ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΜΙΑΣ ΗΡΩΙΚΗΣ ΜΑΧΗΣ

ΦΩΤΟ: Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΚΟΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΑΚΕΛΩΝ

ΠΟΥ ΕΣΤΕΛΝΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ

Ο αείμνηστος πατέρας μου, τα χειμωνιάτικα βράδια των παιδικών μας χρόνων, τότε που οι δραστηριότητες του επαγγελματικές και άλλες ήταν περιορισμένες λόγω καιρικών συνθηκών, μας διηγιόταν ιστορίες.
Τότε δεν υπήρχε τηλεόραση, ούτε και ραδιόφωνο. Οι ειδήσεις μεταδίδονταν από στόμα σε στόμα ή από κάποιο χωριανό που διάβαζε εφημερίδα .
Ο πατέρας έπαιρνε το ρόλο της γιαγιάς μας που εκείνη αντί για παραμύθια ,ήταν αγράμματη, μας ιστορούσε αληθινά περιστατικά της ζωής της που για μας ήταν , έτσι τα βλέπαμε, υπέροχα παραμύθια.
Μας έβαζε ολόγυρά του και μας έλεγε πραγματικές ιστορίες για τον πόλεμο του σαράντα, τον πόλεμο της Ιταλίας κατά της χώρας μας όπως είναι η πραγματική ονομασία του ή τον πόλεμο της Αλβανίας όπως τον είχαμε ονοματίσει .
Εμείς με απόλυτη ησυχία ακούγαμε τα όσα έλεγε και κρεμόμαστε κυριολεκτικά από τα χείλη του .
Αυτές τις ίδιες ιστορίες τις ακούγαμε σχεδόν κάθε χειμώνα. ΄Όσο μεγάλωνε η οικογένεια με την απόκτηση κι ενός νέου μας αδελφού ένοιωθε υποχρεωμένος να επαναλαμβάνει τα μαθήματα ιστορίας και για τα νεώτερα μέλη της οικογένειας.
Έτσι εμείς τα μεγαλύτερα παιδιά είχαμε ακούσει πολλές φορές την ιστορία του πολέμου της Αλβανίας .
Μπορεί να μην είχαμε συγκρατήσει τα ονόματα όλων των τοποθεσιών όπου διεξήχθησαν οι μάχες που είχε λάβει μέρος ο πατέρας μας ,μπορεί να μη θυμόμαστε όλα τα υψώματα πάνω στα οποία έπεσαν ηρωικά αγωνιζόμενοι οι συμπολεμιστές του, μπορεί να μη θυμόμαστε τα ονόματα όλων των νεκρών-ηρώων, όμως από όλη αυτή τη διήγηση και την επανάληψή της, μας έμειναν κάποια χαρακτηριστικά ονόματα περιοχών που μας έκαναν εντύπωση όπως Μπόρσι, και Κηπαρού κι ένα ακόμη νούμερο υψώματος που είχε γίνει το μήλο της έριδος μεταξύ των αντιμαχομένων . Ήταν το ύψωμα 613, και τα ονόματα των νεκρών Αξιωματικών εκείνης της Μάχης , Ζακυνθινός, Παπαντωνίου και Καραλής.
Πέρασαν χρόνια από τότε. Μέλος της κοινωνίας των Πατρών και της πνευματικής συντροφιάς της Διακιδείου παρακολούθησα για πρώτη φορά μια ομιλία σχετική με την επέτειο της ιστορικής μάχης του 12ου Συντάγματος για την κατάληψη του υψώματος 613.
Ομιλητής, ο αειθαλής τότε πρόεδρος της Διακιδείου Δικηγόρος και Ιστορικός ο αείμνηστος φίλος μου Κώστας Τριανταφύλλου.
Η μάχη για την οποία έκανε λόγο στην ομιλία του ο διαλεχτός φίλος δεν ήταν παρά η μάχη για την οποία σχεδόν κάθε Χειμώνα μας διηγιόταν ο αείμνηστος πατέρας μας Γεώργιος Μαργαρίτης που έλαβε και ο ίδιος μέρος . Ήταν η μάχη για την κατάληψη του υψώματος 613.
Στη διάρκεια της ομιλίας του άκουγα γνωστές από τη διήγηση του πατέρα μου τοποθεσίες, τοπωνύμια περιοχών της Βορείου Ηπείρου και της Αλβανίας , τον αριθμό του υψώματος που έγινε η μάχη με πολλές απώλειες εκατέρωθεν.
΄Άκουγα για τη θυσία των Πατρινών Αξιωματικών του 12ου Συντάγματος Πεζικού, Ζακυνθινού, Παπαντωνίου και Καραλή.
Υπήρξε μία μάχη που στέφθηκε με τα δαφνόφυλλα της νίκης .
Η Πολεμική γιορτή της Πάτρας όπως την είχε ονομάσει ο Τριανταφύλλου γιορτάζονταν κάθε χρόνο και πάντοτε προς το τέλος του πρώτου δεκαπενθήμερου κάθε Δεκέμβρη μέχρι του θανάτου του.
Συγκινητική υπήρξε η στιγμή όταν σε κάποια από τις τελευταίες γιορτές για την επέτειο της μάχης ομιλητής ήταν ο αείμνηστος συνάδελφος Δικηγόρος Βασίλης Τσούκαλης, πολεμιστής κι εκείνος του 40 .
΄Όταν πληροφορήθηκε την παρουσία του συμπολεμιστή του , πατέρα μου στην αίθουσα, σηκώθηκε αμέσως , έτρεξε, τον αγκάλιασε και τον ασπάσθηκε θερμά και σταυρωτά .
Ήταν βαθύτατα συγκινημένος, που αντίκριζε ένα συμπολεμιστή του μετά από τόσα χρόνια.
Ο τελευταίος μέχρι πρότινος επιζών πολεμιστής αυτής της μάχης ήταν ο αγαπητός φίλος διακεκριμένος συγγραφέας και επίτιμος Δικηγόρος, Δημήτρης Μπογδανόπουλος.
Έφυγε τον περασμένο Ιούνιο λίγους μήνες προτού συμπληρώσει ζωή ενός αιώνα.
Με την ευκαιρία του εορτασμού της Εθνικής Επετείου ας είναι η αναφορά μου , μικρό μνημόσυνο και ελάχιστο δείγμα τιμής και ευγνωμοσύνης στους πεσόντες αγωνιστές ,αλλά και σ’ εκείνους που συνέχισαν τον αγώνα της αντίστασης από άλλες επάλξεις .
Με τους αγώνες τους τελικά πέτυχαν την απελευθέρωση της χώρας μας.
Ας είναι αιώνια η μνήμη των ενδόξων νεκρών μας του Ηρωικού 40.