Το ‘παν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι τούτο το τσιτάτο. Και το εννοούσαν. Και η ιστορία, η πραγ-ματική ιστορία, δεν έχει καμμία σχέση με τα "τζούμ-ταρατατζούμ" των παρελάσεων, με τους δεκάρικους πανηγυρικούς που εκφωνούνται στις εθνικές μας γιορτές, με τις κομματικές θέσεις για τα ζητήματα και τα γεγονότα, με..., με..., με... Και πάνω απ' όλα, δεν γράφεται με αποφάσεις "οργάνων". Οπως και να το κάνουμε.
Αφορμή γιά τούτες τις σκέψεις η διαμάχη που ξαφνικά μας προέκυψε γιά ένα βιβλίο που δεν έχει ακόμα διαβαστεί. Ξαφνικά, αυτή η εφημερίδα, απεκάλυψε -και καλά, πολύ καλά έκανε- ότι έχει προκύψει θέμα με το υπό έκδοσιν βιβλίο της Ιστορίας της Αχαΐας, δημοσιεύοντας ταυτόχρονα τα "επίμαχα" αποσπάσματα. Πήρε όμως θέση εξ αρχής -και εδώ ΔΕΝ έκανε καλά- με τον τίτλο του δημοσιεύματος "Παραποιήθηκε (καταφατικό) η ιστορία της Αχαΐας". Παραποιήθηκε;
Η ιστορία είναι μιά πολύ δύσκολη υπόθεση. Η ιστορία είναι γραμμένη πάντα κάτω από τα χρυσά της γράμματα, το αίμα είναι κρυμμένο πολύ καλά κάτω από το λούστρο και τη χρυσόσκονη, οι εσωτερικές (μέχρι φόνων και εμφυλίων) διαμάχες, καλά κρυμμένες στις βάσεις των αγαλμάτων και των ανδριάντων.
Διάβασα πολύ προσεκτικά το αναφερόμενο στο 1821 απόσπασμα του βιβλίου και αναρωτιέμαι, μιά βδομάδα τώρα, που είναι η «παραποίηση». Στη μυστική σύσκεψη της Βοστίτζας; Στο «κάρφωμά» της στους Τούρκους; Στο κάλεσμα των προκρίτων στην Τρίπολη; Στην καταφυγή (κρύψιμο γιά πολλούς) του Π.Π. Γερμανού στα Νεζερά και στην Ι.Μ. Χρυσοποδαρίτισσας; Στην επίθεση του Νικ. Σουλιώτη στους φοροεισπράκτορες και ταχυδρόμους; Η στην παράλειψη της σκηνής ενός Π.Π. Γερμανού, με πλήρη ιερατική στολή να "υψώνει" το λάβαρο στην Ωραία Πύλη της Αγίας Λαύρας;
Δεν ξέρω. Δεν είμαι ιστορικός, είχα όμως έναν δάσκαλο στο σχολειό που μ' έμαθε αυτό ακριβώς. Να προσπαθώ να παραμερίσω τα χρυσά γράμματα της ιστορίας και να διαβάζω από κάτω τους. Ηταν ο Νώντας Περ. Σακελλαρόπουλος. (Που τον βλέπω σε μιά επιτροπή γιά την αναθεώρηση του "επίμαχου" αποσπάσματος. Να πεις τι, δάσκαλε;). Και τον άκουσα. Αγάπησα την ιστορία και την έψαξα. Λίγο έστω. Αλλά κάτι περισσότερο από τους Νομαρχιακούς Συμβούλους.
Και διάβασα και γιά τον Νενέκο, και γιά τα «καπάκια» του Οδ. Ανδρούτσου, και γιά τη δολοφονία του, και γιά την δολοφονία(;) του Καραϊσκάκη, γιά τον «πόλεμο» Πλαπουταίων - Δελιγιανναίων, γιά τις αθλιότητες και τον «πόλεμο» ενάντια στον Δημ. Υψηλάντη, γιά τον εμφύλιο του 1823 και γι' αυτόν του 1824, και γιά τον άλλον του 1827 στο Ναύπλιο και γιά τη δολοφονία του Αντώνη Οικονόμου, και γιά την -μη ο Κολοκοτρώνης να τους σώσει- σφαγή των προκρίτων στα Βέρβαινα και ένα σωρό άλλα πράγματα που η επίσημη ιστορία τα κρύβει επιμελέστατα και που αν ξαφνικά βγουν στο φως θα σοκάρουν τους Νομαρχιακούς Συμβούλους.
Όσο γιά το περίφημο λάβαρο... «Παχυλόν ψεύδος» γράφει ο Φιλήμων, «παράδοσιν ποιητικήν» το αποκαλεί ο Μίλλερ, «Ψευδής είναι η επικρατούσα αυτή ιδέα» υποστηρίζει ο Τρικούπης, «Αυτό δεν είναι σωστό» επιμένει ο Φίνλεϊ, «πιθανώς να χρησιμοποιήθηκε κατά την πολιορκίαν των Καλαβρύτων την 21 Μαρτίου 1821», καταλήγει ο Κόκκινος.
Όταν -κάποια χρόνια πριν- είχε ξεσπάσει η «χοντρή» διαμάχη ανάμεσα Καλάβρυτα και Καλαμάτα γιά το πού ξεκίνησε η Επανάσταση, ένα από τα κύρια επιχειρήματα ημών των Καλαβρυτινών, ήταν αυτή ακριβώς η επίθεση του Σουλιώτη στους φοροεισπράκτορες και ταχυδρόμους, την οποία και προβάλαμε σαν την ΠΡΩΤΗ επαναστατική πράξη. Τώρα δεν την θεωρούμε σαν τέτοια;
Είτε το θέλουμε είτε όχι, η Ιστορία δεν φορά τουαλέτα ούτε -έστω- χιτώνα φωτεινό. Είναι ματωμένη, βρώμικη, σκοτεινή, άθλια, τρομακτική πολλές φορές.
Αλέξης Γκλαβάς
22/07/1996
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου