ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ

Έχω βουλιάξει στη συλλογική κατήφεια,
και την κατάθλιψη...
Φοβάμαι, , θλίβομαι, ανησυχώ για το μέλλον των παιδιών ,
για το γκρέμισμα των ονείρων
των χρόνιων προσπαθειών ...

΄Όλα αυτά καλύπτονται από βαθιά οργή...
Αλλά πού ήμουν όλα αυτά τα χρόνια;
Πού ήσουν και εσύ φίλε όλα αυτά τα χρόνια;

Πού ήμασταν όταν μας κορόιδευαν, μας ξεπουλούσαν,
μας πέταγαν τα πλαστικά όνειρα
κι εμείς τα κυνηγούσαμε;

Πού είμαστε όταν ο γιατρός, μας ζητούσε φακελάκι
για να μας κάνει καλά;
και αντί να καταγγείλουμε τον αχρείο
τον πληρώναμε
αποκαλώντας τον μάλιστα «γιατρέ μου».

Πού είμαστε όταν βλέπαμε μεγαλοδικηγόρους
να γίνονται υποδείγματα ζωής στην τηλεόραση,
να κόπτονται για το δίκαιο και το κοινό καλό
δηλώνοντας ετήσιο εισόδημα 10.000 ευρώ;
«Πόσο καλά τα λέει ο π…….» λέγαμε…

Πού είμαστε όταν δίναμε το μπαξίσι
στον υπαλληλίσκο της πολεοδομίας
συλλογιζόμενοι
πως έτσι θα έβγαινε η πολυπόθητη άδεια,
μικρό λαμόγιο Ελληναρά...
Κάναμε το σάλιο μας γαργάρα
και δίναμε τη μιζούλα στον πολεοδόμο
και στον ΙΚΑτζή
που μας έκανε τον έλεγχο,
στον εφοριακό που ανακάλυπτε
τις δικές μας λαθροχειρίες ...
Κάλλιο να πληρώσω 10 σε αυτόν λέγαμε ,
παρά 50 στο Κράτος.

Πού είμαστε όταν τρέχαμε
στα γραφεία των βουλευτών
να παρακαλάμε
για να βολέψουν τον κανακάρη μας,
εκείνον τον άχρηστο,
που δεν κατάφερε να κάνει
τίποτα περισσότερο στη ζωούλα του
από το να γλύφει κατουρημένες ποδιές
και βρώμικα σώβρακα...

Πού είμαστε όταν ανταγωνιζόμαστε
στις συγκεντρώσεις των προβάτων ,
διάβαζε, κομμάτων,
συναγωνιζόμενοι με τους «συντρόφους»
στο ποιος θα σηκώσει
την πιο μεγάλη κι εντυπωσιακή σημαία...

Πού είμαστε όταν ξελαρυγγιαζόμαστε
για το δίκαιο του λαού,
κι εννοούσαμε το δικό μας
προσωπικό βόλεμα
χοροπηδώντας μόλις βλέπαμε κάμερα,
για να σιγουρευτούμε
πως μας είδε ο πολιτευτής
που θα μας βάλει εποχιακό
ή συμβασιούχο στο Δήμο...
ένας ακόμη στην πλάτη των υπολοίπων
που θα τα ξύνει… στο οκτάωρό του…
Πού ήσουν εσύ μικρομεγαλεπιχειρηματία
όταν μαγείρευες τα βιβλία σου
για να πληρώσεις λιγότερα,
για να πάρεις το τέρας suv
που θα κάλυπτε
τη μικροαστική και ασήμαντη ύπαρξή σου,
με το μέγεθός του...

Πού ήσουν εσύ μαντάμ Σουσού
όταν γελούσες ηλίθια
μπρός στη δασκάλα του παιδιού σου
που του έμαθε ανοησίες ,
όταν αναγνώριζες τη λάθος μόρφωση
που έδιναν στο παιδί σου
μα, εσύ είχες κι άλλες δουλειές...
Άλλωστε το παιδί
θα το στείλουμε στο Λονδίνο ...έλεγες
εκεί θα καλυφθούν
όλες οι ανεπάρκειες του συστήματος...

Πού ήσουν συνδικαλιστή της πεντάρας
που με τη δύναμη
που σου δίνει ο συνδικαλισμός
εμείς οι υπόλοιποι
βολεύτηκες σε μια Δημόσια Επιχείρηση,
και κατέβαζες τους διακόπτες
και μια ολόκληρη χώρα,
βύθιζες στο σκοτάδι ,
ίσα για να εκβιάσεις
για τα δικά σου μικροσυμφέροντα...

Πού ήσουν όταν το ελληνικό όνειρο
έσκασε μύτη;
αγόραζες «πορτοκαλιές εφημερίδες»
κι έπαιζες χρηματιστήριο σαν σε λοταρία…

Πού ήσουν όταν ανύπαρκτες εταιρείες,
με ένα γραφειάκι 2Χ3 και μ΄ ένα άτομο προσωπικό,
Χτύπαγαν « λίμιτ απ» κάθε μέρα...
Πού ήσουν όταν έπαιρνες
μετοχοδάνεια, εορτοδάνεια, διακοποδάνεια
και υποθήκευες τα χωραφάκια του παππού,
πιστεύοντας ότι θα γίνεις πλούσιος
σε ένα μήνα ,ίσως και σε μια μέρα…

Πού ήσουν όταν το χέρι σου
πετούσε τα σκουπίδια στο δάσος;
όταν γεμίζεις τις παραλίες αποτσίγαρα
και πλαστικά ποτήρια φραπέ;

Πού ήσουν όταν το παιδί σου ούρλιάζε
στο αυτί του διπλανού,
αδιαφορώντας για την ύπαρξή του

Πού ήσουν όταν έβλεπες τα σκάνδαλα
να σκάνε το ένα μετά το άλλο;
όταν οι θρησκευτικοί "Ηγέτες"
αποδεικνύονταν κοσμικότεροι
των κοσμικών απατεώνων;
έκανες κάτι προς ένδειξη της αηδίας σου;


Πού ήσουν όταν η χώρα
καιγόταν απ' άκρη σε άκρη;
πού ήσουν όταν λίγο έλειψε
να χαθεί η Ολυμπία;
πήρες το τριχίλιαρο, και το σκασες...
έκανες “τον κινέζο”
και τους ξαναψήφισες…
ξανά… και ξανά… και ξανά...

Πού ήσουν όταν τα ροζ
πλημμύρισαν τη ζωή μας;
έσκυψες κι εσύ στην κλειδαρότρυπα,
τι είπε, τι έκανε, πως στήθηκε,
και για το πάπλωμα κουβέντα κανείς,
για την ταμπακέρα σιωπή...

Όλοι βολεμένοι στον μικρόκοσμό τους,
ποιος θα έχει το πιο μεγάλο τζιπ,
την πιο ωραία γκόμενα,
την πιο σικ γυναίκα,
τις πιο καλές σπουδές στα παιδιά ,
το πιο όμορφο σπίτι,
το πιο μεγάλο τζάκι, το πιο άνετο σαλόνι,
το πιο βαθύ καναπέ,
την πιο μεγάλη τηλεόραση,
το πιο σύγχρονο ηχοσύστημα...
τις πιο σικ διακοπές,
τις πιο χλιδάτες αποδράσεις,
τις πιο γκλαμουράτες εξόδους...

Και δανειζόσουν κοροΐδο, δανειζόσουν...
Όχι τόσο χρήμα...
χρόνο δανειζόσουν...
και απλά ο χρόνος τέλειωσε...
Κάποτε θα ερχόταν η ώρα... νομοτελειακό είναι....

Τώρα μη φωνάζεις απατεωνίσκε...
Αποδέξου και μη φωνάζεις...
Γιατί ΦΤΑΙΣ για ΟΛΑ... ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ...
ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ...

Καιρός για μια καλή αυτοκριτική...
να πούμε κι εγώ φταίω και να δούμε
πώς θα καθαρίσουμε τα σκουπίδια
και τις βρωμιές που ΕΜΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ...
που εμείς ΑΦΗΣΑΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΝΙΞΟΥΝ...

Σταμάτα λοιπόν τις κορώνες,
κατέβασε τους τόνους της
«δίκαιης αγανάκτησής» σου
και σκέψου τη δική σου συμμετοχή,
τα δικά σου λάθη...
ΕΛΛΗΝΑΡΑ Ε. ΕΛΛΗΝΑΡΑ!…