Τον περασμένο Φεβρουάριο άφησε τα εγκόσμια σε
ηλικία 81 ετών ο διαλεχτός φίλος, κοινωνικός αγωνιστής, ανθρωπιστής
και βαθύτατα θρησκευόμενος ορθόδοξος χριστιανός Πολύκαρπος Πετσίνης.
Τον Πολύκαρπο γνώρισα ως πολύτεκνο πατέρα και μέλος
του προσωρινού
Συμβουλίου των Πολυτέκνων ο οποίος είχε ενεργό ανάμιξη στις
εκλογικές διαδικασίες από το έτος 1982 και μέχρι τα τελευταία χρόνια.
Διατηρούσαμε μια πολύ καλή φιλία γιατί πέρα από τα κοινά
ενδιαφέροντα στο χώρο των Πολυτέκνων είχαμε πνευματικές ανησυχίες
γύρω από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
Άνθρωπος των Χριστιανικών Οργανώσεων με προσφορά
συνέχισε για
πολλά χρόνια να έχει σχέσεις μ' αυτές και πάντα τον ενδιέφερε
κάθε τι που σχετίζονταν με τα της Εκκλησίας.
Συμπορευτήκαμε στον κοινό αγώνα για την μετατροπή του
Ιερού Ναού του Αγίου Ανδρέα σε Ίδρυμα-Προσκύνημα, ενώ μαζί με τον
αείμνηστο κοινωνικό αγωνιστή Χρήστου Τζούτη είχαν τεθεί επικεφαλής
στην Επιτροπή Αγώνα ΄Ανω Πόλεως Πατρών για την κατάργηση του
υποχρεωτικού τέλους για την ανέγερση
του Αγίου Ανδρέου στους λογαριασμούς της ΔΕΗ.
Υπήρξε τακτικός επισκέπτης και συνομιλητής μου και
πάντα είχε διάθεση
να με ενημερώνει γύρω από εκκλησιαστικά ζητήματα και να ανταλλάσσουμε απόψεις.
Κατά την τελευταία ,όπως αποδείχθηκε, επικοινωνία μας
μου άφησε ένα δακτυλογραφημένο κείμενο επιστολής προς τον
Μητροπολίτη Πατρών και με παρακάλεσε να το δημοσιοποιήσω μετά το
θάνατό του.
του.
Καθυστέρησα είναι αλήθεια να το δώσω στη δημοσιότητα λόγω
άλλων υποχρεώσεών μου, πιστεύω να μου το συγχωρήσει ο Πολύκαρπος.
Το κείμενο αυτό μπορώ να χαρακτηρίσω, εξομολόγηση,
απολογισμό ζωής ή και πνευματική διαθήκη.
Το παραθέτω εκπληρώνοντας τη βούληση του αείμνηστου φίλου μου
Πολύκαρπου που έχει ως εξής:
Σεβασμιότατε γεννήθηκα στις 23 Φεβρουαρίου του 1929 και πλησιάζω
τα 80.Γεννήθηκα την ημέρα του Αγίου Πολυκάρπου και το δεξί του χέρι
είναι στο χωριό μου και γι' αυτό οι γονείς μου, μου έδωσαν αυτό το
όνομα.
Σεβασμιότατε από την Τετάρτη Δημοτικού ο δάσκαλος του χωρίου μας με
έβαλε στο ιερό της Εκκλησίας να βοηθώ τον παπά και έκτοτε και μέχρι
σήμερα εργάζομαι για την Εκκλησία χωρίς καμία χρηματική αμοιβή. Τώρα
πριν πεθάνω θέλω να σας πω μερικά πράγματα, ως μια τελευταία
εξομολόγηση, που δεν γνωρίζω πόσο θα εκτιμηθεί.
Όταν ήλθα στην Πάτρα άνοιξα το ραφείο μου. Πολλοί συγχωριανοί μου
έρχονταν όταν αρρώσταιναν για να τους πάω σε κάποιο γιατρό. Και εγώ
τους πήγαινα στον μακαρίτη τον Λαλαπάνο, ο οποίος στους φτωχούς δεν
έπαιρνε χρήματα. ΄Ήταν και γιος παπά. Μου έλεγε ο μακαρίτης ο
Λαλαπάνος, για τον μακαρίτη τον δεσπότη τον Αντώνιο, η ανιψιά του είχε
πάρει ένα φαρμακοποιό με μεγάλο κατάστημα στην Αγίου Ανδρέου. Η ανιψιά
του Αντωνίου ήταν αυτή η οποία έκτισε το Κωνσταντοπούλειο στο οποίο
επί 57 χρόνια ήμουν πάντα εκεί. Από τον καιρό του παλιού Φτωχοκομείου
κάτω στην παραλία. Μου έλεγε λοιπόν ο Λαλαπάνος, το 1941 ή 42 στην
κατοχή πέθανε ο Αντώνιος εγκαταλειμμένος από τους πλούσιους συγγενείς
του. Αυτόν καλέσανε να πάει να τον αλλάξει και να τον ετοιμάσει για την
τελευταία του κατοικία. Πράγματι μου διηγούταν ο άνθρωπος τι βρήκε
κάτω στην επισκοπή, τέτοια βρώμα και δυστυχία παρόλο ότι ήταν από χωριό
δεν την είχε συναντήσει ποτέ. Αυτά μου έλεγε ο Λαλαπάνος.
Αυτά τα γράφω διότι την επομένη του Αγίου Φανουρίου
είδα εδώ στο Λύχνο την λειτουργία στον Άγιο Φανούριο και πρέπει να σας
πω ότι πάντα μου
αρέσει να βλέπω όταν δεν πάω στην εκκλησία, τη θεία λειτουργία από την
Κύπρο, εκείνοι οι άνθρωποι εκεί κάτω δεν μοιάζουν καθόλου με τους εδώ
ιερείς, έχουν δύο στολές μόνο, και οι δεσποτάδες δεν πολυαλλάζουν στολές
και είναι σεμνές, ενώ εδώ γίνεται το έλα να δεις. Εάν πας εκεί στην
Λάρισα ο δεσπότης Ιγνάτιος έχει 120 στολές όπως γράφει ο Αγώνας των
Λαρισαίων. Και επανέρχομαι εδώ στην εορτή του Αγίου Φανουρίου εκείνη
την ημέρα όταν παρακολούθησα τη λειτουργία η μνήμη μου πετούσε σαν
πουλί και γύρισε πίσω στο 1940 που έγινε ο Ιταλικός πόλεμος, εκεί
δίπλα στον Άγιο Φανούριο έμενε ένα ανδρόγυνο που είχε ωραίο σπίτι
και και 12 στρέμματα αμπέλι, είχαν ένα αγόρι και ένα κορίτσι.
Το κορίτσι έγινε δασκάλα το δε αγόρι πήγε στον πόλεμο το 40,τελείωσε ο
πόλεμος γύρισαν όλοι πίσω οι πατρινοί αλλά αυτό το αγόρι δεν γύρισε,
και οι γονείς του έταξαν στον άγιο Φανούριο να του φτιάξουν μια
εκκλησία. Μετά από αρκετό καιρό έφτασε το αγόρι, και αυτοί θέλησαν να
εκπληρώσουν το τάμα τους στον άγιο. Όταν μετά από χρόνια άρχισαν να
φτιάχνουν απέναντι από το αμπέλι τους το Ναό, βαλαν εργάτες και
άρχισαν να φτιάχνουν το τάμα τους. Χτίσανε την εκκλησία και βαλαν την
σκεπή. Ο Θεόκλητος ο δεσπότης έστειλε την αστυνομία να κατεδαφίσουν
την εκκλησία. Πήγαν οι αστυνομικοί πέταξαν τα καδρόνια και άρχισαν με
κασμάδες να γκρεμίζουν την εκκλησία. Σάλος έγινε τότε στις εφημερίδες
με πρωτοσέλιδα. Τελικά την γκρέμισαν. Την γκρέμισε ο Θεόκλητος ο
Παναγιωτόπουλος Όταν ήλθε στην Πάτρα ο Θεόκλητος είχε ένα διάκο
Χρύσανθο και του τραγούδαγε: «Χρύσανθε παιδί μου η δύναμη στον άνθρωπο
είναι το πορτοφόλι».Μετά που έγινε στην Αθήνα αρχιεπίσκοπος, ο
Χρύσανθος τα πέταξε τα ράσα και πήγε σε εργοστάσιο και δούλεψε. Μετά
από αρκετά χρόνια έφυγε ο Θεόκλητος.
Μετά στην Πάτρα ήρθε δεσπότης ο Κωνσταντίνος ο
Πλατής άλλαξαν τα
πράγματα και έδωσε άδεια και ο Άγιος Φανούριος ξανακτίσθηκε
μεγαλύτερος. Το αγόρι ο Ανδρέας που γύρισε από την Αλβανία
ετοιμαζόταν να χειροτονηθεί παπάς ,είχα τότε ένα φίλο στην Εστία που
ήταν στο Α΄ Ταμείο υπάλληλος, σοβαρός άνθρωπος ο Βασίλης ο Πάνου
επήγε και έκανε συμπεθεριά και τον πάντρεψε με την ανιψιά του
Χαράλαμπου του Βασιλόπουλου, που έβγαζε τον Ορθόδοξο Τύπο.
΄Όλα αυτά τα χρόνια στην Χριστιανική Εστία γινόταν
μεγάλη εργασία
με τον π. Χριστόδουλο Παπαγιάννη της «ΖΩΗΣ». Ο Χριστόδουλος ήταν
ανεπανάληπτος στην Πάτρα. Εγώ ήμουν παιδάκι της Εστίας και πήγα να
εξομολογηθώ στο Ναό των Εισοδίων τον παλιό, τότε μου ζήτησε τη γνώμη
μου, για τα παιδιά της ΧΕΕΝ που τότε ήσαν 350, και 80 τα τακτικά, και
του λέω π. Χριστόδουλε εγώ ένα αγράμματο χωριατόπαιδο είμαι, τι να σας
πω, και μου λέει, άκουσε παιδί μου, κάποτε πριν 200 χρόνια στο Παρίσι
ήταν ένας μεγάλος καθηγητής και συγγραφέας και για παρέα του είχε μια
γάτα, η οποία γέννησε και έκανε δύο γατάκια, και έμενε καμιά φορά έξω,
και γρατζουνούσε για να μπει μέσα, και ο σοφός καθηγητής κάλεσε ένα
μαραγκό και του λέει να μου ανοίξεις δύο τρύπες για να μπαίνει η γάτα
από τη μια και από την άλλη το γατάκι, και ο μαραγκός του λέει μα κ.
καθηγητά από την μεγάλη τρύπα που θα μπαίνει η γάτα, θα μπαίνει και το
γατάκι, δεν είναι ανάγκη να ανοίξουμε δυο τρύπες, και λέει ο καθηγητής
αφελέστατα ,δεν το σκέφθηκα.
Μετά από χρόνια είχα γράψει στην εφημερίδα στο φίλο μου τον δήμαρχο
Ανδρέα Καράβολα κ. δήμαρχε άκουσε και την συμβουλή του μαραγκού.
Σεβασμιότατε διάβαζα στον Κωστή Παλαμά: <<¨Έλληνες τι καυχάστε ότι
είστε χριστιανοί ενώ στο βάθος είστε ειδωλολάτρες>>, και όμως είναι
πραγματικότητα, στα χρόνια του πολέμου ως το 49 στην Πάτρα δεν
γίνονταν καρναβάλια.
Μετά σιγά-σιγά άρχισαν και ο παππούλης έτσι έλεγαν στην
Πάτρα τον π. Γερβάσιο ήταν σφόδρα εναντίον. Από την Κοζάνη έφεραν
τον Αυγουστίνο Καντιώτη, έγιναν εδώ διαμαρτυρίες και συνέλαβαν τον
Αυγουστίνο με καμιά δεκαπενταριά θερμόαιμους χριστιανούς και τους
πήγαν στην ασφάλεια.
Ο π. Γερβάσιος τότε δεν έκανε καμιά κίνηση υπέρ του
Καντιώτη και όταν του είπαν μα τι στάση είναι αυτή που κρατάς ,αυτός
απάντησε μα να πάω να τα βάλω με τον δεσπότη;( o Θεόκλητος ήταν τότε),
και να με ξετινάξει στον αέρα, και να
μείνει ο κόσμος στο δρόμο, δεδομένου ότι έκανε και φιλανθρωπία και
συσσίτια ο παππούλης τότε. Και έτσι πέρασε εκείνη η εποχή και ο
καρνάβαλος έφτασε ως τις μέρες μας. Δεν έκανε κανένας τίποτα γιατί με
τον δήμαρχο αγκαζέ ήσαν όλοι οι δεσποτάδες. Κάποια εποχή πήγαμε να
διαμαρτυρηθούμε στον αστυνομικό διευθυντή. Μπροστά πήγαινε ο π.
Γιώργης Παπασταύρου με καμιά 15αριά.Πήγαμε στον διευθυντή μίλησε ο π.
Γεώργιος, ο διευθυντής μας καθησύχασε και φύγαμε. Το βράδυ πήγαμε ξανά
μια επιτροπή από όλα τα χριστιανικά σωματεία στο δεσπότη τον Θεόκλητο.
Μας υποδέχθηκε γελαστός με την πονηρή ματιά του και αφού του είπαμε να
επέμβει μας είπε δεν κάνουν τίποτα οι άνθρωποι εργάζονται για να
βγάλουν ζωοτροφάς.
Μετά ήρθε ο Κωνσταντίνος, και ο π. Χριστόδουλος μας είπε στο
συμβούλιο της ΧΕΕΝ να πάμε να πούμε στη γιορτή του τα χρόνια πολλά στο
σεβασμιότατο. Του ευχηθήκαμε και δεν μας έδωσε καμιά σημασία, ούτε
γλυκό δεν μας κέρασε. Σηκωθήκαμε, φύγαμε και τον αφήσαμε να φλυαρεί με
τις μεγαλοκυρίες που είχε κοντά του. Αργότερα έκανε πρωτοσύγκελο τον
Ιερόθεο Τσαντίλη με τον οποίο είχα οικογενειακές σχέσεις Όταν έγινε
πρωτοσύγκελος του είπε να αλλάξει τους επιτρόπους στον Άγιο Ανδρέα και
ο Ιερόθεος έβαλε ανθρώπους σοβαρούς από τη Χριστιανική Εστία. Ταμία
έβαλε τον Γιώργο Κυριακόπουλο ο οποίος όταν ανέλαβε είδε πως υπήρχε
ένα λιοστάσι στην Παραλία 35 στρέμματα και ως τότε δεν είχε γραφεί
πουθενά το λάδι από τα 35 στρέμματα .Από τότε που ανέλαβε άρχισε να
καταγράφουν το λάδι στην εκκλησία.
Κάποια μέρα στο Λύχνο είδα το μνημόσυνο του π. Χαρίτωνος
Πνευματικάκη. Είναι αλήθεια πως ο άνθρωπος αυτός έκανε πολλά. Εγώ με
ένα παλαιό αυτοκίνητο το οποίο είχα την εποχή εκείνη τον πήγαινα για
να μιλήσει έξω στα χωριά. Πήγαινα στην κατασκήνωση το παγωτό για τα
παιδιά στα οποία ήταν υπεύθυνος. Και όταν λέμε κατασκήνωση την εποχή
εκείνη δεν υπήρχαν ψυγεία και γι' αυτό έπρεπε να το πάω αμέσως εκεί
στην Παναγοπούλα σε ορισμένη ώρα. Πέρναγα πρώτα από την κατασκήνωση
του π. Γερβασίου στα Συχαινά για να πάω το ψωμί και μετά κατευθείαν
στην Παναγοπούλα. Εκεί ο π. Χαρίτων μάζευε τα παιδιά σήκωνε τα μανίκια
και άρχιζε το σερβίρισμα ξεκινώντας πάντα από μένα ώστε να φύγω.
Συγκινούμαι τώρα που αναπολώ στη σκέψη μου την παρουσία του π.
Χαρίτωνα στην πνευματική ζωή της Πάτρας.
Όταν έφτασε στην Πάτρα ο μακαριστός Νικόδημος Βαλληνδράς
ο προκάτοχός σας, ο πρώτος που κατέφθασε κοντά του ήταν ο π. Ερμόλαος
ο Μασαράς, τον οποίο είχα στο κατηχητικό έξι ολόκληρα χρόνια. Τον
κάλεσε κάποια
μέρα και τον ρωτά, ποιος π. Ερμόλαε είναι ο Πολύκαρπος Πετσίνης που
γράφει αυτά για μένα. Α!! Σεβασμιότατε είναι ένας δικός μας και
μάλιστα πολύ δυναμικός. Του απαντά, πως δεν μπορεί να είναι δικός μας
και να γράφει τέτοια πράγματα. Εκείνη την εποχή έγραφα στον τοπικό
τύπο για τον αποκεφαλισμό των δώδεκα που ήταν και αυτός συνεργάτης
,ώστε να έλθει από την Μακεδονία στην Πάτρα. Εγώ με αυτό τον
αποκεφαλισμό πόνεσα διότι πολλούς από αυτούς τους γνώριζα προσωπικά
όπως τον Κωνσταντίνο Σακελλαρόπουλο. Αχ! Σεβασμιότατε θυμάμαι μια
Κυριακή πάνω στο σανατόριο που λειτουργούσε πάνω σε ένα τραπεζάκι για
τους φυματικούς, και εκεί έψελνε η χορωδία της ΧΕΕΝ και εγώ
εκκλησιαζόμουν εκεί. Τότε κοινώνησαν όλοι οι φυματικοί και μετά
κοινωνήσαμε όλα τα παιδιά. Για τον Κωνσταντίνο Σακελλαρόπουλο
φαντάζομαι θα έχετε διαβάσει, τον έδιωξαν και πέθανε σε μεγάλη ηλικία
και τον είχαν σε ακοινωνησία. Αυτά έγραφα τότε υπέρ των εκδιωχθέντων
Ιεραρχών και τίποτα παραπάνω. Ούτε είχα κάτι το προσωπικό με τον
προκάτοχό σας. Διαβάζω στο περιοδικό που βγάζει ο Νικόδημος
Γκατζιρούλης ότι ήταν στα τελευταία του και είχε μήνες στο νοσοκομείο
και ο μακαρίτης ο Χριστόδουλος δεν πήγε μια φορά να τον δει ή να τον
πάρει ένα τηλέφωνο Όταν τα θυμάμαι όλα αυτά στενοχωριέμαι.
Με τον προκάτοχο σας είχα πολλές διενέξεις γύρω από τα
εκκλησιαστικά θέματα, και έγραφα με σκληρή γλώσσα αλλά αληθινή.
Είχαμε διένεξη με τον άγιο Ανδρέα, όπου αγωνιστήκαμε να γίνει
ίδρυμα. Μας το
υποσχέθηκε κάποτε, και έγραψα διθυράμβους, αλλά μας γέλασε. Τώρα
θυμάμαι τον μακαρίτη τον Μακρυγιάννη που έλεγε, ο άνθρωπος έκανε τα
γράμματα και όχι τα γράμματα τον άνθρωπο. Τι να την κάνω την μόρφωση,
Θυμάμαι κάποτε έφερε τον αδελφό του τον Απόστολο στο Δημοτικό Θέατρο
και του έδωσε παράσημο, γιατί τόσο χαμηλά να πέφτει ο άνθρωπος. Αυτά
έλεγα και έγραφα δεν είχα κάτι το προσωπικό με τον άνθρωπο. Πολλές
φορές που τον είχα επισκεφθεί μου φερόταν με αρχοντική ευγένεια,
παρόλο που έγραφα τόσα εναντίον του.
Κάποτε πήγα και αφού όλα πήγαν καλά ,όταν τελειώσαμε του λέω
,σεβασμιότατε πέθανε ο μακαρίτης ο Καζαντζής, ναι πέθανε, μου είπε
χαιρέκακα επειδή και αυτός είχε αγωνιστεί υπέρ των δώδεκα και μου λέει
άντε Πολύκαρπε τώρα, μονιασμένοι και αγαπημένοι και μου έδωσε το χέρι
του το φίλησα και
έφυγα.
Τώρα θυμάμαι το πώς πήγε από την Πάτρα με 100 χωροφύλακες για να
διώξει από την Ζάκυνθο τον Απόστολο και εκείνος είχε κλειστεί μέσα
στην επισκοπή και δεν έβγαινε και άκουγα τις κραυγές του από το
ραδιόφωνο. Και αυτός χωρίς να συγκινηθεί από τις κραυγές του με
χωροφύλακες τον έδιωξε. Αυτά όλα τα λέω με πολύ πίκρα, όλα αυτά
είναι γραμμένα σε πολλές εφημερίδες και πολλά περισσότερα υπάρχουν σε
ένα μέρος του αρχείου μου, το οποίο σας έχω δώσει στην Επισκοπή
προσωπικά. Ενώ εδώ στο σπίτι μου έχω ακόμα υπέρ τα 200 δημοσιεύματα.
Θυμάμαι όταν έκτισε τον Ναό του Κωνσταντοπουλείου ο μακαρίτης
Καγκελάρης ο δημοσιογράφος είχε 18.000.000 δραχμές και κάποιοι τον
πίεζαν, μια και δεν είχε παιδιά να τα διαθέσει για τη νέα Μασονική
Στοά των Πατρών αλλά κάποιος του λέει θα διαθέσεις τις οικονομίες της
ζωής σου για την Στοά, να πας να φτιάξεις μια εκκλησία στο
Κωνσταντοπούλειο. Και πράγματι ο Καγκελάρης τα έδωσε και η εκκλησία
έγινε. Εγώ ήμουν παρών και στο θεμέλιο λίθο και στα εγκαίνια. Ο Ναός
αυτός για να γίνει χρειαζόταν 3 μέτρα επιπλέον οικόπεδο και ο
Νικόδημος αρνήθηκε και ο π. Συμεών τα έδωσε κρυφά από τον Δεσπότη. Αν
πάτε δώστε μια ματιά να δείτε. Θυμάμαι στα εγκαίνια όταν τελείωσαν
βγήκε στην πλευρά προς το ίδρυμα για να μοιράσει αντίδωρο στην πόρτα
ήταν πολύς κόσμος. Ενώ κτιζόταν ο ναός αρρώστησε ο Καγκελάρης από
καρκίνο. Πήγαμε με τον Θόδωρο τον Παπαναγιώτου και τον παρακαλέσαμε να
έλθει για τα εγκαίνια. Ο Θόδωρος λοιπόν είπε στον Καγγελάρη βάλε
χώρια 50.000 δραχμές ώστε αν μας φέρει αντίρρηση να του τα δώσουμε
για να έλθει. Πράγματι έτσι έγινε, κοιτούσε το ημερολόγιο, και είπε
ότι σε δύο μήνες μπορούσε. Του λέει ο Καγκελάρης πως είμαι άρρωστος
και θέλω να πάω στην Αμερική αλλά θέλω να δω τα εγκαίνια. Τότε του
δίνει τα 50.000 χιλιάρικα τα πήρε και του λέει αυτή την Κυριακή θα
γίνουν. Και ο Θόδωρος του λέει σε 15 μέρες για να καλέσουμε κόσμο και
ο δεσπότης συμφώνησε. Πήρε τα χρήματα και εγκαινίασε το ναό σε 15
μέρες αυτά τα γνωρίζω από πρώτο χέρι γιατί ήμουν παρών.
Μια μέρα πριν πολλά χρόνια στην Γούναρη είδα τον μακαρίτη το φίλο
μου τον Σταύρο Σερέτη και μου λέει έμαθες σε ξέγραψαν από τα τακτικά
μέλη της Εστίας γιατί το ζήτησε ο Δεσπότης. Εγώ βέβαια επί πολλά χρόνια
δεν πήγαινα ούτε πλήρωνα συνδρομή από τον καιρό που ήλθε στην Πάτρα ο
Νικόδημος.
Θυμάμαι τον Νικόδημο όταν έφευγε από την Πάτρα ήσαν εκεί όλοι οι
επίσημοι να τον χαιρετίσουν. Ένα σωρό τιμές για το τίποτα, διότι δεν
έκανε τίποτα.
Και τώρα θα κάνω μια εξομολόγηση για τον π. Αντώνη τον Ρουμελιώτη.
Τον παπά-Αντώνη τον γνωρίζω από μικρό παιδί στην κατασκήνωση στα
Συχαινά.΄ Όταν έγινε ένα μεγάλο συλλαλητήριο στην Πάτρα ομιλητής ήταν
ο μακαριστός Σεβαστιανός Οικονομίδης και η πορεία ξεκίνησε από τον
άγιο Ανδρέα μπροστά ο καθηγητής Σάκκος από τη Θεσσαλονίκη μετά ο
παπά-Αντώνης με καμιά 300ριά παιδιά και τον συνόδευε ο μακαρίτης
Γιώργος Οικονόμου. Η εκδήλωση έφτασε στην πλατεία Γεωργίου που μίλησε
ο Σάκκος το ίδιο βράδυ πήγα στην Χριστιανική Εστία στο μακαριστό
Σεβαστιανό και του είπα σεβασμιότατε μήπως θα ήταν καλό τώρα που θα
πάτε στην Αθήνα να πάτε στην Αυριανή στο φίλο μου Κουρή είναι καλός
άνθρωπος και θα βοηθήσει. Ο μακαριστός ήταν σκεπτικός και είπε πως δεν
θα πάω.
Στον π. Αντώνιο είχα δώσει πριν από 6 χρόνια όλο το οδοιπορικό στον
Νομό Αχαΐας με πολλά χειρόγραφα και δημοσιεύματα από άρθρα μου στον
τοπικό τύπο. Του τα έδωσα διότι κοντά συνεργάτης του είναι και η
ανιψιά μου δασκάλα. Του είπα όμως ότι εγώ δεν ζητώ τίποτα από
οικονομικής απόψεως. Αυτά όλα τα έγγραφα από το 1981 στην εφημερίδα
ΑΛΛΑΓΗ ως οδοιπορικό στο νομό μας. Σε αυτά καταγράφω την ιστορία όλων
των χωριών από παλαιά μέχρι σήμερα, καθώς και όλα τα ιστορικά γεγονότα
που έγιναν σε αυτό. Καταγράφω στην εργασία μου 242 χωριά με 193
φωτογραφίες σπάνιο υλικό, οι πηγές για την όλη εργασία είναι περίπου
80.Τότε του είχα πει, πρόσεχε παπά-Αντώνη μην το εκδόσεις διότι ο
Δεσπότης από το χωριό που σε πήγε να σε φτάσει στο Παναχαϊκό, αν δει
ότι εκδίδεις δικό μου βιβλίο. Δεσπότης είναι αυτός ότι θέλει
κάνει. Πολλά πέρασε ο παπά-Αντώνης από το Νικόδημο, θυμάμαι ο φίλος
μου ο Πέττας που έκτισε τον Ναό στην Περιβόλα το ήθελε να πάει εκεί
αλλά ο δεσπότης δεν του έκανε τη χάρη. Ο π. Ιερόθεος Ζαχαρής, δεν έκανε
ούτε τα εγκαίνια του Ναού, ούτε τον παπά-Αντώνη μετέθεσε εκεί, και από
την Ανάληψη τον πήγαν έξω σε χωριό. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι ο
άνθρωπος αυτός έπεσε θύμα του φθόνου των παπάδων που δεν τον χωνεύουν
επειδή εργαζόταν, και πονούσα όταν τον έβλεπα να βασανίζεται.
Και τώρα σας παρακαλώ με όλη την δύναμη της ψυχής μου να τον
πάρετε τηλέφωνο και να του δώσετε την άδεια αν θέλει να εκδώσει το
βιβλίο το οποίο είναι έτοιμο,
Σεβασμιότατε ευχαριστώ, την ευχή Σας
Πολύκαρπος Πετσίνης.
ΥΓ. Σεβασμιότατε εργάζομαι στην Εκκλησία με όλες μου τις δυνάμεις χωρίς
να λάβω μια πεντάρα, και βλέπω τώρα τους παπάδες που χειροτονήθηκαν
φτωχοί και τώρα τους βλέπω πλούσιους. Δυστυχώς είδα και Δεσπότη στη
φυλακή. Το 1981 είχα γράψει ένα άρθρο για τον <<παράξενο ταξιδιώτη>> τον
Παντελεήμονα, που είναι τώρα στη φυλακή και την άλλη μέρα απάντησε ότι
γράφω ψέματα.
Εκπληρώνοντας την επιθυμία του φίλου μου, δεν έχω να προσθέσω
τίποτα περισσότερο από το να έχει « καλήν απολογίαν...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου