδηλώσεων. Είναι λοιπόν πιστεύω υπόθεση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δηλαδή του Δήμου, να αξιοποιήσει κάποιους πόρους, διαμορφώνοντας αυτούς σε πολιτιστικά αξιοθέατα και σε μια έλκυση επισκεπτών και μάλιστα, δίνοντάς τους και επισκέψιμη μορφή.
Πιστεύω λοιπόν ότι αυτή η ευκαιρία για την ανάδειξη και διατήρηση του ιστορικού σπιτιού του Παλαμά, είναι μοναδική. Παρ’ όλο όμως που ο πνευματικός κόσμος της Πάτρας, πράγματι πολλές φορές το έχει ζητήσει σε συνέδρια που αφορούν την Πολιτιστική Πρωτεύουσα, ακούστηκε από επιφανείς πνευματικούς άνδρες της Πάτρας, αυτή η πρόταση. Δεν είχαμε όμως κανένα αποτέλεσμα.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι πρέπει το Δημοτικό Συμβούλιο να αποφασίσει να επιλεγεί το σπίτι του Παλαμά σαν ένας απαραίτητος χώρος για την φιλοξενία των εκδηλώσεων της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Δηλαδή πιστεύω ότι αυτό είναι θέμα του Δημοτικού Συμβουλίου και αυτό ή ο φορέας της Πολιτιστικής πρέπει να αποφασίσει να το βάλει μέσα στα έργα που ζητάει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Άρα εδώ, παρ’ ότι συμφωνούμε, διαφωνούμε πως θα αποκτήσουμε, δηλαδή πως θα το φέρουμε κάπου, να έχει ένα δημόσιο χαρακτήρα. Εγώ δεν ξέρω τώρα για τον δήμο, αν το πάμε μαζί με τα άλλα έργα…
ΒΑΚΑΛΟΓΛΟΥ: Μα έχει βάλει ένα σωρό έργα…
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Προσωπική μου γνώμη…
ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ: Μπορούμε να τοποθετηθούμε, θα τοποθετηθούμε στο θέμα;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όποιος θέλει, ναι… Αφού συμφωνούμε…
ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ: Όχι, δεν συμφωνούμε… Είναι και οι εκπρόσωποι του… Δεν θέλω να προηγηθώ από τον κ. Τσούκαλη και…
ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ: Ειδικά σήμερα που είναι και η παγκόσμια ημέρα της ποίησης, επιβάλλεται να ζητήσουμε να πραγματοποιηθεί η πρόταση του κ. Λεωνίδα Μαργαρίτη.
ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ: Συμφωνούμε απολύτως, εξάλλου σαν παράταξη είχαμε φέρει και το θέμα…
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Συμφωνούμε, αφού την προηγούμενη τετραετία το είχε φέρει και ο Συνασπισμός
ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ: Συμφωνώ και εγώ… Γιατί δεν είναι αρμοδιότητα του Δήμου Πατρέων αυτό το πράγμα και είναι της Νομαρχίας;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όποιος θέλει το ζητάει
ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ: Δηλαδή μου έρχεται έτσι σαν περισσότερο… Ο Δήμος της Πάτρας είναι αυτός που συνήθως έχει αρμοδιότητες τέτοιες… Δηλαδή συγνώμη, εμείς ενισχύουμε την απόφαση του Δήμου της Πάτρας;
ΝΟΜΑΡΧΗΣ: Το επόμενο θέμα για συζήτηση, είναι σχετικά με την προοπτική και την εξέλιξη της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης. Με βάση την τελευταία πρόταση που ακούω, θεωρώ ότι απαξιώνουμε εμείς οι ίδιοι τον θεσμό της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης. Εμείς δεν είπαμε να το πάρει η Νομαρχία και να το διαχειριστεί η Νομαρχία και να κάνει οτιδήποτε. Μια πρόταση γίνεται, σε πολιτικό επίπεδο, που ακούω συνέχεια εδώ μέσα. Συμφωνούμε ή διαφωνούμε, εκείνο είναι το θέμα.
ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ: Εάν έχει παρθεί απόφαση από τον Δήμο της Πάτρας…
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν το γνωρίζω εγώ αυτό…
ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ: Όχι, απ’ ότι ειπώθηκε τώρα εδώ, υπάρχει τέτοια απόφαση του Δήμου
ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ: Πέρυσι ήταν το «Έτος Κωστή Παλαμά»…
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ένα λεπτό, παίρνουμε μια απόφαση ότι θέλουμε να ζητήσουμε από το Υπουργείο πολιτισμού να προβεί σε απαλλοτριωτικές πράξεις και να το αποδώσει στον φορέα;
Εάν είναι έτσι, αναλαμβάνει οκ. Μαργαρίτης, με όποιον άλλο συνάδελφο θέλει…
ΜΑΥΡΟΜΑΤΗΣ: Σε ποιόν φορέα;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το έχει μέσα η εισήγηση κ. Μαυρομμάτη και το είπε εδώ ο κ. …
ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ: Να ξεκαθαριστεί αυτό το πράγμα τώρα. Ο κ. Νομάρχης είναι μέλος κατά πάσα πιθανότητα, του Μονομετοχικού. Δεν θα έχει καταθέσει προτάσεις για την Πολιτιστική πρωτεύουσα εκεί;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ακούστε, εμείς βάζουμε προτάσεις εδώ. Το τι θα κάνει ο κ. Τατούλης με τον κ. Κατσικόπουλο και τον κ. Καράβολα…
ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ: Μα δεν καταλάβατε τι λέω;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ : Όχι δε το κατάλαβα, διότι ακόμα δεν έχει γίνει τίποτα με το Μονομετοχικό…
ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ: Δεν θα είναι μέλος του Μονομετοχικού ο κ. Νομάρχης;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εμένα ρωτάτε αν θα είναι;
ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ: Έτσι ακούγεται. Άμα είναι…
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όχι ακούγεται, εδώ ψηφίζουμε. Βάλτε μια πρόταση, να την κάνουμε δεκτή.
ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ: Μα για πρόταση λέμε τώρα… Ο κ. Νομάρχης να προτείνει στα πλαίσια της Πολιτιστικής να αποκτηθεί το σπίτι του Παλαμά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και γιατί να μην το βάλει το Ν.Σ., κατευθείαν στον υπουργό;
ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ: Και στον υπουργό…
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το προωθούμε λοιπόν προς τον υπουργό, προς την Πολιτιστική, προς τον Δήμο Συμφωνούμε;
ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν συμφωνώ ότι πρέπει να το προωθήσουμε προς τον Δήμο. Είναι ξεχωριστά θεσμικά όργανα ο Δήμος με την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, δεν θα του επιβάλλουμε εμείς τι θα κάνει…
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είπαμε στο υπουργείο και στην Πολιτιστική…
ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Γιατί εμπλέξατε και τον Δήμο…
ΜΠΙΝΙΕΡΗΣ: Εγώ πιστεύω ότι επειδή είναι αρμοδιότητα και του Δήμου, νομίζω δεν πρέπει, γιατί και ο Δήμος είναι μέσα σε εμάς. Δεν νομίζω ότι θα πρέπει να βγάλουμε τον Δήμο απ’ έξω. Έστω να κοινοποιήσουμε…
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Λοιπόν, συμφωνήσαμε στην πρόταση έτσι όπως την έβγαλα; Ομόφωνα..
Στη συνέχεια το σώμα αφού άκουσε τον Νομάρχη, τον πρόεδρο αυτού και τους λοιπούς ομιλητές που ανέπτυξαν τις απόψεις τους επί του θέματος.
Έχοντας υπόψη:
1. Το από 15/11/04 εισηγητικό έγγραφο του Νομ. Συμβούλου κ.Λ. Μαργαρίτη
ΟΜΟΦΩΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ
Ζητά από το Υπουργείο Πολιτισμού να κινήσει την διαδικασία της απόκτησης από το Ελληνικό Δημόσιο του σπιτιού του Εθνικού Ποιητή, προκειμένου να στεγαστεί ένα Μουσείο ενθυμάτων «Κωστή Παλαμά».
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕAΣ Γ.ΚΟΤΤΑΣ Θ.ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ