«Φέρεμ’ εσύ τα γιασεμιά,
και ΄γώ τα βελονιάζω!
Φέρε μου πίσω τους καιρούς
Και τους σφιχταγκαλιάζω»!
(Δημώδες)
Ιδιαίτερη σημασία έχει για τους Έλληνες
η αγάπη στο παρελθόν που σαν παιδιά βιώσαμε. Αλλά και το πιο μακρινό, που γίνεται στυλοβάτης του ΕΙΝΑΙ μας και συντηρεί το ατομικό ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ του καθ’ ενός από εμάς.
Πιο ιδιαίτερη όμως αξία, έχει η ΜΝΗΜΗ, αφού αυτή προκαλεί το - ΝΟΣΤΗΜΟΝ ΗΜΑΡ- με όσα θετικά στοιχεία μεταφέρει στη δύσκολη όντως ανθρώπινη καθημερινότητα, και όσα επισημαίνει μέσα σε μια μοναδική κωδικογραφία του.
Η Ηλεία με ένα μακραίωνο ιστορικό, με θέσεις στον πολιτισμό, αλλά και το μεσογειακό εμπόριο, με ευρύτατους επικοινωνιακούς δεσμούς σε μια προ-ομηρική εποχή, είναι ευνόητο να ωθεί ικανούς να γράφουν Ηλείους, στη αγάπη της ανιστόρησης. Την ποικιλία των παραδόσεων. Την ομορφιά του κάθε τοπικού μύθου, σύγχρονοι συγγραφείς Ηλείοι, την έχουν αναγάγει σε ένα υψηλό επίπεδο, έχοντας υπόβαθρο το ηλειακό τοπίο που γνώρισαν για γενέτειρα τους.
Κάπως έτσι απλώνεται η οφορφιά και η αγάπη σε επίπεδο τοπικού ενδιαφέροντος πληροφοριακού υλικού που και διδάσκει και εντυπωσιάζει με όσα έγιναν και πλούτισαν, αξιοποίησαν ιστορικά και πολιτιστικά, τόπους που στάθηκαν σαν οικισμοί και υπάρχουν σαν θέρετρα. Άλλαξαν την μορφή του κάμπου! Ένας κάμπος που γνώρισε τη σκέψη του Αυγειακού πολιτισμού, τη φιλοδοξία του Πέλοπα, τη δυναμική στάση της Ιπποδάμειας, τον σκληρό πολιτικό λόγο της Αντραβιδαίας Κλειταγόρας, και διδάχθηκε τη γνώση του Πύρωνα, την Ιατρική του Εύδημου, το μύθο του Αντρέως! Ιδρυτή της «Αντριήδος» της σημερινής Αντραβίδας! Πρώτης πρωτεύουσας της «Ιλιδος!» πριν της αλλάξουν την γραφική εικόνα σε «Ηλιδα»,για πολιτικούς, αλλά και καιροσκοπικούς λόγους! ΄Έως προχωρημένους μεταχριστιανικούς αιώνες η ΑΝΤΡΑΒΙΔΑ δέσποζε στην Ηλιδα!
΄Όταν ο Λεωνίδας ο Μαργαρίτης απεφάσισε να αρχίσει να γράφει για το δικό του τόπο, τον Κόροιβο, ήξερε πως θα περάσει από δρόμους δύσκολους. Η συγγραφή ενός τόπου που κρατάει τη ζωή κάποιων στα χέρια του, είναι ένα πέρασμα μέσα από σταθμούς, που θυμίζουν πολλά!
Χρόνια παιδικά πρώτα, μια εφηβεία που ξαφνιάζει με τις αλλαγές και τις απαιτήσεις της! Πρωτοσκυρτήματα, άγνωστα ως τότε! Και μια επιθυμία φυγής προσωρινής που προμηνύει προσεγγίσεις με το όνειρο μιας δημιουργικής ζωής!
Αυτό το πέρασμα των δεκάδων σκέψεων ως την τελική έκβαση τους ,ο Λεωνίδας, το περιέγραψε με μακρές εικόνες από μια ζωή που έπρεπε να αφήσει πίσω του, χωρίς να αποκοπεί από τις ρίζες του.
Άπλωσε τον εαυτό του μέσα στο χωριό του, που λεγόταν : ΚΕΛΕΒΗ.
Έδεσε ιστορία και παράδοση, σ’ ένα προσευχητικό κομποσκοίνι. Τόσο που να μη ξεχάσει την παραμικρή λεπτομέρεια, όπως την άκουσε, την παρέλαβε, την έζησε.
Αγκάλιασε τους καiρούς, με όσα ονόματα και δρώμενα μιας μικρής μεν αλλά σύγχρονα ενδιαφέρουσας τοπικής κοινωνίας ,με δικό της ιστορικό κεφάλαιο, και δικό της πολιτιστικό παρελθόν! Βήμα-βήμα ο Λεωνίδας, με γνώση στην ιστορική κατάθεση, ξεναγεί στον Κόροιβο το σημερινό επισκέπτη. Το κάνει με συνέπεια. Κυρίως δεν αντιγράφει κανέναν! Αυτό είναι σημαντικό!
Διατηρεί ένα αυτούσιο ύφος, ενός ιδιαίτερου χώρου. Ζει μέσα σε μια προσπάθεια περιγραφής συναισθημάτων και αλήθειας.
Μακάρι, να είχε πει και για τον ίδιο τον ΚΟΡΟΙΒΟ. Πρώτο δρομέα Ολυμπιονίκη, που από αμέλεια των Ηλείων ακόμη τα λεξικά, τον αναφέρουν σαν «Ηλείο τολμηματία»! «Η πολιτική των Άκανθο-χοίρων» όπως την αποκαλούσε ο Αρίστων ο Χίος, τέτοιες άδικες συμπεριφορές.
Και μόνον από τον Πίνδαρο μάθαμε, πως ενταφιάσθηκε στα Μέγαρα με τιμές όμως Ολυμπιονίκη! Κανείς δεν έμαθε για την γενέτειρα γη του Κοροίβου στην Ηλεία! Σήμερα ένας τόπος που ανήκε έως τον 2ο αιώνα στην Αντραβίδα αφού εκεί επροπονούντο –οι κέλητες, τα άλογα, που θα προέβαλαν τους Ιππικούς Αγώνες της πόλης φέρει το όνομα του. Ο τόπος των Κελήτων, λάμπει κάτω από το όνομα του πρώτου δρομέα της Ολυμπιάδος! Του Κοροίβου.
Η μακραίωνη Τουρκική κατοχή και όσες προηγήθηκαν, φρόντισαν να σβήσει η αρχαία γνώση! Όχι η παράδοση!.
Έτσι στο μοναδικό βιβλίο για το χωριό ΚΟΡΟΙΒΟΣ ,ο αναγνώστης διαβάζει το ιστορικό ενός Τούρκου, αφού κατάφερε να υποσκελίσει ένα γνωστό στη Μεσόγειο ηλειακό παρελθόν! Ο Λεωνίδας ο Μαργαρίτης το κατέθεσε σαν γεγονός που προσέχθηκε κάποτε στον τόπο του. ΄Έτσι από ιστορική σημασία. Ανήκει σ’ αυτούς που ξέρουν να γράφουν βιβλία. Και το αποδεικνύει μέσα από ένα έργο συγγραφικής του δουλειάς, που και εντυπωσιάζει και διδάσκει. Αυτό όμως που προσέχεται στα βιβλία του, είναι ότι γράφει, όχι από συγγραφικό ανταγωνισμό! Αλλά με χρέος στην Αγάπη, για όλους και όλα! Κάτω από αυτή την ιδιαιτερότητα, γίναμε φίλοι! Αλλά και σε μια συμπόρευση στον κόσμο της συγγραφής. Τίποτε το ωραίο δεν χάνεται. Απλώνεται σαν φως. Το γραπτό είναι φως.
ΠΟΠΗ ΜΠΟΥΝΙΑ-ΠΑΣΠΑΛΙΑΡΗ
«Κυμαία»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου