Η οικονομική ένδεια που εμφανίζει σήμερα η χώρα μας δεν είναι, ούτε αποτελεί επιδημία που ενέσκηψε ξαφνικά .Αυτή την οικονομική ένδεια την ονομάσαμε, κρίση στην προσπάθειά μας να απαλλαγούμε από την κοινωνικά φορτισμένη φράση. Τι σημαίνει όμως οικονομική κρίση για τον Έλληνα πολίτη; Η οικονομική αυτή κρίση είναι η αδυναμία του Δημοσίου να ανταποκριθεί στις καθημερινές του υποχρεώσεις. Το όλο ζήτημα αφορά τον τρόπο διαχείρισης των οικονομικών εσόδων του Κράτους.
Το Ελληνικό Κράτος όπως αυτό εκφράζεται από την εκάστοτε Κυβέρνησή του σήμερα, δηλώνει αδυναμία να πληρώσει τις στοιχειώδεις λειτουργικές του δαπάνες εάν δεν μπορέσει να εξασφαλίσει κι άλλο δανεισμό. Την ίδια χρονική περίοδο εν τούτοις οι αγορές πολυτελών αυτοκινήτων ανήλθαν θεαματικά προς όφελος των Γερμανικών Εταιρειών η κυβέρνηση των οποίων λοιδορεί το λαό μας.
Τούτο είναι δηλωτικό πως ενώ η χώρα εμφανίζεται να καταρρέει οικονομικά κάποιοι διαγωνίζονται σε επίδειξη πλούτου και χλιδής.
Η κρίση, διατρέχει διαχρονικά τη χώρα μας σαν μια κρίση θεσμών και αξιών για την οποία ευθύνη φέρουν πρωτίστως η θρησκευτική και πολιτική ηγεσία.
Η θρησκευτική γιατί δεν έπραξε ότι της επιτάσσει το καθήκον της ,να δημιουργήσει ανθρώπους με συνείδηση, με πιστεύω, με αξίες και με ήθος, ενώ αντίστοιχα τεράστια ευθύνη έχει και η πολιτική ηγεσία που δεν δημιούργησε συνθήκες δικαιοσύνης, ισότητας, αξιοκρατίας και δεν ενέπνευσε τη σχέση εμπιστοσύνης του πολίτη προς ότι λέμε κράτος-εξουσία.
Δυστυχώς όχι μόνο δεν είχαμε παρομοίου είδους προσφορά στην κοινωνία και στον πολίτη αλλά αντίθετα οι ηγεσίες θρησκευτικές και πολιτικές μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες ,αυταρχικές μεθοδεύσεις αντιδημοκρατικές πρακτικές και με παραδείγματα προς αποφυγή δημιούργησαν ένα τοπίο που οδηγεί σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση και προφανώς αποτελέσματα
Αναρωτήθηκε κανείς από πότε ανατρέχει αυτή η κακοδαιμονία μας με την οικονομία της χώρας και με τον τρόπο διαχείρισης της;
Κανένας δεν επιθυμεί να αναφέρεται και κανένας δεν θέλει να θυμάται τις πράξεις που συνετέλεσαν στο να είναι η χώρα μας , τυπικά ελεύθερη , στην ουσία δέσμια στους ξένους προστάτες και στις ξένες Τράπεζες τα ξένα οικονομικά συμφέροντα.
Όμως κανένας από τους πολιτικούς και πνευματικούς μας ταγούς κοντά δύο αιώνες τώρα(189 χρόνια) από την απελευθέρωση δεν μίλησαν ποτέ τη γλώσσα της αλήθειας για να καταλάβει σε τι οφείλονται τα δεινά και οι εθνικές καταστροφές. Όσα με αίματα και δάκρυα διασώθηκαν με την έναρξη του αγώνα την Άνοιξη του 21 υποθηκεύτηκαν στο βωμό των δανειστών μας. Δύο δάνεια του 1823 (800.000 λίρες) και 1825 (2.000.000 λίρες) ήταν εκείνα που υποκίνησαν τον εμφύλιο και έθεσαν σε κίνδυνο την έκβαση της Επανάστασης.
Από το πρώτο λάβαμε στα χέρια μας 278.700 και από το δεύτερο 816.000.Η διαφορά κρατήθηκε από τους Άγγλους δανειστές Ricardo για προκαταβολές τόκων ,έξοδα, προμήθειες και μεσιτείες διαφόρων επιτηδείων. Τα καθαρώς τοκογλυφικά αυτά δάνεια, ληστρικά χωρίς προηγούμενο στις διεθνείς συναλλαγές δεν χρησιμοποιήθηκαν διόλου για τους σκοπούς που συνομολογήθηκαν.
Το πρώτο χρησιμοποιήθηκε για την εξαγορά των Ρουμελιωτών στην περίοδο του εμφυλίου προκειμένου να εξοντωθούν οι καπεταναίοι της Πελοποννήσου κι ακόμη το μεγαλύτερο μέρος του καρπώθηκαν οι Υδραίοι και Σπετσιώτες. Χαρακτηριστική είναι η φράση που σημειώνει για το δάνειο ο Φίνλεϊ, το μεγαλύτερο μέρος του καταναλώθηκε από τους πλοιοκτήτες και τους ναύτες και η μερίδα του λέοντος έπεσε στους Αρβανίτες της Ύδρας και των Σπετσών,
Το δεύτερο δάνειο που συνομολογήθηκε με σκοπό τη δημιουργία τακτικού στρατού και σύγχρονου πολεμικού ναυτικού χάθηκε σε κερδοσκοπικές παραγγελίες πλοίων που δεν ήλθαν ποτέ στην Ελλάδα και σε μεσιτείες, αμοιβές και προμήθειες.
Ο ρόλος που έπαιξαν τόσο ο γαμβρός του Κουντουριώτη Ιωάννης Ορλάνδος όσο και ο εξ Ηπείρου έμπιστος λακές του Ανδρέας Λουριώτης στις διαπραγματεύσεις, τη σύναψη και ακόμη στη διαχείριση αυτών των αισχρών δανείων θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία για την οποία θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες.
Μόνο ο Γέρος του Μοριά, ο Κολοκοτρώνης ήταν αντίθετος για τα Αγγλικά εκείνα δάνεια. ΄Όσο ήταν ελεύθερος, ζωντανός και ισχυρός δεν επρόκειτο να φθάσουν οι λίρες του δανείου στις Υδραίικες και Σπετσιώτικες τσέπες. Έτσι στις 2 Φεβρουαρίου 1825 φυλακίζεται στην Ύδρα και πέντε μέρες αργότερα (7-2-25) υπογράφεται η συμφωνία για το δεύτερο δάνειο.
Την 21-4-1825 κατέφθασε στο Ναύπλιο το Αγγλικό πλοίο με τις 60.000 λίρες από τα 2.000.000 του δεύτερου δανείου. Σαράντα μέρες αργότερα(9-6-25) γράφει τα εξής χαρακτηριστικά ο συνταγματάρχης Φαβιέρος στο Φιλελληνικό Κομιτάτο του Παρισιού:Η Κυβέρνηση ξόδεψε πενήντα εκατομμύρια γρόσια είκοσι για να τσακίσει τον Κολοκοτρώνη, πέντε ως έξι για τους αποστόλους στην Ευρώπη και για το δάνειο και τα υπόλοιπα στους ναυτικούς και στους Ρουμελιώτες που λεηλάτησαν τον Μοριά και νέκρωσαν τους κατοίκους έτσι που τώρα νοσταλγούν τους Τούρκους»
Τα Αγγλικά δάνεια υπήρξαν από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της εποχής τους. Οι Times του Λονδίνου αποκάλυψαν πως οι τραπεζίτες Ricardo δύο από τους δανειστές κράτησαν για τον εαυτό τους ως προμήθεια 64.000 λίρες .Γράφουν επί λέξει τα εξής : «Οι κ.κ.Ricardo τσέπωσαν 64.000 λίρες. Το κομψό αυτό ποσό που κράτησαν για τον εαυτό τους οι εκδότες του δεύτερου δανείου είναι διπλάσιο των συνεισφορών όλων των φιλελλήνων της Ευρώπης, Κομιτάτων, συλλόγων σχολείων, Πανεπιστημίων, συναυλιών …Το ελληνικό δάνειο είχε την τύχη του ταξιδιώτη εκείνου που πηγαίνοντας από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, έπεσε στα χέρια ληστών και δεν είχε την τύχη να βρει τον καλό Σαμαρείτη. Η Ελλάδα έχασε όλα τα πλεονεκτήματα που περίμενε από το δάνειο. Η υπόθεση της Ελλάδος προδόθηκε .Και προδόθηκε στην Αγγλία και το αγγλικό χρηματιστήριο.»
Θεωρώ πως δεν χρειάζεται σχόλια το κείμενο. Μήπως και στη διάρκεια του ελεύθερου βίου μας δεν κάναμε τις ίδιες εγκληματικές πράξεις; Μήπως σ’ όλα αυτά τα χρόνια η περίπτωση των δύο δανείων δεν επαναλήφθηκε μυριάκις φορές και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε;
Μπορεί να διανοηθεί κανείς ένα διαχειριστή πολυκατοικίας ενώ εισπράττει κανονικά τα κοινόχρηστα από τους ενοίκους της να συνάπτει δάνεια για να πληρώνει τις δαπάνες της και να τρώει τόσο εκείνα που εισέπραξε αλλά και τα δανεικά;
Αλήθεια υπάρχει περίπτωση ο διαχειριστής εκείνος να αντιμετωπίσει τους ενοίκους σε μια Γενική Συνέλευση και να τους ζητάει να ξαναπληρώσουν τα κοινόχρηστα και να εξοφλήσουν τα δάνεια; Σήμερα μετά από δύο αιώνες «ελεύθερου» βίου είμαστε θεατές του ιδίου θεατρικού έργου, μόνο που τότε ήταν κωμωδία αυτή τη φορά φοβάμαι πως θα είναι τραγωδία!…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου