ΜΝΗΜΗ ΚΑΝΕΛΛΑΣ ΔΕΣΥΛΛΑ

Πέρασαν τέσσερα κιόλας χρόνια από την μέρα που έφυγε για το αιώνιο ταξίδι, η διαλεχτή φίλη Κανέλλα Δεσύλλα αφήνοντας σ’ όλους μας την ανάμνηση μια δυναμικής γυναικείας προσωπικότητας .
Ήταν Πέμπτη έξη τ’ Απρίλη του έτους 2006 όταν τα κουρασμένα της βλέφαρα έγειραν και σκέπασαν τα σπινθηροβόλα μάτια που επιβεβαίωναν τη ζωντάνια μιας γυναίκας που παρά τα 92 καλοκαίρια της, παρέμενε θαλερή κι ακμαία. Η βιωτή της ολόκληρη ήταν γεμάτη προσφορά στο σύντροφο ,στο συνάνθρωπο, στον κάθε κατατρεγμένο.
Οταν την αντίκριζες θα μπορούσες να καταλάβεις πως είχες να κάνει με μια αγωνίστρια της ζωής και των ιδεών της.
Η φιλική μας σχέση προήλθε από κείμενά μου, που διάβαζε στις τοπικές εφημερίδες και την συγκινούσαν ιδιαίτερα.
Με θεωρούσε το πέμπτο της παιδί.
Οι φωτογραφίες της από το Ίδρυμα: «Παναγία η Καθολική» φυλάσσονται στο αρχείο μου μαζί με κάποια χειρόγραφα σημειώματα της, αναμνηστικά μιας υπέροχης φιλίας.
Ήταν ετοιμασμένη από καιρό για το ταξίδι της. Μου δήλωνε πως θα φύγει μόνο όταν η ίδια το αποφασίσει. Δεν θα παραδοθώ αμαχητί, μου εξομολογιόταν, ούτε θα φύγω απροετοίμαστη. Έκρινε πως ανοιξιάτικη έπρεπε νάνε η ώρα αναχώρησής της . Μέρα που πανηγυρίζει η πλάση.
Για όσους είχανε την τύχη να την γνωρίσουν δεν ήταν κάτι το απίθανο. Ήθελε Τα πάντα Να γίνονται στην ώρα τους. Τα προγραμμάτιζε, και ήθελε να έχει πάντα την ευθύνη των επιλογών της .
Ήταν τακτική στην επικοινωνία μας μέσω των γραπτών μου, με τηλεφωνικές επικοινωνίες και με επισκέψεις μου στο ίδρυμα ή στο Καταράχι.
Αν και είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας είχε κερδίσει την εκτίμησή, την αγάπη και το σεβασμό μου.
Στο πρόσωπό της έβλεπα τη Μητέρα μου και στην αγάπη για τη γνώση, διέκρινα τον πατέρα μου.
Έφυγε με το παράπονο πως ο πατέρας δεν την έστειλε, αν και είχες τις ικανότητες και τη θέληση , να σπουδάσει. Έτσι κι εκείνη σπούδασε μόνη της με την καθημερινή μελέτη των βιβλίων. Είχε πραγματική δίψα για μάθηση και φρόντιζε καθημερινά για την αυτομόρφωσή της. Διάβαζε διάφορα βιβλία που αγόραζε μόνη της με αντικαταβολή από εκδοτικούς οίκους. Ήταν τακτική αναγνώστρια όλου του τοπικού ημερήσιου και περιοδικού τύπου αλλά και των Αθηναϊκών εφημερίων «Ριζοσπάστης», «Πριν» και «Ποντίκι». Κάθε κείμενο που την ικανοποιούσε το αντέγραφε σε τετράδιο ή κρατούσε το απόκομμα της εφημερίδας.
Υπήρξε ένας ενεργός πολίτης με όλη τη σημασία της λέξης.
Την διέκρινε συνέπεια λόγων και πράξεων. Σαν υπεύθυνος άνθρωπος, συμμετείχε ενεργά στον Αγροτικό Σύλλογο, στο Σύλλογο Γυναικών Πύργου και στην Επιτροπή Ειρήνης.
Ταξίδεψε στην Αλβανία, Βουλγαρία, Τουρκία, Ρωσία, Ουκρανία και Λευκορωσία με τις επιτροπές Ειρήνης .
Συμμετείχε σε πολιτικές εκδηλώσεις, διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις και πορείες Ειρήνης. Η τελευταία της συμμετοχή ήταν στον Πύργο σε ηλικία 90 ετών. Διαδήλωνε κι εκείνη μαζί με τους μαθητές της πόλης κατά του βρώμικου πολέμου των Η.Π.Α. στο Ιράκ. ΄Ηταν στη κεφαλή της πορείας -διαδήλωσης κρατώντας ένα αυτοσχέδιο πλακάτ με σύνθημα γραμμένο από την ίδια: “ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ”.
΄Ηταν διεθνίστρια , αισιόδοξη, μαχητική και αταλάντευτη στις ιδέες της. Το φτωχόσπιτό της στο Καταράχι ήταν στολισμένο με τις εικόνες των δικών της «Αγίων».Εικόνες του Τσε, του Άρη , του Λένιν του Κίγκ, του Λουλούμπα, του Κάστρο και του Μαντέλα.
Την απασχολούσε και τη βασάνιζε η σκέψη πως τα ιδανικά, τα πιστεύω και η ιδεολογία της για μια Ελλάδα ελεύθερη από ξένες εξαρτήσεις, ευημερούσα, σε ένα κόσμο ειρήνης ,δεν πραγματώνονταν.
΄Ηταν ένας πολύ περήφανος άνθρωπος, με πολλές γνώσεις που απόκτησε μόνη της χωρίς δασκάλους και καθηγητές, χωρίς φροντιστήρια και βοηθήματα.
Μέχρι τα βαθιά της γεράματα, είχε πλήρη διαύγεια πνεύματος , διάβαζε τα πάντα, ενώ είχε και τις επιλογές της.
Μπορεί να μην έλαβε πτυχίο δασκάλας ή καθηγήτριας όπως θα’ θελε, όμως στις συζητήσεις της ο τρόπος διατύπωσης των απόψεών της δεν διέφεραν διόλου, ενός επιστήμονα.
Γεννημένη στη Μίνθη της Ολυμπίας το 1914, γνώριζε για σύντροφο, το μαραγκό Νίκο Δεσύλλα , ένα τίμιο αγωνιστή, τον οποίο παντρεύτηκε το 1946 και έκανε μια θαυμάσια πολύτεκνη οικογένεια. Ήταν περήφανη για τα παιδιά της και τα εγγόνια της. Τα μεγάλωσε στο Καταράχι καλλιεργώντας μόνη της τα 20 στρέμματα αμπέλια και δουλεύοντας σε ξένα κτήματα . Συμπαραστάθηκε ολόψυχα στον βαριά άρρωστο και κατάκοιτο για τα τελευταία ένδεκα χρόνια της ζωής του, άνδρα της.
Ακριβοδίκαιη πάντα, δεν χαριζόταν σε κανένα ακόμη και στους πολύ δικούς της ανθρώπους. Μπορεί με τις απόψεις της να στεναχωρούσε ανθρώπους δεν έβαζε όμως ποτέ νερό στο κρασί της.
Το λόγο της χαρακτήριζε το χιούμορ , ντομπροσύνη και η αυστηρή κριτική των κακώς κειμένων.
Τους ανθρώπους της αγαπούσε τόσο πολύ που πάντα έλεγε πως δεν ήθελε να τους επιβαρύνει ποτέ και με τίποτα. Είχες μια αξιοπρέπεια και ένα ανθρωπισμό που εξέπλησσε τους πάντες.
Πολλές φορές έλεγε πως η σημερινή Ελλάδα την πλήγωνε και αναρωτιόταν αν γι’ αυτή την Ελλάδα αγωνιστήκαμε τόσα χρόνια; Γι’ αυτή την Ελλάδα γέννησα τέσσερα παιδιά; Αυτή η Ελλάδα μας άξιζε;
Μπορεί να ένοιωθε απογοητευμένη αλλά μέσα της αισιοδοξούσε με τη σκέψη πως τον αγώνα της συνεχίζουν νέοι άνθρωποι και αυτή η σκέψη την παρηγορούσε.
Υπήρξε ιδιαίτερα ρομαντική και φιλοπρόοδη. Με πρωτοποριακές ιδέες για έναν άνθρωπο της δικής της μόρφωσης και ηλικίας.
Ίσως εκεί στα Ηλύσια , να βρήκε την ειρήνη που αποζητούσε, να βρήκε την αγάπη που λαχταρούσε, να βρήκε τον ανθρωπισμό που επεδίωκε και υπηρέτησε , να βρήκε την αιώνια ειρήνη για την οποία διαδήλωνε , να βρήκε την γνώση που της έλλειπε και την αποζητούσε διαβάζοντας μερόνυχτα , να βρήκε την αιωνία ανάπαυση .