Στις 27 Νοεμβρίου 1847, εκδηλώθηκε στην Πάτρα στάση, με αρχηγό τον λοχαγό της οροφυλακής Νικ. Μερεντίτη, που ανήκε στο γαλλικό κόμμα, ο οποίος αρχικά ήταν ληστής και αμνηστεύθηκε από τον Κωλέττη, ανταλλάσσοντας τον ληστρικό βίο με τον στρατιωτικό. Ο Μερεντίτης, υποκινούμενος από παράγοντες του γαλλικού κόμματος και από τον Θεόδωρο Γρίβα, με την εν γένει συμπεριφορά του, είχε προκαλέσει από καιρό υπόνοιες στις στρατιωτικές και πολιτικές Αρχές, οι οποίες ενημέρωσαν το αρμόδιο υπουργείο και η Κυβέρνηση αποφάσισε να διαλύσει τον λόχο που διοικούσε και να μεταθέσει στην Πάτρα τον λόχο των ακροβολιστών, που ήταν στην Τρίπολη. Την απόφαση αυτή την πληροφορήθηκε ο Μερεντίτης και μαζί με τον υπολοχαγό Ζωγράφο και μερικούς άλλους αξιωματικούς και με την συνδρομή δύο λόχων και κάποιων πολιτών, συνέλαβε και φυλάκισε τον διοικητή του τάγματος οροφυλακής, ταγματάρχη Στουρνάρα, πολιόρκησε και κυρίευσε τον στρατώνα και αφού απέκτησε τον έλεγχο της πόλης, λήστεψε το υποκατάστημα της Ε.Τ.Ε., αφαιρώντας από το ταμείο το ποσόν των 25.000 δραχμών. Επίσης ζήτησε να του παραδοθούν και όλα τα χρήματα του Δημοσίου Ταμείου και του Τελωνείου. Οι κάτοικοι φοβήθηκαν και κλείστηκαν στα σπίτια τους, όπως επίσης έκλεισαν και τα καταστήματα, οι δε πρόκριτοι, για να προλάβουν τυχόν γενική καταστροφή της πόλης, ζήτησαν να διαπραγματευθούν με τον αρχηγό των στασιαστών. Όμως οι απαιτήσεις του ήσαν υπερβολικές και παρά την μεσολάβηση και των προξένων, δεν βρέθηκε λύση. Τελικά παρενέβη ο άγγλος πρόξενος Thomas Wood και έπεισε τον Μερεντίτη να περιορίσει τις αξιώσεις του κατά του Δημοσίου Ταμείου, στο ποσόν των 92.800 δραχμών περίπου, που ήσαν διαθέσιμα εκείνη την στιγμή, να επιβιβασθεί, μαζί με τους οπαδούς του, σε αγγλικό πλοίο και να πάει όπου θέλει. Όμως πριν υλοποιηθεί η συμφωνία αυτή και επιβιβασθούν στο αγγλικό πλοίο ο Μερεντίτης και οι σύντροφοί του, μπήκε στην πόλη ο γραμματέας της νομαρχίας Ροντόπουλος, που αναπλήρωνε τον νομάρχη, ηγούμενος ενόπλων από τα περίχωρα, που είχαν συγκροτηθεί κατά διαταγή της Κυβέρνησης και σε μάχη που έγινε, κατατρόπωσε τους στασιαστάς, μερικοί φονεύθηκαν, ένας συνελήφθη και οι υπόλοιποι, μαζί με τον Μερεντίτη, κατέφυγαν στο αγγλικό πλοίο. Έτσι έληξε η ληστανταρτική αυτή στάση, που επί τρεις ημέρες αναστάτωσε την πόλη και προκάλεσε σημαντικές καταστροφές.
Ο Ροντόπουλος απαίτησε από τον άγγλο πρόξενο, εν ονόματι της Ελληνικής Κυβέρνησης, να αποδοθούν τα χρήματα που ήσαν προϊόν ληστείας, ήτοι 25.000 δραχμές της Ε.Τ.Ε. , 92.800 δραχμές του Δημοσίου Ταμείου και 32.000 δραχμές του Τελωνείου και να παραδοθούν στις Ελληνικές Αρχές οι στασιασταί, που ήσαν επί του αγγλικού πλοίου στο λιμάνι των Πατρών. Όμως ο άγγλος πρόξενος, υπό το πρόσχημα του απαραβίαστου της μεταξύ αυτού και των στασιαστών συμφωνίας, αρνήθηκε κάθε βοήθεια, οι δε πρόξενοι της Ρωσσίας, της Γαλλίας και της Αυστρίας, στους οποίους προσέφυγε ο νομαρχών Ροντόπουλος, εισηγήθηκαν όπως οι 32.000 δραχμές του Τελωνείου, επιστραφούν αμέσως μόλις το αγγλικό πλοίο αποβιβάσει τους στασιαστάς σε κάποιο από τα Ιόνια Νησιά, όπου και θα φυλακιστούν, τα δε υπόλοιπα χρήματα να φυλαχθούν από τις Αρχές των Επτανήσων, μέχρι να αποφασίσουν οι πρόξενοι οριστικά. Αλλά και η πρόταση αυτή, στην οποία φαινόταν να προσχωρεί και ο άγγλος πρόξενος, δεν υλοποιήθηκε, διότι η Επτανησιακή Γερουσία απαγόρευσε την αποβίβασή τους σε οποιοδήποτε από τα Ιόνια Νησιά και κατόπιν τούτου κατέφυγαν στη Μάλτα. Το αγγλικό πλοίο με τους στασιαστάς απέπλευσε από το λιμάνι των Πατρών στις 14 Δεκεμβρίου 1847, τα δε χρήματα τα παρέδωσαν οι στασιασταί στον πλοίαρχο. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, όπως μαρτυρείται, έτυχαν περιποιήσεων από το πλήρωμα, αλλά ο ναύαρχος Πάρκερ, που ήταν στη Μάλτα, αποδοκίμασε τις ενέργειες του προξένου και του πλοιάρχου και κατέσχεσε τα χρήματα, για να διατεθούν νόμιμα μετά την οριστική διευθέτηση του ζητήματος.
Η στάση αυτή είχε μεγάλο πολιτικό και διπλωματικό αντίκτυπο και οι Αρχές, έχοντας βάσιμες υπόνοιες ότι εξυφαίνετο ευρεία συνομωσία, προέβησαν σε εκτεταμένες συλλήψεις στην Πάτρα, το Ναύπλιο και την Αθήνα. Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν και ο πρόκριτος Ανδρέας Καλαμογδάρτης, ο οποίος, όπως προκύπτει από την Έκθεση που παρουσιάζουμε, συνέδραμε άμεσα τους κινηματίες. Οι περισσότεροι βέβαια από αυτούς που συνελήφθησαν, απελύθησαν σύντομα, παρότι δεν διασκεδάσθηκαν εντελώς οι υποψίες των αρχών για ευρεία συνομωσία. Πάντως, αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός της στάσης, έγινε αιτία σοβαρής αγγλοελληνικής διπλωματικής διαμάχης.
Ο άγγλος πρεσβευτής στην Αθήνα διαβίβασε προς την Ελληνική Κυβέρνηση, διαμαρτυρία του άγγλου πλοιάρχου του πλοίου Σπιτφάϊρ, στο οποίο κατέφυγαν οι στασιασταί, διότι, όπως υποστήριζε, κατά τις αψιμαχίες που έγιναν στην προκυμαία, μεταξύ στασιαστών και των υπό τον Ροντόπουλο δυνάμεων καταστολής, οι σφαίρες των τελευταίων έπληξαν τις βάρκες, με τις οποίες οι στασιασταί προσπαθούσαν να φθάσουν στο πλοίο και τραυμάτισαν τους κωπηλάτες του. Όμως ο Έλλην υπουργός των Εξωτερικών Γ. Γλαράκης, με υπόμνημά του προς τους πρέσβεις Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας και Αυστρίας, δηλαδή των Δυνάμεων των οποίων οι πρόξενοι αναμίχθηκαν στα γεγονότα των Πατρών, αφού εξιστορούσε με κάθε λεπτομέρεια πως εξελίχθηκε η κατάσταση και επαινούσε τις ενέργειες του Ροντόπουλου, υποστήριζε ότι δικαιολογημένα δεν αναγνώρισε την συμφωνία μεταξύ Wood και στασιαστών και κατέκρινε τη διαγωγή του άγγλου πλοιάρχου, διότι δεν απέσυρε τις βάρκες από την προκυμαία, όταν εμφανίστηκε το ένοπλο σώμα υπό τον Ροντόπουλο, με συνέπεια να επιβιβαστούν σ’ αυτές οι στασιασταί και να καταφύγουν στο πλοίο.
Τον πολιτικό χαρακτήρα της στάσης του Μερεντίτη, ως προς την έμπνευση και καθοδήγησή της, επιβεβαιώνει και ο άγγλος ιστορικός Φίνλεϋ, ο οποίος μάλιστα επισημαίνει την αγανάκτηση μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού, από την αγγλική πολιτική στην Ελλάδα. Στο υπόμνημα δε του Γλαράκη προς τους πρεσβευτάς των Δυνάμεων, επισημαίνεται ότι δεν πρόκειται για ένα τυχαίο και μεμονωμένο επεισόδιο, αλλά ότι συνδέετο με προπαρασκευαστικές κινήσεις μιας ευρύτερης συνομωσίας κατά του καθεστώτος. Η συνομωσία αυτή, όπως και εκείνες των ετών 1839 και 1841, ήσαν απόρροια μυστικών εταιρειών, οι οποίες, υπό το πρόσχημα προπαρασκευής αλυτρωτικών κινημάτων, γιά εθνική ολοκλήρωση, κατ’ ουσία εξυπηρετούσαν εσωτερικές κομματικές διαμάχες ή απέβλεπαν σε κερδοσκοπία, που επιτυγχάνετο με απάτη και ψεύδη και με την πλαστογράφηση δήθεν μυστικών εγγράφων.
Μία τέτοια εταιρεία ή Αδελφότης ιδρύθηκε από τον Στέφανο Βαλλιάνο, που μέχρι την εκδήλωση της στάσης του Μερεντίτη, θεωρείτο ένθερμος και φιλόπατρις οπαδός του ρωσικού κόμματος και ενθουσιώδης θιασώτης της Μεγάλης Ιδέας. Μαρτυρείται ότι συνδέετο στενά με πολλά σημαίνοντα πρόσωπα, μεταξύ των οποίων και τον Ιωάννη Κωλέττη και ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, υπήρξε μυστικοσύμβουλός του. Ο Βαλλιάνος ίδρυσε Αδελφότητα με σκοπό την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας, στην οποία συμμετείχαν πολλά σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα και αξιωματικοί του στρατού. Ο Μακρυγιάννης όμως εκφράζεται γι’ αυτόν και για την Αδελφότητα πολύ καταφρονητικά και γράφει ότι, «Γέλαγε τους ανθρώπους, τους έπαιρνε χρήματα, τάτρωγε. Ύστερα πήγαινε και τους πρόδινε όλους εις την κυβέρνηση και τον Βασιλέα». Απ’ ότι φαίνεται ο Μακρυγιάννης έχει δίκιο, διότι μεταξύ των πρωτεργατών της στάσης ήταν και ο Βαλλιάνος, ο οποίος διέφυγε στη Μάλτα, μαζί με τον Μερεντίτη. Μάλιστα υπάρχουν μαρτυρίες ότι είχαν στενές σχέσεις, πολύ πριν εκδηλωθεί η στάση και ότι και οι δύο ήσαν όργανα των ξένων. Αν κρίνουμε δε από την βοήθεια που τους παρεσχέθη από τους Άγγλους, δικαιούμεθα να υποθέσουμε βάσιμα ότι υποκινήθηκαν από αυτούς.
Σ’ έναν ανώνυμο λίβελλο κατά Μπενιζέλου Ρούφου, που φέρεται να γράφτηκε στην Πάτρα τον Ιούλιο 1863 και εκδόθηκε στην Αθήνα, ο οποίος αποδίδεται στον Παναγιώτη Συνοδινό, αναφέρεται επί λέξει, «Ο Ρούφος διαρπάσας διά του Μερεντίτου και του Μπαλάφα την Εθνικήν Τράπεζαν εν Πάτραις, κατά το έτος 1847, ει και μη κατακριθείς ποινικώς τότε, θεωρείται ηθικώς υπεύθυνος, η δε πράξις του αυτή συνδυαζομένη με την κατά της Τραπέζης επίθεσην κατά τον Ιούνιον, βεβαιοί, έστω και αν επετίθετο ετέρω λόγω κατ’ αυτής ο έντιμος Κορωναίος, ότι ο Ρούφος προέθετο την διαρπαγήν της Τραπέζης» . Η μαρτυρία αυτή επιβεβαιώνεται από την Έκθεση που παραθέτουμε στη συνέχεια , όπου γίνεται μνεία ότι οι στασιασταί επήγαν στο σπίτι του Ρούφου, μετά από πρόσκληση του τελευταίου και συνάντησαν εκεί, εκτός από τον Ρούφο, τον Καλαμογδάρτη, τον Τσερτίδη, τον Λοντίδη (Λόντο) και τον Ευμορφόπουλο, που προφανώς αποτελούσαν την πολιτική επιτροπή της στάσης ή εν πάση περιπτώσει την πλαισίωσαν από την πρώτη στιγμή, αποβλέποντας σε πολιτικά ωφελήματα, αν υποτεθεί ότι δεν υπήρξε προετοιμασία, κάτι που μάλλον φαίνεται απίθανο.
Η στάση του Μερεντίτη, όπως πολιτογραφήθηκε στην ιστορία το κίνημα που εκδηλώθηκε στην Πάτρα στις 27 Νοεμβρίου 1847, από το όνομα του πρωτεργάτη του, είναι ένας κρίκος στην ατέρμονα αλυσίδα των αυθαίρετων παρεμβάσεων των ξένων Δυνάμεων, από την Απελευθέρωση μέχρι σήμερα, στα εσωτερικά της χώρας μας. Πολλές άγνωστες πτυχές των γεγονότων φωτίζονται με την Έκθεση που ακολουθεί, από κανένα όμως στοιχείο δεν αναιρείται ο ύποπτος ρόλος των Άγγλων και των ντόπιων εντολοδόχων τους.
΄Εκθεσις του κατά την εσπέραν της 27 Νοεμβρίου |ε.ε.| συμβάντος εν| Πάτραις στασιαστικού κινήματος.|
Την εσπέραν της 27 9(Νοεμ)βρίου ο λοχαγός Ν. Μερεντήτης μετά του υπολοχαγού | Ζωγράφου και τινων άλλων αξιωματικών του ιδίου εν Πάτραις σταθμεύοντος τάγμα|τος, έχων συμφώνους και ως δέκα στρατιώτας και μερικούς πολίτας, έδωκε το ση|μείον της στάσεως, συλλαβών τον διοικητήν του τάγματος Στουρνάρην, πληγώσας | τον λοχαγόν Στέφον Στράτον(;) και παραλαβών την σημαίαν του τάγματος μετά | τινα πεισματώδη πυροβολισμόν, εις τον οποίον εφονεύθη εις στρατιώτης των | εναντίων, διεχωρίσθηκεν εις δύο το μικρόν του σώμα, και ο μεν ίδιος Μερεντή|της επροχώρησε εις τα εντός της πόλεως από την οδόν την φέρουσαν εις το Τα|μείον και Εθνικήν Τράπεζαν, όπου κατ’ αυτήν συμπλακείς με την χωροφυλακήν | και το απόσπασμα των ακροβολιστών εφόνευσε δύο χωροφύλακας και ένα στρα|τιώτην, επλήγωσε τον υπολοχαγόν […] και έναν ενωμοτάρχην και | διέλυσεν εντελώς αυτούς. ο δε Ζωγράφος διευθυνθείς εις το φρούριον και μη δυνηθείς | να εισέλθη, διότι ο άνθρωπος της φρουράς, όστις υπεσχέθη την παράδοσιν | αυτού, δεν έτυχε κατά την εσπέραν αυτήν εντός, επέστρεψε και ενωθείς με | τον Μερεντήτην και Βαλλιάνον επροχώρησαν προς την Τράπεζαν εις την οποίαν ει|σελθόντες διά της βίας παρέλαβον από τον διευθυντήν διάφορα χρήματα, επί λόγω | να τους χρησιμεύσωσι προς τον ευγενήν(;) σκοπόν της Πατρίδος. Μετά ταύτα | ήλθον εις το ξενοδοχείον των Τεσσάρων Δυνάμεων, και μετά εις την παραλίαν | όπου διέμεινον μέχρι της πρωϊας της 28. σημειωτέον όμως ότι κάποιαν στιγμήν | έμελλον να εισέλθουν εις την Τράπεζαν ο Μερεντήτης και αρχηγός του στασιαστικού | αυτού κινήματος διέταξε τον υπογράφοντα να συλλάβη τον Νομάρχην και | να καταλάβη το Δημόσιον Ταμείον. αλλ’ ο Βαλλιάνος αντέτηνεν εις τούτο υ|ποσχεθείς αυτός να πράξη ταύτα. Το πρωί της 28 οι ειρημένοι Μερεν|τήτης κλπ. ως αρχήν ή σημείον του κινήματός των εξήπλωσαν εις τον | εξώστην του ξενοδοχείου δύο σημαίας, την του Τάγματος και άλλην Εθνικήν | ήτις εσήμαινε διά της επιγραφής της ότι το κίνημα ήτο γενικόν και | αποβλέπει την υπεράσπισιν της πίστεως και των Εθνικών κατακτηθέντων | δικαίων. ο λαός βλέπων την σημαίαν ταύτην και διατεθιμένος | ων υπέρ ενός τοιούτου εθνικού σκοπού, συνεκεντρώθη εις την πλατείαν | υπό τας αναπεπταμένας σημαίας και με φωνήν ζωηροτάτην ανέ|κραξε Ζήτω η Ελευθερία. Ζήτω η Τρίτη 7 [Σεπτεμ]βρίου. Ζήτω το Σύνταγμα || Κάτω οι τύραννοι της Πατρίδος, αποδείξαντες πλέον ότι αποδέχονται το κίνημα | αυτό και ότι είναι ετοιμότατοι να το υπερασπισθώσι με θυσίαν της υπάρξεώς | των. ακολούθως ο Μερεντήτης παραλαβών εμέ και τους άλλους αξιωματικούς επήγαμε | εις την οικίαν του Ρούφου κατά πρόσκλησιν αυτού, του Καλαμογδάρτη, του Τσερ|τίδη, του Λοντίδη και του Eυμορφοπούλου, οίτινες ήσαν επί τούτου συναθροισμέ|νοι εκεί και συσκεφθέντες μ’ αυτούς εκ δευτέρου μας είπαν και μας υπεσχέθη|σαν ότι είνε συμφωνότατοι και ότι θα γράψωσιν αμέσως προς τον Καλλέρ|γην και εις τας γειτνιαζούσας επαρχίας, αίτινες ήσαν έτοιμαι, και ημείς να κατα|γίνωμεν εις την κυρίευσιν των επιλοίπων οχυρωμάτων, άτινα κατείχον|το από τους εναντίους χωρίς καμμίαν υποψίαν επιβολής. Βλέπον|τες λοιπόν ο Μερεντήτης και λοιποί την μετά μεγίστης χαράς του λαού | αποδοχήν του κινήματος και γνωρίζοντες εξ άλλου ότι είνε σύμφωνοι | και οι αρχηγοί αυτού ήτοι οι προύχοντες των Πατρών, ως και οι των | γειτνιαζουσών επαρχιών οι επισημότεροι, μη εξαιρουμένης ουδ’ αυ|τής της πολυπαθούς επαρχίας Ναυπακτίας, ενεθαρρύνθησαν και παρα|λαβών ο Μερεντήτης με τον αξιωματικόν Μέγαν μέρος των στρα|τιωτών και πολιτών επολιόρκησε το Φρούριον και τον υπ’ αυτό ευρι|σκόμενον Στρατώνα των ακροβολιστών, τον οποίον μετά πεισματώδη | μάχην, εν ή επληγώθη εις την αριστεράν χείρα, εκυρίευσαν, φονευθέντος | ενός στρατιώτου μόνον και συλληφθέντων όλων των άλλων, τους | οποίους με τον οπλισμόν των έφερεν εις το Ξενοδοχείον εν παρα|τάξει. και αφού τους επεθεώρησε, τους αφώπλισε, και τους απέλυσεν, διατάξας | αυτούς ν’ αναχωρήσωσιν αμέσως από την πόλιν την εσπέραν της η|μέρας ταύτης, αφού μας υπεσχέθησαν αυτοί οι Κύριοι και ιδίως ο Τσερ|τίδης και Καλαμογδάρτης, με τους οποίους ωμίλησα εγώ ιδίως, μου είπαν ότι | έγραψαν να έλθη ο Καλλέργης και να κινηθώσι και αι επαρχίαι όλαι, αίτι|νες ήσαν σύμφωναι να κινηθώσιν, έλαβον μέρος αμέσως με τους εδικούς | μου εις το κίνημα και συνεννοηθέντες με τον Μερεντήτην επήγαμεν | κατά το μεσονύκτιον με 50 άνδρας εις το Ρίον δια να έμβωμεν | από την μυστικήν πύλην κατά την οποίαν είχομεν συμφωνήσει || με τον Φρούραχον. αλλ’ ούτος μη λαβών τα χρήματα, άτινα του είχομεν | υποσχεθή εγκαίρως, διότι ο Βαλλιάνος ενήργει τα πράγματα με τα | χρήματα, υπωπτεύθη και έκλεισεν αυτήν, και τοιουτοτρόπως επεστρέψαμεν | άπρακτοι. ενώ εγίνοντο ταύτα και ο σκοπός επροχώρει γιγαντιαίοις | βήμασι, οι υποσχεθέντες φίλοι είτε από δειλίαν διότι δεν κατελάβαμεν | το φρούριον, είτε από την συνήθη αγυρτίαν οδηγούμενοι, μας εγκατέλει|ψαν χωρίς να γνωρίζομεν και καταφυγόντες εις τους προξένους, τους παρεκάλουν | να μεσολαβήσωσι εις το να αποσυρθώμεν εκ της πόλεως. οι Κ.Κ. πρό|ξενοι συσκεφθέντες επί του αιτήματος αυτών απεφάσισαν και απέστειλαν | τον Αγγλικόν υποπρόξενον εις τον Μερεντήτην διά να του ομιλήση εκ | μέρους των πολιτών ν’ αποχωρήση μεθ’ όλων των οπαδών του από την | πόλιν. αφού το πράγμα κατήντησεν ούτω, εζήτησεν ο Μερεντήτης δέκα | χιλιάδας τάλληρα εκ των δημοσίων προσόδων δια να πολεμήση | Κυβέρνησιν εις άλλο μέρος. οι πολίται δηλ. οι προύχοντες έστερξαν εις την | αίτησίν του και ενήργησαν αμέσως να παρακαταθέσωσιν εις χείρας | του Κ. υποπροξένου Βούτ 32 μόνον χιλιάδας δραχμάς, μη δυνη|θέντες να συνάξωσι περισσοτέρας. επέστρεψεν πάλιν ο Κ. Βούτ | και υπεσχέθη την απόδοσιν αυτών εντός του ατμοκινήτου το οποίον | έμελλε να μας μεταφέρη εις όποιον μέρος ηθέλαμεν μαζί και | ο ίδιος Κ. Βούτ. εσυμφώνησε λοιπόν και ο Μερεντήτης, αφού ίδεν […] των ειρημένων Κυρίων και παρεδέχθη την πρότασιν του | υποπροξένου. τας διαπραγματεύσεις ταύτας περί της αναχωρήσεώς μας | ενήργησα ο ίδιος με τον Κον Βούτ και εδόσαμεν πίστιν εις την υπόσχεσιν | του Κου υποπροξένου. όθεν τώρα το εσπέρας της πρώτης Δεκεμβρίου | ενώ επιβιβαζόμεθα εκ διαλειμμάτων, διάφορα αποσπάσματα ευρι|σκόμενα φυλαγμένα εις τα πέριξ της πόλεως και εντός, ενωθέντα ό|λα και με τινας πολίτας, επέπεσαν λαθραίως εναντίον μας και μας | εκτύπησαν εις τον μόλον, φονεύσαντες εξ ημών τέσσαρας και πληγώ||σαντες εννέα. Τοιουτοτρόπως λοιπόν διελύθη η […] αύτη μέχρι της νυκτός | διαρκεσάσης της μάχης.|
Το αληθέστερον όμως όλων ότι τα χρήματα της Τραπέζης διέστρεψαν | τον σκοπόν του κινήματος, και ότι ο Μερεντήτης μαζί με τον Ζωγράφον | αφού τα έλαβον και τα μετάφερον εις το Ξενοδοχείον, επροσπάθησαν ποίος | να αρπάξη τα περισσότερα, μηδόλως φροντίζοντες περί των αναγκαίων | διά την ισχυροποίησιν του κινήματος. Επομένως η διαχείρησις αύτη των περί | ου ο λόγος χρημάτων εκ μέρους των ειρημένων Μερεντήτη και Ζωγράφου | […] όχι ολίγον εις το να ματαιώση και την εν όψει του κινήματος διάθε|σιν των προυχόντων της πόλεως Πατρών και ήταν άδικο κατ’ εμέ, διότι | άνευ αυτών δεν ηλπίζετο καμμία ισχυροποίησις και πρόοδος του κινήματος.| οπωσδήποτε και αν έχη το πράγμα οι Κύριοι Ρούφος, Καλαμογδάρτης, Τσερ|τίδης κλπ. έσφαλαν κυρίως διότι την επομένην μετά την εκ μέρους του | Μερεντήτη κλπ. γύμνωσιν της Τραπέζης ημέραν, έπρεπε να μην παρακινήσουν τους ησύχως καθημένους εις την οικίαν των Κον Ευστάθιον Ν. Πέλτην Ταγ|ματάρχην και τον γαμβρόν του Δ. Χαραλαμπίδην και τους συμπολίτας | των να λάβωσιν ενεργητικόν μέρος εις το κίνημα, αφού ούτοι σκέπτον|ταν ν’ αποσυρθώσι και να τους αφήσωσιν εκτεθειμένους να τρέχωσιν εξ | ανάγκης με ένα οίος ο Μερεντήτης. επομένως και αυτούς ακόμη τους | ληστεύσαντας την Τράπεζαν κατ’ εμήν γνώμην έπρεπε να μην τους εγ|καταλείψωσιν, αλλά να τους υποχρεώσωσι να επιστρέψουν εις την Τράπεζαν | όσα έχουν πάρει χρήματα και εν περιπτώσει εναντία να τους ειδοποιήσουν | εγκαίρως να φύγουν και να μην ενοχοποιήσουν με την συνήθη αγυρτίαν | τους περί ων ο λόγος.
Xρήστος Μούλιας
Δικηγόρος-Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου