ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ

Το ράμφος του Κύκνου

Λοιπόν, ο ποιητής δεν σου ζητάει
τίποτα πια. Μετά από σαράντα χρόνια
είναι ακόμα ένα λεπτό παιδί, σχεδόν
αόρατο μέσα στο χρόνο. Δεν ενδιαφέρεται
να ραγίσει καθρέφτες.

Αφήνει μέσα στα ρυάκια μια ζωή
από μωσαϊκά (αν θέλεις πες τα
αρραγή θραύσματα) να κυλήσει
μέχρι τα κύματα, ζητώντας μιαν
Ανάσταση έστω και γυμνή, σαν
δέλεαρ για μια Παρασκευή που
ίσως έλθει σαν το ράμφος του Κύκνου.

Ο έρωτας μαζί σου έμεινε εκεί,
στον αστερισμό της Ουρανίας, στο
άυλο όνομα της άλλης Αφροδίτης,
ένα βουβό σεντόνι δίχως όνειρα
που κοίταζε την Ανατολή.

Θα ’θελα να σου πω πως τότε
σ’ αγαπούσα κι όταν ακόμα
φυλλορροούσα σε μια κλίνη, σαν
ραγισμένο τριαντάφυλλο
μπροστά σε αόρατες γρίλιες.

-Τώρα;

Γιατί με ρωτάς; Δεν ξέρω.
Παραδόθηκα στο χρησμό του
μέλλοντος με μια μέθη που
με κέρασε λαθραίες ανάσες.
Οι παπαρούνες μου δεν ήταν πάντα κόκκινες…

_____