ΜΝΗΜΗ ΕΘΝΑΡΧΗ ΜΑΚΑΡΙΟΥ Γ΄

Πέρασαν 33 χρόνια από το θάνατο του Εθνάρχη της Κύπρου Μακαρίου Γ,΄ κατά κόσμο Μιχαήλ Μούσκου.
Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος απεβίωσε στις 3 Αυγούστου 1977 και ο Κυπριακός Ελληνισμός ένοιωσε την πίκρα της ορφάνιας έντονη.
Η θλίψη του, υπήρξε μεγάλη γιατί έχασε τον ιστορικό του ηγέτη και τον πρώτο πρόεδρο της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας μετά την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου.
Η μορφή του Μακαρίου σφράγισε τη νεώτερη ιστορία της Κύπρου και αποτέλεσε το ενοποιητικό στοιχείο του λαού του τον οποίο οδήγησε στην Ελευθερία και προσπάθησε να τον οδηγήσει και στην πλήρη ανεξαρτησία του.
Οι φράσεις «Εις και Μόνος» υπήρξαν ενοποιητικές στο πρόσωπο του που έμελλε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε στιγμές αγώνα για την ελευθερία και κορύφωσης της αποδοχής του, αλλά και τραγικές μετά το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας που τον ανέτρεψε και έφερε στο Νησί το στρατό κατοχής.
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1913 στο χωριό ΄Άνω Παναγιά της Πάφου.
Στην Μονή Κύκκου εκάρη μοναχός και εκεί αρχικώς παρέμεινε ως δόκιμος ενώ στη συνέχεια το έτος 1938 χειροτονήθηκε διάκονος και έλαβε το όνομα Μακάριος από Μιχαήλ.
Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών(1938-1942), ενώ το 1946 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος-Αρχιμανδρίτης και το 1948 εκλέχθηκε Επίσκοπος Κιτίου.
Η σημαντική προσφορά του στην Εκκλησία και το λαό της Κύπρου αναγνωρίσθηκε το 1950 όταν εκλέχθηκε Αρχιεπίσκοπος Κύπρου και Εθνάρχης.
Διαδέχθηκε στο θρόνο του Αποστόλου Βαρνάβα τον Μακάριο Β΄
Από τη στιγμή της εκλογής του στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο δεν έπαψε ούτε στιγμή να υπερασπίζεται τα δίκαια του λαού του.
Αναλαμβάνει διπλωματικές πρωτοβουλίες για την απελευθέρωση της Κύπρου από τον Αγγλικό ζυγό.
Για την απελευθερωτική του δράση οι Άγγλοι στις 9-3-1956 τον εξορίζουν στις Σεϋχέλλες.
Μετά από ένα σχεδόν χρόνο εξορίας ελευθερώνεται ενώ στη συνέχεια η Αγγλική Κυβέρνηση τον καλεί να υπογράψει τη Συμφωνία του Λονδίνου που ήταν το δεύτερο μέρος της συμφωνίας της Ζυρίχης.
Μετά την υπογραφή των συνθηκών η Κύπρος την 16η Αυγούστου 1960 ανακηρύσσεται σε ανεξάρτητη Δημοκρατία.
Ο Μακάριος μετά τις εκλογές της 13ης Δεκεμβρίου 1960 ανακηρύσσεται πρώτος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εκλεγείς με ποσοστό 66,29 %
Μετά την εκλογή του προσπαθούσε συνεχώς να αποτρέψει ή κατά πάσα περίπτωση να ελαχιστοποιήσει τις επιπτώσεις των δυσμενών διπλωματικών λύσεων που του επέβαλαν οι ξένες δυνάμεις.
Μια απ’ αυτές ήταν η απαίτηση του ΝΑΤΟ το 1964 να εγκαταστήσει στο νησί ειρηνευτική δύναμη.
Ο Εθνάρχης αντιστάθηκε σ’ αυτή την απαίτηση του ΝΑΤΟ και δεν υποχώρησε στις απειλές.
Για αυτή του τη στάση χαρακτηρίσθηκε σαν τον Κάστρο της Μεσογείου .
Το ίδιο αρνητική στάση τήρησε και στην πρόταση των Αμερικάνων με το σχέδιο Ατσεσον και την διχοτόμηση του νησιού.
΄Όμως η Χούντα στις 15 Ιουλίου 1974 επεδίωξε όχι απλώς την καθαίρεσή του αλλά και τη βιολογική του εξόντωση με το πραξικόπημα στο νησί.
Ο Μακάριος ευτυχώς σώθηκε και την επομένη του πραξικοπήματος μέσω Μάλτας έφθασε στο Λονδίνο και από εκεί στην Ουάσιγκτον όπου στις 19 Ιουλίου 1974 μίλησε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε..
Βέβαια εκεί ο Μακάριος κατήγγειλε τη Χούντα για το πραξικόπημα και την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και έκανε λόγο για επέμβαση ξένου κράτους .
Από εκείνο το βήμα κάλεσε τις εγγυήτριες δυνάμεις να επέμβουν για να αποκαταστήσουν την τάξη.
Με το δικαίωμα της εγγυήτριας δύναμης , το πρόσχημα του πραξικοπήματος, την υπόθαλψη της Αγγλίας και τη στήριξη των Η.Π.Α. αλλά και την πρόσκληση του ιδίου του Μακαρίου στις 20 Ιουλίου 1974 η Τουρκία εισέβαλε στο Νησί και κατέλαβε το 36% του εδάφους του και εξεδίωξε το 28% περίπου των Ελληνοκυπρίων.
Η τραγωδία αυτή είχε τεράστιες επιπτώσεις για το νησί. Μετά τη διχοτόμηση, ο Μακάριος έκανε πολλές προσπάθειες, για την εκδίωξη των Τούρκων. Ο θάνατός του όμως στέρησε τον Ελληνισμό από μια προσωπικότητα διεθνούς κύρους.
Πολλά μπορεί να του καταλόγισαν οι εχθροί του, όμως τον πατριωτισμό του και την αγωνιστικότητά του για την ανεξαρτησία της πατρίδας του κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να του αμφισβητήσει.
Τριάντα δύο χρόνια μετά, η Κύπρος βαδίζει το δικό της δρόμο μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον της.