Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Κάποιο Φλεβάρη έφυγε ο πατέρας μου
και έκτοτε έμεινα στο μουράγιο
να περιμένω την επιστροφή του.
Πήγα στο πλυντήριο τα ρούχα του
και τα ξανάβαλα στην ντουλάπα του
όταν θάρθει να τα βρει καθαρά και σιδερωμένα.

Έμειναν χρόνια στην ντουλάπα του πατρικού μου
μέχρι που ο σκόρος αν και είχα βάλει λεβάντα
έκανε τη δική του συνωμοσία.
Έτσι δεν σώθηκαν παρά ελάχιστα.

Παρηγορήθηκα πως έμειναν ατόφια τα κυριότερα
και ιδίως εκείνο το χαρακτηριστικό του παλτό.
Αν και δεν τον φόβιζε ποτέ το κρύο
είχε αγοράσει εκείνος ένα παλτό
και του είχα δωρίσει και το δικό μου
που δεν φόρεσα ποτέ.

Βρήκα μια φωτογραφία του
και στόλισα την επιφάνεια εργασίας μου
κάθε φορά εμφανίζεται
να ατενίζει το πέλαγος
κι ένα καράβι που έχει ξανοιχτεί
για το δρομολόγιο Χάλκη-Ρόδο.

Φοράει το ψάθινο καπέλο του
για τον ήλιο του Αύγουστου
κι αγναντεύει το βάθος του γαλάζιου
περιμένει να χαθεί στον ορίζοντα
ο γλάρος που έφερε το μήνυμα
απ’ την μάνα μου.
΄Ηταν κι εκείνη φευγάτη χρόνια πριν
αλλά πότε-πότε γυρνούσε στα πεταχτά.
Είχε την έννοια μας
έριχνε μια ματιά κι έφευγε.
Έτσι έκανε πάντα…
Ο πατέρας μου δεν γιόρτασε ποτέ
ήταν της μοίρας του να μη γιορτάζει
αφού και στο γάμο του δεν τον χάρηκε
έφυγε την επομένη για το μέτωπο της Αλβανίας.
Κυριακή βράδυ ο γάμος
Δευτέρα πρωί ο πόλεμος.
Το πήρε απόφαση τότε
πως δεν άξιζε να γιορτάζει.
Εμείς πάντα στη γιορτή του
του δίναμε ένα φιλί στο μάγουλο
και το πρώτο τριαντάφυλλο της Άνοιξης
στο χέρι.
Ο πατέρας μου δεν γιόρτασε ποτέ
δεν γνώριζε από γιορτές και σχόλες
ήταν συνεχώς στα ξένα χτήματα
μέχρι που απόχτησε δικά του.
Έκτοτε ήταν διαρκώς στα δικά του κτήματα
για να οικοδομήσουμε εμείς το δικό μας
μέλλον με το δικό του παρελθόν.
Κάθε φορά που ανοίγω τον υπολογιστή μου
νάσου και ο πατέρας μου ,παρών
με το ψάθινο καπέλο του
με τα μανίκια σηκωμένα και το βλέμμα
στον ανοιχτό ορίζοντα μεταξύ ουρανού και θάλασσας.
Ήταν τότε που αποφάσισε να βρεθεί στη Χάλκη
κάτι που δεν αποφάσιζε όσο ζούσε
κι η μάνα μας,
Είχε τότε τα ζωντανά ,όπως έλεγε
που να τα αφήσουν
ποιος να τα φροντίζει;
Όταν πια τα πούλησε κι ελευθερώθηκαν
άρχισαν τα βάσανα της μάνας.
Χρόνια βασανισμένη σωματικά και ψυχικά
δεν άντεξε το βάρος της ξενιτιάς των παιδιών της
τάθελε όλα κοντά της , αγνοούσε το πώς
δεν την ενδιέφερε, γιατί άλλωστε;
Και στα ταξίδια της πάντα επέστρεφε
στο πατρικό μας
τότε που είμαστε όλοι μαζεμένοι
στην κοινή στέγη με τα κοινά όνειρα στα πρεβάζια
με βασιλικούς και γεράνια
με τα χρυσάνθεμα και τις μαργαρίτες…

Ο πατέρας μου δεν γιόρτασε ποτέ
κι όταν μετά από χρόνια ανελευθερίας
η ζωή του έδωσε απολυτήριο ελευθερίας
και τότε δεν ήθελε να γιορτάσει με τίποτε.
Μόνο στο πανηγύρι του χωριού
συμμετείχε στην μοναδική ετήσια
καλοκαιρινή έξοδο στην πλατεία.
Με τα όργανα να παίζουν
και τις χορευτικές φιγούρες
του τσάμικου να διαγράφουν κύκλους και ημικύκλια
περίτεχνα άλματα ζωής και ευφορίας…

Ο πατέρας μου δεν γιόρτασε ποτέ.
Άλλωστε δεν γνώριζε πως υπήρχε και για εκείνον γιορτή,
τη γιορτή της Μητέρας γνώριζε από όσα του λέγαμε εμείς
σαν επιστρέφαμε από το σχολείο εκείνη τη μέρα.
Λουλούδια για εκείνη φιλιά κι αγκαλιές
ευχές και κεράσματα με χαλβά του κουταλιού…
Εκείνος αμέριμνος κι αδιάφορος
για τον "παραμερισμό" του .

Σήμερα θα σεβασθώ τη θέλησή του
και δεν θα τον γιορτάσω απόντα
δεν θα παραπονεθεί άλλωστε
αφού κι ο ίδιος δεν γιόρταζε ποτέ…

Θα κάνω μόνο μιαν ευχή
ατενίζοντας τη φωτογραφία του στην οθόνη
του υπολογιστή μου:
Πατέρα σε περιμένουμε
Πατέρα σ’ αγαπάμε
Καλή επιστροφή...καλή αντάμωση!...