Συνταξιούχος πια ο Δημήτρης Λούσικος. Διαθέτει το χρόνο του όπως ακριβώς το επιθυμούσε ,στο γράψιμο. Γράφει ποίηση, θέατρο, δοκίμιο λαογραφικές μελέτες, σημειώματα και άρθρα σε διάφορα γνωστά περιοδικά και εφημερίδες.
Με την αποζημίωσή της συνταξιοδότησής του εξασφάλισε τα έξοδα έκδοσης των έργων του.
Τώρα τα τύπωνε το ένα μετά το άλλο. Ένοιωθε ικανοποίηση να βλέπει σε σύντομο σχετικά χρόνο να παραλαμβάνει τυπωμένο κάθε τόσο ένα-ένα τα έργα του.
Η χαρά του ήταν σχεδόν ίδια με κείνη που του έδινε η γυναίκα του κάθε φορά που γεννούσε καθένα από τα τέσσερα παιδιά τους.
Οι κόποι μιας ζωής είχαν τον προορισμό τους. Τους διέθετε για την έκδοση των έργων του. Μοναδικό του εισόδημα είναι πια η σύνταξή του. Η γυναίκα του η κυρά-Περσεφόνη στραβομουτσούνιαζε κάθε φορά που ο τυπογράφος έφερνε το λογαριασμό, χωρίς να της ξεφεύγει άσχημη κουβέντα για το χόμπι του συντρόφου της.
Ο Δημήτρης αν και καταλάβαινε τη δυσαρέσκεια της συντρόφου του δεν έλεγε τίποτε, η χαρά της δημιουργίας, η χαρά της προσφοράς, όπως έλεγε, ήταν η ανταμοιβή του. Πολλές φορές του ξέφευγε απ΄ τα χείλη και μια ενδόμυχη σκέψη: Με τα έργα μου εξασφαλίζω την αιωνιότητα. Πίστευε πως κι αν κάποια στιγμή η επίγεια ζωή του περατωθεί, αν φύγει για τον άλλο κόσμο, των πνευμάτων, τα έργα του θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Το όνομά του θα είναι καταχωρημένο σε κάποιο κατάλογο πνευματικών δημιουργών. Θα φιλοξενούνται σε κάποιες βιβλιοθήκες και κάποιοι φιλομαθείς κάποια φορά θα τα ξεφυλλίσουν. Από τη ζωή δεν έφυγα απαρατήρητος ,έλεγε ,με ένα συγκρατημένο εγωισμό. Άφησα ίχνη από το πέρασμα μου, τα σημάδια των βηματισμών μου, είναι τα βιβλία μου. Δεν περίμενε την άμεση αναγνώριση του έργου του, ήταν όμως αισιόδοξος ότι κάποιοι κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό.
Βέβαια δεν μπορούσε να το προβλέψει, ούτε φυσικά να ενδιαφερθεί γι΄ αυτή την αναγνώριση, πίστευε πως ο δημιουργός όσο ζει, προστατεύει, προβάλλει και το φροντίζει το έργο του. Κάποιοι φίλοι από λόγους αβρότητας ή και συναδελφικής αλληλεγγύης λένε ή και γράφουν κι ένα καλό λόγο γι΄ αυτό. Όμως όταν το έργο μείνει ορφανό τότε κανένας δημιουργός δεν μπορεί πλέον να το προστατέψει
Ο Δημήτρης το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητές του και σαν ερχότανε εκείνη η μέρα της αποδημίας, να μη τρέχουν άλλοι για τις δικές μου υποχρεώσεις.
Όταν μάλιστα υποβλήθηκε εθελούσια σε χειρουργική επέμβαση η αγωνία του να μην αφήσει καμιά εκκρεμότητα ήταν εμφανής και έντονη.
Τακτοποίησε τα περιουσιακά του στοιχεία ,ακίνητα και κινητά .Με δικαιοσύνη τα μοίρασε στα παιδιά του, ακόμη και τα καθαρώς προσωπικά του αντικείμενα. Το ρολόι του, άφησε στον Πάνο τον αγαπημένο του γιο. Στη σύζυγο του άφησε το δικαίωμα οικήσεως του συζυγικού σπιτιού ενώ την κυριότητα μεταβίβασε στην Ειρήνη. Αλλά και τα άλλα δυο παιδιά του τη Βούλα και τον Τάσο δεν τα ξεχώρισε.
Τους έδωσε από ένα οροφοδιαμέρισμα, ενώ το ισόγειο κατάστημα που είχε το έδωσε στον Πάνο.
Μέρες τώρα τον απασχολούσε η διαδικασία της επικήδειας τελετής. Ήθελε κι ΄αυτά τα ζητήματα να τακτοποιήσει. Δεν ήθελε να επιβαρύνει με φροντίδες και έξοδα τα παιδιά και τη γυναίκα του. Όχι πως δεν θάκαναν το καθήκον τους κι εκείνα απέναντί του, όχι πως δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να κάνουν ότι το πρέπον σ΄ αυτές τις περιπτώσεις αλλά να, ήθελε να γίνουν όλα τέλεια και στην ώρα τους. Μια ζωή προνοητικός και τελειομανής.
Σκέφθηκε ακόμη πως, την ώρα της κηδείας έπρεπε κάποιος να του απευθύνει το ύστατο χαίρε. Αυτός ο κάποιος, αφού σκέφτηκε για λίγο, αποφάσισε πως δεν θα πρέπει να είναι άλλος εκτός από τον πρόεδρο της Ένωσης Λογοτεχνών. Λογοτέχνης ο ίδιος με μια σειρά επιτυχημένων εκδόσεων θεωρούσε πως δικαιωματικά μπορούσε να αξιώσει ένα προεδρικό επικήδειο.
Την επομένη το πρωί πήρε τη μαγκούρα του την οποία τον τελευταίο καιρό δεν αποχωριζότανε και μια και δυο επισκέφθηκε τα γραφεία της Ένωσης.
Χτύπησε την πόρτα και μπήκε.
-Καλημέρα πρόεδρε, τι κάνεις;
-Καλημέρα Δημήτρη είμαι καλά, εσύ πως είσαι; πώς πάει το κουράγιο; σε βλέπω λίγο σκεπτικό και καταβεβλημένο.
-Αγαπητέ μου πρόεδρε, είπε ,η σημερινή μου επίσκεψη έχει ιδιαίτερη σημασία και σκοπό. Προ καιρού υποβλήθηκα σε εγχείρηση και μου αφαίρεσαν δώδεκα μέτρα έντερο. Καταλαβαίνεις πως νοιώθω τώρα. Καταλαβαίνω πως οι μέρες μου είναι μετρημένες. Το τέλος εγγύς πρόεδρε.
-Κουνήσου απ΄ τον τόπο σου Δημήτρη, γιατί τέτοια απαισιοδοξία ; είναι σωστό να σκέπτεσαι τέτοια πράγματα; Δεν έχεις εμπιστοσύνη στην επιστήμη ; στους γιατρούς;
-Όση εμπιστοσύνη κι αν έχω στους γιατρούς και την επιστήμη αυτά από μόνα τους δεν είναι αρκετά, όταν δεν νοιώθεις καλά τον εαυτό σου άστα να κουρεύονται. Εγώ ξέρω πως μετράω τις νύχτες.
Αυτά τα προμηνύματα πρόεδρε, με έφεραν κοντά σου. Κοίταξε σε παρακαλώ πάρε αυτό το κείμενο είναι ο επικήδειος που θα ήθελα να μου απευθύνεις εκ μέρους της Ένωσης όταν έλθει εκείνη η ώρα. Πάρε κι αυτό το ποσό ,έβγαλε από την τσέπη του δύο χιλιάδες δραχμές, για το στεφάνι που θα καταθέσεις στη σορό μου.
Ο Πρόεδρος έχασε τη μιλιά του, έμεινε άναυδος. Πρώτη φορά μελλοθάνατος του έδινε τέτοια παραγγελία. Δεν ήταν ούτε παραγγελία ούτε καν παράκληση, έμοιαζε με απόφαση και έπρεπε να εφαρμοσθεί. Μια η έκπληξη του επικήδειου, που ήταν προετοιμασμένος και μια δεύτερη, η εξασφάλιση των εξόδων κατάθεσης στεφάνου στη σορό του ήταν πρωτοφανή και πρωτάκουστα .
Πως αλήθεια να αντιδράσει κανείς σε μια τέτοια παραγγελία; Ο πρόεδρος τον κοίταξε με απορία, όμως δεν του άφηνε περιθώρια αντίδρασης. Κάτι προσπάθησε να πει όμως η ηλικία και η αρρώστια του ήταν εκείνα που δεν του επέτρεπαν να αρθρώσει λέξη ούτε φυσικά και να αρνηθεί.
Δέχθηκε, να εκπληρώσει την επιθυμία- εντολή του, όπως στο παρελθόν είχε δεχθεί σεβόμενος τα ίδια πράγματα να «προλογίσει» με δικό του κείμενο μια τελευταία ποιητική του συλλογή.
Χωρίς άλλο λόγο, ευχαρίστησε τον πρόεδρο και απεχώρησε, βέβαιος πλέον ότι έφερε σε πέρας μια τελευταία ενέργεια προ του τέλους.
Ο πρόεδρος της Ένωσης φύλαξε στον ατομικό φάκελο μέλους τον επικήδειο και τα χρήματα που του είχε παραδώσει και ανέμενε κάποια ειδοποίηση εκ μέρους των συγγενών του.
Πέρασε μήνας από τότε και καμιά ειδοποίηση δεν υπήρξε εκ μέρους των συγγενών του.
Μετά από την πάροδο ενός και πλέον μηνός, ο πρόεδρος δέχθηκε την επίσκεψη ενός άγνωστου άνδρα. Ο άγνωστος με ευγένεια, του είπε πως ήταν απεσταλμένος του κ. Λούσικου, του παρέδωσε ένα κλειστό φάκελο χωρίς να πει τίποτε περισσότερο κι έφυγε.
Ο πρόεδρος άνοιξε το φάκελο με ενδιαφέρον και περιέργεια. .Ο φάκελος είχε μια ιδιόχειρη επιστολή και ένα χαρτονόμισμα των χιλίων δραχμών .Ήταν γραμμένη με τα χαρακτηριστικά γράμματα του Δημήτρη και έγραφε τα εξής:
Αγαπητέ μου πρόεδρε,
Επειδή είμαι άρρωστος σου στέλνω ένα γνωστό μου. Σε παρακαλώ άλλαξέ μου αυτόν τον επικήδειο που πρόκειται να εκφωνήσεις. ΄Έχω προετοιμαστεί, με περιτριγυρίζει η ιδέα του θανάτου συνεχώς. Αν δεν σε κουράζει πάρτον στο σπίτι σου να τον διαβάσεις με την ησυχία σου μην τυχόν έχω κάνει κανένα λάθος Αν δεν κάνω λάθος έχω αφήσει 2.000 για στεφάνι .Σας στέλνω επίσης 1.000 δραχμές να δώσεις στον Ταμία μας για ενίσχυση. Δέξου την εκδήλωση της εκτίμησης και της αγάπης μου
Δημήτρης Λούσικος
Πέρασαν μήνες από την τελευταία αυτή επικοινωνία που είχε με τον πρόεδρο της Ένωσης ο Δημήτρης. Δεν υπήρξε καμιά έκτοτε επικοινωνία ούτε του ιδίου ούτε των συγγενών του με τον πρόεδρο της Ένωσης.
Ένα πρωινό μετά από χρονικό διάστημα ενός περίπου μηνός από την επίσκεψη του άγνωστου το μάτι του προέδρου έπεσε πάνω σε ένα κείμενο δημοσιευμένο σε τοπική εφημερίδα με τον εξής τίτλο:
ΠΕΝΘΗ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΟΥΣΙΚΟΣ
Ετών 85.
Διάβασε με έκδηλο ενδιαφέρον το κείμενο το οποίο έκανε αναφορά στον προ μηνός θάνατο του λογοτέχνη στις αρετές και τη δράση του .
Οι συγγενείς του προφανώς είχαν ξεχάσει να αναγγείλουν το θάνατό του στα γραφεία της Ένωσης . Ο Δημήτρης έφυγε χωρίς τον επικήδειο και χωρίς στεφάνι στη σορό του από την Ένωση.
Ο πρόεδρος της Ένωσης ένοιωθε ένα βάρος στη συνείδησή του αν και δεν ήταν δική του η ευθύνη που δεν ικανοποιήθηκε η τελευταία επιθυμία του μέλους της.
Από το βάρος αυτό βρήκε τη λύση και απαλλάχτηκε. Δημοσίευσε στις τοπικές εφημερίδες προσαρμοσμένο το κείμενο του επικήδειου σε μορφή νεκρολογίας και αντί στεφάνου στη μνήμη του το ποσό των 3.000 δραχμών στο ταμείο του Ασύλου Ανιάτων .
Ήταν γι΄ αυτόν μια λύση.
«Ασφαλώς δεν θα πρέπει να μου κρατάει κακία ο κ. Δημήτρης με τη λύση που έδωσα» είπε μέσα του και έκλεισε το φάκελο μιας ζωής…
ΛΕΩΝΙΔΑΣ Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου